Οἱ Ἥρωες, ὁ Thomas Carlyle καὶ ὁ ἀποπνικτικὸς βάλτος τοῦ δημοκρατισμοῦ/ὀχλοκρατισμοῦ
” – Ποιος φτιάχνει την Ιστορία – η μάζα ή το πρόσωπο; Σε μια εποχή που οι κοινωνίες αποθεώνουν την συλλογικότητα, το ερώτημα αποκτά εκρηκτική επικαιρότητα.“Οι Ήρωες”, το βιβλίο του Thomas Carlyle, (“On Heroes, Hero-Worship and the Heroic in History”, 1841), έχει ως κεντρικό του επιχείρημα το ότι η ιστορία του κόσμου είναι, στην ουσία της, η ιστορία των μεγάλων ανθρώπων.
Ο Carlyle πίστευε ότι ο ήρωας δεν είναι προϊόν της εποχής του αλλά ο ίδιος διαμορφώνει την εποχή του. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την “δημοκρατική” ή “ιστορικο-υλιστική” οπτική, σύμφωνα με την οποία οι υλικές συνθήκες, οι απρόσωπες δυνάμεις και οι άμορφες συλλογικότητες παράγουν την ιστορία. Ο ήρωας στον Carlyle είναι ο φορέας του νοήματος, της αλήθειας, της πράξεως.
Ο Carlyle θεωρεί ότι σε περιόδους κρίσεως, ασάφειας ή παρακμής, εμφανίζονται οι ήρωες – αυτοί που βλέπουν καθαρά και πράττουν τολμηρά. Πίστευε βαθιά ότι ο ήρωας αναδύεται ακριβώς όταν όλα δείχνουν χαμένα — όταν η μαζική ψευδαίσθηση που στηρίζει αφύσικες και νοσηρές καταστάσεις έχει κλονισθή.
Ανά τους αιώνας έχουν εμφανισθεί πλείστα γραφόμενα και αναφορές περί ηρωισμού – από τις επικές αφηγήσεις, τις διασωθείσες μαρτυρίες έως τα εγκωμιαστικά άσματα. Ενίοτε όμως, και ιδιαίτερα στην εποχή της νεωτερικής διαστροφής, η ιδιότης του ήρωος έχει υποστεί μίαν άνευ προηγουμένου εννοιολογική κατάχρηση καθώς και απαξίωση, με αποτέλεσμα αυτή να αποδίδεται σε υποκείμενα που, όχι μόνο δεν την αξίζουν, τουναντίον στην χρυσή εποχή θα θεωρούνταν ακόμη και προδότες.
Έκπληξη, χαρμονή, ενθουσιασμός, απογοήτευση, οδύνη, φόβος, πανικός. Τα συναισθήματα που έχουν προκαλέσει οι πρώτες εβδομάδες διακυβερνήσεως των ΗΠΑ υπό τον Trump ποικίλουν αναλόγως με την ιδεολογική τοποθέτηση, το νοητικό υπόβαθρο και την ψυχική ισορροπία του καθενός. Ίσως όμως η κυρίαρχη συναισθηματική κατάσταση είναι η αμηχανία, στην οποία έχουν περιέλθει κυρίως οι Ευρωπαίοι, ακόμα και κάποιοι φίλα προσκείμενοι προς τις πολιτικές του Trump. Ο βασικός λόγος γι’ αυτό είναι η πρωτοφανής μεταπολεμικώς περίπτωση μιας κυβερνήσεως που πραγματοποιεί τις φαινομενικώς ανέφικτες και ανατρεπτικές προεκλογικές υποσχέσεις της. Κι αν η αμηχανία, όπως χαρακτηριστικώς αποτυπώνεται στις άνευρες, σπασμωδικές, έως και φαιδρές, αντιδράσεις των ανίκανων και διεστραμμένων κυβερνήσεων της δυτικής Ευρώπης απέναντι στις χειμαρρώδεις μεταρρυθμίσεις που επιβάλει ο Trump, δεν προκαλεί έκπληξη, είναι πραγματικά αξιοπερίεργη η αμήχανη σιωπή ενός μεγάλου τμήματος του εθνικιστικού χώρου. Ίσως πολλοί που ανήκουν ή νομίζουν ότι ανήκουν σε αυτόν τον χώρο ενδόμυχα ευχόταν, για δικούς τους προσωπικούς, δογματικούς ή συμπλεγματικούς λόγους, να είχε αποδειχθεί ο Trump ένας ακόμη πολιτικός απατεώνας που ακολουθώντας την πεπατημένη θα προέβαινε στη συνηθισμένη δημοκρατική κυβίστηση. 
Το Σάββατο 18 Ιανουαρίου οργανώθηκε από νέους εθνικιστές της Θεσσαλίας (με επίκεντρο αυτούς τους νομού Καρδίτσας) εκδήλωση τιμής και μνήμης για την επέτειο της νύχτας των Ιμίων.
Το 1989, παράλληλα με τα κοσμοϊστορικά γεγονότα της πτώσεως των κομμουνιστικών δικτατοριών της ανατολικής Ευρώπης, μέσα σε ένα γενικό κλίμα ευφορίας στην «Δύση», ο (ιαπωνικής καταγωγής) Αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος Francis Fukuyama με ένα άρθρο του, το οποίο δημοσιεύθηκε στο The National Interest, περιοδικό της αμερικανικής πολιτικής ελίτ, με τίτλο “The End of History?”και, λίγο αργότερα (1992), με το πασίγνωστο και επιδραστικό βιβλίο του με τίτλο: The End of History and the Last Man (στο οποίο ανέλυε τις βασικές ιδέες του άρθρου), διακήρυξε θριαμβευτικώς το «Τέλος της Ιστορίας», ήτοι, την (θεωρούμενη από τον ίδιο) οριστική και νομοτελειακή επικράτηση, σε παγκόσμιο επίπεδο, του πολιτεύματος της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας και του συναφούς της οικονομικού μοντέλου της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, συνέπεια της οποίας (επικρατήσεως) προέβλεπε ότι θα ήταν μία λίγο-πολύ αδιατάρακτη ειρήνη σε παγκόσμιο επίπεδο, εις το διηνεκές, καθώς τάχα έπαυαν να υπάρχουν οι λόγοι των πολιτικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών, αφού η εξέλιξη των πολιτευμάτων είχε φθάσει στο τέλος της με την καθολική επικράτηση του «βελτίστου» πολιτεύματος…
