Ωστόσο το πραγματικό περιεχόμενο της συγκεκριμένης νομοθετικής ρυθμίσεως είναι πολύ βαθύτερο.
Ο νόμος Ραγκούση στην πραγματικότητα συνεπάγεται την πλήρη μεταβολή του νομικού σε πρώτη φάση και του κοινωνικώς αποδεκτού σε δεύτερη, περιεχομένου της έννοιας «Έλλην».
Το «Ελληνικό» κράτος όχι μόνο παύει να αναγνωρίζει την κυριαρχία του Ελληνικού έθνους πάνω στις διοικητικές του δομές και την γεωγραφική επικράτεια εντός των συνόρων του, αλλά πλέον δεν αναγνωρίζει ούτε την ίδια την ύπαρξη του Ελληνικού έθνους, ούτε και το δικαίωμά του να συνεχίσει να υπάρχει.
Η έννοια «Έλλην» δεν θα προσδιορίζει πλέον μια ταυτότητα εθνοφυλετικής καταγωγής, πολιτισμού και παραδόσεως κληρονομημένης από τους προγόνους, αλλά θα μετατραπεί σε απλό προσδιορισμό της υπηκοότητος ενός ατόμου υπό μια συγκεκριμένη διοικητική, μη εθνική (και στην πραγματικότητα αντεθνική), καθεστωτική φαυλοκρατική αρχή που εδρεύει στην γεωγραφική επικράτεια της Ελλάδος (ως παράρτημα μιας ευρύτερης παγκόσμιας καθεστωτικής φαυλοκρατικής αρχής).
Επίσης, αλλάζει εντελώς και η έννοια του όρου «Ελλάς».
Δεν θα σημαίνει πλέον «Γη των Ελλήνων», αλλά θα αποτελεί απλώς την ονομασία μιας γεωγραφικής διοικητικής περιφέρειας της Γης (τα όρια της οποίας καθορίζονται και μεταβάλλονται μέσα από «διεθνείς συνθήκες» δηλαδή αποφάσεις της «ανώτερης» παγκόσμιας διοικητικής αρχής στην οποία και υπάγεται η εγχώρια).
Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ν. Αλιβιζάτος :
«Η αντίληψη αυτή στηρίζεται στις αρχές του Διαφωτισμού και στην πεποίθηση ότι η ειρηνική συμβίωση μπορεί να επιτευχθεί με την αποδοχή του Συντάγματος ως δεσμευτικού συμβολαίου για την ατομική και τη συλλογική δράση, καθώς και για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων του καθενός. Θεμέλιο του έθνους είναι, με άλλα λόγια, η ειλικρινής προσχώρηση του λαού κάθε χώρας στις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Η γλώσσα, οι κοινές παραδόσεις, η φυλετική καταγωγή και οι δεσμοί αίματος, όσο σημαντικοί παράγοντες και αν είναι, έπονται» (Πηγή: Άρθρο του Ν Αλεβιζάτου «Φυλετική ή φιλελεύθερη αντίληψη για το έθνος;», εφημερίδα Καθημερινή 14/2/2010)
Σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Γιώργο Παγουλάτο:
«Ο σύγχρονος πατριωτισμός μπορεί να συνυπάρξει με την ελευθερία, τα δικαιώματα και τον κοσμοπολιτισμό της ανοιχτής κοινωνίας χωρίς να χάνει τίποτα από τη δύναμή του… Αυτό που αλλάζει δεν είναι η ίδια η ύπαρξη, αλλά το φορτίο και περιεχόμενο της εθνικής ταυτότητος, καθώς εξελίσσονται οι ιστορικές συνθήκες… Για να λειτουργήσουν οι σύγχρονες δημοκρατίες χρειάζονται την κινητοποίηση και συμμετοχή των πολιτών, απαιτούν μια κοινή ταυτότητα, και αυτή είναι η λειτουργία του πατριωτισμού. Πρόκειται όμως τότε όχι για έναν εθνικιστικό πατριωτισμό «του αίματος», αλλά για έναν σύγχρονο «συνταγματικό πατριωτισμό» του πολίτη» (Πηγή: Άρθρο του Γ. Παγουλάτου «Πατριωτισμός και ανοιχτή κοινωνία», εφημερίδα Καθημερινή 10/1/2010)
Αλλάζει λοιπόν εντελώς και η έννοια του «πατριωτισμού».
Ο Πατριωτισμός όμως είναι κάτι αλληλένδετο με την ανθρώπινη φύση. Πατριωτισμός δεν είναι παρά το έμφυτο συναίσθημα (προερχόμενο από γενετικούς παράγοντες) κάθε υγιούς ψυχικά ανθρώπου στο να αναγνωρίζει τους γενετικά ομοίους του και τον εαυτό του ως κύτταρο μιας ευρύτερης εθνοφυλετικής ομάδος που ονομάζεται έθνος και να νιώθει συνδεδεμένος μαζί τους, καθώς και συνδεδεμένος με την γη και την παράδοση των προγόνων του. Μάλιστα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Γης των προγόνων (χλωρίδα, πανίδα, κλιματολογικές συνθήκες , διατροφικές δυνατότητες κλπ) διεισδύουν στην μορφή και το περιεχόμενο των παραδόσεων και αποτελούν θεμελιώδες συστατικό της ταυτότητός τους. Μια Ευρωπαϊκή παράδοση θα ήταν αδύνατον να αναπτυχθεί σε ζούγκλες τις Αφρικής και αντιστρόφως η παράδοση φυλών ιθαγενών της ζούγκλας θα ήταν αδύνατον να αναπτυχθεί στην Ευρώπη, όχι μόνο λόγω των διαφορετικών γενετικών χαρακτηριστικών ανάμεσα στους λευκούς και τους μαύρους αλλά και λόγω των εντελώς διαφορετικών χαρακτηριστικών του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο έχει αναπτυχθεί η κάθε Φυλή.
Αντί λοιπόν για το συναισθηματικό δέσιμο με τους όμαιμους, την γη και την παράδοση των προγόνων, ως «πατριωτισμός» θα ονομάζεται πλέον το συναισθηματικό δέσιμο με… το εγχώριο καθεστώς των φαύλων εκπροσώπων της παγκόσμιας Σιωνιστικής Τάξεως Πραγμάτων και με τις «δημοκρατικές» αξίες» του καθεστώτος αυτού.
Αυτός ο νέος «πατριωτισμός» θα είναι ο πατριωτισμός του σύγχρονου «προλεταριάτου», των σύγχρονων σκλάβων, δούλων τόσο στο σώμα όσο και στο πνεύμα, που ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας και γλώσσας, θα δηλώνουν πως τάχα «τους ενώνουν οι δημοκρατικές αξίες» και γι’ αυτό είναι πρόθυμοι να δώσουν ακόμα και την ζωή τους για να υπερασπιστούν τους δυνάστες τους – κατά τα πρότυπα των επιθέσεων του Αμερικανικού στρατού σε χώρες όπως το Ιράκ (στην πραγματικότητα το μόνο που τους ενώνει είναι η ανάγκη να εισπράξουν τον μισθό του άθλιου μισθοφόρου της Νέας Τάξεως, που έχει μεγάλη αγοραστική δύναμη σε μια κοινωνία που το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει σε συνθήκες απόλυτης αθλιότητος).
Αυτός όμως θα είναι και ο «πατριωτισμός» των σύγχρονων αστών, με το σώμα άρρωστο από την κατανάλωση κάθε είδους διατροφικών σκουπιδιών και έλλειψη κάθε μορφής φυσικού τρόπου ζωής και με το πνεύμα άρρωστο από την κατανάλωση κάθε είδους πνευματικού σκουπιδιού όπως είναι οι υποτιθέμενες «φιλελεύθερες» «δημοκρατικές» και «κοσμοπολίτικες» αξίες της παγκόσμιας φαυλοκρατικής ολιγαρχικής Σιωνιστικής τυραννίας και από τα πρότυπα των τηλεοράσεων και του «lifestyle».
Αυτός ο φρικτός νέος «πατριωτισμός» δεν αποτελεί κάποιο σχέδιο για το μέλλον. Αποτελεί πια την κοινωνική πραγματικότητα σε πολλές χώρες της Ευρώπης και τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να προωθείται και στην Ελλάδα.
To έργο άρχισε να προωθείται μέσω του αθλητισμού και της μουσικής. Εκατομμύρια Γάλλων σήκωναν το εθνικό σύμβολο της χώρας τους, την Γαλλική σημαία, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας στο όνομα μιας ποδοσφαιρικής ομάδος γεμάτης από Αφρικανούς και με αρχηγό έναν Αλγερινό. Δεκάδες εκατομμύρια λευκά παιδιά έμαθαν μέσω των τηλεοράσεων να έχουν ως πρότυπα έναν νέγρο που αποφάσισε να γίνει λευκός (Michael Jackson) και παρόμοιους άλλους «σταρ» της «ποπ» «μουσικής». Σήμερα μάλιστα θαυμάζουν πολύ περισσότερους παρόμοιους «αστέρες» μέσω των κυρίαρχων μουσικών ειδών του «χιπ-χοπ» και της «ραπ». Ταυτόχρονα στις Ευρωπαϊκές χώρες θεσπίζονταν εδώ και δεκαετίες νομοθετήματα αντίστοιχα με αυτό που επιβάλλεται στην Ελλάδα με τον νόμο Ραγκούση. Έτσι φτάσαμε σήμερα στο Λονδίνο, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά, οι λευκοί να έχουν γίνει πλέον μειοψηφία στις Βρυξέλλες το κόμμα «Ισλάμ» που έχει ως θέση ως κεντρικό σύνθημα το «Σαρία για το Βέλγιο» να παίρνει δυο έδρες στο τοπικό κοινοβούλιο, στο Κάνρτιφ της Ουαλίας οι Ισλαμιστές να αποτελούν πλειοψηφία και σε περιοχές της Σουηδίας να διεκδικούν «να φύγουν όλοι οι λευκοί από τις περιοχές τους».
Τα ίδια φαινόμενα παρότι με κάποια μικρή καθυστέρηση, ήταν αναμενόμενο να φθάσουν και στην Ελλάδα, ενώ ο «συνταγματικός πατριωτισμός» αποτελεί πλέον την κυρίαρχη ιδεολογία των κομμάτων όλου του πολιτικού φάσματος, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ , το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ μέχρι το ΛΑΟΣ και τους «Ανεξάρτητους» «Έλληνες».
Όταν η ηγεσία του φαύλου και τυραννικού μηχανισμού αυτού που αποκαλούσαν «μεγάλη σοβιετική σοσιαλιστική μας πατρίδα» αποφάσισε πως μπορεί να αυξήσει κατά πολύ τα υλικά κέρδη της με ένα περισσότερο «φιλελεύθερο» σύστημα παρά με τον μπολσεβικισμό και διέλυσε την ΕΣΣΔ, το ΚΚΕ που έμεινε ορφανό, ξεκίνησε και πάλι (μετά από την «πατριωτική» συγκρότηση των ληστοσυμμοριών του ΕΑΜ) να μιλά για «πατριωτισμό» όπου ως πατρίδα πλέον απεικονίζονταν η γεωγραφική περιοχή της Ελλάδος. Όνειρο αυτού του «πατριωτισμού» είναι να διοικηθεί η χώρα μας από την, αποκομμένη από κάθε πραγματικότητα και χαμηλοτάτης πνευματικής ποιότητος, γραφειοκρατική απολιθωμένη ηγεσία έμμισθων ισόβιων άεργων που μιλούν για «εργατική τάξη» οι οποίοι αφού έχασαν τον ρόλο του εκπροσώπου των Σοβιετικών επενδύσεων στην Ελλάδα, βρέθηκαν να ζουν από τις κομματικές επενδύσεις της Τυποεκδοτικής, των βιβλιοπωλείων «Σύγχρονη Εποχή» και του «902» αλλά και από τις κληρονομιές χιλιάδων αφελών κομμουνιστών που όταν πέθαιναν έγραφαν τις περιουσίες τους «στο κόμμα» αλλά και από τις υποχρεωτικές οικονομικές συνδρομές των δεκάδων χιλιάδων οργανωμένων μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Διοργανώνουν πλέον τα δικά τους «αντιρατσιστικά» φεστιβάλ σε ετήσια βάση και η ίδια η Αλέκα Παπαρήγα δήλωσε σε εκδήλωση για τα παιδιά λαθρομεταναστών πως «ο νόμος Ραγκούση ήταν μια μικρή κατάκτηση που ήρθε μετά από πιέσεις του ΚΚΕ» που όμως διεκδικεί «Ελληνική ιθαγένεια για όλους τους μετανάστες».
Ο πιο θερμός εκπρόσωπος αυτών των ανθελληνικών «πατριωτικών» αντιλήψεων είναι το ρεύμα της μεταλλαγμένης «Νέας Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και της διασπάσεώς του, της ΔΗΜΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε για «πατριωτική» «αντίσταση» «στο μνημόνιο» και «εθνική ανεξαρτησία» την ίδια στιγμή που απαιτούσε να δοθεί Ελληνική ιθαγένεια όχι μόνο σε όλα τα παιδιά λαθρομεταναστών που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά και σε πάνω από ένα εκατομμύριο ακόμη αφροασιάτες. Είναι μάλιστα αυτός που ξεκίνησε να διοργανώνει στην Ελλάδα τα πρώτα «αντιρατσιστικά» φεστιβάλ, στα οποία εκτός από εκπροσώπους κοινοτήτων λαθρομεταναστών, όχι μόνο του Πακιστάν αλλά και από πλήθος «εξωτικά» μέρη, συμμετείχε επίσημα με δικό της «τραπεζάκι» και η Νεολαία ΠΑΣΟΚ.
Άμεσα συγγενής χώρος με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΠΑΣΟΚ που τα τελευταία χρόνια έχει ως μια από τις βασικές του δραστηριότητες την προώθηση αυτών των αντιλήψεων. Αυτός είναι και ο λόγος που στις κομματικές του ανοιχτές ομιλίες, οι αλλοδαποί και κυρίως οι Πακιστανοί, είναι περισσότεροι από τους Έλληνες. Ως ευχετήριο μήνυμα για την Πρωτοχρονιά του 2013 επέλεξαν να δημοσιεύουν βίντεο στο οποίο απεικονίζονται παιδιά προερχόμενα από κάθε γωνιά της γης (που όμως έχουν λάβει την Ελληνική ιθαγένεια) να εύχονται κάτω από την ακρόπολη σε ρυθμούς «μουσικής» ράπ: «καλή χρονιά, χρόνια πολλά, όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε» και στην συνέχεια επαναλαμβάνοντας ρυθμικά και συνεχώς «θα τα καταφέρουμε». Τα μισά από τα παιδιά του βίντεο ήταν μαύρα, και τα άλλα μισά προέρχονταν από διάφορες βαλκανικές και ασιατικές χώρες. Αυτή είναι η «νέα γενιά» των «Ελλήνων» του «συνταγματικού πατριωτισμού».
Εκείνο όμως που δεν προσδιορίζεται στο βίντεο είναι το τι ακριβώς είναι αυτό που θα καταφέρουν. Σε συλλογικό επίπεδο το μόνο που θα μπορούσαν να καταφέρουν είναι η οριστική εξαφάνιση του Ελληνικού έθνους μετά από χιλιάδες χρόνια ιστορίας, μέσα σε χρόνο λίγων δεκαετιών και μάλιστα δίχως κανέναν πόλεμο. Σε ατομικό επίπεδο, το μόνο που θα μπορούσαν να καταφέρουν κάποια από αυτά τα παιδιά, μεγαλώνοντας, είναι να πετύχουν αυτό που έχει καταστεί πλέον ένα «άπιαστο όνειρο» για τους περισσότερους σημερινούς νέους της χώρας μας, εκ των οποίων πάνω από τους μισούς είναι άνεργοι: Να βρουν μια θέση εργασίας με πλήρες ωράριο δίχως ένσημα για μόλις 400 Ευρώ τον μήνα… Είναι και αυτό κάτι που «κατάφεραν» με την ανεξέλεγκτη εισροή τριτοκοσμικών: Να διαλύσουν πλήρως τα εργασιακά δικαιώματα και να φέρουν τις συνθήκες εργασίας της χώρας μας σε επίπεδα χειρότερα και από του Πακιστάν και της Μαλαισίας.
Αυτές οι απόψεις που παλαιότερα εκφράζονταν κυρίως από την αριστερά, έχουν περάσει πλέον και στους χώρους της αστικής «δεξιάς», τόσο στην «φιλελεύθερη» όσο και στην δήθεν «λαϊκή» εκδοχή της.
H «Νέα Δημοκρατία» ευχαριστούσε τους λαθρομετανάστες μέσω του Παυλόπουλου που επέλεξαν την Ελλάδα ως τόπο εγκληματικότητος, παράνομης εργασίας και παράνομου εμπορίου και σήμερα δηλώνει πως εφόσον ο νόμος Ραγκούση κριθεί αντισυνταγματικός θα επαναφέρει νέο νομοθέτημα στην ίδια κατεύθυνση και που πιθανώς θα δίδει την ιθαγένεια όχι με την γέννηση των παιδιών αλλά μόλις συμπληρώσουν κάποιο συγκεκριμένο έτος της ηλικίας τους (μετατοπίζοντας απλώς το πρόβλημα για ελάχιστα χρόνια).
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να πληρώνει «ειδικούς» «συμβούλους» για θέματα «αντιρατσισμού» όπως η γνωστή από τις ξεβράκωτες φωτογραφήσεις της Αλ Σαλέχ και ο ΣΥΡΙΖΑ να διοργανώνει τα «αντιρατσιστικά» φεστιβάλ, ωστόσο, το πρώτο κόμμα που έφτιαξε μέσα στους κόλπους του ειδική επιτροπή «ενάντια στον ρατσισμό» αποτελούμενη αποκλειστικά και μόνο από έμμισθους μετανάστες που προέρχονταν από διάφορες χώρες, ακόμα και από την Σρι Λάνκα, ήταν το μόρφωμα του Καρατζαφέρη με το όνομα «ΛΑΟΣ». Το συγκεκριμένο μόρφωμα αποτέλεσε άκρως αντιπροσωπευτικό δείγμα του τι σημαίνει «συνταγματικός πατριωτισμός», όταν αποκάλεσε «υπεύθυνη πατριωτική στάση», «πατριωτική υποχρέωση» και «πατριωτικό καθήκον» την υποθήκευση του μέλλοντος της πατρίδος μας στους Παγκόσμιους Σιωνιστές τοκογλύφους, την διάλυση των όποιων ιχνών εθνικής οικονομίας είχαν απομείνει, την εκτόξευση της ανεργίας κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες και τις 3 χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων Ελλήνων, απλώς και μόνο για να διασφαλιστούν τα κέρδη της παγκόσμιας ληστρικής τοκογλυφικής φαυλοκρατίας.
Ο Τσίπρας ήταν αυτός που εμφανίστηκε μαζί με μια μαύρη «Ελληνίδα» στην δεξίωση του Προέδρου της «Δημοκρατίας», όμως το πρώτο κόμμα που τοποθέτησε μια μαύρη «Ελληνίδα» σε στελεχιακή θέση, ήταν το κόμμα των «Ανεξάρτητων» «Ελλήνων» που με την υπογραφή του ίδιου του Πάνου Καμμένου τοποθέτησε εκπρόσωπο τύπου της νεολαίας του την Κατερίνα Καλαγκμπόρ.
H συγκεκριμένη εκπρόσωπος τύπου αποτελεί απολύτως αντιπροσωπευτικό δείγμα της έννοιας του «συνταγματικού πατριωτισμού». Στην ιστοσελίδα της στο Facebook υπήρχαν φωτογραφήσεις της με μαγιό, μαζί με την αδερφή της που αποτελεί επίσης μέλος των «ανεξάρτητων» «ελλήνων» (και μάλιστα το μαγιό της αδερφής της ήταν στα αγαπημένα της χρώματα, αυτά της σημαίας των ΗΠΑ). Ως αγαπημένα της ενδιαφέροντα δηλώνει το club Mercedes και το «shopping» ενώ ως πρότυπά της την Naomi Cambell και τον Barack Obama. Στην ιστοσελίδα της νεολαίας των «ανεξάρτητων» «ελλήνων» έγραφε η ίδια με την υπογραφή της:
«Είμαι υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα. Είμαι υπερήφανη που ανήκω στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Είμαι υπερήφανη που αγωνίζομαι για την πατρίδα μου, για την επιβίωση της από τους ξένους κατακτητές. Εμείς οι νέοι θα προτάξουμε τις ιδέες μας για ένα καλύτερο αύριο της νεολαίας. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι το κίνημα που δίνει διέξοδο και πρόταση για το μέλλον. Σας καλώ όλους στη νεολαία μας, να έρθετε για να συζητήσουμε και να δουλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο για την πατρίδα μας. Για να δώσουμε ελπίδα στους νέους ανθρώπους της Ελλάδας.»
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο «συνταγματικός πατριωτισμός» αποτελεί το σημείο συγκλίσεως ανάμεσα στον αστικό «φιλελευθερισμό», την αστική «νέα αριστερά» αλλά και τις απολιθωμένες δυνάμεις του γραφειοκρατικού μπολσεβικισμού παλαιού τύπου από όπου και πρωτοεισήχθη ως έννοια μέσω της Ιουδαιοκρατούμενης Τρίτης Σοσιαλιστικής Διεθνούς (Κόμιντερν).
Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι πως στην Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνή, παρ’ ότι υπήρχαν «πασιφιστικές» τάσεις, επικράτησε το «πατριωτικό» στοιχείο με τα περισσότερα στελέχη της να υποστηρίζουν ανοιχτά την συμμετοχή των χωρών τους στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.
Οι εβραϊκές δυνάμεις που συμμετείχαν στην Δεύτερη Διεθνή, είχαν συμφέρον να προωθήσουν τον πόλεμο που σε μεγάλο βαθμό εκπροσωπούσε και την σύγκρουση των παραδοσιακών φεουδαρχικών Αυτοκρατοριών με τα νέα εθνικά κράτη που ελέγχονταν από «δημοκρατικές» δυνάμεις. Η ήττα των Αυτοκρατοριών θα έδινε στους Εβραίους τραπεζίτες, αστούς και πολιτικούς, την δυνατότητα να λάβουν οι ίδιοι μερίδιο ή και τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας αποβάλλοντας τους Ευρωπαίους ευγενείς, ενώ στα «δημοκρατικά» κράτη θα ενίσχυαν την θέση τους μέσα από τα πολεμικά δάνεια που μετά την λήξη του πολέμου άφηναν τα εθνικά κράτη υπερχρεωμένα και με το μέλλον τους υποθηκευμένο στα χέρια των Σιωνιστών τοκογλύφων. Από εκείνη την περίοδο η αστική τάξη προπαγάνδιζε ως «πατριωτική» την ιδέα για υπεράσπιση του αστικού συντάγματος ενάντια στις δυνάμεις της παραδοσιακής Ευρώπης. Σε αυτήν την περίοδο βρίσκονται και οι ιστορικές ρίζες της έννοιας του «συνταγματικού πατριωτισμού» και της «πατριωτικής» συμπορεύσεως ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό.
Η Τρίτη όμως Σοσιαλιστική Διεθνής, καθώς είχε ως κεντρικό στόχο την ιδέα δημιουργίας ενός παγκόσμιου «σοσιαλιστικού» Σιωνιστικού κράτους οργανωμένου στα πρότυπα της Σιωνιστικής ιδέας περί Κιμπούτζ (που στην ΕΣΣΔ ονομάστηκαν Σοβιέτ), η πρώτη απόφαση που έβγαλε ήταν να καταδικάσει τον πατριωτισμό των προκατόχων της και τις αποφάσεις της Δεύτερης Διεθνούς.
Παρόλα αυτά όταν η Σιωνιστική γραφειοκρατική τυραννική κάστα της ΕΣΣΔ ήρθε κατά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο σε εμπόλεμη σύγκρουση με τις δυνάμεις που εκπροσωπούσαν την Απελευθέρωση της Ευρώπης τόσο από τον Πλουτοκρατικό όσο και από τον Γραφειοκρατικό Σιωνισμό, ξαναθυμήθηκε την ιδέα του «πατριωτισμού» και κάλεσε τους υπόδουλους λαούς της ΕΣΣΔ να πολεμήσουν για να υπερασπιστούν το Σύνταγμα της ΕΣΣΔ (και στην πραγματικότητα την γραφειοκρατική τυραννία), ονομάζοντας τον πόλεμο ως «Ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος». Εδώ έχουμε την δεύτερη «πατριωτική» συνεργασία ανάμεσα στις δύο διαφορετικές πολιτικές εκφράσεις του παγκόσμιου Σιωνισμού. Τον μπολσεβικισμό και τον «φιλελευθερισμό» σε μια ακόμη πρώιμη έκφραση της έννοιας του «συνταγματικού πατριωτισμού». Δεν είναι τυχαίο πως έχει καταγραφεί ως «ιστορική αλήθεια» πως ο πρώτος «Έλληνας» «πατριώτης» που έπεσε νεκρός στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ένας Εβραίος. Ο Μαρδοχάϊ Φριζής, (ο Φριζής στην πραγματικότητα δεν ήταν ο πρώτος νεκρός).
Ο «πατριωτισμός» του Φριζή δεν ήταν Εθνικός αλλά «συνταγματικός» και ο ίδιος ήταν «Έλληνας» μονάχα με την συνταγματική έννοια. Δεν πολέμησε για την Ελλάδα. Πολέμησε και έδωσε την ζωή του για να υπερασπιστεί την κυρίαρχη Σιωνιστική τάξη, που ήλεγχε τις κυβερνήσεις τόσο των «δημοκρατικών» χωρών όσο και της «κομμουνιστικής» ΕΣΣΔ.
Όμως ο «συνταγματικός πατριωτισμός» των αστικών «φιλελεύθερων» «δημοκρατικών» πολιτικών δυνάμεων της Ευρώπης, τόσο στον 19ο και μέχρι τουλάχιστον και τα μέσα του 20ο αιώνος δεν έρχονταν σε σύγκρουση με την υπόσταση του έθνους αλλά αποδέχονταν την εθνική ταυτότητα και μάλιστα συχνά επικαλούνταν την «υπεράσπισή της από εξωτερικούς εχθρούς».
Και αυτό διότι ακόμα και στις αστικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις των Ευρωπαίων συνέχιζε να εκδηλώνεται το πατριωτικό συναίσθημα που είναι έμφυτο σε κάθε άνθρωπο, ενώ τα υλιστικά συμφέροντα αυτών των δυνάμεων για αύξηση των κεφαλαιοκρατικών κερδών τους δεν έρχονταν ακόμη σε άμεση σύγκρουση με τη έννοια του Έθνους. Ο καπιταλισμός εκείνης της περιόδου , παρότι είχε αρχίσει να διεθνοποιείται είχε ακόμη βάση εθνική.
Από το έθνος προέρχονταν η εργατική δύναμη που θα τροφοδοτούσε τις βιομηχανίες των κεφαλαιοκρατών, ο στρατός που θα καλούνταν να υπερασπιστεί τις επενδύσεις τους , το σύνταγμά τους και η προστασία τους από αντίθετα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα που έδρευαν σε γειτονικές χώρες. Το έθνος αποτελούσε και την εξασφαλισμένη αγορά για τα προϊόντα τους ενώ το απαραβίαστο το συνόρων εξασφάλιζε το απαραβίαστο της δικής τους κυριαρχίας πάνω στο Έθνος.
Μάλιστα υπήρχαν και κεφαλαιοκράτες που διέπονταν από ισχυρά πατριωτικά και εθνικά συναισθήματα και έτσι υπήρχε τότε και πλήθος από ευεργέτες και δωρητές που διέθεταν χρήματα σε κοινωφελή έργα όπως σχολεία και νοσοκομεία, δίχως να έχουν μάλιστα κίνητρα «φοροαπαλλαγών» διότι απλώς δεν υπήρχαν τέτοια κίνητρα τότε. Ακόμη όμως και όσοι δεν διέπονταν από κανένα πατριωτικό συναίσθημα και είχαν ως κίνητρο μονάχα τον ατομικό πλουτισμό, έβλεπαν το έθνος με τον ίδιο τρόπο που σήμερα ένας μεγαλοκτηνοτρόφος βλέπει τα ζώα του: Θέλει να έχουν αρκετή τροφή και να είναι υγιή , ώστε να είναι παραγωγικά , διότι από την ικανότητά τους παραγωγή εξαρτάται το δικό του το κέρδος. Σε καμιά περίπτωση μάλιστα δεν θα ήθελε να εξαφανιστούν. Η καταστροφή τους θα αποτελούσε καταστροφή και για τον ίδιο.
Όμως οι κεφαλαιοκράτες δεν άργησαν να αντιληφθούν πως η εισαγωγή ξένων εργατών αυξάνει τα κέρδη τους, καθώς διαλύει τα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Ξεκίνησαν να αντικαταστούν τους υπάρχοντες εργαζόμενους με αλλοεθνείς που εισήγαγαν αρχικά από άλλες ευρωπαϊκές χώρες και αργότερα και από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας. Ο ίδιος ο Μαρξ στα τέλη του 19ου αιώνος περιέγραφε το πώς η παλαιά εργατική τάξη γηγενών κατοίκων αντικαθίσταται με μετανάστες τους οποίους εισάγουν οι κεφαλαιοκράτες λέγοντας πως «η εισαγωγή ξένων εργατών εξασφαλίζει την διαιώνιση της μισθωτής σκλαβιάς», ενώ έστελνε εντολές στους μαρξιστές της Πρώτης Διεθνούς να μεταβαίνουν στα λιμάνια και να εμποδίζουν την αποβίβαση μεταναστών εργατών καλώντας τους να γυρίσουν πίσω στις πατρίδες τους.
Η κάθε νέα εργατική «βάρδια» , αντικαθίσταται στην συνέχεια με νεότερη , ακόμα φθηνότερη. Για παράδειγμα στην Ελλάδα αρχικά τους Έλληνες αντικατέστησαν λευκοί μετανάστες, κυρίως Αλβανοί αλλά και Βούλγαροι όπως και εργάτες από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, που ξεκίνησαν να εργάζονται ανασφάλιστοι αλλά με χαμηλότερους μισθούς από τους Έλληνες, περίπου στα 30 Ευρώ την ημέρα. Αργότερα οι λευκοί μετανάστες αντικαταστάθηκαν από Πακιστανούς, που αμείβονταν με ημερομίσθια της τάξεως των 20 Ευρώ ανασφάλιστοι. Το επόμενο κύμα ξεκίνησε να αντικαθιστά τους Πακιστανούς με Μπαγκλαντεσιανούς και κατοίκους χωρών της νοτιανατολικής ασίας και το ημερομίσθιο κατέβηκε στα 15 Ευρώ. Πλέον έχει ξεκινήσει ένα ακόμη νεότερο κύμα: Αντικαταστούν τους Μπαγκλαντεσιανούς με εξαθλιωμένους νεοέλληνες που βρίσκονται στα πρόθυρα της λιμοκτονίας και αποδέχονται να εργαστούν ανασφάλιστοι ακόμη και με 10 Ευρώ την ημέρα.
Εάν υπήρχε ένας εθνικά ομοιογενής πληθυσμός δεν θα ήταν εφικτό να εφαρμοστούν τέτοιες εργασιακές πολιτικές και μάλιστα θα έβρισκαν αντιμέτωπο ένα ισχυρό κίνημα αντιστάσεων. Η εθνική ομοιογένεια είναι το απαραίτητο ενοποιητικό στοιχείο για να μπορέσει να εκδηλωθεί οποιαδήποτε μορφή οργανωμένης αντιστάσεως. Γι αυτό και σήμερα αποτελεί εμπόδιο στους στόχους κάθε είδους υλιστών κερδοσκόπων, από τις πολυεθνικές εταιρείες μέχρι τον κουτοπόνηρο μικροεργολάβο μικρών δημοσίων έργων στον τοπικό Δήμο που απασχολώντας παράνομους Πακιστανούς ζει από τους τοπικούς κομματικούς μηχανισμούς αναξιοκρατίας και κατασπαταλήσεως του δημοσίου χρήματος αλλά και τον μικροεργολάβο του ΚΚΕ που αποτελεί στέλεχος του συνδικάτου Οικοδόμων και που ακόμα και σε περιόδους τεράστιας οικονομικής κρίσεως συνεχίζει να διατηρεί τα έσοδά του σε ικανοποιητικό επίπεδο κλέβοντας το ΙΚΑ και την εφορία και απασχολώντας ανασφάλιστους αλλοδαπούς στο όνομα δήθεν της «ταξικής αλληλεγγύης». Το έθνος λοιπόν όχι μόνο δεν είναι πια απαραίτητο για τους κάθε κατηγορίας υλιστές κερδοσκόπους , αντίθετα αποτελεί εμπόδιο στα κέρδη τους.
Ταυτόχρονα με την ανάπτυξη των πολυεθνικών εταιρειών αλλά και νέων ταχύτατων και φθηνών μεταφορών για τα προϊόντα, αυτά έπαψαν να πωλούνται σε κλειστές εθνικές εγχώριες αγορές, αλλά μπορούν να πωλούνται σε εντελώς διαφορετικό μέρος από αυτό που παράγονται. Και σε αυτόν τον τομέα το έθνος και πάλι παύει να είναι απαραίτητο για τους κερδοσκόπους. Αν ένα έθνος δεν έχει τα χρήματα για να αγοράζει τα προϊόντα που το ίδιο παράγει, τότε θα πωλήσουν τα προϊόντα αυτά σε γειτονικές χώρες. (Αξίζει να σημειωθεί εδώ το παράδοξο του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, να παράγει κάποιος κάτι με την δική του εθνική εργατική δύναμη και τους δικούς του εθνικούς φυσικούς πόρους, ενώ τα χρήματα που αμείβεται να μην φτάνουν για να αγοράσει αυτό που ο ίδιος, μόνος του, παρήγαγε!)
Οι εθνικοί στρατοί αντικαταστάθηκαν με πολυεθνικούς μισθοφορικούς (όπως π.χ. το ΝΑΤΟ), καθώς κανένας εθνικός στρατός δεν θα ήταν διατεθειμένος να πολεμά και να θυσιάζει την ζωή του για να ληστεύουν οι πολυεθνικές τον πετρελαϊκό πλούτο άλλων χωρών. Το έθνος έπαψε λοιπόν να είναι απαραίτητο και για την ύπαρξη στρατών που θα προστάτευαν την ολιγαρχική κυριαρχία των φαύλων.
Ακόμα όμως και το εθνικό κράτος δεν είναι πλέον απαραίτητο για τους διεθνείς κερδοσκόπους, αφού έχουν πλέον την δυνατότητα να εγκαταλείπουν ανά πάσα στιγμή τις παραγωγικές επενδύσεις τους (όπως για παράδειγμα έκαναν στην Αργεντινή παλαιότερα και πρόσφατα στην Ελλάδα) και να τις μετακινούν όπου κάθε φορά βρίσκουν φθηνότερη εργατική δύναμη. Το άνοιγμα της Ασίας σε τέτοιες επενδύσεις είναι από τα βασικότερα αίτια για την κατακόρυφη πτώση της βιομηχανικής παραγωγής στην Αμερική και την Ευρώπη.
Αντιθέτως, η ύπαρξη οποιοδήποτε εθνικά ομοιογενούς πληθυσμού σε οποιοδήποτε Δυτικό κράτος και μέσα στις σύγχρονες διεθνείς συνθήκες, θα μπορούσε να εγκυμονεί σοβαρότατους μελλοντικούς κινδύνους για την κυρίαρχη παγκόσμια πλουτοκρατική τάξη πραγμάτων καθώς ένα έθνος θα μπορούσε να διεκδικήσει την κυριαρχία πάνω στο κράτος, την διοικητική, οικονομική παραγωγική και στρατιωτική του εθνική ανεξαρτησία και αυτάρκεια. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Φαυλοκράτες επιθυμούν την οριστική εξαφάνιση των Ευρωπαϊκών εθνών και την αντικατάσταση των πληθυσμών τους με ένα ανομοιογενές πολιτιστικά, θρησκευτικά και φυλετικά μείγμα προερχόμενο από κάθε γωνιά της γης, δίχως κανένα συνδετικό κοινωνικό ιστό που θα επιτρέπει αντιστάσεις, όπου ο καθένας όποια και αν είναι η καταγωγή του, είτε Ευρωπαίος είτε Ασιάτης είτε Αφρικανός είτε μιγάς, θα είναι απλώς ένας «πολίτης», ένα «άτομο» , ξένος ανάμεσα σε ξένους, μετανάστης ανάμεσα σε μετανάστες, ακόμη και αν γεννήθηκε στην Γη των προγόνων του.
Ο νόμος Ραγκούση μετατρέπει επίσημα την Ελλάδα σε παγκόσμιο μαιευτήριο τριτοκοσμικών. Προσκαλεί τις εγκυμονούσες από κάθε χώρα της Αφρικής και της Ασίας να έρθουν να γεννήσουν στην Ελλάδα, γνωρίζοντας πως το παιδί τους θα λάβει άμεσα στην Ελληνική (και επομένως Ευρωπαϊκή) ιθαγένεια και οι γονείς τους ισόβια άδεια παραμονής στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Καλεί τους εγχώριους λαθρομετανάστες εάν θέλουν να αποκτήσουν άδεια παραμονής και να αποφύγουν για πάντα τον κίνδυνο να απελαθούν… να κάνουν παιδιά και κατόπιν να τα δηλώσουν στο τοπικό δημαρχείο , πολιτογραφημένα ως Έλληνες. Αποτελεί το νομοθέτημα που βάζει τέλος στο δικαίωμα του Ελληνικού έθνους να υπάρχει ακόμα και ως βιολογική οντότητα ενός συνόλου αποκεκομμένων και αποχαυνωμένων ατομικοτήτων.
Αντίστοιχοι νόμοι υπάρχουν και εφαρμόζονται ήδη στις περισσότερες ακόμη χώρες της Ευρώπης. Εάν δεν καταργηθούν, τα έθνη της Ευρώπης σε 100, και στην καλύτερη περίπτωση σε 150 ή ακόμη και 200 έτη θα βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με τις φυλές των Ινδιάνων των ΗΠΑ… Θα είναι τόσο πιθανόν να συναντήσεις έναν Έλληνα στην Αθήνα ή έναν Άγγλο στον Λονδίνο, όσο είναι το να συναντήσεις έναν Απάτσι στους δρόμους της σημερινής Νέας Υόρκης.