ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ τὸ ΑΡΜΑ: τὸ Τραγοῦδι τῶν Ἱπποτῶν
Ἐμπρός! Στὸ Ἅρμα τῆς Μάχης ἐμπρός!
Μὲ τοὺς ἵππους ἐμπρὸς στὰ πεδία·
τῆς Δουλείας ἐκεῖ ὡς τρίζει ὁ ἁρμός
μετριέτ᾿ ἡ καρδιά κι ἡ ἀνδρεία.
Τὸν Ἄνδρα ὡς μονάχο στ᾿ ἁλώνια καλεῖ
τῆς Αλήθειας ἡ Ὥρα, γυμνὴ εἶν᾿ ἡ ψυχή…
Τὸ λεύτερο ἔχ᾿ ἀπ᾿ τὸν κόσμο χαθῆ
τὸ Πνεῦμα· οἱ ἀφέντες κι οἱ δοῦλοι
περίτεχνη ὑφαίνουν μὲ Ψέμμα πλοκή
δολεροί, δειλοί, ῥαδιοῦργοι:
Στὰ μάτια νὰ ἰδῇ ποὺ τὸν Χάρο τολμᾷ
᾿νογάει ὁ Μαχητής, μοναχά, Λευτεριά!
Σκοτούρα δὲν στρέχω νὰ στεριωθῇ
ἐλαφρὺς στῆς Μάχης τὸν Δρόμο,
στῆς Μοίρας καλπάζω τὴν ἄγρια καμπή,
ποὺ σήμερα ἢ αὔριο ἀνταμώνω:
κι ἂν αὔριο μ᾿ εὕρῃ, τ᾿ ἀτίμητο ἂς πιῶ
τοῦ χρόνου τ᾿ ἀπόπιωμα τώρα κι ἐδῶ!
Τ᾿ Οὐρανοῦ εἶν᾿ ὁ κλῆρος χαρᾶς τιμή,
χωρὶς ἀγκομάχη καὶ ψόγο,
ἐλαφριά· τ᾿ ἀγκομάχου ἡ δούλα ψυχή
γιὰ πλούτη ἀνασκάπτει μὲ μόχθο:
Φτυαρίζει, σκάβει φωλιὲς στὴν Γῆ
ὣς ὅτου ὁ ἴδιος στὸν λάκκο του μπῇ!
ὁ Ἱππότης καὶ τ᾿ ἄτι του τὸ γοργό
φοβέρα καὶ τρόμος στὶς φιέστες·
στὸ μέγαρο ὡς μπαίνουν τὸ γιορτινό
ἀπρόσκλητοι εἶν᾿ ἐπισκέπτες!
Χωρὶς γλυκόλογα, δίχως φλουριά
τὴν κόρη ἁρπάζει καὶ πάει στὰ βουνά!
Γιατί κλαψουρίζει ἡ ἑταίρα γοερά;
Νὰ φύγουμε ἔφθασ᾿ ἡ ὥρα!
Δὲν ἔχει ὁ ἱππότης γι᾿ ἀγάπη καρδιά
μιὰ μόνη, μὰ οὔτε μιὰ χώρα:
τῆς μοίρας τροπὲς ᾿πὸ κεῖ κι ἀπὸ ᾿δῶ
ἡ ἀνδρεία βουλή του δὲν ἔχει χωριό!
Μεταίχμιο τοῦ Κόσμου τοῦ Ξίφους ἡ ἀκμή,
χαρῆτε τοῦ Ξίφους οἱ ἀρχόντοι.
Ὁποὺ συμπαγὴς κι ἀταλάντευτη ἀλκή
᾿μπροστά του ὑποκλίσεων βρόντοι.
Κορῶν᾿ ουδεμιὰ εἶναι τόσο ὑψηλή
στὸν εὔτολμο ἀνέφικτη Μαχητή!
Συντρόφοι στοὺς ἵππους, λοιπόν, χαλινά,
προτᾶξτε τά στήθη στὴν Μάχη!
Ἡ Ζωή ἀφρίζει, ἡ Νιότη αψηφᾷ
ἀκόμα ὡς τὸ Πνεῦμά μας ἄρχει…
Ἐμπρός! Κι ἂν δὲν ῥίξτε στὴν Μάχ᾿ τὴν ζωή
ποτέ δὲν θὰ νοιῶστε σὲ σᾶς νἄχῃ ᾿ρθῆ!
Στίχοι-Μελωδία: Κατὰ τὸ «Reiterlied» τοῦ Friedrich Schiller.
ΑΡΜΑ: Τής αλκής η Στρατιά γεννιέται!
Βορηάδες ζώνουν, νέφη πυκνώνουν – τά όρη ανταριάζουν·
λόγγοι σφυρίζουν, δένδρα λυγούν – οι δειλοί κι οι φαύλοι ωχριούν.
Του Κεραυνού προσταγή καρτερούν
οι Χρυσαετοί πού απ’ τά όρη χυμούν·
αστράφτουν λόγχες και μάτια αετών – καρδιές παλληκαριών.
Βροντά κι αστράφτει τώρα μένος κι οργή
– έφθασ’ η ώρα: Εμπρός! Στην Γραμμή!
Η θλίψι, ο πόνος γίναν σθένος / κι η οργή μας είν’ σπαθί
καρπόν η ρίζα δίνει ίδιο – ωρίμασε κι η μπόρα– νά! το ΑΡΜΑ μπροστά μάς καλεί!
Της Προδοσιάς τ’ αργύρια τώρα βέλη ’γίναν της Οργής
μ’ ιαχές, τραγούδια Μάχης – η στρατιά γεννιέται της Αλκής!
Φάλαγγες σμίγουν, λάβαρα στήνουν – σε Πύργους φρικτούς!
Σάλπιγγα ηχούνε, μόνον καλούν – της Τόλμης τους άλκιμους γιούς!
Του Ήλιου είν’ αυτοί καί τς αντάρας παιδιά
Αίμα Ελλήνων κι Ηρώων γενηά·
την προσταγή στην καρδιά τους κλειούν – νήμα χρυσό ’νογούν.
Σαν τρέμει ο Κόσμος –δέος- και σειέτ’ η γή
τήν μοίρα αδράσσουν: μόνον οι Αετοί!
Οι αρμοί με σφρίγος ξανανιώνουν, των Αιώνων η πυγμή
στον νηό πολεμιστή βλασταίνει – σ’ ΑΡΜΑ ορθός πού στέκει – και
της Νίκης αχτίδες κρατεί
-πού αυτόν οΉλιος φέγγει πού ποτέ δεν σβήνει του η θωριά:
ανίκητο ένα Σέλας πού ήρθ’ απ’ την Πατρίδα τού Βοριά!
Μουσική: Κατά το Γερμανικόν εμβατήριον των Panzergrenadiere
ΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΟΙ ΡΟΔΑΚΤΙΝΕΣ
Ώς του Ήλιου οι ροδακτίνες
’ματοβάφαν το βουνό
προχωρούσαν οι στρατιώτες
στην πλαγιά ένα δειλινό. (δίς)
Θλιβερά ήσαν τα τραγούδια
πένθιμη η μουσική
και αργόσυρτο το βήμα
ναί – ήταν νεκρική πομπή!
Μέ την όψι ανταριασμένη
απ’ τής μάχης τον θυμό
κατεβάζαν μέσ’ στον τάφο
έναν σύντροφο νεκρό…
Τρείς φορές ομοβροντήξαν
στον αέρα ντουφεκιές
και τα χέρια ανατείναν
με πολέμου ιαχές.
Στην μητέρα «ο γιός σας», γράφουν
σ’ υστερνό χαιρετισμό
«έχει πέσει για Πατρίδα
για Εθνικοσοσιαλισμό».
Μέσ’ στο σούρουπο οι σημαίες
ανεμίζανε φρικτά
κι απ’ τα χείλη εφτερουγίσαν
τέτοια λόγια μαγικά:
«Μάταια και σύ δεν έχεις
σύντροφέ μας σκοτωθή·
τον Αμάραντο οι θυσίες
ανεβάζουν νικητή.
Η σκιά σου συντροφεύει
κάθε αγώνα μας ιερό
ώσπου το αίμα μας ρυάκι
να γενή και μάς πηχτό.
Οι λαγκαδιές της Θεσσαλίας
Του Μυστρά μας το καστρί
κι οι κορφούλες του Ολύμπου
αυτά ας έχουνε ζωή
Και το Αίμα μας Αιώνιο
και νεκρό είναι Ζωντανό
λάμπει καίει κι αφυπνίζει
νιότη όλο και παλμό!
Κι οι παλμοί είναι του παιάνος
κι η λαμπράδα του Αητού
και ο ύπνος που ταράσσει
του καλοθρεμμένου αστού.»
Ώς του Ήλιου οι ροδακτίνες
εμηνύσαν την Αυγή
στην φωτιά ξαναχυμήξαν
με μια πίστη και μια ορμή!
Μελωδία: «Als die gold’ne Abendsonne».
ῬΟΔΙΝΗ ΑΥΓΗ
Δὲς ᾿κεῖ βαθιά μέσ᾿ στὴν ῥόδινη αὐγή
Τοῦ Ἥλιου τὴν θεία ματιά·
Στὴν μάχη ὡς κινοῦμε, μιὰ ὁρμὴ μυστική
μᾶς λειώνει σὲ μία καρδιά.
Τὸν Χάρο ἀψηφοῦμε, χυμοῦμε στὴν Μάχη
τοῦ Ἥλιου ἡ φλόγα μᾶς καίει τὰ πάθη – Συναγερμός! (δίς)
Χίλια φίδια μᾶς ζώνουν παντοῦ
τὸ αἷμά μας ὅλα νὰ πιοῦν!
Μιαίνουν, συνθλίβουν τοὺς γιοὺς τοῦ Ἀητοῦ,
ἀπάτη καὶ ψέμμα διοικοῦν.
Οἱ σάπιοι τοῦ Σκότους, τοῦ ὄχλου οἱ μικροί
ῥιγοῦνε καὶ τρέμουν στὴν σάλπιγγ᾿ αὐτή: Συναγερμός!
Τρέμε Ἰούδα, τρέμε Σιών
ἡ Αὐγὴ τοῦ Ἀητοῦ δὲν ἀργεῖ!
Ἡ αἴγλη σου σὺ βασιλιᾶ τῶν σωρῶν
ἐξαίφνης τελειώνει ἐκεῖ…
Ἀητοὶ ᾿κεῖ ποὺ κρώζουν – ποὺ σάλπιγγα ἠχεῖ:
«ὦ ξύπνα Ἑλλάδα καὶ σύρ᾿ τὸ σπαθί!» – Συναγερμός!
Ἀνάλκιδες, φαῦλοι τὰ σκῆπτρα κρατοῦν
ὁ Ἑβραῖος μ᾿ αὐτούς ἐνεργεῖ!
Ῥιψάσπιδες, δοῦλοι πιστὰ ὑπηρετοῦν
τοῦ ῥαγιαδισμοῦ τὴν ντροπή!
Ῥαγιάδες σκορπίστε, χαθῆτε ἀπ᾿ τὴν γῆ
Ποὺ τώρα σαρώνει τ᾿ Ἀητοῦ ἡ μορφή! – Συναγερμός!
Μελῳδία: «Volk ans Gewehr!».
ΣMΗΝΗ ΒΑΛΧΑΛΛΑΣ
Ξέρω μιά χώρα μυστική
επάνω στο Βορρά
εκεί ‘ν’ του Ήλιου η κρυφή
κι ατέλειωτη χαρά.
Εκεί είν’ ο Ήλιος μόνος Αρχηγός
κι ο πόλεμος αυθεντικός (δις)
Σκότη πηχτά λυσσομανούν
με μουγκρητά φιδιών·
νέγροι, μογγόλοι αποτελούν
στίφη τυμπανιστών.
Τυμπανιστών της κόλασης συρμών
κι Οβρηών του Σκοταδιού πιστών!
Απ’ την Βαλχάλλα σμήνη ορμούν
ηλιακών αιχμών·
είν’ οι αιχμές που τις κρατούν
τάξεις Στρατιωτών.
Στρατιωτών πιστών αγωνιστών
και του Ηλίου των παιδιών!
Η Λήθη απόκοτα καλεί
τα σκότη τα νωθρά·
της Μάχης Σκέψις υψηλή
αλήθεια που νικά.
Νικά, ώς μέσ’ σέ Νύχτα βορεινή
ο Ήλιος μεσουρανεί!
Βόηθα Πατέρα τήν ορμή
στής Μάχης τήν Στιγμή·
-ο Απόλλων ας πρωτοστατή
με κόψι αστραφτερή.
Αστραφτερή αιχμή του Σκοταδιού
Πολέμου λόγχη μαγικού!
Ποτάμι πύρινο ορμά
σάν λάβα στήν κορφή·
λιθάρια, χώματα σκορπά
στην μέρα γιά νά βγή.
Στην μέρα πού στον πάγο περπατεί
φωτιά και φώς, λευκή ψυχή!
Μελωδία: «Der Fuhrer ruft».
ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ
Φυσά ο βορηάς παγώνει, το χώμα το σκληρό
ο αγρότης που οργώνει χωρίς αναπαμό!
Σπέρνει πλαγιές και κάμπους μ’ ιδρώτα και σπυρί
καρπούς γλυκούς στους κόπους ματαίως καρτερεί!
Οι τράπεζες, οι Έμποροι κι οι ψεύτες στη Βουλή
μας ζεύουν σαν τους δούλους, μας πνίγουν την φωνή
την ψήφο μας γυρεύουν, χαράτσι απαιτούν,
σ’ Οβρηούς χρηματεμπόρους τον μόχθο μας σκορπούν!
Μας παίρνουνε την γη μας, μας στέλνουν στην ουρά
σ’ αράπηδες και ξένους προσφέρουν την δουλειά!
Δουλειά που τα παιδιά μας δεν βρίσκουν και πεινούν
-παρηγοριά τα δίνουν ναρκωτικά να πιούν…
Παιδιά δικά τους είναι οι τόκοι- κι εγγονοί
των τόκων νέοι τόκοι, σπορά διαβολική!
Τον πλούτο μας σκορπίζουν, την χώρα ξεπουλούν
τους μένει τώρα μόνο το αίμα να μας ρουφούν!
Ποιμένες και ξωμάχοι στους κάμπους στα βουνά
τον φλάμπουρα του Αγώνα σηκώνουμε ψηλά!
Το Έθνος μας ενώνει, το κόμμα διαιρεί
και με χαλκά απ’ τη μύτη στο χάος μας οδηγεί…
Ζευγάρια στον κομμάτων το άρμα η αγροτιά
να μην υπολογίζουν πως θα γενεί ξανά!
Κι ούτ’ άλλο μας γελούνε πράσινοι και μπλέ
κι ούτ’ αγροπατέρες με κόκκινο μπερντέ!
Τους φίλους τους ας βρίσκουν αυτοί στις διεθνείς
Οβρηών και τοκογλύφων, πατρώνων τους ολκής…
Ας φύγουν στις Βρυξέλλες και στην Αμερική
γιατί ταχειά ξυπνάει η δόλια μας Φυλή!
Μελωδία: «Es pfeift von allen Dachern».
Ο ΟΔΗΓΟΣ
Στὰ πλάτη ὅλου τοῦ Κόσμου
ὅπου κι ἂν ἔχω βρεθῆ
τοῦ Αἵματος εἶν᾿ οδηγός μου
ἡ Πίστις ἡ Φωτεινή.
Ὁ Ἀητὸς ποὺ τὰ οὐράνια σχίζει
τοῦ κράνους κοσμεῖ τὴν κορφή
στὶς κόγχες μέσα φλογίζει
τ᾿ ἀητόματου ἡ αστραπή.
Φοβέρες, διωγμοὶ ποὺ παγώνουν
δειλοὺς κι ἡ ὀχλοβοή
τοῦ πλήθους των δὲν ᾿μερώνουν
τὸ μένος τοῦ Μαχητῆ.
Ἡ τόλμη, τὸ μάχιμο πνεῦμα
κι ὁ ἀρχέτυπος εἶμ᾿ Ὁδηγός
καρδιᾶς ἀτρόμητης νεῦμα
Λευκῆς Τιμῆς ὁ Φρουρός.
Μελῳδία: «Holger Danske»
ΦΟΒΕΡΑ ΚΙ ΟΡΓΗ
Φοβέρα κι οργή στους λειμώνες
στην θύελλα σφυρά η λαγκαδιά·
καννάβι και αίμα οι χιτώνες
τυλίγουν τα νέα παιδιά.
Κι αν όλα συντρίμμια θα γίνουν
εμείς προχωρούμε εμπρός!
Απόψ’ η νύχτα σφαδάζει
γιατί αύριο τη σβιή το φως.
Κι ώς τρίζουν βαρειές αλυσίδες
σπαθιά αναστημένα τα σειούν,
παληών πολεμάρχων οι ελπίδες
παιδιά που πορφύρα φορούν.
Πορφύρα είν’ τ’ αρχαίο το αίμα
μαρμάρου ανδριάντ’ αναστεί
-οι αρχαίες ψυχές ξαναζούνε
στου Ήλιου τον νιό μαχητή.
Μας θέλουν μαννάδες και θείες
κρυμμένους στα υπόγεια βαθειά·
μα οι τάφοι κι οι ζώσες κηδείες
ταιριάζουν στα ψόφια κορμιά!
Πολέμου κλαγγές σαν ηχούνε
μιά σάλπιγγα μυστική
υπάρχουν καρδιές που ακούνε
-παιδιά με θεών ψυχή!
Απόλεμοι κράχτες ειρήνη
κι αγάπη μαζί διαλαλούν·
μόν’ στ’ Άρια παιδιά αυτή δέ δίνει
ανάσα και χώρο να ζούν!
Χωράει έναν Ήλιο η καρδιά μας
και ’μάς δεν χωράει όλ’ η γη!
-Απόλεμοι κράχτες χαθήτε
συρθήτε στην καταπακτή!!!
Μελωδία: «Es zittern die morschen Knochen»
ΜΙΑ ΝΕΑ ΝΙΚΗ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΤΗΝ ΑΥΓΗ
Όταν ο Ήλιος λάμπει στους ουρανούς
όταν η πίστις οπλίζει τους αετούς
τότε τα σκότη σκορπούν με μιάς και χάνονται απ’ την γή
μιά νέα νίκη ανατέλλει την αυγή.
Όταν πυρήνες αγνών παλληκαριών
γίνονται νέες εστίες αγωνιστών
-τότε, τα πλήθη δειλών, ραγιάδων, φαύλων ξεψυχούν
και πρός την μάχη οι αετοί εφορμούν.
Όταν τα στήθη πυρώνει ιερή οργή
τότε τα ξίφη κραδαίνει η αρετή,
για νέες νίκες οι αγωνισταί με σθένος εξορμούν
σάπιοι και φαύλοι με τρόμο υποχωρούν.
Τους σάπιους λιώνει του Ήλιου μας το Φώς
τους φαύλους διώχνει απ’ την γή μας ο Ουρανός
κι η νέα Πίστις σαν φλόγα τήν δειλίαν εξατμεί
και σέ σπαθί την ψυχή σφυρηλατεί.
Θυσίας πνεύμα του μαχητού η ζωή
κι ο θάνατός του Τιμή και Ζωής πνοή
προς την Πατρίδα, που νέφη πνίγουν κι όχλοι την πατούν
-όχλοι που ωχριούν ώς οι αετοί εφορμούν!
ΚΛΕΦΤΙΚΟ
Κι αν έλθουν μπόρες κι αν έλθουν τυφώνες
κι αν έλθουν κύματα και κεραυνοί,
δεν σκιάζονται οι δοσμένοι σ’ Αγώνες
-τους σάπιους φόβος στην γη τους σφαλεί.
Υυ! Έχ, μωρέ, σαν σάπιους του ουρανού μωρ’ οι κρουνοί ξεπλύνουν
έχ, μωρέ, διαμάντια θα ’ν’ οι βράχοι ορθοί όσοι θα μείνουν!
Κι αν την ψυχή μας οι γύφτοι περιζώσαν
και την Φυλή μας φαρμάκια κερνούν
-κι ο Χάρος με δρέπαν’ ακονισμένα
κι οι Οβρηοί στον βούρκο με βιά την κρατούν –
Υυ! Έχ, μωρέ, κι αν μια βολά, μωρέ, ο Αητός λευτερωμένος
Ιέχ μωρέ, με Μάχης ιαχές στον Ουρανό σ(η)κωμένος!
Ωχριούν των γύφτων οι εσμοί κι οι Εβραίοι
κι οι φαύλοι όσοι δουλείαν πουλούν!
Και σπεύδουν να σωθούν τρομαγμένοι
-δρεπάνια πιά και σφυριά δεν κρατούν…
Υυ! Έχ, μωρέ, να πιούν τους Αητούς παρακαλώντας
Έχ, μωρέ, του Ύπνου στήν γη θολόνερο γυρνώντας…
Στην γη γυρνώντας «νερό» δεν γυρεύουν
οι Αητοί – του Εβραίου την σάπια τροφή!
Του Ύπνου βοτάνια άλλο πια δέν σε σώζουν
Οβρηέ, ποιός ξέρει αν σε σώζει η φυγή!
Υυ! Έχ, μωρέ, γιατί οι Χρυσοί Αετοί για έφοδο διψούνε
Ιέχ, μωρέ, τους γύφτους με σπαθιά και κεραυνούς σκορπούνε!
ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΕΙΑΣ
Σαν όλοι φαύλοι γίνουν κι η Πίστι έχει σβηστή
η φλόγα της καρδιάς μας άσβεστη μια κρυφή
σημαία ξαναϋψώνει στ’ αθέρια του Ουρανού
αητοκέλευστα ύψη, Ρομφαία Ψυχής και Νου.
Σαν άπιστοι όλοι γίνουν κι η Λήθη στεριωθή
μιά Φλόγα από τις σπίθες του Νού μας καρτερεί
θρεμμένη απ’ της καρδιάς μας την θέρμη σε ψηλές
κορφές-φρούρια να υψώση Σημαίες μαγικές.
Κανείς μας μή λυγίση σε μέρες χαλεπές!
Παράφωνες τρομπέτες, αλλοιώσεις τρανταχτές
εμάς πια δεν ταράζουν, σταλιά δεν μας πτοούν
– οι νάνοι όσο κι αν σκούζουν, οι Αιώνες καρτερούν!
Καρτέρι στη Ελπίδα, Εκδίκησι κι Οργή
πώς μιά δροσοσταλίδα και μιά σπίθα Χρυσή
κι ο Ήλιος της Φυλής μας ξανά των Αετών
την δυναστεία φέρνουν, θεiκών δημιουργών!
2/10/98
Μελωδία:«Wenn alle untreu werden»
Τ’ ΑΗΤΟΥ Ο ΔΡΟΜΟΣ
Τ’ Αητού στους αιθέρες δεσπόζ’ η μορφή
τον Ήλιο ευθύς που ατενίζει·
ρομφαία στα στήθη του είν’ η Ψυχή
σε Στρατιωτών σώματ’ ως σφύζει.
Τ’ Αητού η ματιά είναι προσταγή
σ’ αυτούς που ο Αγών μόνον κι η Τιμή
Νόημα κι Αιώνες ενώνουν
μυχίως πυρώνουν
τον Κόσμο και τον ξανανιώνουν
άλκιμο νιό τον στυλώνουν.
Η τύρβη του όχλου κι η κυκλοθυμιά
κι ο νούς πού ασκόπως αλαίνει
εμάς δεν ταράζει την στέρεη καρδιά
που μέριμνες κι άγχη σιωπαίνει:
ευθύτης ο Δρόμος είν’ του Αητού
Ξανοίγει ώς το βλέμμα, ώς τον άτρομο νου,
Πυρά πού μαζί μάς συντήκει
ώς τον Ήλιο, ώς την Νίκη
Πύργους στήν Μάχ’ μάς ορθώνει
φλόγα λαμπρή που μάς ζώνει.
Λαμπάδα το σώμα και φλόγα η Ψυχή
κατέχει το λεύτερο νεύμα
που ευθύς ανυψώνει τον νιό Μαχητή
(ώ)ς τ’ Αητού το χρυσό το Πνεύμα:
Ολύμπια πετάγματα φωτεινά,
μ’ ατρόμητο φρόνημα στην καρδιά,
τους σάπιους ’ξοπίσω αφήνουν
κι όσους μολύνουν
του Ήλιου η Πυρά αποδιώχνει
-αητούς μοναχά αποχρυσώνει!
Μελωδία:«Unser Rommel»
ΧΑΡΑΖΕΙ Η ΑΥΓΗ
Χαράζει η Αυγή στήν νύχτα της φυλής μας
φέρνει το Φως στην σκλαβωμένη Γη·
ως νέοι Ιππότες στην Ημέρα ας ορκισθούμε
στου Αγώνος την Ρομφαία, στην Τιμή!
Νύχτα φρικτή, Ναδίρ της Οικουμένης
ποιός Οδηγός θα διώξη τους Εχθρούς;
Λευκοί αγωνισταί – μάς έχει η Μοίρα ορίσει,
της Νέας Ευρώπης πρωτοπόρους και πιστούς!
Ορυμαγδός στα ζοφερά τα χρόνια
εκφυλισμός, ασχήμια, διαστροφή…
Στα στήθη, όμως, των ηρώων αναβλύζει
μένος-φωτιά που καίει την Παρακμή!
Με μιά ψυχή αδέλφια προχωρούμε
μάς οδηγεί η γενναία μας καρδιά!
Οι Νέοι Ιππότες της Ευρώπης πολεμούνε
βαρειά σπαθιά συντρίβουν τα δεσμά!
Του αθανάτου Ήλιου μας Σημαία
κράτα ψηλά, η ψυχή να φωτισθή·
έχει η πορφύρα του Ηλίου των ψυχών μας
από το Αίμα ηρώων ποτισθή…
Στ’ ανάξιο της δειλίας σάπιο δόγμα
της εχιδνών σποράς μη συνεργής·
εμπρός! Στης Σάλπιγγος το σύνθημα εφόρμα
ως Αετός από τα ύψη Εκδικητής!
Μελωδία: «Die Fahne hoch!».
ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ Η ΨΥΧΗ
Φρουροί εμείς Στρατιώτες
άσβεστη φλόγα η ψυχή!
Μας οδηγεί σαν ιππότες
σε μιά κορφή μυστική!
Δειλών και φαύλων το «πνεύμα»
δεν βρίσκει τόπο σ’εμάς!
’Μπρός προχωρούμε με σθένος
– στόχος, η Νέα Ελλάς!
Φαύλου θιάσου κομπάρσοι
– αίσχος η κάθε σκηνή!
Ψεύδος και δόλος κι απάτη
που κάθε ανδρεία σφαλεί!
Στου παγωμένου Ολύμπου
την κορφή καίει μιά φωτιά:
είν’ η ψυχή μιας Πατρίδος
που πνίγεται και βογγά!
Μέσ’ στ’ ατσαλένια μας στήθη
λάμπει του Ολύμπου η ψυχή!
Την προσπερνάνε τα πλήθη,
δεν την ’νογούνε πολλοί!
Θά ’ρθη της Δίκης η μέρα,
θά ’ρθη του Ήλιου το Φώς!
Πυρ της Ελλάδος καρτέρα
κι είναι σιμά ο καιρός!
Μελωδία: «Bruder in Zechen und Gruben».
ΤΑ ΟΠΛΑ
Τα όπλα αδράξτε αδερφοί, πολέμου ιαχή!
Στους δρόμους βγήτε ακάθεκτοι, ορθώστε το κορμί!
Με λύσσα οι εχθροί μάς χτυπούνε – εβραίοι, μπολσεβίκοι, αστοί
το αίμα μας θέλουν να πιούνε – προδότες πολλοί οι συνεργοί…
Παιάνες προγόνων ακούμε, στα στήθη μας καίει η οργή!
/γιά να εκδικηθούμε·
εμπρός! Ένας Ήλιος το ΑΡΜΑ οδηγεί – κι εμψυχώνει μέ νέα πνοή!
Επαναστάσεως λάβαρα υψώστε απ’ τίς γραμμές!
Κι απ’ της καρδιάς μας την πυρά θα λυώσουν οι ορδές
των γύφτων που κλείσαν την γη μας
κι αν κρύψαν το Φώς τ’ Ουρανού
τα νέφη λογχίζει ο Ήλιος
της Άριας καρδιάς και του νού!
Το αίμα ηρώων θα θρέψη τής ράτσας την νέα μορφή
/ξαναζεί η Σπάρτη!
-Εμπρός! της Φυλής μυστικοί θα γεννούν χίλιοι ήλιοι τών νιών οι χοροί!
Μελωδία:«Pa Vikingtog».
Ἡ Δίνη
Στῆς δίνης τὴν ζάλη, τῆς θύελλας ὀργή
ξεσπάει – κατακλύζει τὸῥεῦμα ὅ,τι βρῇ·
ἀσάλευτο ὅμως Κέντρο, ἀτάραχη καρδιά, ψυχῆς ἀλκή
στὴν Μάχη ψυχώνει, τὸ ΑΡΜΑ ὁδηγεῖ.
Τὴν γῆ μας κατέχει φαιὸς συρφετός
– καμώνονται ἀχρεῖοι ποὺ στήνει ὁἘχθρός
πὼς ὁδηγοῦνε τάχα, πὼς τὸ τιμόνι αὐτοὶ γερὰ κρατοῦν
– οἱ νῆές μας, ὅμως, πικρὰ ναυαγοῦν.
Χυμοῦν μανιασμένες ἐχθρῶν οἱὀρδές
– ἀνάχωμα στέκουν μονάχα οἱ καρδιές
πὤχουν φωτιὰ στὴν ῥίζα κι ἀντίκρυ Ὀλύμπου μυστικὴ κορφή,
ποὺ δόρυ κρατοῦνε κι ἁσπίδα μαζί.
Οἱἀρίζωτοι χαῦνοι ὡς ψεῦτες, δειλοί
τὸἔδαφος χάνουν, τοὺς φεύγει ἡ γῆ·
τοῦ φαύλου τους θεάτρου οἱ μάσκες δὲν μετροῦν καθόλου πιά
μετράει τώρα μόνον τοῦἈρίου ἡ καρδιά.
Φωτὸς στήλη βλέμμα κι ἀγκύρωμα νοῦ
στ᾿ἀστέρι τοῦ πόλου, ἀρχὴ τ᾿ οὐρανοῦ
πλοηγὸ, πνοή, πυξῖδα ποὺ δὲν ἀλλοιώνουν δίνες, τρανταγμοί
τὴν ἔχουμε πάγια κρυφὴ προσταγή.
Μουσικὴ κατὰ τὸ Panzerlied τῆς Wehrmacht
(Ob’s stürmt oder schneit)
Ἕνας ἀητὸς ᾿περήφανος
Ἕνας ἀητὸς περήφανος, ἕνας ἀητὸς λεβέντης,
ἀπὸ τὴν περηφάνεια του κι ἀπό τὴν λεβεντιά του,
δὲν πάει κατ᾿ τὰ κατώμερα νὰ καλοξεχειμάση,
μόν᾿ μένει ἀπάνω ᾿ς τὰ βουνά, ψηλὰ ᾿ς τὰ κορφοβούνια.
Κι ἔρριξε χιόνια ᾿ς τὰ βουνά καὶ κρούσταλλα ᾿ς τους κάμπους,
ἐμάργωσαν τὰ νύχια του κι ἐπέσαν τὰ φτερά του.
Κι ἀγνάντιο βγῆκε κι ἔκατσε, ᾿ς ἕνα ψηλό λιθάρι,
καὶ μὲ τὸν ἥλιο ᾿μάλωνε καὶ μὲ τὸν ἥλιο λέει:
« Ἥλιε μ᾿, γιὰ δὲν βαρεῖς κι ἐδῶ, ᾿ς τούτην τὴν ἀποσκιούρα,
νὰ λειώσουνε τὰ κρούσταλλα, νὰ λειώσουνε τὰ χιόνια,
νὰ γίνῃ μιὰ ἄνοιξη καλή, νὰ γίνῃ καλοκαῖρι,
νὰ ζεσταθοῦν τὰ νύχια μου, νὰ γιάνουν τὰ φτερά μου,
νὰ ᾿ρθοῦνε τ᾿ ἄλλα τὰ πουλιά καὶ τ᾿ ἄλλα μου τ᾿ ἀδέρφια.»
Δημῶδες παραδοσιακόν
Ὠδὴ Μνήμης
Στοῦ Λεωνίδα ἐστάθην κι ἔνοιωσα τὴν Τιμή
μὲ φίλο ἐμπρὸς τὸ μνῆμα, ὡσὰν σ᾿ αἰώνιο Βῆμα
καὶ συναγωνιστή
ποὺ ἐχάθη πιά· εἶχε σθένος καὶ βλέμμα καθαρό,
σπινθηροβόλο πνεῦμα – ποὺ ἐμάχετο τὸ ψέμμα,
τὸ φαῦλο, τὸ σαθρό.
Τὸ φρόνημα ἀτσαλένιο κι ὁ νοῦς του διαυγής,
καὶ μιὰ καρδιὰ καθάρια, ἀμάθητη στὰ πλάγια
– στ᾿ ἀλήθεια εὐγενής.
Ὁ λόγος του σπουδαῖος, στεντόρεια ἡ φωνή
τὸ σῶμα γυμνασμένο, ἀθλητικὰ πλασμένο,
ἡ φύσις του λιτή.
Ἀπρόσμενη μιὰ μοῖρα τὸν πῆρε μακριά·
κενὴ μιὰ θέσις μένει – κι ἡ μνήμη του ἀναμμένη
αἰώνια πυρά.
Ποτὲ δὲν σὲ ξεχνοῦμε οἱ σύντροφοί σου ἐμεῖς!
Στὸ πλάι μας σὲ νογοῦμε, πιστὰ ὡς προχωροῦμε
στὸν Δρόμο τῆς Τιμῆς.
Μελῳδία: Ich hatte einen Kameraden
Συντονιζόμενος πρὸς τὰ θεῖα μηνύματα καὶ προτροπάς, ἐνεπνεύσθην τὴν ἐκ νέου ἀπόδοσιν τοῦ “ἑλληνικοῦ ὕμνου” τοῦ Frederic Mistral (1830-1914, βραβεῖον Νόμπελ λογοτεχνίας 1904) εἰς ἰαμβικὸν δεκαπεντασύλλαβον, ὥστε καὶ νὰ δύναται νὰ τραγουδηθῇ ὡς δημῶδες· συγκεκριμένως, ἐπέλεξα πρὸς τοῦτο τὸ μέλος ἀπὸ τὰ ἐκπληκτικὰ Κάλαντα τῆς Καστοριᾶς, ποὺ μπορεῖτε ν᾿ ἀκούσετε ἐδῶ: https://www.youtube.com/watch?v=aNVWRJC7-Ig καὶ https://www.youtube.com/watch?v=F-WBGSXVGTE .
Τὸ ποίημα μετεφράσθη κατ᾿ ἄλλο μέτρον ὑπὸ τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ, ἐστηρίχθην δὲ τόσον εἰς τὴν ἀπόδοσιν ὑπὸ τοῦ μεγάλου μας ἐκείνου ποιητοῦ (τὴν ὁποίαν μπορεῖτε νὰ βρῆτε ἐδῶ: https://www.armahellas.com/?p=15291), ὅσον καὶ εἰς τὸ πρωτότυπον, ἐπίσης ἀνευρέσιμον εἰς τὸ διαδίκτυον διὰ τοὺς γαλλομαθεῖς.
Σᾶς προτρέπω δὲ νὰ δοκιμάσετε νὰ τὸ τραγουδήσετε! Τὸ μετέφρασα εἰς ἑπτάστιχα, τῆς δὲ μελῳδίας οὔσης διττῆς, εἴπομεν κατ᾿ α΄ καὶ β΄ μέλος, ἑκάστης στροφῆς ὁ 4ος ἀλλὰ καὶ ὁ 5ος στῖχος ᾅδονται κατὰ τὸ β΄ μέλος.
Μὲ τὴν αὐγὴ κι ἡ θάλασσα μενεξεδένια λάμπει
κι ὅλα στὸ φῶς τὸ ἑαρινὸ τώρα ᾿ξαναγεννιῶνται.
Ἡ χελιδόνα ἐπέστρεψε νὰ πάῃ φωλιὰ νὰ χτίσῃ
στὸν Παρθενῶνα· ὦ Ἀθηνᾶ, ᾿κεῖν᾿ τὸ πουλί σου στεῖλε
στ᾿ ἀμπέλια μας ν᾿ ἀφανιστῇ, πανόσια, τὸ σαράκι.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Τὸ κῦμ᾿ ἀποχρυσώνεται κι ἡ ἄνοιξι γυρίζει
Μὰ στὴν ἀκρώρειαν δετοῦ τοῦ Προμηθέα τὰ σπλάχνα
ῥημάζει ξαναγέρνοντας ἀπ᾿ τ᾿ οὐρανοῦ τὴν ἄκρη
ὁ μαυρογύπας· νέε, ἐμπρός! Γιὰ νὰ τὸν ἀποδιώξῃς
γερὸ καράβι ἀρμάτωσε, νησιώτη καπετάνιε.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Ἀφουγκρασθῆτ᾿ ἀποκλαγγὴ ἀρχαϊκῆς Πυθίας:
“Τῶν ἡμιθέων θὰ νικοῦν οἱ ἀγγονοί” – ἀπ᾿ τὴν Ἴδη
ὣς τῆς Νικαίας τὶς ἀκτὲς οἱ αἰώνιοι ξανανθίζουν
ἐλαιῶνες. Πρὸς τὶς κορυφὲς μὲ τ᾿ ἄρματα στὰ χέρια
κινώντας, ἀπὸ τὴν ἠχὼ Σαλαμινῶν ξυπνῆστε.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Ἐσθῆτες πάλλευκες ἀρραβωνιάρες ἑτοιμᾶστε,
τῶν ποὺ σᾶς σῶσαν μαχητῶν νύφες ν᾿ ἀξιωθῆτε.
– Στὶς φαραγγιὲς! – νὰ δρέψετε γι᾿ αὐτοὺς δαφνῶν κλωνάρια.
Σὲ μιὰν Εὐρώπη σύσκοτη, δειλή, ξεψυχισμένη
ὀλύμπιο Πνεῦμα πίνουμε στῆς Δόξας τὰ κροντήρια.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Ξανὰ εἶναι, ἀδέλφια, μπορετὸ τὸ ἅπαξ τελεσμένο
Κι ἂν στὴν πορφύρ᾿ αὐτῶν τῶν βράχων τ᾿ ὄνειρο ἐσαρκώθη
θεϊκὰ τ᾿ ἀνθρώπου τ᾿ ἀγλαότατο ποτὲ καὶ ὡρίσθη,
τοῦ πρέπει ἐκεῖ τοῦ χριστιανοῦ μονάχα νὰ σιωπήσῃ!
Κι ἐμεῖς σὲ κούτσουρα ᾿πάνω ξερὰ θὰ μαραθοῦμε;
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Στοῦ μαραθωνοδρόμου τὰ λαμπρὰ πατώντας ᾿χνάρια
θέ᾿νἄχουμε, κι ἂν πέσουμε, τὸ χρέος μας τελέσει!
Μὲ τὸ αἷμα ποτισμένοι τοῦ προσπάππου Λεωνίδα,
θριαμβικῶς τὸ αἷμά μας καρποὺς θὰ πορφυρώσῃ
ὡσὰν κοράλλια – καὶ τὰ βότρυα μέσα στὸ κλῆμα.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Στὴν δόξα ἐτῶν λουσμένοι τρισχιλίων, ἐγερθῆτε!
Προβάλλει ἀλάργα ἐπινίκιος πύργος, ᾿κεῖ ποὺ μάγια
λυθῆκαν καὶ γητειὲς, ὡς ἐκ τῆς τέφρας του γεννᾶται
ὁ φοῖνιξ· Ἥλιε, διῶξε πρὸς τῆς Μέκκας τὶς ἐρήμους
ἀπ᾿ τὴν θωριά μας ἡμισέληνο καὶ βεδουΐνους!
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!