Η πρόσφατη «επανεμφάνιση» της τρομοκρατίας προκάλεσε έκπληξη -ειλικρινή ή υποκριτική- στον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο και τελικά και στην χειραγωγούμενη όσο και ανερμάτιστη, περιώνυμη «κοινή γνώμη» της χώρας. Οι επικρατούσες, κοινότυπες και εντελώς ρηχές «αναλύσεις» προφανώς δεν καταφέρνουν τίποτε περισσότερο από το να επιτείνουν την πελώρια σύγχυση, ανακυκλώνοντας μονότονα τα παλαιά, τετριμμένα και χιλιοειπωμένα κλισέ …
Κομβικό σημείο της καλλιεργούμενης σύγχυσης, σε σχέση με το ζήτημα της βίας, της αλητείας και της τρομοκρατίας που γνωρίζουν πρωτοφανή όξυνση το τελευταίο διάστημα, είναι η τάση ερμηνείας των γεγονότων με βάση προκατασκευασμένα ερμηνευτικά στερεότυπα.
Αναφορικά με την επανέναρξη τρομοκρατικών ενεργειών λίγα μόλις χρόνια μετά την πολύκροτη «εξάρθρωση» της «17 Νοέμβρη» και τις συνακόλουθες κοινωνικές ψευδαισθήσεις της περιόδου των «Olympic Games», αυτό στο οποίο συγκλίνουν οι περισσότεροι δημοσίως μπορδολογούντες είναι η ανακύκλωση της απατηλής αντίληψης σύμφωνα με την οποία: «άλλο πράγμα η εξέγερση των νέων που διαδηλώνουν στους δρόμους, άλλο πράγμα οι γνωστοί – άγνωστοι κουκουλοφόροι με τα γκαζάκια και τις μολότοφ και άλλο πράγμα οι πραγματικοί τρομοκράτες με τα 45άρια, τα καλάσνικοφ και τις ρουκέτες».
Η πραγματικότητα βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα. Όχι μόνο δεν είναι άσχετες οι παράμετροι αυτές μεταξύ τους, αλλά είναι απολύτως αλληλένδετες. Οι τρείς χώροι λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ο ένας αποτελεί εφαλτήριο για τον άλλο. Η μάζα των αναιδών τσογλανοπαίδων που με θράσος χλευάζουν κάθε κοινωνικό θεσμό και που πολύ εύκολα ξεκινούν από την κατάληψη των σχολείων τους για να συνεχίσουν ατιμώρητοι την δράση τους πετροβολώντας αστυνομικά τμήματα ως προέκταση μιας «ειρηνικής διαδήλωσης», αποτελούν μια τεράστια δεξαμενή στρατολογήσεως απ’ όπου οι αναρχικοί αντλούν τα πιο δυναμικά στοιχεία. Οι τελευταίοι δίδοντας ιδεολογικό επίχρισμα στην έμφυτη τάση των κοινωνικών παρασίτων προς τη διάλυση, την αποσύνθεση και το χάος, γρήγορα περνούν σε πιο δυναμικές ενέργειες, στην λεγόμενη «ελαφρά τρομοκρατία». Εμπρησμοί, καταστροφές δημοσίων ιδρυμάτων, βομβιστικές επιθέσεις, λιντσαρίσματα πολιτικών αντιπάλων και όσα άλλα συνέβησαν πρόσφατα στην μαζικότερη και πιο αποθρασυμένη ανάπτυξή τους. Αυτός ο χώρος αποτελεί τον προθάλαμο της τρομοκρατίας. Όταν τα δυναμικότερα του στοιχεία αποκτούν την τεχνογνωσία, την εμπειρία και την εξοικείωση, αποφασίζουν προφανώς να αναβαθμίσουν την δράση τους με τυπικές τρομοκρατικές ενέργειες.
Με λίγα λόγια, ο 15χρονος κοπρίτης που σήμερα πετάει πέτρα σε αστυνομικό, μετά από 5 χρόνια είναι αναμενόμενο να εξελιχθεί στον 20χρονο αναρχικό που θα πετάει τις μολότοφ και 5-10 χρόνια αργότερα στον «ώριμο» τρομοκράτη που θα πετάει χειροβομβίδες… Όσο ενδυναμώνει, διευρύνει την δράση του και μαζικοποιείται ο χώρος των κωλοπαίδων που πρωτοστατούν στις καταλήψεις και την αλητεία, τόσο θα ενισχύεται και θα μαζικοποιείται αναλογικά και ο λεγόμενος αντεξουσιαστικό χώρος. Και όσο οι αντεξουσιαστές θα έχουν τις ευκαιρίες να εκπαιδεύονται με ενέργειες της «ελαφράς τρομοκρατίας», τόσο θα εμφανίζονται νέες πιο σκληρές και αδίστακτές γενιές τρομοκρατών ως κεφάλια μιας λερναίας Ύδρας. Δεν υπάρχουν στεγανά μεταξύ των χώρων αυτών.
Πρέπει λοιπόν το ζήτημα να ειδωθεί συνολικά και όχι αποσπασματικά. Το παρατηρούμενο πλεόνασμα κοινωνικής βίας και αταξίας είναι διάχυτο και αποτελεί πολύμορφη έκφανση της γενικευμένης, βαθιάς και εντεινόμενης αποσάθρωσης, εξαχρείωσης και παρακμής της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας. Οι αφελείς μπουρδολόγοι της τηλεοπτικής αποχαυνωτικής δικτατορίας είναι ανίκανοι να παρατηρήσουν και να αξιολογήσουν συνθετικά τα κοινωνικά φαινόμενα, είναι ανίκανοι να παρακολουθήσουν την δυναμική που υποκρύπτει μια στάση, μια συμπεριφορά του παρόντος προεκτεινόμενη στην προοπτική του μέλλοντος. Γι’ αυτό και πάντοτε εκπλήσσονται και βρίσκονται πίσω από τα γεγονότα.
Εμείς είχαμε προ πολλού επισημάνει ότι η ανοχή στην ασύδοτη αλητεία των χουλιγκάνο-αναρχικών προετοιμάζει την γενιά τρομοκρατών των επομένων χρόνων. Όπερ και συμβαίνει…