Η Αντιγόνη έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα στην ομώνυμη τραγωδία του μεγάλου Σοφοκλέους, έμαθε τους ανθρώπους πώς να χρησιμοποιούν τη φύση μέσα τους, τις ψυχικές και νοητικές δυνάμεις τους. Η ίδια είπε, έπραξε ενάντια στην εξουσία του Κρεόντος – εξέφρασε ένα πνεύμα ελευθερίας και θάρρους, «σταυρώθηκε» ουσιαστικά από το βασιλέα των Θηβών και με τον τρόπο της «αναστήθηκε» στις καρδιές όλων αυτών που μέσα στους αιώνες την διαβάζουν, τη μελετούν και τη μιμούνται μέσα από τη γενναία και γεμάτη υστεροφημία ζωή τους.
Ο Οιδίπους, παραμένει μέσα στους αιώνες αυτός που κήρυξε το Φώς της Ελληνικής γνώσεως, την πραγματική Λαμπρή εσωτερική φώτιση των ανθρώπων. Για πρώτη φορά όταν διαβάσει κανείς την ιστορία του βασιλέως των Θηβών δεν θέλει να γνωρίζει κάποια εξωτερικά πράγματα, απεναντίας αγωνιά να γνωρίσει την αλήθεια για αυτόν και τους άλλους και τη ζωή του. Η Ελληνική Λαμπρή δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με καμμία ερυθρά θάλασσα ή την φυγή από κάποια Αίγυπτο. Έχει να κάνει με τον απόλυτο γνωσιολογικό εσωτερικό κατά βάση φωτισμό των ανθρώπων. Αυτών που πέρα από τον κόσμο της ύλης γνωρίζουν τον ανώτερο κόσμο του πνεύματος και επιθυμούν την μέθεξή του, την πορεία προς τα εκεί.
Η Ελληνική Λαμπρή είναι ακριβώς αυτό το ενσυνείδητο πέρασμα από την άγνοια στη γνώση, από τη δειλία στην ανδρεία, από την νωχέλεια στην πράξη. Το Πέρασμα των Ελλήνων Ομηρικών Ηρώων από τη γη προς τον ουρανό της υστεροφημίας δεν έγινε με κανένα άλλο τρόπο παρά με το Πάθος και την Ηρωϊκή Ανάστασή τους στον Όλυμπο της δόξης τους. Ο Αχιλλεύς – όπως και ο Ιησούς – σε πολλά σημεία του Ομηρικού κειμένου φανερώνεται ότι ήξερε πώς θα πεθάνει, προχώρησε όμως στην εκούσια θυσία του προκειμένου να αφήσει στο ανθρώπινο γένος παράδειγμα λαμπρό για το ποιες πραγματικά είναι και ποιες πραγματικά μπορεί να γίνουν οι ανθρώπινες δυνάμεις. Ο άπειρος προσδιορισμός του Ανωτέρου Ανθρώπου καθαγιάζεται μέσα από την Ελληνική Λαμπρή. Την πραγματική Ανάσταση πρώτοι και κυρίως οι Έλληνες την προσδιόρισαν ως μεταβολή της δεδομένης ανά στιγμή ανθρωπίνης καταστάσεως. Ανάσταση είναι η μεταβολή προς το ανώτερο κάθε ανθρώπινης στιγμής. Όταν ο άνθρωπος οδηγεί τον Εαυτό του σε κάτι το ανώτερο αυτό είναι Ανάσταση εκ του αν-ίστημι, καθαρά Ελληνική λέξη. Οι Έλληνες δημιούργησαν λέξη για την άνω-στάση (Ανάσταση) διότι πρώτοι την πραγμάτωσαν. Ο Μέγας Αλέξανδρος Αναστήθηκε μέσα στον ίδιο τον κόσμο που τον γέννησε διότι οδηγήθηκε με τα λόγια του και τις πράξεις του στον ουρανό της δόξης. Ο Κυναίγειρος αναστήθηκε στον Όλυμπο του Φωτός όταν υπεράσπισε την Πατρίδα του ενάντια στους εισβολείς αλλοφύλους Πέρσες. Ανάσταση πραγμάτωσε και η Υπατία όταν μέσα από τον τάφο της σιωπής της έδωσε το Φώς του ανωτέρου Ενός στους ανθρώπους, τον Πλωτινικό δρόμο προς την αιωνιότητα.
Ποτέ οι Έλληνες δεν σταμάτησαν να τροφοδοτούν τη Φυλή τους με παραδείγματα και τρόπους Λαμπρής και Ανάστασης. Ούτως ή άλλως οι Έλληνες μίσησαν το σκοτάδι και αγάπησαν το Φώς όπως μόνο ο Οιδίπους θα μπορούσε τραγικά να μας διηγηθεί. Ο Ιουλιανός αναστήθηκε μέσα σε αυτόν τον κόσμο προσπαθώντας να υπενθυμίσει το Φώς ενός Άλλου ανωτέρου και ξεχασμένου κόσμου. Έπαθε και προχώρησε αφήνοντας υπέροχη παρακαταθήκη μιμήσεως στους μετέπειτα Έλληνες. Μέσα στη Βυζαντινή αυτοκρατορία πλήθος Ελλήνων δίδαξε την υπερήφανη και έλλογη στάση του ανθρώπου μέσα στο Άπειρον με όπλο όχι απλά την Πίστη σε έναν επόμενο κόσμο αλλά τη Γνώση αυτού του Αγαθού που μετά-ϋπάρχει. Ο Πλήθων ανέστησε ένα ολόκληρο γένος όταν το μετατόπισε προς την ανάμνηση της δυνατότητος οικοδόμησης μιας καθαρά Ελληνικής Πλατωνικής Πολιτείας. Λίγο προτού η Πόλη πέσει στους βαρβάρους ο Πλατωνικός φιλόσοφος έδωσε ένα υπέροχο μήνυμα Λαμπρής. Λάμποντας ο Πλατωνικός κόσμος του Αγαθού και του Ωραίου, έδωσε στον άνθρωπο της Γνώσης της Βούλησης και της ανάμνησης τη δυνατότητα να εξέλθει από τον τάφο της ιστορικής ανυπαρξίας και να πρωτοστατήσει στη αναφαίρετη προσπάθεια της Ελλάδος να προχωρήσει ιστορικά και πολιτιστικά.
Από εκεί και πέρα και μέχρι σήμερα δυστυχώς η Ελλάδα του Φωτός,η Ελλάδα η οποία μέσα από τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα αλλά και το συνδυασμό αυτών των δύο στη Στοά, κίνησε τον Ευρωπαϊκό πνευματικό κόσμο, ο οποίος σήμερα δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Πολιτεία και Πολιτειολογία, αυτή λοιπόν η Ελλάδα παραμένει κλεισμένη σε καλά κλεισμένο Πλατωνικό σπήλαιο. Οι Έλληνες φορώντας βαρείες αλυσίδες άγνοιας και εκμετάλλευσης δεν μπορούν ούτε πίσω να ιδούν ούτε μπροστά να ατενίσουν. Θαυματοποιοί και ψευτοσωτήρες της κλέβουν τη ζωή, την παραπλανούν και της υπόσχονται ένα μέλλον το οποίο αυτοβαφτίζεται κρυφά από ανθελληνικό ως δήθεν Ελληνικό. Τσαρλατάνοι ενός ανυπάρκτου πνεύματος παρασύρουν τους Έλληνες σε υλικές και μόνο ενασχολήσεις, σε υλικά και μόνο θεάματα ,με απώτερο σκοπό την αποβλάκωση και την αποχαύνωση.
Η Ελληνική Λαμπρή υπό αυτάς τας προϋποθέσεις νοείται ως ή σύγχρονος Ανάσταση του Νεοέλληνος. Αυτή η Ανάσταση θα είναι αναμνησιακή, οι νεοέλληνες πρέπει να γνωρίσουν την ιστορική συνέχεια και το Ελληνικό Είναι και Γίγνεσθαι. Αυτή η Ανάσταση θα ορθώσει γνωσιολογικά και αξιολογικά τους Έλληνες οι οποίοι με όπλο την Πίστη τους στην πολιτιστική κληρονομιά θα προσφέρουν την Ελεύθερη χώρα τους στο όνειρο ενός κόσμου που θα στηρίζεται στο Καλό και στο Ωραίο. Ο Έλληνας μπορεί να Ανά-Στηθεί τώρα αρκεί ως ο Οιδίπους να παραδεχθεί ότι ο Πατέρας του είναι ο Λόγος και η Μητέρα του η Άπειρος Ελληνική Ψυχή.
Β.Δ.Μ.
Ο Οιδίπους, παραμένει μέσα στους αιώνες αυτός που κήρυξε το Φώς της Ελληνικής γνώσεως, την πραγματική Λαμπρή εσωτερική φώτιση των ανθρώπων. Για πρώτη φορά όταν διαβάσει κανείς την ιστορία του βασιλέως των Θηβών δεν θέλει να γνωρίζει κάποια εξωτερικά πράγματα, απεναντίας αγωνιά να γνωρίσει την αλήθεια για αυτόν και τους άλλους και τη ζωή του. Η Ελληνική Λαμπρή δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με καμμία ερυθρά θάλασσα ή την φυγή από κάποια Αίγυπτο. Έχει να κάνει με τον απόλυτο γνωσιολογικό εσωτερικό κατά βάση φωτισμό των ανθρώπων. Αυτών που πέρα από τον κόσμο της ύλης γνωρίζουν τον ανώτερο κόσμο του πνεύματος και επιθυμούν την μέθεξή του, την πορεία προς τα εκεί.
Η Ελληνική Λαμπρή είναι ακριβώς αυτό το ενσυνείδητο πέρασμα από την άγνοια στη γνώση, από τη δειλία στην ανδρεία, από την νωχέλεια στην πράξη. Το Πέρασμα των Ελλήνων Ομηρικών Ηρώων από τη γη προς τον ουρανό της υστεροφημίας δεν έγινε με κανένα άλλο τρόπο παρά με το Πάθος και την Ηρωϊκή Ανάστασή τους στον Όλυμπο της δόξης τους. Ο Αχιλλεύς – όπως και ο Ιησούς – σε πολλά σημεία του Ομηρικού κειμένου φανερώνεται ότι ήξερε πώς θα πεθάνει, προχώρησε όμως στην εκούσια θυσία του προκειμένου να αφήσει στο ανθρώπινο γένος παράδειγμα λαμπρό για το ποιες πραγματικά είναι και ποιες πραγματικά μπορεί να γίνουν οι ανθρώπινες δυνάμεις. Ο άπειρος προσδιορισμός του Ανωτέρου Ανθρώπου καθαγιάζεται μέσα από την Ελληνική Λαμπρή. Την πραγματική Ανάσταση πρώτοι και κυρίως οι Έλληνες την προσδιόρισαν ως μεταβολή της δεδομένης ανά στιγμή ανθρωπίνης καταστάσεως. Ανάσταση είναι η μεταβολή προς το ανώτερο κάθε ανθρώπινης στιγμής. Όταν ο άνθρωπος οδηγεί τον Εαυτό του σε κάτι το ανώτερο αυτό είναι Ανάσταση εκ του αν-ίστημι, καθαρά Ελληνική λέξη. Οι Έλληνες δημιούργησαν λέξη για την άνω-στάση (Ανάσταση) διότι πρώτοι την πραγμάτωσαν. Ο Μέγας Αλέξανδρος Αναστήθηκε μέσα στον ίδιο τον κόσμο που τον γέννησε διότι οδηγήθηκε με τα λόγια του και τις πράξεις του στον ουρανό της δόξης. Ο Κυναίγειρος αναστήθηκε στον Όλυμπο του Φωτός όταν υπεράσπισε την Πατρίδα του ενάντια στους εισβολείς αλλοφύλους Πέρσες. Ανάσταση πραγμάτωσε και η Υπατία όταν μέσα από τον τάφο της σιωπής της έδωσε το Φώς του ανωτέρου Ενός στους ανθρώπους, τον Πλωτινικό δρόμο προς την αιωνιότητα.
Ποτέ οι Έλληνες δεν σταμάτησαν να τροφοδοτούν τη Φυλή τους με παραδείγματα και τρόπους Λαμπρής και Ανάστασης. Ούτως ή άλλως οι Έλληνες μίσησαν το σκοτάδι και αγάπησαν το Φώς όπως μόνο ο Οιδίπους θα μπορούσε τραγικά να μας διηγηθεί. Ο Ιουλιανός αναστήθηκε μέσα σε αυτόν τον κόσμο προσπαθώντας να υπενθυμίσει το Φώς ενός Άλλου ανωτέρου και ξεχασμένου κόσμου. Έπαθε και προχώρησε αφήνοντας υπέροχη παρακαταθήκη μιμήσεως στους μετέπειτα Έλληνες. Μέσα στη Βυζαντινή αυτοκρατορία πλήθος Ελλήνων δίδαξε την υπερήφανη και έλλογη στάση του ανθρώπου μέσα στο Άπειρον με όπλο όχι απλά την Πίστη σε έναν επόμενο κόσμο αλλά τη Γνώση αυτού του Αγαθού που μετά-ϋπάρχει. Ο Πλήθων ανέστησε ένα ολόκληρο γένος όταν το μετατόπισε προς την ανάμνηση της δυνατότητος οικοδόμησης μιας καθαρά Ελληνικής Πλατωνικής Πολιτείας. Λίγο προτού η Πόλη πέσει στους βαρβάρους ο Πλατωνικός φιλόσοφος έδωσε ένα υπέροχο μήνυμα Λαμπρής. Λάμποντας ο Πλατωνικός κόσμος του Αγαθού και του Ωραίου, έδωσε στον άνθρωπο της Γνώσης της Βούλησης και της ανάμνησης τη δυνατότητα να εξέλθει από τον τάφο της ιστορικής ανυπαρξίας και να πρωτοστατήσει στη αναφαίρετη προσπάθεια της Ελλάδος να προχωρήσει ιστορικά και πολιτιστικά.
Από εκεί και πέρα και μέχρι σήμερα δυστυχώς η Ελλάδα του Φωτός,η Ελλάδα η οποία μέσα από τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα αλλά και το συνδυασμό αυτών των δύο στη Στοά, κίνησε τον Ευρωπαϊκό πνευματικό κόσμο, ο οποίος σήμερα δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Πολιτεία και Πολιτειολογία, αυτή λοιπόν η Ελλάδα παραμένει κλεισμένη σε καλά κλεισμένο Πλατωνικό σπήλαιο. Οι Έλληνες φορώντας βαρείες αλυσίδες άγνοιας και εκμετάλλευσης δεν μπορούν ούτε πίσω να ιδούν ούτε μπροστά να ατενίσουν. Θαυματοποιοί και ψευτοσωτήρες της κλέβουν τη ζωή, την παραπλανούν και της υπόσχονται ένα μέλλον το οποίο αυτοβαφτίζεται κρυφά από ανθελληνικό ως δήθεν Ελληνικό. Τσαρλατάνοι ενός ανυπάρκτου πνεύματος παρασύρουν τους Έλληνες σε υλικές και μόνο ενασχολήσεις, σε υλικά και μόνο θεάματα ,με απώτερο σκοπό την αποβλάκωση και την αποχαύνωση.
Η Ελληνική Λαμπρή υπό αυτάς τας προϋποθέσεις νοείται ως ή σύγχρονος Ανάσταση του Νεοέλληνος. Αυτή η Ανάσταση θα είναι αναμνησιακή, οι νεοέλληνες πρέπει να γνωρίσουν την ιστορική συνέχεια και το Ελληνικό Είναι και Γίγνεσθαι. Αυτή η Ανάσταση θα ορθώσει γνωσιολογικά και αξιολογικά τους Έλληνες οι οποίοι με όπλο την Πίστη τους στην πολιτιστική κληρονομιά θα προσφέρουν την Ελεύθερη χώρα τους στο όνειρο ενός κόσμου που θα στηρίζεται στο Καλό και στο Ωραίο. Ο Έλληνας μπορεί να Ανά-Στηθεί τώρα αρκεί ως ο Οιδίπους να παραδεχθεί ότι ο Πατέρας του είναι ο Λόγος και η Μητέρα του η Άπειρος Ελληνική Ψυχή.
Β.Δ.Μ.