Από μία ξεχωριστή συναγωνίστρια ελάβαμε (βράδυ Κυριακής) την εξής επιστολή:
Καθώς κάποιες επέτειοι λειτουργούν ως υπενθύμιση κι ανάμνηση … αναδύθηκε, λοιπόν, μόλις στο μυαλό μου τό γεγονός ότι σαν σήμερα (6 Φεβρουαρίου 1982) και στα πλαίσια τού “εκδημοκρατισμού” της παιδείας “λουστήκαμε” την κατάργηση τής μαθητικής ποδιάς.
Μαθητική ποδιά.. – ναί, εκείνη την βαθυκύανη υφασμάτινη περιβολή, πάντα πεντακάθαρη και καλοσιδερωμένη, με τον ολόλευκο γιακά της και την επίσης λευκή κορδέλα στα μαλλιά (για εμάς τα κορίτσια). Ποιός την θυμάται πια; Ακόμα και αυτοί πού την θυμούνται δέν επιτρέπουν στον εαυτό τους να την αναπολούν γιά να μή χαρακτηριστούν οπισθοδρομικοί.
Θεωρήθηκε (ΣΣ: δικαίως, θα σχολιάζαμε…) “αντιδημοκρατικό” γνώρισμα καί κατάλοιπο αυταρχισμού η ομοιόμορφη ενδυμασία των μαθητριών και, ως ένα από τα πρώτα μέτρα της νωπής ακόμη σοσιαληστρικής επελάσεως, προέβησαν οι λαοπρόβλητοι εργολάβοι της β΄ φάσεως της μεταπολιτευτικής λαίλαπας εσπευσμένα στην εδυματολογική «απελευθέρωση» των παιδιών. Ένα μέτρο με μεγίστη (και παραγνωρισμένη) σημειολογική και πρακτική σημασία! ΑΘΑΝΑΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΣΟΥ!!!
Δέν φαντάστηκε τότε, άραγε (;;;), κανείς ανεγκέφαλος προοδευτικός δημοκράτης τί αίσχος καί παρακμή θα εμόλυνε βαθύτατα τίς μαθητικές ψυχές και κοινότητες; (ΣΣ: απεναντίας, πιστεύουμε ότι επειδή ακριβώς τα φαντάστηκαν όλα τα επόμενα και παρεπόμενα προέβησαν στην κατάργηση!) Όλο αυτό τό αρρωστημένο καινοτόμο τερατούργημα είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργήσει μαθητές οι οποίοι κάθε άλλο παρά θέρμη καί αγάπη για τα μαθηματά τους και την πραγματική αυτοβελτίωσή τους έχουν έκτοτε…
Από δω και πέρα πιά, επί τέλους, θα είχαν άλλο μέλημα…..μά φυσικά, τήν απέραντη πασαρέλα.Έτσι λοιπόν ξεκίνησε ένας σκληρός ανταγωνισμός επίδειξης ρουχισμού καί υπόδησης, συμμορφωτισμού και πρωτοτυπίας (πρωτοτυπίας μέσα, φυσικά, στα πλαίσια του κατευθυνόμενου συρμού-συμμορφωτισμού, που ενίοτε βαφτίζεται και … ριζοσπαστικότητα ή και επαναστατικότητα), έξαλλων κομμώσεων καί πληθωρικού μακιγιάζ γιά τά κορίτσια, αλλοπρόσαλλων αμφιέσεων και χτενισμάτων για τα αγόρια (ΣΣ: που πλέον ανταγωνίζονται τα ξεσαλωμένα κορίτσια σε αυτοπεριποίηση και καλλωπισμό, εν είδει αρσενικών δεσποινίδων…), προκλητικά ακαλαίσθητων χαλκάδων σε αυτιά,μύτη και χείλη…
Και φυσικά τονώθηκε η αγορά, ιδίως ξένων επωνύμων ενδυμάτων – καθώς λεηλατήθηκε το βαλάντιο των βιοπαλαιστών, που «ώφειλαν» να σταθούν … «αξιοπρεπώς» στον σκληρό ανταγωνισμό της διαρκούς πασαρέλας, ώστε να μη … «αισθάνονται μειονεκτικά» τα παιδάκια τους – ανεκάλυψαν δε και οι διαπορούντες οικογενειάρχες ότι τα παιδιά είναι … πανάκριβη υπόθεση, άρα … 1-2 το πολύ!
Είναι εμφανές ότι στην Ελλάδα το σχολείο έχει προ πολλού απωλέσει την όποια, έστω ατελή, πυξίδα και χαρακτήρα του. Δέν αποτελεί πλέον χώρο διδασκαλίας, αντιθέτως είναι συνώνυμο μέ τόν χαβαλέ καί τήν διασκέδαση, την κοπάνα καί την αποχή, την ασυδοσία καί την ασυνειδησία, τα εξαγιασμένα ανισόρροπα ξεσπάσματα που τους καθιστούν … «ενεργούς πολίτες», την υποκουλτούρα των γυφτοσκυλάδικων των πενθημέρων τους … «εκπαιδευτικών» εκδρομών κ.λπ. και των νεγροσυρμών που τους αποτελειώνουν ως σωστούς ασπράπηδες – καί φυσικά μέ το πανηγυρικό και καθιερωμένο αποκορύφωμα όλων αυτών, τήν κατάληψη. Και κάνουν την τενεκεδίλα τους ταυτότητα, την ανόητα φλύαρη διεκδικητική τους αυθάδεια λάβαρο, την παπαγαλισμένη τους ορθοπολιτική κατήχηση σημαία, ως βαλβίδα ασφαλούς εκτόνωσης για ένα ώς το μεδούλι σαθρό, όταν δεν είναι και έξωθεν σχεδιασμένα κατευθυνόμενο, σύστημα… Έναντι του οποίου παίζουν τον τόσο δολίως υπαγορευμένο ρόλο εξεγερμένου γελωτοποιού, για να ριχτούν κατόπιν στις αγκάλες των επίσημων ινστρουχτόρων της οργανωμένης και κατευθυνομένης αναρχοσαβούρας των «παιδιών»-ανδρεικέλων των Εξαρχείων και των ανα την κατακαημένη Ελλάδα μολυσματικών παραφυάδων τους…
Ζώντας σε μία εποχή άκρατου καταναλωτισμού κάθε είδους προκατασκευασμένων προϊόντων μαζικής κατανάλωσης, όπως και ετοιμοφόρετων «cool» και «in» ιδεών, στύλ, μουσικών, χορών κ.ο.κ., όλα αυτά τά παιδιά έχουν διαποτισθεί με την, αυτονόητη πια γι’ αυτά και άρα μη παρατηρήσιμη, πεποίθηση ότι τελικά και κατά βάθος το βόλεμα και η ευμάρεια αποτελεί πρωταρχικό μέλημα καί ύψιστο σκοπό στην ζωή. Κανείς τους δεν έχει καν υποψιασθεί σε πόσο ψεύτικο δρόμο βαδίζει. Γιατί το μόνο που έχει γνωρίσει, διδαχθεί και βιώσει είναι η ψευτιά και η προσποίηση, τα ψεύτικα συναισθήματα, το προκλητικά ακαλαίσθητο δημοκρατικό γυφτοθέατρο, όπου όλα είναι πασαρέλα και φαίνεσθαι, ανουσιότητα και βρωμιά, οίηση και τενεκεδίλα, τσαρλατανισμός και συλλογική πανηγυρική φενάκη.
Κανείς δεν έχει συναίσθηση τού τί εστί πράγματι ιδανικό, χαρακτήρας, αξία….αγώνας που εκπηγάζει από την αγνή καρδιά και τον καθάριο νου, καθώς και ότι αυτά αποτελούν ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΟ ΝΟΗΜΑ στήν ζωή, τα οποία καί μπορούν ακόμη επίσης να επιτευχθούν και με πενιχρά μέσα: γιατί η αληθινή δύναμη βρίσκεται στο μυαλό και την ψυχή και όχι στο πορτοφόλι.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΗΘΑΡΓΟ;
Νυχτερινές σκέψεις………καθημερινές ανησυχίες.
Καληνύχτα, λοιπόν – κυρίως, όμως: ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ!!!
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΖΑΒΕΛΑ
Οι φωτογραφίες είναι από τό Αναγνωστικό τής Β΄ δημοτικού(ΟΕΔΒ,Αθήνα,1964)