Κάθε συζήτηση για τις απαρχές της φιλοσφίας αναγκαστικά περνά μέσα από τις οδούς των προσωκρατικών αλλά και μετασωκρατικών φιλοσόφων. Αντιστοίχως κάθε συζήτηση για το τέλος της φιλοσοφίας –αυτής που κάλυψε το ανθρώπινο ταξείδι επάνω στη γή-διέρχεται αναγκαστικά μέσα από τα εδάφη των μεταμοντέρνων φιλοσόφων αλλά και του Χάϊντεγγερ.
Βέβαια οι ενδιάμεσοι σταθμοί είναι πολλοί.Η διακήρυξη από τον Νίτσε και τον Σάρτρ του θανάτου του θεού-μία διακήρυξη η οποία ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί (θεωρώ) τελείως αφαιρετικά μέσα από το Καρτεσιανό cogito ergo sum, διότι αυτή η γένεση του διασκεπτικού Εγώ παρουσίαζε τον άνθρωπο για πρώτη φορά στα ιστορικά γήϊνα χρονικά να κρατάει ενώπιον του θεού υπερήφανος το μήλο της γνώσης μίας πρωτόγνωρης αυτογνωσίας και ευρύτερης αυτοσυνειδητοποίησης-είναι μισή και ανολοκλήρωτη εάν δεν συνοδευθεί από την φιλοσοφική κυρίως διακήρυξη του θανάτου του ανθρώπου.Δυστυχώς δεν καταλάβαμε ότι η ιστορία ως φιλοσοφικό σύνολο είναι μία απόλυτη αρμονία-το προαιώνιο ον είναι απόλυτη αρμονία.Εάν η Μεταρρύθμιση,ο Διαφωτισμός και η επερχομένη Εμπειριοκρατία σκότωσαν το Θεό –υπό την έννοια ότι τον εσωτερικοποίησαν στον άνθρωπο-ήλθε η ώρα του θανάτου του Ανθρώπου-υπό την έννοια ότι πρέπει ο άνθρωπος ως δύναμη να υπάρξει σε ένα άλλο επίπεδο οντολογικής ζωής. Εάν στα πεδία των μαχών και στα υλιστικά γραπτά των τελευταίων αιώνων ο θεός ετάφη,στην σύγχρονη τελείως αντιπνευματικά προηγμένη τεχνολογική εποχή ο άνθρωπος πεθαίνει και εξαφανίζεται τουλάχιστον ως προσωπικότητα,ξεχωριστή ιδέα και πράξη.
Ο όλος κύκλος που σχηματίζεται απαιτεί να κατανοήσουμε ότι ο παρών γεωμετρικός κύκλος που εκτυλίσσεται από το θεό διά της φύσεως και του ανθρώπου και πάλι στο θεό είναι απλά και μόνο μία εξωτερίκευση μίας εσώτερης οντικής δύναμης.
Εάν η φιλοσοφία πέρασε καλά όλα τα χρόνια επειδή πολύ απλά ασχολήθηκε και ανέλυσε τις εξώτερες δυνάμεις του κύκλου –από την ιδέα στην ύλη και πάλι στην ιδέα-τώρα καλείται να επιβιώσει μέσα από την αυτοαναιρετική πρόοδό της και την ανακάλυψη της σπουδαίας εσώτερης οντολογικής δύναμης η οποία κρύβεται πίσω από το θεό και τη φύση και τον άνθρωπο και κινεί την παρούσα διάσταση σε μία περαιτέρω οντολογική αποκατάσταση.
Ποια είναι όμως αυτή η εσώτερη δύναμη και ποια φιλοσοφία την έχει –έως τώρα-προοιωνίσει;Θα πρέπει πριν πούμε τίποτε άλλο να διαφωνήσουμε με την επικρατούσα άποψη ότι το φώς είναι η σημαντικότερη παράμετρος της παρούσης διάστασης. Η σημαντικότερη υπάρχουσα λειτουργία της παρούσης διάστασης είναι η εσωτερικότητα.Θα αναλύσουμε τι σημαίνει εσωτερικότητα αλλά πολύ εύκολα καταλαβαίνουμε ότι η αιώνια διαμάχη που υφέρπει στον κόσμο που η φιλοσοφία ασχολείται δεν είναι σε καμμία των περιπτώσεων αυτή ανάμεσα στο καλό και στο κακό.Η σημαντικότερη διαμάχη στον κόσμο μας είναι αυτή ανάμεσα στο φώς και στην εσωτερικότητα ,άρα ουσιαστικά αυτή ανάμεσα στον πρόσκαιρο κόσμο μας(που διαφημίζεται μέσα από το φώς) και στο ον (το οποίο αιωνίως συνειδητοποιείται μέσα από τη δύναμη της διαισθητικης εσωτερικότητας).
Η παραδοσιακή φιλοσοφία λοιπόν έχει εκτενώς –και από κάποιο σημείο και πέρα τελείως ανόητα-ασχοληθεί με την έννοια του φωτός,την οποία κάκιστα έχει αντιοντολογικά και αντιστρόφως ανάλογα αναπτύξει σε σχέση με την εσωτερικότητα.Η εσωτερικότητα είναι η αιώνια και διηνεκής δύναμη που κινεί το οντικό συνεχές σχέδιο ενώ το φώς είναι ένα πρόσκαιρο και τίποτε άλλο μοντέλο εμφάνισης αυτού του σχεδίου.Το φώς είναι μόνο ένας από τους απείρους τρόπους με τους οποίους το ον,η αιώνια συμπαντική δύναμη που συνεχώς αρχιθετεί και δημιουργεί, φέρει στην εξωτερική της εμφάνιση την παρούσα διάσταση. Το φώς δεν προϋπάρχει της διάστασής μας.Αυτό το λάθος το διαπράττουν συλλήβδην οι φιλόσοφοι ,ειδικότερα από τον Πλάτωνα και πέρα. Το φώς έρχεται μαζί με τη διάστασή μας, άρα είναι φθαρτό μέρος αυτής.
Μόνο η εσωτερικότητα ως αιώνια προϋπάρχουσα δημιουργική δύναμη ,η οποία ως ενέργεια υπήρχε και θα υπάρχει πριν και μετά από κάθε διάσταση είναι η ήδη υπάρχουσα κατάσταση όλων των διαστάσεων.Συγχρόνως είναι και ό,τι πρέπει να ανακαλύψουμε ως οντική συνέχεια στον κόσμο μας προκειμένου να ανακαλύψουμε το μίτο και για τους επομένους κόσμους. Άρα η παλαιά φιλοσοφία του φωτός πρέπει να υπερβαθεί από τη σύγχρονη φιλοσοφία της εσωτερικότητας: Εάν η πρώτη ολοκληρώθηκε στο θάνατο του θεού, η δεύτερη θα πρέπει να εξελιχθεί μετά το θάνατο του ανθρώπου. Πράγματι, οι σύγχρονοι εξουσιαστές αυτού του κόσμου αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και ό,τι κάνουν αποσκοπεί στην εξαφάνιση του ανθρώπου ως πνευματικού όντος προκειμένου να μη ολοκληρωθεί η ομαλή μετάβαση στην εσωτερικότητα και δι᾿ αυτής στον επόμενο ανώτερο κόσμο των τελείων ανθρώπων που από εδώ ετοιμάζεται.
Ας γίνουμε πιο σαφείς. Ο θεός στηρίχθηκε στο ότι είναι ο δοτήρ του φωτός.Όταν το φώς εκλείψει, η εσωτερικότητα ενδιάθετα μέσα από τους φωτισμένους ανθρώπους φωτίζει το σκοτάδι προς την υπέρβαση αυτού του κόσμου χάριν ενός άλλου ανωτέρου, ο οποίος ως Είναι έχει προδιαγραφεί από τον Χάϊντεγγερ. Η εσωτερικότητα καταργεί την ύλη και τις μορφές, άρα τον άνθρωπο ως ύλη, αλλά τον αποθεώνει ως έννοια-η έννοια του Τελείου υπερ-ανθρώπου απογειώνεται μέσα από την εσωτερικότητα, η οποία ορίζεται ως η επίγνωση του νοητικού και σκοποθετικού οντολογικού υποστρώματος που υποκρύπτεται κάτω από τον κόσμο μας. Αυτό το υπόστρωμα είναι η οντική τελειότητα,η ταύτιση λόγων και πράξεων,η ταύτιση πίστης και βούλησης ,η γνώση ότι στο ον όλα οδηγούν στην αρχέγονη τελειότητα πέρα από τη διάστασή μας. Οι εξουσιαστές αυτού, όμως, του κόσμου ξέρουν ότι αναπόφευκτα η οντολογική αποκατάσταση θα επέλθει. Όμως κλέβουν από την εσωτερικότητα και σφετερίζονται την ιερά αυτήν έννοια, όπως έκλεψαν και σφετερίστηκαν την έννοια του θεού.
Ας δούμε το όλο θέμα αρκετά αναλυτικότερα. Τι συνέβη με την έννοια και το όλο παράδειγμα του θεού;Ο θεός αντί ως δύναμη και ενέργεια δημιουργικά να απορροφηθεί από τον άνθρωπο μέσα από μία τέλεια κυκλική οντολογική πορεία που αρχίζει από το τέλειο και διά του ανθρώπου καταλήγει σε αυτό, έγινε λατρευτικό και θρησκευτικό αντικείμενο που παρέσυρε τους ανθρώπους στα πιο δουλοπρεπή θρησκευτικά συστήματα. Ο θεός ως οντολογική σοφία που αφυπνίζει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στην επομένη ημέρα του όντος, κρύφθηκε μεταλλαγμένος μέσα στις εκκλησίες και στα ψέμματα των εξουσιαστών ιερωμένων.
Όμως οι ψευτοπρυτάνεις αυτού του κόσμου διείδαν ότι η εσωτερικότητα προχωρεί διότι η οντολογική πορεία είναι αναπόφευκτη. Είδαν την εσωτερικότητα στον ωραίο σοφιστικό λόγο του Πρωταγόρα, ο οποίος ενάντια στη Σωκρατική περιττή απολυτότητα ελεύθερα διεκήρυξε ότι για όσα υπάρχουν αλλά και για όσα δεν υπάρχουν μέτρον είναι ο άνθρωπος. Η εσωτερικότητα είναι διάσπαρτη σε αυτόν τον λόγο, διότι σε καμμία των περιπτώσεων δεν σκλαβώνει τον άνθρωπο σε πρόσκαιρα ηθικά διλήμματα, τα οποία φαίνεται ότι βιάζεται να ορίσει ο Σωκράτης. Επίσης άπειρη η εσωτερικότητα εμφανίσθηκε μέσα στις Ανατολικές θρησκείες, οι οποίες προσπάθησαν το άπειρο να μη το περιορίσουν αλλά να το αντικρύσουν αλλά και να το αντιμετωπίσουν σε συμφωνία με την προσπάθεια των προσωκρατικών ως αιτία και δομικό συστατικό του ήδη υπάρχοντος. Ο κόσμος των Βουδιστών αλλά και των Ινδουϊστών αρνείται να προσγειωθεί και να γίνει συγκεκριμένη ηθική δήθεν οικουμενικής αγάπης. Το ύδωρ του Θαλού και το πυρ του Ηρακλείτου δεν χάνουν την δύναμή τους όταν ομιλούν για τις απόκρυφες δυνάμεις του σύμπαντος και δύνανται να κρατούν στενά συνδεδεμένο τον άνθρωπο με το ον και τον κόσμο διά του οποίου αυτό επέρχεται. Η εσωτερικότητα ως κρυφή επικοινωνία του ανθρώπου με ό,τι υπάρχει στο ευρύτερο κοσμικό και συμπαντικό περιβάλλον δεν διακόπτεται και γι᾿ αυτό, απεναντίας, ο χριστιανισμός προσπαθεί με τον απόλυτο δήθεν ηθικό του τρόπο ,μέσα από τη βαθειά ιουδαϊκή παράδοση, να περιορίσει την εσωτερικότητα σε μία τριγωνική σχέση η οποία συντίθεται επάνω στις τρείς κορυφές του εγώ και του άλλου και του θεού. Η εσωτερικότητα, ως απειρία ώς τότε βιωμένη, καταντάει κάτι πολύ συγκεκριμένο, άρα ουσιαστικά χάνει τη σημασία της και το οντολογικό της βάθος –αυτό που τόσο ο Χάϊντεγγερ προσπάθησε να υπενθυμίσει.
Η εσωτερικότητα λαμπρά εμφανίσθηκε και στους χρόνους του Οκταβιανού, όταν η έννοια άνθρωπος έγινε ακαθόριστα τεράστια. Σε αυτό το χρονικό σημείο το μόνο πραγματικά που χρειαζόταν ήταν η σωστή φιλοσοφική σύνθεση όλων των ιδεών περί του σύμπαντος κόσμου ,όλων αυτών που θα μπορούσαν να καταδείξουν το αυτονόητο. Το Ρωμαϊκό μοντέλο του Ενός Αυγούστου έπρεπε να ενωθεί με την πάγια επιδίωξη του ανθρώπου να συνδεθεί με το άπειρο σύμπαν και όχι με ένα συγκεκριμένο θεό, ο οποίος μελλοντικά θα τον καταδυνάστευε. Εάν στην εποχή του Αυγούστου η Ανατολική θεοσοφία ενωνόταν με την Ηρακλείτεια οντολογική απειρία, το αποτέλεσμα θα ήταν ο άνθρωπος της οντολογικής σοφίας επί της γής που τίποτε άλλο δεν θα περίμενε από τον πλανήτη γή αλλά θα ήταν έτοιμος δι᾿ αυτού να κατανοήσει ανωτέρους οντολογικούς κόσμους –οι οποίοι ούτως ή άλλως επεκτείνονται πέραν του πλανήτη μας.
Ο εβραϊκός όμως καθαρά διαστασιακός τρόπος θεώρησης αυτού του κόσμου ως μονάδος ανεξάρτητης της οντικής σειράς πήρε από την εσωτερικότητα την έννοια της εξουσίας, την έννοια του τρόπου που μπορεί να επιβληθεί στους ανθρώπους, μετέτρεψε το εσωτερικό πνεύμα σε εξωτερικό φώς ύλης, επένδυσε ψευδωνύμως με κήβδιλες επικλήσεις εσωτερικότητος μια σημιτικώς θρησκόληπτη εξωστρέφεια και οικοδόμησε διά του χριστιανισμού ένα κόσμο που συνέδεσε τον άνθρωπο με τον ιαχβέ ως αρχή και τέλος και όχι με την άναρχη, άχωρη κι απεριόριστη οντική απειρία, η οποία εκτείνεται πέρα από κάθε αρχή και τέλος. Ακόμη και η Πλωτινική εσωτερικότητα, η εσωτερικότητα του Πλήθωνος αλλά και όποιες άλλες εσωτερικές αναλαμπές-αναβιώσεις παγανιστικών αγνών οντικών τελετών κ.ο.κ. προσαρμόσθηκαν μέσα ιδιαίτερα από το ιουδαιοχριστιανικό βυζάντιο στον τρόπο περιοριστικής λατρείας του συγκεκριμένου Ιησού.
Σταδιακά και λογικώ τω τρόπω η οντολογία αυτού του κόσμου πέρασε από το άπειρο μοντέλο των Ανατολικών θρησκειών – οι εκπρόσωποι αυτών των θρησκειών έθεσαν τον άνθρωπο μέσα στη ροή του όλου όντος χωρίς να τον προσδιορίσουν σε σχέση με τίποτε πέρα από την καθεαυτή, υστερογενή και παράγωγο, οντολογική ροή, όπως κι από το ελεύθερο μοντέλο των Ελληνικών ιδεών, οι οποίες ιδέες έβλεπαν την πορεία την ελεύθερη του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν – γι᾿ αυτό και ονομάσθηκαν ιδέες από το ρήμα οράω-ώ, στο πολύ διπολικό και, συγκεκριμένα, δυαλιστικό μοντέλο των εβραίων που είχε δύο άκρα και θεμελίωνε έναν κόσμο που καρφώθηκε και στερεώθηκε σε δύο καρφιά – τα οποία συμβολικά ετέθησαν και στο σώμα του Ιησού.Ο ένας ήλος ήταν ο ιαχβέ, ο παντοδύναμος θεός ο οποίος ασφυκτικά και απίστευτα περιόριζε τις άπειρες συμπαντικές οντολογικές δυνάμεις που κυριολεκτικά πλημμυρίζουν τον άνθρωπο. Ο άλλος ήταν ο άνθρωπος, ο πλήρως ελεγχόμενος άνθρωπος ο οποίος ύστερα από την κάθοδο του εσσαίου Ιησού έθεσε – δυστυχώς –την ηθική επάνω από την οντολογία, σαν να λέμε το πρόσκαιρο βήμα επάνω από την διηνεκή απορρόφηση εντός του απείρου, μακράν μίας οντολογικής θεωρήσεως, η οποία πραγματώνει διά βιουμένης αμέσου θεωμένης υπερβάσεως τον άνθρωπο ως εν στιγμή τα πάντα όντα. Ο άνθρωπος κατέστη μία παράμετρος τελείως ελεγχομένη, ένας νιτσεϊκά διακωμωδούμενος ανθρωπάκος ,ένα τίποτε που εκλιπαρεί αιώνες τώρα τον ιαχβέ και τα παράγωγά του προκειμένου να κερδίσει – τι; Μα πολύ απλά, ό,τι το σύμπαν ως κινητικό ον του παρέχει, το οποίο όμως εντέχνως έχει αποκρυβεί από μπροστά του. Την στιγμή κατά την οποίαν ο άνθρωπος μέσα στο ον είναι εν στιγμή τα πάντα, ξαφνικά το ανθρώπινο υποκείμενο εκλάπη ύπουλα από τη θέση του και το σκοπό του μέσα στη διηνεκή οντική συνέχεια και τοποθετήθηκε σε μία κυκλική φυλακή, την οποία μόλις παραπάνω περιγράψαμε. Ευτυχώς οι ελεύθεροι είναι σε αναμονή του σπασίματος –οντολογικού σπασίματος- αυτής της φυλακής, προκειμένου το ον και το προσωπικό –με την οντική έννοια- υποκείμενο να συνεχίσουν την αιώνια πορεία τους.
Κατά απολύτως ξεκάθαρο τρόπο, η σφετεριστική εξουσία αυτού του κόσμου – η οποία όσο και αν φαίνεται απίστευτο υποκρύπτεται πίσω και από τον θεό αλλά και το συναφές μοντέλο ανθρώπου που έχει επιβάλει – είναι βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του ήδη υπάρχοντος όντος που κανονίζει και την κίνηση του παρόντος κόσμου. Είναι ανώτερη και από τον ιαχβέ που έχει επιβάλει αλλά και από τον άνθρωπο που έχει σκλαβώσει. Αυτό είναι εύκολο να το καταλάβει κανείς, διότι οντικά εάν θεωρήσουμε την κίνηση του κόσμου –ας θυμηθούμε τον Ηράκλειτο-δεν υπάρχει θεός και άνθρωπος απλά μία συνεχής κίνηση του ήδη και καθ᾿ εαυτό υπάρχοντος.
Εδώ φθάσαμε σε ένα κομβικό σημείο στην όλη μας έρευνα , μάλιστα σε ένα σημείο το οποίο δεν θίγεται με κανένα τρόπο.Ο ιαχβέ και ο άνθρωπος αυτής της διάστασης είναι φτιαγμένοι από την ίδια σκέψη και πράξη. Είναι οι δύο πλευρές του ίδιου κοσμικού σχεδίου, πώς δηλαδή κάποιοι άλλοι θα κυβερνούσαν αυτόν τον κόσμο. Χωρίς τον ιαχβέ δεν υπάρχουν άνθρωποι και χωρίς τον άνθρωπο δεν υπάρχει ιαχβέ. Αυτό όμως αντιβαίνει στην καθολικότητα του ήδη υπάρχοντος, το οποίο εξ ορισμού είναι καθολικό και ισχύει για όλες τις οντότητες μέσα στο ον. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ιαχβέ ποτέ δεν λατρεύθηκε από το σύνολο των ανθρώπων διότι αυτό ποτέ δεν ήταν επιθυμία των ιδρυτών και δημουργών του. Αυτοί οι ιδρυτές ήξεραν ότι η οντολογική πραγματικότητα πέρα από το ψέμμα τους δεν θα μπορούσε για πολύ να αποκρυβεί, γι᾿ αυτό και διάλεξαν την κατασκευή ενός ουσιωδώς αντιπνευματικού (αντι-οντικού) κόσμου κατασκευασμένου επάνω στη δύναμη και στην λήθη.
Η παραδοσιακή φιλοσοφία κινήθηκε δυστυχώς στα πλαίσια της διαστασιακής σκέψης χωρίς να σκεφθεί την κρυμμένη οντική πραγματικότητα που περιβάλλει τον κόσμο μας. Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι ο Πλατωνικός μύθος του σπηλαίου εννοεί συνολικά τον κόσμο μας –ως σπήλαιο –και το ον ως την φωτεινή πραγματικότητα πέρα από τον κόσμο μας την οποία και αγνοούμε. Η παραδοσιακή φιλοσοφία κινήθηκε λανθασμένα επάνω στην έννοια του φωτός και όχι της εσωτερικότητας. Αυτή εξάλλου θα είναι τώρα και η μόνη σανίδα σωτηρίας της εάν σωστά την καταλάβει και την υιοθετήσει.
Αλλά γι᾿ αυτό λίγο παρακάτω θα ομιλήσουμε. Τώρα ας δούμε ποιοι πραγματικά ευρίσκονται πίσω από τον θεό που γενικά υιοθέτησε αυτή η διάσταση αλλά και από τον άνθρωπο που συναφώς επιβλήθηκε ως σκέψη και πράξη σε αυτή τη διάσταση. Επίσης ας δούμε πώς αυτή η εξουσία σκηνοθέτησε πολύ προσεκτικά και μελετημένα το θάνατο και του θεού και του ανθρώπου και κυρίως το γιατί πολύ προσεκτικά οι πραγματικοί εξουσιαστές αυτού του κόσμου εκρύβησαν πίσω από τον ιαχβέ αλλά και πίσω από τον άνθρωπο. Τη στιγμή κατά την οποία περιχαρής η φιλοσοφία ασχολήθηκε με ένα εύρος θεμάτων που άρχιζε από τον ουρανό και ανακυκλωνόταν στην γη, οι πραγματικοί εξουσιαστές αυτού του κόσμου, τόσον αθέατοι και άγνωστοι, πανηγύριζαν διότι οι πολλοί εγκλωβίσθηκαν στον κύκλο θεού-ανθρώπου και έχασαν την οντική συνέχεια την οποία εις βάρος των πολλών σφετερίστηκαν οι λίγοι-όχι με σκοπό την πραγματική οντική συνέχεια που σημαίνει την πραγματική οντολογική κατανομή των πάντων αλλά, αντιθέτως, αποβλέποντας και μόνο στην πλήρη δυνατότητα ελέγχου και εξουσίας του πλανήτη γή, ενός πλανήτη ο οποίος, αντί να ακολουθήσει την πρέπουσα συμπαντική πορεία του εδώ και κάποιους αιώνες, φαίνεται ότι δήθεν μονοπωλεί την μοναδικότητα μέσα στο άπειρο σύμπαν.
Δύο λοιπόν πράγματα θα πρέπει τώρα να μας προβληματίσουν και για τα οποία θα πρέπει να δώσουμε μία άμεση και σύντομη απάντηση στο μικρό αυτό δοκίμιο. Το πρώτο είναι μία σύντομη απάντηση στο σημαντικό ερώτημα ποιος κρύβεται πίσω από τον ιαχβέ και τον άνθρωπο , άρα ποιος διαχρονικά καθόρισε τον θάνατο του ιαχβέ και του ανθρώπου προκειμένου αυτός να μείνει μόνος κυβερνήτης του πλανήτη γή. Το δεύτερο είναι με ποιο τρόπο συνέβη ο θάνατος του θεού αλλά και του ανθρώπου και αν αυτή η διαδικασία είναι οντολογικά συνεπής .
Ας ασχοληθούμε με το πρώτο ερώτημα. Η ευθεία και άπειρη οντική πορεία καθυστερεί στην κυκλική και περιττή πορεία αυτού του κόσμου. Η φιλοσοφία δυστυχώς – κυριώτατα από τον Πλάτωνα και δώθε με αποκορύφωμα στο cogito ergo sum του Καρτέσιου – ασχολήθηκε επανειλημμένα και μόνο με το πώς θα περιορίσει την ανθρώπινη σκέψη στον παρόντα κύκλο, που αρχίζει από μία θεσμοθετημένη λειτουργία που τον ονόμασαν λογική και τελειώνει σε ένα αυθαίρετο κατασκεύασμα που ονομάζεται ηθική. Ειδικά ο Αριστοτέλης παρέσυρε τον σημερινό κόσμο σε μία προσπάθεια περιορισμού του απείρου όντος χάριν του περιορισμένου κόσμου και της ενδελεχούς ανάλυσης αυτού – μακροπρόθεσμα θα μπορούσαμε να πούμε ότι η φρικτή υλοποίηση και μαζοποίηση αλλά και περιορισμένη και μονομερής ενασχόληση των ανθρώπων με το γήϊνο και μόνο που ανέδειξε την τεχνολογία σε θεό αποτελεί την κυριώτερη συνέπεια και τελική κατάντια μιας φιλοσοφίας που από παλιά απώλεσε τον οντολογικό της προορισμό και ασχοληθηκε μόνο με ό,τι το πρόσκαιρο και αντιοντικό.
Η οντική πορεία όμως είναι πέρα από αυτή την μερική γήϊνη πορεία. Είναι βαθειά πορεία εσωτερικότητας και από το ποίημα του Παρμενίδη έως το «Είναι και Χρόνος» του Χάϊντεγγερ θα πρέπει σοβαρά να αναλογισθούμε πόσο οντικό χρόνο χάσαμε με το να ασχολούμεθα με τον κόσμο αυτό αντί με την εσωτερική πορεία του Οντικού Είναι που, σαν υπόγειο ποτάμι, ύπερθεν διαρρέει. Ανάμεσα σε αυτή την πορεία και στην γήϊνη μεσολάβησαν οντότητες μία και μόνο εκ των οποίων είναι ο ιαχβέ και λιγότερο ο άνθρωπος. Αυτό που πραγματικά θα πρέπει να κάνουμε είναι αναμνησιακά να χαθούμε στον οντολογικό χρόνο και να θυμηθούμε πότε ο άνθρωπος λοξοδρόμησε προς το δρόμο του γηΐνου φωτός (αλλά οντικού σκοταδιού) από το δρόμο του οντολογικού εσωτερισμού (αλλά γηΐνου σκοταδιού).
Η δημιουργία της εννοίας του θεού είναι παράλληλη με τη δημιουργία της εννοίας του ανθρώπου.Οντολογικά δεν υπάρχει ούτε θεός ούτε άνθρωπος και ο Ηράκλειτος είναι πολύ σωστός όταν αυτό υποστηρίζει. Ποιός δημιούργησε τον θεό και τον άνθρωπο; Όχι το πρώτον ον, διότι ο οντικός δρόμος είναι οδός ευθείας εξέλιξης και αχανούς προόδου. Βέβαια το ον παρέδωσε όλα τα υλικά εκείνα, τα οποία όποιος ήθελε και ήξερε και μπορούσε θα ήταν σε θέση να τα αξιοποιήσει δημιουργώντας πρόσκαιρες διαστασιακές καταστάσεις. Θυμόμαστε κοσμογονίες πολιτισμών οι οποίες όλες έχουν ένα κοινό τόπο. Ο άνθρωπος παρουσιάζεται δυστυχισμένος ,μόνος και επί της γής ερριμμένος. Άρα αυτός ο άνθρωπος χρειάζεται την παρουσία του ανωτέρου θεού. Όμως όλο αυτό είναι ένα κατασκευασμένο ψέμμα. Μέσα στο τέλειο ον τι σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι κακομοίρης και μόνος; Μα οντικά ο άνθρωπος δεν υπάρχει ξεκομμένος από την τέλεια οντική πορεία. Άρα όλη η κοσμολογική κουλτούρα που αποθεώνει θεούς και εξαρτά ανθρώπους είναι υποοντολογικό προϊόν που θα πρέπει η σύγχρονη φιλοσοφία να αναιρέσει. Ο Προμηθέας σε μία συνεπή οντική πορεία δεν θα χρειαζόταν, υπό την έννοια ότι μέσα στο ον το οντικό πύρ είναι πάντα πρόσφορο σε όλους.
Άρα θα πρέπει ακόμη πιο πίσω να πάμε ,πιο πίσω από τις κοσμογονίες, και να ιδούμε εποχές όπου δεν υπήρχε θεός αλλά ούτε και άνθρωπος. Το ήδη υπάρχον μέσα από την εξωτερικοίηση κρυφών δυνάμεων προχωρούσε ως δύναμη και ενέργεια που παρήγαν συνεχώς μορφές, σχήματα και περιεχόμενα ,απολαμβάνοντας την ικανότητα του καθ᾿ εαυτό όντος συνεχώς να υπάρχει μέσα στο χάος και στο άπειρο με το δικό του πάντα τρόπο.
Λίγο πρίν την τριπλή κατοχύρωση της δικής μας διάστασης (μυθολογία-λόγος –υπεράνθρωπος ) τα οντολογικά σχήματα και μορφές προσανατολίσθηκαν προς νέες καταστάσεις, θα λέγαμε νέες κατανομές δυνάμεων ,που δεν είχαν υπάρξει έως εκείνη τη στιγμή. Η έννοια και ύπαρξη του Αρείου φαίνεται ότι αρχίζει να υφίσταται σε αυτό το χρονικό σημείο υπό την έννοια ότι το ον επεφύλαξε ό,τι το καλύτερο σχήμα και μορφή για τη στιγμή που είχε προβλέψει να δώσει ένα ακόμα πιο σταθερό σχήμα στις δυνάμεις του και στις ενέργειές του. Μέσα στην αχανή οντολογική πορεία η στιγμή που το ον θέλησε να αυτοσυγκεκριμενοποιηθεί σήμανε τη στιγμή κατά την οποία ένα σχήμα παρόμοιο με αυτό του ανθρώπου άρχιζε να έρχεται όχι στο φώς –το φώς είναι πολύ κατώτερη μορφή δύναμης αφού απλά ανεξαρτητοποιεί ένα κομμάτι του όντος από ένα άλλο – αλλά στην εσωτερική διαίσθηση και εγγύτητα του όντος. Η γένεση μέσα στα σπλάχνα του ανθρώπου αφορά στην ύπαρξη μιάς εσωτερικότητας που σε αρχική στιγμή περιείχε ένα τέτοιο μέγεθος που ήταν ό,τι ο σημερινός άνθρωπος και θεός μαζί. Ήταν λοιπόν ο πρώτος άνθρωπος –όπως τόσο όμορφα η Ελληνική Μυθολογία το λέει στο μύθο του Διός που αν και θεός περιείχε μέσα του το σπέρμα τόσων και τόσων ανθρώπων – ό,τι ο σημερινός άνθρωπος και ο θεός μαζί. Άρα καταλαβαίνουμε ότι το σιωνιστικό παιχνίδι της παλαιάς διαθήκης παίχθηκε σε αυτό ακριβώς το σημείο. Διαχωρίσθηκε μέσα από το δήθεν δυαλισμό πνεύματος και ύλης ο ανώτερος και ο κατώτερος εαυτός του ανθρώπου και η σχιζοφρένεια αυτή υποδούλωσε τον άνθρωπο στον θεό – και σε όσους κρύβονται από πίσω του.
Το ον προχώρησε κανονικά στην εσωτερικότητα του Αρείου πραγματικού θεανθρώπου-κακέκτυπο του οποίου γευθήκαμε στην μία από τις πολλές οντολογικές αντιγραφές του σιωνισμού, στον Ιησού χριστό συγκεκριμένα. Προκειμένου ο άνθρωπος να μην ανακαλύψει ποτέ την αυτοθεανθρώπινη οντική φύση, η εξωτερικότητα του χριστιανισμού παρέσυρε στην λήθη και στο ψευτοπρότυπο του θεανθρώπου, εκείνο του διαστασιακού ιησού, πολλούς μα πολλούς ανθρώπους.
Είναι η εποχή πριν δισεκατομμύρια χρόνια, εκεί όπου οι Γίγαντες και οι Τιτάνες συναντούσαν τον Οντίν και τους τελείους θεούς των Ατζέκων αλλά και τις ωραίες οντότητες των Ανατολικών ιδεολογιών-αυτές που μέσα από το ταό, το ντάρμα και το νιρβάνα καθώριζαν τέλεια την οντική ακολουθία διά της τελείας εσωτερικότητος. Είναι η εποχή που βασιλεύει η Τλόκουε Ναχουάκουε, η τέλεια αρρενοθήλεια οντότητα των Ατζέκων, είναι η εποχή που το ον ως Έν προχωρούσε πέρα από εξωτερικούς διαχωρισμούς διά της τέλειας εσωτερικής αυτοφώτισής του. Το φώς -όπως σήμερα το εννούμε- ήταν κάτι το περιττό διότι η εσωτερική δύναμη του όντος είναι ο μόνος οδηγός σε αυτά τα τέλεια επίπεδα.
Φαίνεται όμως ότι η πορεία του όντος προς την απολύτως συγκεκριμένη στιγμή του, που θα ήταν μία εικόνα σαν του ανθρώπου αλλά ως τελείου οντολογικού εκτύπου, πέρασε από διαιρέσεις και υποβιβασμούς δυνάμεων που δεν ήταν ιδιαιτέρως δύσκολο να γίνουν αντικείμενο σφετερισμού. Ο σκοπός του όντος είναι σαφής. Θα πρέπει να φθάσει ο μερισμός των οντολογικών δυνάμεων σε ένα σημείο όπου απαγορεύεται πλέον ο περαιτέρω μερισμός – ας πούμε να φθάσει στο Δημοκρίτειο άτομο – και από εκεί και πέρα να αρχίσει η μεγάλη σύνθεση, προκειμένου οι ξαναμαζεμένες οντολογικές δυνάμεις να προχωρήσουν προς νέες μορφώσεις.
Οι Άρειες οντότητες –τέτοιες όπως ανιχνεύονται μέσα από τους Γίγαντες και τους Τιτάνες, αλλά και τους Κύκλωπες (το ένα μάτι συμβολίζει την εμμονή στην μία εσωτερική πορεία που δεν υπολογίζει τίποτε και όλοι είναι για αυτή ού τινες ) – υπερασπίζονται αυτή την πορεία ως τη στιγμή που μία Άρεια σαφώς οντότητα αποκτά το όνομα θεός και αποφασίζει την διαστασιακή σφετεριστικότητα του όντος χάριν αυτής της γήϊνης διαστασιακότητας. Είναι η στιγμή όπου ο Κομφούκιος αρχίζει να διαχωρίζει αυτόν τον κόσμο από το τέλειο οντολογικό γίγνεσθαι, οι εβραίοι αρχίζουν να γεννούν τον ιαχβέ και οι ¨Ελληνες δυστυχώς διά του Διός καταρρίπτουν τους Γίγαντες και τους Τιτάνες στα τάρταρα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η οντολογική εσωτερικότητα η οποία αντικαθίσταται για λίγο από το εξωτερικό φώς της θεοποίησης αυτού του πλανήτη, πριν επιστρέψει μέσα από την επομένη οντολογική τελειότητα των υπερανθρώπων Αρείων.
Πίσω, λοιπόν, από την αντιοντικότητα αυτού του κόσμου κρύβεται όχι ο ιαχβέ αλλά η έννοια του θεού που περιέχει όλους τους θεούς αυτού του κόσμου, άρα όλοι οι λαοί της γής έχουν φρικτά παραπλανηθεί από την ύπαρξη τέτοιας οντότητας όπως ο θεός · γι᾿ αυτό και σήμερα κάτω από τον ένα θεό έχει παραχθεί το μοντέλο του ενός μαζανθρώπου, το οποίο όταν ενωθεί με το θεό αυτό θα αποτελέσει το τέλειο ρομπότ αυτής της διάστασης, τον άνθρωπο που θα ελέγχεται πλήρως από τις θεϊκές δυνάμεις αυτού του πλανήτη. Το ότι οι άνθρωποι δέχθηκαν ότι κάποια ανώτερη δύναμη κυβερνά αυτόν τον κόσμο και απέρριψαν την τέλεια οντολογική πορεία αυτού του κόσμου μας οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι αυτό το μοντέλο του θεανθρώπου-το όνειρο του ανθρώπου επάνω στο σώμα του να εγκαταστήσει μία ανώτερη δήθεν δύναμη –είναι η μυστική δύναμη που ευρίσκεται πίσω από την εκμετάλλευση και το ψέμμα που βασιλεύουν στον πλανήτη γή. Όλοι οι θεοί και η έννοια άνθρωπος όπως έχουν επικρατήσει (καταντήσει) σε αυτή την διάσταση είναι ο οντικός εχθρός που κρατά τον πλανήτη μακριά από τους Αρείους συνεχιστές του όντος, μακριά από τον ανώτερο εαυτό των οντολογικών μεταμορφώσεων που ξαφνικά σταμάτησαν στη μορφή του θεού και του ανθρώπου.
Πώς μέσα από την παραδοσιακή φιλοσοφία πέθανε ο άνθρωπος και πώς ο θεός; Κατ΄ αρχήν θα πρέπει να τονίσουμε τον απίστευτα πονηρό τρόπο σύμφωνα με τον οποίο επιβίωσε ό,τι θεωρούμε ως φιλοσοφία σήμερα ενάντια σε ό,τι πραγματικά είναι φιλοσοφία και έχει λησμονηθεί. Οι κρυφοί εξουσιαστές αυτού του κόσμου επέτρεψαν να επιβιώσει μόνον η φιλοσοφία η οποία θα συντηρούσε και θα ηύξαινε την υποταγή όλων αφ΄ενός στην λήθη του όντος και αφ΄ετέρου στην υποδούλωση στο βασικό σχήμα αυτής της ψευτοδιάστασης, που οδηγεί περιοριστικώς κι απολιθωτικώς τα πάντα από το θεό στον άνθρωπο και τανάπαλιν.
Το πρώτο είδος θανάτου, λοιπόν, είναι η αποκοπή των μεγεθών του θεού και του ανθρώπου από το οντολογικό τους «φυσικό»περιβάλλον. Εδώ γεννάται και φρικτά σφετερίζεται και η έννοια του θανάτου από τους εξουσιαστές αυτού του κόσμου. Ενώ οντολογικά και μέσα από την τέλεια οντική συνέχεια δεν υπάρχει καμμία έννοια σαν τον θάνατο-ούτε σαν τη ζωή-παρά μόνο μία συνεχής κίνηση, οι παραχαράκτες του αληθινού αποκόπτουν τεχνητώς τα μεγέθη του θεού και του ανθρώπου από την οντική τους συνέχεια και με αυτόν τον τρόπο τα καθιστούν υπόλογα στον χρόνο αυτής της διάστασης, στη φθορά αυτού του χρόνου – ό,τι έχει σχέση με αυτή την διάσταση είναι φθαρτό άρα και τα μεγέθη του θεού και του ανθρώπου – έρμαια σε αυτό που έπειτα θα ονομασθεί υποκειμενικότητα.βΗ υποκειμενικότητα είναι η φυσικότητα αυτής της διάστασης διότι, από τη στιγμή κατά την οποία αυτός ο κόσμος απεκόπη εκ του όντος, όλα είναι όπως τα θέλει ο καθείς πέρα από την απολυτότητα του ήδη υπάρχοντος. Μάταια ο Πρωταγόρας προσπάθησε να διακωμωδήσει μαζί με το Γοργία την δήθεν σίγουρη ανθρώπινη υποκειμενικότητα προκειμένου να αποδείξουν ότι η παρούσα διάσταση πρέπει να υποταγεί στην οντολογική απολυτότητα – ο λόγος των σοφιστών σοβαρεύει ξαφνικά όταν τεθεί υπό οντικό πρίσμα. Ο Όμηρος έθεσε τα όρια αυτής της διάστασης, ο Πλάτων ανέπτυξε το αγαθό και ο Σωκράτης εγέννησε το Εγώ. Την ίδια εποχή οι εβραίοι έθεσαν τον άνθρωπο ανάμεσα στον ιαχβέ και το ανθρώπινο πρότυπο της τορά – και το καλό και το κακό ταξίδευσε από το μυαλό του Σωκράτους στο σώμα του εβραίου. Το καλό και το κακό από το γνωσιολογικό πεδίο κατέβηκε στο ηθικό πρακτικό πεδίο σκλαβώνοντας οριστικά και αμετάκλητα τον άνθρωπο αυτής της διάστασης. Ο Αριστοτέλης εδίωξε το άλογο – σαν να λέμε το ον – και οι Επικούρειοι με τους Στωϊκούς άφησαν ισχυρά ψήγματα για την αόρατη δύναμη που είναι εδώ κρυμμένη αλλά όλοι πλέον άρχισαν να ασχολούνται με αυτόν τον κόσμο ως το μόνο δήθεν κομμάτι του σύμπαντος που παρουσιάζει ζωή και ενδιαφέρον.
Μέσα στην οντική απειρία των πολλών κόσμων του Αναξιμάνδρου η φιλοσοφία ασχολήθηκε με το χτίσιμο του σπιτιού του λόγου ,των αρετών και των επακολούθων πράξεων, ετοιμάζοντας την αστική ζωή. Το άπειρο χάθηκε και ειδικότερα μετά την Ρώμη οι άνθρωποι ενέταξαν και περιώρισαν το δίκαιο εντός αυτού του κόσμου και η ανάμνηση του όντος θεωρήθηκε η πλήρης αμαρτία. Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα εμφανίσθηκε ο Ιησούς, τώρα και ο Πλωτίνος οντολογικοποίησε μεν τον Πλάτωνα αλλά το Έν ερμηνεύθηκε με γήϊνες διαστάσεις και αυτό είναι μία από τις μεγαλύτερες ήττες της φιλοσοφίας. Το Πλωτινικό Έν είναι ισχυρά οντολογική ανάμνηση που προτρέπει στην πλήρη υπέρβαση αυτού του κόσμου χάριν της οντικής συνεχείας -αλλά οι θρησκόπληκτοι μυωπικοί κρετίνοι θεώρησαν ότι είναι ακόμα ένα κουτσομπολιό για τον ιαχβέ. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι στο μεγάλο μεταίχμιο της ιστορίας, εκεί όπου ανεφάνη η οδός προς το ον αλλά και η οδός προς τη δυτική μαζοποίηση ,εκεί όπου η Κωνσταντινούπολη συμβόλισε την δυνατότητα διάνοιξης μιάς νέας οντικής πύλης προς την οντική συνέχεια, επιστρατεύθηκαν οι μογγόλοι (κρυφοεβραίοι! Πρβλ. Χαζάρους Τούρκους κ.ο.κ.), προκειμένου η εξουσία αυτού του πλανήτη να περάσει στα ορφανά του ιαχβέ. Ο κόσμος κινήθηκε τελείως αντιοντολογικά. Αντί η ποιότητα του εθνικού χώρου και των φωτισμένων να καθορίσει την συμπαντική υπέρβαση και το τέλος αυτής της περιττής διάστασης, η χρήση νέων ηπείρων και η διά της βιομηχανίας εξάπλωση της υλικής και ποσοτικής ζωής οδήγησε στον θάνατο του ανθρώπου αλλά και του θεού διά της δήθεν ευδαιμονίας-καλοπέρασης. Ουσιαστικά οδήγησε στη βασιλεία των ονομάτων του θεού και του ανθρώπου, διότι οι δύο αυτές έννοιες είναι αυτές που βασιλεύουν, ο θεός μηχανή και ο άνθρωπος ως σύμβολο του συγκεκριμένου. Οι περιχαρείς σιωνιστές, κληρονόμοι των σφετεριστών του όντος, απολαμβάνουν τα επίχειρα της πρόσκαιρης διακυβέρνησής τους .Ο Αντίχριστος δεν είναι άλλος από όσους Αρείους ξέχασαν την οντική τους πορεία και χαίρονται που οι δούλοι τους ιαχβέ και άνθρωποι τους παρέδωσαν την γή για να απολαμβάνουν μία μόνο απολιθωμένη στιγμή του όντος. Αυτοί οι Άρειοι θα επιστρέψουν στα Ιερά Αδέλφια όταν η οντική πορεία αποκατασταθεί.
Ο θάνατος του θεού, λοιπόν, άρχισε με το ενυπόστατο του Ιησού. Κυρίως στο επίπεδο της δογματικής χριστολογίας, ειδικότερα στο κομμάτι του εκπορεύσεων του προσώπου και της φύσης του Ιησού. Η οντική οδός άρχισε να τιμωρεί τους σιωνιστές, διότι η οδός προκαλεί την πορεία, την μετάβαση και την υπέρβαση (ό,τι οι ανόητοι θνητοί ονομάζουν θάνατο). Από την ορθοδοξία των δύο εκπορεύσεων έως τον παπισμό των τριών εκπορεύσεων ολοκληρώθηκε διά του φιλιόκβε ο ελεγχόμενος από τους σιωνιστές θάνατος του ιαχβέ. Ελεγχόμενος διότι εδώ θάνατος εδώ σημαίνει την αλληλοπεριχώρηση του αδωναΐ στον άνθρωπο της διαφώτισης και μετά. Πράγματι μέσα από τις εκπορεύσεις του υιού και του αγίου πνεύματος εκ του πατρός(στην ορθόδοξη παράδοση και του αγίου πνεύματος και εκ του υιού στην παπική παράδοση) ο θεός εξαφανίσθηκε και ο θάνατός του θα πρέπει να ερμηνευθεί ως πλήρης αρνητικότητα. Ο Μάρξ-γι αυτό και κάπως ασχολήθηκε με την ορθόδοξη ανατολική παράδοση- από αυτό το σημείο άντλησε την αρνητικότητά του, τη θεωρία του περί άρνησης της αρνήσεως και μακροπρόθεσμα εξαφάνισε τον θεό εντός της ύλης. Ο θάνατος του θεού είναι προϊόν μακράς σιωνιστικής πορείας που κατέληξε στην πλήρη υλική και εμπειρική διακυβέρνηση και εξήγηση αυτού του κόσμου από τους συνεχιστές την ιδίας σιωνιστικής παραδόσεως.
Πράγματι ο ιαχβέ συγκέντρωσε όση συμπαντική δύναμη μπορούσε ο μικρόκοσμός μας να φιλοξενήσει.Μέσα από τη χριστιανική θεολογία αυτή τη δύναμη την εκχωρεί στον υιό και στο άγιο πνεύμα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Ερμής, ο συνεκτικός δεσμός ανάμεσα στον πατέρα και στον υιό. Ο ίδιος σιγά-σιγά εξαφανίζεται σαν τον δικτάτορα που παραδίδει στους διαδόχους του τα σκήπτρα. Ο θάνατος του θεού πατρός είναι η αρνητική εξαφάνιση του ιδίου και η θετική πορεία του υιού. Σαν την προδιαγεγραμμένη πορεία των ανθρώπων. Ένας φεύγει ένας έρχεται – την στιγμή κατά την οποία οντολογικά όλα υπακούουν στην ταυτόχρονη καθ᾿ εαυτήν ύπαρξη.Οι παπικοί διά του φιλιόκβε εξαφάνισαν κάθε έννοια προσωπικού θεού και ο Λούθηρος θανάτωσε διττώς τον ιαχβέ. Διά του sole fide τον εσωτερικοποίησε στον άνθρωπο – και άρα τον εξαπέστειλε στο σύμπαν. Ο άνθρωπος έμεινε μόνος εγκλωβισμένος εις τον κόσμον αυτόν -αλλά γεμάτος από το μικρόβιο του ιαχβέ. Δηλαδή γεμάτος από την κακή δύναμη επικράτησης, απομόνωσης του κόσμου αυτού από την γενικότερη συμπαντική σειρά, πλήρης της επιθυμίας να αναγάγει τον κόσμο της ύλης –τον μόνο που γνώριζε πιά – σε απολυτότητα: τις πλήρεις συνέπειες αυτής της υλοποίησης του συμπαντικού ανθρώπου διαβλέπουμε στο σημερινό αδιέξοδο.
Ο θεός λοιπόν πέθανε γιατί ως μικρόβιο εισχώρησε στον άνθρωπο. Ο διαφωτισμός διά του ντεϊσμού επισημοποίησε τον θάνατο του θεού και άρχισε το υλικό ταξίδι του ανθρώπου. Ο άνθρωπος αφού σκότωσε τον θεό του ουρανού με το να τον βάλει μέσα του έγινε ο ίδιος θεός επί της γής και ένας σκοπός γεννήθηκε. O σκοπός της υλικής επικράτησης και της υλικής γένεσης ενός κόσμου με τον τρόπο της πνευματικής γένεσης και τορά των εβραίων. Πράγματι από το διαφωτισμό και μετά το μεγάλο σιωνιστικό σχέδιο μπήκε σε πλήρη εφαρμογή συνεπικουρούμενο από την εμμενή και διαστασιακή φιλοσοφία του Κάντ και του Καρτεσίου. Ό,τι έκανε ο ιαχβέ στον ουρανό σε έξι ημέρες κατά πνευματικό τρόπο έπρεπε να κάνουν οι λογικοί άνθρωποι του διαφωτισμού στη γή κατά υλικό τρόπο στους επομένους αιώνες. Γι᾿ αυτό εξ άλλου ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός είναι το μέσον της μεταφοράς της τορά από τον ουρανό εις τη γή. Συσσωρεύεται δύναμη στους σφετεριστές και έπειτα μοιράζεται στα αθώα θύματα που έχουν χάσει την όλη συμπαντική εικόνα από μπροστά τους. Μάταια φώναζε ο Νίτσε ότι ο θεός πέθανε μέσα μας και θα πρέπει να αναστήσουμε τον ανώτερο συμπαντικό εαυτό μας –συνέχεια αυτού είναι το Χαϊντεγγεριανό Είναι. Ο Θεός Οντίν του Νίτσε – σαφώς και ο Νίτσε ομιλούσε περί ανωτέρου του ιαχβέ θεού – πέθανε μέσα σε εκλεκτούς οι οποίοι επάνω στα ερείπια του Εδώ θα χτίσουν την οδό προς το Εκεί.
Πώς όμως αντέδρασε η φιλοσοφία σε όλα αυτά; Η φιλοσοφία η παραδεδομένη και θεωρουμένη ως πνευματική ανάπτυξη; Πολύ απλά, ως υπηρέτρια των εξουσιαστικών πνευμάτων αυτού του κόσμου. Ο Καρτέσιος με την γελοιότητα του cogito ergo sum απομόνωσε συμπαντικά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έδωσε μία πολύ περιωρισμένη και βασισμένη στις πέντε αισθήσεις έννοια της ύπαρξης. Ενώ συμπαντικώς sum quia sum (=Είμαι διότι Είμαι), αίφνης η ύπαρξη γίνεται κατηγόρημα της σκέψεως, άρα επαναπροσδιορίζεται εξικονισμένη κι υποβαθμισμένη φρικτά, κατά αντισυμπαντικό τρόπο, αρχίζει δε να διαμορφώνεται εμπειριοκρατικά. Ο Κάντ αποτελειώνει το αστείο Καρτεσιανό οικοδόμημα, χωρίζοντας την γνώση από την πίστη – ενώ συμπαντικά όλα είναι Έν (σκοτώνοντας ουσιαστικά την οντολογική Πλωτινική ενότητα) και αφαιρεί από την ψυχική ενόραση την δύναμη λόγου. Οι μετακαντιανοί ολοκληρώνουν το θάνατο του συμπαντικού ανθρώπου και οδηγούν τον άνθρωπο στη φυλακή αυτού του στενού υλικού κόσμου – είπαμε ότι ο θεός πέθανε άρα όλα επιτρέπονται στον άνθρωπο που τον ενετείχισε – με το γεννήσουν δύο ψευδοτάσεις. Από τη μία η εμπειρική εξωτερικότητα της ψυχολογίας ελέγχει ως αισθητικό ζώο τον άνθρωπο(Φρόϋντ) και από την άλλη η σχολή του Νάτορπ και του Κοέν(!)θεωρεί ότι η συνείδηση είναι ο ασφαλής οδηγός αυτού του ανθρώπου. Ποιά συνείδηση όμως;Η ελεγχόμενη από τους συγχρόνους δοτήρες της ελεγχομένης πληροφορίας.
Ο Μάρξ ολοκλήρωσε απλά την γένεση επί της γής – και αν η γένεση της τορά σήμανε την αρχή του θανάτου του θεού, η μαρξική γένεση σήμανε την απαρχή του θανάτου του ανθρώπου! Πώς; Πολύ απλά, ο θάνατος θα πρέπει να εννοηθεί καθαρά οντολογικά ως η πλήρης μεταφορά του ανθρώπου από τη ζωή της οντικής συνέχειας προς το σκότος της εμπειρικής γής, της αποκομμένης από κάθε οντική συνέχεια. Ο άνθρωπος μέσα από τις πολλές προσδιοριστικές κατηγοριοποιήσεις του φθάνει ότι είναι ό,τι βλέπει και αισθάνεται και τρώει. Αυτός ο θάνατος μας οδήγησε στα πτώματα που τώρα βλέπουμε να σεργιανούν με τις κατσαρόλες στους δρόμους. Η φιλοσοφία καταντήσασα απλή εβραϊκή καταγραφή υλικών σκέψεων που κλείνουν τον άνθρωπο στον παρόντα κύκλο, από ένα κατευθυνόμενο πνεύμα προς μία δήθεν καλή ύλη, συμμετέχει αιώνες τώρα ενεργά στην υλική μηδενοποίηση του ανθρώπου.
Δυστυχώς ο αστικός υπαρξισμός του Κίρκεγγωρ αλλά κυρίως ο προλεταριακός υπανθρωπισμός του Μάρξ μεταφέρουν το οντικό βάρος από το Είναι ως Είναι στο είμαι ως εξωτερικός προσδιορισμός σε σχέση με θέσφατα που άλλοι έχουν θέσει πρίν από εμένα. Ο άνθρωπος καθίσταται μία νέα μεταβλητή υπό ορισμό και δεν Είναι πλέον εσωτερικότητα που Είναι εν στιγμή. Ο Μάρξ μαζοποιεί τους πάντες και ο καπιταλισμός προσπαθεί να περιορίσει ακόμη περισσότερο την διάσταση και το μυαλό, αξιοθρηνήτως υποβιβάζοντας την αρχή στον ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στους πλουσίους και στους φτωχούς. Όλο το ενδιαφέρον μεταφέρεται εκεί και κανείς δεν καταλαβαίνει ότι ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός προέρχονται από την ίδια σιωνιστική εκμαυλιστική πηγή, που προσδιορίζει τον άνθρωπο όχι ως Είναι αλλά ως δυνάμει υλικό γίγνεσθαι.
Ο θεός πέθανε διότι κρύφθηκε μέσα στην απειρία του υλικού κόσμου των ηλεκτρονικών εφευρέσεων ως άπειρη υλική ανθρώπινη επιτρεψιμότητα, ως άπειρη εμπειρική δύναμη. Ακόμα και ο Ιησούς εάν έβλεπε ένα τηλεκοντρόλ να ανοίγει τηλεόραση θα ένοιωθε κενός. Ο άνθρωπος πέθανε διότι μεταφέρθηκε ως ύλη μόνο σε ένα κόσμο άχρηστο πνεύματος που δεν οδηγεί πουθενά. Ο δυαλισμός της γένεσης ανάμεσα στο καλό και στο κακό που μετέφερε κακώς την οντολογική δύναμη του απείρου κατέληξε στο δυαλισμό ζωής και θανάτου. Ο θάνατος νοείται ως αχρησία οντολογική της μεταβλητής μέσα από την μεταφορά της σε άχρηστα για αυτήν πεδία.
Ο θεός και ο άνθρωπος μεταφέρθηκαν σε ένα κόσμο ύλης και αίσθησης με αποτέλεσμα να αυτοσυνθλιβούν οντολογικά, καθώς μόνο το εξωτερικό και η μάζα επαρκούν ώστε οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου να κυβερνούν. Ούτως ή άλλως εάν θυμηθούμε τη φιλοσοφία από τον Ηράκλειτο έως τον Πρωταγόρα, υπήρξε εποχή όπου ούτε άνθρωποι ούτε θεοί υπήρξαν.
Το ζεύγος θεός-άνθρωπος χρησιμοποιήθηκε πανέξυπνα από τους σιωνιστές προκειμένου να παγιδευθεί οντολογική εξουσιαστική δύναμη σε αυτή τη διάσταση που τώρα ζούμε. Και ο θεός και ο άνθρωπος τελικά μεταφέρθηκαν σε ένα στείρο κόσμο τεχνολογικής εξωτερικής πεζότητας και αυτοαναιρέθηκαν μέσα από τον πλήρη υλικό ντετερμινισμό του κόσμου που τώρα και για λίγο ακόμα θα ζούμε. Η φιλοσοφία μετατράπηκε σε κοινωνική ευήθεια περιγραφική, χωρίς κανονιστικό πνευματικό λόγο και αυτοαναιρέθηκε ως μέσον οντικής συνέχειας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλα τα πανεπιστήμια κατέστησαν την φιλοσοφία τσελεμεντέ αστικής και προλεταριακής ευζωΐας αριστερής κατά βάση. Η φιλοσοφία κατέστη μετεωρολογικό δελτίο καλοζωΐας, όργανο βημάτων που οδηγούν σε προσωπικό νιρβάνα ευδαιμονίας μέσα στον αστικό ζωοκόσμο που διαβιούμε. Το μυαλό της μεταδιαφωτιστικής φιλοσοφίας προσαρμόσθηκε στην κατασκευή μιάς οικίας που θα φιλοξενούσε την καλοπέραση του ανθρώπου του καπιταλιστικού κόσμου. Το μυαλό αυτής της φιλοσοφίας έκλεισε τον άνθρωπο μέσα σε ένα υλικό τρόπο σκέψης, αποθέωσε το δικαίωμα στην διαστασιακή μερική ζωή και ενάντια στον Κάντ αποθέωσε την ανθρώπινη συναισθηματικότητα, το δήθεν δικαίωμα του ανθρώπου στην ευτυχία. Ποιά ευτυχία ,του μικρόκοσμου που ζούμε;
Μέσα από την ανυπαρξία νέων ρευμάτων οι σύγχρονοι φιλόσοφοι συνδυάζουν παλαιά ρεύματα και μέσα από έναν απίστευτο ανθρωποκεντρισμό –ανύπαρκτο οντολογικά-αποθεώνουν το δικαίωμα του ανθρώπου της μάζας στην υλική και ανύπαρκτη οντολογικά ζωή. Αυτό το τελευταίο στάδιο της φιλοσοφίας έχει ως όργανο Αντιστροφής την ανθρώπινη ψυχή ως υλική και μόνο ενόραση ενάντια σε κάθε ανώτερο λόγο. Η φιλοσοφία που διδάσκεται σήμερα είναι ένα μείγμα ψυχολογίας των μαζών, μαρξικού τσελεμεντέ ευτυχίας, διαποτισμένη και με τη συνταγή αστών φιλοσοφο-οικονομολόγων προκειμένου ο μαζάνθρωπος να καλοπερνά. Λείπει παντελώς παν ίχνος οντικής συνεχείας, η αλήθεια ότι το ον είναι πέρα από θεό και άνθρωπο.
Όμως ο ιστός της εσωτερικότητας υπάρχει και αυτόν θα πρέπει να συλλάβει ο σύγχρονος φιλόσοφος Θησέας, προκειμένου η φιλοσοφία να δικαιολογήσει τον οντολογικό της ρόλο. Ο υπαρξισμός του Φουκώ προσπάθησε να εύρει τον μίτο της όποιας οντικής συνέχειας αλλά κλεισμένος σε αριστερά καλούπια δεν μπόρεσε να καταλάβει την οντική απειρία των Αναξιμάνδρειων πολλαπλών κόσμων και της ευρύτητας της οντολογικής απειρίας. Ο μεταμοντερνισμός του Λυοτάρ σωστά πήγε πέρα από την μαρξική φυλακή αλλά δεν μπόρεσε να εύρει τα στηρίγματα εκείνα που θα αποκάλυπταν πλήρως στον άνθρωπο του 21ου αι την οντική συνέχεια και την οδό της εσωτερικότητας προς αυτή.
Ο Μάρτιν Χάϊντεγγερ σωστά συνέχισε τον οντολογικό λόγο των προσωκρατικών αλλά και κάθε Πλωτινική και σύμφωνα με τον Πλήθωνα συζήτηση περί του οντολογικού Είναι. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εξόντωση του κόσμου μας ούτως ή άλλως κάνει επίκαιρη κάθε συζήτηση περί του Είναι. Ήδη ό,τι σήμερα ονοματίζουμε ως κόσμο είναι ένα σύνολο μάζας. Οι δυνάμεις και οι ενέργειες που κινούν τον σημερινό κόσμο είναι προβλέψιμες εξωτερικότητες ντετερμινιστικού καθαρά χαρακτήρα. Πέρα από τον θεό και τον άνθρωπο κατασκευάστηκε σε αντίθεση με το αληθινό πρότυπο του θεανθρώπου ένα σύγχρονο πρότυπο απανθρώπου με σκοπό ο κόσμος να ελεγχθεί πλήρως από την κλίκα των εξουσιαστών που αιώνες τώρα εργάζονται σιωνιστικά γι᾿ αυτόν τον σκοπό. Το χρήμα ένωσε τον κόσμο ,σήμερα δεν υπάρχει χρήμα και πλέον ηλεκτρονικά όλα είναι ένα μέσα από μία τεχνολογική οικουμενικότητα. Όχι Λόγου αλλά μηχανών και μικροτσίπ. Σε λίγο οι λίγοι εκλεκτοί με τα μικροτσίπ θα αποτελέσουν τους Αρείους του συστήματος. Οι πολλοί θα εξαφανισθούν και η γένεση των έξι ημερών επί της γής θα έχει συντελεσθεί. Όμως η συμπαντική πορεία αλλά και η ανθρώπινη πολεμική εφευρετικότητα ίσως οδηγήσει στην πλήρη εξαφάνιση και αυτού του πλανήτη ο οποίος θα μεταϋπάρξει με έναν άλλο τρόπο αποκαθιστώντας την οντική πορεία και συνέχεια.
Η συζήτηση του Χάϊντεγγερ περί του Είναι αλλά και συλλήβδην η θεωρία του Εθνικοσοσιαλισμού περί ενός κόσμου οντολογικών Αρείων αναφέρεται στο όνειρο ενός μετακόσμου έπειτα από τον δικό μας, ο οποίος θα είναι οντικά συνεπής ως εσωτερική ανάπτυξη οντολογικών δυνάμεων και όχι δήθεν φωτισμένος, προκειμένου οι αισθήσεις και μόνο να εργάζονται. Η φιλοσοφία από αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει να συνεχίσει εάν θέλει να έχει συνέχεια ιστορική αλλά και οντολογική, χωρίς να είναι το δεκανίκι του αρχιμάγειρα καρόλου μάρξ και των αφρισμένων οπαδών του.
Τι σημαίνει όλο αυτό; Επιβάλλεται ο επαναπροσδιορισμός του οντολογικού υποκειμένου της διάστασής μας. Αυτό το υποκείμενο δεν μπορεί να είναι ο ανθρωπάκος της αστικής και προλεταριακής καθημερινότητας αλλά το όνειρο του ενεργού Αρείου, που ζεί μέσα σε ένα ανώτερο συμπαντικό πλέον κόσμο, πέρα από τα όρια αυτής της διάστασης. Αυτό σημαίνει ότι ο Άρειος θα αποτελεί ένα συμβολικό Είναι, μία συνολική πρωταρχική σχεδόν δύναμη που σκέφτεται οντολογικά και προχωρεί στο δρόμο της οντικής συνέχειας. Πέρα από το όποιο μοντέλο ανθρώπου και θεού, ο Άρειος είναι η δύναμη εκείνη που ενώνει τις τρείς διαστάσεις του ανωτέρου κόσμου μας –της μυθολογίας,του λόγου και του υπέρανθρώπου-, απελευθερώνει τις δυνάμεις μέσα σε ένα νέο οντολογικό υπέρκοσμικό περιβάλλον και ανοίγει και πάλι την οδό προς το ον και τις συνεχείς μεταμορφώσεις του. Μπορεί η φιλοσοφία να ομιλήσει γι᾿ αυτό το ανανεωμένο σύμβολο του Είναι; Μπορεί εάν θέλει να λέγεται αγάπη προς την σοφία: Διότι τελικά σοφία είναι η απολογία περί του ήδη υπάρχοντος – κι αυτό ήδη είναι ο αναθάλλων ενεργός Άρειος.
Β.Δ.Μ