Μετά το καθεστώς των διομολογήσεων, μάλλον μέσα από την ανάπτυξη της βιομηχανικής επανάστασης, η οποία έφερε τους Ευρωπαίους σε θέση ισχύος, η τεχνολογική και οικονομική επιβολή της δύσης προς την ανατολή είναι πλέον ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Μέσα από την αποικιοκρατία η δύση έγινε πολιτιστικό καθεστώς στην ανατολή, μιάς και επέβαλε σταδιακά τον δικό της πολιτισμό. Ό,τι συνέβη λοιπόν με την Κίνα συνέβη και με τους Οθωμανούς. Η δύση επεκάλυψε τον πολιτισμό αυτών των περιοχών με το δικό της νεοβιομηχανικό, και σήμερα πλέον ομιλούμε για ένα παγκόσμιο κοινό πολιτισμό ύλης και τεχνολογίας.
Οι Οθωμανοί ειδικότερα βοήθησαν την δύση διότι της προσέφεραν μία σίγουρη πύλη προς την ανατολή. Επίσης η Ρωσία κρατήθηκε μακριά από τη Μεσόγειο άρα από την Αφρική και την Ασία. Βέβαια η δύση μέσα από την οθωμανική αυτοκρατορία είχε ένα ισλαμικό σύμμαχο που κάποτε θα τον χρησιμοποιούσε. Όπως σήμερα. Η συμμαχία της δύσης με τους Τούρκους, η συνεχής φιλολογία περί εισόδου των στην ευρωπαϊκή ένωση, η οικονομική και διατραπεζική και βιομηχανική συνταύτισή τους με τους Ευρωπαίους βοηθεί την δύση να δείχνει φιλική προς το Ισλάμ, άρα να έχει αρκετούς συμμάχους στον ισλαμικό κόσμο και διά της Τουρκίας να προσεταιρίζεται ακόμη περισσότερους.
Η οθωμανική αυτοκρατορία παλαιότερα και η σημερινή λοιπόν Τουρκία είναι η πύλη των δυτικών προς την ανατολή.
Μέσα από την κατάρρευση του σημερινού Ελληνικού(;) κράτους ο τελευταίος ανασχετικός παράγοντας εξαφανίσθηκε. Ίσα-ίσα που τώρα από ό,τι φαίνεται-ίσως και γι΄ αυτό δεν χρεωκοπούμε ώστε ανεξάρτητοι μέσα από την επιστροφή στη δραχμή να προχωρήσουμε «μόνοι μας»ως Ελλάδα -η Τουρκία και η παλαιά οθωμανική αυτοκρατορία ανασυστήνεται ώστε να αποτελέσει και πάλι πύλη των δυτικών της διαλυμένης Ευρώπης προς την ανατολή, προκειμένου κάποια εσχατολογικά σχέδια να εκπληρωθούν.
Οι καταβολές αυτού του σχεδίου είναι ισχυρές. Ο εβραϊκής καταγωγής Κεμάλ συμμάχησε με τον εβραϊκής επιρροής Λένιν. Ο Κεμάλ θεωρήθηκε ως εθνικός επαναστάτης και άρα συμμάχησε με έναν κοινωνικό επαναστάτη. Η αξιακή βάση όμως είναι δεδομένη. Οι δυτικοί και πάλι πέτυχαν τον σκοπό τους –αυτοί ήταν πίσω από την χρηματοδότηση και την οικονομική ανάπτυξη της νεοΤουρκίας του Κεμάλ.Οι Ρώσοι έστω και ως Σοβιετικοί δεν κατέβηκαν στην Μεσόγειο και η παλαιά οθωμανική αυτοκρατορία -όση απέμεινε-παρέμεινε ασφαλής στρατιωτική και διπλωματική πύλη προς την ανατολή. Ούτως ή άλλως εάν σκεφθούμε τις τρείς θρησκείες της αποκάλυψης που αποτελούν την πάλαι ποτέ οθωμανική αυτοκρατορία θα ιδούμε ότι η δυτική κουλτούρα σταδιακά μέσα από την νεοφιλοσοφική της προσέγγιση γύρω από τον έλλογο άνθρωπο που μπορεί να επιβληθεί στον υλικό του κόσμο ,τις ήλεγξε, άρα συνεχώς ελέγχει την πάλαι ποτέ οθωμανική αυτοκρατορία την οποία όποτε θέλει μπορεί και να ανασυστήσει · κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν της παλαιάς.
Όπως είπαμε οι δυτικοί ακόμη χρειάζονται το Ελληνικό πτώμα που λέγεται κράτος προκειμένου να μη διαρραγούν οι γεωπολιτικές ισορροπίες. Η επιστροφή στην δραχμή –τύπου δεκαετίας 50- μπορεί και να σήμαινε ένα μεγαλοϊδεατισμό που θα έστελνε περίπατο την ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Επίσης η χρεωκοπία, η επίσημη χρεωκοπία μπορεί να αναθέρμαινε το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων γι΄ αυτό και δεν προτιμάται, την στιγμή που οι δυτικοί θέλουν να κάνουν την Ευρώπη μία απέραντη αυτοκρατορία ανθρώπων χωρίς σκοπό και αξίες ζωής.
Ένα χρόνο ακριβώς από την διάλυση του Κοινοβουλίου της Κωνσταντινούπολης από τους Άγγλους ,στις 3/16/3/1921, υπέγραψαν οι Κεμαλικοί με τους Σοβιετικούς το σύμφωνο φιλίας. Αυτές οι τουρκοσοβιετικές επαφές έκαναν τους δυτικούς διαλλακτικούς απέναντι στον Κεμάλ. Τέτοιες διπλωματικές ενέργειες που γίνονται με στόχο την εκμετάλλευση της αντίθεσης των μεγάλων από τους μικρούς, συνιστούν την ενεργητική ουδετεροφιλία, εξωτερική πολιτική που εγκαινίασε ο Κεμάλ. Όταν λοιπόν οι Έλληνες είχαν φθάσει στα όρια της εξαθλίωσης στο Σαγγάριο, ο Κεμάλ είχε προσφέρει στο οικονομικό πιάτο της δύσης την Τουρκία, παίρνοντας ως αντάλλαγμα ένα νέο κράτος –την Τουρκία- το οποίο στον τύπο και όχι στην ουσία ήταν ανεξάρτητο. Το σύμφωνο Φρανκλίν-Μπουιλιόν προσέφερε σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές στους Γάλλους, η Μοσούλη και τα πετρέλαιά της εκμεταλλεύονταν από τους Ιταλούς κ.ο.κ., την στιγμή που οι Έλληνες τελείωναν οριστικά από τη Μικρασία μέσα από τη γενοκτονία του 1922.
Ας προσέξουμε την συνθήκη της Λωζάνης. Η Ανατολική Θράκη-λόγω Κωνσταντινούπολης ,η Ίμβρος και η Τένεδος αλλά και τα Στενά αποδόθηκαν στους Τούρκους προκειμένου η Ελλάδα να αποκοπεί οριστικά από το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας αλλά και της αποκατάστασης του Ορθοδόξου τόξου με τους Ρώσους κ.ο.κ. Το ορθόδοξο τόξο εμποδίσθηκε ακόμα και τώρα που η Ελλάς θα μπορούσε να συνάψει ευνοϊκές συνθήκες με τη Ρωσία. Δεν το έκανε διότι η δύση τρέμει την ανασύσταση της Τετάρτης Ρώμης. Επίσης στην ίδια συνθήκη τα βορειοδυτικά σύνορα της Τουρκίας καθορίσθηκαν μέσα από τις συμφωνίες με τους μπολσεβίκους. Η νέα Τουρκία του Κεμάλ ήταν σύμμαχος και με τους μπολσεβίκους και τους Ευρωπαίους κουβαλώντας πάντα το όνειρο της ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας –κάτι που αποτελεί σημείο της εποχής μας. Η παραχώρηση της Κύπρου στους Άγγλους από τους Τούρκους απλά αποδεικνύει του λόγου το αληθές στις διεθνείς συμμαχίες του Κεμάλ.
Ο νέος χάρτης, λοιπόν, του κόσμου στηρίζεται στο ότι η Τουρκία είναι ασφαλές πέρασμα προς τη δύση και την ανατολή. Ασφαλές σημείο διακανονισμού σχεδίων. Εκεί και εκτυλίχθηκε και εκτυλίσσεται το σχέδιο με τους λαθρομετανάστες.
Αυτά όλα εξάλλου επιρρωνύονται από τον Αχμέτ Νταβούτογλου, υπουργό εξωτερικών των Τούρκων, ο οποίος στο έργο του «το στρατηγικό βάθος» προβάλλει ως κύριο ιδεολογικό άξονα την εξύψωση των Τούρκων σε μία υπερδύναμη που θα ηγείται του αραβικού κόσμου, έχοντας παράλληλα ως δορυφόρους τα βαλκανικά κράτη. Ο Νταβούτογλου προτείνει μία επιθετική εξωτερική πολιτική που θα επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα με κάθε κόστος, ακόμα και αν χρειασθεί πόλεμος. Θεωρεί ο Τούρκος πολιτικός ότι η ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας είναι σημαντικός παράγοντας για την πραγματοποίηση του μεγαλοιδεατισμού του, της πραγματοποίησης της νέας οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ανίσχυρη η Ελλάδα παρακολουθεί ή υποπίπτει σε καταστάσεις το πλήρες εύρος των οποίων θα γνωρίσουν τα παιδιά μας σε κάποια χρόνια από σήμερα. Προσφέρουμε στα παιδιά μας μία σκλαβωμένη πατρίδα και η ιστορία θα μας τιμωρήσει γι΄ αυτό.
Σήμερα πλέον η Τουρκία αποτελεί ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Εξάλλου, όπως είναι ευρέως γνωστό, η ανάσταση της Τουρκίας από το 2001 έως σήμερα επετεύχθη μέσα από το ΔΝΤ, τις βαθύτατες δομικές αλλαγές του Κεμάλ Δερβίς και την πλήρη συνεργασία των δύο κυβερνήσεων του ΑΚP. Oι κρατικές δαπάνες περικόπηκαν, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων πάγωσαν, η επιχειρηματική δραστηριότητα διευκολύνθηκε και, μέσα από την πάταξη της γραφειοκρατίας, οι ιδιωτικοποιήσεις απέφεραν πάνω από 20 δις δολάρια. Όπως όμως τονίζουν επιφανείς οικονομικοί αναλυτές, πίσω από όλα αυτά κρύβεται μία πρωτόγνωρη εισροή ξένων κεφαλαίων, καθώς η κυβέρνηση Ερντογάν ακολούθησε μία ιδιαίτερη φιλική πολιτική προς τους ξένους επενδυτές –συνεχίζοντας την πάγια διαχρονική πολιτική της Τουρκίας, την πολιτική της εξάρτησης από τις μεγάλες δυνάμεις, προκειμένου επιβιώνοντας να τις εξυπηρετεί – σημειώνουμε και πάλι ότι η Τουρκία εξυπηρετεί τις μεγάλες δυνάμεις ως πύλη στην ανατολή και ως σύνδεσμος με τους μουσουλμάνους με τους οποίους η δύση θέλει τις καλές σχέσεις ,κάτι που δεν μπορεί να το πετύχει με τους μουσουλμάνους του Ιράκ για ευνόητους λόγους. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις στη χώρα έχουν φθάσει τα 5 δις € τον χρόνο(!).
Το συμπέρασμα από όλα αυτά πολύ φοβούμαι ότι έρχεται μόνο του. Την στιγμή που η Ελλάδα αργοπεθαίνει, η Τουρκία φαντάζει δυνατή, ζωογονημένη από το ΔΝΤ (με το οποίο τα πήγε θαυμάσια , καθώς είναι χώρα σκληρής μωαμεθανικής παράδοσης και στρατιωτικής υπακοής). Ως εκ τούτου, εάν υποθέσουμε ότι τα νήματα αυτού του κόσμου τα κινούν συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας, οι κατασκευασμένες ισορροπίες ομιλούν για μία παντοδύναμη Τουρκία και για μία ασθμαίνουσα Ελλάδα. Οι επιλογές είναι δύο. Αυτά τα κέντρα εξουσίας θα περιμένουν την Ελλάδα να ορθοποδήσει (αδύνατον νομίζω, διότι όλα γίνονται προκειμένου η πατρίδα μας να εξαφανισθεί).
Η δεύτερη επιλογή είναι αυτή που καταδεικνύει και την ιστορική συνέχεια. Η οθωμανική αυτοκρατορία είναι έτοιμη, η Ευρώπη ως αυτοκρατορία χαμένων ανθρώπων είναι έτοιμη. Το ενδιαφέρον του κόσμου κινείται όλο και πιο ανατολικά, το κέντρο βάρους του κόσμου μετατίθεται εκεί από όπου ξεκίνησε. Ο υπόλοιπος κόσμος θα πρέπει να είναι στην κατάσταση εκείνη όπου βρισκόταν όταν η Ανατολή ευημερούσε. Τα δέντρα και οι καρποί τους να είναι καλά, και όλοι κάτι θα βρίσκουν να τρώνε. Εξάλλου το έχουμε ξαναπεί. Η Ελληνική Παιδεία είναι το μόνο αντίβαρο σε όλα αυτά.
Β.Δ.Μ.