Το εθνικό έγκλημα του δημοσίου χρέους
Εναγώνιες προσπάθειες καταβάλλει η Ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να διαβεβαιώσει τους Έλληνες πολίτες για την αντοχή -τάχα- της Ελληνικής οικονομίας, που είναι -υποτίθεται- εις θέσιν να αντέξει στις διεθνείς πιέσεις, εν μέσω των προσφάτων σαρωτικών κλυδωνισμών της παγκόσμιας οικονομίας. Προσπαθεί δε να πείσει τους αφελείς για την δυνατότητα του Ελλαδικού χρηματοπιστωτικού συστήματος να διέλθει αλώβητο την κρίση επειδή βασίζεται -τάχα- σε υγιείς δομές, σε αντίθεση με τα χρηματοπιστωτικά συστήματα άλλων χωρών που απεδείχθησαν φούσκες… Μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν τέτοιες διαβεβαιώσεις όταν λίγα μόλις χρόνια έχουν περάσει από την γενική κατάρρευση του Χ.A.Α. (Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών), κατά την οποία χάθηκαν περιουσίες τόσων και τόσων Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι είχαν πειστεί από τις διαβεβαιώσεις της τότε κυβέρνησης για την «ευεξία» του χρηματιστηρίου, που αποτελούσε το καμάρι της δήθεν ανάπτυξης της οικονομίας της χώρας… Τελικά, απεδείχθη ότι η φούσκα του χρηματιστηρίου δεν ήταν παρά η χρυσή ευκαιρία για κάποιους επιτηδείους απατεώνες να κερδοσκοπήσουν υποκλέπτοντας τα χρήματα των παγιδευμένων, εν τη αφελεία τους, μικροεπενδυτών. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι, άλλη ήταν η κυβέρνηση τότε, άλλη είναι σήμερα. Είναι όμως τόσο εκπληκτική η ταύτιση των πολιτικών επιλογών και κυρίως, του ήθους των πολιτικάντηδων, ανεξαρτήτως κομματικής προελεύσεως, ώστε είναι σαν να βλέπουμε κάθε τόσο να επαναλαμβάνεται η ίδια θεατρική παράσταση από διαφορετικό θίασο ηθοποιών. Κατά συνέπεια, όση αξία είχαν οι διαβεβαιώσεις των τότε κυβερνόντων, άλλη τόση έχουν και των σημερινών. Κάποιος δύσπιστος θα μπορούσε ενδεχομένως να ισχυριστεί ότι, άλλο πράγμα οι δραστηριότητες των χρηματιστηρίων που από την φύση τους εμπεριέχουν μεγάλο ρίσκο και άλλο το τραπεζικό σύστημα που γενικά υπακούει σε πιο σταθερούς κανόνες. Αν εξετάσουμε όμως τον βασικό λόγο εξ’ αιτίας του οποίου κήρυξαν πτώχευση τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, θα αντιληφθούμε ότι η πιθανότητα να συμβεί το ίδιο και στην Ελλάδα δεν είναι απλώς τεράστια. Αγγίζει τα όρια της βεβαιότητος! Σύμφωνα λοιπόν με τους οικονομικούς αναλυτές, ο λόγος που επέφερε στο σκάσιμο της φούσκας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του εξωτερικού (και τα οδήγησε στην πρόσφατη κατάρρευση) ήταν η στενή αλληλεξάρτησή τους εντός ενός τεραστίου συμπλέγματος, όπου, με τρόπο επάλληλο, η μια τράπεζα δανειζόταν χρήματα από την άλλη η οποία με τη σειρά της δάνειζε άλλες μικρότερες τράπεζες και εκείνες με τη σειρά τους, τους καταναλωτές. Αυτού λοιπόν του τεραστίου συμπλέγματος τελευταίο γρανάζι (από την ύπαρξη του οποίου εξαρτιόταν η λειτουργία όλου του συστήματος), ήταν η μεγάλη μάζα των δανειοληπτών, στους οποίους εδίδοντο αφειδώς και με αλόγιστο τρόπο, δάνεια κάθε είδους και κυρίως στεγαστικά. Όταν η μάζα των δανειοληπτών άρχισε να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις αποπληρωμής των δόσεων των δανείων, επήλθε μοιραία η διάρρηξη του ασθενούς κρίκου της αλυσίδας των αλληλεξαρτώμενων αυτών δανειοδοτικών μηχανισμών. Οι τράπεζες άρχισαν να καταρρέουν ως ντόμινο… Το φαινόμενο απέκτησε τα χαρακτηριστικά χιονοστιβάδος, δεδομένης της εξάλειψης της πίστεως, αλλά και λόγω του πανικού που κατέλαβε τους καταθέτες που τους οδήγησε σε μαζική απόσυρση των χρημάτων τους από τις τράπεζες, από τον φόβο μήπως η τράπεζα στην οποία είχαν τα χρήματά τους κήρυσσε πτώχευση. Το φαινόμενο βρίσκεται σε εξέλιξη και ουδείς μπορεί να προβλέψει την κατάληξή του. Το μόνο βέβαιο είναι ότι κατέπεσε ο μύθος του δόγματος της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς στην οποία στηρίχθηκε ο μεταπολεμικός διεθνής κερδοσκοπικός καπιταλισμός.
Το πλέγμα αλληλεξάρτησης μέσω δανείων που ακροθιγώς περιγράφηκε, δεν θυμίζει πολύ και την Ελληνική πραγματικότητα; Πόσοι και πόσοι συμπολίτες μας δεν ζουν εξαρτημένοι από δάνεια κάθε είδους (στεγαστικά, καταναλωτικά, σπουδαστικά, διακοπών, κλπ, κλπ), τα οποία όλο και πιο δύσκολα αποπληρώνουν; Και με πόσο ξεδιάντροπο και προκλητικό αλλά και βλακώδη, αυτοκαταστροφικό συνάμα τρόπο, δεν διαφημίζουν οι τράπεζες την ευκολία με την οποία κανείς μπορεί ο κάθε φουκαράς να δανειστεί χρήματα για ψύλλου πήδημα, ασχέτως αν είναι σε θέση ή όχι να αποπληρώσει το δάνειο; Προφανώς, αυτή η εγχώρια χρηματοπιστωτική φούσκα κάποια στιγμή θα σκάσει, λόγω της εγγενούς παθογένειας της, αν δεν προλάβει να σκάσει νωρίτερα, «εκ συμπαθείας», λόγω, δηλαδή, των δεσμών των Ελληνικών τραπεζών με τράπεζες του εξωτερικού, που είτε έχουν ήδη καταρρεύσει είτε βρίσκονται υπό κατάρρευση.
Υπάρχει όμως μια ακόμη μεγαλύτερη, εγχώρια φούσκα, της οποίας η εκκωφαντική έκρηξη θα πρέπει να αναμένεται με ακόμα μεγαλύτερη βεβαιότητα. Πρόκειται για τη φούσκα της Ελληνικής οικονομίας εν συνόλω, για την οποία ελάχιστοι δείχνουν να έχουν πραγματική επίγνωση. Όπως έχει γραφεί τελευταία στον τύπο, το δημόσιο χρέος της χώρας μας ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 251,94 δισεκατομμυρίων ευρώ! Το σπουδαιότερο είναι ότι το χρέος μεγεθύνεται συνεχώς και μάλιστα με εκπληκτικούς ρυθμούς. Η κυβέρνηση κατάφερε μέσα στα τέσσερα τελευταία χρόνια να αυξήσει το δημόσιο χρέος κατά 51 δις ευρώ! Όπως έχει γραφεί, δανειζόμαστε 1 δις ευρώ κάθε δέκα μέρες!! Η κυβέρνηση, κατ’ ουσίαν, δανείζεται κάθε μέρα και όχι για να επενδύσει σε υποδομές αλλά για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα τρέχοντα έξοδά της (π.χ. μισθούς, συντάξεις, κλπ). Σύμφωνα με υπολογισμούς ο ρυθμός δανεισμού του Ελληνικού δημοσίου ανέρχεται σε 1200 € ανά δευτερόλεπτο!!! Αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι πραγματική ανάπτυξη δεν υπάρχει σε κανέναν τομέα της Ελληνικής οικονομίας (αν λάβουμε υπ’ όψιν την ραγδαία αποβιομηχάνιση, τον αφανισμό του αγροτικού κόσμου, κλπ), γίνεται προφανές ότι, εν μέσω της διεθνούς οικονομικής κρίσεως, μια οικονομία σαν την Ελληνική, στηριζόμενη αποκλειστικά σε δανεικά, δηλαδή βρισκόμενη κυριολεκτικά στον αέρα, θα καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος. Η εγκληματική αυτή πολιτική υποθηκεύει κατά τραγικό τρόπο το μέλλον των κατοπινών γενεών, προσπαθώντας να συντηρήσει όπως – όπως την ψευδαίσθηση μιας τεχνητής ευμάρειας, αποκλειστικά και μόνο για δημοκοπικούς λόγους. Στρουθοκαμηλισμός του χειρίστου είδους! Αρνούνται οι ανεύθυνοι κυβερνώντες να θέσουν τους μακάριους νεοέλληνες αντιμέτωπους με την αλήθεια, δηλαδή με την σκληρή πραγματικότητα μιας οικονομίας – πομφόλυγας. Συντηρούν αντιθέτως την ψευδή εντύπωση μιας κίβδηλης ευημερίας, ελπίζοντας προφανώς, ότι, όταν η φούσκα θα σκάσει, οι ίδιοι (οι νυν κυβερνώντες) δεν θα βρίσκονται πλέον στο τιμόνι της χώρας ώστε να πληρώσουν τον λογαριασμό. Τέτοια εγκληματική ανευθυνότητα!
Ίσως όμως η επαπειλούμενη αυτή κατάρρευση να αποβεί, όταν επέλθει, σωτήρια, κατά κάποιο τρόπο. Γιατί; Επειδή μόνο ένα ισχυρό σοκ, που θα πλήξει άμεσα το βιοτικό επίπεδο των νεοελλήνων μπορεί να σταθεί ικανό να πυροδοτήσει μια γενική κοινωνική αφύπνιση την οποία χρειάζεται επειγόντως το χειμαζόμενο Έθνος μας, ώστε να έχει κάποιες μικρές ελπίδες ανάταξης, προτού οδηγηθεί στον ανεπίστρεπτο ιστορικό αφανισμό που φαίνεται στον ορίζοντα (σε όσους έχουν μάτια να δουν…).