Στις 6 Απριλίου, ο Τούρκος Σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής πρώτα πρότεινε στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να εγκαταλείψει την Πόλη, υποσχόμενος ότι θα σεβαστεί τη ζωή των κατοίκων. Ο Παλαιολόγος αρνήθηκε και άρχισε η πολιορκία. Η μάχη ήταν σφοδρή, με τον Βυζαντινό στρατό (ενισχυμένο από Γενουάτες μισθοφόρους) να αμύνεται με επιτυχία για αρκετό καιρό εναντίον του τεράστιου όγκου του Οθωμανικού στρατού.
Την 21 Μαΐου ο σουλτάνος έστειλε πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη. Ζητούσε την παράδοση της πόλεως με την υπόσχεση να επιτρέψει στον Αυτοκράτορα και σε όλη την συνοδεία του να φύγουν μαζί με όλα τα υπάρχοντά τους και θα αναγνώριζε τον Κωνσταντίνο ως ηγεμόνα της Πελοποννήσου.
Ο Κωνσταντίνος ως ένας ακόμη Λεωνίδας απαντά :
«Το την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμού, ούτε των αυτήν οικούντων. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής»
Την 29η Μαΐου γενίτσαροι εισέβαλαν από την Κερκόπορτα διασπώντας την άμυνα των πολιορκουμένων και ανοίγοντας τον δρόμο για να εισβάλλουν οι ορδές των Οθωμανών. Ο Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πολεμά με γενναιότητα και υψηλό φρόνημα μέχρι τον θάνατο , στην πρώτη γραμμή το αγώνος.
Ο Γεώργιος Φραντζής περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του:
«Ο βασιλεύς οὖν ἀπαγορεύσας ἐαυτόν, ἰστάμενος βαστάζων σπάθην και ἀσπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον “οὐκ έστί τις τῶν χριστιανῶν τοῦ λαβεῖν τήν κεφαλήν μου ἀπ΄ ἐμοῦ;” ἦν γάρ μονώτατος ἀπολειφθείς. τότε είς τῶν Τούρκων δούς αὐτῷ κατά πρόσωπον καί πλήξας, καί αὐτός τῷ Τούρκῳ ἐτέραν ἐχαρίσατο’ τῶν ὁπισθεν δ΄ἐτέρος καιρίαν δούς πληγήν, ἔπεσε κατά γῆς’ οὐ γάρ ῄδεισαν ὃτι ὁ βασιλεύς ἐστιν, ἀλλ΄ ὡs κοινόν στρατιώτην τοῦτον θανατώσαντες ἀφῆκαν».
Μετά την πτώση της Πόλεως , με εντολή του Σουλτάνου ακολούθησε τριήμερος λεηλασία από τους βαρβάρους.
Ο άμαχος πληθυσμός θανατωνόταν χωρίς διάκριση. Οι ιδιωτικές περιουσίες λεηλατήθηκαν πλήρως όπως και το σύνολο των εκκλησιών. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών χάθηκαν αναρίθμητοι πολιτιστικοί θησαυροί. Πολύτιμα βιβλία κάηκαν, κομματιάστηκαν είτε πωλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές. Ο ιστορικός Κριτόβουλος άντλησε υλικό από Οθωμανικά έγγραφα και βρίσκονταν στην υπηρεσία του Σουλτάνου ως διοικητής της Ίμβρου στο έργο του αναφέρει ότι δεν υπήρξε ούτε ο ελάχιστος στοιχειώδης οίκτος κατά τις λεηλασίες και η πόλις ερημώθηκε ολοσχερώς.
Ακολούθησαν τέσσερις αιώνες φριχτής σκλαβιάς και τυραννίας.
Για το πως ήταν η καθημερινή ζωή των Ελλήνων κατά την περίοδο της Οθωμανικής σκλαβιάς μπορεί κανείς ακόμα και σήμερα πολύ εύκολα να αναζητήσει ζωντανές μαρτυρίες ρωτώντας π.χ. ηλικιωμένους κατοίκους των νήσων του Βορείου Αιγαίου που καθώς απελευθερώθηκαν το 1912 έχουν ακόμα πολύ ζωντανές τις μνήμες και τις περιγραφές από τους πατεράδες και τους παππούδες τους. Οι επιθέσεις και εισβολές σε σπίτια, οι λεηλασίες περιουσιών, οι δολοφονίες ολόκληρων οικογενειών ήταν καθημερινές ακόμα και σε περιόδους “ειρήνης”. Έμπαιναν στα σπίτια σε ανύποπτο χρόνο, άρπαζαν ανήλικα κορίτσια και τα βίαζαν και τα δολοφονούσαν “για να διασκεδάσουν” τα υπάνθρωπα ένστικτά τους. Στο νησί των Ψαρών ακόμα διηγούνται ένα τέτοιο γεγονός που συνέβη λίγο πριν την απελευθέρωση, όπου μια μητέρα κατάφερε να διαφύγει και να σώσει από τον βιασμό και την σφαγή τις δύο ανήλικες κόρες της, πετώντας πάνω στους Τούρκους την καυτή μυζήθρα που έφτιαχνε και στην συνέχεια μπαίνοντας σε βάρκα ψαρά και φεύγοντας από το νησί. Πήραν μαζί μόνο τα ρούχα που φορούσαν… Φυσικά δεν ξαναείδε ποτέ ούτε το σπίτι της ούτε κανένα από τα υπάρχοντά της, στο νησί όμως θεωρήθηκε ηρωίδα καθώς κατάφερε να επιβιώσει σώζοντας και τις ζωές των παιδιών της.
Κάπως έτσι ήταν η καθημερινή ζωή στην “πολυπολιτισμική” Οθωμανική κατοχή για την οποία οι “προοδευτικές” δυνάμεις πασχίζουν σήμερα να μας πείσουν για το “πόσο υπέροχη ήταν” και το “πόσο κρίμα είναι” “που κάποιοι φασίστες” (οι ήρωες του 21) διέκοψαν την “πολυπολιτισμική συμβίωση” αφού πολέμησαν και θυσίασαν την ζωή τους για να τους διώξουν και να ελευθερώσουν την πατρίδα μας…
“Ραγιάδες” υπήρξαν, όμως ο Ελληνισμός παρέμεινε ζωντανός μέσα σε αυτούς τους αιώνες. Η λαϊκή αδούλωτη Ελληνική ψυχή δεν προσκυνά τον Τούρκο, δεν αλλάζει την γλώσσα, τον πολιτισμό και τα πιστεύω της. Εκατοντάδες χιλιάδες οι Ήρωες του Ελληνισμού μέσα σε αυτά τα 400 χρόνια , αυτοί που ούτε στιγμή δεν συμβιβάστηκαν με την σκλαβιά και έπεσαν μαχόμενοι για την τιμή , την αξιοπρέπεια και την ελευθερία .
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αρνήθηκε να προδώσει την πατρίδα και να διαφύγει με τεράστιο πλούτο σε χρυσό , λαμβάνοντας τιμές από τον Σουλτάνο. Χρειάστηκαν τέσσερις αιώνες εθνικών αγώνων και θυσιών και ποτάμια αίματος για να διώξουμε από την πατρίδα μας τους Οθωμανούς και το Ισλάμ. Δεν πέρασε ούτε ένας αιώνας από την απελευθέρωση και μια θλιβερή κουστωδία παχύσαρκων “προοδευτικών” “πολυπολιτισμένων” κλεπτοκρατών χρειάστηκε μονάχα δύο δεκαετίες για να τους ξαναφέρει πίσω. Έχουμε βλέπετε “προοδεύσει” από τότε και “έχουμε πλέον δημοκρατία” και έτσι αντί για Αυτοκράτορες έχουμε τον Πάγκαλο, τον Βενιζέλο, τον Τσοχατζόπουλο, τον Γιωργάκη Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον Κουβέλη , τον Τσίπρα και την Παπαρήγα.
Μπήκαμε στον 21ο αιώνα για να ξαναδούμε να γίνονται και πάλι καθημερινότητα φαινόμενα που είχαν εξαφανιστεί με τον τερματισμό της Οθωμανικής κατοχής. Με την υποστήριξη του κράτους της Τουρκίας εκατοντάδες χιλιάδες τριτοκοσμικοί βάρβαροι , φανατικοί ισλαμιστές, προωθούνται κάθε χρόνο στην πατρίδα μας. Εισβάλλουν σε σπίτια, σφάζουν ηλικιωμένους και τους λεηλατούν, βιάζουν και δολοφονούν ανήλικα παιδιά. Ζητάνε να εφαρμοστεί στην χώρα μας και σε ολόκληρη την Ευρώπη η Σαρία. Επιδιώκουν να μετατρέψουν την πατρίδα μας σε Συρία και Αφγανιστάν.
Ο μύθος του “Μαρμαρωμένου Βασιλέως” είναι συμβολικός. Οι αξίες που συμβολίζει ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είναι αθάνατες και ταυτίζονται με τον ίδιο τον Ελληνισμό: Ρώμη, Ευγένεια, αριστοκρατικότης, άρνηση του υλικού πλουτισμού, αυτοθυσία για την Φυλή και την Πατρίδα. Αξίες που ποτέ δεν πέθαναν, βρέθηκαν όμως “μαρμαρωμένες”. Θα έρθει όμως “το πλήρωμα του χρόνου” και “ Άγγελος” (εκπορευόμενος εκ του Θεού) όπως λέει ο μύθος, θα αφυπνίσει τον Μαρμαρωμένο Βασιλέα , αυτό το γνήσιο πνεύμα του Ελληνισμού και θα εκδιώξει με το σπαθί του τους Οθωμανούς μέχρι την Κόκκινη Μηλιά.
Πλησιάζουμε στο σημείο μηδέν, οπότε θα κληθούμε να δώσουμε τη μάχη της εθνικής και φυλετικής επιβιώσεως. Ας προετοιμαστούμε για τη μάχη αυτή, ώστε να έχουμε ελπίδες να νικήσουμε, για να μη βρεθούμε στην θέση να ζήσουμε ντροπιασμένοι, ως πολίτες μιας … «Ισλαμικής Δημοκρατίας της Ελλάδος»! Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά! Πρέπει να πάρουμε πίσω την χώρα μας, την πατρίδα μας, την γη μας!
Για την Τιμή και το Αίμα μας!
(…. στις αμμουδιές της Μέκκας διώξ’ το ήλιε το μισοφέγγαρο μακριά απ’ τον ουρανό μας …. – Κ. Παλαμάς)