Ψηφίστηκε στην Βουλή με ψήφους ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ. ο νέος νόμος για την ανώτατη εκπαίδευση, που καταργεί κάθε προηγούμενο.
Το κυριώτερα προβλήματα στα Ελληνικά πανεπιστήμια είναι συναφή προς μια κατάσταση απολύτου πνευματικής παρακμής – και είναι, ακόμη ειδικώτερα, ο προσδιορισμός της έννοιας της «επιστήμης». Μια «επιστήμη» υλιστική, που δείχνει να υπάρχει μόνο για να υπηρετεί την παραγωγή, αποκομμένη σε μεγάλο βαθμό από τις έννοιες της πραγματικής διάνοιας , ενοράσεως και πνεύματος. Τα «πανεπιστήμια» τουλάχιστον στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί είτε στην καλύτερη περίπτωση σε σχολές στοιχειώδους επαγγελματικής καταρτίσεως, εκπροσωπώντας απλά για αρκετούς φοιτητές ένα χώρο όπου απλώς θα κάνουν νέες γνωριμίες, θα διασκεδάζουν, θα περνούν τον χρόνο τους στις καφετέριες και στα κλάμπ, σπαταλώντας τα χρήματα των γονέων τους που νομίζουν πως τα παιδιά τους σπουδάζουν – και, τελικά, κάποτε θα καταφέρουν να πάρουν κάποτε το πτυχίο δίχως να έχουν μάθει απολύτως τίποτε ουσιαστικό.
Ο νέος νόμος φυσικά και δεν θα μπορούσε να αλλάξει τίποτε απολύτως αναφορικά με την ως άνω συνοψιζομένη κατάντια, που είναι σύμφυτη με την πνευματική παρακμή ολόκληρης της κοινωνίας, όπως αναπαράγεται σε όλους τους τομείς, από την πολιτική μέχρι και την εκπαίδευση.
Τα ανώτατα όρια φοιτήσεως που θέτει ο νέος νόμος δεν θα βοηθήσουν να βελτιωθεί η κατάσταση. Διότι τα «πανεπιστήμια», έχοντας σκοπό να επιτυγχάνουν «καλές» εικονικές αποδόσεις κατά την υποτιθέμενη «αξιολόγηση» του «διδακτικού έργου», που έχει άμεση συνάφεια και με τηνκαλύτερη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, έχουν ήδη αρχίσει κάθε χρόνο να ρίχνουν το επίπεδο των απαιτήσεων, ώστε να αυξάνουν τον αριθμό των «επιτυχημένων»! Πλήθος μαθημάτων έχουν ως αποτέλεσμα τεράστια ποσοστά επιτυχόντων με μεγάλες βαθμολογίες, μέσα από αντιγραφή ή μέσα από σταθερώς επαναλαμβανόμενα θέματα που τα μαθαίνουν μηχανικά ή και που δίνονται λυμένα από τον καθηγητή πριν την εξέταση, που είτε αναγκάζεται να πειθαρχήσει στις γενικές κατευθύνσεις που του δίνει το ίδρυμα είτε διεκδικεί, έτσι, την συμπάθεια του φοιτητικού προλεταριάτου και των συμμοριών του, κομματικών ή μη. Με τον νέο νόμο απλώς θα υποβιβάσουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο ώστε, παρ᾿ ότι οι περισσότεροι είναι εντελώς αδιάφοροι σχετικά με το αντικείμενο σπουδών τους, να καταφέρνει ένα μεγάλος αριθμός φοιτητών να παίρνουν πτυχίο και μάλιστα σε ακόμα συντομότερο χρόνο και μαθαίνοντας ακόμα λιγότερα από ό,τι ώς τώρα μάθαιναν …
Όσο για τους «αιώνιους φοιτητές», θα καθορίζεται από κάθε ίδρυμα η πιθανή δυνατότητα παραμονής τους και μετά την λήξη του τιθεμένου χρονικού ορίου. Μια πρόταση του υπουργείου είναι η καταβολή κάποιου ποσού διδάκτρων ανά εξάμηνο, με την οποία κάποιος θα μπορεί να παραμείνει όσα χρόνια ή και δεκαετίες επιθυμεί… Αυτό μπορεί να παρέχει κάποιους οικονομικούς πόρους στα πανεπιστήμια αλλά σε τίποτε δεν συμβάλλει στο να επιτελέσουν καλύτερα τον ίδιο τους τον ρόλο, αυτόν της θεραπείας της επιστήμης. Γενικότερα ο νέος νόμος πιέζει ισχυρά προς την κατεύθυνση της μετατροπής της ανώτατης εκπαιδεύσεως σε εμπόρευμα και της ακόμα βαθύτερης υποταγής της «επιστήμης» στην αγορά .
Η θεσμοθέτηση τριετών προγραμμάτων σπουδών που θα αποδίδουν τίτλους ισοτίμους με τους σημερινούς τετραετείς καλλιεργεί ακόμη περισσότερο την υποβάθμιση, όπως και η θεσμοθέτηση διετών κύκλων που θα οδηγούν σε πτυχίο «επαγγελματικής καταρτίσεως».
Τα υποτιθέμενα μέτρα για τους «εργαζόμενους φοιτητές» συνιστούν κάτι παραπάνω από κοροϊδία. Κατά τον νέο νόμο, οι «εργαζόμενοι φοιτητές» θα μπορούν να διπλασιάζουν τον χρόνο σπουδών τους, αρκεί να έχουν «20 ένσημα» εβδομαδιαίως για όλη την διάρκεια αυτών · μάλιστα δε ο εργοδότης «θα υποχρεούται να τους δίδει άδειες μακράς διαρκείας κατά τις εξεταστικές περιόδους» ! Σήμερα , ενώ ακόμη και κάποιος έμπειρος και εξειδικευμένος που έχει μείνει άνεργος είναι αρκετά δύσκολο να βρει εργασία (με την ανεργία να πλησιάζει επισήμως στο 20%) και ακόμα δυσκολώτερο να βρει εργασία με ένσημα, την στιγμή που εκατομμύρια λαθρομετανάστες εργάζονται παράνομα. Εάν κάποιος φοιτητής ζητήσει να εφαρμοσθεί ο νόμος, σαφέστατα θα απορριφθεί άμεσα από τον εργοδότη – όχι λόγω «υψηλών απαιτήσεων», αλλά διότι θα θεωρήσει παράφρονα κάποιον, και μάλιστα φοιτητή, που διενοήθη να ζητήσει ένσημα και άδειες μακράς διαρκείας, θεωρώντας κιόλας ότι κατόπιν θα υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα να προσληφθεί!
Έτσι βλέπουμε ότι ο νέος νόμος αυξάνει ακόμη περισσότερο την αναξιοκρατία στην πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση αφού, αντί για ένα πνεύμα αριστείας και αληθινής επιστημονικής ικανότητος και πραγματικού ενδιαφέροντος για τις σπουδές, αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο σε κεντρικό κριτήριο για την απόκτηση πτυχίου η οικονομική ευχέρεια του φοιτητού. Φοιτητές που ενδιαφέρονται πραγματικά για τις σπουδές τους αλλά είναι αναγκασμένοι να εργάζονται για να επιβιώσουν, θα έχουν ακόμα λιγότερες ευκαιρίες στο να σπουδάσουν, δεδομένων και των διά του νέου νόμου επιβαλλομένων περιορισμών στην διάρκεια φοιτήσεως – ενώ, απεναντίας, όσοι κάνουν απλώς «τουρισμό» με τα λεφτά των γονέων και βαριούνται να κάνουν ακόμα και τις φοιτητικές εργασίες τους, θα συνεχίσουν να τις αγοράζουν έτοιμες από τα πανεπιστημιακά φροντιστήρια , η δραστηριότητα και η ζήτηση των οποίων θα επεκταθεί ακόμη περισσότερο.
Μια από τις θετικές καινοτομίες του νέου νόμου είναι, σημειωτέον, η μη συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα συνδιοικήσεως. Έτσι θα αναιρεθούν φαινόμενα που είχαμε στο παρελθόν, με φοιτητές που δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το αντικείμενο σπουδών τους να ψηφίζουν για τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, στην διδακτέα ύλη και για το ποια θα πρέπει να είναι τα προσφερόμενα μαθήματα, όπως και να καλούνται να ψηφίζουν για θέματα διοικητικά και οικονομικά για τα οποία δεν είχαν την παραμικρή ιδέα ή σοβαρή θεώρηση. Βεβαίως και αρκετοί καθηγητές που τώρα πλέον μόνοι τους καλούνται να αποφασίζουν για αυτά τα θέματα επίσης είναι ακατάλληλοι ή αναρμόδιοι, καθώς και το ίδιο το πολιτικό κοινωνικό και θεσμικό καθεστώς καθ᾿ εαυτό, του οποίου αποτελούν κρίσιμο κομμάτι τα πανεπιστήμια, είναι ακατάλληλο για να αναπτυχθεί οποιαδήποτε πραγματική επιστήμη. Πάντως, όμως, ή έξοδος των φοιτητών από τα όργανα συνδιοικήσεως είναι μια βελτίωση.
Μια άλλη βελτίωση είναι η κατάργηση του ασύλου. Μια αυθεντική έννοια ασύλου για κάποιο χώρο θα μπορούσε να έχει νόημα μόνον εφ᾿ όσον εκείνος θα περιεβάλλετο μιαν μορφή Ιερότητος, τέτοιας ώστε να γίνει αποδεκτή η μη παραβίασή και διατάραξή της από εξωτερικούς παράγοντες ξένους ή υποδεεστέρους εν σχέσει προς αυτήν την ιερότητα. Είναι σαφές ότι στα σημερινά πανεπιστήμια δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο, καθώς αντί να αποτελούν Ναούς της Γνώσεως (με την αυθεντικής της έννοια) αποτελούν «Ναούς» της Παρακμής, του δογματικώς περιχαρακωμένου απολιθωμένου Υλισμού σ᾿ όλα τα επίπεδα, άσυλα ασύδοτης εκτονώσεως και ασχημοσύνης των ποικίλλων κακοήθων μπαντιτών, χαϊδεμένων κουκουλοφόρων κανακάρηδων του Συστήματος που παίζουν «επανάσταση» εκ του ασφαλούς και μέχρι πλησμονής, έναντι της ανιαρής των αεργίας και μονοτόνου κοπριταριού, ξεσαλωμένων αναρχοκομμουνιστών, αθιγγάνων, σκούρων (λαθρο)μεταναστών με την … περιζήτητη (πολυ-)πολιτισμική τους πραμάτεια – αλλά και κάθε είδους λοιπών εγκληματικών στοιχείων, όπως εμπόρων ναρκωτικών, που «αξιοποιούν» τους χώρους των πανεπιστημίων, ως οι αληθείς χρήστες του … ακαδημαϊκού «ασύλου».
Εις ό,τι αφορά στην υποτιθέμενη «ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα πανεπιστήμια», κάτι τέτοιο ουδέποτε υπήρξε επί «ασύλου». Διότι ακριβώς το άσυλο διεσφάλιζε το αντίθετο. Τα πανεπιστήμια βρίσκονται υπό την συνεχή ομηρία αναρχοκομμουνιστών και κουκουλοφόρων, όποιος δε τολμά να εκφράσει οποιαδήποτε άποψη δεν συμβαδίζει με τις δικές τους απόψεις, από καθηγητές μέχρι φοιτητές, βρίσκονται τελικώς χτυπημένοι με τσεκούρια, ρόπαλα και σιδηρολοστούς στο νοσοκομείο. Υπό την αγαστή αιγίδα ενός … προβληματισμένου φοιτητικού “συνδικαλισμού”, που έχει ως νοηματοδοτούσες αξίες από την διοργάνωση “εκδρομών στην Μύκονο”, την διοργάνωση “party” και τη προώθηση του “lifestyle” της σήψεως και της παρακμής, ώς την …διακυβέρνηση της χώρας από την νομενκλατούρα των κομισσαρίων-απολιθωμάτων του ΚΚΕ, εναλλακτικά!
Στην πραγματικότητα όμως αυτό που καταργήθηκε δεν είναι αυτού του τύπου «άσυλο», αλλά η επίσημη δικαιολογία που μέχρι τώρα προέβαλλε το κράτος ώστε να επιτρέπει να συνεχίζονται αυτά τα φαινόμενα (που ήταν ο νόμος περί ασύλου). Όμως το καθεστώς της τρομοκρατίας και της ομηρίας των πανεπιστημίων συνεχίζεται και θα συνεχισθεί. Ήδη πολλές σχολές τελούν υπό κατάληψη, ελεγχόμενες από αναρχοκομμουνιστές που δια της βίας έχουν σταματήσει κάθε εκπαιδευτική διαδικασία – και, πιθανότατα, σε αρκετές σχολές θα χαθεί ολόκληρο το ακαδημαϊκό εξάμηνο. Η Διαμαντοπούλου τους διεβεβαίωσε ότι δεν θα υπάρχει καμμιά παρέμβαση της αστυνομίας για να επαναφέρει τις σχολές στην νόμιμη λειτουργία τους, διότι «το άσυλο συνεχίζει να ισχύει ως ιδέα» – και δήλωσε ότι «το εξάμηνο μπορεί μεν να χαθεί στις σχολές – αλλά τι να κάνουμε, κάθε αγώνας έχει και τις συνέπειές του!»
Τέλος αξίζει να επισημανθεί η γελοία στάση της ΝΔ που δήλωσε ότι, εφ᾿ όσον εκλεγεί κυβέρνηση, θα επαναφέρει την ψήφο και των φοιτητών για την εκλογή πρυτάνεως (επαναφέροντας έτσι και την διαπλοκή ανάμεσα στα «γαλάζια μαμμόθρεφτα» της ΔΑΠ και τους διαφόρους υποψηφίους πρυτάνεις).
Εξ άλλου η ΝΔ αποδεδειγμένως διαθέτει ειδική και δοκιμασμένη … τεχνογνωσία επί του πως μετατρέπονται πανεπιστήμια σε μιαρά καρκινωματικά χαμαιτυπεία, από το 1974 ήδη επανειλημμένως (και οδυνηρώς…) καταδεδειγμένη! Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, ότι υπερβαίνει και την αριστερά σε λαϊκισμό και ξεπούλημα, όπως αυτή και τα ανθρωπάριά της μοναδικώς γνωρίζουν, ως οι αστοί που, κλασσικώς, επαληθεύουν την ρήση του Λένιν, ότι παρέχουν οι ίδιοι το σχοινί της κρεμάλας τους… Πώς να ισχυριζόταν, λοιπόν, κανείς ποτέ πως δεν την αξίζουν;;;
