Επειδή πολλές αναφορές έγιναν περί της ιδεολογίας μας, ίσως ταιριάζει να γίνει κάποιος πιο συγκεκριμένος λόγος γι΄ αυτήν ως περιεχόμενο.
Συχνά διατυπώνονται από άτομα που εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την ομάδα μας κάποιες απορίες επί ιδεολογικών ζητημάτων τα περισσότερα εκ των οποίων περιστρέφονται γύρω από συγκεκριμένους θεματικούς άξονες.
Επειδή μπορούν να θεωρηθούν πάγιες απορίες, θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε κάποιες απαντήσεις όσο το δυνατόν πιο συνοπτικές αλλά κυρίως όσο το δυνατόν πιο ουσιαστικές και περιεκτικές. Ξεκινούμε με αφορμή τρία συγκεκριμένα ερωτήματα που ετέθησαν επιχειρούμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις που πιθανώς καλύπτουν απορίες και άλλων φίλων.
Τα ερωτήματα ήταν τα εξής:
1- Είναι ηθικά αποδεκτοί οι μεικτοί γάμοι Ελλήνων και Αρίων Ευρωπαίων; (π.χ. Οι γάμοι Ελλήνων και Γερμανών δεν αποτελούν κίνδυνο για την μελλοντική επιβίωση του Ελληνισμού στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης; – π.χ. Είναι ευπρόσδεκτοι οι λευκοί λαθρομετανάστες στην Ελλάδα;)
2- Είναι οι μη Άριοι λαοί πλήρη ανθρώπινα όντά; (δηλ. ο όρος «υπάνθρωπος» σημαίνει απλά την φυλετική και πολιτιστική κατωτερότητα των μη Αρίων λαών ή θέτει εν αμφιβόλω την πληρότητα της ανθρώπινης υπόστασής τους; π.χ. Η δολοφονία ενός Αρίου και ενός μη Αρίου από έναν Άριο -για τον ίδιο λόγο και με το ίδιο κίνητρο- έχει, ως προς το αξιόποινο της πράξης, την αυτή ηθική βαρύτητα).
3- Είναι ο Ε/Σ «λυτρωτικό σύστημα» με τη θρησκειολογική έννοια του όρου; (δηλ. αποσκοπεί στη «σωτηρία-λύτρωση» του ανθρώπινου γένους και με ποιο τρόπο;)
-Η απάντησις:
Κατ’ αρχάς, θεμελιώδες χαρακτηριστικό του Ε/Σ αποτελεί το γεγονός ότι δεν πρόκειται περί συνόλου δογματικών θέσεων και διακηρύξεων, αλλά περί ολιστικής κοσμοθεωρήσεως (κοσμοθεάσεως) η οποία γίνεται αντιληπτή πρωτίστως βιωματικώς, και εκφράζεται ως στάσις ζωής, βασική κατεύθυνσις της οποίας είναι ο σεβασμός της φυσικής τάξεως, των φυσικών νόμων και δη, των βιολογικών νόμων. Δεν επιχειρεί, δηλαδή, να προσαρμόσει την «πραγματικότητα» και την θεωρούμενη «αλήθεια» στα μέτρα μιας (είτε ως αποτέλεσμα αυθαιρέτου διανοήματος, είτε εξ’ αποκαλύψεως) προκαθορισμένης αντιλήψεως (δόγμα) και κατόπιν να ερμηνεύει τα πάντα με βάση αυτή, αλλά, τουναντίον, περιλαμβάνει στα ιδεολογικά του πλαίσια ό,τι η Φύσις ορίζει ως πραγματικότητα, όσο σκληρή και αν φαίνεται η πραγματικότης αυτή στα μάτια των συγχρόνων (μαζ-)ανθρώπων, οι οποίοι, υπό την επήρεια ηθικιστικών δογμάτων έχουν την τάση να διαμορφώνουν στρεβλές αντιλήψεις βάσει παραμορφωμένων εικόνων – αντανακλάσεων. Εξ’ αυτής της προσεγγίσεως αμέσως προκύπτουν οι κεντρικές ιδέες – αρχές: α) της φυλετικής βελτιώσεως (ευγονίας), β) της προασπίσεως και προαγωγής της φυλετικής (φυσικής και πνευματικής) αριστοκρατίας και γ) της ιεραρχικής οργανώσεως της κοινωνίας, με χαρακτηριστικά διακρίσεως και διαχωρισμού (με βάση τις αξιολογούμενες ανθρώπινες ποιότητες) και εφαρμογής πυραμιδοειδούς κοινωνικής δομής.
O όρος «ηθική» αποκτά για τους Ε/Σ ένα εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο απ’ ότι στην τρέχουσα συμβατική ορολογία της συνήθους απροσδιοριστίας. Ως «ηθικό» θεωρούμε ό,τι συνάδει με την φυσική Τάξη και Αρμονία, ενώ, ως «ανήθικο» ό,τι αντιβαίνει και προσκρούει στην φυσική Τάξη και Αρμονία. Η παραβίαση της κοσμικής και βιολογικής τάξεως συνιστά, για μας, μεγίστη ύβριν. Οπότε, ο σεβασμός της φύσεως και του κόσμου αποτελεί τον υπέρτατο ηθικό νόμο!
(1) Απαντώντας, μετά από το ανωτέρω εισαγωγικό προοίμιο, επί των συγκεκριμένων ερωτημάτων, θα έλεγα ότι όσο πιο κοντά, φυλετικά – εθνολογικά και πνευματικά – πολιτιστικά, είναι δυο άνθρωποι, τόσο πιο αμιγείς και καθαροί από φυσικής απόψεως, και σταθεροί και ισορροπημένοι από ψυχικής απόψεως, θα είναι οι απόγονοί τους. Επίσης, είναι ευδιάκριτη η τάση που επικρατεί στην φύση, σύμφωνα με την οποία, οι οργανισμοί εξελίσσονται συνεχώς προς μεγαλύτερη διαφοροποίηση, διάκριση και ποικιλία. Ξεκινώντας από απλές, στοιχειώδης μορφές ζωής (π. χ. μικρόβια), με αλλεπάλληλες διαφοροποιήσεις (φυσική επιλογή, προσαρμογή και εξέλιξη) προέκυψε η θαυμαστή και απροσμέτρητη βιοποικιλότητα. Οι βιολογικοί νόμοι δεν εξαιρούν τον άνθρωπο! Οπότε, και για τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι ολέθριο να συμπεριφέρεται και, εν προκειμένω να αναπαράγεται, καταστρατηγώντας αυτούς τους νόμους. Είτε δεχτεί κανείς την θεωρία της μονογένεσης είτε της πολυγένεσης (αν, δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο ή από πολλούς, αν με άλλα λόγια, υπήρξε ένας μόνον πυρήνας απ’ όπου ξεκίνησαν όλοι οι άνθρωποι ή αν υπήρξαν πολλοί κατά τόπους -κατά γεωγραφική ήπειρο- πυρήνες) η ποικιλότητα σε επίπεδο φυλών, φυλετικών τύπων και εθνοτικών ομάδων, που διακρίνονται από συγκεκριμένα φυσικά και ψυχικά χαρακτηριστικά (τα οποία ανιχνεύονται πλέον και γονιδιακώς μέσω της γενετικής) είναι, εδώ και χιλιετίες, μια προφανής πραγματικότητα. Κατά συνέπεια, το ιδεώδες θα ήταν αν οι γάμοι λάμβαναν υπ’ όψιν ακόμα, ακόμα και την τοπική ποικιλότητα π.χ. στην Ελλάδα, οι Θεσσαλοί να παντρεύονται Θεσσαλές, οι Ηπειρώτες, Ηπειρώτισσες, οι Πόντιοι, Ποντίες, κλπ αλλά, προφανώς, αυτό είναι πολύ δύσκολο, ιδίως στην σύγχρονη εποχή με την τεράστια και αναπόφευκτη διάχυση που επιφέρουν οι δυνατότητες σε επίπεδο επικοινωνιών και συγκοινωνιών. Το αμέσως επόμενο λιγότερο κακό θα ήταν οι γάμοι να περιορίζονταν στα πλαίσια του ιδίου έθνους, ώστε να μην κινδυνεύει να αλλοιωθεί η ιδιαιτερότητα του κάθε έθνους. Το τελευταίο επιτρεπτό θα ήταν οι γάμοι να περιορίζονταν στα πλαίσια της ιδίας φυλής, όπως στο παράδειγμα που ανεφέρθη. Στην περίπτωση αυτή, δεν νοθεύεται βεβαίως, η φυλή, άρα, δεν υπάρχει πρόβλημα βιολογικής αλλοιώσεως, απλώς υπάρχει ο κίνδυνος, αν κάτι τέτοιο (μικτοί ενδοευρωπαϊκοί γάμοι) συμβεί σε μεγάλη κλίμακα, να φθαρεί η ποικιλότητα στα πλαίσια της φυλής μας, να λιγοστέψει, δηλαδή, ο βιολογικός και πολιτιστικός πλούτος της Λευκής φυλής, αφού θα αμβλυνθούν και ίσως χαθούν οι επιμέρους εθνικές ιδιαιτερότητες. Τα έθνη προέκυψαν ως αποτέλεσμα ιστορικών διεργασιών αιώνων και οδήγησαν στην αποκρυστάλλωση του πολυτίμου γλωσσικού, πολιτισμικού και γενετικού πλούτου που κάνει την λευκή φυλή τόσο ιδιαίτερη. Θα είναι κρίμα αν αυτή η ποικιλότητα χαθεί… Από την άλλη, όμως, το ορατό φάσμα του αφανισμού της λευκής φυλής, εν συνόλω, υπό το βάρος της υπογεννητικότητος και της μαζικής μεταναστεύσεως αφροασιατών και μεσανατολιτών, καθιστά την επιθυμία διασώσεως των εθνών αισιόδοξη, ίσως, πολυτέλεια. Προέχει η διάσωση της βιολογικής βάσεως της λευκής φυλής που κινδυνεύει με οριστικό αφανισμό εντός των επομένων ετών! Αν, λοιπόν, μεικτοί ενδοευρωπαϊκοί γάμοι μπορούν να οδηγήσουν στην σφυρηλάτηση μιας πιο συνεκτικής πανευρωπαϊκής ταυτότητας που θα οδηγήσει σε πραγματική φυλετική συνειδητοποίηση, τότε, τέτοιοι γάμοι, κατά την παρούσα ιστορική συγκυρία, είναι όχι μόνο επιτρεπτοί, αλλά, ίσως, και σκόπιμοι!
(2) Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, πρέπει να επαναπροσδιοριστεί η ίδια η έννοια της λέξεως «άνθρωπος». Το συμβατικό γλωσσικό εργαλείο δεν παρέχει την δυνατότητα διευκρινήσεως και αποδόσεως διαβαθμίσεων της εννοίας άνθρωπος. Εμείς, εννοούμε τον άνθρωπο ανάγοντας την σημασία της λέξεως στην ετυμολογική της προέλευση (εκ του άνω – θρώσκω = κοιτώ ψηλά). Όθεν, δεν θεωρούμε αυτονόητο ότι όλοι υπάγονται στην οντολογική κατηγορία «άνθρωπος» απλώς και μόνον επειδή, κατά την τρέχουσα, συμβατική κατανόηση, γενικευτικά και κατά παραχώρηση, καλούνται «άνθρωποι», ακριβώς επειδή δεν είναι όλοι ίδιοι, ίσοι, ισότιμοι κλπ, κλπ, για να αναφέρω μερικά από τα γνωστούς κοινότυπους και τετριμμένους γενικευτικούς όρους. Για μας, η συντριπτική πλειονότης των ανθρώπων όχι μόνο των μη Αρίων αλλά, κατά την σύγχρονη παρακμιακή εποχή, και των Αρίων, ανήκουν στους «υπανθρώπους». Και η «υπανθρωπότης», επίσης, εκδηλώνεται με διάφορες επιμέρους αποχρώσεις και διαβαθμίσεις. Ελάχιστοι μόνον προσεγγίζουν την έννοια άνθρωπος, (εφόσον διάγουν φυσικό, υγιή, ασκητικό, ενάρετο βίο, έχουν φιλοσοφικά ενδιαφέροντα και προβληματισμούς, δημιουργικό πνεύμα, αγωνιστική διάθεση, κλπ, κλπ). Στόχος όμως είναι -σύμφωνα και με την Νιτσεϊκή αντίληψη- όχι μόνον η ολοκλήρωση του ανθρώπου αλλά και η υπέρβασή του με την εξέλιξη στον «Υπεράνθρωπο», σε ένα ανώτερο, δηλαδή, σχήμα ζωής, σε ένα ανώτερο επίπεδο υπάρξεως, σε μια οντολογική κατάσταση ασυνήθιστων ικανοτήτων, σε έναν νέο τύπο ανθρώπου προορισμένου να επικρατήσει και να επιβάλει μια νέα (φυσική) τάξη. Ασφαλώς, υφίσταται διάκριση και διαβαθμίσεις τόσο μεταξύ των φυλών, όσο και μεταξύ των εθνών, εντός της ίδιας φυλής, αλλά, επίσης και μεταξύ των ατόμων εντός του ίδιου έθνους. Η έννοια της διακρίσεως είναι παρούσα σε κάθε επίπεδο, είναι μια φυσική πραγματικότης και πρέπει να γίνεται σεβαστή, διαφορετικά προκύπτουν δυσαρμονίες, γενική αναξιοκρατία και επακόλουθος εκφυλισμός και κατάρρευση . Πάντως, ως Ε/Σ, δεν αντιλαμβανόμαστε τον άνθρωπο ως κάτι αυτονοήτως «πλήρες», αλλά ως κάτι «δυνάμει», ως ένα υποκείμενο που, υπό προϋποθέσεις, φέρει την δυνατότητα για εξέλιξη σε κάτι ανώτερο και πληρέστερο. Και αυτό δεν αφορά όλους. Οι πολλοί είναι προορισμένοι να γεννηθούν, να ζήσουν και να πεθάνουν ως «υπάνθρωποι»… Για λίγους και βασικά για μια μειονότητα της φυσικής και πνευματικής αριστοκρατίας, κυρίως των Αρίων, αν και όχι αναγκαστικά μόνον των Αρίων, αλλά και προικισμένων μη Αρίων (π. χ. Ασιατών της Άπω Ανατολής), υπάρχει η πιθανότης και η δυνατότης εξελίξεως (φυσικής και πνευματικής) σύμφωνα με την ανωτέρω θεώρηση. Εφόσον θεωρούμε τους ανθρώπους ανομοίους και ανίσους, είναι επόμενο να ισχύουν διαφορετικά κριτήρια αξιολογήσεως της συμπεριφοράς αναλόγως της κάστας στην οποία κάθε ένας δύναται να τεθεί με βάση την αξία του. Η ίδια πράξη δεν μπορεί να αξιολογείται ή να τιμωρείται με τον ίδιο τρόπο, προκειμένου για διαφορετικούς ανθρώπους. Η ίδια πράξη αποκτά διαφορετική βαρύτητα ανάλογα με την φυλή και ανάλογα με την κάστα τόσο όσον αφορά το υποκείμενο, όσο και όσον αφορά το αντικείμενο της πράξεως.
(3) Εις ό,τι αφορά το τρίτο ερώτημα, είναι δυνατόν, κάπως απλουστευτικά να ειπωθεί ότι ο Ε/Σ προσπαθεί να σώσει την υδρόγειο από την οικολογική καταστροφή και τον έμβιο κόσμο από τον εκφυλισμό, την διαστροφή και την εξαφάνιση. Πρωτίστως όμως και αμεσότερα ενδιαφέρεται για την βιολογική και πνευματική επιβίωση και εξέλιξη της Λευκής Ευρωπαϊκής φυλής και του Αρίου πολιτισμού. Το ζήτημα που θέτει το ερώτημα δεν είναι όμως καθόλου απλό, γιατί θίγεται η μετά–φυσική διάσταση του Ε/Σ. Θα ήταν παρακινδυνευμένο για ένα τέτοιο ζήτημα να δοθεί συγκεκριμένη απάντηση στον βαθμό που, ούτως ή άλλως, η γλώσσα είναι μάλλον ανεπαρκής για να περιγράψει και να αποδώσει υπερβατικές πραγματικότητες. Υπό το φως της θεωρήσεως της εσωτερικής εξελίξεως που ακροθιγώς ανεφέρθη στην απάντηση του προηγουμένου ερωτήματος δίδεται μια πρώτη γενική ιδέα. Αυτό που είναι σημαντικό να διευκρινιστεί είναι ότι ο Ε/Σ θεωρεί τον κόσμο κατά την αρχαιοελληνική – Αρία, πρωτόλεια θεώρηση, σύμφωνα με την οποία, η ιστορία δεν κινείται γραμμικά (αρχή κόσμου – ιστορικός χρόνος – τέλος ιστορίας & συντέλεια του κόσμου) αλλά κυκλικά, ή μάλλον, σπειροειδώς, με αλλεπάλληλες εναλλαγές ακμής – παρακμής, δημιουργικότητας – αποσυνθέσεως, τάξεως – χάους, χωρίς αρχή και τέλος («Αιωνία Ανακύκληση»). Σ’ αυτήν την αέναη μάχη φωτός και σκότους, ανελίξεως και εντροπίας, είμεθα ταγμένοι με τις δυνάμεις της δημιουργίας, την τάξεως, του φωτός. Επίσης, σύμφωνα με την αρχαιοελληνική – Αρία θεώρηση, η «Θειότης», (το Θείον), ο «Θεός», δεν είναι εκτός του κόσμου τούτου, δεν κατοικεί σε ένα απροσδιόριστο εξωχωρικό υπερπέραν, κατασκευαστής, παρατηρητής και ελεγκτής του κόσμου, αλλά είναι εντός του κόσμου και μάλιστα είναι σύμφυτος του κόσμου, είναι η πεμπτουσία του κόσμου. Θεός είναι εν τέλει ο ίδιος ο κόσμος, και εκδηλώνεται ως η μυστηριώδης δημιουργική δύναμις και θαυμαστή νοημοσύνη, η πανταχού στην φύση παρούσα. (Ο άνθρωπος ως το δυνάμει υπέρτερο δημιούργημα της Φύσεως αποτελεί κατά μιαν έννοια το μέσον δια του οποίου ο ίδιος ο Κόσμος επιχειρεί να εννοήσει τον εαυτό του!). Κατά συνέπεια ο Ε/Σ, αν και σαφέστατα έχει, πέρα από την πολιτική του επιφάνεια και διάσταση που θα μπορούσε να περιγραφεί ως θρησκευτική, (και εδράζονται τα φιλοσοφικά του ερείσματα) δεν αποτελεί, παρά ταύτα, ένα είδος σχεδίου σωτηρίας της ανθρωπότητος, με την εσχατολογική έννοια που συναντάται στις μονοθεϊστικές θρησκείες, αλλά, μάλλον αποτελεί μια πρόταση για φυσική στάση ζωής, για στάση ζωής σύμφωνη με την κοσμική ευταξία («όπως πάνω, έτσι και κάτω»), στάση ζωής (βιοαντίληψη), διαπνεόμενη από ηρωικό ήθος κατά την αντιμετώπιση των προκλήσεων της υπάρξεως.