Ιούλιος Έβολα – Ο Ιερός Πόλεμος

Η παράδοση της δράσεως είναι γνώρισμα των Αριο-Δυτικών φυλών. Αυτή όμως η παράδοση άρχισε προοδευτικά να αλλοιώνεται. Με τον τρόπο αυτό η σύγχρονη Δύση κατέληξε να γνωρίζει και να εκτιμά μόνο μια λαϊκοποιημένη και υλιστική δράση, απογυμνωμένη από κάθε ίχνος μεταφυσικής επαφής – μια βέβηλη δράση που μοιραία ήταν καταδικασμένη να εκφυλιστεί σε πάθος και μανία, καταλήγοντας σε μια δράση για την δράση ή σ’ ένα γεγονός που συνδέεται μόνο με τις εξαρτώμενες από το χρόνο επιδράσεις. Σε μια τόσο εκφυλισμένη δράση δεν συναντώνται στον σύγχρονο κόσμο οι αυθεντικά θεωρητικές ασκητικές αξίες, αλλά μόνο μια νεφελώδης κουλτούρα και ένα ωχρό και συμβατικό πιστεύω.«Από τον μικρό επιστρέψαμε στον μεγάλο ιερό πόλεμο». Με βάση τη διαπίστωση αυτή ο μεγάλος ιερός πόλεμος ανήκει στην πνευματική αξία. Ο μικρός ιερός πόλεμος, αντιθέτως, είναι ο φυσικός, ο υλιστικός αγών, η μάχη που δίδεται στον εξωτερικό πόλεμο. Ο μεγάλος ιερός πόλεμος είναι ο αγών του ανδρός εναντίον των εχθρών που βρίσκονται μέσα του. Συγκεκριμένα είναι ο αγών του υπερφυσικού στοιχείου του ανθρώπου εναντίον οτιδήποτε, που θεωρείται ενστικτώδες, που συνδέεται με πάθη, που είναι χαώδες, στο έλος των δυνάμεων της φύσεως.

Στην μορφή του παραδοσιακού κόσμου κάθε πραγματικότης γίνεται σύμβολο. Σχετικά με τον πόλεμο αυτό ισχύει, τόσον από την υποκειμενική, όσον και από την εσωτερική του άποψη. Μόνο με τον τρόπο αυτό έγινε δυνατό να συγχωνευθούν σε μια μοναδική οντότητα ο πόλεμος κι ο δρόμος του Θείου.

Σο πλαίσιο της ηρωικής παραδόσεως ο μικρός ιερός πόλεμος –δηλαδή ο πόλεμος νοούμενος ως εξωτερικός αγών- μπορεί να χρησιμεύσει μόνο εις το μέσον δια του οποίου πραγματοποιείται ο μεγάλος ιερός πόλεμος…Στο μέτρο κατά το οποίο ο πολεμιστής είναι πρόθυμος να πολεμήσει μέσα στα πλαίσια της αγνότητος και του απολύτου, σπάζει τα δεσμά του ανθρωπίνου, κάνει έκκληση στο Θεό, νοούμενο σαν μεταφυσικό σχήμα, συγκεντρώνει επάνω του αυτή τη ζώσα δύναμη, και συναντά μέσα σ’ αυτή, τη Θεία φώτιση και την απελευθέρωσή του.

Η αθανασία είναι προνόμιο των λίγων και σύμφωνα με την Αρία αντίληψη, ήταν κατά κύριο λόγο ένα ηρωικό προνόμιο. Η επιβίωση όχι πλέον σαν σκιάς αλλά σαν ημίθεου επιφυλάσσεται αποκλειστικά για εκείνους, που διαμέσου μιας ειδικής πνευματικής δράσης, είχαν εξυψωθεί σε μια ανώτερη Φύση.

Φως, ηλιακή ακτινοβολία, δόξα, νίκη, θεία βασιλεία, είναι εικόνες που μέσα στον Άριο κόσμο εμφανίζονται με την πιο στενή μεταξύ τους εξάρτηση και όχι σαν όροι αφηρημένοι ή σαν διάφορες ανθρώπινες επινοήσεις αλλά με το νόημα των απολύτως πραγματικών εξουσιών και δυνάμεων.

Χρειάζεται να αφυπνιστεί μέσα από την μάχη εκείνη η δύναμη που πέρα από τις θύελλες του αίματος και των κακουχιών θα εξιλεώσει τον κόσμο με νέα λάμψη και διαρκή ειρήνη τη νέα δημιουργία. Για το λόγο αυτό σήμερα πρέπει να γίνει και πάλι κατανοητή η αγνή δράση στο πεδίο της μάχης, η δράση όχι μόνο με το νόημα της ρωμαλέας άσκησης αλλά σαν κάθαρση, σαν δρόμος προς ανώτερα σχήματα ζωής- που κατά κάποιο τρόπο αντιστοιχούν σε μια επιστροφή στην πρωτογενή Αριο-δυτική παράδοση.

Ο καινούργιος άνθρωπος θα μπορέσει να νικήσει κάθε δράμα, κάθε σκοτεινιά, κάθε χάος που βρίσκεται μέσα του, και στον ερχομό των νέων καιρών, θα συμβολίσει την αρχή μιας νέας αναπτύξεως. Ο ηρωισμός των καλυτέρων, σύμφωνα με την πρωτογενή Αρία παράδοση, μπορεί να διαδραματίσει πραγματικά μια επικλητική λειτουργία: να αποκαταστήσει την από αιώνες χαλαρωμένη επαφή μεταξύ του κόσμου και του υπερκόσμου. Τότε η μάχη δεν θα είναι μια τρομερή σφαγή, ούτε θα έχει το νόημα ενός εξαρτημένου από τη θέληση της δύναμης ενός απαισιόδοξου μέλλοντος, αλλά θα είναι η απόδειξη του δικαιώματος της αποστολής ενός λαού. Τότε η ειρήνη δεν θα σημαίνει ένα νέο πνιγμό μέσα στην καθημερινή αστική ομίχλη… Για τον λόγο αυτό θέλουμε για μια ακόμα φορά σήμερα να κάνουμε δική μας την ομολογία της πίστεως των αρχαίων όπως εκφράζεται με τις λέξεις: «Το αίμα των ηρώων είναι ιερότερο από το μελάνι των σοφών και την προσευχή των πιστών» περισσότερο από τα μεμονωμένα άτομα οι πρωτογενείς μυστικές δυνάμεις της Φυλής.