Η αφαίρεσις διαβατηρίου του Horst Mahler – και η πεμπτουσία του Συστήματος.

 

Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος (όπως ήταν και ο τίτλος σχετικού βιβλίου πού προ ολίγων ετών έκανε πάταγο στην Αμερική, γραμμένου από εβραίο ερευνητή!¹) είναι μεν οικονομικώς πολύ επικερδεστέρα και των αδαμαντωρυχείων της Νοτίου Αφρικής και των πετρελαιοπηγών της Σαουδαραβίας, όμως πρέπει ν’ αντιληφθούν όλα τα στοιχειωδώς σκεπτόμενα όντα ότι, όλα τα αμύθητα πλούτη που απεσπάσθησαν ως «αποζημιώσεις» και ανταλλάγματα της … ανεξάντλητης ηθικής τους και λοιπής βλάβης, δεν αποτελούν παρά αμελητέες λεπτομέρειες προ της ανεκτιμήτου πνευματικής, ηθικής και πολιτικής αποτελεσματικότητος του σατανικού αυτού σιωνιστικού υπερ-όπλου…

Το πρόβλημα του όλου στησίματος είναι όμως μέγιστο, ως εκ του γεγονότος ότι δεν πρόκειται απλώς για μία ωργανωμένη σκευωρία μέσω ενός ψεύδους, αλλ’ ότι το ψεύδος αυτό είναι τόσον χοντροκομμένα ασυμμάζευτο, ώστε το μόνο που το σώζει να είναι η χρήσις της ακατασχέτου δυνάμεως των ΜΜΕ και της βίας του πολιτικού Συστήματος, πού – μέσω ΚΑΙ αυτού του ιδίου ψεύδους, μεταξύ άλλων, ως και του όλου συμπλέγματος ψευδών στα οποία εντάσσεται – επίσης είναι υποχείριο των σιωνιστικών επιταγών και υποδείξεων, ώστε απλούστατα ν’ απαγορεύεται η αμφισβήτησις και η κριτική ανάλυσις εν σχέσει προς το «ολοκαύτωμα». Είναι μία υποχρεωτική επιλογή αυτών που έχουν οικοδομήσει πάνω σε ψεύδη – και, μάλιστα, εξόχως χονδροειδή ψεύδη!

Βεβαίως ευλόγως θα ανέμενε κανείς τουλάχιστον αυτή η περίστασις, αν μή τι άλλο, να διήγειρε την προσοχή της κοινής γνώμης, ώστε να αντελαμβάνετο αίφνης κι εκείνη, ότι η «ελευθερία» όχι απλώς γνώμης αλλά και μελέτης και σκέψεως στην πολυδιαφημισμένη «ελεύθερη δύσι» δεν είναι τελικώς σε ανώτερη μοίρα έναντι των αντιστοίχων εννοιών υπό το καθεστώς του Στάλιν στην τότε Σοβιετική Ένωσι! Όμως μία τέτοια δυσμενής για το Σύστημα εξέλιξις προλαμβάνεται δυνάμει του προϊόντος ψυχονοητικού ευνουχισμού των υπηκόων του, μέσω του συνεχούς των σφυροκοπήματος, εκτεταμένης και εις βάθος πλύσεως εγκεφάλου και, συναφώς, δημιουργίας συμπλεγμάτων ενοχής, κρίσεως ταυτότητος, εκριζώσεως και καταρρακώσεώς των, ώστε να έχουν καταστή απολύτως άβουλα, τηλεχειριζόμενα και χειραγωγούμενα αθύρματα, στα οποία δύνανται να αποκρύπτουν ή μερικώς και διαστρεβλωτικώς να παρουσιάζουν έτσι τα γεγονότα, ώστε να μη διαταράσσουν το συνθλιπτικώς κυρίαρχον υπόβαθρον της ψευδολογίας, της συλλογικής ανοησίας και ακρισίας και της αδηρίτου πολιτικής ορθότητος και δουλοπρεπείας.

Η ως άνω συνοπτικώς αποτυπουμένη κατάστασις αφορά ολόκληρη μεν την Ευρώπη, όμως στον απολύτως ανώτατο βαθμό και με παντελώς απροκάλυπτο τρόπο αυτό συμβαίνει στην Γερμανία (και την Αυστρία) – με θαυμαστή, μάλιστα, και τυπική τεκμηρίωσι, καθώς εκ του επομένου δημοσιεύματος αναλυτικώς διευκρινίζεται, της όλης παθογενούς αξαμβλωματικότητος και εκ των εχθρών του Έθνους εξαρτήσεως του καθεστώτος. Δυστυχώς η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ) όχι απλώς δεν φαίνεται να κινδυνεύη να κληθή εις αποκατάστασιν έστω κάποιων προσχηματικών στοιχειωδών ελευθεριών για τους υπηκόους της από την πομπωδώς αλλού επί τοιούτων επιφερομένην Ε.Ε., αλλά μάλλον, αντιστρόφως, τείνει η Ευρωπαϊκή Ένωσις να προσαρμοσθή εις το πρότυπον της ΟΔΓ ! Τούτο, σημειωτέον, θα πρέπει να εκτιμηθή στην όλην του σημειολογικήν διάστασιν – ως απλή, δηλονότι, συνέπεια του ότι, έστω κι αν τυπικώς αυτό για τις άλλες χώρες δεν συντελείται με τόσον απροκάλυπτο (από καθαρώς νομικής απόψεως) τρόπο, δεν ομολογείται δηλαδή ευθαρσώς εκ προοιμίου, η κατάστασις είναι προφανώς για όλην την Ευρώπη κατ’ ουσίαν και κατά βάσιν η αυτή! Άλλως τε, και στο νομικό ακόμη επίπεδο, αν αυτό δεν συνέβαινε θα έπρεπε η συμμετοχή στην ΕΕ της ΟΔΓ να ήτο ασύμβατος με την θεμελιώδη και τυπικώς μέσω των ισχυουσών συνθηκών κατωχυρωμένη θεμελιώδη απουσίαν αυτοκυριαρχίας της! Αντ’ αυτού, η σιωνιστικώς ελεγχομένη πολιτική ακαταστασία της ΟΔΓ τείνει εξ αυτής, δίκην (καρκινωματικού!) κέντρου, να εξακτινωθή και τυπικώς παντού εντός της ΕΕ – αν και δεν μας φαίνεται να χρειάζεται να γίνη αυτό και πραγματικώς, αφού ο ζήλος κι ο ανταγωνισμός όλων των κατά τόπους δημοκρατικών ανδραπόδων-τοποτηρητών για το ποιος είναι ο πλέον γλοιώδης δούλος του Αμερικανοσιωνισμού και του πολυπολιτισμού του ευδοκιμεί φυσικώτατα και ανατροφοδοτείται αυτομάτως μέσα στα δεδομένα πλαίσια της φιλελευθέρας αστικής δημοκρατίας. Πρώτη και καλλίτερη στην εισαγωγή ομοσπονδιακού τύπου διωγμών κατά σκεπτομένων και κρινόντων και ερευνούντων (αντί χειροκροτούντων – «ελευθέρως», όμως!!!) η Γαλλία – μετά την Αυστρία βεβαίως. Ως προς τις τρέχουσες καθείρξεις, εξορίες, διωγμούς των αναθεωρητών ιστορικών ανά την Ευρώπη, μία συνοπτικήν εικόνα παρουσιάζει η επιστολή του καθηγητού Φωρισόν που επίσης δημοσιεύουμε.

Κατά τα ως άνω, όμως, παρατηρούμενα, η κατάστασις της ΟΔΓ είναι ενδεικτικής και κεντρικής σημασίας για την συνολική αξιολόγησι και ολόκληρης της Ευρώπης, εν σχέσει προς την πολιτικήν της υπόστασι (ή μη υπόστασι…), την ελευθερίαν των χωρών της και την αυτοκυριαρχίαν, την ύπαρξιν και εκδήλωσιν δηλαδή αυθεντικής ευρωπαϊκής πολιτικής βουλήσεως. Στην Ελλάδα ειδικώτερον έχουμε πια εθισθή, με όσα αρνητικά αυτός ο εθισμός επίσης συνεπάγεται, στο να εκπροσωπούν οι κωμικοί πρωταγωνισταί του πολιτικού θεάτρου σκιών που ο πολιτικοφανής θεσμός-πλαίσιο «Ελληνική Δημοκρατία – Α.Ε.» (ΕΔΑΕ) παρουσιάζει, και να προωθούν εμφανώς πιά και απροκαλύπτως και ανενδοιάστως τα ενδιαφέροντα και συμφέροντα των … Εχθρών μας: Αμερικανοσιωνιστών, Τούρκων που θέλουν μαζικώς να εισβάλουν στην Ευρώπη δια της «μεθόδου» της ενσωματώσεως στην άλλη, την μεγάλη Α.Ε. (την ΕΕ), Σκοπιανών, λαθρομεταναστών και ούτω καθ’ εξής.

Εν σχέσει προς τούτο, οι Γερμανοί έχουν το (δυστυχές αλλά και ευτυχές εν ταυτώ, υπό τινα έννοιαν) προνόμιο να έχουν αυτό το καθεστώς κυριαρχίας υπό εικονικών ανδραπόδων της βουλήσεως των Εχθρών, εν απουσία αυστηρά και διά ροπάλου ιδίας εθνικής βουλήσεως και πολιτικής, καταγεγραμμένον και καταμεμαρτυρημένον διά θεμελιωδών συνθηκών, όπως βλέπει κανείς γλαφυρώς ν’ αναλύη ο κ. Horst Mahler κατωτέρω, που εν τέλει συνοψίζονται στον χαρακτηρισμό που έδωσε γι’ αυτήν, καθώς τότε ήτο υπό ίδρυσιν, ο εκ των θεμελιωτών του συντάγματος της ΟΔΓ (Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας) καθηγητής Carlo Schmid σ’ ένα κρίσιμο λόγο του την 20.10.1948: Ανεφέρθη εις την την ΟΔΓ ως περί „Organisationsform einer Modalität der Fremdherrschaft“ (ΟΜF, όπως συνηθίζει ν’ αναφέρεται σ’ αυτήν ο Horst Mahler) – ήτοι, Οργανωτικής εκφράσεως μιάς Μορφής της Ξενικής Κυριαρχίας ή, πιο ελεύθερα, Διαχειριστικής Οργανώσεως του Εχθρού (ΔΟΕ), καθώς κατωτέρω μεταφράζουμε. Ομφαλός αυτής της επικυριαρχίας του Εχθρού και του Μαμμονιστικού του Συστήματος είναι το περί «ολοκαυτώματος» πομπώδες ψεύδος. Παρ’ όλην δε την μονοπώλησιν των ΜΜΕ κ.ο.κ., είναι για τ’ ανδράποδα του Συστήματος πολύ δυσχερές να κρατήσουν την γραμμήν αμύνης των τόσον σαθρών χονδρομερειών τους, διότι η συρραφή και συνύφανσις του όλου τερατουργήματος φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της ιουδαϊκής ακορεστίας, αυθαδείας και ανισορρόπου αμετρίας…

Η μόνη τους, λοιπόν, έστω και προσκαίρα, διέξοδος, είναι η απόλυτος καταδίωξις πάσης κριτικής και ελευθέρας σκέψεως! Ελπίζουν δε πως όταν πια και τα μικρά παιδιά θα γνωρίζουν, αναποφεύκτως κάποια στιγμή, ότι όλ’ αυτά υπήρξαν βρωμερά πολιτικά τεχνάσματα του Σιωνισμού και των ανδρεικέλων του, η ικανότης αντιστάσεως των ευρωπαϊκών Λαών θα έχει ήδη απολύτως εκμηδενισθή – και θα μαθαίνουν ίσως τα παιδιά στο σχολείο ότι αυτές οι φανταστικές ιστορίες επλάσθησαν από τον περιούσιο λαό του θεού, γνωστόν ηθικοπλάστη της ανθρωπότητος (!), για «το καλό» και την ηθική διαπαιδαγώγησι όλων μας! Προς το παρόν ήδη διαφαίνεται ότι το Σύστημα θεωρεί ότι εισερχόμεθα κιόλας στην τελικήν αυτήν φάσιν, αν κρίνουμε όχι μόνον από την απροκάλυπτο πλέον παγκοσμιοπολιτική του επιθετικότητα (Γιουγκοσλαυΐα, Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν τώρα κοκ), αλλά κι από την ανοικτήν του εκτροπήν προς καθαρώς σταλινικές μεθόδους, όπως η πρόσφατη αφαίρεσις διαβατηρίου από τον Horst Mahler, ώστε να μη δύναται να μεταβή στο υπό του Ιράν προαναγγελθέν περί ολοκαυτώματος επιστημονικό Συνέδριο! Σημειωτέον ότι οι Πολωνικές αρχές έχουν ήδη απαγορεύσει την επίσκεψι επιστημονικών επιτροπών του Ιράν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως! Μόλις την 17^η Φεβρ. 2006 η εφημερίς Rzeczpospolita εδημοσίευσε την είδησι ότι το Ιράν προτίθεται να αποστείλη επιστήμονες στα πρώην στρατόπεδα συγκεντρώσεως της Γερμανίας, που τώρα κατέχονται από την Πολωνία, ο υπουργός εξωτερικών της Stefan Meller έσπευσε να δηλώση στο πολωνικό πρακτορείο ειδήσεων ΡΑΡ ότι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε ούτε να το φαντασθούν! Γιατί άρα γε; Δεν κάλεσε, άλλως τε, προ ολίγων ημερών ο Τόνι Μπλαίρ τον Ιρανό πρόεδρο να επισκεφθή κι ο ίδιος τα πρώην στρατόπεδα συγκεντρώσεως ώστε να διαπιστώση αν το ολοκαύτωμα είναι πραγματική ή φανταστική ιστορία; Για να λάβη ως απάντησιν εκ μέρους του προέδρου Αχμαντινεσσάντ: «Έξοχη ιδέα! Θα στείλω ειδικούς επιστήμονες να τα δούν και μελετήσουν, λοιπόν!» Γιατί άρα γε να είναι επισκέπτες με γνώσι και αυτενέργεια τόσον ανεπιθύμητοι;

Διότι, απλούστατα, τα μυστηριώδη αυτά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, των οποίων η λειτουργία είναι λεπτομερώς γνωστή, με πλήρη αρχεία, με συνεχείς επισκέψεις του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σ’ αυτά καθ’ όλην την διάρκειαν του πολέμου χωρίς κανένα πρόβλημα, από μόνα τους αποτελούν, και όπως ακόμη τα δείχνουν σήμερα, ζωντανά τεκμήρια του ασυλλήπτου ιουδαϊκού ψεύδους. Αν μη τι άλλο, η τεχνική πραγματογνωμοσύνη του Λόϊχτερ (Leuchter Report), του κορυφαίου επί θαλάμων αερίων τεχνικού των ΗΠΑ, έδωσε την χαριστική βολή στην όλη σκευωρία. Έχει όμως ενδιαφέρον και προκαλεί απεριόριστη (αλλά μάλλον ιλαροτραγική…) θυμηδία η εικόνα πού δίδουν οι ίδιες οι κρατούσες αρχές, στην αδιέξοδό τους προσπάθεια να κρατήσουν κάποια στοιχειώδη αξιοπιστία έναντι των, όχι πλέον τόσον αδαών, επισκεπτών των στρατοπέδων:

Στο Άουσβιτς υπήρχε μέχρι το 1990 μία μαρμαρίνη επιγραφή, που «πληροφορούσε» τους επισκέπτες πως «εδώ οι ναζί εγκληματίες δολοφόνησαν 4.000.000 εγκλείστων». Από τότε η επιγραφή αυτή συνεχώς αντικαθίσταται, με τον ενδεικνυόμενο αριθμό θυμάτων συνεχώς να διορθώνεται προς τα κάτω… Προς το παρόν βρίσκεται στο 1,1 εκατομμύριο: βλέπετε, είναι και το «ψυχολογικό όριο» του ενός εκατομμυρίου, που δεν πρέπει να εγκαταλειφθή πολύ πρώιμα!

Στο στρατόπεδο του Majdanek η κατάστασις δεν είναι ολιγώτερον γελοία: Το 1944 μία πολωνοσοβιετική «επιτροπή» εξετίμησε τον αριθμό των θυμάτων εις 1,5 εκατομμύρια περίπου, αριθμό πού προ ανικειμενικώς ανισταμένων αντιφάσεων σταδιακώς ησθάνθησαν υποχρεωμένοι να διορθώσουν βαθμηδόν προς τα κάτω, μέχρις ότου έφθασαν τις «εκτιμώμενες άνω των 230.000 θυμάτων, από τα οποία τουλάχιστον 100.000 Εβραίοι», καθώς διακοινούται επισήμως δι’ επιγραφών εντός του μνημειακού χώρου στα περίχωρα της πόλεως Lublin. Όμως, τώρα προσφάτως ο επί κεφαλής του επιστημονικού τομέως του μνημειακού αυτού οργανισμού Tomasz Kranz έχει παρουσιάσει νέους υπολογισμούς του αριθμού των νεκρών του στρατοπέδου, κατά τους οποίους αυτός δεν μπορεί πάντως να υπερβαίνη τις 78.000 – βλ. εργασίαν του δημοσιευμένη στο περιοδικό “Zeszyty Majdanka” (“Τεύχη του Majdanek”), τόμος 23.

Άλλως τε, εδώ και πολλά χρόνια η εβραία ιστορικός Hanna Ahrendt έχει δημοσιεύσει την εκτίμησίν της του συνολικού αριθμού νεκρών σ’ όλα μαζύ τα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως εις όχι, πάντως, πλέον των 270.000 – των φυσιολογικών θανάτων συμπεριλαμβανομένων στον αριθμό αυτόν! Εξ εκείνων δε, παρατηρεί, που δεν απεβίωσαν φυσιολογικώς, ο μέγιστος αριθμός αφορά εις θύματα λιμού κατά τις τελευταίες εβδομάδες του πολέμου, ως εκ της συνεπεία της εκατέρωθεν εισβολής εις την χώραν των συμμάχων επενεχθείσης καταρρεύσεως του όλου συστήματος ανεφοδιασμού της, πράγμα που έπληξε ολόκληρο τον δεινώς δικιμασθέντα πληθυσμό της Γερμανίας και, άρα, κατά μείζονα λόγον, τους χώρους εκείνους πού, όπως τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, αμέσως εξηρτώντο εκ της τακτικής των μαζικής τροφοδοσίας εις είδη πρώτης ανάγκης.

Για την επίσημο, όμως, θεατρική γελοίαν εικόνα της επισήμου Γερμανίας, και όχι μόνον, όχι απλώς το «ολοκαύτωμα», αλλά κι αυτός ο «μαγικός» αριθμός 6.000.000 ακόμη παραμένει ακλόνητος!!! Προφανώς, κατά την Ταλμουδικήν αριθμητικήν του Συστήματος, ισχύει η θεμελιώδης πρότασις (Θεώρημα):

6.000.000 – 1.000.000 (διόρθωσις Majdanek) – 3.000.000(διόρθωσις Auschwitz) – … – ο,τιδήποτε = 6.000.000 αμεταβλήτως !!!! Ή ίσως είναι θέμα φυσικής και όχι μαθηματικής επιστήμης, οπότε θα πρέπει να ομιλούμε περί … «παγκοσμίου ολοκαυτωματικής σταθεράς», με τιμήν ίσην προς 6 εκατομμύρια εβραίους!!!

Αν δε κάποιος καθηγητής της συγχρόνου Ιστορίας αμφισβητήση έστω αυτήν την αριθμητική, τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε: όχι μόνον θα χάση την θέσιν του και θα διασυρθή, αλλά και θα τον ρίξουν στα δημοκρατικά κάτεργα – χωρίς να του δώσουν κάν την δυνατότητα να υπερασπίση την θέσιν του! Πρό ετών αφηρέθη από τον προσωπικόν μου φίλον, διακεκριμένον δανόν ιατρό Hans-Christian Krog Pedersen που είχε κλινική στην κωμόπολι Soerup της Βορείου Γερμανίας, όπου διέμενε με την Γερμανίδα σύζυγό του και τα πέντε μικρά του παιδιά, η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, υπό το αιτιολογικόν ότι δεν έχει σώας τας φρένας και απειλεί, άρα, την υγείαν των ασθενών του, επειδή εξέφρασεν αμφισβήτησιν της επισήμου περί «ολοκαυτώματος» εκδοχής! Τα ανάλογα, όμως, παραδείγματα είναι πράγματι χιλιάδες…

Όσο δε κι αν αυτά ξεφεύγουν έτη φωτός κι από τα πιο τραβηγμένα ακόμη όρια γελοιότητος, αποτελούν όμως τον ομφάλιο λώρο της κρατούσης πολιτικής και πνευματικής πραγματικότητος. Προσφάτως η αγγλικανική εκκλησία ανήγαγε την αμφισβήτησιν του ολοκαυτώματος εις «αμάρτημα ιεροσυλίας» (sin of sacrilege)!

Δεν είναι όμως, παρ’ όλην του την αναδεικνυομένην, εγγενή άλλως τε, γελοιότητα, φυσικόν το Σύστημα να υπερασπίζεται τον ομφάλιον λώρον του; Ένα Σύστημα Προδοσίας, Ψεύδους, Αίσχους και αισθητικής Αηδίας σε όλες τις αποχρώσεις και προσμείξεις. Μόλις κατεδικάσθη και ο Άγγλος, μάλιστα δε εν μέρει εβραϊκής καταγωγής καθώς ο ίδιος απεκάλυψεν, διακεκριμένος (αναθεωρητικός) ιστορικός David Irving εις τριετή κάθειρξιν εις Αυστρίαν… Οι «συνάδελφοί» του συμβιβασμένοι ψευδοϊστορικοί του Συστήματος, συστηματικώς αρνούμενοι ανοικτήν αντιπαράθεσιν μετά των αναθεωρητών ιστορικών (!), αντί να υπερασπισθούν (αν όχι την αλήθεια που καταπατούν φρικτά στον βωμό της σταδιοδρομίας τους!) τουλάχιστον την ελευθερίαν εκφράσεως, εξαντλούνται μόνον εις τετριμμένην μαϊμουδοειδή επανάληψιν των ορθοπολιτικών χαρακτηρισμών, ύβρεων και εκκλήσεων διά καταδίωξιν όσων «τολμούν» ν’ αμφισβητήσουν την ταλμουδική αριθμητική και τα λοιπά τοτεμικά δημοκρατικά παράδοξα…

Κάθε από μέρους μας χαρακτηρισμός θα ωχριούσε μπροστά σ’ αυτήν την απίστευτη και απροκάλυπτη ιλαροτραγική πραγματικότητα.

Κατωτέρω παραθέτουμε την απάντησιν του κ. Horst Mahler εις την διακοίνωσιν του υπευθύνου επί θεμάτων δημοσίας ασφαλείας του Δήμου Kleinmachnow, διά της οποίας του αφηρέθη το διαβατήριον ώστε να μη δύναται να μεταβή εις το προαναγγελθέν αναθεωρητικόν Συνέδριον της Τεχεράνης! Υπενθυμίζουμε ότι, όταν προ διετίας είχε διοργανωθή ανάλογο συνέδριο στην Συρία, η πίεσις που της ησκήθη υπερέβαινε τόσον κάθε προσδοκία, ώστε τελικώς η κυβέρνησις το απηγόρευσε.

Είναι σαφές ότι το πλέον σατανικό και πλέον θεμελιώδες για το όλον Σύστημα Ψεύδος είναι ανάγκη παντί τρόπω να προστατευθή, βιαίως, από οποιαδήποτε ελεύθερη αντιπαράθεσι με την αλήθεια και με την στοιχειώδη κριτική σκέψι. Της οποίας η αεροστεγής φαλκίδευσις επιτυγχάνεται διά του ασφυκτικού ελέγχου των οχλοποιημένων λαών υπό των πατρώνων, των ανδρεικέλων και των συνοδοιπόρων του Συστήματος. Ενός Συστήματος θεμελιωδών Ψευδών, Κηβδιλότητος και Απάτης.

Όμως, και παρ’ όλην την εμμένουσαν σπουδήν του, η αεροστεγής συσκευασία τους φαίνεται ότι έχει αρχίσει, επί τέλους, να «μπάζη» αέρα – και να τους «χαλάη την συνταγή»! Εξ ού και η επίτασις της χαρακτηριστικής των σπασμωδικότητος και φαρισαϊκής («ουμανιστικής») υστερίας!

Ως δ’ εκ τούτου επιτείνεται και η σπουδή των «ανησυχούντων» τρωκτικών επί την ψυχολογικήν προετοιμασίαν της σχεδιασθείσης εις Ιράν εισβολής των Σιωνιστών και των κολλήγων τους, υπό το πρόσχημα της δήθεν ανησυχίας των διά την «παγκόσμιον ασφάλειαν και ειρήνην» – απειλουμένην, υποτίθεται, εκ του πυρηνικού προγράμματος παραγωγής ενεργείας του Ιράν… Η επί του οποίου ζητήματος (γνωστού ιουδαϊκού τύπου…) παραπληροφόρησις ακολουθεί τας συνήθεις των συνταγάς βεβαίως, υπερβαίνουσα περιγραφήν! Οπωσδήποτε όμως οι εκατοντάδες υφιστάμενες πυρηνικές βόμβες του Ισραήλ όχι απλώς δεν απειλούν, αλλ’ εγγυώνται προφανώς την, περί ής οπωσδήποτε και ο λόγος, PAX JUDAICA (Ιουδαϊκήν Ειρήνην) !

Συναφώς ανακαλούμεν και την δήλωσιν του τότε υπουργού Δικαιοσύνης των ΗΠΑ Ramsy Clarke: «Προειδοποιώ τους Ευρωπαίους, ότι αι ΗΠΑ εντός των πλαισίων της Νέας Παγκοσμίου Τάξεως Πραγμάτων δεν θα είχον απολύτως κανένα (ηθικόν ή άλλον) ενδοιασμόν να παρέμβουν και στρατιωτικώς εις την Ευρώπην. Αι ένοπλοι δυνάμεις μας θα εμπλακούν ενεργώς οπουδήποτε διακυβευθούν συμφέροντά μας, και δή δι’ όλων των μέσων – περιλαμβανομένων και πυρηνικών όπλων. … Αι ΗΠΑ δεν θα ηδύναντο πάντως επί μακρόν ν’ ανεχθούν μίαν ευρωπαϊκήν πυρηνικήν ή οικονομικήν μεγάλην δύναμιν.» [“L´autre Journal”, Mάρτιος 1991.]

Ιδού λοιπόν η επιστολή, η οποία φέρει εις φώς το σκηνικόν ως και το παρασκήνιον της φαλκιδεύσεως της στοιχειώδους εθνικής, συλλογικής και ατομικής ελευθερίας εν Γερμανία – και, ως ανελύσαμεν, κατ’ επέκτασιν εν Ευρώπη:

H απάντησις του κ. Horst Mahler εις την αφαίρεσιν του διαβατηρίου του:

Herrn Dehne

c/o Gemeinde Kleinmachnow

Bereich Öffentliche Sicherheit

Adolf Grimme-Ring 10

14533 Kleinmachnow Εν Kleinmachnow, τη03.04.13

Αξιότιμε κ. Νταίνε,

Απαιτώ την εκ μέρους σας άμεσον ανάκλησιν των από 26^ης Ιαν. 2006 «μέτρων ελέγχου χρήσεως διαβατηρίου» και απόδοσίν μοι του εξαιρεθέντος διαβατηρίου.

Έχετε ενεργήσει καθ’ υπόδειξιν, ουχί εξ ιδίας βουλήσεως. Τούτο καθίσταται εκ δημοσιευμάτων του τύπου εμφανές. Υπό τινων κατονομάζεται μάλιστα το Κεντρικόν Ιουδαϊκόν Συμβούλιον ως εκείνο εκ του οποίου προσδοκάτε την επί τω δι’ εξαιρέσεως του διαβατηρίου μου περιορισμώ της ελευθέρας μου κινήσεως επιδαψίλευσιν δαφνών. Εν τούτοις η οία επίκλησις πειθηνίας έναντι οιωνδήποτε προϊσταμένων σας είναι αδύνατον είτε να σας δικαιώση είτε δικαιολογήση.

Έχετε εν τη εκτελέσει της υμίν ανατεθείσης αποστολής υποπέσει εις σοβαρά λάθη. Δεν εθεωρήσατε ποσώς αναγκαίαν την παραχώρησιν της δικονομικώς στοιχειώδους ακροάσεως του πληττομένου. Το επικαλούμενον «αντικειμενικόν υπόβαθρον» των «μέτρων ελέγχου χρήσεως διαβατηρίου» έχετε απλούστατα εκ του τύπου εγγράψει. Ως εάν τούτο μη ήρκει, έχετε απλούστατα επινοήσει τα υφ’ ημών ως ουσιώδη (κατά το σκεπτικόν σας) προβαλλόμενα γεγονότα. Αναφέρετε εις την (εξώδικον) διακοίνωσίν σας: «Ειδικώτερον θα ήτο ασύμβατον προς την εκ της Γερμανικής Ιστορίας απορρέουσαν ευθύνην της Γερμανίας έναντι του κράτους του Ισραήλ η τυχόν εκ μέρους υμών, ως Γερμανού υπηκόου, διάψευσις του Ολοκαυτώματος εις το εξωτερικόν, υποπίπτοντος, μάλιστα, τοιουτοτρόπως εις ποινικόν παράπτωμα εφ’ ώ ήδη κατ’ επανάληψιν έχετε καταδικασθή.»

Φαίνεσθε λοιπόν ν’ αγνοήτε, ότι η εν Ιράν αμφισβήτησις του Ολοκαυτώματος δεν καταχωρείται ως κολάσιμος. Το Ποινικόν Δίκαιον της ΔΟΕ-ΟΔΓ (:Διαχειριστικής Οργανώσεως του Εχθρού – Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας) κατά βάσιν αναφέρεται εις πράξεις συντελουμένας εντός της επικρατείας (§ 3 StGB). Ούτε έχω καταδικασθή συνεπεία «διαψεύσεως του Ολοκαυτώματος». Διαρκούσης της διαδικασίας της περί απαγορεύσεως αγωγής κατά του NPD ενώπιον του ομοσπονδιακού «συνταγματικού» δικαστηρίου διεξήλθον το ερώτημα, διατί άρα γε εκάστοτε οι Εβραίοι συνέβη να ευρεθούν εν μέσω Λαού τινος, εμισήθησαν και εξακολουθούν να μισώνται. Ως δ’ εκ τούτου το 22^ον μέγα κρατικόν Πρωτοδικείον του Βερολίνου επέβαλέν μοι εννεάμηνον κάθειρξιν άνευ αναστολής επί «καταδιώξει συγκεκριμένου λαού». Εναντίον της ετυμηγορίας ταύτης έχω ασκήσει έφεσιν, εφ’ ής και το ομοσπονδιακόν εφετείον δεν έχει εισέτι αποφανθή. Εάν δε τυχόν ήθελε προκύψει, ότι η από 26^ης Ιανουαρίου διακοίνωσίς σας προωθήθη προς τρίτους, επί παραδείγματι τον τύπον, θα υπέκεισθο εις επί διαβολή (δυσφημήσει) ή και συκοφαντία έλεγχον. Τούτο όμως αποτελεί μίαν δευτερεύουσαν πτυχήν.

Διά των «μέτρων ελέγχου χρήσεως διαβατηρίου» λαμβάνετε εσκεμμένως θέσιν κατά της διαλευκάνσεως του ζητήματος, αν το υπό του Ιουδαϊσμού προβαλλόμενον «Ολοκαύτωμα» καθ’ όλου πως αποτελεί γεγονός ή όχι.

Ίσως δεν έχει εξικάνει την (αφεντιάν) αντίληψίν σας, ότι οι ηγέται του παγκοσμίου Ιουδαϊσμού – ιδία δε οι αδελφοί Ιακώβ και Νερεμία Ρόμπινσον, «ο βασιλεύς των Ιουδαίων της Διασποράς» Ναούμ Γκόλντμαν, ο «αυτοκράτωρ της Αμερικής» Φέλιξ Φράνκφουρτερ, ο ραββίνος Βίζε και «το δεξί χέρι του προέδρου Ρούζβελτ» Σάμ Ρόζενμαν – είχον επί τώ σκοπώ της παγιώσεως των υπό των ιδίων επινενοημένων ιστορικών ψευδών κανονίσει την κατά της ηγεσίας του Γερμανικού Ράϊχ διεξαγωγήν της «Δίκης της Νυρεμβέργης».

Η επί του Ολοκαυτώματος δικαιοσύνη της ΔΟΕ-ΟΔΓ ακολουθεί την παράδοσιν της δικαιοφανείας, ήτις μέσω του Διεθνούς Στρατοδικείου επεφυλάχθη υπό των νικητριών Δυνάμεων διά το Γερμανικόν Ράϊχ. Οδηγός της δεν είναι η διαλεύκανσις και η δικαιοσύνη, αλλ’ η «συνέχισις των εχθροπραξιών υπό των συμμαχικών Εθνών», κατά την διατύπωσιν του κυρίου κατηγόρου των ΗΠΑ Τζάκσον². Η λειτουργία, ήτοι, των δικαστηρίων της ΔΟΕ εξυπηρετεί την συγκάλυψιν τού υπό των Εχθρών του Γερμανικού Ράϊχ οριζομένου Καθεστώτος βίας και αυθαιρεσίας.

Αι νικήτριαι Δυνάμεις του Β΄ΠΠ είχον, αφού η Γερμανία κατέκειτο πλέον εντελώς αδύναμος, αναχθή εις θέσιν καθορισμού, τόσον εξ απόψεως δυνάμεως όσον και μέσων, της ιστοριογραφίας κατά το δοκούν, εμφανίζουσαι τους Γερμανούς ως εγκληματίας, καθ’ όν δή τρόπον εξυπηρέτει την επί τεχνηέντως σφυρηλατημένων ιστορικών ψευδών εποικοδόμησιν της μεταπολεμικής «τάξεως» – ήτοι, της Παγκοσμίου Κυριαρχίας των Μαμμονιστών (ΣτΜ: εκλεκτών του ιουδαϊκού Μαμμονά ή Γιαχβέ).

Το ενδεχόμενον ν’ απόσχουν ποτέ οι εχθροί μας οικειοθελώς εκ της επικαρπίας τής επί του Γερμανικού Ράϊχ νίκης των είναι παντελώς αδιανόητον. Ανέκαθεν ήσαν και είναι αποφασισμένοι να διατηρήσουν τους καρπούς αυτούς, προστατεύοντες μάλιστα προληπτικώς το έρμα (θεμέλιον) της ισχύος των έναντι απωλειών. Όποιος κτίζει επί Ψευδών την Αυτοκρατορίαν (Ράϊχ) του, ουδέν φοβείται πλέον ή ακριβώς την Αλήθειαν, ήτις και θα προεκάλει την κατάρρευσίν της.

Διό και τα δικαστήρια της ΔΟΕ-ΟΔΓ εξακολουθούν αυστηρώς και καταλεκτώς, εις ό,τι αφορά εις την ιστοριογραφίαν, να δεσμεύωνται, εν πλήρει παρακάμψει της κοινής γνώμης (συνειδήσεως), εκ των προταγμάτων των νικητριών Δυνάμεων, τουτέστιν εκ των ιστορικών των ψευδών όπως ταύτα εν τη Νυρεμβεργείω ετυμηγορία δι’ επιβολής κατεγράφησαν.

Εν τη εμφανή της προθέσει άπαξ έτι να παραπλανήση τον Γερμανικόν Λαόν περί της απολύτως αδυνάμου του υποτελείας, η Κυβέρνησις της ΔΟΕ-ΟΔΓ εσκηνοθέτησε την εξής δολοπλοκίαν: Εν τη Συνθήκη των «4+2», συναφθείση τη 12^η Σεπτεμβρίου 1990, ανεπιφυλάκτως εκφράζεται η αδιαμφισβήτητος πλήρης ανεξαρτησία της ΔΟΕ-ΟΔΓ ως εξής:

ΑΡΘΡΟΝ 7

1. Η Γαλλική Δημοκρατία, η Ένωσις Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, το Ηνωμένον Βασίλειον Μ. Βρεττανίας και Βορείου Ιρλανδίας και αι Ηνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής διά της παρούσης περατούν και παραιτούνται των δικαιωμάτων και ευθυνών εν σχέσει προς τε το Βερολίνον και την Γερμανίαν συνολικώς. Ως εκ τούτου και καταλύονται αι αντίστοιχοι σχετικαί τετραμερείς συμφωνίαι, αποφάσεις και πρακτικαί ως και οι συναφείς αυταίς θεσμοί.

2. Η ηνωμένη Γερμανία συνεπώς έχει ολήρη και ανεξάρτητον αυτοκυριαρχίαν επί των εσωτερικών και εξωτερικών της ζητημάτων.

Μετά δεκαπενθήμερον ανεκλήθη η περί ασκήσεως αυτοκυριαρχικών δικαιωμάτων παράγραφος ανωτέρω διά τινος κεχωρισμένης «Συμφωνίας» από 27./28. Σεπτεμβρίου 1990. Ταύτης το περιεχόμενον έχει ως εξής:

«Συμφωνία 27^ης/28^ης 9^ου 1990»

1. (Συνολική ανάκλησις της ούτω καλουμένης Συνθήκης της Γερμανίας)

2. (Μερική ανάκλησις της ούτω καλουμένης Συνθήκης Μεταβιβάσεως)

3. Αι ακόλουθοι διατάξεις της Συνθήκης Μεταβιβάσεως παραμένουν, όμως, εν ισχύϊ:

Πρώτον μέρος: (Ένιαι προτάσεις εκ των άρθρων 1 έως 5), Άρθρον 7 παρ. 1.

Πηγή: Δελτίον Ομοσπονδιακής Νομοθεσίας ΙΙ σελίς 1386.

Το Άρθρον 7/παρ.1 της «Προς ρύθμισιν εκ του Πολέμου και της Κατοχής αναφυέντων Ζητημάτων από 26^ης/5^ου/1952 Συνθήκης», της γνωστής και ως «Συνθήκης Μεταβιβάσεως», υποσημαίνει τα εξής:

1. Άπασαι αι επί κολασίμων υποθέσεων κρίσεις και αποφάσεις αι υπό τινος δικαστηρίου ή δικαστικής αρχής των τριών δυνάμεων ή μιάς εκ τούτων μέχρι τούδε εκδοθείσαι

ή μετέπειτα εκδοθησόμεναι

παραμένουν από πάσης απόψεως εν ισχύϊ κατά το ισχύον γερμανικόν δίκαιον και ενεργοί και εφαρμοστέαι, κατά συνέπειαν, υπό των γερμανικών δικαστηρίων και αρχών.

Πηγή: Δελτίον Ομοσπονδιακής Νομοθεσίας Μέρος ΙΙ (Διεθνείς Συνθήκαι) 1955, αρ. 8, Βόννη 31^η Μαρτίου 1955, «Συνθήκη προς ρύθμισιν εκ του Πολέμου και της Κατοχής αναφυέντων Ζητημάτων», πρώτον μέρος, μεταξύ άλλων άρθρον 7 (σελίς 413).

Ο ιστορικός, ομοσπονδιακός στρατηγός ε.α. Gerd Schultze-Rhonhof διερμηνεύει ως εξής την διάταξιν ταύτην³:

Αι ετυμηγορίαι του εν Νυρεμβέργη ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟΥ των νικητριών Δυνάμεων κατά τας καλουμένας «Δίκας της Νυρεμβέργης» εισίν κρίσεις και αποφάσεις κατά το πνεύμα του ως άνω άρθρου 7 (1).

Γερμανικά υπουργεία παιδείας και πολιτισμού και τα εις αυτά υπαγόμενα υπηρεσιακά κλιμάκια αποτελούν αρχάς κατά το πνεύμα του ως άνω άρθρου 7 (1). Εκδίδουν τας κατευθυντηρίους γραμμάς διά τα εν τοις Πανεπιστημίοις και σχολείοις μαθήματα, εγκρίνουσαι συνάμα το προς διδασκαλίαν χρήσιμον υλικόν, εν οίς και τα σχολικά βιβλία Ιστορίας.

Το εν Νυρεμβέργη ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟΝ συμφώνως τω άρθρω 19 του από 8/8/1945 Κανονισμού του δεν εδεσμεύετο υπό αποδεικτικών κανόνων. Ούτω, λοιπόν, περί του αντιθέτου αποδείξεις της υπερασπίσεως συχνάκις ηγνοήθησαν παντελώς υπό του σκεπτικού ετυμηγορίας του δικαστηρίου.

Η εις τάς αποφάσεις συνημμένη τεκμηρίωσις κρίσεων περικλείει ιστορικάς εκθέσεις περί των αιτίων του Β’ΠΠ και περί των ενεργειών των Γερμανικών μαχομένων Δυνάμεων κατ’ αυτόν. Αι τοιαύται ιστορικαί εκθέσεις αποτελούν αδιάρρηκτα μέρη των αποφάσεων. Δεν είναι επιτρεπτόν κατά το άρθρον 7 (1), έστω και κατόπιν παρουσιάσεως ενός νέου, άλλα πορίσματα υπαινισσομένου, αποδεικτικού υλικού, ν’ αμφισβητηθούν αύται υπό των γερμανικών δικαστηρίων και αρχών. Επ’ αυτού δεσμεύονται και τα υπουργεία παιδείας και πολιτισμού (ΣτΜ: μνηστέον ενταύθα ότι εν ΟΔΓ υφίστανται πολλά ομοειδή υπουργεία, κατά τα επί μέρους κρατίδια) εν σχέσει προς τα περιεχόμενα των σχολικών βιβλίων.

Σείς κ. Νταίνε γνωρίζετε ασφαλώς τι σας υπαγορεύεται. Επί δε του πεδίου της αποκλειστικής παγιώσεως του περί Ολοκαυτώματος Ψεύδους και εις βάρος της Ιστορικής Αληθείας είσθε άμεσον εκτελεστικόν όργανον της (εφ’ ημών) εκμηδενιστικής βουλήσεως των Εχθρών μας.

Κατά δε την «εφαρμογήν» των «νόμων» της ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γερμανίας προϋποτίθεται σιωπηρώς ότι ουδέποτε και επ’ ουδενί επιτρέπεται η απόφασις να θίγη τα συμφέροντα των Ιουδαίων. Περί του Ολικαυτώματος, μάλιστα, ομολογείται τούτο απροκαλύπτως.⁴

Τούτο επιτάσσει κατά συνέπειαν την διά βραχέων διείσδυσιν εις τα περί της δίκης της Νυρεμβέργης, της επαισχύντου ταύτης κηλίδος του πολιτισμού:

Η επινόησις του θεσμού τούτου αποδίδεται εις δύο Ιουδαίους της Λιθουανίας, τους αδελφούς Ιακώβ και Νερεμία Ρόμπινσον. Η εκτέλεσίς της συνετελέσθη υπό του Ιουδαϊκού Παγκοσμίου Συνεδρίου· του οποίου ο πρόεδρος Ναούμ Γκόλντμαν, ο «βασιλεύς της Ιουδαϊκής Διασποράς», επευφήμησεν το έργον αυτό ως «μίαν των μεγίστων πράξεων εν τη ιστορία της διεθνούς δικαιοσύνης και ηθικής.»⁵

Ο Ναούμ Γκόλντμαν μεταφέρει μετ’ επαρκούς σαφηνείας την συμβολήν ιουδαϊκών κύκλων εις την πραγμάτωσιν αυτής της συλλήψεως· γράφει: «Το Ιουδαϊκόν Παγκόσμιον Συνέδριον υπό την ηγεσίαν των αδελφών Ρόμπινσον έχει καταβάλει μεγάλας προσπαθείας διά την νοητικήν και ηθικήν προπαρασκευήν των δικών τούτων, μίαν δε των πτυχών της τιμής της οποίας η διοίκησις Ρούζβελτ εκ των δεδομένων είναι αξία αποτελεί ότι, πρώτον απαρεγκλίτως εξοικειώθη (: υιοθέτησεν) τας αρχάς ταύτας και, εναντιουμένη κατά πάσης αμφισβητήσεώς των εκ μέρους των συμμάχων, ιδία εν Αγγλία, τας επέβαλεν.»⁶

Αι απταί διαδικασίαι υφ’ άς τούτο ήχθη εις πέρας προκύπτουν εκ της αφηγήσεως του Ναούμ Γκόλντμαν⁷:

«Ήτο κατά τα έτη του πολέμου, 1941/42, ότε εκ Γενεύης ελάβομεν είδησιν περί εκτελέσεως Ιουδαίων εις ναζιστικά στρατόπεδα, κι ο Βίζε είχεν αποφασίσει ότι έπρεπε να δούμε τον πρόεδρο, ώστε να πιέσουμε απαιτούντες όπως οι σύμμαχοι επιδώσουν εις τους Γερμανούς προειδοποίησιν περί μεταπολεμικής των τιμωρίας και των συνεπειών της ωμής των πολιτικής. Συνεφωνήσαμεν συνάντησίν μας το Σαββατοκύριακον μετά του Ρόζενμαν⁸ εις την έπαυλιν όπου διήγε κατά το θέρος, εγγύς της ιδιοκτησίας του Ρούζβελτ «Hode Park», ώστε να συζητήσωμεν τι προτάσεις να υπέβαλλεν το πρωί της Δευτέρας εις τον πρόεδρον. Ήτο ένα ζεστόν πρωινόν, καθήμεθα δε εις τον εξώστην της επαύλεως Ρόζενμαν, χωρίς γραβάτα και σακάκι, ότε ήχησεν το εκ των οχημάτων συνοδείας του προέδρου συνήθως αποδιδόμενον σήμα και αντελήφθημεν ότι ο Ρούζβελτ ήτο καθ’ οδόν προς τον Ρόζενμαν. Εσπεύσαμεν ευθύς να χωθούμε στα χιτώνιά μας, όμως ο Ρόζενμαν μας παρετήρησεν ότι δεν χρειάζεται, καθώς ο πρόεδρος δεν λογαριάζει καθόλου τας τυπικότητας. Αμέσως τότε εστάθη το όχημα του προέδρου προ του εξώστου, προτού δε ακόμη προλάβωμεν κάτι προς χαιρετισμόν του ν’ αρθρώσωμεν, παρετήρησεν ο Ρούζβελτ: ‘Πόσον ενδιαφέρον! Ο Σάμ Ρόζενμαν, ο Στέφεν Βίζε κι ο Ναούμ Γκόλντμαν συνηθροισμένοι διαβουλεύονται, τι διαταγάς θα πρέπει να δώσουν εις τον πρόεδρον των Ηνωμένων Πολιτειών. Φαντασθήτε τι ποσά θα διέθεταν οι Ναζί προς εξασφάλισιν μιάς φωτογραφίας αυτής της σκηνής.’ Εψελλίσαμεν μετ’ αμηχάνου εντάσεως ότι είχομεν να συζητήσωμεν περί τινος επειγούσης εξ Ευρώπης ειδήσεως, την οποίαν και θα τώ εξέθετε την Δευτέραν ο Ρόζενμαν. Κι ο Ρούζβελτ αποχαιρετών κατένευσεν λέγων: ‘Ουδέν πρόβλημα. Την Δευτέρα θα μού πή ο Σάμ, τι πρέπει να κάνω’, και συνέχισε την πορείαν του. »

Αλλαχού πάλιν γίνεται έτι αποκαλυπτικότερος περί των απολαύσεων της εξουσίας:

«Η αποπλάνησις δύναται να καταστή πάθος. Όταν ένας άνδρας αποπλανεί μίαν γυναίκα, τότε ίσως η αίσθησις να είναι κάπως εντονωτέρα, όμως η καθυπόταξις ενός πολιτικού εις την βούλησίν σου είναι κάτι παρόμοιον.»⁹

«Σχεδόν άπαντες οι πρόεδροι, κατά την περίοδον της εν Αμερική διαμονής μου –ο Ρούζβελτ, ο Τρούμαν, ο Κέννεντυ, ο Τζόνσον κι ο Νίξον – , είχον τους ‘αυλικούς Εβραίους’ των, είτε πλουσίους συντελεστάς της επί προεδρία εκλογικής εκστρατείας, είτε ιουδαίους ηγέτας ισχυράς πολιτικής επιρροής. …»¹⁰

Τοιαύτη τις εξέχουσα φυσιογνωμία υπήρξεν ο Φέλιξ Φράνκφουρτερ, προς όν ‘ο Ρούζβελτ … ίστατο εγγύτατα και προσωπικώς’. ‘Επί έτη πολλά ήτο μία των υψίστης επιρροής προσωπικοτήτων της Ουάσιγκτων’. Ως εκ τούτου και τω απεδόθη το προσωνύμιον «αυτοκράτωρ της Αμερικής».

«Πολλοί μαθηταί του, επί υποδείξει του ιδίου, εξίχθησαν εις σπουδαίας θέσεις της διοικήσεως του Ρούζβελτ». «Τον Φράνκφουρτερ δεν ενδιέφερε καθόλου η επί του προσκηνίου δραστηριότης, τοσούτω δε μάλλον ηγάλλετο κινών τα νήματα εις το παρασκήνιον.»¹¹

Εν ώ δε η βρεττανική κυβέρνησις συνηγόρει υπέρ της άνευ περαιτέρω διαδικασιών θανατώσεως των κυριωτέρων μελών της Γερμανικής Ηγεσίας – τουλάχιστον 50 χιλιάδων – , ο Στάλιν παρώτρυνε προς μίαν τυπικήν διαδικασίαν. Αι ΗΠΑ προώθουν επίσης την θέσιν ταύτην.

Κατά το διεθνές, όμως, Δίκαιον ήτο τότε αδιανόητον να τιμωρηθούν στρατιωτικοί επειδή εξετέλεσαν τας διαταγάς των. Εισηγηθέντος, λοιπόν, του Ιακώβ Ρόμπινσον την ενώπιον δικαστηρίου προσαγωγήν των, οι αμερικανοί νομικοί τον εχαρακτήρισαν παράφρονα, ηρώτησαν δε τι το ασύνηθες είχον οι αξιωματικοί ούτοι των «ναζί» διαπράξει. Θα ηδύναντο να φαντασθούν την προσαγωγήν του Χίτλερ ή και, ενδεχομένως, του Γκαίρινγκ εις δίκην, επ’ ουδενί όμως απλών στρατιωτικών, οίτινες εξετέλουν διαταγάς ως πειθαρχικοί στρατιώται. Εν τέλει δε, επέτυχεν ο Ιακώβ Ρόμπινσον να κερδίση προς το μέρος του τον δικαστήν του ανωτάτου αμερικανικού δικαστηρίου Ρόμπερτ Τζάκσον.

Ο Robert Houghwout Jackson (1892–1954), εκ των στενοτάτων εμπίστων του προέδρου Franklin Delano Roosevelt, εθήτευσε κατά την προεδρίαν τούτου από 1936 έως 1939 ως αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης και τώ 1940/41 ως υπουργός Δικαιοσύνης. Θέσις του ήτο, ότι το Δικαστήριον της Νυρεμβέργης «απετέλει μίαν συνέχισιν των εχθροπραξιών εκ μέρους των συμμαχικών δυνάμεων».¹²

Περί το πέρας του πολέμου ο Τζάκσον απεστάλη εις Ευρώπην επιφορτισμένος το έργον της εις τους Γερμανούς οριστικής και ακλονήτου προσάψεως της απολύτως μονομερούς ενοχής διά τον Β΄Π.Π. .

Κατ’ ανάθεσιν του Ρούζβελτ μετέβη ο δικαστής Σαμουήλ Ρόζενμαν κατ’ Απρίλιον 1945 εις Λονδίνον, προς συζήτησιν και συναπόφασιν μιάς κοινής γραμμής έναντι των «εγκληματιών πολέμου». Κατά την 5^ην Απριλίου 1945 ο άγγλος λόρδος καγκελάριος [ΣτΜ: αρχιδικαστής της Αγγλίας και προεδρεύων της Βουλής των Λόρδων] Σέρ Τζών Σάϊμον, κεφαλή του βρεττανικού δικαστικού συστήματος, συνηγόρησεν υπέρ μιας συνοπτικής θανατώσεως του Χίτλερ και των συνεργατών του άνευ οιασδήποτε δίκης· επίσης δε ο ύπατος εισαγγελεύς της Βρεττανίας Σέρ Ντέϊβιντ Μάξγουελ-Φάϊφ εδήλωσεν εις τον Ρόζενμαν ότι «προσωπικώς τάσσεται υπέρ της μεθόδου της συνοπτικής εκτελέσεως».¹³ Μετά, όμως, μίαν ημέραν ο Σάϊμον εγνωστοποίησεν ότι η Ουάσιγκτων «χρειάζεται μίαν νομικού τύπου διαδικασίαν προ της εκτελέσεως». ¹⁴

Προφανώς οι επινοηταί της περί δικαστηρίου ιδέας είχον ενώπιον της «κεφαλής του βρεττανικού δικαστικού συστήματος» αναλυτικώς διασαφηνίσει το πώς διά μιάς έδρας ενόρκων εξυπηρετείται άριστα η εκμηχάνευσις «Προφανειών» [ΣτΜ: ήτοι, μη χρηζουσών αποδείξεως, άρα δε και μηδαμώς επιδεχομένων αμφισβήτησιν, «πασιγνώστων» – δυνάμει της απανταχού ανεξαιρέτως επιβεβλημένης διαστροφικής μαζικής πλύσεως εγκεφάλου, «προφανώς ισχυουσών» -βλ. κατωτέρω- στερεοτύπων εκδοχών της ιστοριογραφίας] προς ακλόνητον παγίωσιν των ιστορικών Ψευδών. Διότι, θα επεκαλείτο κατόπιν κανείς «δικαστής» της ΔΟΕ-ΟΔΓ το γεγονός του υπό των νικητών τυφεκισμού 50.000 Εθνικοσοσιαλιστών διά να στηρίξη την προφάνειαν της ενοχής των διά τας ωμότητας τας οποίας ο αυτούς δολοφονήσας Εχθρός τους επιρρίπτει; Ποσώς! Ο «δικαστής» εκείνος, όστις θα επεκαλείτο μίαν δολοφονίαν ως τεκμήριον της υπό του δολοφονηθέντος διαπράξεως θανασίμου εγκλήματος, ήτοι της «προφανείας» τοιούτου προτέρου εγκλήματος, θα κατέληγεν προφανώς εις το φρενοκομείον.

Μετά τον θάνατον του Ρούζβελτ ανέλαβεν μέσω Ρόζενμαν ο Τζάκσον κατ’ εντολήν του νέου προέδρου Τρούμαν την επίσημον προσφοράν της θέσεως του βασικού Κατηγόρου (Εισαγγελέως) ενός Δικαστηρίου των νικητών: Θα παρείχετο εις τους «Ναζί» μία αντικειμενική δίκη – είτα δε θα απηγχονίζοντο (!). «Εξαιρετικώς περιχαρής επί τη προσφορά», μή διστάσας ουδ’ επί στιγμήν, ο Τζάκσον την απεδέχθη. ¹⁵

Ο Τζάκσον είχεν εν τω μεταξύ προ πολλού υποστηρίξει την θέσιν ότι, καθ’ ό αφορά εις τον πόλεμον, αι νομικαί έννοιαι του 19ου αιώνος δεν ηδύναντο καθόλου να ληφθούν κάν υπ’ όψιν. Ήτο δε της γνώμης, ότι αι ΗΠΑ δυνάμει του εν τώ κόσμω ηγετικού των ρόλου είχον την δικαιοδοσίαν της ανά τον κόσμον κατά το ίδιον δοκούν παρεμβάσεως εις οίαν πολεμικήν αντιπαράθεσιν και της αναλόγου ενεργείας των. Εξεφράσθη δε ούτω: προς «εξασφάλισιν της ηθικής πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ» αποστολή του ήτο, μέσω του Στρατοδικείου αυτού να καταδείξη ότι, «οι επάρατοι ούτοι Γερμανοί ήσαν οι μοναδικοί υπεύθυνοι διά τον πόλεμον». «Χρειαζόμεθα ένα αποδιοπομπαίον τράγον, εφ’ ώ επί μακρόν να δυνάμεθα να επιρρίπτωμεν όλα τα κακά του κόσμου».¹⁶

Κατά τας προπαρασκευαστικάς του Στρατοδικείου διαβουλεύσεις ο Τζάκσον διέλυσε την υπό των ευρωπαίων συμμάχων προβληθείσαν ανησυχίαν ότι οι εναγόμενοι θα ηδύναντο, ερειδόμενοι επί πρωτοτύπων στοιχείων (ντοκουμέντων), τα οποία διά της καταλήψεως της Γαλλίας είχον περιέλθει εις χείρας των, ν’ αποδείξουν ότι όχι απλώς το Γερμανικόν Ράϊχ δεν φέρει την ευθύνην της εκρήξεως του Β΄Π.Π., αλλ’ ότι μάλιστα ο πόλεμος ούτος επεβλήθη εις τους Γερμανούς. Εκ των ντοκουμέντων εκείνων, ανησύχουν, θα κατεδεικνύετο ότι η Αγγλία, η Γαλλία ακόμη δε και αι ΗΠΑ παρασκηνιακώς εξώθουν την Πολωνίαν εις την έναντι της Γερμανίας άκαμπτον πολιτικήν της. Οι Πολωνοί προέβησαν πρώτοι δίς εις στρατιωτικήν κινητοποίησιν. Ο Πολωνός στρατάρχης Rydz-Smigly είχεν από του Ιουλίου του1939 δημοσία προ των αξιωματικών του Τόρν εξηγήσει, «η Πολωνία επιδιώκει τον πόλεμον, η δε Γερμανία δεν θα δυνηθή να τον εμποδίση ακόμη κι αν το ήθελε». Εν τέλει δε, συνέχιζον αι επιφυλάξεις, ο Ρούζβελτ είχεν ήδη εν τη πράξει από του 1941 ανοίξει τον κατά της Γερμανίας πόλεμον. Η εκ μέρους της Γερμανίας κήρυξις πολέμου θα ενομιμοποιείτο πλήρως μετά τας εκ μέρους των ΗΠΑ προκλητικάς προσβολάς γερμανικών πλοίων και την δι’ ανεφοδιασμών των οπλισμού προς τους Βρεττανούς παραβίασιν ουδετερότητος.¹⁷ Περί τούτων απάντων ουδείς λόγος θα επετρέπετο εν τη διαδικασία. Η Γερμανία θα εστιγματίζετο ως η αποκλειστική υπεύθυνος του πολέμου, εξ αρχής και βαθμηδόν εκ της γερμανικής επιθετικότητος προκληθέντος.

Ο μετέπειτα γενικός εισηγητής των εισαγγελέων των ΗΠΑ ταξίαρχος Τέλφορντ Ταίηλορ αντέτεινε ότι εν μια δικαία διαδικασία δεν θα ήτο δυνατόν «να στηριχθή ο παντελώς άτοπος ισχυρισμός περί αποκλειστικής ευθύνης της Γερμανίας, μάλλον δε το εναντίον θα προέκυπτε. Επί τέλους,» συνέχισεν, «αι ΗΠΑ είχον παγιδεύσει τον Χίτλερ μέσω της Πολωνίας, όθεν παγιδευθείς ουδέποτε πλέον εξήλθε.» Προέβαλε δε την θέσιν ότι η εντελής εκμηδένισις του Γερμανικού Ράϊχ ήτο μία εξ αρχής μεταξύ Τσώρτσιλ και Ρούζβελτ συμπαγείσα συμφωνία.

Εφ’ ώ και ο Τζάκσον αντέδρασε παρατηρών: «Και τίς ωμίλησέν ποτε περί δικαίας δίκης;;; Ασφαλώς και θα αποπειραθώσιν οι Γερμανοί να επιρρίψουν εις τους Συμμάχους την ευθύνην δία μίαν πολιτικήν ήτις επέβαλεν τον πόλεμον. Τούτο μάλιστα αναμένω, έχων γνώσιν και των (υφ’ ημών) κατασχεθέντων εγγράφων του Υπουργείου των Εξωτερικών, άτινα καταλήγουν άπαντα εις το αυτό πόρισμα: ‘Ουδεμία διέξοδος μας υπολείπεται: πρέπει να πολεμήσωμεν. Είμεθα περικυκλωμένοι. Μας πνίγουν από παντού.’ Θα ήτο συνεπώς ολέθριον αν η δίκη αύτη επέτρεπεν μίαν συζήτησιν περί των πολιτικών και οικονομικών αιτίων του πολέμου.» Εκείθεν «θα διεκινδύνευεν τόσον η Ευρώπη όσον και η Αμερική να υποστούν απεριόριστον βλάβην».

Ο Ταίηλορ συνεπέρανεν: «Άρα, λοιπόν, το ζήτημα της περί του πολέμου ευθύνης πρέπει απολύτως ν’ αποφευχθή ή ν’ αποκλεισθή πως.» Και ότι τούτο θα ήτο μόνον δυνατόν αν ο Τζάκσον επετύγχανεν, εν είδει νομοθέτου να θέση τους ‘κανόνας παιξίματος’ μιάς τελείας (: προκαθωρισμένης) δίκης, αποκλείων την οίαν προ του δικαστηρίου συζήτησιν περί των αιτίων του πολέμου.¹⁸

Την οδηγίαν ταύτην υιοθέτησεν ο Τζάκσον πλήρως. Συνώψισε δ’ ούτω: «Αν συλλήβδην όλα τα ντοκουμέντα και αι αναφοραί αι κατατείνουσαι εις την κατάδειξιν του ρόλου των συμμάχων απορρίπτωνται είτε ως άσχετα είτε ως ασήμαντα υπό του δικαστηρίου, τότε ουδείς λόγος θα δύναται να γίνη περί της εν σχέσει προς τον πόλεμον πολιτικής των δυτικών δυνάμεων, της Πολωνίας ή της ΕΣΣΔ.»

Ο Ταίηλορ απέδωσεν την σκέψιν του διά μιάς εικόνος: «Το βάραθρον των καρχαριών της ευρωπαϊκής πολιτικής του μεσοπολέμου πρέπει να εμφανισθή ως κυπρινοτροφείον, εντός του οποίου είς κακεντρεχής έσοξ (λυκόψαρον) περιεφέρετο.»

Εφ’ ώ και ο Τζάκσον παρετήρησεν: «Ο οποίος έσοξ, ασφαλώς ο Χίτλερ, πρέπει προ του τέλους της δίκης να μεταλλαχθή εις καρχαρίαν, όστις ηπείλει να καταβροχθίση όλα τα μικρά ψαράκια επιδιώκων την παγκόσμιον κυριαρχίαν». Διεβεβαίωσεν ότι υπό την έννοιαν ταύτην θα υπέβαλλεν εις τον πρόεδρον Τρούμαν τη 6^η Ιουνίου 1945 αναφοράν, δι’ ής θα τώ εξετίθεντο αι νέαι ‘περί δικαίου έννοιαι’ και το διαδικαστικόν σχέδιον της δίκης. Εν τέλει δε, θα έδει, ομού μετά των νομικών των λοιπών δυνάμεων, να προχωρήση η κατάρτισις κοινού σχεδίου.¹⁹

Το συνέδριον τούτο έλαβε χώραν από 26ης Ιουνίου έως 8ης Αυγούστου εν Λονδίνω. Ο Γάλλος καθηγητής του Δικαίου των Λαών δρ. Γκρός εξήγησεν ότι οι επιθετικοί πόλεμοι δεν συνίστων αφ’ εαυτών εγκληματικήν τινα προσβολήν του Δικαίου των Εθνών. Τυχόν «όμως παρουσίασις του πολέμου ως ατομικής εγκληματικής πράξεως» θα εσήμαινεν διαστροφήν του Δικαίου. Εις το τελευταίον του βιβλίον ο Τράινιν (ο σοβιετικός επί του Διεθνούς Δικαίου ειδικός σύνεδρος) εξέφραζε την άποψιν ότι «εκ της οπτικής των εν τη Κοινωνία των Εθνών (ΣτΜ: πρόδρομος του ΟΗΕ, ομοίως ιουδαϊκής εμπνεύσεως…) συμπεφωνημένων, ο επιθετικός πόλεμος δέον όπως καταχωρηθή ως διεθνές αδίκημα», διά το οποίον μεν θα έπρεπε να καταβληθή αποζημίωσις, αλλ’ όμως μη επισύρον ποινικού χαρακτήρος επιπτώσεις. Ως δ’ εκ τούτου θα ήτο άτοπος η επινόησις ποινικού κολασμού του. Ο Τράινιν εξήγησε μεν ότι πολύ ευχαρίστως θα υπεδέχετο άλλον τι πόρισμα εκ της νομικής διερευνήσεώς του, όμως κατέληξεν τελικώς εις το συμπέρασμα, ότι επιθετικός τις πόλεμος δεν δύναται ν’ αποτελή κολάσιμον ενέργειαν. Προσέτι δε, η από Φεβρουαρίου 1945 δήλωσις του συνεδρίου της Γιάλτας δεν κατωνόμαζεν τον επιθετικόν πόλεμον ως έγκλημα.²⁰

Αι αναλύσεις αύται προεξένησαν μεγίστην παρά τω Τζάκσον δυσθυμίαν. Αι ΗΠΑ, αντέτεινεν, έχουσαι διεξαγάγει ένα ολοκληρωτικόν πόλεμον, ενδιεφέροντο πρότερον περί του παλαιού διεθνούς δικαίου εφ΄όσον υπήρχε φόβος αντεκδικητικών αντιμέτρων εκ της εχθρικής πλευράς. Ως νικήτριαν τώρα, όμως, ουδείς ηδύνατο να την εμποδίση εις την εισαγωγήν νέων μέτρων και σταθμών, συμφώνως προς το αποκλειστικόν συμφέρον των συμμάχων. Επί τοιαύτης βάσεως είχεν ήδη, συνέχιζεν, επεξεργασθή ένα ιδικόν του προσχέδιον κατηγορητηρίου, πέριξ των εξής κεντρικών σημείων βαρύτητος: «Επιθετικός πόλεμος, εισβολή, επίθεσις κατά παράβασιν του διεθνούς δικαίου και συνθηκών ως και πόλεμος ως όργανον εθνικής πολιτικής». Απεναντίας, είπεν, είχε μόλις οριακώς ψηλαφίσει εγκλήματα πολέμου.

Κατά την πρόοδον των αναλύσεων εδήλωσεν: «Καθ’ ό,τι αφορά εις τα βαρύνοντα σημεία του κατηγορητηρίου, αι ΗΠΑ έχουν ιδιαίτερον ενδιαφέρον διά την κατοχύρωσιν της κολασιμότητος του επιθετικού πολέμου, ώστε να δυνηθούν να εμφανίσουν την όλην διεξαγωγήν πολέμου εκ μέρους των Γερμανών ως παράνομον. Διότι, διαρκούντος του πολέμου εισηγήθην εις τον πρόεδρον Ρούζβελτ την λήψιν ωρισμένων μέτρων, των οποίων η δικαίωσις θα ήτο μόνον δυνατή επί τη βάσει της θέσεως ότι ο πόλεμος της Γερμανίας ήτο παράνομος. Προς δικαίωσιν εκείνων των μέτρων αι ΗΠΑ ενδιαφέρονται όλως ιδιαιτέρως διά την δικαστικήν κατοχύρωσιν του παρανόμου χαρακτήρος του Γερμανικού πολέμου.»²¹

Ο εκπρόσωπος της Γαλλίας, σύμβουλος εφετείου Ροβέρτος Φάλκο, εξέφρασεν τον προβληματισμόν του: «Τοιουτοτρόπως το δικαστήριον θα κατεδίκαζεν τους Γερμανούς δι’ αυτό, το οποίον κάλλιστα θα ηδύνατο να επιρριφθή και εις τους συμμάχους. Πώς θα ήτο δυνατόν να διεξαχθή μια καταφώρως το διεθνές δίκαιον παραβιάζουσα δίκη, δι’ ής θα επεσείετο θορυβωδώς και θα ετιμωρείτο αναλόγως ακριβώς η παραβίασις του διεθνούς δικαίου; Θα ήτο, λοιπόν, αναμενόμενον ότι εν πάση περιπτώσει θα πετιόνταν στα μούτρα των συμμάχων: ‘Και για σένα το ίδιο ισχύει!’! – κι ότι δικασταί εξ ουδετέρων κρατών θα δώσουν εις την όλην μας διαδικασίαν την (ΣτΜ: εγγενώς ενυπάρχουσαν) ευκαιρίαν να καταρρεύση. Εν τέλει, πρέπει να γίνη ένα διεθνές δικαστήριον.»

Εις το σημείον αυτό, ο Τζάκσον άφησε το προσωπείον (μάσκαν) του να καταπέση. «Πρέπει ν’ αντιληφθήτε», αντέτεινεν, ότι δεν θα πρόκειται απλώς περί ενός διεθνούς δικαστηρίου, αλλά περί στρατοδικείου. Περί της συνθέσεως του οποίου αποφασίζομεν μοναδικώς και αποκλειστικώς ημείς. Δικαστάς προτείνουν μόνον κράτη, άτινα κατά τον πόλεμον απετέλεσαν την μίαν των αντιμαχομένων πλευρών. Είμεθα, λοιπόν, εν ταυτώ οι συντάκται του δικονομικού καταστατικού, των σταθερών επιμετρήσεως ποινών, κατήγοροι και δικασταί. Κατά την δίκην ούτε οι κατηγορούμενοι ούτε οι μάρτυρες δεν θα έχουν δικαίωμα ελευθέρας εκφράσεως – πιθανόν εξαιρέσει του στρατάρχου του Ράϊχ Χέρμαν Γκαίρινγκ.

Επ’ αυτού ο καθηγητής Γκρός προέβαλεν την ένστασιν: «Όταν νομοθέτης, εισαγγελεύς και δικαστής είναι ένα και το αυτό πρόσωπον, τότε και μόνον εξ αυτού θα αναιρείται ουσιαστικώς η ετυμηγορία. Εις ουδέν γνωστόν μοι σύστημα θα ήτο μία τοιαύτη κατασκευή δυνατή» και κατ’ επανάληψιν έθεσεν το ερώτημα: Όμως, «πώς θα ηδύναντο άνδρες, μηδέν εγκληματικόν έχοντες διαπράξει, εν τούτοις να εναχθούν και να καταδικασθούν; Τούτο ημείς οι Γάλλοι θα το ηυχόμεθα πολιτικώς – όμως, πάντως, διεθνές δίκαιον αυτό ΔΕΝ είναι!»²²

Εις τούτον ο Τζάκσον ουδέν άλλο ή μίαν στυγνήν απάρνησιν του δικαίου ηδυνήθη ν’ αντιπαραθέση, δηλών τα εξής: «Ομολογώ ότι η προς στήριξίν μας επίκλησις του διεθνούς δικαίου είναι αόριστος και ασθενής. Πρέπει απλούστατα να δηλώσωμεν ότι είναι προσωπικώς υπεύθυνοι.»

Ο καθηγητής Γκρός δεν ηδύνατο να τον ακολουθήση. Αντέτεινε, λοιπόν, την ένστασιν: «Τα όσα δυνάμεθα να επιρρίψωμεν εις τους Γερμανούς ηγέτας, είναι ήδη από μακρού γνωστά. Ουδείς έχει όμως ποτέ μέχρι τούδε αναγάγει τοιαύτας πράξεις εις εγκληματικάς παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Αν δε τούτο συμβή τώρα, τότε θα πρόκειται περί μιάς ως προς το γεγονός εκ των υστέρων (Ex-post-facto) εισαχθείσης νομοθεσίας.»

Τούτο ουδόλως συνεκίνησεν τον Τζάκσον. «Ορθόν!» – απεκρίθη – «διό και ακριβώς πρέπει αι περί αρχών του διεθνούς δικαίου αναλύσεις εντός της δικαστικής αιθούσης να συμπιεσθούν εις ένα ελάχιστον.»

Ενταύθα παρενέβη ο γενικός εισαγγελεύς Μάξγουελ-Φάιφ, ο εκπρόσωπος της Μ. Βρεττανίας: «Αυτό το οποίον κατά την δίκην ταύτην θα αποκλείσωμεν είναι συζήτησις περί του αν αι πράξεις των αποτελούν ή όχι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. Απλούστατα θα αποφανθώμεν οι ίδιοι τι είναι το διεθνές μας δίκαιον, ούτως ώστε ουδεμία συζήτησις ν’ ακολουθήση περί του αν αυτό είναι ή όχι όντως διεθνές δίκαιον.»

Την πεμπτουσίαν εξήρεν ο Τζάκσον ως ακολούθως: «Ορθότατα – οι σύμμαχοι, επί τέλους, τεχνικώς εισέτι παραμένουν εις σχέσιν πολέμου προς την Γερμανίαν, έστω κι αν αι πολιτικαί και στρατιωτικαί δομαί του εχθρού έχουν καταρρεύσει. Το σχεδιαζόμενον στρατοδικείον δεν συνιστά παρά μίαν συνέχισιν των εχθροπραξιών εκ μέρους των συμμαχικών εθνών. Ως νικηταί υπολαμβάνωμεν ως άνετον δικαίωμά μας την απόκρυψιν και κατακράτησιν μακράν του δικαστηρίου και της αντιπάλου πλευράς παντός στοιχείου ή μάρτυρος, δυναμένου ν’ αποβή εις βάρος των συμφερόντων μας.»

Καθηγητής Γκρός: «Κατ’ αυτόν τον τρόπον αναποδογυρίζομεν ολόκληρον την ευρωπαϊκήν δικαστικήν παράδοσιν κατακέφαλα. Ήτοι, δεν ενδιαφερόμεθα διά την διακρίβωσιν της αληθείας, αλλά μόνον διά την δικαστικήν μας νίκην.»

Τζάκσον: «Ορθόν! Καθώς δε όλα τα προνόμια κατέχονται υπό της ιδικής μας πλευράς, ο ενώπιον του δικαστηρίου θρίαμβός μας είναι ήδη δεδομένος.»

Επρόκειτο, λοιπόν, και πρόκειται περί της θριαμβευτικής επιβολής της βίας επί του δικαίου, διωργανωμένης υπό εγκληματιών, ενδεδυμένων την δικαστικήν τήβεννον.

Τη 8^η Αυγούστου 1945 έληξεν το συνέδριον του Λονδίνου διά του «Πορίσματος περί διώξεως και κολασμού των κυρίων εγκληματιών πολέμου του Ευρωπαϊκού Άξονος» και του Κανονισμού του δικαστηρίου τούτου, όστις επισυνήφθη εις το Πόρισμα. Κατά παραβίασιν του δικαίου, τα μυστικά πρωτόκολλα των συνεδριάσεων του Λονδίνου εδημοσιεύθησαν μετά παρέλευσιν τετραετίας, ως Report of Robert H. Jackson. Εάν είχον ήδη εκδοθή από του 1945, τηρουμένων των αγγλοσαξονικών δικαστικών παραδόσεων, θα κατέληγεν το πράγμα εις «παραδικίαν» (mis-trial) – αφού οι δικασταί θα ώφειλον, άπαξ και εγνώριζον περί των συνομιλιών εκείνων (όπως και εγνώριζον!), να διακόψουν την δίκην ή να προσδιορίσουν μίαν νέαν. Εις ήν δε περίπτωσιν θα είχεν ήδη καταχθή ετυμηγορία, θα εκηρύσσετο άκυρος. Οι εις τας εν Λονδίνω συνομιλίας συμμετασχόντες δικασταί, είχον την υποχρέωσιν να αποχωρήσουν δηλούντες αντικειμενικήν μεροληψίαν, τούθ’ όπερ όμως δεν έπραξαν.²³

[Αι ακριβείς παραπομπαί εις αρχικάς πηγάς εισίν εν τω προαναφερθέντι βιβλίω „Das Tribunal“ του Hans Meiser ανευρέσιμοι, του οποίου και αντίγραφον υπό μορφήν ηλεκτρονικού αρχείου επισυνάπτεται τη παρούση αναφορά.]

Συνυπολογιζομένου δε του γεγονότος, ότι το διεθνές στρατοδικείον ουδέν άλλο υπήρξεν ή δολοφονική συνέλευσις των νικητών, καθίσταται σαφές ότι η από 27. / 28. 9. 1990 συμφωνία εν συνδυασμώ προς το προρρηθέν άρθρον 7 (1) της συνθήκης μεταβιβάσεως αποτελεί την αποκορύφωσιν της αναισχυντίας και ατιμίας έναντι του Γερμανικού Λαού.

Οι «δικασταί» της Νυρεμβέργης διά των θανατικών των ποινών εδολοφόνησαν μόνον τα μέλη της ηγεσίας του Ράϊχ. Τώρα η από 27. / 28. 9. 1990 συμφωνία παραδίδει ανηλεώς και εσαεί ολόκληρον τον Γερμανικόν Λαόν υπό το κράτος του «ροπάλου του Άουσβιτς», διά του οποίου οι Εχθροί δολοφονούν την Ψυχήν του Γερμανικού Λαού.

Ως δε προς το ότι ουδείς λόγος περί της υπό των δικαστηρίων της ΔΟΕ-ΟΔΓ επικαλουμένης «προφανείας του Ολοκαυτώματος» είναι νοητός, ως και ότι το δι’ αυτής της εσκεμμένης φθοροποιού υποβολής ως γεγονός αποδιδόμενον είναι τελείως αναπόδεικτον, καθίσταται εκ της αναγνώσεως του επίσης ενταύθα συναπτομένου βιβλίου του Γκέρμαρ Ρούντολφ «Μαθήματα περί ερωτημάτων αμφισβητούντων το ολοκαύτωμα κατ’ αντιπαράστασιν», PO Box 118, Hastings, TN34 3ZQ, UK, Απρίλιος 2005, ευδιάκριτον.

Κύριε Νταίνε, ίσως τώρα κατανοείτε τον πανικόν μετά του οποίου ο Παγκόσμιος Εβραϊσμός αντιδρά εις την υπό του προέδρου Αχμαντινεσσάντ προαναγγελθείσαν σύνοδον εις Ιράν και εγκαθίδρυσιν διεθνούς επιστημονικής επιτροπής προς διερεύνησιν του διισχυριζομένου ολοκαυτώματος.

Διά του ισχυρισμού σας ότι η συμμετοχή μου εις το υπό του Ιράν σχεδιαζόμενον συνέδριον θα έθετε εις κίνδυνον «ζωτικά ενδιαφέροντα της ΟΔΓ», συνοψίζεται ήδη εν μια φράσει ό,τι εν σχέσει προς την Ομοσπονδιακήν Δημοκρατίαν της Γερμανίας αρμόσσει να λεχθή. Αύτη δε θα καταπέση ομού μετά του εν ταύτη ισχύοντος συντάγματος «καθ’ ήν ημέραν τεθή εν ισχύι ένα Καθεστώς (Σύνταγμα), εγκεκριμένον δι’ ελευθέρας αποφάσεως του Γερμανικού Λαού.» (Άρθρον 146 του συντάγματος). Θα είναι η ημέρα, καθ΄ήν ο Γερμανικός Λαός διά της το Ράιχ διακανονιζούσης Συνελεύσεως θα καταρρίψη επισήμως τα επιβεβλημένα ιστορικά ψεύδη των Εχθρών του Γερμανικού Ράιχ, ανακηρύσσων εαυτόν κυρίαρχον. Η ημέρα αύτη επέρχεται ταχύτερον ή νομίζετε. Η Σύνοδος της Τεχεράνης θα επιταχύνη αποφασιστικώς το τέλος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, καθ’ όσον αύτη εδράζεται επ’ εκείνου ακριβώς του θεμελιώδους Ψεύδους, όπερ μέλλει εν Τεχεράνη να κατασυντριβή – του Ψεύδους περί ολοκαυτώματος.

Περαίνων επισημαίνω ότι το Γερμανικόν Ράιχ εν τοις πράγμασιν εξακολουθεί νομίμως υφιστάμενον. Οι νόμοι του έχουν ισχύν. Εν τούτοις δεν δύνανται να επιβληθούν καθ’ όσον, κατά παραβίασιν του διεθνούς δικαίου, η Ξένη Κατοχή δια της βίας προλαμβάνει την λήψιν των προς τούτο αναγκαίων μέτρων. Ο τρόπος ενεργείας σας, άμα τη αποκαταστάσει της ικανότητος ενεργείας του Γερμανικού Ράιχ, θα αξιολογηθή δεόντως ως κατά της Πατρίδος Προδοσία.

Μετά φιλικών χαιρετισμών,

(υπογραφή) Χόρστ Μάαλερ.