Η σκανδαλώδης προστασία που χαίρονται οι αναρχικοί είναι άκρως ενδιαφέρουσα και πολύπλευρη. Από την μία πολλοί εξ’ αυτών βρίσκονται στις φυλακές και από την άλλη το κράτος επιτρέπει την ύπαρξη αναρχικών φυτωρίων και κέντρων εκπαιδεύσεως (πανεπιστήμια), βάσεων εντός των «πολεμικών ζωνών»(υπό κατάληψη κτίρια με παροχές ρεύματος και νερού), ανοχή από την αστυνομία στην πρόληψη επεισοδίων με περιοδικές μόνο προληπτικές προσαγωγές (παρ’ όλο το γεγονός ότι οι αναρχικοί πηγαίνουν στις πορείες οπλισμένοι σαν αστακοί) και γενικότερα το κράτος που προσπαθούν να καταλύσουν οι αναρχικοί επιδεικνύει ύποπτη αδυναμία και έλλειψη βουλήσεως προς αντιμετώπιση ή έστω περιορισμού των υποτιθέμενων δραστήριων εχθρών του.
Εκεί όμως που η ασυλία των αναρχικών είναι πραγματικά εξόφθαλμη είναι η υποστήριξη, έμμεση και άμεση, που απολαμβάνουν από τα μέσα μαζικής εξαπατήσεως. Θα περίμενε κανείς πως τον θάνατο των τριών νέων και του αγέννητου μωρού θα ακολουθούσε οργισμένη, μαζική κατακραυγή από τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου ανάλογη αυτής που παρακολουθήσαμε στην περίπτωση του «αθώου» Γρηγορόπουλου….τίποτα όμως. Ουδείς ξεσηκώθηκε για το πραγματικά αθώο αγέννητο βρέφους. Οι φωνές αγανάκτησης από τα μέσα και αυτομάτως από το κοινό που χειραγωγούν ήταν και παραμένουν ακόμη και σήμερα ήπιες, χαμηλών τόνων, ασαφείς και μη στοχεύοντας στους πραγματικούς ενόχους που όλοι ξέρουμε πως ήταν αναρχικοί που κατά πάσα πιθανότητα γνώριζαν πως είχε παγιδευτεί κόσμος μέσα στο κτίριο της τράπεζας ανεξάρτητα από τις μπούρδες που γράφει το indymedia πως φταίει το κράτος και ο Βγενόπουλος, αν και λίγο παρακάτω αποδέχεται έμμεσα πως τελικά τις μολότοφ τις πέταξαν οι αναρχικοί απλά δεν ήξεραν πως μέσα υπήρχε κόσμος, που βέβαια δεν συμφωνεί με τις μαρτυρίες( απόσπασμα:
«Λες και υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αυτοί που επιτέθηκαν στην τράπεζα να γνώριζαν πως μέσα υπήρχαν άνθρωποι και ωστόσο να την πυρπόλησαν.»)
Αντίθετα η αίσθηση που δίνουν οι αναφορές των δημοσιογράφων και τα σχόλια των πολιτικών είναι πως η τράπεζα έπιασε φωτιά από μόνη της…
Συγκρίνετε τους υψηλότατους τόνους, το οργισμένο ύφος, το ξεχείλισμα θυμού και αγανάκτησης και …το επαναστατικό κάλεσμα από τον τύπο μετά τον θάνατο του Γρηγορόπουλου με το σημερινό και θα διαπιστώσετε πως παρ’ ότι το έγκλημα ήταν κατά πολύ βαρύτερο τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί έχουν αποφασίσει να μην ηλεκτρίσουν άλλο την ατμόσφαιρα και να μην κυνηγήσουν τους μαυροκόκκινους προστατευόμενους τους. Αποφάσισαν επίσης να μην επιτρέψουν την λαϊκή αγανάκτηση να στραφεί προς τους ενόχους του συγκεκριμένου εγκλήματος ώστε οι αναρχικοί να συνεχίζουν ανενόχλητοι να συμμετέχουν στις πορείες φέροντας τα επίσημα και ανεπίσημα διακριτικά τους.
Οι ίδιοι δε οι αναρχικοί μιλούν συνέχεια για προβοκάτσια παρακρατικών συμμοριών που στόχο έχουν να ενοχοποιήσουν την δράση τους (απευθυνόμενοι πάντα στην αστική κοινή γνώμη που μπορούν εύκολα να κοροϊδέψουν) αλλά φαίνεται να κλείνουν τα μάτια και να εκμεταλλεύονται την ιδιότυπή ασυλία που τους χαρίζουν οι δημοκράτες εχθροί τους που τελικά είτε είναι εντελώς ηλίθιοι και τρέφουν ένα φίδι στον κόρφο τους, είτε είναι όντως τόσο σάπιος ο κοινοβουλευτισμός που δεν μπορεί καν να αυτοπροστατευτεί από τους ξυπόλυτους εχθρούς του ή, μάλλον, ο ένας (συμ-)πληρώνει και προϋποθέτει τον άλλον στον κοινό τους μικρόκοσμο.