Στις 12 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από το θάνατο του Καρόλου Δαρβίνου, του οξυδερκούς αυτού Άγγλου φυσιοδίφη που εισήγαγε την πολυσυζητημένη θεωρία της εξελίξεως των ειδών. Η επέτειος αυτή έφερε ξανά στο προσκήνιο την συζήτηση γύρω από τις βασικές ιδέες της εξελικτικής θεωρίας και την τεράστια συμβολή της στην πρόοδο της συγχρόνου επιστημονικής γνώσεως στον τομέα της βιολογίας. Η πτυχή βεβαίως της δαρβινικής θεωρίας που σκοπίμως αποσιωπάται από τους θιασώτες της συγχρόνου «πολιτικής ορθότητος» είναι ο συνεπαγόμενος φυλετισμός του Δαρβίνου ο οποίος διαφαίνεται και μόνο από τον πλήρη τίτλο του βασικού συγγράμματός του. Άπαντες σχεδόν γνωρίζουν ως τίτλο του βασικότερου συγγράμματος του Δαρβίνου το «The Origin of Species» (=«Η προέλευσις των ειδών») ο οποίος όμως στην πραγματικότητα αποτελεί τμήμα του πλήρους τίτλου. ΕλάχιστοιγνωρίζουνότιοπλήρηςτίτλοςτουσυγγράμματοςτουΔαρβίνουείναι: «On the Origin of Species by Means of Natural Selection, or the Preservation of Favoured Races in the Struggle of Life.» (=«Σχετικά με τηνπροέλευση των ειδών με τη βοήθεια της φυσικής επιλογής, ή,η διατήρηση των προικισμένων φυλών στον αγώνα της επιβίωσης»). Γίνεται εύκολα αντιληπτός ο λόγος της σκοπίμου αποκρύψεως του πλήρους τίτλου του δαρβινικού έργου καθώς είναι προφανής η αριστοκρατική, ελιτίστικη, προσέγγιση του Δαρβίνου, ως λογική συνέπεια του συμπεράσματός του περί της νομοτελειακής κυριαρχίας των βιολογικώς προικισμένων στον αέναο, αδυσώπητο, αγώνα της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι είς εκ των θεμελιωτών της φυλετικής θεωρίας στα νεότερα χρόνια, ο σπουδαίος H. S. Chamberlain, σχολιάζοντας το έργο του Δαρβίνου είχε παρατηρήσει ότι«…Αυτή η θετική, αυθεντικά εμπειρική εργασία (Η προέλευσις των ειδών) την οποία ευλόγως δεν μπορεί κανείς να παραβλέπει πια, συνιστά την απόδειξη της σημασίας της φυλής εντός του συνολικού φάσματος των ζώντων οργανισμών […] δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανακάλυψις αυτού του φυσικού νόμου είναι εξίσου αδιάψευστοςκαι, για μας τους ανθρώπους, σημαντικότερη από αυτή της βαρύτητος.» [Brief an Ernst von Wolzogen, 5. Februar 1900].
Με τα σημερινά πολιτικά κριτήρια, τα συμπεράσματα του Δαρβίνου θα ήταν αρκετά για να του προσαφθεί ο χαρακτηρισμός του ρατσιστού αφού θεωρούσε ότι οι ανθρώπινες φυλές είναι απολύτως διακριτές και ο βαθμός διαφοροποιήσεώς των είναι τέτοιος ώστε θα ήτο ορθότερον να θεωρούνται υποείδη: «Ο άνθρωπος έχει ανέλθει στην σύγχρονή του κατάσταση ως αποτέλεσμα των δεδομένων που έως τώρα διευκρινίστηκαν, συνεπικουρούμενων και από άλλα ίσως ανεξερεύνητα ακόμη στοιχεία. Δεδομένου όμως ότι το πέτυχε στο επίπεδο της ανθρωπότητος, έχει διαχωριστεί σε διακριτές φυλές ή όπως θα μπορούσαν ορθότερα να ονομαστούν, υποείδη. Κάποια από αυτά όπως ο Νέγρος και ο Ευρωπαίος είναι τόσο διακριτά ώστε αν δείγματα τους είχαν εκτεθεί σε έναν φυσιοδίφη χωρίς συμπληρωματικές πληροφορίες, αναμφισβήτητα θα είχαν εξεταστεί από εκείνον ως πραγματικά είδη.» [CHARLESDARWIN, TheDescentofMan (1871)]
Παίρνοντας αφορμή από την σκοπίμως καλλιεργούμενη σύγχυση γύρω από την ορθή αποτίμηση της αξίας της δαρβινικής θεωρίας και των προεκτάσεών της, έχει μεγάλο ενδιαφέρον η παρατήρηση του υπούλου τρόπου με τον οποίο οι κρατούσες δυνάμεις της «πολιτικής ορθότητος», καθημερινώς, φιλτράρουν, διαστρέφουν, αποσιωπούν ή υποβαθμίζουν τα συντριπτικά επιστημονικά ευρήματα τα προερχόμενα από όλο το φάσμα των κλάδων των βιολογικών επιστημών τα οποία πιστοποιούν πέραν πάσης αμφιβολίας την δύναμη της κληρονομικότητος, την αναγωγή κάθε φυσικής εκδηλώσεως στις γενετικές διαφοροποιήσεις, την σταθερή συσχέτιση της συμπεριφοράς με τις γονιδιακές πληροφορίες και εν γένει το γενετικό δυναμικό, προκειμένου να συντηρηθούν, τεχνηέντως, τα απατηλά δόγματα του εξισωτισμού και του μπηχεβιορισμού – συμπεριφορισμού (θεωρία που ανάγει κάθε κοινωνική συμπεριφορά στην μάθηση και γενικότερα στην επίδραση του περιβάλλοντος, υποβαθμίζοντας τις εγγενείς, κληρονομικές καταβολές). Τα δόγματα αυτά είναι απολύτως αλληλένδετα με τον νόθο και διαστροφικό σύγχρονο «πολιτισμό» και τα ισοπεδωτικά πολιτικά δόγματα του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού καθώς και με τα μεσανατολικής προελεύσεως θρησκευτικά δόγματα που αποτελούν την βάση του.
Η οπτική της πολιτικής ορθότητος έχει επιβληθεί ως μια άτυπη δικτατορία που ασκεί προληπτική λογοκρισία στην επιστημονική αλήθεια όταν η τελευταίακαταρρίπτει και διαψεύδει τα «πολιτικώς ορθά» επί δεκαετίες προπαγανδισμένα δόγματα και κλισέ… Θα αναφέρω ένα ενδεικτικό παράδειγμα, σημειώνοντας ότι υπάρχουν άπειρες ανάλογες περιπτώσεις. Τις προάλλες, υποβαθμίστηκε εντελώς από τα μ.μ.ε μία άκρως ενδιαφέρουσα είδηση, που αφορούσε τα συμπεράσματα μιας πολύ πρόσφατης επιστημονικής έρευνας η οποία απεδείκνυε ότι οι διάφορες μικροεκφράσεις του προσώπου που αποδίδουν το εύρος των ανθρωπίνων συναισθημάτων: (α) εμφανίζουν μια εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ συγγενών και (β) η ομοιότητα αυτή δεν είναι αποτέλεσμα κοινωνικής μάθησης, όπως πιστευόταν, αλλά ότι έχει γενετική βάση! Να σημειωθεί ότι η εξαγωγή του τελευταίου συμπεράσματος βασίστηκε σε ενδελεχή μελέτη μεγάλου δείγματος μονοζυγωτικών διδύμων, εκ γενετής τυφλών. Η χαρακτηριστική λοιπόν έκφραση του προσώπου, ο καθρέπτης του ψυχισμού κάθε ανθρώπου ανάγεται και αυτή στην κληρονομικότητα. Κι όμως, αυτή η σπουδαία επιστημονική ανακάλυψη πέρασε στα ψιλά. Γιατί; Απλούστατα, επειδή αποτελεί ένα ακόμη συντριπτικό ράπισμα στα σαθρά θεμέλια του αντιεπιστημονικού δόγματος του εξισωτισμού το οποίο έχει μεταπολεμικώς επιβληθεί σε όλες τις επιστήμες ως η δέουσα «πολιτικώς ορθή» προσέγγιση.
Όλα αυτά 200 έτη μετά τον θάνατο του Δαρβίνου (… και 63 έτη μετά τη λήξη του Β’ παγκοσμίου Πολέμου … ).