Καθώς παρακολουθούμε την εξέλιξη της υποθέσεως των προσφάτων συλλήψεων των φερομένων ως μελών της τρομοκρατικής οργανώσεως «Επαναστατικός Αγώνας» αξίζει να παρατηρήσουμε την πάγια αν και εκ πρώτης όψεως παράδοξη τακτική των ανηκόντων στην ομοταξία των λεγομένων (αυτοπροσδιοριζομένων ως) «αντιεξουσιαστών». Μονίμως λοιπόν, αυτοπροβάλλονται ως σφοδροί αντίπαλοι του αστικού κράτους (και της εννοίας του κράτους συνολικώς) του οποίου τις δομές και την εξουσία υποτίθεται ότι όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν αλλά και λυσσωδώς αντιμάχονται. Συμβαίνει όμως το εξής παράδοξο: οσάκις συλλαμβάνονται από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής κατηγορούμενοι για παράνομες εγκληματικές ενέργειες, οι ίδιοι οι συλληφθέντες καθώς και οι ομοϊδεάτες φίλοι και συνοδοιπόροι τους, σκούζουν και κλαψουρίζουν, διαμαρτυρόμενοι για καταπάτηση τάχα των δικαιωμάτων τους (δικαιωμάτων απορρεόντων προφανώς από την νομοθεσία του αστικού κράτους το οποίο κατά τα άλλα πολεμούν…) και για αυθαιρεσίες των αστυνομικών αρχών τις οποίες εγκαλούν ως αυταρχικές. Προσπαθούν δε αυτοί οι μεγάλοι αντάρτες και επαναστάτες, να προκαλέσουν εκβιαστικώς, τον οίκτο των αρχών, συνηθέστατα μη δεχόμενοι τροφή και ύδωρ ή προβαίνοντες σε αμφιλεγόμενες «απεργίες πείνης». Όταν δε εμφανίζονται ενώπιον δικαστηρίων απεργάζονται κάθε δικολαβικό (με τα αστικά κριτήρια) μέσο προκειμένου να εμφανιστούν ως αθώοι, ως άσχετοι προς το περιστατικό για το οποίο κάθε φορά κατηγορούνται … 
Το «αντίπαλον» αστικό κράτος από την άλλη πλευρά, φαύλο, εξευτελισμένο και διεφθαρμένο ως το μεδούλι, αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι γνωρίζει πολύ καλά τους διαπλεκόμενους πυρήνες των τρομοκρατών της μετά 17Ν γενεάς, πυρήνες οι οποίοι στελεχώνονται αποκλειστικά από τα μονίμως χαϊδεμένα από το Σύστημα, ρυπαρά κωλόπαιδα. Οι υπηρεσίες του Συστήματος είχαν, καθώς φαίνεται, υπό παρακολούθηση πολλούς από τους τρομοκράτες, ενίοτε τους συνελάμβαναν, λίγο μετά αφήνονταν όμως ελεύθεροι «ελλείψει στοιχείων», για να ξαναπάρουν τα όπλα και τις βόμβες. Το αστικό Σύστημα στην ουσία παρείχε στους «κοινωνικούς αγωνιστές» περιβάλλον τουλάχιστον ανοχής – αν όχι και υποστηρίξεως, ενώ όλοι θυμούνται κοινοβουλευτικούς παράγοντες να φέρονται στο παρελθόν ως αλληλέγγυοι του «αδίκως διωκόμενου κοινωνικού αγωνιστή» Μαζιώτη…
