Η ημερομηνία αυτή, μακράν πέραν της 01/01/2010 που είχε θέσει η Ε.Ε., αποτελούσε το έσχατο όριο στο οποίο θα έπρεπε να είχε βρεθεί λύση στο πρόβλημα. 
Η ύπαρξη και μόνο των χωματερών, δίχως να γίνεται καμία αναφορά σε οικονομικά μεγέθη, αποτελεί θλιβερή εικόνα επιβαρύνσεως, ρυπάνσεως και μολύνσεως της πατρίδος από τους ιδίους τους κατοίκους της. Μπροστά στα μάτια των πολιτών, οι εκάστοτε εκλεγμένες δημοτικές αρχές επέλεγαν απομακρυσμένους χώρους για να διαθέσουν εκεί τα απορρίμματα, απόβλητα, αδρανή υλικά κ.ο.κ. Ήταν τόσο δύσκολο να προβλέψουν το προφανές, ότι επρόκειτο να μολυνθούν τα υπόγεια ύδατα και να καταστραφεί η χλωρίδα και η πανίδα; Ήταν τόσο δύσκολο να παρατηρήσουν την κατακόρυφη αύξηση της θνησιμότητος στην περιοχή τους; Ήταν τόσο δύσκολο να παρατηρήσουν τον βαθμό αυξήσεως των θανάτων από καρκίνο; να παρατηρήσουν την υψηλή συγκέντρωση των ρύπων από την εγκληματική, κατά περιόδους, καύση των απορριμμάτων; Ουδείς δεν νοιάστηκε για τον ίδιο του τον τόπο… Η σκληρότητα της απαντήσεως είναι ασήμαντη μπροστά στην σκληρότητα των επιπτώσεων της γενικευμένης μολύνσεως του εδάφους και των υδάτων που για πολλές γενιές θα ταλανίζουν την φύση της πατρίδος μας. Η αποξένωση του ανθρώπου από τον φυσικό κόσμο και η παράλληλη εξασθένιση κάθε πατριωτικού, εθνικού, κοινοτικού αισθήματος και συνειδήσεως, έχει μετατρέψει τον σύγχρονο άνθρωπο σε μία κατ’ ουσίαν πλήρως εξατομικευμένη μονάδα που ο βίος της ουδεμία σχέση έχει με την επιβάρυνση ή μη του περιβάλλοντος. Αρκεί μόνον να καταναλώνει, να παράγει και να «υπάρχει» σε έναν διαστροφικό «ζωτικό» χώρο, συνήθως τσιμεντένιο, εναποθέτοντας τα ενοχλητικά για εκείνον απόβλητά του κάπου τριγύρω, ελάχιστα μακριά, αρκεί να μην γίνονται άμεσα αντιληπτά από τις αμβλυμμένες αισθήσεις του… Καμιά ανησυχία για το πώς και πού αυτοί οι ρύπο του θα καταλήξουν! Όμως, η ίδια η φύση τιμωρεί αμείλικτα τον μαζάνθρωπο για αυτού του είδους την βέβηλη κακοποίηση του περιβάλλοντος ˙ εξάπλωση μολυσματικών ασθενειών και κάθε λογής εκφυλιστικών παθήσεων και κυτταρικών ανωμαλιών αποτελούν μοιραία απότοκα της άφρονος συμπεριφοράς του εκφυλισμένου ανθρωπίνου είδους. Ένας άνθρωπος που σέβεται την ύπαρξή του, που συλλαμβάνει έστω και ενστικτωδώς την ιερότητα του φυσικού κόσμου και αντικρίζει τις επιπτώσεις των πράξεών του πέραν των δικών του αγνώστων ορίων ζωής, δύναται να συμπεριφέρεται και να επιλέγει αναλόγως. Αντιστοίχως, ένας ψυχικά και συνειδησιακά αστικοποιημένος μαζάνθρωπος, είναι καταδικασμένος να ενεργεί πάντοτε ασυνείδητα με μοιραίο αποτέλεσμα να διαμορφώνει (ήτοι να καταστρέφει) το περιβάλλον του, σύμφωνα με όσα η αλλοτριωμένη ύπαρξη και η εκφυλισμένη σκέψη του υπαγορεύουν…