Το ξεπούλημα της πατρίδος ήταν μόνο η αρχή. Το αποκορύφωμα είναι η υποθήκευσητου τελευταίου τετραγωνικού μέτρου κάποιας κατοικίας, του τελευταίου ίχνους αξιοπρέπειας κάποιας προσωπικότητας και του τελευταίου ονείρου κάποιου παιδιού, με την υπό κρατική αιγίδα αισχρή παρασιτική επέλαση των Τραπεζών, που παρέχοντας τοπικά παυσίπονα, για να συμπληρώσουν τα ολικά αναισθησιογόνα του Συστήματος, απεμύζησαν τον ιδρώτα και το αίμα των Ελλήνων – ακόμη και των αγεννήτων… Η δόση του δανείου, το άγχος της επιβίωσης, ο φόβος της εγκληματικότητας, η βρωμερή ανηθικότητα, το ευρύτερο γκρίζο «αύριο» σε ρυπασμένες αστικές χαράδρες έχει απομαράνει σχεδόν όλα τα υγιή ένστικτα, ενός κάποτε ενδόξου Έθνους, ενώ παράλληλα αυτοκτονικές ψυχοσωματικές σκεδάσεις παρουσιάζονται ως «διέξοδοι». Η «εκσυγχρονισμένη» παιδεία με την οποία γαλουχήθηκεο νεοέλληνας του δίδαξε να αντιμετωπίζει την ελεεινή κατάντια με το να γίνεται και αυτός κομμάτι της· να αντικρύζει στα πρόσωπα των πολιτικών που συνεχώς βρίζει το πρότυπο που θα επιθυμούσε για τα παιδιά του· να γοητεύεται από ευτελείς λαϊκισμούς, ζιβάγκο και ξέμπαρκα κούφια λόγια· να εθελοτυφλεί σε αδιανόητα και κραυγαλέα αλλεπαλληλα σκάνδαλα, μιας και θα επιθυμούσε πάρα πολύ να ήταν ένας από τους «προνομιούχους»· να κληρονομούν τα παιδιά του τις αλυσίδες της τραπεζικής σκλαβιάς. Η ευθύνη βαραίνει τους πάντες. Δεν είναι δυνατόν πλέον να γίνεται συζήτηση περί διαμαρτυριών. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Η κρίση βρίσκεται πρωτίστως στον έλληνα που μετετράπη σε έναν άχρωμο μαζάνθρωπο, ένα τεραστίων συντελεστών ανοχής προσκρουστήρα κάθε ξεδιάντροπης πραγματικότητας.
Οι καιροί απαιτούν εξέγερση ενάντια σε κάθε εσωτερικό (πρώτιστα!) και εξωτερικό εχθρό, ενάντια στα μικρόβια που ο ίδιος ο οργανισμός του λαού επέτρεψε να αναπτυχθούν, κατατρώγοντας εν τέλει τις ίδιες του τις σάρκες.
Ποιά απεργία, ποιά διαδήλωση και ποιά κραυγή θα μπορέσει να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση; Ή μήπως οι αγωνιστές της ταβέρνας και οι εργάτες της οκνηρίας θα μπορέσουν να ανατρέψουν την οικονομική πολιτική; Η ελπίδα δεν έγκειται στα δάνεια που καθημερινώς εκλιπαρούμε έρποντες προ των διεθνών κερδοσκόπων να αποκτήσουμε. Κάθε δάνειο απλώς μας οδηγεί βαθύτερα στα μπουντρούμια της δουλοπρέπειας.
Η μόνη πραγματική ελπίδα έγκειται στον Αγώνα για την ριζική κατακρήμνιση ολόκληρου του σάπιου δημοκρατικού κατεστημένου, του οποίου ακριβώς βιώνουμε την έναρξη του αυτοβουλιάγματος στην ίδια του την χαβούζα – και στην αντίσταση απέναντι στην «αόρατη» κατοχή που βιώνουμε. Η αποδέσμευσή μας από τις φρούδες ελπίδες για παροδικά παυσίπονα, σαν κι αυτά που το παρόν καταρρέον Σύστημα τόσο καλά κατέχει πως να παράγει και παρέχει προς μαζική κατανάλωση – και η ανάδειξη υγιών προτύπων, που δευτερευόντως και θα συνεπάγονται ανάπτυξη των χαρακτηριστικών εκείνων, που θα μας καταστήσουν ικανούς να αντιμετωπίσουμε τα επίχειρα του Χάους και της πανηγυρικής Αυτοδιαλύσεως και Αυτο-αντιστροφής της Μεταπολιτεύσεως και της Δημοκρατίας γενικότερα, δια της συνήθους της αναδείξεως των απολύτως χειρίστων ατόμων και ποιοτήτων στην κορυφή και των αυταπατών αντί της πραγματικότητος – είναι απολύτως θεμελιώδης προϋπόθεση ώστε να οικοδομήσουμε πάνω στα ερείπια που αναπόφευκτα θα σωρευθούν.
Ώστε οι τριγμοί της Καταρρεύσεως αποτελούν πράγματι το δικό μας προανάκρουσμα: Όχι όμως διαμαρτυριών αλλά ουσιαστικής, ολικής εξεγέρσεως – κι αληθινής Επαναστάσεως…