Έχουμε κατ’ επανάληψιν επισημάνει τον σταθερά εθνοπροδοτικό ρόλο της μαρξιστογενούς αριστεράς, οι φορείς της οποίας, ανεξαρτήτως των κατά καιρούς ονοματολογικών διαφοροποιήσεων των κομμάτων που τους στεγάζουν και των κατά περίπτωση ιδεολογικών αποχρώσεων ενός εκάστου, δεν χάνουν την ευκαιρία να μπήγουν βαθιά το μαχαίρι στην πλάτη της Ελλάδος, λειτουργώντας διαχρονικώς ως 5η φάλαγγα του εκάστοτε εχθρού στο έδαφος της πατρίδος.
Το σύγχρονο ζήτημα εθνικής επιβιώσεως στο οποίο ο προδοτικός ρόλος της αριστεράς είναι ιδιαιτέρως εμφανής είναι το μεταναστευτικό. Κοινό χαρακτηριστικό των κάθε λογής αναρχοκομμουνιστών (και όχι μόνο στην Ελλάδα) είναι τα αισθήματα συντροφικότητας και αλληλεγγύης που τρέφουν προς τους ξένους εισβολείς που έχουν κατακλύσει την Ευρώπη, αισθήματα που αγγίζουν τα όρια διαστροφικής λαγνείας και η, αντιστρόφως ανάλογη, πηγαία εχθρότης τους προς κάθε τι εθνικό, Ελληνικό. Η εξήγηση δεν μπορεί να είναι εύκολη αφού χρήζουν τουλάχιστον ψυχαναλυτικής προσεγγίσεως οι τάσεις αυτοκαταστροφής – είτε εκφράζονται σε ατομικό (π.χ. τάσεις αυτοκτονίας) είτε σε συλλογικό επίπεδο (εθνική αυτοκτονία). Το υπαγορευμένο από ένα αντι-φυσικό εβραιογενές δόγμα όπως ο μαρξισμός, σύμπλεγμα ιδεοληψιών που κατατείνουν στον διεθνικό ισοπεδωτισμό, εν μέρει μόνο μπορεί να δώσει εξήγηση. Η πολιτική επένδυση των αριστερών κομμάτων τα οποία ποντάρουν καιροσκοπικά στον προσεταιρισμό των επερχομένων (νομιμοποιημένων) μαζών αλλοδαπών ψηφοφόρων αποτελεί μια ακόμα εξήγηση… 
Σε κάθε περίπτωση είναι εξόχως διδακτικές έως και διασκεδαστικές οι περιπτώσεις των αριστερών οι οποίοι αφού υποστούν ένα ισχυρό, προσωπικό, βιωματικό σοκ, αντιλαμβάνονται τελικώς τι πραγματικά σημαίνει ο εποικισμός της Ελλάδος από τους αφρικανούς και ασιάτες, βαρβάρους εισβολείς. Ελάχιστοι όμως εξ αυτών έχουν το σθένος και την ειλικρίνεια να το δηλώσουν ανοιχτά, να παραδεχτούν δηλαδή ότι όλα όσα μέχρι τώρα υποστήριζαν ήταν ολωσδιόλου λανθασμένα! Μια τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση του γνωστού σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου, ο οποίος παρεδέχθη ευθαρσώς ότι όσα πίστευε μέχρι πρότινος για την ανάγκη επίδειξης αλληλεγγύης και ανοχής προς τους τριτοκοσμικούς ήταν ανοησίες. Τι ήταν όμως αυτό που τον έκανε να δει «το φως το αληθινό»; Ήταν μια δολοφονική επίθεση που δέχθηκε πρόσφατα ο ίδιος στο διαμέρισμά του από αλλοδαπούς. Απολαύστε απόσπασμα της συνέντευξης, που αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια, την οποία έδωσε ο Κούνδουρος πριν λίγες μέρες σε δημοσιογράφο της εφημερίδας «Το Βήμα» όπου αναφέρεται και στο περιστατικό που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα. 
– Πριν από μερικούς μήνες ζήσατε ακόμη μία τρομερή περιπέτεια στην ούτως ή άλλως περιπετειώδη ζωή σας.Κατ΄ αρχάς,πώς αισθάνεστε σήμερα;
«Βράχος. Το συμβάν βέβαια έχει ακόμη την “ουρά” του γιατί τα άτιμα τα πλευρά θέλουν μήνες να κολλήσουν. Επτά-οκτώ μήνες. Κατά βάθος όμως οφείλω να πω ότι χαίρομαι που το πέρασα».
– Για ποιον λόγο μπορεί κάποιος να χαίρεται που παραλίγο να πεθάνει;
«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».
– Από εκείνη τη βραδιά τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
«Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ΄ τον, τον πούστη! ” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτραπάτρα ελληνικά. Εγώ πούστης; Καλά το “πνίξ΄ τον”, το “πούστης” τι το θέλανε; Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Ελληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως, έγινε. Αυτά είναι συνέπειες του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν οι Ελληνες. Να ΄ναι καλά οι κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν το κόμπλεξ, όχι εμείς».
– Τι το ιδιαίτερο είχε το περιστατικό και σας κάνει να αισθάνεστε έτσι;
«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ηταν μίσος. Γιατί αυτό που ήθελαν να πάρουν το είχαν πάρει. Τους το έδωσα. Πήγα στο χρηματοκιβώτιο και τους έδωσα ό,τι είχα. Μπήκαν σε ένα σπίτι που για εκείνους ήταν το Λούβρο και εγώ τους πήγα στο χρηματοκιβώτιό μου να τους δώσω ό,τι λεφτά είχα. Από την ταραχή μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του κωδικού και έκανα ένα λάθος. Μου κοπάνησαν το κεφάλι στο ατσάλι. Μια και δυο και τρεις φορές. Επί δεκαπέντε ημέρες το πρόσωπό μου ήταν μαύρο από το σκοτωμένο αίμα».
– Ετυχε να συναντηθείτε με αλλοδαπό μετά το περιστατικό; Και αν ναι,τι έγινε;
«Μετά το επεισόδιο βρέθηκα συνεπιβάτης στο αυτοκίνητο ενός φίλου δικηγόρου. Ηρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι”. Εγώ, που είχα περάσει αυτά που είχα περάσει, του λέω “δώσ΄ του κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε λοιπόν ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα. Πήδηξα έξω σαν να ΄μουν 18 χρόνων, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσυρα με μια κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ΄πα “βρες το”. Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσουρνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπω ση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας».
– Θα πρέπει να είναι πολύ παράξενο για έναν άνθρωπο που έχει δει τόσο πολλά: Εμφύλιο,Κατοχή, εκτελέσεις, εξορία στη Μακρόνησο…
(Πηγή: www.tovima.gr – ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 03/04/2011)
