Ἕνας ὀργανισμὸς γιὰ νὰ ἀποτελέσῃ εἰκόνα ἀληθῆ καὶ ἀξίαν τοῦ Εἴδους του πρέπει νὰ διευθύνεται ἀπὸ ἕνα ὑγιὲς κεντρικὸ νευρικὸ σύστημα μὲ κορωνίδα τὸν νοῦν, τοῦ ὁποίου τὸ ὕψος καὶ ἡ διαύγεια κατ᾿ ἀρχὴν ἐξαρτῶνται ἐκ τοῦ Εἴδους, μὲ ἀρωγοὺς δὲ εἰς αὐτὸ ὑπηγμένους τὶς ποικίλες καὶ κατὰ ἐπίπεδα διατεταγμένες ἐξειδικευμένες συμπυκνώσεις καὶ συναρθρώσεις νοημοσύνης, ὅπως ἡ διάχυτος καὶ ἐπιτόπιος ἐπίσης λειτουργικὴ νοημοσύνη τοῦ ὀργανισμοῦ καὶ ὅπως τὰ διάφορα ἔνστικτα, ἡ σημασία τῶν ὁποίων εἶναι πρωταρχική – καὶ τὰ ὁποῖα κατὰ τὴν ὀντικὴν κλίμακα βεβαίως ὑπερέχουν ἔναντι τῶν φυσικῶν ὀργάνων τὰ ὁποῖα αὐτὰ διευθύνουν, ἀποτελούντων τὴν ἐξωτερίκευσιν ἐκείνων. Χαλάρωσις, διαστροφὴ ἢ ἀπαλοιφὴ τῶν ἐνστίκτων, ἀκόμη δὲ χαλάρωσις τῆς ἀμοιβαίας ἱεραρχίας ἢ ἐπιγνώσεως ἀλλήλων, σημαίνουν ἀλλοιώσεις καὶ διαστροφάς, δυναμένας ἐν τέλει νὰ ἐπιφέρουν τὸν εὐτελισμὸν ἢ καὶ τὸν θάνατον τοῦ ὀργανισμοῦ.
Ἂν ἡ ἐξαλλοίωσις προχωρῇ κατὰ τρόπον συστηματικὸν, τότε ἔχουμε ἀλλοίωσιν ὁλοκλήρου Ἔθνους ἢ καὶ ὁλοκλήρου Φυλῆς, Εἴδους.
Οἱ ἐπισημάνσεις αὐτὲς εἶναι τόσον ζωτικῶς θεμελιώδεις καὶ πρωταρχικές, ποὺ θὰ μποροῦσαν ν᾿ ἀποτελέσουν τὴν ἀφετηρίαν συγγραφῆς τόμων.
Ἐν προκειμένῳ θὰ ἀποτελέσουν ἁπλῶς τὴν βάσιν κάποιων λακωνικῶν παρατηρήσεων – κατ᾿ ἀρχάς.
Ὅταν ὁ ὀργανισμὸς δὲν διευθύνεται, λοιπόν, ὑπὸ μιᾶς κεντρικῆς συνειδήσεως, ἡ ὁποία αἰσθανομένη τὴν ἑκάστοτε κατάστασιν καὶ περιβαλλοντικὴν τροπικότητα νὰ ἐπιβάλλῃ τὶς ἀντίστοιχες προσαρμογὲς καὶ ἀντιδράσεις τοῦ ὀργανισμοῦ, ἀπεναντίας δὲ «ἑτεροκαθορίζεται» κατὰ τὰς βουλὰς ἢ τὰ καπρίτσια κάποιου, φερ᾿ εἰπεῖν, ἐπ᾿ αὐτοῦ παρασιτοῦντος ξένου ὀργανισμοῦ, ὁ ὁποῖος μάλιστα διεκδικεῖ καὶ προσβάλλει, τελικῶς δ᾿ ἴσως μάλιστα καταλαμβάνει, τὴν κεντρικὴν διεύθυνσιν (ἐγκέφαλον, ὀργανικῶς) ἢ ἀκόμη τὰ συναισθήματα καὶ τὰ ἔνστικτα ἐκ παραλλήλου καὶ τὴν περιφερειακὴν τοπικὴν νοημοσύνην τῆς ὀργανικῆς λειτουργικότητος, τότε ὁ ὀργανισμὸς αὐτοκτονεῖ, καθὼς πλέον διά τινος οἱονεὶ ἀντι-νοὸς ὡς ἀνδράποδον σύρεται εἰς μίαν ἀντιλειτουργίαν, ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ πιὸ ἐπαίσχυντη κι ἐξευτελιστικὴ μορφὴ αὐτο-αναιρέσεως καὶ αὐτοκτονίας.
Αὐτὸ ἀκριβῶς ἀποδίδει συνοπτικῶς κι ἐπακριβῶς τὴν δημοκρατικὴν Ἑλλάδα, πάντως δὲ ἰδίως ἀπὸ τοῦ 1974 καὶ ἐφ᾿ ἑξῆς. Οἱ παρασιτικοὶ ὀργανισμοὶ ποὺ ἔχουν καταλάβει τὴν κεφαλὴν καὶ τὸν ἐγκέφαλον εἶναι κατ᾿ ἀρχὴν τὰ κόμματα μετὰ τῶν παραφυάδων των. Μέριμνά των δὲν εἶναι ἡ ἐπιβίωσις τοῦ ὀργανισμοῦ ἀλλ᾿ ἡ ἰδική των.
Μάλιστα δὲν σκέπτονται κἂν περὶ τοῦ πῶς θὰ προκόπτουν μελλοντικῶς ἐπὶ ἑνὸς θνήσκοντος ὀργανισμοῦ – καθ᾿ ὅσον τοιοῦτοι προβληματισμοὶ χαρακτηρίζουν ὀργανισμοὺς ἀνωτέρους καὶ νοήμονας, ἐν ᾧ οὗτοι, ὡς παράσιτα, ἄγονται καὶ φέρονται ὑπὸ στιγμιαίων παρορμήσεων καὶ «καπρίτσιων», μὴ σκοτιζόμενοι δι᾿ ἄλλο τι πέραν κυρίως τοῦ «ἐδῶ καὶ τώρα» (θυμίζει κάτι;;;) καὶ πέραν τῆς ἱκανοποιήσεως τῆς ἀγρίας ἐκείνης ὁρμητικῆς διαθέσεως λεηλασίας τῆς ὑαίνης, ἢ καλλίτερα τῆς ἀγέλης ὑαινῶν, ἔναντι τῆς προσφερομένης λείας.
Ὁ ἐθνικὸς ὀργανισμὸς εἶναι ἀτυχέστατα ἡ λεία τῶν ὑαινῶν. Μετὰ … «λαϊκῆς ἐντολῆς», μάλιστα!
Καὶ ὕαινες μὲν ὑπάρχουν κι εὐδοκιμοῦν σ᾿ ὁλόκληρον τὸν δημοκρατικὸ ἀντί-κοσμο κόσμο· ἐν τούτοις, πουθενὰ τόσον «ὑαινώδεις», τόσον ἐπειγόντως κι ἀκατασχέτως λυσσασμένες καὶ διψασμένες γιὰ αἷμα καὶ σάρκα. Τόσον δειλὲς καὶ τόσον ἀνενδοίαστες. Ἐπὶ τόσες δεκαετίες, καθὼς μάλιστα εἰσέρρεαν ποταμοὶ κοινοτικοῦ χρήματος πρὸς ἐποικοδόμησιν ὑποδομῶν, ὑποτίθεται, ἂν ἔστω τὸ δέκατον ἐκείνων εἶχε ἀξιοποιηθῆ μὲ προοπτικὴν βάθους (καὶ Ἔθνους), πολλὰ θὰ ἦσαν διαφορετικά.
Δὲν διεσπάθισαν μόνον τὸν ὑφιστάμενον πλοῦτον – ἀλλὰ καὶ τὸν μελλοντικόν, τῶν ἑπομένων γενεῶν, τὶς ὁποῖες ὑποθήκευσαν γιὰ τὰ τρύπια δημοκρατικὰ κάλπικα πιθάρια τῶν ἀπροσμετρήτων τους καταφαγωμάτων. Μαζὶ μὲ τὸ ὅλον ἐκ θεμελίων συναφές των ἀντεθνικὸ σύστημα τῶν τόκων καὶ τῶν τραπεζῶν, ἐξεμύζησαν τόσον τὸ αἷμα τοῦ δυστυχοῦς των θύματος, ἤτοι τοῦ … «κυριάρχου λαοῦ», ὥστε νὰ μὴ ὑπάρχῃ τελικῶς οὔτε διὰ τοὺς ἰδίους προοπτικὴ ἐπιβιώσεως – ἀφοῦ, ἀσφαλῶς, μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ξενιστοῦ, ἀποθνήσκει ἐπὶ τέλους καὶ τὸ παράσιτον.
Καὶ διεσπάθισαν κυρίως μάλιστα χαρακτῆρα, οὐσίαν, Παράδοσιν, Αἷμα, Πνεῦμα…
Ὅμως ἡ προοπτικὴ θεώρησις καὶ πρόνοια, ἐκ τῆς ἰδίας του προοπτικῆς καὶ συμφέροντος βεβαίως νοουμένη, τοῦ ἀνοήτου αἱμοδιψοῦς παρασίτου εἶναι ἀνύπαρκτος. Ὅταν ἡ ὕαινα διαθέτῃ στὴν ἐρημιὰ 2-3 ἐλάφια, δὲν θὰ σκεφθῇ νὰ φυλάξῃ τινά ἐξ αὐτῶν, ἤ ἔστω ποσότητά τινα κρέατος, διὰ μετέπειτα, ἕως ὅτου ἴσως ἀναφανῇ νέα λεία – ἀλλ᾿ ἡ ἀκράτητος ἀδηφαγία της θὰ τὴν ὁδηγήσῃ εἰς τὴν ἄμεσον κατὰ τὸ δυνατὸν καταβρόχθισιν ὁλοκλήρου τῆς λείας.
Ἂν ὅμως οἱ ἴδιοι στεροῦνται, ἔχουν νοῦν καὶ κατεύθυνσιν οἱ ὄπισθεν τῶν παρασίτων ὑποκρυπτόμενοι: Οἱ πολιτικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ κύριοι τῶν ἀγορῶν, πρὸ τῶν ὁποίων πιὰ γονατίζουν τὰ Ἔθνη, καθὼς αὐτὰ εἶχαν ἡττηθῆ ἐν ὅπλοις τὸ 1945 – καὶ δὴ διὰ τῶν ὅπλων καὶ τοῦ αἵματος κάποιων δεσμίων καὶ πλανεμένων, κατὰ τὰ ὡς ἄνω περιγραφέντα, «δημοκρατικῶν ἐθνῶν»: ἡ Ἱστορία καταδεικνύει εἰς τὴν ἰδικήν της ἀδήριτον γλῶσσαν ὅτι δὲν ἔχασαν κάποια Ἔθνη ἔναντι ἄλλων – ἀλλ᾿ ὅτι τότε, κατ᾿ ἀρχὴν καὶ βάσιν, τὰ Ἔθνη, πάντως δὲ τὰ Λευκὰ Ἔθνη, ἡττήθησαν ὑπὸ τῶν ἀγορῶν – καὶ κυρίως ὑπὸ τοῦ κυρίου αὐτῶν, τοῦ Αἰωνίου Μαμμονᾶ.
Ὁ νοῦς, λοιπόν, τοῦ ὑποκρυπτομένου (ἀλλὰ πλέον δι᾿ ὅλους ἀποκαλυπτομένου) Μαμμονᾶ κατέχει ἄριστα τὴν τέχνην τοῦ νὰ προωθῇ ὁ ἴδιος ψευδῆ ὑποκατάστατα τοῦ αὐθεντικοῦ ψυχονοητικοῦ πυρῆνος τοῦ ἐν παραισθήσεσι καὶ ὀνείροις συνεπαρμένου δυστυχοῦς ὀργανισμοῦ-θύματος, προλαμβάνων τυχὸν αὐθεντικήν του ἐνσάρκωσιν μὲ δυστυχῆ διὰ τὸν ἴδιον καὶ τοὺς ἐκλεκτούς του καλλικαντζάρους κατάληξιν…
Κατὰ τὸ ἀμέσως προσεχὲς διάστημα, τὸ Σύστημα τῆς Δεινοκρατίας καὶ τῆς Προδοσίας θὰ συνεχίσῃ νὰ ξεγυμνώνεται. Καὶ θὰ θέλῃ, λοιπόν, νὰ μανδρώσῃ κι ἐλέγξῃ τὶς ἀντιδράσεις – ἀλλὰ καὶ τὶς δράσεις ποὺ ἐκεῖνες θὰ μποροῦσαν ὑπὸ κατάλληλον καθοδηγητικὸν πλαίσιον καὶ νόημα νὰ τροφοδοτήσουν.
Ἐπειδὴ δὲ ἐξ ἐνστίκτου φόβου καὶ ἀμηχανίας ὁ ἀδαὴς ἐκλαμβάνει ὡς χρυσὸν ὁ,τιδήποτε γυαλίζει, ἀγνοῶν τὴν πιθανότητα γλοιώδους τινός ὑποστάσεως, ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΟΥΜΕ ΜΕΤ᾿ ΕΠΙΤΑΣΕΩΣ ὅτι ΑΜΕΣΩΣ θὰ εὐνοηθοῦν βάσει σχεδίου συγκεκριμένοι χρυσοκάνθαροι καὶ χρυσοθῆραι, μπαμπουΐνοι μετ᾿ ἐπιχρύσων προσωπίδων καὶ παραπλανητικῶν ἐτικεττῶν, ὥστε ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ, Σ᾿ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΟΝ ΡΟΛΟΝ ΤΗΣ ΒΑΛΒΙΔΟΣ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΕΚΤΟΝΩΣΕΩΣ γιὰ τὶς ὁλονὲν ἀναφυόμενες κραιπάλες, ἀσυδοσίες καὶ ἀτασθαλίες τοῦ Συστήματος!!!
Ὅπως μίαν τέτοια, ἁπλούστατα, βαλβίδα ψευδοῦς καὶ ἐκ προοιμίου ἀκύρου διαφυγῆς ἀπετέλεσε καὶ ἔν τινι μέτρῳ εἰσέτι ἀποτελεῖ ἡ ἄλλη γνωστὴ «φούσκα» ἐθνικολογοῦντος (ἐνίοτε…) φαιδροῦ ΛΑΟΣυμφύρματος. Μετὰ τῆς ὁποίας βεβαίως τόσον διακαῶς οἱ ἐπὶ τόσας δεκαετίας καιροσκοποῦντες γνωστοὶ μαθητευόμενοι μάγοι ὠρέγοντο τὴν σύμπραξιν, ἕως ὅτου διαπιστώσαντες ὅτι μᾶλλον ἐκεῖ δὲν εἶναι τόσον εὐπρόσδεκτοι, ἐπεδόθησαν εἰς ἀγῶνα … ἀποκαλύψεως τοῦ ψευδοῦς της χαρακτῆρος, μετὰ μίαν περίοδον μοναδικοῦ κι ἀνεπαναλήπτου ἱστορικῶς χρονικοῦ παλινδρομήσεων κι ἑβδομαδιαίων ἀνακαθορισμῶν!!! Τελικῶς, ἀφοῦ ἐμάδησαν τὴν … μαργαρίτα, ἑβδομαδιαίως ἐναλλὰξ ἀναφωνοῦντες πρὸς τὸ νοῆμον κοινόν των «γνήσιοι-ψεῦτες», ἡ μαργαρίτα ἔδειξε ὅτι … «δὲν μᾶς θέλουν» – καί, ἄρα, ἐφορέθη ἡ ἄλλη κελεμπία τοῦ ἀρχιμάγου, ἡ ἀναγράφουσα «ἀνένδοτος ἀγών – ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ»…
«ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ», λοιπόν, ὅταν κανένα γελοῖο παραμάγαζο δὲν μᾶς θέλῃ – κυρίως δὲ ἐναντίον ὅσων ἐκπροσωποῦν ὄντως αὐτά τὰ ἰδεώδη, τὰ ὁποῖα οἱ ἴδιοι παίζουν ὡς ῥόλον! Καὶ τοῦτο ὄχι φυσικὰ ὡς ἄνδρες, ἀλλ᾿ ὡς τραβεστὶ καὶ τρωκτικὰ ποὺ κυριολεκτικῶς εἶναι, τῶν διαδικτυακῶν κυρίως ὑπονόμων!
Ὅμως ἡ θωριὰ καὶ ἡ γεῦσις τοῦ ἀληθοῦς καὶ αὐθεντικοῦ ἐκθέτει ἀμέσως τὸν ψευδῆ καὶ σάπιο χαρακτῆρα τοῦ εἰς τὴν ἀγαστὴν ὁμήγυριν ἐν ὀνόματι κάποιου ῥόλου συνωθουμένου ἠθοποιοῦ, καθ᾿ ὅσον ὁ ὄνος καὶ ἂν φορέσῃ λεοντὴν παραμένει ὄνος… Ὅσο κι ἂν ὀρύεται πὼς εἶναι πραγματικὸ λιοντάρι, παραπλανώντας μόνον παιδάκια ἀνίδεα καὶ ἠλιθίους, ἀφοῦ ὀρυόμενος δὲν βρυχᾶται ὡς λέων ἀλλ᾿ ὀγκανίζει γαρύων, κατὰ τὴν ἀβοήθητον πραγματικήν του φύσιν.
Θὰ ἐπανερχόμεθα ἐδῶ, ἐπισημαίνοντες καὶ σημαίνοντες – γιατὶ μόλις ἀρχίσαμε τοὺς Οἰακισμούς μας…
…καὶ διότι, ἐπίσης, «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΙΑΚΙΖΕΙ ΚΕΡΑΥΝΟΣ»!!!
Ὁ Διόθεν ἀναγεννητικὸς καὶ τῶν σαθρῶν καὶ σαθροκοίλων ἀναιρετὴς Κεραυνός – τοῦ ὁποίου τὸ ἔτος ξεκινάει: διότι καὶ τοῦτο καὶ τὰ ἑπόμενα ἔτη θὰ εἶναι ἔτη τοῦ Κεραυνοῦ, τῆς Δίκης, τῆς Ἐπιστροφῆς καὶ Ἀνόδου! Πρὸς ὅσους ἡ φύσις καὶ τὸ πνεῦμα συντάσσει πρὸς τὰς δυνάμεις του, εὐχόμεθα τὸ νέον αὐτὸ ἔτος νὰ εἶναι Αἴσιον καὶ Δημιουργικὸν – πρὸς δὲ τοὺς ἀντιθέτου, ὑποχθονίου προσήμου καὶ φύσεως, εὐχόμεθα νὰ τοὺς ἀπαλλάξῃ, ὡς καὶ τὸν Κόσμον, ἀπὸ τὴν θλιβερὰν ὕπαρξιν καὶ μιζέρια ποὺ αὐτομάτως ἤδη ἐκπέμπουν κι ἐνσαρκώνουν.
Στέφανος Γκέκας