1. Ας παραδώσουμε το παρακάτω κείμενο το οποίο θα μπορούσε να είναι – και είναι – διαρκώς επίκαιρο: «Η μετανάστευση είναι το μέσο για τη διαιώνιση της σκλαβιάς. Ο Σοσιαλισμός αντιπαθεί την ελεημοσύνη και την ταπείνωση στην οποία υποβάλλουν τα άτομα που έχουν ανάγκη και γιατί ενσταλάζουνε μέσα τους το μίσος. Και επιπλέον γιατί σε μία χώρα όπου υπάρχει η κοινωνική δικαιοσύνη οι ελεημοσύνες είναι περιττές. Και όσοι αρέσκονται στο ρόλο του καλού Σαμαρείτη σα μην ξεχνούν ότι δεν θα υπήρχαν καλοί Σαμαρείτες εάν δεν υπήρχαν ληστές. Οι σωτήρες και οι ελευθερωτές ίσως είναι λαμπροί για μυθιστορήματα και αγιογραφίες μια όμως που δεν είναι δυνατόν να υπάρχουνε χωρίς αμαρτωλούς και θύματα είναι κακά κοινωνικά συμπτώματα».
Σίγουρα το παραπάνω κείμενο θα μπορούσε να είναι κάποιου “κακού” ανθρώπου με τη συνήθη προσωνυμία του “φασίστα”. Όμως, φευ, είναι κείμενο του Καρόλου Μαρξ από ομιλία σε σοσιαλιστική διεθνή. Ο λόγος του ιδρυτού του επιστημονικού σοσιαλισμού είναι ξεκάθαρος. Και σε αυτά που ξεκάθαρα δηλώνει και σε αυτά που έμμεσα υπονοεί. Το κάθε κράτος θα πρέπει να είναι ευτυχισμένο και εύδαιμον για τους πολίτες του. Η είσοδος μεταναστών σημαίνει ότι η εξουσία του κόσμου αυτού δεν θέλει ο εργάτης να νοιώθει το χώρο του ως κάτι το δικό του. Η αλλοτρίωση και η εξαθλίωση των εργατών – σύμφωνα με το Μαρξ – οφείλεται και στο καπιταλιστικώς κινούμενο λαθρομεταναστευτικό εργατικό δυναμικό -σύμφωνα με τον αρχικομμουνιστή Κ. Μαρξ.
Η συγκυβέρνηση βέβαια που εξουσιάζει τη χώρα που εγέννησε το Σόλωνα (σεισάχθεια) το Σωκράτη (τον ιδρυτή του ανθρωπισμού) δεν φαίνεται να συγκινείται από τις διαπιστώσεις ανθρώπων που σίγουρα κάτι έχουν να ειπούν. Η συγκυβέρνηση αποτελείται από ανθρώπους που κάποιες δεκαετίες πριν έβγαζαν εθνικιστικές κορώνες, άλλοι ήταν φίλοι του Τσαουσέσκου και άλλοι έκοψαν την Ελλάδα φέτες και την κατασπάραξαν. Τελευταία σε μία χώρα που μετράει νεκρούς, πνευματικά και ψυχικά, ανέργους όσο ο πληθυσμός μιας χώρας, υπανάπτυξη και υποκατανάλωση, φτώχεια και εξαθλίωση, προβάλλεται διαφήμιση υπέρ της υιοθέτησης ιθαγένειας για τα τέκνα μεταναστών – δεν ξέρω ποια θα ήταν η άποψη του Μαρξ γι αυτό. Τέλος πάντων, δεν ασχολούμαι με αυτό, απλά θα ήθελα να ερωτήσω τον συνεχώς ταξιδεύοντα πρωθυπουργό της χώρας μας, για τους Έλληνες τι καλό επιφυλάσσει; Επειδή γνωρίζω την απάντηση προχωρώ παρακάτω. Στο παραπάνω λοιπόν μαρξιστικό κείμενο θίγεται και η έννοια της φιλανθρωπίας (αλληλεγγύης). Πραγματικά έννοιες όπως ο εθελοντισμός ,η αλληλεγγύη, η φιλανθρωπία έχουν κατακλύσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις εκκλησίες, δημόσιους φορείς και άλλα.
Σύμφωνα με το Μαρξ, αλλά κυρίως με την κοινή λογική, σε ένα κράτος που έχει καταληστευθεί από μερίδα πολιτών χωρίς ποτέ τα κλαπέντα να επιστραφούν, σε ένα κράτος που εξαθλιώνει τις ζωές των Ελλήνων χωρίς να έχει καμία φιλοδοξία ανάπτυξης και ιστορικής υπέρβασης, σε αυτό το κράτος η έννοια της φιλανθρωπίας και της αλληλεγγύης είναι ύπουλη έως κατευθυνόμενη. Κοιμίζει και εξαθλιώνει περαιτέρω. Είτε προέρχεται από την εκκλησία είτε από την πολιτεία. Ο συνταξιούχος δεν θέλει τα εκκλησιαστικά συσσίτια τα δεδουλευμένα του θέλει. Ο μισθωτός δεν θέλει τις αίθουσες συσσιτίων των δήμων, την άσκηση των υποχρεώσεων της Ελληνικής πολιτεία θέλει για να εξασφαλίζει την ευδαίμονα ζωή στους Έλληνες πολίτες. Αυτού του είδους η αλληλεγγύη, αναπτυσσομένη σε ένα κράτος που ενώ θα μπορούσε να προσφέρει ευτυχία, προσφέρει κατευθυνόμενη δυστυχία είναι απάνθρωπη διότι τυφλώνει, αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν απλά υλικά όντα μη έχοντα νουν και κριτική ικανότητα. Σε εποχές σκλαβιάς, οπότε δεν υπήρχε κράτος, η αλληλεγγύη ήταν βέβαια κάτι απαραίτητο. Όχι όμως σε ένα Ελληνικό κράτος όπου οι Έλληνες ήδη νοιώθουν δούλοι τελευταίας κατηγορίας.
2. Αναλύοντας πάλι ο Μαρξ την έννοια της φορολογίας καταλήγει σε ένα πράγματι αξιοπρόσεκτο συμπέρασμα – ειδικότερα όσον αφορά τη μεσαιωνική εποχή εκεί όπου οι φεουδάρχες δέχονταν τους φόρους των αστών προκειμένου να τους παραχωρούν σιγά-σιγά εξουσία και χρήμα. Ο φόρος είναι ο λόγος εξουσίας της κυβέρνησης προς τα πλήθη. Ο φόρος εξουσιάζει και δεν αναπτύσσει όταν ληστρικά επικρατεί και εξαθλιώνει τις μάζες. Καίτοι μαρξιστοτραφείς πολλοί από τους κρατούντες φαίνεται ότι έχουν ξεχάσει αυτές τις ίδιες τις μαρξιστικές αρχές… Σε ένα κράτος ευδαιμονίας η ανάπτυξη από μόνη της φέρει τις παροχές εκείνες των πολιτών που επαρκούν για την αμφίδρομη ανάπτυξη κράτους και πολιτών. Όμως όλα αυτά θα ίσχυαν για ένα κράτος ευδαιμονίας όπου η Ελλάδα θα άνηκε στους Έλληνες. Αξίζει πραγματικά να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Caroline Finkel το οποίο αποτελεί ενδελεχή έρευνα επάνω στην οθωμανική αυτοκρατορία. Φέρει μάλιστα και τον ομώνυμο τίτλο. Αναφέρει λοιπόν η συγγραφέας για τους φόρους που επιβάλλονταν από μία απρόσωπη αυτοκρατορία όπως η οθωμανική προς απροσώπους πολίτες (σελ.233) «Η κυβέρνηση προσπάθησε να κλείσει το χάσμα ανάμεσα στα κρατικά έσοδα και τις κρατικές δαπάνες επιβάλλοντας νέους φόρους στον αγροτικό πληθυσμό, και επέκτεινε το σύστημά της κατά κάποιο τρόπο εκμίσθωσης της γης –όπου ένα άτομο ή ομάδα ατόμων πλήρωνε στο κράτος προκαταβολικά (αυτό συμβαίνει και σήμερα από όσο γνωρίζω σε ελευθέρους επαγγελματίες) ένα ποσό ισοδύναμο με το φορολογικό από μία συγκεκριμένη πηγή και μετά έκαναν οι ίδιοι την πραγματική συλλογή φόρου». Οι αναλογίες με το σήμερα είναι πράγματι εξόφθαλμες! Ο φόρος και στις αυτοκρατορίες, στις απρόσωπες αυτοκρατορίες έχει ένα σημαντικό όμοιο χαρακτηριστικό με το σημερινό φόρο. Δεν διακρίνει πρόσωπα, αξίες και ικανότητες. Δεν διακρίνεις ευτυχισμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους, δεν διακρίνει ικανούς και ανίκανους. Διακρίνει μόνο, καθαρά νεποτιστικά, τους «δικούς μας» (αυτούς που εξουσιάζουν με την έννοια που προσδίδει στην λέξη ο Φουκώ) και στους παρίες. Γι αυτό το χυδαίο και ακαθόριστο «ρατσισμό» η εξουσία δεν παραπονείται. Ίσως γιατί είναι το πρωτότοκο και πολυαγαπημένο της παιδί. Ο Περικλής όμως στον Επιτάφιό του, στο ες αεί αυτό μνημείο της Αθηναϊκής άμεσης φωτισμένης δημοκρατίας, παραδίδει μία δημοκρατία η οποία δεν βασίζεται στους φόρους – οι οποίοι άκουσον, άκουσον, βαφτίζονται τώρα «σωτηρία της πατρίδος»! Η εξουσία ταξιδεύει στην προνομιούχο θέση σε όλον τον κόσμο και ο απλός κοσμάκης αργοπεθαίνει στα ταμεία των τραπεζών. Ο Περικλής λοιπόν -ο οποίος εάν ζούσε σήμερα στην χώρα του για μία μόνο στιγμή θα απορούσε για το όνομα δημοκρατία στο σύγχρονο κακέκτυπο ομώνυμο πολίτευμα – στο κεφάλαιο 37 της ομιλίας του αναφέρει τον τρόπο ανάπτυξης της Αθηναϊκής δημοκρατίας χωρίς να δίδει καμία έμφαση στους φόρους. Αναφέρει (κεφ.38) ανάπτυξη υλική και πνευματική τέτοιου επιπέδου ώστε να μη χρειάζεται καμία προσπάθεια να απομυζούνται οι πολίτες προκειμένου το κράτος να βρίσκει χρήματα. Ο Περικλής αναφέρει ότι το εμπόριο των Αθηναίων κάλυπτε όλον τον τότε γνωστό κόσμο – μήπως η σημερινή Ελλάδα δεν θα μπορούσε με τον ορυκτό πλούτο της, τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα που διαθέτει, να έχει τέτοια ανάπτυξη ώστε οι Έλληνες να είναι ευδαίμονες χωρίς να χρειάζεται να ασκείται φορομπηχτική τακτική από το κράτος; Από εκεί και πέρα αναφέρονται από το ρήτορα (κεφ.37) ότι η ανάπτυξη της πόλης και του πολίτη ήταν μία πραγματική ευλογία και δεν ήταν κακό κάποιος ή κάτι να ξεχωρίσει λόγω της αξίας του. Εθεωρείτο κάτι το ωραίο ένας πολίτης να ξεχωρίσει με βάση την αξιοσύνη του και αυτό (ανειμμένως – ασμένως – ανεπαχθώς) με χαρά γινόταν αποδεκτό από την κοινωνία. Διότι όλοι ήξεραν ότι η ισότητα είναι κάτι που ισχύει στη βάση ευκαιριών και όχι του αποτελέσματος. Για όσους αριστεύουν αξίζουν συγχαρητήρια και επάνω σε αυτούς βασίσθηκαν οι σημαντικές πατρίδες για να αναπτυχθούν.
Σήμερα ζωντανεύει περισσότερο στην πατρίδα μας η οθωμανική λογική. Από την Αθήνα του Περικλέους παίρνουμε το όνομα και από τους οθωμανούς κατακτητές μας τη φορομπηχτική πολιτική προκειμένου η Ελλάδα να εξαφανισθεί, ως πολίτες και πολιτεία. Διότι οι αβάστακτοι φόροι θα οδηγήσουν τους Έλληνες στην ανάγκη να πουλήσουν τα ίδια τους τα σπίτια. Νοικοκυραίοι χρόνων, άνθρωποι που πάλεψαν να οικοδομήσουν τη ζωή τους τίμια και ηθικά βλέπουν τη σύγχρονη ελληνική(;) εξουσία να τους αρπάζει τα πάντα εν ονόματι της σωτηρίας της πατρίδος. Δεν υπάρχει καμία προσπάθεια σωτηρίας της πατρίδας. Αυτό που υπάρχει είναι η εξαθλίωσις των Ελλήνων, η δυνητική μετανάστευσή τους και η παράδοση της Πατρίδος μας εκεί όπου ανοίγουν οι πύλες προς την Ανατολή. Σχέδιο αιώνων επιτέλους για τους κατακτητές μας δικαιώνεται τώρα. Για τους Έλληνες είναι θέμα παιδείας. Κλείνοντας την τηλεόραση και ανοίγοντας τα βιβλία θα καταλάβουμε πολλά. Η εξουσία δεν φοβείται ούτε τις πορείες ούτε τις απεργίες. Φοβείται τη γνώση, τη γνώση της ταυτότητος της πραγματικής ταυτότητος αυτών που μας κυβερνούν. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σωκράτης μόνο με τη γνώση που εγέννησε κίνησε πολιτισμούς αιώνων.
Αναφέρει λοιπόν ο διάσημος ρώσος συγγραφεύς του αναρχισμού Πιοτρ Κροπότκιν στο έργο του «Η κατάκτηση του ψωμιού»: «κάθε κοινωνία που έχει καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία θα αναγκασθεί υποστηρίζουμε να οργανωθεί στις γραμμές της κομμουνιστικής αναρχίας. Η αναρχία είναι ο κομμουνισμός και ο κομμουνισμός οδηγεί στην ισότητα ….που είναι κυρίαρχες έννοιες της ισότητας». Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι Έλληνες δελεάσθηκαν από τον μαρξίζοντα λόγο του πασοκολαϊκισμού. Δελεάσθηκαν από τις υποσχέσεις ότι όλοι θα ελάμβαναν το κάτι παραπάνω, περνώντας από το «καταραμένο» κράτος της «δεξιάς» στο «ευλογημένο» κράτος των «δημοκρατικών δυνάμεων» (βλέπε σοσιαλμαρξιστών). Σήμερα, πίσω από την επαχθή φορολογία και τη δήθεν σωτηρία της Πατρίδος κρύβεται η εφαρμογή του τελευταίου σταδίου της πιο σκληρής μαρξίζουσας πολιτικής. Οι Έλληνες οδηγούνται σε μία παρά φύση ισότητα, η αξιοσύνη δεν μετράει, η αριστεία και η διάκριση δεν αμείβεται και δεν είναι τυχαίο ότι πρώτοι οι αριστεροί είναι ενάντια σε κάθε μορφής αξιολόγηση. Οι Έλληνες δίδουν χωρίς τη θέλησή τους τα πάντα στο κράτος το οποίο με τη σειρά του θα προικίσει τα δικά του αφεντικά. Άνθρωποι που το 1980 έλεγαν όλα να δοθούν στο λαό τώρα λένε ότι πρέπει το κράτος όλα να τα πάρει πίσω προκειμένου να σωθεί. Ας διαβάσει κάποιος άρθρα προβεβλημένων αριστερών στην Ελευθεροτυπία της δεκαετίας του 1980 και ας διαβάσει και σημερινά άρθρα τους. Από το «είμαστε ο λαός και ελέγχουμε την εξουσία» πέρασαν στο ότι δεν πήγαινε άλλο «το πράγμα πρέπει να μαζευθεί». Από τα σπασμένα κεφάλια νεοδημοκρατών και οπαδών του πασόκ το 1981 και 1985, σήμερα περάσαμε στη συγκυβέρνηση και στην πλήρη ταύτιση δεξιάς και αριστεράς σε θέματα αντεθνισμού και συνταγών σωτηρίας ξένων προς το Ελληνικό Έθνος. Διότι εάν η δεξιά από τη μία μεριά δίδει το όνειρο του πλούτου καταλήγοντας σε μία κοινωνία λύκων και η αριστερά από την άλλη προβάλλει μία φοβία στο άριστο και ξεχωριστό και οι δύο εγκλωβίζουν τον άνθρωπο στον οποίο τελικά αφαιρούν το λόγο ως νόηση προβάλλοντας τον κατώτερο εργαλειακό λόγο και μόνο.
Σε όλα αυτά θυμήθηκε και ο αρχιεπίσκοπος να κάνει συνέδριο με τίτλο «εκκλησία και αριστερά». Αφού οι «ταγοί της Ορθοδοξίας» έμειναν άγαμοι για να «ολοκληρωθούν εις την κλίμακα της αρετής», αφού βαρέθηκαν να ομιλούν ως ο Βασίλειος και ο Χρυσόστομος με το θεό είπαν να ομιλήσουν …με την αριστερά. Το τι κρύβεται από πίσω από αυτές τις ενέργειες και πώς γίνεται η προσπάθεια ένωσης εκκλησίας (αυτής της εκκλησίας του Ιερωνύμου)και αριστεράς όσοι ενδιαφερθούν θα το μάθουν. Είναι εύκολο. Εγώ αυτό το οποίο θέλω να είπω είναι ότι μαζί με το μισθό των ιερέων δεν θέλω να πληρώνω την ΕΡΤ, τους ψεύτικους και δυσβάστακτους φόρους, τους φουσκωμένους λογαριασμούς, τις ψεύτικες ανάγκες μου, τον ψεύτικο κόσμο μου μέσα στον οποίο ανεπαισθήτως και ηθελημένα κλείσθηκα.
Ατράνταχτα πιστεύω ότι η λύση σε όλα αυτά είναι η Ελληνική παιδεία και η πολιτειακή διακυβέρνηση της χώρας με βάση το Ελληνικό ήθος και αξία. Ούτως ή άλλως, ο κόσμος μας κινείται από την Ανατολή έως τη Δύση επάνω στον Ελληνικό λόγο. Ας κινηθούμε και εμείς επάνω στον Ηρακλείτειο κοινό λόγο.
Β.Δ.Μ.