Επιθυμώ να σας μιλήσω σήμερα για την εκστρατεία που εξελίσσεται στις μέρες μας με σκοπό την εγκαθίδρυση μίας παγκοσμίου τάξεως υπό την ηγεμονίαν των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως γνωρίζετε, η διεθνής αυτή προσπάθεια ξεκίνησε λίγο μετά την λήξιν του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν την γηραιά Βρετανική Αυτοκρατορία διεδέχθησαν οι Η.Π.Α. . Το κυρίως εμπόδιο για την δημιουργία μιας παγκοσμίας τάξεως την εποχή εκείνη ήταν η κυριαρχία της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ενώσεως στην Ανατολή. Τώρα που το κομμουνιστικό καθεστώς της πρώην Σ.Ε. έχει καταρρεύσει, το έργο της επεκτάσεως της Αμερικανικής επιρροής υπό τον μανδύα της καπιταλιστικής δημοκρατίας έχει γίνει πολύ ευκολότερο, παρ’όλην την ύπαρξη κομμουνιστικών θυλάκων αντιστάσεως στην Άπω Ανατολή. Η άνοδος του ριζοσπαστικού Ισλάμ σταδιακώς ανεδείχθη ως η νέα απειλή έναντι της Αμερικανικής «πρωτοβουλίας», το δε παράδειγμα της εξαγοράς της Αιγυπτιακής, Σαουδοαραβικής και Πακιστανικής υποστηρίξεως για τα Αμερικανικά σχέδια μαζί με κολοσσιαία πολιτική και στρατιωτική βοήθεια δείχνει πως τα μουσουλμανικά έθνη δεν αγωνίζονται όλα ενωμένα για την Ισλαμική ανεξαρτησία. Προς το παρόν παραμένει άγνωστο το τι θα επιφέρει η αντίσταση κατά της Αμερικής στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη επί της καταστροφικής δυνάμεως της καπιταλιστικής δημοκρατίας που επιδιώκει να σαρώσει καταρρακώνοντας ολόκληρον τον κόσμο. Πιστεύω, ωστόσο, πως η ασφαλέστερη οχύρωση εναντίον του ολεθρίου δημοκρατικού υλισμού είναι αυτή που μπορεί να προσφέρει η Ευρώπη και ο Παλαιός Κόσμος, με άλλα λόγια τα Ινδοευρωπαϊκά Έθνη. Σκοπός της ομιλίας μου είναι να τονίσω ότι μόνον τα Ινδοευρωπαϊκά έθνη κατέχουν την δύναμη να σταματήσουν την δηλητηριώδη πολιτιστική εισβολή μιας διεθνούς εμπορικής τάξεως που επιζητεί να επιβάλη μία παγκοσμία ενότητα, αδιαφορώντας περιφρονητικώς για τους νόμους της Φύσεως και του Πνεύματος.
Το κυρίαρχο πολιτικό χαρακτηριστικό της Αμερικανικής τάξεως σήμερα δεν είναι η δημοκρατία με την κλασσική (αρχαιοελληνική) έννοια αλλά, πολλώ μάλλον, μία χυδαία προλεταριακή δημοκρατία, δημοκρατία δηλαδή όχι διά της πραγματικής συμμετοχής των πλέον εκλεκτών τμημάτων κάθε κοινωνίας στην διοίκηση του έθνους αλλά, αντιθέτως, δια της μαζικής εκλογής ολίγων υποψηφίων που προωθούνται πρό του παθητικού κοινού από ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Οι πολιτικές Αρχές υποχωρούν εντός ενός τέτοιου συστήματος προ της ωμής δυνάμεως της χρηματιστηριακής οικονομίας, η οποία και σφετερίζεται την πολιτειακήν αρχή, πρός της οποίας, όμως, την κατοχήν και ενάσκησιν η εγγενής της ιδιοσυστασία είναι αρρωστημένα ασύμβατη· καθώς, βεβαίως, οι κυριότερες ανησυχίες της είναι η εξάπλωσις των δικών της εμπορικών συμφερόντων, ιδιαιτέρως στην διεθνή αγορά. Προωθείται, λοιπόν, ο διεθνισμός πρός όφελος ακριβώς αυτής της οικονομίας, αναξαρτήτως της ριζικής ζημίας που προκαλεί στις εθνικές κοινωνίες που, για οικονομικούς λόγους, αναγκάζονται να υποταχθούν στην τάξη αυτή. Έτσι, λοιπόν, προκύπτει το έκτρωμα που ονομάζεται πολυπολιτισμός, μία τερατώδης κοινωνική ανωμαλία που είναι καθαρότερα ορατή στα επαίσχυντα «melting pots», ήτοι, κλιβάνους συντήξεως, των Αμερικανικών μητροπόλεων. Η ίδια η Αμερική έχει ήδη μεταμορφωθή σε μίαν υβριδική εθνική οντότητα που αδυνατεί να απαιτήση σεβασμό μέσα στην ίδια την χώρα – πόσο μάλλον στο εξωτερικό. Υπάρχουν ήδη μεγάλοι θύλακες εντός του Αμερικανικού έθνους που εκθύμως αποστρέφονται τις πομπώδεις και κενές ματαιοδοξίες του Αμερικανικού «life style», δεν είναι όμως ούτε αρκετά ενωμένοι ούτε αρκετα ισχυροί ώστε ν’ αναλάβουν οιανδήποτε μορφήν πραγματικής αντιστάσεως απέναντι στους πολιτικούς και οικονομικούς τους αυθέντας.Στην σύγχρονη Αμερική δεν έχει επιβιώσει σχεδόν κανένα ίχνος της παλαιάς Χριστιανικής πίστεως των Προτεσταντών ιδρυτών της. Αντιθέτως υπάρχουν ακόμα περισσότεροι κακόγουστοι και γελοίοι εορτασμοί του Άη-Βασίλη (Santa Claus) και των ταράνδων του, χάριν επαυξήσεως των εμπορικών πωλήσεων κάθε Χριστούγεννα. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία ουσιαστική εκπαίδευση για την νεολαία, καθώς κάθε προσπάθεια πειθαρχήσεως των παιδιών στιγματίζεται πομπωδώς ως παραβίασις των δικαιωμάτων τους – και ηλεκτρονικοί υπολογισταί έχουν αναλάβει τον παραδοσιακό ρόλο του δασκάλου-εκπαιδευτού, μη διαθέτοντας όμως ούτε την ανάλογη ανθρωπιά ούτε την απαραίτητη διεισδυτική οξυδέρκεια. Σε μία τέτοια εγκλωβισμένη στις παρακρούσεις της κοινωνία είναι σχεδόν αδύνατη η καλλιέργεια πραγματικής κουλτούρας/πολιτισμού, ενώ η σοβαρή φιλοσοφία και η τέχνη αποκλείονται εντελώς, ή γρήγορα και «δημοκρατικά» υποβιβάζονται στο επίπεδο μιας θορυβώδους και εμπορικώς επιτυχούς και μαζικώς «δημοφιλούς» υποκουλτούρας. Οι δυσμενείς αυτές επιπτώσεις της καπιταλιστικής δημοκρατίας οφείλονται στην έλλειψη μίας ξεκάθαρα προσδιωρισμένης εθνικής κουλτούρας στην ίδια την Αμερική – και ένας από τους κυρίους λόγους αυτής της ανησυχητικής ελλειπτικότητος εις τα θεμέλια ενός έθνους που επιδιώκει να εξαγάγει το κοινωνικό και πολιτικό του μοντέλο ως μονοσήμαντο πρότυπο στον υπόλοιπο κόσμο είναι το, παρ’ όλην του την αναντίρρητη προφάνεια, σπανίως υπομιμνησκόμενο γεγονός ότι η Αμερική δεν διοικείται πλέον από παραδοσιακώς τυπικούς αμερικανούς εκ της βασικής της Αγγλοσαξονικής γραμμής αλλά από μία λιγότερο ή περισσότερο αλλογενή κάστα, τους Εβραίους.
Είμαι σίγουρος πως έχετε ήδη επίγνωσιν του γεγονότος οτι οι Εβραίοι έχουν καταλάβει θέσιν κυρίαρχο τόσο στην Βόρειο Αμερική, καθώς επίσης και στο μεγαλύτερο μέρος του υπολοίπου Δυτικού Κόσμου που υποτάσσεται στην ηγεσία των Αμερικανών. Πράγματι, ο Εβραίος κοινωνιολόγος καθηγητής W.D.Rubinstein είχε ήδη προ 20 ετών στο βιβλίο του «Η Αριστερά, η Δεξιά και οι Εβραίοι» γράψει ότι στην Αμερική:
«57 εκ των 500 εθνικών ηγετών των οποίων το θρήσκευμα ήτο γνωστόν ήσαν Εβραίοι στην καταγωγή – 11,4%. Το υψηλότερο Εβραϊκό ποσοστό μεταξύ των ποικίλλων κυριάρχων τάξεων ενεφανίζετο μεταξύ των κυρίων των Μ.Μ.Ε., όπου οι Εβραίοι έφθαναν το 25,8% του καταγεγραμμένου συνόλου.»
Περαιτέρω
«Οι εφημερίδες με την μεγαλύτερη κυκλοφορία στην Αμερική όπως η “Commentary”, “The Public Interest”, “The New York Review of Books”, “New Republic” και η “Partisan Review” είναι είτε εξ ολοκλήρου Εβραϊκές, είτε έχουν δυσαναλόγως περισσότερο εμφανές Εβραϊκό περιεχόμενο.»
Η Εβραϊκή κυριαρχία επί των βασικών μέσων διανοητικής πληροφορήσεως έχει εξασφαλίσει όχι μόνον την ακαδημαϊκή και κοινωνικήν τους υπεροχή αλλά και επιβάλει μια ολοκληρωτική δογματική κατήχηση στον Αμερικανικό λαό. Ο Walter Kerr έλεγε ήδη απο το 1968:
«αυτό που συνέβη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι οτι η Αμερικανική ευαισθησία έχει εξιουδαϊσθή μερικώς… Ο καλλιεργημένος Αμερικανικός νούς (mind) έχει φθάσει σε ωρισμένο βαθμό να σκέφτεται Εβραϊκά. Του το εδίδαξαν και ήταν ώριμος γι’αυτό (It has been taught to, and it was ready to). Μετά τους ανθρώπους της διασκεδάσεως και τους διηγηματογράφους ήρθαν οι Εβραίοι κριτικοί, πολιτικοί και θεολόγοι.»
Εις την πρόσφατο τρίτομο μελέτην του για τους Εβραίους ο καθηγητής Kevin McDonald διαπιστώνει ότι: «υπάρχει μία θεμελιώδης και ανεπίλυτη εσωτερική σύγκρουσις μεταξύ Ιουδαϊσμού και της πρωτοτυπικής/πρωταρχικής Δυτικής πολιτικής και κοινωνικής δομής.» Συγκεκριμένα ο καθηγητής, εις τον τρίτο τόμο με τίτλο “The Culture of Critique” (“Η Φύση/Κουλτούρα της Κριτικής), που αφορά στην Εβραϊκή ανάμειξη στα πνευματικά και πολιτικά κινήματα του 20ού αιώνος, επιβεβαιώνει ότι ο Εβραϊκός ψευδοϊδεαλισμός εργάζεται εσκεμμένως και συντόνως στην πραγματικότητα κατά της οργανικής κοσμοθεάσεως των Ευρωπαίων, με απώτερο σκοπό να την διαβρώσει και να την καταστρέψει. Τα πνευματικά κινήματα των οποίων ηγήθησαν Εβραίοι στον 20ο αιώνα, όπως η Βοασιανή ανθρωπολογία (του Franz Boas), η ψυχανάλυση, η Σχολή Κοινωνικών Ερευνών της Φρανκφούρτης, οι Διανοούμενοι της Νέας Υόρκης και ολόκληρο το προσφυές ανάπτυγμα του πολιτικού ριζοσπαστισμού, έχουν υπηρετήσει μίαν Εβραϊκή στρατηγική στους ανωτέρους εκπαιδευτικούς και πολιτικούς κύκλους, ήτοι της αναπτύξεως «μίας θεμελιώδους αναδομήσεως της πνευματικής βάσεως της μη Εβραϊκής (gentile) κοινωνίας με τρόπους που επιρρωνύουν την βιωσιμότητα του Ιουδαϊσμού». Η κατακλύζουσα πλημμυρίς της επιθετικής Εβραϊκής ιδεολογίας καθ’ όλην την χώραν έχει συμβάλει αποτελεσματικώς εις την αποδυνάμωσιν της όποιας ομοιογενούς Προτεσταντικής κουλτούρας στις Η.Π.Α.
Δυστυχώς, οι ψυχονοητικές νόρμες και πρότυπα που εξεκολάφθησαν από τους χαμαιλεοντίζοντες Εβραίους διανοουμένους έχουν επικυριαρχήσει εντός της ευρυτέρας ακαδημαϊκής και πολιτικής σκηνής της Αμερικής δια συντονισμένων δικτύων που εγκαθιδρύθησαν εις τα κορυφαία πανεπιστήμια και τα οποία υποβάλλουν όλους τους φιλοδόξους διανοουμένους «εις μίαν μεγάλης εντάσεως μονόχνωτον κατήχησιν και συνεπομένην δογματικήν εμμονήν, εντός των προπτυχιακών και μεταπτυχιακών επιπέδων». Εκδοτικοί οίκοι Εβραϊκών συμφερόντων προπαγανδίζουν με αμείωτο ζήλο αυτές τις ψευδοδιανοοουμενιστικές «μοντέρνες» εμμονές και τάσεις, ενώ εκ παραλλήλου τα Μ.Μ.Ε. και η βιομηχανία του Hollywood αφιονίζουν υπέρ της φρενήρους εγκολπώσεως των θέσεων και εμμονών αυτών με τα δικά τους μέσα στις λιγότερο μορφωμένες μάζες. Η πραγματική φρίκη αυτής της προπαγανδιστικής μηχανής είναι οτι «αυτά τα διανοηματικά κινήματα είναι θεμελιωδώς παράλογα» και χαρακτηρίζονται απο έναν ιδιότυπο εξονυχιστικό ορθολογίζοντα σκεπτικισμό, ο οποίος προσπαθεί « να επιβάλη μια μεσαιωνική αντιεπιστημονική ορθοδοξία επί μεγάλου τμήματος του συγχρόνου λογίου κόσμου». Ωστόσο, κατ’ αντίθεσιν πρός την Χριστιανική μεσαιωνική ορθοδοξία, που κατά κύριο λόγο ήταν αντισημιτική, η Ιουδαϊκή ορθοδοξία του 20ου αιώνος επιδιώκει την υπονόμευση του συνόλου των πνευματικών θεμελίων για την ανάπτυξη μη Εβραϊκών (gentile) οργανικών συλλογικών δομών που, δυνάμει, θα επέτρεπαν να αναβιώση ο αντισημιτισμός. Κατα την διαδικασίαν αυτού του τερατώδους ελέγχου σκέψεως της κοινωνίας οι Εβραίοι έχουν επιτυχώς καταστρέψει τόσον την κοινωνική υγεία, όσον και τις καλλιτεχνικές και επιστημονικές δυνατότητες των Δυτικών Λαών μεταξύ των οποίων διαβιούν.
Τό πλέον ωμόν παράδειγμα της προϊούσης καταλήψεως της εξουσίας στην Αμερική υπο των Εβραίων, κατόπιν μακραιώνου των συνυπάρξεως με τους Ευρωπαίους ως σκλάβων, υποτελών και σοσιαλιστών παρέχει η διείσδυσις εις το Συντηρητικόν Κόμμα των καλουμένων «Νεοσυντηρητικών» της σημερινής Αμερικανικής πολιτικής σκηνής. @ Οι Νεοσυντηρητικοί δεν είναι στην πραγματικότητα ούτε συντηρητικοί ούτε νέοι – παρά παλιοί σοσιαλιστές και κομμουνιστές Εβραίοι που μετεπήδησαν απο την αριστερά στην δεξιά υπό την πίεση των μαύρων/νέγρων και άλλων ως εκ των εκμεταλλευτικών μηχανισμών των Εβραίων καπιταλιστών απηυδισμένων ακροαριστερών ομάδων. Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός οτι ο παλαιο- ή νεοσυντηρητικός πολιτικός Pat Buchanan, έγραφε το 1991 πως αποστολή του συντηρητικού του κόματος είναι να πάρει πίσω την κίνηση (κόμμα) «απο τους νεοσυντηρητικούς…τους πρώην φιλελευθέρους, σοσιαλιστές και Τροτσκιστές που υπέγραφαν στο όνομα του αντικομμουνισμού και τώρα ελέγχουν τις αρχές μας (foundations) και καθορίζουν όρια αποδεκτής υπολήψεως και ορθότητος». Ο Russel Kirk, ως εκπρόσωπος των παλαιοσυντηρητικών, ανέφερε κάποτε πως: «ο σημαντικότερος εχθρός του Αμερικανικού συντηρητισμού δεν είναι οι Μαρξιστές, ούτε καν οι φιλελευθεροι σοσιαλιστές του Δημοκρατικού Κόματος, αλλά οι Νεοσυντηρητικοί που υπονομεύουν το κίνημα εκ των έσω και το εκμεταλλεύονται για προσωπικούς σκοπούς». Ο M.E. Bradford μίλησε με περισσότερη δριμύτητα σχολιάζοντας την χαιρέκακη αγαλλίαση (gloating exultation) του Αμερικανικού Πολέμου του Περσικού Κόλπου: «Η εντόπια αριστερά με ανησυχούσε πάντοτε περισσότερο από την ίδια την Μόσχα…την φοβούμαι ακόμα περισσότερο τώρα, καθώς συχνά αυτοαποκαλείται συντηρητισμός, και ο κίνδυνος είναι ίσως ακόμα μεγαλύτερος τώρα που ο Κομμουνισμός είναι εκτός παιχνιδιού».
Ο καταχραστικός σφετερισμός της εθνικοσυντηρητικής παραδόσεως απο ξένες προς εκείνην διεθνιστικές δυνάμεις, που στην πραγματικότητα είναι κομμουνιστικές στην νοοτροπία, έχει μεταμορφώσει την σύγχρονη Αμερικανική δημοκρατία σε μια πλουμοφανταχτερή και στείρα πλουτοκρατία που καταδυναστεύει δικτατορικώς. Ο σύγχρονος πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» εβοήθησε στην συγκάλυψη του γεγονότος οτι η διανοητική δικτατορία, εμφανής και αδιόρατη ομοίως, της κρατούσης Ιουδαϊκής κάστας είναι στην πραγματικότητα εγγενώς συναφής πρός την ωμήν εκείνην τρομοκρατία και αιμοσταγή βίαν που έστησε το κράτος του Ισραήλ και το διατηρεί και ώς τις μέρες μας. Όπως το έθεσε ο Russel Kirk: «Αυτό που πράγματι εμπνέει τους νεοσυντηρητικούς … είναι η συντήρησις του Ισραήλ. Αυτό βρίσκεται πίσω απ’όλα». Το παντοδύναμο Εβραϊκό λόμπυ, η Αμερικανο-ισραηλινή Επιτροπή Πολιτικών Υποθέσεων (A.I.P.A.C.) , η οποία χρηματοδοτεί, ή κατ’ άλλον τρόπον ελέγχει, πολλούς από τους επιτυχημένους πολιτικούς υποψηφίους της σύγχρονης Αμ&epsi
Ακόμη χειρότερη είναι η εισαγωγή του εκκοσμικευμένου (λαϊκού) Ιουδαϊσμού σε ολόκληρη την Αμερικανική κοινωνία ως της νέας θρησκείας της Δύσεως. Δια μέσου του Χριστιανισμού, που μέχρι και αυτόν τον αιώνα ήταν η κυρίαρχη θρησκευτική βάση της κοινωνικής αλλά και πολιτικής οργανώσεως της χώρας, εισήχθη μία ανερχομένη φιλελευθεροποίησις και εξιουδαϊσμός της Αμερικανικής ζωής η οποία έχει αναγάγει όλα τα ατοπήματα της χύδην δημοκρατίας εις σύγχρονον ψευδοθρησκείαν. Ο Robert Bellah επί παραδείγματι, στην από το 1967 εργασία του με τίτλο «Αστική Θρησκεία στην Αμερική», η οποία και κατέστη σημείον και αφορμή αναφοράς έκτοτε, μεταξύ πολλών θρησκειών και θρησκευτικών οργανώσεων της Αμερικής κατεχώρησε και μιαν αστική θρησκεία που ονόμασε «Αμερικανική Θρησκεία». Ο Θεός αυτής της αστική θρησκείας θυμίζει εκπληκτικώς τον Ιεχωβά:
«Ασχολείται ενεργώς και εμπλέκεται στην ιστορία, με ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Αμερική. Η αναλογία εδώ έχει λιγότερο να κάνει με τους φυσικούς νόμους και περισσότερο με το αρχαίο Ισραήλ: ο παραλληλισμός της Αμερικής με το Ισραήλ στην ιδέα του «Αμερικανικού Ισραήλ» είναι πολύ συχνός…η Ευρώπη είναι η Αίγυπτος και η Αμερική η γη της Επαγγελίας. Ο Θεός βοήθησε τον λαό του να ιδρύσουν μια νέου είδους κοινωνική τάξη που θα φωτίσει όλα τα υπόλοιπα έθνη.»
Ο συγγραφέας παρατηρεί περαιτέρω:
«Η άνοδος μιάς γνησίως διεθνικής εξουσίας σίγουρα …θα απαιτούσε την ενσωμάτωση ζωτικού διεθνούς συμβολισμού εις την αστική μας θρησκεία …θα καθιστούσε την Αμερικανική αστική θρησκεία απλώς μέρος της νέας αστικής θρησκείας του κόσμου…Πίσω από αυτή την αστική θρησκεία βρίσκονται σε κάθε σημείο βιβλικά αρχέτυπα: Η Έξοδος, ο Περιούσιος Λαός, η γη της Επαγγελίας, η Νέα Ιερουσαλήμ, ο θάνατος της θυσίας και η Αναγέννηση. Είναι όμως ταυτοχρόνως γνησίως Αμερικανική και γνησίως νέα. Έχει τους δικούς της προφήτες και μάρτυρες, τα δικό της ιερό ημερολόγιο και τις δικές της ιερές τοποθεσίες, τελετουργίες και ιερά σύμβολα. Η έγνοια της είναι να γίνει η Αμερική μια κοινωνία κατά το ανθρωπίνως δυνατόν σύμφωνη με την θέληση του Θεού και φάρος για όλα τα έθνη.»
Ο συμβολικός ρόλος του Ισραήλ στα κείμενα αυτά αποκαλύπτει τις διεθνείς βλέψεις και σχεδιασμούς που κρύβονται πίσω από τον εξιουδαϊσμό της Αμερικανικής σκέψεως και ιστορίας από την προαναφερθείσα Εβραϊκή κάστα.
Ωστόσο, η Εβραϊκή κυριαρχία επι της Αμερικής στραγγαλίζει την πολιτιστική ανάπτυξη της ίδιας της χώρας δια των στενώς ορθολογικών και εμπορικώς προσανατολισμένων καθοριστικών προϊδεασμών. Η εγγενής επικίνδυνη μετριότητα του Εβραϊκού νού εκφράζεται πρό παντός δια της θρησκευτικής οπτικής των ίδιων των Εβραίων, οπτικής εστερημένης πάσης μυθολογικής αξίας και προβαλλούσης το ιστορικό πεπρωμένο των Εβραίων ως πεπρωμένον ολοκλήρου του κόσμου, που εν τέλει και θα κυβερνηθή από τον «περιούσιο λαό» του Εβραϊκού Θεού, Ιεχωβά. Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα ο Άγγλος ιστορικός του πολιτισμού Houston Stewart Chamberlain ανεγνώρισε το θεμελιώδες αυτό ελάττωμα της Εβραϊκής νοοτροπίας και ψυχοσυνθέσεως. Η υλιστική νοοτροπία των Εβραϊκών γραφών καθίσταται προφανής και στην υποβάθμιση μύθων εκλεπτυσμένης αναζητήσεως και συμβολισμού, Σουμερο-Ακκαδικής προελεύσεως, σε στενή ιστορική καταγραφή της ίδιας της Εβραϊκής φυλής:
«Οι απιθάνως επιστημονικές ιδέες της Γενέσεως ως προς την προέλευση του οργανικού κόσμου, τον εμβριθή μύθο περί της πτώσεως του ανθρώπου, την θεωρία της εξελίξεως της οργανωμένης κοινωνίας που αρχικώς υπήρξαν συμβολικές μυθικές συλλήψεις ενός ευφαντάστου και προικισμένου λαού (πιθανότατα των Σουμερο-Ακκαδίων) … όλα αυτά υπεβαθμίσθησαν σε «ιστορία» στα χέρια των Εβραίων κι έτσι έχασαν όλην τους την αξία ως θρησκευτικοί μύθοι· διότι ο μύθος είναι δυναμικώς προσαρμόσιμος, ανεξάντλητος, υπερχρονικός – ενώ εδώ ευρισκόμεθα πρό ενός χρονικού γεγονότων, μιάς καταγραφής περιστατικών. Αυτό ακριβώς είναι υλισμός…διά μέσου τέτοιας θρησκευτικής οπτικής επιδιώκονται μόνον πρακτικοί, όχι όμως ιδεώδεις, στόχοι.»
Η υλιστική αυτή Εβραϊκή κοσμοθέασις αντανακλάται επίσης στο οτι από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, ο Εβραϊκός Θεός εμποδίζει δια των αυστηροτάτων απαγορεύσεων κάθε προσπάθεια πραγματικής πνευματικής προσεγγίσεως του ανθρώπου στο επίπεδο της Θεότητος. (ΠΡΟΣΟΧΗ-Σημ. Ε. ΜΠΑΛΛΑ: Θυμηθείτε τι είπε ο Μαλλερ στην δική του ομιλία, οτι ο Ιουδαϊοχριστιανισμός έχει επιβάλει μια αγεφύρωτη απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπου)
Η Ινδοευρωπαϊκή μυθολογία, σε πλήρη αντίθεση, είναι εις βάθος εμπεποτισμένη με την έννοιαν της ανθρωπίνης θειότητος, το «άτμαν» του οποίου, ή η ατομική του ψυχή, στην καθαρότερή της μορφή είναι παρόμοια με το «βράχμαν», την ψυχή του Κόσμου.
Στην Εβραϊκή θρησκεία, η περιχαράκωσις του ανθρώπου εντός του αυστηρού πλαισίου των στεγνώς διανοητικών του περιορισμών και η απόλυτη παραμέληση της αληθώς θείας δυναμικής προοπτικής του πνεύματος ανάγει τον Ιεχωβά εις ένα πραγματικόν δικτάτορα επί μιας στείρας δημιουργίας, ώστε πράγματι στον Εβραϊκό μονοθεϊσμό να εντοπίζουμε αυτό που ο Alain de Benoist επιτυχώς απεκάλεσε «το σύμπτωμα της αποζημιουμένης στειρότητος». Όλες οι προσπάθειες αναπτύξεως των δημιουργικών πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου αποθαρρύνονται από τον φθονερό Θεό των Εβραίων, όπως θυμόμαστε από την πρώτη κιόλας αναφορά περί ανθρωπίνης ζωής στην Γενεση, όπου ο Αδάμ και η Εύα εκδιώκονται από τον κήπο της Εδέμ εξ αιτίας της επιθυμίας τους να αποκτήσουν την γνώση του Καλού και του Κακού! Η χαρακτηριστική αγανάκτηση και ο φθόνος/ζηλοτυπία του Ιεχωβά (ΣτΜ: ως φορέως προβολής των τυπικώς εβραϊκών γνωρισμάτων) είναι πράγματι και το σήμα κατατεθέν των Εβραίων στην καταγεγραμμένη τους ιστορία. Όπως το θέτει ο Chamberlain:
« Ο Ιεχωβάς δεν είναι τίποτε άλλο από έναν γέρο Εβραίο, εφοδιασμένο με ισχυρότατη δύναμη θελήσεως και καλά διανοητικά χαρίσματα, μα ωστόσο γεμάτο οργή και εκδικητικότητα, πολλαπλώς εστερημένος και των απλουστέρων ηθικών αρχών: επιτρέπει κάθε απάτη και δόλο, κάθε λαφυραγωγία και μακελειό, εφ’ όσον μόνον αυτά εξυπηρετούν τον μικρό του εκλεκτό λαό ή έναν από τους ευνοουμένους του· στερείται κάθε συναισθήσεως κάποιας εγγενούς αθρωπίνης αξίας και οίκτου.»
Δυστυχώς, η ένεσις (διείσδυσις) της μονοθεϊστικής Εβραϊκής χονδρομερείας εις τους αρχικώς πολυθεϊστικούς παγανιστικούς λαούς της Ευρώπης δια του μέσου της νέας αναμορφωμένης Εβραϊκής θρησκείας ονόματι «Χριστιανισμός» κατά τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνας προεκάλεσε την υπ’ αυτών υιοθέτηση της ιδίας του Εβραϊκού ήθους ακάμπτου δυσανεξίας, μισαλλοδοξίας και ισοπεδωτικού δεσποτισμού υπό το σχήμα της επιθυμίας να καθυποτάξουν τον κόσμον ολόκληρο στον Χριστιανικό ζυγό. Όπως πολλάκις ανέφερε ο Ιταλός αριστοκράτης και παραδοσιολόγος Julius Evola, που έγραφε κατά την διάρκεια τού και μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η παρακμή ενός πολιτισμού αρχίζει όταν αντικαταστήσει την θεία, μυθολογική του κατανόηση του σύμπαντος με την εκκοσμικευμένη, ανίερη πιά, ιστορική πορεία. Η αφετηρία της αποσυνθέσεως (dissolution) του Ευρωπαϊκού πολιτισμού εντοπίζεται απο τον Evola στην πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκτατορίας και την παρείσφρυσιν του Χριστιανισμού μέσα εις τα Ευρωπαϊκά έθνη.
Θα πρέπει να θυμούμαστε, ωστόσο, πως η από την Εβραϊκή παράδοση προερχομένη νέα Σημιτική θρησκεία ανυψώθη, για λίγους τουλάχιστον αιώνες, ιδίως κατά τον Μεσαίωνα, υπό του αναβιούντος πρωταρχικού Ευρωπαϊκού πνεύματος της ανιδιοτελούς αφοσιώσεως εις ένα ανώτερο πνευματικό σκοπό, δια των θεσμών του φεουδαλισμού και και του ιερού ιμπεριαλισμού. Όπως αναφέρει ο Hans Guenther στο βιβλίο του «Froemmigkeit nordischer Artung», η έννοια του Ηumanitas στους πρωίμους Ευρωπαϊκούς πολιτισμούς της Ρώμης και της Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας καθωρίζετο υπό της Τιμής των πνευματικώς υψιπετών και κατά το Αίμα ευ-γενών ανθρώπων. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Guenther, η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση εγκαινίασε(initiated) σύντομα την διαδικασία της παρακμής δια της ροπής της προς τον λεγόμενο «ανθρωπισμό», που γρήγορα ταυτίστηκε με τις έννοιες της ισότητας (egalitarianism) και του εμπορικού ιμπεριαλισμού. Οφείλω, ωστόσο, να τονίσω ότι στην Αναγέννηση οφείλεται η θαυμαστή αναβίωσις της κλασσικής αρχαιότητος στον σύγχρονο Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Πιστεύω πως ο ριζοσπαστικός Προτεσταντισμός και η Πουριτανική ηθική ήσαν περισσότερο υπεύθυνοι για την άνοδο της αντιαριστοκρατικής σκέψεως στην εποχή της Αναγέννησης, κινήματα που εξ αρχής ήσαν Ιουδαιοκεντρικά και εμπορικώς προσηνατολισμένα, όπως απέδειξε ο Max Weber. Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός οτι η Γαλλική Επανάσταση προήλθε από την επανάσταση του 1776 στην γη των Πουριτανών. Η Γαλλική επανάσταση με την σειρά της προετοίμασε τον δρόμο για τον δημοκρατικό Φιλελευθερισμό που ακολούθησε, και κατέληξε στην φρίκη του μοντέρνου οικονομικού κολλεκτιβισμού, κομμουνιστικού όσο και καπιταλιστικού. Είναι σημαντικό το ότι και οι δύο αυτές μορφές οικονομικού κολλεκτιβισμού κρυσταλλοποιήθηκαν (were crystallized) από Εβραίους διανοούμενους, αρχικώς κυρίως εκ του Καρλ Μαρξ και αργότερα από ολόκληρη την καπιταλιστική διοίκηση της σύγχρονης Αμερικής.
Η ατυχής χειραφέτηση/απελευθέρωση(emancipation) των Εβραίων τον 19ο αιώνα και η σταδιακή τους επικράτηση στην Δύση έχουν καταλήξει στην σημερινή προπαγάνδα της αντιαριστοκρατικής καπιταλιστικής δημοκρατίας που αυτοανακηρύσσεται σ’ όλες τις γωνιές της γης ως ο μόνος τρόπος διακυβερνήσεως των εθνών. Ωστόσο, όπως έγραφε ο Nietzsche, το Εβραϊκό κοινωνικό ήθος είναι το άκρως αντίθετο του Ευρωπαϊκού:
«Η Ρώμη ανεκάλυψε στους Εβραίους την ενσάρκωση του αφύσικου, σαν να ήταν το εκ διαμέτρου αντίθετο τερατούργημα, και στην Ρώμη οι Εβραίοι θεωρούνταν οτι μισούσαν ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή: και δικαίως, καθ’ όσον βεβαίως ορθόν είναι να συνδέεται την ευημερία της ανθρωπότητος με την άνευ όρων κυριαρχία των αριστοκρατικών αξιών, των αξιών της Ρώμης.»
O Chamberlain υπογράμμισε επίσης πως η κοινωνιολογική προτίμηση (sociological predilection) των Εβραίων διανοουμένων για τον καπιταλισμό, την δημοκρατία, την κοινωνική ελαστικότητα και τον μοντερνισμό απειλεί το πνεύμα των Αρίων, που χαρακτηρίζεται από ενδογενή αυθεντικότητα και εσωτερική πνευματική και διανοητική ελευθερία. Πραγματικά, όλο το θέμα της επιβολής μιας παγκόσμιας τάξεως διοικούμενης από την Αμερική, διοικούμενης απο τους Εβραίους βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις φυσικές κοινωνικοπολιτιστικές κατευθύνσεις των Ινδοευρωπαϊκών εθνών που αντιπροσωπεύουν τον ανθό του ανθρώπινου πολιτισμού μέσω της Ινδικής, Περσικής, Ελληνικής και Ρωμαϊκής αρχαιότητας και των περισσότερο συγχρόνων εκδηλώσεων αρίων πολιτισμών, από τους βόρειους Γερμανικούς λαούς έως και την Βρετανική Αυτοκρατορία. Σε αντίθεση με τους Ινδοευρωπαίους που περιόριζαν πάντα τους οικονομικούς επιχειρηματίες στις κατώτερες τάξεις των κοινωνιών τους, διοικουμένων από ιερείς και βασιλείς, οι Εβραίοι ουδέποτε είχαν άλλο ενδιαφέρον πλην της οικονομικής κυριαρχίας επι ξένων εθνών που προηγουμένως δολίως κατεκλονίσθησαν δια λαϊκών επαναστάσεων και αλληλοεξοντωτικών εμφυλίων πολέμων.
Η Αμερικανική παγκόσμια τάξη, παρ’όλο που καλείται δημοκρατική, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πραγμάτωση της προφητείας του Καρλ Μαρξ για την προλεταριακή δημοκρατία. Φυσικά, όταν αναφερόμαστε στην δικτατορία του προλεταριάτου δεν εννούμε τον θρίαμβο όλου του πληθυσμού ως ηγετών ενός έθνους, γιατί ένα τέτοιο φαινόμενο θα ήταν μια αληθινή Χίμαιρα ή χοντροπιασμένο όπιο για τις μάζες, αλλά την κυριαρχία εν ονόματι του προλεταριάτου είτε ολίγων πλουσίων είτε γιγαντιαίων ανωνύμων πολυεθνικών οικονομικών οργανισμών. Αυτό που απομένει ως αποτέλεσμα της προλεταριακής δικτατορίας είναι το δυσάρεστο γεγονός οτι αυτοί οι οργανισμοί που τροφοδοσίας των μαζών έχουν καταφέρει να αναγάγουν εις πολιτιστικόν μέτρον την παιδαριώδη (puerile) εγωπάθεια των ίδιων των μαζών. Εξ ού και η απροσμέτρητη χυδαιότητα της πεμπτουσίας της Αμερικανικής κοινωνίας γενικώς, που κυρίως και καταπληκτικώς επηρεάζεται από την εγκεφαλικώς νεκρή και κομπιουτερόστατη τηλεόραση και βιομηχανία θεάματος του Hollywood. Εξ ού, πάλιν, και η διαδεδομένη έλλειψις καλών τρόπων και ευγενείας (εδω civility, δηλ. οι πολιτισμένες συνήθειες, τρόποι) μεταξύ των υποτιθεμένων καλλιεργημένων τάξεων της Αμερικανικής κοινωνίας, έλλειψη που στις παλιότερες Ευρωπαϊκές κοινωνίες θα προκαλούσε μονομιάς την αποστροφή.
Μία νέα τάξη πραγμάτων που βασίζεται σε τέτοια αφύσικα και σαθρά θεμέλια δεν μπορεί να αντέξει πολύ, ακόμα και αν επιβάλλονταν από οικονομική και στρατιωτική ισχύ. Ακόμα, αν δεν θέλουμε να δούμε ολόκληρο τον κόσμο να αποσυντίθεται από την ασθένεια του μοντέρνου Αμερικανισμού, πρέπει να βρεθή ένα αποτελεσματικό φάρμακο. Το φάρμακο αυτό, όπως έχω γράψει στο βιβλίο μου, είναι το φυσικό κοινωνικοπολιτικό ήθος των Ινδοευρωπαίων, που είναι εν ταυτώ αριστοκρατικό και εθνικιστικό. Είναι αλήθεια πως η Ευρώπη έχει υποφέρει πολύ υπό το κράτος της Αμερικανικής εισβολής μετά τον καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο. Όπως πρόσφατα έγραψε στο βιβλίο του «Ινδία και Ευρώπη: Πραγματεία επί της Κατανοήσεως ο Γερμανός λόγιος W.
Ο θεσμός των καστών της αρχαίας Ινδίας ήταν πραγματικά ένα απαραίτητο κοινωνικό πλαίσιο για την καλλιέργεια του Ινδουιστικού Δάρμα. Θεσμοποιήθηκε «με σκοπό να διασφαλίσει μία διασταθμισμένη (ordered) κοινωνική οντότητα, που θα μπορούσε να αναπτύξει την πνευματικήν της ενόραση (spiritual insight) και να τελειοποιήσει τον πολιτισμό της». Ο Sri Aurobindo, στην εργασία του «Κάστες και Δημοκρατία» (Caste and Democracy) , διαχωρίζει τις κάστες από τις Ευρωπαϊκές τάξεις που ήταν μία κατά βάσιν οικονομική και υλιστική διαίρεσις. Όπως λέει ο ίδιος:
« Η καστική διάρθρωση στην Ινδία σκοπούσε να κατανείμη καθήκοντα (αρμοδιότητες). Η κάστα ενός εκάστου εξηρτάτο από το Δάρμα του, τα πνευματικά, ηθικά και πρακτικά του καθήκοντα, και το Δάρμα με την σειρά του εξηρτάτο από το swabhav του, την φυσικήν ιδιοσυγκρασία και την εγγενή του φύση…Οι κάστες ήτανε λοιπόν…μία απόλυτη αναγκαιότητα χωρίς την οποία ο Ινδουιστικός πολιτισμός θα αδυνατούσε να αναπτύξει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ή να εργασθή για την μοναδική του ιδιαίτερη αποστολή.
Είναι ενδιαφέρον πως η τάσις πρός αναθεώρησιν της μηχανιστικής αντιλήψεως της δημοκρατίας ως της δια αριθμών διακυβερνήσεως σύμφωνη εις ένα πιό αυθεντικό Ινδοευρωπαϊκό κοινωνικοπολιτικό ήθος ήταν κυρίως εμφανής στους Γερμανούς συντηρητικούς συγγραφείς των πρώτων χρόνων αυτού του αιώνος (20ου), που θέλησαν να καταπολεμήσουν την ψεύτικη κοινωνιολογία του Εβραίου διανοούμενου, Καρόλου Μαρξ. Ο Oswald Spengler για παράδειγμα, συγγραφέας της διάσημης πολιτιστικής ιστορίας του Δυτικού Κόσμου «Η Παρακμή της Δύσεως», τονίζει στο κεφάλαιο «Πρωσσιανισμός και Σοσιαλισμός» τις χάρες του παραδοσιακού Πρωσσικού συστήματος κοινωνικής οργανώσεως, αντιπαραβαλλομένου πρός το καπιταλιστικό σύστημα των πολιτικών κομμάτων και του κοινοβουλευτισμού:
«Ο Πρωσσικός τρόπος ζωής…έχει παραγάγει μία βαθύτατη και εναργέστατη βαθμική συνείδηση (rank-consciousness), μία αίσθηση ενότητος βασισμένης σε ένα ήθος εργασίας και όχι αργίας (leisure). Ενώνει τα μέλη κάθε επαγγελματικού τομέως – στρατιωτικής, δημοσιουπαλληλικής και εργατικής – εμφυσώντας τα την υπερηφάνεια της κλήσεως προς ωρισμένον κλάδο και τα καθιστά ικανά ν’ αφιερωθούν σε δραστηριότητες που ωφελούν όλους τους υπόλοιπους, το σύνολο, το κράτος… Ο δεσμός της ενότητος σε όλα τα επίπεδα είναι ένα ανώτερο ήθος αυτοπροσδιορισμού έναντι εκείνου της επιτυχίας.»
Όταν στην μοναρχική Γερμανία ο εκδημοκρατισμός της κυβερνήσεως έγινε αναπόφευκτος, μπορούσε ακόμα να εμφυσά τα παραδοσιακά ιπποτικά του ιδεώδη στο νέο πολιτικό σύστημα: Η ιπποτική αρχή «όλοι για όλους», «διεμορφώθη εις την αρχήν της εκάστω αναθέσεως ενός συγκεκριμένου μέτρου καθηκόντων διοικήσεως και υπακοής, κατ’ αντιστοιχίαν πρός τα πρακτικά, ηθικά και διανοητικά του γνωρίσματα και ικανότητες. Έτσι, λοιπόν, εις ένα έκαστον των πολιτών απεδόθη ένας προσωπικός βαθμός και ένας βαθμός ευθύνης πού, όπως κάθε δημόσιον λειτούργημα, ήτο ανακλητός». Ο Πρωσσικός σοσιαλισμός που εκήρυττε ο Spengler θα επέφερε μία «σοσιαλιστική μοναρχία» ή έναν «ηγεμονικό σοσιαλισμό», εντός τού οποίου «η πλέον υπεύθυνη θέση στον γιγαντιαίον αυτόν οργανισμό…δεν θα πρέπει να εγκαταλείπεται σε φιλόδοξους ιδιώτες». Ένα τέτοιο σύστημα θα καλλιεργούσε
«ένα ενωμένο έθνος όπου η θέση του καθενός θα ορίζονταν από τον κοινωνικό του βαθμό, το ταλέντο του στην εθελοντική αυτοπειθαρχία βασισμένο σε εσωτερική πίστι (βεβαιότητα), στις οργανωτικές του ικανότητες, στην εργασιακή του προοπτική, στην συνειδητότητα και στην ενέργειά του, στην ευφυή προθυμία του να υπηρετήσει τον κοινό σκοπό. Ας οργανώσουμε, λοιπόν, μία μαζική εργατική στρατολόγηση που θα δημιουργήσει επαγγελματικές συντεχνίες που θα διοικούν και, ταυτοχρόνως, με την σειρά τους θα διευθύνονται από ένα διοικητικό συντεχνιακό συμβούλιο – και όχι από ένα κοινοβούλιο.»
Συνεχίζει αντιδιαστέλλοντας το Πρωσσικό αυτό κράτος με την παγκόσμια καπιταλιστική δημοκρατία.: «Αντίθετο με την ιδέαν αυτή είναι το όραμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής δημοκρατίας…Οι δημοκρατικοί του κόσμου οραματίζονται την γη ως κυνηγετικό πεδίο όσων θέλουν να πλουτίσουν και όσων απαιτούν για τους εαυτούς τους την μηχανορραφικήν ιδιοτέλεια εμπλοκής σε μάχες σώμα με σώμα». Αντί να διοικείται από αφοσιωμένους δημοσίους λειτουργούς και αξιωματικούς του στρατού, μία τέτοια δημοκρατία θα πέσει αναπόφευκτα στα χέρια τραπεζιτών και δισεκατομμυριούχων, και η υποδούλωσις της πολιτικής στην οικονομία και στο κεφάλαιο θα έχει γρήγορα ολοκληρωθή.
Η σύγχρονη Δύση έχει προφανώς υποστή παράλυση από μία θεμελιώδη ασθένεια που επέφεραν οι επαναστατικές κοινωνικές αλλαγές των μεταπολεμικών χρόνων, καθώς και η απώλεια κάθε παραδοσιακής αριστοκρατικότητος και θρησκευτικότητος (ήτοι, εσωτερικότητος και κοσμικής ευσεβείας) της πολιτικής σκέψεως. Αυτή η κοινωνική ασθένεια επιπλέκεται περαιτέρω ωε εκ της συγχρόνου τάσεως του Χριστιανισμού να αποποιηθή τον μεσαιωνικό Ευρωπαϊκό (και αντι-Ιουδαϊκό) του χαρακτήρα και να επιστρέψει στην πρωταρχική του Ιουδαϊκή μορφή. Απέναντι μιάς τέτοιας ανησυχητικής στάσεως, είναι απολύτως επιτακτική μία αποφασιστική και συνολική προσπάθεια να αποκηρύξουμε τον αποπλανητικό υλιστικό τρόπο ζωής που υπαγορεύεται ως νόμος από την αλλογενή κρατούσα κάστα της Αμερικής και, δίκην προεκτάσεως, και της Ευρώπης, μίας κάστας που στην διάρκεια του τελευταίου αιώνος έχει σχεδόν πλήρως καταστρέψει τις πνευματικές και πολιτιστικές πηγές της Δύσεως. Η υπό της Εβραϊκής Αμερικανικής κάστας προωθουμένη καταβαράθρωσις εις τον υλισμόν και τον εκχυδαϊσμόν μπορεί μόνον να καταπολεμηθή διά μιάς στιβαράς αριστοκρατικής φιλοσοφικής θεμελιώσεως και κατευθύνσεως, όπως εκ των ιδεαλιστικών φιλοσοφικών παραδόσεων της Ευρώπης και της Ινδίας προσφέρονται. Οι Ευρωπαίοι πρέπει να ξεκινήσουν να ψυχανεμίζονται και να νοιώθουν πίσω από το προσωπείο της τρεχούσης πολιτικής σχέσεων ισχύος, τις βαθύτερες, φυσικές συγγένειες μεταξύ εθνών με κοινή φιλοσοφική και πολιτιστική εξέλιξη, ώστε να μη συνδέσουν την μοίραν τους με κράτη όπως η Αμερική και το Ισραήλ, που είναι ουσιαστικώς και εγγενώς εχθρικά προς ό,τι η αρχαία πολιτιστική κληρονομιά των Ινδοευρωπαίων εκπροσωπεί.
Το αρχαίον Άριον κοινωνικόν ιδεώδες της συμπαντικής πνευματικότητος και της αριστοκρατικώς, ήτοι ιεραρχικώς δομημένης κοινωνίας συμφώνως πρός το Δάρμα –ήτοι, τις εγγενείς πνευματικές και διανοητικές ικανότητες και κλήσεις των ανθρώπων – πρέπει να αναβιώση στη Δύση, ώστε ν’ αναρρώση το σώμα της πολιτικής, αν είναι να επιβιώση από τις επιθέσεις των ισχυρών εσωτερικών και εξωτερικών της εχθρών. Αν και εκ πρώτης όψεως ο στόχος αυτός μοιάζει ανυπερβλήτως δυσχερής πρό του ραγδαίως επελαύνοντος εξαμερικανισμού του κόσμου, θα σας θυμίσω συντόμως την πρώιμη εκτίμηση της Αμερικανικής δημοκρατίας από το Γάλλο αριστοκράτη Alexis de Tocqueville. Όπως αναφέρει στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του Περί της Αμερικανικής Δημοκρατίας, εκδοθέντος το 1840:
«ένα έθνος δεν μπορεί να παραμείνει ισχυρό για πολύ όταν κάθε άντρας που ανήκει σε αυτό είναι ατομικώς αδύναμος, και … καμία μορφή, κανένας συνδυασμός κοινωνικής πολιτικής δεν έχει ακόμα επινοηθή που να λαμβάνη ως εξαγόμενο έναν ενεργητικό λαό από μίαν κοινότητα μικροψύχων (pusillanimous) και καχεκτικών (enfeebled) πολιτών.»
Σήμερα, η πνευματική αδυναμία και η ηθική (εσωτερική) δειλία του μέσου Αμερικανού δημοκράτου έχει ταιριαστά ανταμειφθή με μίαν εξ ολοκλήρου υποδούλωση σε αλλότριους αφέντες, ώστε να αδυνατούν ακόμη να συνειδητοποιήσουν οτι οι συνεχιζόμενοι απελευθερωτικοί πόλεμοι στην Μέση Ανατολή κατ’ ουσίαν αποτελούν καθημερινή δραματικήν επιβεβαίωση της δικής τους ελλείψεως ελευθερίας. Αν θέλη η Ευρώπη να γλιτώση από αυτήν την τρομακτική μοίρα της διανοητικής ατροφίας, πρέπει ευθύς αμέσως, επί τέλους ξαναβρίσκοντας τον εαυτόν της, να αποκηρύξη και αποποιηθή την προσκόλλησίν της εις τον Ιουδαιοαμερικανικόν άξονα – και ξανά υπερηφάνως να ορθωθή ως η ήπειρος του ανωτέρου και πεφωτισμένου, ήτοι, του Ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού.
Dr.Alexander Jacob