Είμαστε, σήμερα συγκεντρωμένοι, παλαιοί συμμαχητές σε υπερδεκαετείς πολιτικούς αγώνες αλλά και νέοι σύντροφοι γεμάτοι φλόγα, ζωντάνια και δυναμισμό. Είμαστε συγκεντρωμένοι, εδώ, στην σκιά του Ολύμπου, του ιερού αυτού βουνού, που τόσα πολλά σημαίνει για το γένος των Ελλήνων, που τόσα πολλά συμβολίζει για όσους συνειδητοποιημένους Ευρωπαίους ατενίζουν τα σύμβολα του αρχαίου Ελληνισμού ως κοινά πνευματικά σύμβολα ολοκλήρου της φυλής! Είμαστε συγκεντρωμένοι σε πείσμα των καιρών, σε μια καθ’ όλα σκοτεινή εποχή, αλλά, σε μια όχι τυχαία ημερομηνία, μία ημερομηνία με ιδιαίτερη κοσμολογική σημασία, μία ημερομηνία που ετιμάτο ως κορυφαία θρησκευτική εορτή από όλους τους αρχαίους Αρίους προχριστιανικούς πολιτισμούς της Ευρώπης, ως η ημέρα του Ανίκητου Ήλιου, του συμβόλου του Φωτός, της Γνώσεως, της Ζωής, της Αιωνίου Ανακυκλήσεως και της Δημιουργίας. Το χειμερινό ηλιοστάσιο. Και είμαστε συγκεντρωμένοι προκειμένου να σημάνουμε την έναρξη μιας νέας συλλογικής προσπαθείας, μιας νέας πορείας εμπνεομένης από μεγαλεπήβολους οραματισμούς που σταθερά μας τροφοδοτεί η κοινή ιδεολογία και πνευματική μας ταυτότητα, στοιχεία που σφυρηλατούν στις ψυχές μας άρρηκτο εσωτερικό δεσμό. Αυτός, ακριβώς, ο δεσμός είναι που μας καθιστά κοινότητα. Ως κοινότητα εννοούμε ένα σύνολο ανθρώπων συνδεομένων με ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς, καταγωγής, ιδεών, προορισμού, ανεξαρτήτως εάν πρόκειται για κοινότητα του μεγέθους μιας μεγάλης ομάδος όπως αυτή που τώρα συγκροτούμε, ή του μεγέθους ενός έθνους ή μιας φυλής, όπως ελπίζουμε κάποτε να συμβεί. Σκοπίμως αποφεύγουμε την χρήση του όρου κοινωνία, ακριβώς για να καταδειχθεί το αβυσσαλέο χάσμα που χωρίζει τις αντιλήψεις μας περί του χαρακτήρος της υγιούς κοινωνίας από τις σύγχρονες διαβρωμένες, διεστραμμένες και ριζικώς αλλοτριωμένες κοινωνίες, τις κοινωνίες των ιδιοτελών μαζανθρώπων-καταναλωτών, τις χωρίς κανένα στοιχείο συνοχής, χωρίς κανένα έρμα!
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ : «ΕΘΝΟΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ»
Μιλούμε για ιδεολογία και, ίσως, ορισμένοι, θα ανέμεναν κάποια διασαφήνιση ως προς αυτή. Κατ’ αρχάς, επιλέξαμε ως προσδιοριστικό όρο στην Ελληνική γλώσσα για την ιδεολογική μας συγκρότηση τον όρο ΕΘΝΟΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ και θα εξηγηθεί το γιατί. Είναι, προφανώς, ένας νεολογισμός, ο οποίος, δίδει ένα γενικό ενδεικτικό στίγμα ως προς το τι πρεσβεύουμε, χωρίς, βεβαίως, σε καμία περίπτωση να είναι δυνατόν να περιγράψει μία ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία με την συνθετότητα, την πληρότητα και το βάθος της ιδεολογίας μας. Στην ουσία, ο βαθύτερος πυρήν της ιδεολογίας μας είναι άρρητος και μόνον διαισθητικά μπορεί να προσεγγισθεί στην πληρότητα του. Εκπορεύεται από, και επιχειρεί την επανασύνδεση με την ίδια την ουσία του Όντος, αγγίζοντας, έτσι, το πεδίο που συνήθως αποτελεί χώρο ενδιαφέροντος εκτός της φιλοσοφικής αναζητήσεως και των Θρησκειών, τον χώρο του ιερού. Γι’ αυτό και αισθανόμαστε, μακριά από την δογματική τύφλωση που διακατέχει τους θιασώτες των θρησκειών, ιδίως των θρησκειών μεσανατολικής προελεύσεως, ότι η ιδεολογία μας είναι για μας υπόθεσις υπαρξιακή, αφού διαποτίζει όλο μας το είναι και δίδει νόημα στην ζωή μας συνολικώς! Μόνον οι εξωτερικές στοιβάδες του φιλοσοφικού πυρήνος της ιδεολογίας μας, εκεί, δηλαδή, όπου προεκτείνεται σε ζητήματα διευθετήσεως του ανθρωπίνου βίου, δομήσεως της πολιτειακής τάξεως, κοινωνικής ιεραρχήσεως και οικονομικής οργανώσεως, εκεί, δηλαδή, όπου, τρόπον τινά, εκκοσμικεύεται και αφορά την πρακτική αντιμετώπιση του κοινωνικού βίου και την συγκρότηση του πολιτεύματος, εκεί αποκτά πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ικανά να περιγραφούν με τις διατυπώσεις της γνωστής πολιτικής ορολογίας. Ασφαλώς, η επιλογή των δυο λέξεων που συνθέτουν τον όρο εθνοκοινοτισμός έχει την σημασία της. Εξηγήθηκε προηγουμένως ο λόγος της προτιμήσεως του όρου κοινότης-κοινοτισμός. Δια του συνθετικού εθνό- επισημαίνεται το θεμελιώδες στοιχείο συνοχής της κοινότητος, δηλαδή, η καταγωγή, το αίμα. Γιατί. είναι προφανές ότι στο δικό μας λεξιλόγιο ο όρος έθνος-εθνικός δεν έχει τίποτε κοινό με την ψευδή σημασία που τους απεδόθη από την αστοδημοκρατική διανόηση μετά την Γαλλική επανάσταση, ως κάτι τεχνητό, αλλά έχει την βιολογική σημασία του γένους, ( κατά το nasco-nation των περισσοτέρων Ευρωπαϊκών γλωσσών ) όπως είχε και κατά την αρχαιότητα (Ηρόδοτος, Πλάτων, κλπ). Βεβαίως, η δυναμική του νέου όρου εθνοκοινοτισμός υπερβαίνει κατά πολύ τα συνθετικά του. Θα μπορούσε, ενδεχομένως, να περιγραφεί πιο εκτεταμένα ως «βιολογική και ψυχοπνευματική αριστοκρατία Αρίων κοινοτήτων». Αν πάλι κάποιοι αναρωτιούνται ποια η διαφορά μεταξύ του εθνοκοινοτισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, η απάντηση είναι: καμία! Είναι ένα και το αυτό! Δύο παραπλήσιες λέξεις που χρησιμοποιούνται για να αποδώσουν σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους το ίδιο διαχρονικό περιεχόμενο, τις ίδιες αιώνιες αλήθειες. Αιώνιες και αληθινές όσο και η Φύσις, όσο και η Ζωή, όσο και ο Κόσμος! Και οι δυο αναφέρονται σε κάτι βαθύτερο και συνθετότερο αυτού που ονομάζουν. Δεν παύουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο Ε/Σ, απλώς προτιμούμε τον όρο Εθνοκοινοτισμός, κατά περίπτωση, επιχειρώντας έτσι, να αξιοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα ενός όρου που δεν διεγείρει αμέσως τα εξηρτημένα αντανακλαστικά και δεν προκαλεί τους αρνητικούς συνειρμούς που επεσυσσώρευσαν 58 χρόνια συστηματικής σιωνιστικής ψευδολογίας. Άλλωστε και ο όρος Ε/Σ είχε επιλεγεί την δεκαετία του ‘30 για συγκεκριμένους προπαγανδιστικούς λόγους. Στην εποχή μας, δεν αποκλείεται, πολύ σύντομα, στα πλαίσια του δημοκρατικού κυνηγιού μαγισσών που έχει εξαπολυθεί για λογαριασμό του σιωνισμού, κάποιος νέος «αντιρατσιστικός» νόμος να απαγορεύσει και την χρήση του όρου Ε/Σ, πράγμα που ήδη συμβαίνει σε κάποιες χώρες. Επίσης, προτιμούμε να αποφεύγουμε την χρήση του όρου εθνικισμός-εθνικιστής για τον λόγο ότι αυτό το επίθετο έχει, καταχρηστικώς, χρησιμοποιηθεί και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από τους πιο ετεροκλήτους σχηματισμούς. Είναι, λοιπόν, προτιμότερο να μην υπαχθούμε και εμείς στην ίδια κατηγορία, να μην μπαίνουμε, δηλαδή, στο ίδιο τσουβάλι μαζί με τους διαφόρους βασιλόφρονες, υπερσυντηρητικούς δεξιούς, θρησκόληπτους, γιαπιδοπατριώτες, αλλά και χούλιγκανς των γηπέδων, θαμώνες μοουσικοχορευτικών συνάξεων βαρβαρικής αισθητικής, κλπ, κλπ, θλιβερά φαινόμενα των τελευταίων ετών που κάποιοι από εμάς ζήσαμε και στο πετσί μας!
Ο Εθνοκοινοτισμός, στο ουσιαστικό του αντίκρισμα, ήτοι ο Ε/Σ, αποτελεί το ιστορικό απόσταγμα της Αρίας σοφίας και πνευματικότητος και του ιδιαιτέρου Αρίου ήθους που οδήγησε σε μεγαλειώδη εξέλιξη και θαυμαστό ύψος την πολιτιστική δημιουργία και αυτοπραγμάτωση των Αρίων λαών. Ως εκ τούτου, αισθανόμεθα ότι αποτελούμε τους τελευταίους κρίκους και το καταληκτικό σημείο μιας μακραίωνης ιστορικής, πολιτισμικής αλυσίδας, οι πρώτοι κρίκοι της οποίας χάνονται στην αχλύ του αρχεγόνου Μύθου, στην επικοηρωική προϊστορία των Αρίων, στην εποχή, δηλαδή, κατά την οποία οι Άριοι εισβολείς κυριάρχησαν στις Ευρωπαϊκές πατρίδες με την βοήθεια του πολεμικού άρματος, του χιλιοτραγουδισμένου στην Ιλιάδα, του άρματος, που, γι’ αυτό τον λόγο, προκρίθηκε ως ονομασία της νέας οργανώσεώς μας. Του άρματος, ενός συμβόλου του θριάμβου των Αρίων, η ρίζα του οποίου είναι αναγνωρίσιμη σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές γλώσσες σε λέξεις σημαίνουσες τον στρατό, τον οπλισμό, κ.ο.κ. ¨Όπως αναγνωρίσιμο, αν και εν τούτοις, πρωτότυπο είναι και το σύμβολο που επιλέξαμε, δηλαδή, τον ηλιακό τροχό συνδυασμένο με το ρουνικό σύμβολο του Τίρ και την ανοδική φορά που αποπνέει, συμβολίζοντας, έτσι, την ανοδική δυναμική μας και την αναγκαιότητα συνεχούς εξελίξεως, εσωτερικής και εξωτερικής.
ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΚΟΙΝΟΤΙΚΟΥ ΠΡΟΤΥΠΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΦΥΛΗΣ
Τα ιδεώδη και το γενικό πλαίσιο αξιών και προτύπων του εθνοκοινοτισμού ανιχνεύονται στην βάση μιας σειράς ιστορικών αναφορών. Ξεκινώντας από την ηρωική κοινωνία που περιγράφουν τα Ομηρικά έπη, καθώς και οι αντίστοιχες επικές παραδόσεις των άλλων Αρίων λαών, όπου εξαίρεται το ηρωικό ήθος και η αξεπέραστη, η απόλυτη, πολεμικότητα και ανδρεία, η πατριαρχία και η αριστοκρατική κοινωνική διαστρωμάτωση, μοντέλο που, εξάλλου, παρατηρείται σε όλες τις Άριες κοινωνίες με την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδος να καταλαμβάνει ο Άναξ, φυλετικός αρχηγός, επικεφαλής του στρατού και ανώτατος θρησκευτικός άρχων, πλαισιωμένος από το συμβούλιο των ευγενών, γαιοκτημόνων και πολεμιστών (ξαστρίγιας στην αριοινδική ιστορία), και την τάξη των σοφών ιερέων-διδασκάλων- θεματοφυλάκων της γνώσεως και των παραδόσεων της κοινότητος (Βραχμάνων στην αριοινδική ιστορία), ακολουθουμένων από τους αγρότες και τεχνίτες, εν συνεχεία από τους εμπόρους και τέλος από τους δούλους. Τα ιδεώδη και πρότυπα του εθνοκοινοτισμού, εν συνεχεία, συναντώνται, στον γνήσιο πατριωτισμό όπως ανεδείχθη στο Ελληνικό άστυ της κλασικής εποχής, στο μοναδικό αυτό λίκνο όπου γεννήθηκαν και εξελίχθηκαν η φιλοσοφία και όλες οι επιστήμες, η δραματική ποίηση, η γυμναστική και το αθλητικό ιδεώδες του Ολυμπισμού, εκεί όπου έφθασε σε ανυπέρβλητο ύψος τελειότητος η υλική αποτύπωση της υπερβατικής αντιλήψεως των Αρίων περί του ωραίου, εκφραζομένη μέσω της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής, εκεί όπου ανέτειλε η εθνοκοινοτική πολιτική οργάνωση με το αξεπέραστο πνεύμα κοινοτικής συνοχής και αλληλεγγύης, εκδηλωθέν ιστορικώς στην πολυκύμαντο διαδρομή των πόλεων – κρατών της ελληνικής αρχαιότητος και ιδίως στην περίπτωση των εξεχουσών αριστοκρατικών, φυλετικών πολιτειών της Αθήνας και της Σπάρτης. Εν συνεχεία, ανιχνεύεται στην αυστηρότητα των ηθών, την υπερηφάνεια και το νομοκρατικό πνεύμα της Ρωμαϊκής πολιτείας, ιδίως , κατά την σφριγηλή πρώιμη (ρεπουμπλικανική) περίοδο της Ρώμης. Εν συνεχεία, στις εσωτερικές ζυμώσεις του μεσαίωνος, με τα μυητικά τάγματα και σχολές των μυστικιστών , με τους αλχημιστάς αλλά και με την δυναμική εξάπλωση των Αρίων ως εξερευνητών, κατακτητών και εποικιστών σ’ όλη την υδρόγειο και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος με τις εξερευνήσεις του 16ου αιώνος. Και από εκεί, με την στροφή στην αρχαιοπρέπεια που εξεδηλώθη κατά την Αναγέννηση, με την εμπνευσμένη δημιουργικότητα των μεγάλων καλλιτεχνών και δημιουργών, αναγέννηση στην ουσία του Αρίου πνεύματος. Ανιχνεύονται, επίσης, στο κίνημα του Ευρωπαϊκού ρομαντισμού, το προτελευταίο μεγάλο κύμα Αρίας φιλοσοφικής και καλλιτεχνικής εξάρσεως, κίνημα που εκόμισε στην ιστορία πλήθος ανυπερβλήτων μορφών στην φιλοσοφία, την λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες και βεβαίως στην μουσική, με μεγαλειώδεις συνθέτες και δραματουργούς του μεγέθους ενός Μπετόβεν, ενός Μπράμς, ενός Βάγκνερ και τόσων και τόσων άλλων ημιθέων του Ευρωπαϊκού πνεύματος. Επανεμφανίζονται, τέλος, στην πιο δυναμική, εμφατική και ξεκάθαρη μορφή του, με την έλευση κατά τον 20ο αιώνα, του ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος του Ε/Σ, που επεχείρησε να συγκροτήσει σε ολοκληρωμένη πολιτική θεωρία και ιδεολογία το απόσταγμα όλων των ανωτέρω, δίνοντας την μεγάλη και σκληρή, αν και άνιση μάχη, στο πεδίο της τιμής, ως ο τελευταίος έντιμος υπερασπιστής των αξιών του Αρίου πολιτισμού, κατά τον μεγάλο πόλεμο, παραδίδοντας, ταυτοχρόνως, αιώνιο παράδειγμα, ως παρακαταθήκη, την οποία ΕΜΕΙΣ, παραλαμβάνουμε, ως σκυταλοδρόμοι της ιστορίας στο παρόν, ΕΜΕΙΣ, ως τελευταίοι ζωντανοί φορείς στην σύγχρονη εποχή αυτού του ιδίου δημιουργικού πνεύματος των Αρίων που γέννησε τον Πολιτισμό!
Αποστολή μας, εν πρώτοις, να διαφυλάξουμε ζωντανό και, ει δυνατόν, να αναδείξουμε το Άριο πνεύμα και τον Πολιτισμό και, ακόμη περισσότερο, να αγωνισθούμε ώστε να τα καταστήσουμε εκ νέου κραταιά και κυρίαρχα!
ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ
Ομοίως, νοούμε τους εαυτούς μας και το κίνημά μας ως τελευταίο κρίκο μιας μακράς αλυσίδας φιλοσοφικής σκέψεως που ξεκινά από τους Έλληνες φυσικούς φιλοσόφους με την ολοκάθαρη στοιχειακή και πρωτόλεια κοσμοαντίληψη, με προεξέχουσες μορφές τον Ηράκλειτο, τον Παρμενίδη και τον Εμπεδοκλή, συνεχίζει με το τεράστιο σε σημασία και πνευματικό βάρος, πολύπλευρο, εμβριθές και βαθυστόχαστο έργο του θεϊκού Πλάτωνος, τον οποίο δυνάμεθα, χωρίς υπερβολή, να θεωρήσουμε ως τον πρώτο θεωρητικό εισηγητή και θεμελιωτή του εθνοκοινοτισμού, ήτοι της φυλετικής, αριστοκρατικής κοινότητος, ιδίως όπως αυτή παρουσιάζεται στην περιγραφή του ιδεατού πολιτεύματος που παρουσιάζει στο κορυφαίο έργο του, την Πολιτεία, για να φθάσει μέχρι το φιλοσοφικό ρεύμα του νεοπλατωνισμού με προεξάρχουσα μορφή τον Πλωτίνο. Τον νεοπλατωνισμό που έμεινε να δώσει την τελευταία μάχη για την υπεράσπιση του καταρρέοντος αρχαίου κόσμου με μεγάλα και ζωντανά πνεύματα όπως ο Κέλσος, ο Πορφύριος κοκ. Και από εκεί, μέσω των μυστικιστών του μεσαίωνος, στους πρώτους φορείς της αναγεννήσεως όπως τον Γ. Πλήθωνα-Γεμιστό, τον Βησσαρίωνα και τους αξίους κεντροευρωπαίους μαθητάς τους, συγγραφείς και καλλιτέχνες της Αναγεννήσεως και από εκεί, στις πιο πρόσφατες ζυμώσεις στα πλαίσια του ρομαντισμού και του ιδεαλισμού, με πνευματικές μορφές όπως οι Κάντ, Χέγκελ, Γκαίτε, Σοπενάουερ, Νίτσε, μέχρι την κατάδυση στα βαθιά νερά του Απολύτου με την οντολογία ενός Χάιντεγκερ, τον διεισδυτικό εσωτερισμό ενός Έβολα, τον μυητικό εσωτερισμό ενός Ντ. Έκκαρτ και την πολιτική, πλέον, στράτευση του Α. Ρόζενμπεργκ αλλά και του ιδίου του Α. Χίτλερ. Αυτή η φιλοσοφική και πνευματική γραμμή δεν εξαιρεί τους φυσικούς φορείς της Αρίας σοφίας και πνευματικότητος και εκτός του Ευρωπαϊκού γεωγραφικού χώρου. Αναφέρομαι στα θρησκευτικά και φιλοσοφικά ρεύματα της Ανατολής, όπως τον Ινδουισμό με την γιογκική παράδοση, τον Βουδισμό με το Ζέν, το κούνγκ-φού, το τάι-τσί κλπ, τον ταοϊσμό, τον Ζωροαστρισμό, τον Σουφισμό, τα οποία έχουν απώτερη Αρία προέλευση, και που, επιπροσθέτως, καθώς παραμένουν ζωντανά, μας παρέχουν την ευκαιρία και την δυνατότητα, με την βοήθειά τους, να ανασυνθέσουμε τα χαμένα κομμάτια της απολεσθείσας Ευρωπαϊκής εσωτερικής, μυητικής παραδόσεως, μια παράδοση, η οποία, κακοποιήθηκε, νοθεύτηκε, ακρωτηριάσθηκε ή παρεμορφώθη, κάτω από τα πλήγματα του μεσανατολικού σκοταδισμού που εισέδυσε στον Ευρωπαϊκό κορμό κατά την πτώση του αρχαίου κόσμου, και έκτοτε μόνο εν κρυπτώ ζούσε.
Τον νεοπλατωνισμό που έμεινε να δώσει την τελευταία μάχη για την υπεράσπιση του καταρρέοντος αρχαίου κόσμου με μεγάλα και ζωντανά πνεύματα όπως ο κοκ. Και από εκεί, μέσω των μυστικιστών του μεσαίωνος, στους πρώτους φορείς της αναγεννήσεως όπως τον τον Βησσαρίωνα και τους αξίους κεντροευρωπαίους μαθητάς τους, συγγραφείς και καλλιτέχνες της Αναγεννήσεως και από εκεί, στις πιο πρόσφατες ζυμώσεις στα πλαίσια του ρομαντισμού και του ιδεαλισμού, με πνευματικές μορφές όπως οι μέχρι την κατάδυση στα βαθιά νερά του Απολύτου με την οντολογία ενός , τον διεισδυτικό εσωτερισμό ενός , τον μυητικό εσωτερισμό ενός και την πολιτική, πλέον, στράτευση του αλλά και του ιδίου του . Αυτή η φιλοσοφική και πνευματική γραμμή δεν εξαιρεί τους φυσικούς φορείς της Αρίας σοφίας και πνευματικότητος και εκτός του Ευρωπαϊκού γεωγραφικού χώρου. Αναφέρομαι στα θρησκευτικά και φιλοσοφικά ρεύματα της Ανατολής, όπως τον Ινδουισμό με την γιογκική παράδοση, τον Βουδισμό με το Ζέν, το κούνγκ-φού, το τάι-τσί κλπ, τον ταοϊσμό, τον Ζωροαστρισμό, τον Σουφισμό, τα οποία έχουν απώτερη Αρία προέλευση, και που, επιπροσθέτως, καθώς παραμένουν ζωντανά, μας παρέχουν την ευκαιρία και την δυνατότητα, με την βοήθειά τους, να ανασυνθέσουμε τα χαμένα κομμάτια της απολεσθείσας Ευρωπαϊκής εσωτερικής, μυητικής παραδόσεως, μια παράδοση, η οποία, κακοποιήθηκε, νοθεύτηκε, ακρωτηριάσθηκε ή παρεμορφώθη, κάτω από τα πλήγματα του μεσανατολικού σκοταδισμού που εισέδυσε στον Ευρωπαϊκό κορμό κατά την πτώση του αρχαίου κόσμου, και έκτοτε μόνο εν κρυπτώ ζούσε.
ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΆ ΤΗΣ ΑΡΙΑΝΙΚΟΤΗΤΟΣ
Επιχειρώντας να επισημάνει κανείς τα ειδοποιά χαρακτηριστικά της Αριανικότητος, διαχρονικώς, θα σταματούσε, αναμφιβόλως, στα εξής : α)λατρεία της Φύσεως, της Ζωής, του Ωραίου, της Δυνάμεως. Θρησκευτικότητα βασισμένη σ’ αυτά. β) εξερευνητικό – δημιουργικό πνεύμα και ζωηρή αναζήτηση, που οδήγησε στη γέννηση της επιστήμης, την προαγωγή της τεχνολογίας, των επιστημονικών ανακαλύψεων, εφευρέσεων και του τεχνικού πολιτισμού αλλά και στην ανθρωπογεωγραφική εξάπλωση των Αρίων σε ολόκληρη την υδρόγειο με τις εξερευνήσεις. γ) πολεμικότης-ηρωικό ήθος. Ηθική θεμελιωμένη επί του αισθήματος της Τιμής και της Ελευθερίας . δ) υψηλός βαθμός οργανώσεως στην διευθέτηση του κοινωνικού βίου. Συγκρότηση κοινωνιών ιεραρχικώς δομημένων, ήτοι, διαρθρωμένων επί τη βάσει διακριτών ρόλων εκ μέρους αυστηρώς ιεραρχημένων κοινωνικών ομάδων ( τάξεις – κάστες)
και ζωηρή αναζήτηση, που οδήγησε στη γέννηση της επιστήμης, την προαγωγή της τεχνολογίας, των επιστημονικών ανακαλύψεων, εφευρέσεων και του τεχνικού πολιτισμού αλλά και στην ανθρωπογεωγραφική εξάπλωση των Αρίων σε ολόκληρη την υδρόγειο με τις εξερευνήσεις.
Στα τελευταία, αξίζει να σταθεί κανείς περισσότερο, ακριβώς επειδή, αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία ιδρύσεως του Άρματος, φιλοδοξούμε να καταστήσουμε τον νέο αυτόν οργανισμό, ένα ζωντανό κύτταρο δομημένο, ακριβώς, επί των ιδίων διαχρονικών προτύπων, ή μάλλον, αρχετύπων, οργανώσεως των Αρίων κοινωνιών, ευελπιστώντας να αποτελέσει, συν τω χρόνω, την βάση συγκροτήσεως μιας εσωτερικής διακριτής κοινότητος εντός της οποίας δυναμικώς θα αναγεννηθεί η Αριανικότης.
Οι Άριοι, από την εποχή της πρωίμου εποχής της γνωστής εξαπλώσεως των, περί την 2α χιλιετία π.Χ., επεβλήθησαν, κατά τόπους και εις εντελώς διαφορετικά γεωγραφικά περιβάλλοντα ως κυρίαρχες αριστοκρατίες, επικρατώντας διαφόρων προαρίων πληθυσμών. Αλλά και αργότερα, αφότου συνεκρότησαν κρατικές οντότητες, έχοντας εξοντώσει ή εκδιώξει τους προϋπάρχοντας, προαρίους πληθυσμούς -αλλά και έχοντας (δυστυχώς ή ευτυχώς) αφομοιώσει μέρος των- η αριστοκρατικώς ιεραρχημένη διαστρωμάτωσις, συνέτεινε στην διατήρηση των φυλετικώς ανωτέρων και καθαροτέρων στοιχείων στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδος (Βραχμάνες και Ξαστρίγιας στην Ινδία, Πατρίκιοι στην Ρώμη, Άριστοι-ευγενείς ή ελεύθεροι πολίτες στις Ελληνικές πόλεις, κλπ). Λεπτομερέστερη παράθεση ιστορικών δεδομένων εκτίθενται στο προσφάτως εκδοθέν εκτεταμένο τμήμα του μνημειώδους ιστορικοφιλοσοφικού έργου του Α. Rosenberg «ο Μύθος του 20ου αιώνος», μετεφρασμένου στην Ελληνική και σχολιασμένου από τον Στ. Γκέκα, όπου, ενδελεχώς και με θαυμαστή οξυδέρκεια προσεγγίζονται αυτά, ακριβώς τα ζητήματα.
