Στρατιωτική επίθεση κατά της Λιβύης: το απόγειο του κυνικού αμοραλισμού στις διεθνείς σχέσεις!

Την πρωτοβουλία των επιθέσεων ανέλαβε ο «Γάλλος» πρόεδρος Σαρκοζί, στοχεύοντας προφανέστατα στην εσωτερική κοινή γνώμη της Γαλλίας, ενόψει προεδρικών εκλογών. Η δημοτικότητά του, ως γνωστόν, κατρακυλά συνεχώς ενώ αντιστρόφως ενισχύεται το ρεύμα υποστηρίξεως προς το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο (Front National).  Βρήκε λοιπόν την ευκαιρία ο πονηρός Ιουδαίος να παρουσιάσει έκ του ασφαλούς (με τις πλάτες του 6ου αμερικανικού στόλου) μια εικόνα του ως “αποφασιστικού ηγέτου” που βάζει τάχα την Γαλλία στο επίκεντρο των διεθνών εξελίξεων,  ενώ όλοι γνωρίζουν ότι επί των ημερών του η Γαλλία έχει χάσει ακόμα και τον ρόλο που παραδοσιακά είχε στα Ευρωπαϊκά πράγματα, όπου βλέπουμε σύνεχώς να σέρνεται πίσω από τη Γερμανία, η οποία δια της οικονομικής δυνάμεως και παρά την στρατιωτική της εξάρτηση, ηγεμονεύει πλεόν εντός της Ε.Ε. Ας σημειωθεί μάλιστα ότι, σύμφωνα με το κανταφικό καθεστώς, ο Σαρκοζί είχε χρηματοδοτηθεί αδρά, προεκλογικώς, από τον Καντάφι στο πλαίσιο συμφωνιών για επενδύσεις και συνεργασία. Παρόμοια, αν όχι ακόμα πιο στενή σχέση είχε αναπτύξει με τον Καντάφι ο Μπερλουσκόνι. Τον θεωρούσε σύμμαχό του και είχε υπογράψει μαζί του σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας! Δεν έχει περάσει πολύς καιρός αφότου ο Καντάφι είχε γίνει δεκτός “μετά βαΐων και κλάδων” στην Ρώμη όπου έστησε προκλητικά το βεδουίνικο τσαντίρι του, περιφέροντας ένα τσούρμο οδαλίσκων – σωματοφυλάκων (ανατολίτικο χαρέμι που ενέπνευσε προφανώς και τον εσχάτως ξεμωραμένο και σεξουαλικώς ακόρεστο Ιταλό πρωθυπουργό…). Το Ιταλολιβυκό σύμφωνο πήγε τώρα περίπατο αφού βλέπουμε την Ιταλία να παρέχει τις βάσεις της για την εξυπηρετηση των αεροσκαφών που εξαπολύουν τους βομβαρδισμούς στην Λιβύη…

Οι επαφές των δυτικών ηγετών με τον μέχρι πρότινος «ευυπόληπτο» Καντάφι δεν σταματούν εδώ. Τόσο ο Βρετανός Ντ. Κάμερον όσο και ο Ομπάμια οι οποίοι από κοινού  ενορχηστρώνουν τώρα τους βομβαρδισμούς, μέχρι πολύ πρόσφατα έσφιγγαν με θέρμη το χέρι του Καντάφι σε διεθνείς διασκέψεις όπου τον μεταχειρίζονταν ως ισότιμο αξιοσέβαστο συνομιλητή (και όχι ως “στυγνό δικτάτορα” όπως ξαφικά ανακάλυψαν ότι είναι…). Ας όψονται τα λιβυκά πετρέλαια τα οποία ορέγονται οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες μεταξύ των οποίων και η BP (British Petroleum).

Ως τελευταία και πιο γραφική περίπτωση αφήνουμε τον G.A.P., που έσπευσε και αυτός να συνταχθεί με την αντικανταφική «συμμαχία των προθύμων», καίτοι μέχρι πολύ προσφάτως προσπαθούσε να καλλιεργήσει στενές σχέσεις με το Κανταφικό καθεστώς (παρά το γεγονός ότι ο Καντάφι ήταν εμφανώς συντονισμένος με την Τουρκία στα θέματα των Α.Ο.Ζ., αμφισβητώντας την Ελληνική κυριαρχία στην Γαύδο – κάτι που δεν έχει γίνει ευρέως γνωστό).  Ο G.A.P. είχε επεσκεφθεί μετά κυβερνητικής κουστωδίας τη Λιβύη με σκοπό την προσέλκυση επενδύσεων (τα λιβυκά πετροδολάρια που λέγαμε…). Εκεί που τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ξεκαρδιστικά είναι όταν ενθυμούμεθα τους παλαιόθεν στενότατους δεσμούς του Καντάφι με τον πατριάρχη του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου, και γενικότερα με το παραδοσιακό “βαθύ” ΠΑΣΟΚ. Ο Α. Παπανδρέου είχε, ως γνωστόν, στενότατη φιλία με τον Καντάφι τον οποίο παρουσίαζε ως “πρότυπο ηγέτη” καθώς και την “πράσινη επανάσταση”…

Επειδή όμως οι εικόνες είναι πάντοτε περισσότερο εύγλωττες από τις όποιες περιγραφές, κλείνουμε με μερικές ενδεικτικές φωτογραφίες που επαληθεύουν τα παραπάνω.