Με αφορμή την χθεσινή «γιορτή» του Κύριλλου Αλεξανδρείας, βρίσκουμε την ευκαιρία να αφιερώσουμε λίγες ευλαβικές σκέψεις στην μεγάλη Ελληνίδα νεοπλατωνική φιλόσοφο Υπατία, η οποία το έτος 415 εδολοφονήθη με φρικώδη τρόπο από τον μανιασμένο χριστιανικό όχλο της Αλεξανδρείας κατόπιν υποκινήσεως του από τον προαναφερθέντα επίσκοπο Αλεξανδρείας Κύριλλο, ο οποίος προφανώς αντιλαμβανόταν την πολυσχιδή προσωπικότητα, τον εμπνευσμένο λόγο και την μεστή Ελληνικής παιδείας, θαρραλέα διδασκαλία της σοφής αυτής Ελληνίδας ως ένα μεγάλο εμπόδιο στην περαιτέρω διάδοση των ιουδαιοχριστιανικών σκοταδιστικών δοξασιών.
Σε μια εποχή λοιπόν όπως η σημερινή, εποχή πλήρους συγχύσεως, ελλείψεως πνευματικού προσανατολισμού, καταπτώσεως των ηθών, καταρρακώσεως της εθνικής παιδείας, εκτροχιασμού των νοημάτων, αποϊεροποιήσεως των πάντων, η φωτεινή μορφή της Υπατίας αποτελεί λαμπρό σύμβολο της ανατάξεως και αναστάσεως της Ελληνικής ψυχής, του Ελληνικού ήθους, της Ελληνικής σοφίας, του Ελληνικού πολιτισμού – ενός πολιτισμού που φυτοζωεί μεν επί μακρόν, παραμένει ωστόσο ακόμα ζωντανός, παρά τις χιλιετείες αλλοτριώσεως που έχουν μεσολαβήσει, υπό το βάρος μιας χθαμαλής, μεσανατολικής προελεύσεως, μιας παιδαριώδους, ψευδοθρησκείας και των παρενεργειών και υποπροϊόντων της που έχουν κατακλύσει τα πάντα.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός παραμένει ζωντανός έστω και μόνον μέσ’ τις ψυχές ολίγων, διαλεχτών Ελλήνων – στις δικές μας ψυχές!