Ο προσδιορισμός του εσωτερικώς εχθρικού στοιχείου
Προσφάτως, ενώ έψαχνα τραγούδια στο youtube, έπεσα πάνω σε κάτι που μου προκάλεσε πραγματική απογοήτευση. Βρήκα ένα κομμάτι του “μουσικού ρεύματος” του “εθνικιστικού hip hop”, που ο δημιουργός του είχε την “φαεινή” ιδέα να κάνει «sampling» ένα από τα ομορφότερα εμβατήρια του εθνικοσοσιαλισμού, το “På Vikingtog”. Προφανώς αυτό θα ονομάζεται, κατά τον κατασκευαστή του, “μεταλαμπάδευση” και “διάδοση της εθνικοσοσιαλιστικής αισθητικής”. Μπορώ να κατανοήσω ότι η πρόθεση είναι μερικώς καλοπροαίρετη, να κάνει κάποιους νέους να ακούσουν ένα εμβατήριο και να το απενοχοποιήσουν στο μυαλό τους. Τι θα έλεγαν όμως οι μαχητές των Waffen SS που το τραγουδούσαν κάποτε, αν το άκουγαν να συνδυάζεται κομμένο και ραμμένο με πλήρη ακαλαισθησία πάνω σε νέγρικη μουσική;
Όπως γράφει ο Αρχηγός του ΑΡΜΑτος, Στέφανος Γκέκας, στους “Οἰακισμούς” του:
Ὁ διαχωρισμὸς Αἵματος καὶ Πνεύματος κατεβαράθρωσεν ἀμφότερα, ἀπεγύμνωσε τὰ σώματα ἀπὸ τὴν ψυχή, ἀπὸ τὴν φυσικήν των κίνησιν ὅπως οἱὡραῖοι καὶ οὐσιώδεις ἄριοι χοροί μας προτύπως τὴν ἐξέφραζαν διὰ σωμάτων ἐμψύχων καὶ εὐβούλων – ἐκ τῶν ὁποίων σωμάτων ἐν τῷ μεταξύ εἰσβολαὶἀλλότριοι καὶἀνηκούστως βάρβαροι ἐξέβαλον ψυχήν τε καὶἁρμονίαν, διὰῥυθμῶν δηλητηριωδῶς ἀποσυντονιστικῶν καὶ κατακερματιστικῶν τῆς οἰκείας των φυσικῆς ἁρμονίας, ἰδιοσυχνότητος καὶἰδιοσυστασίας.
ὉἌριος ποὺ υἱοθετεῖ καὶὑποτάσσεται εἰς ῥυθμούς νεγροειδεῖς ἢ μεσανατολικούς ἢ τουρανογενεῖς ἔχει τραγικῶς ἀπωλέσει τὸν ἄριον χαρακτῆρά του, ὄχι μόνον πνευματικῶς καὶ ψυχικῶς ἀλλὰ καὶ φυσικῶς!
Το παράδειγμα που ανέφερα παραπάνω αποτελεί ένα σημείο των καιρών, ένα γεγονός από όπου μπορούν να βγουν πικρά συμπεράσματα και όχι κάποιο μεμονωμένο και ανάξιο ιδιαιτέρας σημασίας περιστατικό. Δεν πρόκειται απλά για την περίπτωση όπου κάποιος, λόγω και του νεαρού της ηλικίας, ενέπλεξε τα προσωπικά του γούστα (συχνά από την κοινωνία που ζει μέσω της μιμήσεως προτύπων) με τον εθνικοσοσιαλισμό και προσπάθησε να τα συμβιβάσει αποτυχημένα, πρόκειται για γενικευμένο φαινόμενο των “εθνικοσοσιαλιστών” σήμερα, για μια τραγική μετάλλαξη θεμελιωδών χαρακτηριστικών του “κινήματος”, κάτι που καλύπτεται από τον ευφημισμό “εξέλιξη”, με προσχήματα του τύπου “πέρασαν πενήντα χρόνια και οι ιδέες μας έχουν εξελιχθεί και αλλάξει εξωτερική μορφή”. Κάτω από την πεισματική άρνηση αυτού του θεμελιώδους διαχωρισμού μεταξύ εξελίξεως και μεταλλάξεως/αλλοιώσεως, βλέπουμε σήμερα να ξεφυτρώνουν, το ένα μετά το άλλο, φαινόμενα ιεροσυλίας των ιδεών, της αισθητικής και της ουσίας ακόμη αυτών.
Ως “εξέλιξη” μπορεί να προσδιορισθεί η ενδογενής ανέλιξη και αυτοβελτίωση, διαπνεόμενη και συντονισμένη με το πνεύμα της Κοσμικής Αληθείας και Αρμονίας. Αντίθετα η εξωγενής παραποίηση και τυπική απομίμηση των Ιδεών μας, από πνεύμα που ουδεμία σχέση δεν έχει μαζί τους, αλλά και η έκπτωση και προσαρμογή εννοιών , ιδεών και συμβόλων και αισθητικής στα πρότυπα της σήψεως και παρακμής του σύγχρονου “δυτικού” εβραιοκρατούμενου πολιτισμού, δεν αποτελεί καμμιάν “εξέλιξη”, αλλά χειρίστου είδους μετάλλαξη και κάλπικη απομίμηση.
Διαφέρει η προσωπική εμμονή σε κάποιο αντικείμενο (που, όπως προανέφερα, συνήθως μας το έχει κληροδοτήσει η έκφυλη αυτή κοινωνία – αλλά κάποιες φορές ανάγεται και σε προσωπικά πνευματικά και φυλετικά στοιχεία ενός ατόμου) από την καθύβριση έργων του Αρίου πολιτισμού και από την παντελή έλλειψη σεβασμού. Αποτέλεσμα, το να απλώνει ο καθένας τα χέρια του επάνω σε σύμβολα, ιδέες και έργα χωρίς να κάτσει να αναλογιστεί πρώτα μέσα του το κατά πόσον είναι άξιος να το κάνει αυτό, να τα φέρει πάνω του και (πόσο μάλλον) να τα επεξεργαστεί. Και αυτήν την έλλειψη σεβασμού δεν την δημιουργεί το κάθε νέο παιδί που εισέρχεται στο δήθεν κίνημα, η ρίζα βρίσκεται άνωθεν, ξεκινάει από την απουσία φυσικής ιεραρχίας και καθοδηγητών πραγματικών, που θα φροντίσουν να μάθουν στους νέους συναγωνιστές (που για τους μαγαζάτορες δεν είναι συναγωνιστές αλλά αποτελούν απλώς πελάτες και ψηφοφόρους) αυτά που σε μια κοινωνία πριν λίγες μόλις δεκαετίες θα φαίνονταν αυτονόητα. Αντιθέτως, φροντίζουν να δημιουργήσουν κάθε είδους βεβιασμένο “σεβασμό” (με φράσεις που μάλλον θυμίζουν ιουδαιοχριστιανική κατηχητική ψυχική τρομοκρατία) για πολιτικές κωλοτούμπες, ιδεολογικές εκπτώσεις και εμπορικά στοχευμένες δραστηριότητες. Αντί να δώσουν τις πνευματικές βάσεις στον νεαρό συναγωνιστή, που θα τον βοηθήσουν να θεραπεύσει μέσα του τις εκ γενετής μολύνσεις της νεοελληνικής κοινωνίας, αποδέχονται και πολλές φορές ενισχύουν μάλιστα αυτές τις μολύνσεις.
Οπότε, σκοπός του άρθρου αυτού δεν είναι να επιτεθούμε σε κάθε παιδί που κάνει κάτι παρόμοιο, ούτε στο συγκεκριμένο άτομο. Αυτό που θέλουμε να γίνει ξεκάθαρο είναι το τι προκαλεί αυτά τα φαινόμενα και αντί να ασχοληθεί με ανώτερα πεδία που θα τον ωφελήσουν, μένει ακόμα σε χαμηλά επίπεδα κακόγουστης χειροτεχνίας. Δίνονται συγκεκριμένα παραδείγματα με στόχο να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση και προσδιορισμό της ρίζας του προβλήματος και όχι για να μειώσουμε κανέναν σε προσωπικό επίπεδο, δεν υπάρχει κανένα όφελος σε αυτό. Και κάτι ακόμα, σχετικά με το παράδειγμά μας. Το hip hop δεν το ξεπερνάει ο σημερινός νέος ακούγοντας προτροπές τύπου “μην ακούς αυτά, είναι αράπικα”, αλλά οδηγώντας σε ανωτέρους αισθητικούς και μουσικούς δρόμους, όσους βέβαια διαθέτουν, κυρίως εγγενώς και όχι επίκτητα, τα απαραίτητα στοιχεία που μπορούν να τους διαβούν. Κάτι τέτοιο φυσικά και δεν γίνεται από διάφορους υποτιθέμενους “εθνικοσοσιαλιστές” “καθοδηγητές” σήμερα, μάλιστα αυτοί πράττουν ακριβώς το αντίθετο. Έτσι, μη βλέποντας κάτι ανώτερο να δίδεται από τους “καθοδηγητές” του, αλλά αντίθετα να επιβραβεύεται και να προωθείται το κατώτερο στοιχείο, εμφανιζόμενο ως “εκμοντερνισμός”, κάποιος νέος που εγκλωβίζεται σε τέτοιες ομάδες, εμμένει στα σημερινά εκφυλισμένα είδη μουσικής, και δίχως το κύριο φταίξιμο να είναι δικό του, σε ό,τι αφορά το αρχικό όμως στάδιο. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει κατανοητό. Και εγώ προσωπικά αλλά και τόσοι άλλοι συναγωνιστές αναλωθήκαμε στο παρελθόν με ανούσιες ασχολίες, ενώ θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι δημιουργικό, και αυτό λόγω ελλείψεως ανθρώπων ικανών να καθοδηγήσουν, και να βοηθήσουν στην εξέλιξη και βελτίωση των πρώτων.
Επίσης, σε αυτό το σημείο, δεν θα πρέπει να πάει το μυαλό του αναγνώστη σε κάποιο μαντρί και ταμπέλα απαραίτητα. Η συσκότιση της σκέψεως βασιλεύει τρανταχτά και σε άτομα που είτε έφυγαν από τα μαντριά και τώρα τριγυρνάνε σαν αδέσποτα (αποδεικνύοντας ότι θέλουν από την φύση τους έναν τσέλιγκα, διότι τώρα έχουν ΚΑΙ την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και του αλαθήτου) είτε δεν μπήκαν ποτέ τους σε κάποιο μαντρί.
Μέσα δε σ᾿ αυτόν τον παροξυσμό του αλαθήτου ακούμε τις πλέον παράλογες απαιτήσεις και επιθυμίες: η περιφέρεια να ζητεί από το κέντρο να μετατοπισθεί ώστε, αντί να πλησιάσει αυτός που είναι στην περιφέρεια πιο κοντά στο κέντρο, ζητείται να πλησιάσει το κέντρο στην περιφέρεια για να είναι περισσότερο εύκολο, ανώδυνο, “αποδεκτό” και “αρεστό” το κέντρο από αυτήν! Φθάσαμε στο σημείο η βάση της πυραμίδος να απαιτεί από την κορυφή να κατέλθει στο επίπεδό της και το φύλλο να λοιδορεί τον κορμό διότι δεν αρχίζει να κάνει και αυτός την δουλειά ενός φύλλου!
Είναι βαθιά τα πελάγη που πρέπει να πλεύσει ένας εθνικοσοσιαλιστής και ψηλές οι κορυφές που πρέπει να ανέβει. Ένας άνθρωπος υγιής και με αυτογνωσία θα εθαύμαζε όσους μπορούν να προχωρήσουν παραπάνω από αυτόν και θα κοίταζε να τους μιμηθεί. Στην διαστροφική, όμως, αυτήν εποχή βλέπουμε αυτούς που δεν μπορούν να προχωρήσουν παραπέρα από τα ρηχά να απαιτούν να γυρίσουν στα ρηχά όσοι πλέουν βαθύτερα· ίσως και να ισοπεδώσουμε τον πυθμένα ώστε να είναι παντού ρηχά…
Και έτσι, ο Ηράκλειτος και ο Πλάτων από φιλόσοφοι της Αληθείας εμφανίζονται από αυτούς τους κύκλους ως “επιρροή”, που καλώς ή κακώς πρέπει να “ξέρουν δυο πράγματα γι᾿ αυτούς περιληπτικά” ώστε να μπορούν να εμφανίζονται ως “εθνικιστές” ή ως “εθνικοσοσιαλιστές”. Και αντί να θεωρείται πρότυπο όποιος προσπαθήσει να διεισδύσει βαθύτερα στο πνεύμα αυτών των φιλοσόφων , δηλαδή το Άριο και Ελληνικό πνεύμα, συμβαίνει το αντίθετο, δέχεται πυρά από τέτοιους κύκλους που ενσαρκώνουν τραγικές απαιτήσεις απεμπολήσεως κάθε εσωτερικότητος, κάθε αληθινής εξελίξεως… Φανταστείτε σήμερα να γεννιόταν ένας νέος Πλάτων – τι πόλεμο θα δεχόταν από αυτούς που ισχυρίζονται ότι … “φυλάνε Θερμοπύλες”, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που νευρωτικά … φυλάνε, είναι ο κίνδυνος της αισθήσεως της πραγματικής μηδαμινότητος και ανουσιότητος του μικροεγώ τους , τα κυρίαρχα σημερινά πρότυπα της διαστρεβλώσεως, της απομιμήσεως , της διαστροφής και της παρακμής· κάποιοι δε φυλάνε και την θέση τους ως έμποροι ψευδεπίγραφων και κάλπικων ψευτοεπαναστατικών ειδώλων.
“Αυτά είναι για τους φιλολόγους”, λέγουν συχνά. Για ποιούς φιλολόγους; Τους δημοκράτες; Από καθήκον μας η γνώση, κατανόηση και διάδοση των Αρίων στοχαστών, θα καταντήσει μια αποκλειστική ενασχόληση για μερικούς ψευδοκαθηγητές, που εμφανίζουν την Ελληνική γραμματεία διαστρεβλωμένη και ανούσια, υπό το πρίσμα της σύγχρονης ψευδοεπιστημονικής πνευματικής παρακμής , διαστροφής και ευθείας ανοησίας;
Γιατί το να πετάξουμε κάποια σύμβολα και φράσεις και να φορέσουμε τα εθνικοσοσιαλιστικά και να φωνάζουμε “για το έθνος και την φυλή” δεν μας κάνει εθνικοσοσιαλιστές αυτομάτως. Χρειάζεται επίπονος αγώνας, πρωτίστως εσωτερικός, για να φορεθεί ο αγκυλωτός σταυρός και στην ψυχή. Το ιουδαιογενές Σύστημα δεν έχει υποτάξει την φυλή μας απλώς σε επίπεδο επιφανειακής πολιτικής, αλλά έχει κυρίως διαστρέψει κάθε αληθινή κοσμοθεωρητική αντίληψη, κάθε αληθινό χαρακτήρα και φυσική ευγένεια. Οι άντρες να μη ζουν ως άντρες, οι γυναίκες να μη ξέρουν πως είναι η φύση της γυναικός, νεκροί ζωντανοί των μεγαλουπόλεων, να μη έχουν κάποιον ανώτερο σκοπό στην ζωή τους και η αληθινή ιεραρχία να έχει γίνει κάτι το ανύπαρκτο έως και αδιανόητο. Ο σημερινός λευκός, μέσα από τους δογματικούς μύθους της δημοκρατίας, που είναι η σύγχρονη θρησκεία των μαζών, μαθαίνει ότι μπορεί να υψώνει το ανάστημα και την φωνή του στον καθένα, ότι όλοι είναι ίσοι με αυτόν και η άποψή του μετράει το ίδιο. Η σημερινή εποχή είναι η εποχή της υποκειμενικής κούφιας “γνώμης“, επ᾿ ουδενί της γνώσεως.
Επειδή όμως το ψέμμα δεν μπορεί να αλλάξει την φύση, όταν εμφανίζεται ένας άνθρωπος ανωτέρου επιπέδου από τους άλλους, γεννάται ο φθόνος των κατωτέρων στην φυσική ιεραρχία· ως δογματική άμυνα, αναδύεται η προκρούστεια λογική, το αρχέτυπο της σημερινής δημοκρατικής ισοπεδώσεως που θα τα κάνει πάλι όλα ίσα και ταιριαστά με το δόγμα. Αποτελεί δυστύχημα ένα “κίνημα” που διαλαλεί πως θα ξεριζώσει το εβραϊκό δηλητήριο από την φυλή όχι απλώς να μη φροντίζει να αποβληθεί αυτό το στοιχείο του φθόνου προς τον φυσικά ανώτερο από τα μέλη του, αλλ᾿ αντίθετα να το καλλιεργούν ως θερμοκήπιά του και να παραδίδονται σε αυτόν. Φυσικά και δεν είναι η φυσική θέση του καθενός στην κορυφή. Δεν προχωρούν όλοι στο ίδιο βάθος. Η εταιρία της Θούλης δεν περιελάμβανε κάθε Γερμανό εθνικοσοσιαλιστή. Οι απλοί εθνικοσοσιαλιστές του λαού, όμως, σέβονταν την Θούλη και αντιλαμβάνονταν ότι έκαναν ένα ανώτερο και βαθύτερο έργο. Ένιωθαν θαυμασμό για τις συζητήσεις που εκείνοι μπορούσαν να κάνουν μεταξύ τους και θα επιθυμούσαν και οι ίδιοι να μπορούσαν, χαιρόντουσαν που υπήρχαν άτομα τέτοιου επιπέδου. Σήμερα βέβαια, που το εβραϊκό δηλητήριο έχει φτάσει στο κόκαλο, οι περισσότεροι δεν είναι σε θέση να διακρίνουν καμμία διαφορά ανάμεσα στην αυθεντικότητα και την επίπλαστη απομίμηση, στο φυσικό και το καρκινογόνο πλαστικό, χωρίζονται δε αυτοί σε διάφορες υποκατηγορίες που πάσχουν από σύνδρομο (γνωστό ως “κόμπλεξ”) κατωτερότητος:
Μια υποκατηγορία είναι αυτοί που χειροκροτούν ο,τιδήποτε δεν καταλαβαίνουν και δηλώνουν πάντοτε ότι συμφωνούν και ότι τους ενθουσιάζει χωρίς να ξέρουν τι είναι. Μια δεύτερη υποκατηγορία είναι αυτοί που, δίχως να έχουν καμμία γνώση της ελληνικής γλώσσας και κανένα στοιχείο κατανοήσεως του Ελληνικού πνεύματος, προσπαθούν να εμφανιστούν ως “βαθυστόχαστοι” και “καλοί χειριστές του λόγου”. Μια τρίτη υποκατηγορία είναι όσοι, όταν βλέπουν ένα κείμενο γραμμένο σε σωστά Ελληνικά και όχι σε “ελληνικά του ΕΑΜ” λένε ότι ο συγγραφέας “δεν καταδέχεται να μιλήσει την γλώσσα του λαού του” (στην πραγματικότητα δε, εκείνο που υπονοούν δεν είναι η γλώσσα του λαού του αλλά η καταστροφή και ισοπέδωσή της από Μπαμπουϊνιώτηδες και Τριανταφυλίδηδες) βαφτίζουν ως “κενολογίες” και “αμπελοφιλοσοφίες” τις βαθυστόχαστες προτάσεις, τολμώντας στην απύθμενη και φθονερή τους αναίδεια μέχρι και τον Ρόζενμπεργκ ευθαρσώς να βρίζουν…
Ο “εθνικοσοσιαλισμός” τους έχει αποκοπεί από κάθε κεντρικό άξονα και πυρήνα κοσμικής αληθείας για να γίνει ένας ακόμα -ισμός στο οριζόντιο επίπεδο, όπως ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός (και μόνο για συμβατικούς λόγους η ιδεολογία μας ανήκει στην ίδια γλωσσική κατηγορία με τους άλλους -ισμούς). Τελικά, ποιος είναι λοιπόν ο εχθρός; Ο αντιφασίστας αναρχικός; Ή ο κάθε μετεμφιεσμένος καλικάντζαρος και μπαμπουΐνος που, πριονίζοντας σιγά αλλά σταθερά τον κορμό των Ιδεών μας, ευαγγελίζεται ότι τον υπερασπίζεται κιόλας(!) και του δίνει ζωή;
Οι στόχοι τους είναι μεγαλεπήβολοι. Αλλά η δράση για να τους επιτύχουν είναι μόνον επιδερμική:
Πως θα μεταδώσεις κάτι όταν δεν το έχεις εσύ ο ίδιος; Πως πρεσβεύεις κάτι όταν δεν το ζεις; Μια ανικανότητα επιλογής ενός σταθερού, μεγαλοπνόου και μακροπνόου σχεδίου χαρακτηρίζει τους πάντες, όλοι θέλουν κάτι “ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ” (άλλη μια μόλυνση από το Σύστημα), χωρίς φυσικά να καταφέρνουν καθόλου να το πραγματοποιήσουν. Είναι ο πλήρης αποπροσανατολισμός, αυτός που κάνει το κίνημα επί δεκαετίες να χτίζει παλάτια στην άμμο, αντί να κάνει το πρώτο βασικό και σημαντικότερο βήμα: να φτιάξει τις βάσεις γι᾿ αυτό που θα ακολουθήσει. Η οποιαδήποτε προετοιμασία και ωρίμανση χλευάζεται και η βίωση του Αρίου τρόπου ζωής θεωρείται κάτι το τρελό (κάτι που είναι εύλογο να εικάζεται από παρηκμασμένους και αλλοτριωμένους λευκούς αλλά καθόλου από έναν εθνικοσοσιαλιστή που δήθεν συμφωνεί με αυτή την στάση ζωής).
Αντί να γίνει κεντρικός άξων της καθημερινότητος η Αρία αισθητική, εμφανίζεται ως μια απλή εκτόνωση και προσωρινή έκλαμψη του τύπου “ακούω που και που κλασική μουσική και παραδοσιακά”. Αντί για τον νέο τύπου ανθρώπου, που θα υπερβεί την σημερινή κατάπτωση των κοινωνιών μας, αυτές οι ομάδες, σε θλιβερή απομίμηση του ίδιου του σημερινού Συστήματος, λειτουργούν με την λογική του Προκρούστη, με το να ισοπεδώνουν και να υποβιβάζουν όλους τους νέους που προσφεύγουν στις τάξεις τους ακριβώς στον σημερινό “κοινό τύπο” υπανθρώπου, του οποίου η μόνη θαυμαστή ικανότητα είναι το πώς καταφέρνει να κοροϊδεύει τόσο εξώφθαλμα τον εαυτό του.
Σε οποιοδήποτε, όμως, σύστημα αυτοβελτιώσεως κάθε επιπέδου, από ομάδες εσωτερισμού και μυστικές εταιρίες της ιστορίας μέχρι μια οποιαδήποτε αξιοπρεπή σχολή πολεμικών τεχνών της γειτονιάς, απαιτείται μια προετοιμασία και δουλειά σε επίπεδο που δεν είναι εξωτερικά εμφανές στο “κοινό μάτι” ή κατανοητό από το επίπεδο κάποιου άσχετου με το θέμα. Κάθε πορεία αυτοβελτιώσεως είναι σαν την άνοδο μιας σκάλας, όπου ανεβαίνει κάποιος ένα ένα τα σκαλοπάτια. Και υπάρχουν σκαλιά που δεν είναι ορατά εξωτερικά για τον αδαή και τον άσχετο – και κάθε σκαλί είναι βάση για να προχωρήσουν σ᾿ όλα τα επόμενα. Συνηθισμένο είναι σήμερα να βλέπουμε κάποιους που πατάνε το πόδι τους για τρείς μήνες (το μέγιστο) στην σχολή, να νομίζουν ότι έμαθαν δέκα τεχνικές και μετά να διαλαλούν έξω από την σχολή ότι γνωρίζουν πολεμικές τέχνες. Και ο κόσμος, μαζί με τους ιδίους, θεωρεί ως πολεμικές τέχνες κάτι που σε καμμία περίπτωση δεν αξίζει να ονομαστεί έτσι. Ενώ ο αληθινός γνώστης αυτών των τεχνών έχει ιδρώσει αθόρυβα για χρόνια και μυστικά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και επίδειξη.
Παρόμοια και στον χώρο, άτομα σπαταλούν χρόνια από την ζωή τους φέροντας έναν τίτλο και θεωρούν ότι όσο περνάει ο καιρός αυτόματα αποκτούν όλο και μεγαλύτερη εμπειρία και βαρύτητα. Μετά από ένα αρχικό όμως ψάξιμο περί του τι είναι η ιδεολογία την οποίαν επικαλούνται, η πρόοδός τους παραμένει στάσιμη και συχνά οδηγείται, αντί σε μια συνεχή άνοδο, είτε σε μια συνεχή κατάσταση αναζητήσεων και αλλαγών ιδεολογικής ταυτότητος είτε σε συνεχή κατάπτωση, ακολουθώντας ένα ολισθηρό δρόμο διαστροφής. Θα είχαν σοκαριστεί σε υπερβολικό επίπεδο οι περισσότεροι “εθνικοσοσιαλιστές” αν μπορούσαν με κάποιον τρόπο να δουν το πόσο δρόμο έχουν μπροστά τους να καλύψουν και πόσο χρόνο σπατάλησαν σε ανούσιες φαινομενικά “σπουδαίες” “δράσεις” και “δραστηριότητες” αντί να τον είχαν αξιοποιήσει καλύτερα.
Αντιθέτως, εμπειρίες και βιώματα που φαντάζουν ανούσια έως και ανύπαρκτα στον σημερινό μυωπικό όχλο, αποτελούν στην πραγματικότητα Θεμέλιο Λίθο ανόδου. Ας αναλογιστούμε πως ο Φύρερ σε νεαρή ηλικία κάθε φορά που παρακολουθούσε το έργο του Βάγκνερ ενίσχυε μέσα στην συνείδησή του βιωματικά το πνεύμα της αληθινής Αρίας δημιουργικότητος. Οι μεγαλεπήβολοι στόχοι δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ όταν δεν τους έχεις συνειδητοποιήσει και νοιώσει ουσιαστικώς. Κάποιοι λένε ότι έχουν συλλάβει το πνεύμα του Ελληνισμού, γιατί έχουν διαβάσει κάποια τα κείμενα του Γιαννόπουλου και μετά έχουν γράψει εκατοντάδες γραμμές από λόγια που φαίνονται ως “ωραία” αλλά είναι μόνο λόγια, για την “Ιερή Ελληνική Γη των προγόνων”. Ο Γιαννόπουλος έκανε περιπάτους σε αυτή την γη προσπαθώντας να συλλάβει το πνεύμα της. Για να την κατανοήσει την Γη ο σύγχρονος εθνικοσοσιαλιστής πρέπει πρώτα από όλα να έρθει σε επαφή με αυτήν. Αλλιώς για τι θα επαναστατήσει; Για τις αηδιαστικές συνοικίες των Αθηνών με τους βρώμικους τοίχους και τον κλειστό ουρανό; Πώς μπορούμε να μιλάμε για Ιερά Ελληνικά όρη και Κλέφτες που αγωνίζονταν σε αυτά αν πρώτα δεν θα έχουμε πατήσει το πόδι μας ούτε μια φορά στις άγριες πλαγιές τους; Για να έρθεις σε επαφή με το Όλον, με την Φύση, και να περιγράψεις το Πνεύμα της, πρέπει να την βιώσεις. Και αυτό είναι σημαντικότερο από οποιαδήποτε ακτιβιστική δραστηριότητα, εφήμερης “πολιτικής”. Τότε αντιλαμβάνεσαι για ΤΙ αγωνίζεσαι.
Η εναρμόνιση με την Αρία φύση μας είναι ο δρόμος του αγώνος και της επαναστάσεως, παλινορθώσεως μάλλον, φυσικής και πνευματικής. Δίχως αυτόν τον ακρογωνιαίο λίθο όλες οι προσπάθειες θα πέφτουν στο κενό, δεν θα γνωρίζουμε για τι παλεύουμε και τι θέλουμε να χτίσουμε· θα χάνουμε κομμάτι-κομμάτι τον εαυτό μας σε εικονικότητες και σε επιδερμικά χτυπήματα, θα κόβουμε μάταια τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας αντί να τα καυτηριάσουμε με το Άριο πυρ που δεν θα τους επιτρέψει να αναγεννηθούν.
Και το Άριο πυρ δεν αναγεννάται μοιράζοντας φυλλάδια για να έχουμε την “τιμή” να μας “αναγνωρίσουν” διάφορα άλλα πνευματικά ναυάγια ως ενεργούς και υπαρκτούς – αλλά ζώντας με τον ορθό για το αίμα μας τρόπο ζωής και μη συμβιβαζόμενοι με τις κατώτερες εκφυλιστικές συνήθειες του συγχρόνου κόσμου. Μήπως αλήθεια, αν ζούσαν όλοι αυτοί οι “επαναστάτες εθνικιστές ακτιβιστές” κατά την Τουρκοκρατία, θα απαιτούσαν από την Κλεφτουριά αντί να ζήσει ελεύθερα και απομακρυσμένα από τους προσκυνημένους στα βουνά να έμενε μέσα στις τουρκοκρατούμενες πόλεις και να φώναζε κάποιο σύνθημα, μέχρι να φάει το κεφάλι της; Μήπως να αποτινάξουμε κάθε αξιοπρεπή ζωή για να συναναστρεφόμαστε με τους συγχρόνους ραγιάδες- και στο όνομα της αφυπνίσεως να κοιμηθούμε ολότελα και οι ίδιοι; Είναι αστείο κάποιοι “εθνικιστές” να μιλάνε με περηφάνεια για τους μυημένους της Φιλικής εταιρείας αλλά ταυτόχρονα να …κοροϊδεύουν κάποιες μεθόδους που αυτή ακολούθησε, όπως την σιωπηλή προετοιμασία και την ουσιαστική ωρίμανση, μέχρι την στιγμή την κατάλληλη για το ξέσπασμα ενός καθολικού αγώνος, εξωτερικού πλέον.
Αφού λοιπόν έχουν ανακαλύψει την γρήγορη μέθοδο επαναστάσεως, γιατί τόσο χρόνια δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα και είμαστε συνεχώς στο μηδέν; Αλλά σε κάτι άλλο θα ήθελα να απαντήσουν(πρωτίστως στον εαυτό τους, γιατί αυτό θα ωφελήσει τους πάντες). Όταν γίνει αυτή η πολυπόθητη εξέγερση και νίκη, πως θα την γιορτάσουν οι νεοέλληνες; Θα έχουν τραγούδια ως κίνημα; Μάλλον όχι, αν κρίνω από τον χλευασμό τους για τα τραγούδια του Κινήματος, του οποίου υποτίθεται ότι είναι συνεχιστές. Η “εξέλιξη” που έχουν προσφέρει αντίθετα, είναι τα νέα ανίερα “κινηματικά” τραγούδια τους να αποτελούνται από τρεις, άντε τέσσερις συγχορδίες και να χαράσσουν “βαθύτατα” την ψυχή των αγωνιστών. Και εφ᾿ όσον αυτά δεν είναι κάν αρεστά στους πολλούς, πως θα εορτασθεί η νίκη; Θα μείνουν άραγε σε μια ανοιχτή πλατεία – ή θα πάνε, όπως συνήθιζαν κατά τα χρόνια της σκλαβιάς, σε κάποιο κλειστό χώρο, να συμπιεσθούν σαν τα ποντίκια με εκκωφαντικά ντεσιμπέλ να ηχούν, έναν χώρο που κανένας υγιής άνθρωπος δεν θα προτιμούσε αλλά οι σημερινοί άρρωστοι συμπατριώτες μας αποκαλούν “διασκέδαση”. Οι πιο “αριστοκρατικοί” βέβαια, θα πάνε σε κάποιο “ελλην”-άδικο να γιορτάσουν την νίκη της “ελλαδάρας τους” με γυφτοτσιφτετέλια και τουργκογύφτικα. Τι θα ακουσθεί; Κάποιο τραγούδι στο στυλ της Βανδή με εθνικιστική φρασεολογία;
Και πως άραγε θα θρηνήσουν τους νεκρούς τους; Θα ξέρουν κάποιο μοιρολόι ή θα πούνε πάλι ότι αυτά είναι ενασχολήσεις γραφικών και ανυπάρκτων; Θα τους θρηνήσουν μάλλον με κάποια συμπεριφορά που την έχουν αντιγράψει από τον θάνατο του πρωταγωνιστή σε χολυγουντιανή ταινία.
Η αυγή μετά την επανάσταση λοιπόν, πως θα είναι; Θα καταφέρουν εν μία νυκτί να δημιουργήσουν κάτι που δεν φρόντισαν να το ενσαρκώσουν ούτε για μια στιγμή στον μέχρι πρό τινος βίο τους; Δυστυχώς, ο κατοικίδιος “εθνικοσοσιαλισμός” όπως τον παρουσιάζουν σήμερα, μεγαλώνει στο τσιμέντο, ποτίζεται από το τσιμέντο και ονειρεύεται το τσιμέντο, που απλά του έχει προσθέσει μερικές σημαίες με σύμβολα για τα οποία έχει χαθεί κάθε αντίληψη για το τι πραγματικά και στην ουσία του είναι αυτό που συμβολίζουν.
Η αστική αντίληψη των πραγμάτων έχει διαποτίσει κάθε δραστηριότητα· κατ᾿ ουσίαν ως η ποσότητα έναντι της ποιότητος και ουσίας. Το χρήμα πάνω από το πνεύμα. Ένα απλό παράδειγμα αρκεί για να γίνει αυτό κατανοητό. Όταν ένα κείμενο βρίσκεται στο διαδίκτυο, συχνά με κάποιο ψευδώνυμο, ή είναι μη κερδοσκοπικά προσβάσιμο γενικότερα, αυτομάτως μετατρέπεται σε ανούσιο που το έχει γράψει κάποιος ανύπαρκτος συγγραφέας(φυσικά τα δικά τους ιστολόγια αποτελούν ιδεολογική εργασία…). Όταν όμως κατωτέρας ποιότητος κείμενα και ανοησίες δημοσιεύονται σε μια εφημερίδα που δίδεται έναντι χρηματικού ανταλλάγματος, βαπτίζονται αγωνιστικά επιτεύγματα. Οι νόμοι του εμπορίου έχουν καθυποτάξει ακόμα και την ιδεολογική κατάρτιση . Η φυτοζωή μέσα στο τσιμέντο και η συναναστροφή με ζωντανούς νεκρούς θεωρείται ύπαρξη…
Η τυχόν παγιδευμένη ενασχόληση με τα παραπάνω φαινόμενα πρέπει να είναι σύντομη και αποτελεσματική. Στόχος είναι η συνειδητοποίηση της παγίδος όσο πιο σύντομα γίνεται, η αποφυγή αυτής και παρομοίων καταστάσεων, ο διαχωρισμός μας από δρόμους που το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μας αναλώσουν στην ανουσιότητα, και ο προσανατολισμός στην κατάκτηση της Ολυμπίας κορυφής.
Γιατί ο αιώνιος Εβραίος έκανε κάτι πολύ πιο έξυπνο από την πάταξη του εθνικοσοσιαλισμού: Διέδωσε μια ασθένεια που επέφερε μετάλλαξη στην νοοτροπία των κινήσεων, έφτιαξε τον δικό του “εθνικοσοσιαλισμό” κονσέρβας, μια παγίδα που πέφτουν μέσα όσοι από αγαθές προθέσεις στην αρχή θέλησαν να αγωνιστούν, και μετατρέπονται σε ακινδύνους για το σύστημα ακτιβιστές, με κανένα σοβαρό όπλο εναντίον του, προκαλώντας του επιδερμικές ζημιές, ως κάκιστοι πρεσβευτές μιας ιδεολογίας που δεν ασχολήθηκαν ποτέ να εφαρμόσουν στην καθημερινότητα τους (διότι ποτέ δεν τους έδωσαν τις βάσεις για κάτι τέτοιο οι υπεύθυνοι).
Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να χτισθεί παλάτι πάνω σε κινούμενη άμμο;;;
Ιουλιανός