Ἔχω τακτικῶς, οὐχ ἧσσον καὶ ἐξ αὐτῆς ἐδῶ τῆς στήλης, παραπέμψει εἰς τὴν ὀργανικὴν ἀντίληψιν/σύλληψιν τοῦ Κόσμου ὡς καὶ τῶν ἀνταξίων αὐτοῦ, ὡς ὀργανικῶν του δηλονότι μερῶν, συλλογικοτήτων, ὅπως οἰκογενειῶν, τοπικῶν παραδοσιακῶν κοινοτήτων, μάλιστα δὲ Ἐθνῶν, τοῦ Ἔθνους μόνον νοητοῦ ὡς ὑψίστης τοιαύτης ὀργανικότητος.
Διανύομεν δὲ ἀκριβῶς τὸ μεταίχμιον ἐκεῖνο τῆς Ἱστορίας καθ᾿ ὃ συντελεῖται μία Κοσμοϊστορικὴ Ὑπέρβασις διὰ τὴν Λευκὴν Φυλήν, ἤτοι ἐκ τῆς λειτουργικῆς ὀργανικότητος τοῦ Ἔθνους εἰς ἐκείνην τῆς Φυλῆς· χωρὶς καθόλου τοῦτο νὰ συνεπάγεται ἄμβλυνσίν τινα ἢ ὑποτονισμὸν τοῦ ἐθνικοῦ χαρακτῆρος – τοὐναντίον μάλιστα: ἡ φυλετικὴ προοπτικὴ ἀνάγει τὰ στοιχεῖα τοῦ Ἔθνους εἰς ἕνα ὑψηλότερον ἐπίπεδον, ὅπου πρότερον συγκεχυμέναι ποιότητες διακρίνονται σαφῶς, ἀποκαθαίρονται καὶ κατανοοῦνται, πρὸς ἑδραίωσιν καὶ σύλληψιν ἑνοτήτων καὶ ἀληθειῶν ποὺ ἄλλως θὰ παρέμεναν ἀθέατοι.
Αἱ ὑπερβάσεις ἀποτελοῦν πάντοτε ἔργον μικρῶν ὁμάδων, ὅπως δ᾿ ἀκριβῶς αἱ κορυφαὶ τῶν μεγάλων ὀρέων εἶναι πράγματι ἁπλῶς σημειακαὶ ἀναπτύξεις πρὸς τὰ ἀνώτερα στρώματα, ἀντιστοίχως συνιστοῦν καὶ αἱ σημαντικαί, συνολικαὶ ὑπερβάσεις οὐρανοτενεῖς ἐξάρσεις, λειτουργοῦσαι ὡς γέφυραι ὀντολογικῆς ἀναβάσεως εἰς τὰ οὐράνια πεδία τῶν θεῶν – ἐξ οὗ καὶ ὁ ἀρχέγονος ῥόλος τοῦ βασιλέως- ποντίφηκος (:γεφυρωτοῦ, γεφυροποιοῦ), τὸν ὁποῖον διαφωτιστικώτατα διευκρινίζει καὶ ὁ Ἰούλιος Ἔβολα.
Ἡ συγκεκριμένη αὕτη τρέχουσα ὑπέρβασις διαλαμβάνει πλεῖστα ἐπίπεδα καὶ τομεῖς, ἐντελῶς ἀνυποψίαστα διὰ τὸν ἀμύητον ποὺ θὰ προσήγγιζε τὸ θέμα. Δέον μάλιστα ἰδιαιτέρως νὰ ἐξαρθῇ ὅτι, ὄχι τυχαίως, συμπίπτει χρονικῶς πρὸς τὴν μεγίστην εὐτέλειαν καὶ ὕφεσιν –πνευματικήν, πολιτικήν, ψυχολογικήν, βιολογικὴν καὶ ἐθνικὴν, δι᾿ ὅλους τοὺς λευκοὺς λαούς/πληθυσμοὺς τοῦ πλανήτου!
Σύμπτωσις, ὅμως, ἀκριβῶς ἐπιτείνουσα τὴν ἄκραν κρισιμότητα τοῦ μεταιχμίου τούτου, μετὰ πάσης βαρύτητος καὶ σαφηνείας ἐπισημαίνουσα τὸ ἀδήριτον δίλημμα: ἢ στὶς κορφὲς τοῦ πνευματικοῦ μας Ὀλύμπου – ἢ στὰ ἐπονείδιστα Τάρταρα τῆς Ἀτιμώσεως καὶ τοῦ αἰσχίστου αὐτομηδενισμοῦ!!!
Ἑνὸς αὐτομηδενισμοῦ ποὺ προήχθη βαθμηδὸν τῇ καταλυτικῇ ἐπιδράσει παρηκμασμένων ἐνστίκτων, παρακμιακῶν καὶ οὐσιωδῶς ξένων πρὸς τὴν οὐσίαν καὶ τὰ Ἀρχέτυπα τοῦ Εἴδους μας νοσηρῶν ἰδεολογιῶν, ῥοπῶν καὶ θρησκειῶν, προαγουσῶν παραίτησιν, δειλίαν, κατάπτωσιν, ἐφησυχασμὸν καὶ νωχέλειαν · καὶ ποὺ ἐν τέλει κατέληξε νὰ λατρεύεται εἰς τὴν καθαράν του μορφήν, τοῦ αὐτομηδενισμοῦ τῆς παντοῦ πλέον διακεχυμένης ἀπροκαλύπτου αὐτοκτονικῆς ψυχώσεως, ὁτὲ μὲν ὑπὸ ἠθικίζοντα, ὁτὲ δὲ καὶ ὑπὸ ἐπιδεικτικῶς πιθηκίζοντα μανδύαν, ἐπιμελῶς καὶ ἐναγωνίως ὑποκρύπτοντα τὰ σχιζοφρενικὰ χάσματα τῆς ἐσχάτης καὶ πλέον ἀδιανοήτου ὑπαρξιακῆς Προδοσίας: τῆς Αὐτοπροδοσίας!!!
Τῆς ὁποίας αἱ συνέπειαι καὶ δὲν θὰ ἠδύναντο παρὰ νὰ εἶναι ὁμοίως ἀδιανόητοι! Συνοψιζόμεναι εἰς τὴν ἐν πλήρει βαρύτητι νοητέαν φρικαλέαν λέξιν: ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ!
Μία Ἀντιστροφὴ ἐκ τῶν ἔνδον πρὸς τὰ ἔξω ἐκτεινομένη καί, τἀνάπαλιν, ἔξωθεν πάλιν πρὸς τὰ ἐνδότερα δίκην πανώλους μεταδιδομένη, εἰσρωφωμένη καὶ μεταστοιχειοῦσα καταβαραθρωτικῶς καθ᾿ ὅλα, παντοῦ ἀνάγουσα τὴν οὐρὰν εἰς ῥόλον κεφαλῆς, μὲ ἀπυθμένως τραγελαφικὰ ἀποτελέσματα…
Ἡ ὀπτική μας αὐτὴ παρέχει μίαν ἑνιαίαν καὶ συνεκτικὴν εἰκόνα, ἑνότητος, ὅμως,προερχομένης ὄχι ἔκ τινος φερ᾿ εἰπεῖν ἑνότητος τῆς φρικαλέας ἀπαξίας τῆς Ἀντιστροφῆς ἀλλ᾿ ἐξ ἐκείνης τῆς ἰδίας μας ὀλυμπίας Ἀνωτροπικότητος: καθ᾿ ὅσον τὸ (τῇ Ἀντιστροφῇ συναφές) μὴ ὂν δὲν κέκτηται ἀφ᾿ ἑαυτοῦ οὔτε ἑνότητα οὔτε συνοχήν οὔτε ὀντότητα, βεβαίως, εἰ μὴ σκιώδη τινά, ἔστω ἀκόμη καὶ «ἐνεργῶς» σκιώδη – μόνον δὲ ἡ τοῦ Ὄντος συνεκτικὴ προοπτικὴ τὴν συνοψίζει ἑνιαίως πρὸ τοῦ οἰκείου του, ἡλιακοῦ ὀφθαλμοῦ: «Οὐκ ἂν ὀφθαλμὸς Ἥλιον ἴδοι, ἡλιοειδὴς μὴ γεγενημένος», κατὰ τὸν θεῖον Πλωτῖνον (: μόνον ἕνας ἡλιακὸς ὀφθαλμὸς εἶναι δυνατὸν νὰ ἴδῃ τὸν Ἥλιον!).
Πολιτικῶς ἐκδηλοῦται ἡ Ἀντιστροφὴ πολλαχῶς: ἐπὶ παραδείγματι διὰ τῆς κανονικῆς ἀναδείξεως εἰς μίαν οἰκτρὰν παρῳδίαν ἡγεσίας τῶν πλέον εὐτελῶν καὶ σκοτεινῶν ἀτόμων · ἰδιαιτέρως δὲ μάλιστα τῆς καθυποτάξεως τῶν Ἐθνῶν, πνευματικῶς καὶ ψυχολογικῶς κατ᾿ ἀρχήν, ὑπὸ τὴν σκαιὰν Παγκοσμίαν Ἰουδαϊκὴν Οικονομικήν Δικτατορίαν, δυνάμει τοῦ τερατώδους ἰσχύοντος καὶ καθ᾿ ὅλα καθαρῶς ἰουδαϊκοῦ χρηματοπιστωτικοῦ καθεστῶτος συστηματικῆς καὶ νομοτελειακῶς προδιαγεγραμμένης ἀπομυζήσεως καὶ πλήρους καθυποτάξεως τῶν Ἐθνῶν, τῶν ὁποίων αἱ θλιβεραὶ οὐρο«κεφαλικαὶ» «ἡγεσίαι» φροντίζουν, νομιμοποιοῦν καὶ διασφαλίζουν ἀκριβῶς τὴν ὁλικὴν ἐπιθανάτιον καθήλωσιν καὶ καθυπόταξιν, νομοτύπως καὶ ἄνευ ἀπειλητικῶν τῆς διαδικασίας ὑπερβολικῶν κλυδωνισμῶν, ποὺ θὰ διετάρασσαν τὴν μακαριότητα τῶν ποικιλοτρόπως ναρκωμένων ὑπηκόων τους.
Ἡ Ἀντιστροφὴ εἰς τὸ πολιτικὸν πεδίον συνιστᾶ ἐν ταὐτῷ καὶ μίαν θλιβερῶς ἐκμηδενιστικὴν Συρρίκνωσιν, προερχομένην ἐκ τῆς τελικῆς ἀντιστροφῆς τῆς προφανοῦς ἐπιλογῆς εἰς τὸ θεμελιῶδες ζήτημα: Ἔχειν ἢ εἶναι;
Καθώς, λοιπόν, τὸ κέντρον βάρους τῆς προσωπικῆς καὶ τῆς συλλογικῆς στάσεως καὶ δράσεως μετετοπίσθη ἐκ τοῦ εἶναι πρὸς τὸ ἔχειν, ἀπώλεσεν ὁ (λευκός) ἄνθρωπος κάθε αὐθεντικὴν ἐσωτερικὴν ἀναφοράν, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ἀ-ληθοῦς Κέντρου καὶ Ἄξονος, προλαμβάνοντος ἐκτροπὴν ἐκ τῆς ἀ-ληθοῦς κοσμικῆς καὶ ἡρωικῆς Ἐλευθερίας τῆς αὐτοεκπληρώσεως (κατὰ τὸ πινδάρειον «γένοιο οἷός ἐσσι μαθών») εἰς τὴν χαοτικὴν ψευδο-«ελευθερίαν»-liberté τῆς αὐθαιρεσίας καὶ τῆς κατευθυνομένης δοκησισόφου καὶ ὑπερκολακευμένης ἠλιθιότητος καὶ φαυλότητος τοῦ ἀνοργάνου, πλέον, πλήθους (τοῦ «λαοῦ» τῆς δημοκρατίας) τῶν ποιοτικῶς ξεθωριασμένων ἢ καὶ κατ᾿ οὐσίαν ξεριζωμένων ἀτόμων, τὴν ψευδο-ελευθερίαν ἐκείνην τῆς ὁποίας ἡ ἐπικυριαρχία τοῦ πλήθους προτάσσεται ὡς τεκμήριον, κατ᾿ ἀρχὴν μὲν ἀνερματίστου, ἔπειτα δ᾿ ἐν τέλει (μοιραίως καὶ νομοτελειακῶς) ὑπὸ τῶν χειρίστων κατευθυνομένου – μάλιστα δὲ δυνάμει ἀκριβῶς τοῦ χρήματος (: «ἔχειν»), ἀναχθέντος εἰς ἀκαταμάχητον παράγοντα παντοδυναμίας, μιᾶς θλιβερᾶς κοινωνίας ὑποκαταστάτων: ὑποκαταστάτων συναισθημάτων, μουσικῆς, τέχνης, πολιτισμοῦ, μορφώσεως, βιομηχανοποιημένων ὑποκαταστάτων σκέψεως, ὑποκαταστάτων πολιτειῶν, θεσμῶν, ἡγεσιῶν – ὑποκαταστάτων ἀνθρώπων. Μιᾶς θλιβερᾶς κοινωνίας ὑποχειρίων τῶν χειρίστων, ἀνδραπόδων τῶν φαυλοτάτων, προσκηνιακῶς καί, ἰδίᾳ, παρασκηνιακῶς κινούντων τὰ νήματα πρὸ τοῦ ὁριστικοῦ της σηπτικοῦ θανάτου…
Παραδόξως, ἐκ πρώτης ὅμως μόνον ὄψεως, καταλυτικὸς παράγων τῆς ἀντιστροφῆς ὑπῆρξεν ἡ «ἀναγεννωμένη», ὑποτίθεται, σκέψις (πρβλ. «διαφωτισμὸν» κ.λπ.), ἡ ἐπὶ μιᾶς βραδυφλεγοῦς, ἀνουσιωτάτης, τετριμμένης καὶ ἀπεστειρωμένης τυφλῆς «λογικῆς» ἑδραζομένη · τυφλῆς πρώτιστα κατὰ τὴν ἠλιθίως ἀνυποψίαστον γραμμικότητά της καὶ τὴν ἐγγενῆ της ἀνικανότητα ταὐτοχρόνου συνοψίσεως καὶ συλλήψεως παρατηρουμένου-παρατηροῦντος-Κόσμου. Ὁ τόσον ἐκθειασθεὶς διαχωρισμὸς μεταξὺ «ὑποκειμένου» καὶ «ἀντικειμένου», ἐγκείμενος εἰς τὴν βάσιν τοῦ Καρτεσιανοῦ ὀρθολογισμοῦ, ἐθεμελίωσε καὶ τυπικῶς τὴν ἐκρίζωσιν/μηχανοποίησιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ βαθμιαίαν «πλαστικοποίησιν» τῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς ἐπιστήμης · φιλοσοφικῶς ἀνεγνώρισε, ἀνέσυρε καὶ διέλυσε ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἀληθοῦς φρονήσεως αὐτὸν τὸν ῥηχὸν διαχωρισμόν/κατακερματισμὸν ὁ πολὺς Martin Heidegger.
Ὅτε, πρὸ ἐτῶν, εὑρέθην πρὸ τῶν ὅπλων τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, δὲν ἐστάθην, ἁπλῶς, πρὸ ὡρισμένων ἐπεξειργασμένων ὑλικῶν, ἐπὶ τῶν ὁποίων ἡ ὑποκειμενική μου φαντασία ἢ προεντύπωσις προέβαλλε ἕνα συγκλονιστικὸ κομμάτι ἱστορίας: εὑρέθην, ἀπεναντίας, πρὸ αὐτῆς ταύτης τῆς ἱστορίας, μᾶλλον δὲ ἐν μέσῳ ταύτης, τὴν ἤγγισα, τὴν ὡσμίσθην, ὑπεράνω χώρου καὶ χρόνου – ἐν μιᾷ κοσμικῶς προσδιωρισμένῃ λειτουργίᾳ, πρὸ τῆς ὁποίας ὠχριᾷ καὶ φαντάζει οὐσιωδῶς νεκρὰ καὶ θλιβερῶς πενιχρὰ ἡ ὀρθολογιστικὴ ἠλιθιότης (:κοσμικὴ ἀναισθησία) τοῦ Déscartes (Καρτεσίου): Αἱ ἐντυπώσεις μας παρέχουν διὰ τῶν αἰσθήσεων ΚΑΙ τῆς ψυχῆς μας μίαν ἔποψιν τοῦ Κόσμου, ἡ ὁποία ἀπέχει μὲν ἴσως κάποιας φαντασιακῆς καὶ ἀνυπάρκτου «ἀντικειμενικότητος», τὴν ὁποίαν οἱ ὀρθολογισταὶ ἐν τῇ πρωτογόνῳ ἀγνωσίᾳ των ἐφαντάζοντο νὰ διατηροῦν διὰ τῆς θεωρήσεως ἑνὸς νεκροῦ «κόσμου», ὅμως δύνανται ν᾿ ἀνταποκρίνωνται ἀκριβῶς εἰς τὴν κατὰ τὴν ἐγγενῆ μας ἐπιταγήν, τὸ Δάρμα τῶν ἀρχαίων Ἰνδοαρίων, συνεπαγομένην μας ἐγκοσμίκευσιν, ἤτοι ἐναρμόνισιν πρὸς τὸν Κόσμον, τοῦ ὁποίου ἄλλως τε ἀναπόσπαστον ἀποτελοῦμεν μέρος · ἐκτὸς κι ἂν ἔχουμε, π.χ. διὰ τῆς ὀρθολογικῆς τσιμεντοποιήσεως, ἀποτελεσματικῶς ἀπονεκρωθῇ ὡς μέρος τοῦ πανιέρου Κόσμου: τότε καθίσταται ἐπίκαιρον τὸ Ἡρακλείτειον: «νέκυες γὰρ κοπρίων ἐκβλητότεροι»!
Ἐξ ἄλλου δυσκόλως θὰ ἀνεύρωμεν παραδείγματα ἀγνωσίας καὶ ἠλιθιότητος ἐφαμίλλου ἐκείνης, ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ὁποίας δομεῖται ἡ ἐπὶ τὴν «ἀντικειμενικότητα» τῶν αἰσθήσεών μας πεποίθησις. Ὡς ὀργανισμοί, ἐπὶ παραδείγματι, δὲν ἀντιλαμβανόμεθα οὐδὲ κἂν τὰ ἐντός μας, ἐντὸς τῶν ἰδίων μας ἱστῶν καὶ κυττάρων τεκταινόμενα, διὰ νὰ μὴ ἀναφέρωμεν τὰ ἀναρίθμητα βακτήρια τῶν ὁποίων βρίθομεν καὶ τὰ ὁποῖα μάλιστα ἐν πολλοῖς καὶ συνεργοῦν κρισίμως εἰς τὴν ἐπιτέλεσιν τῶν ποικίλων ὀργανικῶν μας λειτουργιῶν. Αἱ ἐν γένει ἐντυπώσεις μας ἐκ τοῦ περιβάλλοντος ἀφ᾿ ἑνὸς ἐξαρτῶνται κομβικῶς ἐκ τυχαίων περιστάσεων καὶ παραγόντων, ἐν μιᾷ σχεδὸν πλήρως ἀδιερευνήτῳ ὁλικῇ ἀλληλουχίᾳ, ἀφ᾿ ἑτέρου περιορίζονται ἀλλὰ καὶ χρωματίζονται καὶ ταξινομοῦνται/διοργανοῦνται δυνάμει ἐγγενῶν φυσικῶν μας προδιαθέσεων καὶ περιορισμῶν (π.χ. φάσματος ἀντιληπτῆς φωτεινῆς ἀκτινοβολίας, εὕρους ἀκουστικῆς ἀντιληπτότητος, ἀκόμη δὲ καὶ πολὺ οὐσιωδέστερον ἀρχετυπικῶς, κατὰ τὸ εἶδος τῆς «πνευματικῆς φυλῆς» ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἔβολα καὶ τῆς ἐκ ταύτης προσδιωρισμένης σχέσεως πρός, χρωματισμοῦ καὶ θέσεως ὡς πρὸς καταστάσεις καὶ (μετα)φυσικὰ δεδομένα τοῦ Κόσμου κ.ο.κ.), ὥστε ἐν τέλει λογισμικῶς νὰ μὴ ἀποτελοῦν εἰ μή τι ἀμελητέον ἀπειροστόν (ὁπωσδήποτε πάντοτε, οὕτως ἢ ἄλλως, «ὑποκειμενικῆς» κατ᾿ ἀρχὰς ὑφῆς καὶ ἰδιοσυστασίας) κλᾶσμα κοσμικῆς πληροφορίας.
Αἱ ἐγγενεῖς δυνατότητες, περιορισμοὶ καὶ εἰδικοὶ χρωματισμοὶ τῶν αἰσθητικῶν προσλήψεων ἑκάστου εἴδους καὶ ποικιλίας προσδιορίζονται καὶ συντονίζονται ἐξελικτικῶς διὰ μέσου χιλιετιῶν καὶ μυριετιῶν ἐκ τῶν συνταγῶν καὶ ἀναγκαίων προσαρμογῶν ποὺ διασφαλίζουν τὴν ἐπιβίωσιν καὶ εὐδαιμονίαν, ἤτοι βελτίστην δυνατὴν ἐκδίπλωσιν καὶ περαιτέρω ἐνδυνάμωσιν τοῦ εἴδους. Ὁ ἀνταγωνισμὸς καὶ ἡ πολεμικὴ ἐγρήγορσις συνέχονται, ἄρα, ἐγγενῶς πρὸς τὸ ὁλικὸν σχῆμα τῶν ἐντυπώσεων, κατὰ τρόπον ὥστε ἡ δεδομένη, λογισμικῶς ἀπειροελέχιστος μερικότης (μεροληπτικότης) των νὰ μὴ συνιστᾷ καὶ κατ᾿ ἀνάγκην ἐλάττωμα – πολλῷ δὲ μᾶλλον, ἐν περιπτώσει ὑγιοῦς ἐκ τοῦ ἐθνοφυλετικοῦ Κορμοῦ/Ἄξονος ἐκβλαστήσεως/ἀναπτύξεως, ν᾿ ἀποτελῇ μαγικῶς καὶ τὴν μόνην κοσμικῶς ἔγκυρον ἐγγύησιν δυνάμει τελειώσεως τοῦ ἀνθρώπου ὡς Μικροκόσμου, ὡς μικρογραφίας δηλονότι τοῦ Μεγάλου Κόσμου, κατ᾿ ἀναλογίαν λειτουργοῦντος καὶ ἐν συντονισμῷ πρὸς ἐκεῖνον ἀδιαχωρίστῳ προσδιοριζομένου. Ὁ κοσμικὸς Ἄνθρωπος εἶναι τελείως φυλετικῶς προσδιωρισμένος – τυχὸν δὲ ἀλλοίωσις ἢ διάσεισις τοῦ προσδιορισμοῦ τούτου διαρραγίζει καὶ καταργεῖ τὸ (μετα)φυσικὸν θεμέλιον τοῦ ἐναργοῦς του Εἶναι ὡς κοσμικοῦ Ἀνθρώπου. Ἡ δὲ ἀντίληψίς του καὶ ἀληθῶς ὑψηλή του Νόησις δὲν εἶναι οὔτε ἐπιδερμικὴ οὔτε ἀντανακλαστική (reflexio) ἀλλ᾿ ἀποτελεῖ λειτουργίαν διαποτίσεως καὶ συνοχῆς ὑπὸ τῆς αὐτῆς συνειδητότητος ὁλοκλήρου τῆς ὑπάρξεως, ἐνστικτώδους, συγκινησιακῆς καὶ νοητικῆς συνεκτικῶς: κατὰ μῆκος τοῦ σώματος ἐπίσης (ὅπως, ἄλλως τε, καὶ σαφέστατα διέγνωσαν ΟΛΟΙ οἱ ἀρχαῖοι), κατὰ τὴν μαγικὴν ψυχοσωματικὴν ἀδιαχώριστον συνοχὴν καὶ παραλληλίαν, διαρρεομένου ὑπὸ τῆς ἑνοποιοῦ ἐκείνης θεμελιώδους κοσμικῆς ἐνεργείας ποὺ τρέφει κάθε χροιὰν καὶ ἐπίπεδον τῆς Συνειδήσεως, κατὰ τὰς διαδοχικάς της περαιτέρω ἐκλεπτύνσεις.
Ἡ ἀληθὴς αὕτη θεμελιώδης σύλληψις καὶ ἐνόρασις τῆς σχέσεως μεταξὺ «ἀντικειμενικότητος» καὶ «ὑποκειμενικότητος» διαφωτίζει τὰ πάντα ὑπὸ ἕνα νέον φῶς κοσμικῆς/συμβολικῆς/μαγικῆς Ἀναλογίας, μιᾶς παντοδυνάμου διαπεραστικῆς ἐνοράσεως/συγ-κεντρώσεως/συνοχῆς, ἐκ τῆς ὁποίας ἀκριβῶς ἀπέστη ὁ ἀμετροεπὴς καὶ ἐγωκεντρικός, «διαπεφωτισμένος», αὐθάδης, οἰηματίας καὶ κατακερματισμένος ὀρθολογιστής: μοναδικὸν ἐλαφρυντικὸν τοῦ ὁποίου ἀπετέλεσεν ἡ ὑπὸ τῆς μεσανατολικῆς προληπτικότητος μιᾶς ἀλλοτρίου τυραννικῆς θρησκείας προϊοῦσα ἀλλοίωσις καὶ εἰς ἕνα σχῆμα ὑπαρξιακῆς ἀπολύτου ὑποδουλώσεως ἀπολίθωσις τῶν οἵων ἐπιβιωσάντων στοιχείων τῆς Παραδόσεως. Οὕτω, ὅμως, ἀπετελειώθη μία ἐκτροπή, ἀντὶ τῆς ῥιζικῆς της ἀναιρέσεως · διότι μία ἄστοχος ἀπόπειρα θεραπείας μιᾶς Ὕβρεως/Νόσου πάντοτε ἀπομακρύνει ἐκ τοῦ κεντρικοῦ ἐκείνου ἄξονος, ὁπόθεν καὶ ἡ ἀρχικὴ Ἐκτροπή, ἡ «πρωτοπήμων παρακοπὰ» συνετελέσθη.
Τοῦτο καὶ ἀκριβῶς ἑρμηνεύει τὴν ἐμφανῶς συχνότατα ἀνερμάτιστον καὶ ἄκρως ἐπισφαλῆ (ἑτοιμόρροπον) συγκρότησιν ἀτόμων ὑψηλῶν ἀκαδημαϊκῶν προδιαγραφῶν, προϊόντων μακροχρονίων σπουδῶν, διὰ τῶν ὁποίων κυρίως ἐπετεύχθη ἡ ἐκρίζωσις καὶ ἀλλοίωσις ἐκείνη, δυνάμει τῆς ὁποίας ἐπιχώνεται καὶ καταπνίγεται κάθε δεσμὸς πρὸς τὴν πρωτογενῆ ἐκείνην κοσμικὴν συνείδησιν καὶ Μέτρον, ποὺ καὶ παρέχει τὸν μόνον δυνατὸν καὶ κοσμικῶς ἔγκυρον βαθμὸν «ἀντικειμενικότητος». Συχνότατα εἰκόνες τοιούτων νεροβράστων προϊόντων τῶν πανεπιστημιακῶν θερμοκηπίων ὠχριοῦν καὶ φαντάζουν ἐντελῶς γελοῖαι πρὸ τῆς εἰκόνος ἑνὸς αὐθεντικοῦ Ἀνθρώπου, ἐνδεχομένως οὐδεμιᾶς τυχόντος σχολικῆς (ἀντ-)ἐκπαιδεύσεως!
Ὅμως ἡ ἔλλειψις τῆς ἐκπαιδεύσεως ἐκείνης, κατὰ τὸ πλεῖστον ψευδοῦς, ἐξασθενίζει καὶ τὴν πίστιν τοῦ ἀπαιδεύτου μὲν σχολικῶς ἀλλ᾿ αὐθεντικοῦ, συχνότατα δὲ καὶ ἀφελοῦς ἐν τῇ ἀγαθότητί του Ἀνθρώπου ἐπὶ τὴν ἰδίαν αἴσθησιν, καθὼς ἡ στιλπνὴ ἐπίχρυσος ἐπικάλυψις τῶν τενεκέδων συγχέει τὸ εἴδωλον…
Τοῦτο καὶ συνέβη κατὰ τὴν μεγάλην Ἐθνεγερσίαν τοῦ 1821· ἐξ οὗ καὶ ἡ παράλειψις τῶν θρυλικῶν ἐκείνων ἀγωνιστῶν νὰ παράσχουν τὴν ἀναγκαίαν πρὸς ἀναγέννησιν καὶ στιβαρὰν θεμελίωσιν τῆς Πατρίδος, ὡς νέας Ἑλληνικῆς Πολιτείας, ὑπηρεσίαν: ποὺ θὰ ἦτο ἡ συνοπτικὴ καὶ κατεπείγουσα ἐκτέλεσις ὅλων τῶν Μαυροκορδατοειδῶν «καλαμαράδων»!
Φαίνεται πὼς μόνον ὁ θρυλικὸς Γεώργιος Καραϊσκάκης κατενόησε πλήρως τὸ θέμα · ὁ ὁποῖος, ἐπελαύνων ἔφιππος παρὰ τὸ Φάληρον κατὰ τοῦ ἀσιατομογγόλου Ἐχθροῦ, ἐβλήθη ἐκ τῶν ὄπισθεν!
Καὶ ἀπέκτησαν, ἐν μιᾷ ἐντροπιακῇ νομοτελείᾳ, βαθμηδὸν πλήρη ἔλεγχον οἱ «καθὼς πρέπει» καλαμαράδες τῆς συνομοταξίας τοῦ Μαυροκορδάτου καὶ λοιπῶν γραικυλοειδῶν ἐνδημούντων σαθροκοίλων σαπροφύτων, μετὰ καὶ τὴν οἰκτρὰν δολοφονίαν τοῦ Καποδιστρίου ὑπὸ τῶν γνωστῶν «παλληκαράδων»… Ἡ Ψωροκώσταινα τῆς δουλείας τῶν τόκων τερατωδῶν ἀγγλοεβραϊκῶν δανείων καὶ ἀβούλου ὑπαγωγῆς εἰς τὴν ὅλην θνησιγενῆ ὑφὴν καὶ δομὴν τοῦ φρικαλέου ἰουδαϊκοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος, ὑπὸ τὰ χαζοχαρούμενα λάβαρα τῆς δημοκρατίας, τοῦ λιμπεραλισμοῦ, τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, τῆς ἐξιδανικευμένης ἐγωπαθείας, τοῦ «ἐδῶ καὶ τώρα», τῆς Ἀντιστροφῆς – μὲ ὅλας τὰς ἐπιπροσθέτους τοπικὰς ἰδιαιτερότητας τῆς ἀπυθμένου αἰσχρότητος καὶ αὐθαδείας ἑνὸς πάντοτε ἐδῶ διαθεσίμου ἑσμοῦ ἀδηφάγων τρωκτικῶν, ποὺ τόσον ἐπιδεικτικῶς «κορδώνονται» κατὰ τὰς περιόδους τοῦ τεχνητοῦ μεγαλείου των…
Τὸ ζητούμενον εἶναι, ἄρα, ἡ Ὁλικὴ Ἐπαναφορὰ εἰς τὸν ἴδιον Ἄξονα! Μεθ᾿ ὅλης ἐκείνης τῆς πνευματικῆς ἰσχύος, τῆς αὐθεντικότητος, συνολικότητος καὶ φυσικῆς ἀνωτερότητος ποὺ ἀπαραχαράκτως σφραγίζουν κάθε ἀληθῆ ἐθνοκοινοτικὴν ἀναγέννησιν · εἰ δ᾿ ἄλλως, καὶ πάλιν «ἔσετ᾿ ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης»!
Εἶναι, ὅμως, τόσον σπάνιοι κατὰ τὴν ἀξιοθρήνητον σκοτεινήν μας ἐποχὴν οἱ Ἄνδρες ἐκεῖνοι, τῶν ὁποίων καθ᾿ ἑαυτὴ ἡ ἀδαμαντίνη ὕπαρξις ἀποτελεῖ στιβαρὸν θεμέλιον αὐθεντικότητος καὶ ἐνδογενοῦς, κοσμικῶς/ἐθνοφυλετικῶς ἐρριζωμένης, κατὰ τ᾿ ἀνωτέρω, βουλήσεως καὶ ἰσχύος, τοῦ ἀληθοῦς ἐκείνου καὶ πηγαίου πνευματικοῦ δυναμισμοῦ, ποὺ κατὰ τὸν Ἄγγελον Σικελιανὸν θὰ ἐπαγάγῃ τὴν σύνθεσιν ἐκείνην καὶ τὴν ἐπακόλουθον ἔκρηξιν, «ποὺ μέλλει ν᾿ ἀφανίσῃ πιὰ τὸν ἴσκιο τοῦ πιθήκου ἀπ᾿ ὁλόκληρη τὴν γῆ» – ἤ, τοὐλάχιστον, ἀπὸ τὴν γῆν μας!
Τοὺς ἐπιφυλάσσει δέ, αὐτοὺς τοὺς τόσον ἐλαχίστους εὐπατρίδας, ἡ ἐποχὴ αὕτη μόνον διωγμοὺς καὶ δηλητηριώδη δήγματα ὑπὸ τῶν ποικιλοχρόων «μυγῶν τῆς πλατείας», τοῦ «Ζαρατούστρα»… Τέτοιοι ἄνδρες, συχνὰ δυστυχῶς εὔπιστοι ἐν τῇ ἀγαθότητί των, αἴρονται πολὺ ὑπεράνω τῆς τετριμμένης «δεξιᾶς-ἀριστερᾶς» κατανομῆς.
Ἕνας τέτοιος ἀγέρωχος Ἀετός, ὁ ἡρωικὸς καὶ ἰδιοφυὴς στρατηγὸς Νικόλαος Ντερτιλῆς, ἀπεβίωσεν ἔγκλειστος ὑπὸ τῶν ῥιζικῶς διεφθαρμένων δημοκρατικῶν τρωκτικῶν σχεδὸν πρὸ διμήνου, ὀλίγας μόλις ἡμέρας πρὸ τῆς ἐπετείου ἀποβιώσεως ἄλλου θρυλικοῦ γέροντος, τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ. Εἶχα τὴν εὐτυχίαν νὰ γνωρίσω καλῶς τὸν μοναδικὸν αὐτὸν εὐπατρίδην καὶ τὸ ἀστραπηβόλον του πνεῦμα, κατὰ τὴν διάρκειαν πολλῶν μακρῶν ἐπισκέψεων καὶ συζητήσεων · ἐπρόκειτο, ἀληθῶς, γιὰ ἕνα ἀναντικατάστατον ἐθνικὸν κεφάλαιον. Παρέμεινε Στρατιώτης, κάθε στιγμὴν τοῦ βίου του κι ὣς τὴν τελευταίαν πνοήν του! Δυστυχῶς ἡ 21η Ἀπριλίου δὲν διέθετε ἀρκετοὺς ἄνδρας παρομοίας ἀδαμαντίνου ὑφῆς καὶ διαμετρήματος, ἐξ οὗ καὶ ἡ θλιβερά της ἀνεπάρκεια καὶ ἐξέλιξις… Στυγνοὶ σειριακοὶ δολοφόνοι ἐνεκλείσθησαν μετὰ τοῦτον καὶ ἀφέθησαν ἐλεύθεροι, ἐν τῷ μεταξύ, ἐδῶ καὶ πολλὰ ἔτη – ὅμως ὄχι ὁ σεβάσμιος οὗτος γέρων · διότι, ἁπλούστατα, τὸ μένος τῶν δημοκρατικῶν τρωκτικῶν εἶναι ἀβυσσαλέον καὶ ὑπαρξιακὸν: ἀρκεῖ νὰ ἀντιπαραβάλετε τὴν εἰκόνα του πρὸς ἐκείνην ἑνὸς Σημίτη, ἑνὸς Καραμανλῆ, ἑνὸς G.A.P. καὶ οὕτω καθ᾿ ἑξῆς διὰ νὰ τὸ κατανοήσετε!
Ἡ μνήμη του ἂς στέκῃ φάρος αἰώνιος καὶ παράδειγμα!
Φάρος ἀνάλογος τῶν μεγάλων ἡρώων μας · ὑποδεικνύων ἀκριβῶς διὰ τοῦ λαμπροῦ του παραδείγματος τὸ μέταλλον ἐκ τοῦ ὁποίου εἶναι φτιαγμένοι οἱ ἀληθινοὶ μαχηταί · οἱ δὲ οἷοι πιθηκίζοντες καὶ μαϊμουδίζοντες θλιβεροὶ κομπάρσοι τοῦ δημοκρατικοῦ Θεάτρου Σκιῶν, ὅσῳ καὶ ἂν ἐπαγγέλλωνται καὶ διαλαλοῦν δίκην πραμάτειας ἀνάλογα πρότυπα, μόνον Σκιαὶ δύνανται νὰ παραμείνουν, ὅσον καὶ ἂν αὐξηθοῦν αἱ ποσοτικαί των παράμετροι καὶ ἡ ἔντασις τῆς κακοηχείας των.
Δυστυχῶς, ὅμως, γιὰ κάθε τέτοια σκιάν, τὰ ἀληθινὰ παραδείγματα, ἔστω καὶ μόνον ὡς εἰκόνες πρὸς τὰ πλήθη ἐξικνούμενα, ἀποτελοῦν αὐτοδυνάμως δεινοὺς κριτὰς κάθε ἐπηρμένης (παρὰ τὴν πρακτικὴν της δουλοφροσύνην!) θλιβερᾶς ἀνθυπομετριότητος…
Θὰ κρατήσουμε, λοιπόν, ἀγέρωχοι ψηλὰ κι ἀνέγγιχτα ἀπὸ κάθε θλιβερὴ σκιὰ τὰ Ἀθάνατα κι Αἰώνια Λάβαρά μας – παραμένοντες κι ἐμεῖς Στρατιῶται κάθε στιγμήν – κι ὣς τὴν τελευταία μας πνοήν!
Κι ὅσον ὑπάρχουμε καὶ κινούμεθα τοιουτοτρόπως, τόσον ἀκόμη ἀκριβῶς θὰ ὑπάρχῃ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ, κοσμικῶς, ἐλπὶς διὰ τὸ παντοιοτρόπως καταρημαγμένον μας Ἔθνος!
Στ. Γκ.