Το ΑΡΜΑ, η Μάχη και ο αιώνιος Πολεμιστής: Πολλά πρόσωπα – μία εν τώ βάθει Ουσία!

Αυτές τις μέρες πού τά παραπετάσματα των «κατά συνθήκην ψευδών» και της συμμορφωτικής υποκρισίας διαρρηγνύονται, καθώς ασυγκράτητα ξεκινούν, επί τέλους, σαφείς αντηχήσεις αδαμάστου εθνικής ιδιοσυγκρασίας και αξιοπρεπείας ανά την Ευρώπην δειλά-δειλά να καταλύουν την ζωτικώς γι’ αυτά τά ουσιώδη ψεύδη-δεσμά προϋποτιθεμένη ομοιογένεια τής καθολικής δουλικότητος και, υπό την επιφάνειαν, της εν τώ βάθει «χημικής αδιαφορίας» τών κατά τόπους βασάλλων της «Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων», επ’ ωφελεία, πάντως, της δημιουργίας κλίματος εθνικής αναγεννήσεως και φυλετικής αυτοσυνειδήσεως μεταξύ των Λαών της Ευρώπης, ευρισκόμεθα αίφνης κατ’ αυτόν τον τρόπον πρό της αναδύσεως ενός νέου τοπίου και διαμορφώσεως ενός μέχρι τούδε αδιανοήτου Σκηνικού. Σπίθες αυτής της επί δεκαετίες καταπιεσμένης και διά πρωτοφανούς συστηματικής πλύσεως εγκεφάλου κατασυκοφαντημένης Συνειδητότητος, αίφνης και εκ μη αναμενομένων κατευθύνσεων (Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, Γ. Φίσερ, διάφοροι γερμανοί δημοσιογράφοι κ.ο.κ.), αναδύονται ή ενίοτε εκτοξεύονται, προς πανικόβλητον έκπληξιν των ηθικολογούντων εβραΐσκων φαρισαίων, πού περιοδεύοντες επιτηρούν επί των πολυπληθών ανδρεικέλων της Παλαιάς (κρατούσης) Τάξεως. Εν όσω δε οι Γιωργάκηδες κι οι Κωστάκηδες διακηρύσσουν την ανάγκη να «συμμορφωθή» ο Σαντάμ, παίζοντας υποκριτικότατα μέχρις εμετού τον δουλικό τους ρόλο στο στημένο Παγκόσμιο ιλαροτραγικό δημοκρατικό θέατρο σκιών, με τον νέγρο βοηθό του ημίβλακος «πλανητάρχου» να παρουσιάζη, αντί των προεξηγγελμένων «συνταρακτικών ντοκουμέντων» του, μίαν καταγραφήν τετριμμένου τηλεφωνικού κουτσομπολιού λοχαγών και φωτογραφίες υποτιθεμένων «αποθηκών χημικών» (γιατί, λοιπόν, δεν πήγαν να τις βρούν;), τον δε Άγγλο πρωθυπουργό, επαληθεύοντας τον παραδοσιακό για την θέσιν και την χώραν του ρόλον … κολλητηριού του πλανηταρχούντος εβραιοκινήτου υπερατλαντικού Καραγκιόζη, να μας «κατατροπώνη» επιδεικνύων ως «ντοκουμέντο» την εργασίαν ενός φοιτητού (!!!), «αφανής ήρως» παραμένει το μουδιασμένον ανώνυμον κοινόν του στημένου «Καραγκιόζ μπερντέ»: οι ευτυχείς ραγιάδες του Συστήματος, ο παθητικός συμμέτοχος – η αδρανής μάζα. Και η εγγενής της αλλά και, πρό παντός, εκ Συστήματος (…), μέσω των ποικιλλωνύμων ηθικοδιδασκάλων και παιδαγωγών του και διά των Μ.Μ.Ε. καλλιεργημένη ηλιθιότης των παθητικώς συνεργούντων τηλεκατευθυνομένων αυτών μαζών.
Ως μόνη προοπτική αποτινάξεως τής, από τά ψυχοπνευματικά κυρίως ενδόμυχα μέχρι τίς βρωμερές και καθ’ όλον το «πολιτικό φάσμα» αδιαχωρίστως συνεστραμμένες διαπλοκές των πολιτικο-οικονομικών μορφωμάτων της περιφήμου «δημοκρατίας» εκτεινομένης, Δουλείας αναφαίνεται η εξ αρχεγόνων πνευματικών βαθών αναδυομένη και επί βιολογικώς κρυσταλλίνου αιματικού υποβάθρου ερειδομένη συγκρότησις του Νέου Ανθρώπου!
Καθώς δε μετά 64 (=8×8) έτη επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό της αντιπαραθέσεως των αιμοσταγών ταλμουδικών προφητών του «ουμανισμού», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του διεθνούς εμπορίου, δηλαδή του ακωλύτου απεριορίστου βαμπιρισμού του αδηφάγου διεθνούς Καπιταλισμού και των Πολυεθνικών του εκμυζητριών εταιριών αφ’ ενός, μαζί μ’ όλα τα παρατρεχάμενα για συμμετοχή στην νομή της λείας «εΰσκαρθμα» χαριτωμένα σκυλάκια του, αφ’ ετέρου δε του σχηματιζομένου Ευρωπαϊκού Στρατοπέδου των ακάμπτων αυθεντικών πνευματικών Δυνάμεων της Φυλής μας, μέσω των οποίων και μόνον υφίσταται αληθής προοπτική σωτηρίας, όχι μόνον της Λευκής Αριοευρωπαϊκής Ομοεθνίας αλλά και του πλανήτου ως ζώντος αρμονικού οικοσυστήματος, επιτακτική προβάλλει η ανάγκη μιάς αληθούς ψυχοπνευματικής αναβαπτίσεως και ενός πολυσχιδώς δυναμικού Αυτοπροσδιορισμού των εν λόγω Δυνάμεων.
Ο Ελληνισμός δεν δύναται παρά ν’ αποτελέση τον Πυρήνα τού εν λόγω Αυτοπροσδιορισμού της Νέας εκείνης Αριστοκρατίας, πού θα αναδείξη τον Νέο Άνθρωπο και θά προϊδεάση την Νέαν Ευρώπη. Μίαν Ευρώπη όπου δεν αποκόπτονται οι ρίζες προς χάριν μια ρηχής και ανοήτου «προσεγγίσεως» ανερματίστων και αβούλων αθυρμάτων του οίου Διεθνισμού – αλλ’ όπου απεναντίας εμβαθύνουμε στίς ρίζες μας κι αναβαπτιζόμαστε στ’ αυθεντικά νάματα των πρωτογενών Πηγών της Πνευματικής, Εθνικής και Φυλετικής μας Υποστάσεως.
Κατ’ αυτήν, όμως, την αναβάπτισιν μοιραίως αναδεικνύονται οι κοινοί αρχέγονοι Πρωτοελληνικοί, Πρωτο-ευρωπαϊκοί, Πρωτο-άριοι χαρακτήρες, σταθερές και Αξίες. Ερείσματα αληθή, κίονες ουρανομήκεις πού, απ’ τά έγκατα μέσα βαθειά της Υπάρξεώς μας εκφυόμενοι, αποκαθιστούν τό πρωτογενές μας ρίζωμα στα ύπατα τ’ Ουρανού – του οποίου η Φυλή των Φώτων, του Ολυμπιακού Πνεύματος, αποτελεί αυτή η Ύπαρξις πράγματι σποράν, κατά τον θείον Πλάτωνα. Και τότε, κατά τον φυσικότατον δυνατόν τρόπον, ανακύπτει η εν βάθει φρατερική (αδελφική) μας σχέσις προς τους φυλετικώς συνειδητούς και πνευματικώς εναργείς λοιπούς ευρωπαίους αγωνιστάς της αποτινάξεως της δουλείας των δειλών και των ηλιθίων, κατ’ αρχήν και κατά βάσιν.
Το κατωτέρω εκ της Γερμανικής μεταποιούμενον ουσιαστικό Μανιφέστο του Πολεμιστού, «Το Τραγούδι των Ιπποτών» τού πνευματικού ημιθέου και φλογερού ελληνολάτρου Φρειδερίκου Σhίλλερ, καθιερωμένου ως Ποιητού-Φιλοσόφου, δύναται να χρησιμεύση καί ως η βιοθεωρητική βάσις, ή μάλλον ως το συνοπτικόν εγκόλπιον του Νέου Μαχητού της αναδυομένης αληθούς Νέας Τάξεως Πολεμιστών! Μιας Τάξεως Νέας μέν, εν ταυτώ όμως και αρχαϊκής, αντίποδος του εφημέρου ανθρώπου της εποχής μας, διαχρονικής μάλιστα ψυχοπνευματικής υφής: διότι ούτος εκπροσωπεί μίαν αληθώς προωρισμένην και προεπιλεγμένην Τάξιν, πού ανά τους αιώνας αποτελεί τον άγρυπνον εκείνον θεματοφύλακα της Ουσίας ο οποίος, χάριν εκείνης, συντηρεί κατ’ αρχήν τις θαλερές οργανικές δομές της εθνοφυλετικής Κοινότητος· όταν όμως οι δομές πλέον αποκελυφούνται και ανθίστανται ακριβώς εις εκείνην την πρωτογενή Ουσίαν της φυλετικής Υποστάσεως, αντί να την υπηρετούν, ο αληθινός αυτός αιώνιος Κλέφτης, Ιππότης, Πολεμιστής, Αρματολός γίνεται ο πρωτοπόρος ασυμμόρφωτος κι ασυμβίβαστος επαναστάτης πού, ως ακάθεκτος και πυρφόρος εκδικητής, τις διαρρηγνύει. Αυτής της επιλέκτου διαχρονικής τάξεως των αρίων Ξατρίγυας ύψιστος διερμηνευτής και αυθεντικός εκπρόσωπος παρουσιάζεται εδώ ο βαθυστόχαστος αυτός Γερμανός Ποιητής.
Και είναι και διερμηνευτής της ιδίας ημών βιοθεωρίας, καθ’ όσον μάλιστα αυτό ιδιαιτέρως αφορά εις τον ήδη δραστηριοποιούμενον Πυρήνα εθνοφυλετικής αποκρυσταλλώσεως, αναπλάσεως και μελέτης «ΑΡΜΑ». Όπου ήδη από μακρού κυκλοφορεί και η συγκλονιστική μελωδική εκτέλεσις του Ύμνου αυτού του αιωνίου Πολεμιστού, υπό Γερμανών αγωνιστών. Ο οποίος Ύμνος και αναφέρεται, παρατηρητέον, εις πλείονα επίπεδα εκ παραλλήλου, κατά την το πάν διαρρέουσαν κοσμικήν Αρχήν της Αναλογίας («όπως άνω, ούτω και κάτω»).
Επί παραδείγματι, η κατά το πέρας της τρίτης στροφής έξαρσις του αιωνίου «Τώρα» του Πολεμιστού, η οποία τίποτε δεν έχει κοινόν με το κοντόθωρο «τώρα» του εφημέρου ανθρώπου, αλλά σχετίζεται, απεναντίας, πέραν της φαινομενικής φιλοσοφήσεως της πιθανότητος κάθε ώρα να είναι διά τον Πολεμιστήν η τελευταία, καί προς την συγ-κέντρωσιν της όλης Υποστάσεως εις την άχρονον Στιγμήν της πλήρους συνειδητότητος, το «τώρα» της μη σχετικής (απολύτου) Επιγνώσεως, το οποίον καί εν τέλει αίρεται υπεράνω χρόνου και τόπου, ως απόλυτον πεδίον του Μεγάλου Πολέμου και του ακόπως ενεργού, του ακινήτως κινούντος Πνεύματος: «Τ’ Ουρανού είν’ ο κλήρος χαράς τιμή / χωρίς αγκομάχη και ψόγο/ ελαφριά·».
Η μεταφορά στην ελληνική διενηργήθη κατά διατήρησιν του αρχικού ποιητικού μέτρου του πρωτοτύπου και παρά την τεχνικήν δυσχέρειαν ως εκ της σχετικής βραχύτητος των γερμανικών λέξεων εν σχέσει προς τις δικές μας – αλλά και της εν γένει συνοπτικότητος εκφράσεως πού διακρίνει την γερμανική γλώσσα. Τούτο σημαίνει ότι δύναται ανέτως πάλιν ν’ αποδοθή στόν ίδιο υπέροχο ρυθμό πού προαναφέραμε: το ζητούμενον είναι, άρα, μερικοί κατάλληλοι μουσικοί. Μία κιθάρα και μερικές εκπαιδευμένες φωνές. Εθελονταί ευπρόσδεκτοι!

Ο φωτοτροπικώς ανωφερής αυτός άλκιμος αυτοπροσδιορισμός μας, όντας άλλως τε παλαιός, άς μη νομισθή ότι αποτελεί αυτόχρημα κήρυξιν πολέμου κατά των ηλιθίων – άς μή ανησυχούν οι τυχόν ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι και δύνανται να είναι βέβαιοι διά την πλήρη συμπάθειάν μας. Ο πόλεμός μας είναι κατά της ηλιθιότητος, της ψυχοπνευματικής χονδρομερείας, συγχύσεως και οκνηρίας – όχι κατά των ηλιθίων!
Αν κάποιοι θέλουν την καφρίλα να την κάνουν καί λάβαρο, και πάλι μας αφήνει τούτο αδιαφόρους: εφ’ όσον, όμως, και καθ’ όσον δεν την επενδύουν με ονόματα και σύμβολα Αξιών και Συμβόλων Ιερών και εκπροσωπούντων μίαν Ουσίαν, έναντι της οποίας έχουν οι ίδιοι αποδειχθή όχι απλώς ανεπαρκείς, αλλ’ ως άκρως επικίνδυνοι ευτελισταί και διαστρεβλωταί της, ενίοτε δε και ως άτεγκτοι καί λυσσαλέοι εξ ενστίκτου αντίπαλοί της. Και αν, βεβαίως, υπήρχε Νόμπελ Χαμαιλεοντισμού, οι εν λόγω θα ήσαν οι αδιαφιλονίκητοι διεκδικηταί του – όμως αναποφεύκτως τούτο αυτομάτως επιθέτει ένα άνω φράγμα στην μεγίστη επιτρεπτή νοημοσύνη όσων ακόμη μπορούν νά τους πιστεύουν. Και όπου δεν υπόκειται φαυλότης και υπολογισμός, πλέον δύναται μόνον να πρόκειται περί μωρίας ή, τουλάχιστον, αγνοίας – κυρίως, όμως, περί εθελοτυφλίας.
Διότι όχι μόνον η ηλιθιότης αλλά κι η άγνοια δύναται να εκθρέψη εθνωνύμους ψευδοπροφήτας του πλειοδοτικώς δουλοπαροικούντος περιθωριακού πολιτικαντισμού ογδόης υποκλάσεως. Και επί μέν της ηλιθιότητος δεν διεκδικούμε μερίδα εκ του καταξιωμένου των πελατολογίου, εις το οποίον και μόνον δύνανται να εξακολουθούν νά παριστάνουν τους αμώμους κι ασπίλους επιφθόνους πάντων αστραφτερούς χρυσοκανθάρους, … του «φθόνου» ’’ προερχομένου εν ταυτώ και «εν ομονοία αγαστή», τόσον υπό «δήθεν εθνικοσοσιαλιστών» αλλά και … αναρχοαριστερών και παρακρατικών’’!!! Οπότε, πλέον, και η προς κατάποσιν προαπαιτουμένη ηλιθιότης όντως εκφεύγει των ορίων στοιχειώδους κοσμιότητος: διότι και αυτή, ακόμη, παρ’ όσην εύλογον συγκατάβασιν, πρέπει να έχη όρια! Κατανοητόν μέν ότι, εις αναζήτησιν λόγου υπάρξεως εκ του χαώδους πολιτικοϊδεολογικού συνονθυλεύματος το οποίον, πέραν της ιδίας μπακαλικής ιδιοτελείας, εκπροσωπούν, δημιουργούν εικόνες εχθρών εκεί ακριβώς όπου είναι αυθεντικά τά λάβαρα εκείνων των Αξιών, πού αυτοί εκ παραλλήλου αρέσκονται (και με το αζημίωτον…) νά καπηλεύωνται και διασύρουν κατ’ εξακολούθησιν και επάγγελμα: Πρέπει όμως να το χωνέψουν ότι η αντιστροφή αξιών την οποίαν έχουν εν τη πράξει αναγάγει εις το μόνον κυρίαρχον θεμελιώδες δόγμα σκέψεως καί δράσεως έχει οριστικώς υπερβή τα όρια ανοχής αυτών πού ανιδιοτελώς στρατεύονται κι εμπνέονται από την Ιδέα! Κι άς αναζητήσουν αλλαχού πλέον την λείαν τους: ίσως στα «χοροπηδάδικα» όπου διεκδικούν πρωτεία χανουμισσών (κι όλα πάλι Μέλι-γάλα…) μετά και την πολυπόθητον «αποχώρησιν των καθαρολόγων» (χαρά, λοιπόν, στους κανθαρολάγνους!), μανθάνομεν – ή στα ποδοσφαιρικά «κλάμπς», απ’ όπου μας διακηρύσσουν και γραπτώς – μόνον εις χειρίστην, μετά βίας δίδουσαν νόημα, ελληνικήν! – ότι εκεί ανεκάλυψαν τα καθαρά μυαλά του μέλλοντος…
Άς ακολουθήσουν, λοιπόν, το λαμπρό αυτό μέλλον τους – κι άς παύσουν ν’ ασχολούνται αποκλειστικώς με την λασπολόγησίν μας. Είναι γνωστοί πιά – και τά κοπρώδη τους πυρά δεν μας πιάνουν. Οι δρόμοι μας δεν τέμνονται πουθενά. Tούς ενοχλεί η ηχηρά σιωπή μας – κι αναπαράγουν κατά φαντασίαν τις φωνές μας, για να τις «αποστομώσουν» με βουερές «παλληκαρίστικες» προκλήσεις γιά να … «τους απαντήσουμε», όταν ήδη μας έχει σαφώς εξηγηθή πρό πολλού ότι η φωνή μας θα καταπνιγή όσον αυτοί δύνανται! Κύμβαλα αλαλάζοντα – πού μόνον κύμβαλα, πάλιν, δύνανται εκ συμπαθείας να συντονίσουν. Άς χαίρονται αλλήλους, κυμβαλικώς ευωχούμενοι… Ο καιρός όμως της μαφίας παρήλθε – και τά εθνικά της κι αγωνιστικά προφασιζόμενα (και τοιουτοτρόπως διασυρόμενα) άλλοθι ετελείωσαν! Άς αλλάξουν, λοιπόν, τον κυμβαλοσκοπό τους!

Και ο δρόμος μας ακολουθείται πάνω «Στής Μάχης το ΑΡΜΑ»: