Η πρόσφατη διεθνής σύνοδος της Κοπεγχάγης για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής φανέρωσε για μία ακόμη φορά την ανικανότητα, την ασυνεννοησία, την υποκρισία και την αδυναμία χάραξης κοινής πολιτικής σε ζητήματα που σχετίζονται με το περιβάλλον. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να γίνει ευρύτερα γνωστό πως το 1997 στην πολυδιαφημιζόμενη σύνοδο του Κιότο, επίσης πραγματοποιούμενη για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, παράλληλα με τις εργασίες της συνόδου δόθηκε η ευκαιρία στα κράτη που συμμετείχαν να συνάψουν εμπορικές συμφωνίες οι οποίες θα αύξαναν κατά πολύ τις εκπομπές που ευθύνονται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, λόγω του ότι αυτές οι παραγγελίες προϊόντων που υπογράφηκαν θα υλοποιούνταν βάσει της υπάρχουσας βιομηχανίας. Σε μία σύνοδο δηλαδή που αποσκοπεί στην μείωση των αερίων του θερμοκηπίου συνάπτονται παρασκηνιακά δεκάδες συμφωνίες που συντελούν άμεσα στην αύξησή τους. Δεν φαντάζει, λοιπόν, -στα δικά μας μάτια τουλάχιστον – καθόλου παράλογο το γεγονός ότι στην καπιταλιστική φρικαλεότητα που ζούμε, η σχέση κόστους-κέρδους αποτελεί το ένα και μοναδικό κινητήριο γρανάζι κάθε «μηχανισμού». Κατά συνέπεια, στους μηχανισμούς που καλούνται πλέον να αντιμετωπίσουν την ανθρωπογενή διατάραξη της ισορροπίας του οικοσυστήματος είναι ανέφικτο να μην διεισδύσει το κινητήριο γρανάζι που συνήθως φέρει την επωνυμία συγκεκριμένων «κατασκευαστών»…
Τον Οκτώβριο του 2009 ο περίφημος Σόρος έκανε μία δήλωση η οποία, όμως, πέρασε στα ψιλά της ειδησεογραφίας των φαινομενικά «οικολόγων» ή δήθεν οικολογικών οργανώσεων. Ανακοίνωσε την επένδυση κεφαλαίου της τάξης του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων «στην ανάπτυξη πρωτοβουλιών για την μείωση του ρυθμού με τον οποίο αυξάνεται η θερμοκρασία του πλανήτη και κατ’ επέκταση την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών». Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως χώρες όπως η Κίνα και η Βραζιλία, οι οποίες δεν έχουν συμμορφωθεί με καμία διεθνή συνθήκη, είναι πρώτες στη λίστα των εθνικών αγορών όπου ορέγονται να παρεισφρύσουν οι «πρωτοβουλίες» του Σόρος. Μία προσεκτικότερη ματιά στο παγκόσμιο γίγνεσθαι της οικολογίας αποκαλύπτει πως ήδη έχει ξεκινήσει η εμπορευματοποίηση των καινοτομιών που τα εκάστοτε κράτη θα αναγκασθούν να πληρώσουν ώστε να συμμορφωθούν με τις συνθήκες που θα συναφθούν. Δεκάδες οργανώσεις στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οποίες διατυμπανίζουν την υποτιθέμενη έχθρα τους προς τον καπιταλισμό, τηρούν σιγή ιχθύος για ευνόητους λόγους. Μπορεί ένας εργάτης να συγκρουσθεί με τον εργοδότη του όταν η αμοιβή του δεν είναι ισάξια του έργου που παράγει, αλλά ποτέ ένας μισθωτός υποκριτής-ρουφιάνος δεν τα έχει βάλει με το αφεντικό του, ειδικά όταν οι χρηματορροές είναι τόσο πυκνές, όσο εκείνες που προορίζονται για τους «οικολόγους»…
Εν κατακλείδι, ο Σόρος επιδιώκει να πατρονάρει ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας των περιβαλλοντικών ζητημάτων εκμεταλλευόμενος την αδυναμία των κρατικών μηχανισμών, στήνοντας παράλληλα σιγά σιγά την σκακιέρα πάνω στην οποία θα κληθούν όλα τα έθνη να στήσουν και να θυσιάσουν τα πιόνια-πλούτη τους. Πόσες, άραγε, «οικολογικές» οργανώσεις θα αποτελέσουν πειθήνια όργανά του στις «πράσινες» ανησυχίες του; Σίγουρα, πάντως, όλες εκείνες που στο πράσινο αντικρίζουν και το χρώμα του δολαρίου…