Ένα από τα ειδοποιά χαρακτηριστικά της μετακαρτεσιανής κοινωνικής φιλοσοφίας είναι η εισαγωγή της έννοιας του «κοινωνικού συμβολαίου». Σύμφωνα με την αντίληψη περί του «κοινωνικού συμβολαίου», θεωρείται ότι υφίσταται, εντός των κοινωνιών, μία άτυπη αλλά ισχυρή πολιτική συμφωνία ανάμεσα σε άρχοντες και αρχομένους. Η συμφωνία αυτή κατ΄ αρχήν αναφέρεται στην ίδρυση κράτους. Οι άνθρωποι φέρονται να εκχωρούν δικαιώματα και υποχρεώσεις στους ασκούντες την πολιτική εξουσία προκειμένου αυτοί με τη σειρά τους να τους παράσχουν ζωή ευδαίμονα, ασφαλή και ευτυχισμένη. Ο Λοκ μάλιστα θεωρεί ότι η παραβίαση αυτού του συμβολαίου νομιμοποιεί το δίκαιο της επαναστατικής κατάργησης του κράτους. Αν ο Άγγλος εμπειρικός φιλόσοφος ζούσε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, των αφύλακτων συνόρων, της εκρηκτικής εγκληματικότητος όλων αυτών κατά των Ελλήνων, της ισλαμοποίησης του Ελληνικού κράτους, πρωτίστως θα διεκήρυττε ότι οι Έλληνες σε τίποτε δεν είναι υποχρεωμένοι απέναντι σε αυτό το κράτος, θα πίστευε στην αναγκαιότητα να ιδρύσουν οι Έλληνες ένα νέο κράτος σαν και αυτό που αναδύθηκε στα γραπτά των Νεοελλήνων Διαφωτιστών.
Σύμφωνα λοιπόν με την θεωρία περί κοινωνικού συμβολαίου, στην οποία τόση σημασία δίδεται στο πλαίσιο του αξιακού συστήματος του κοινοβουλευτισμού (γνησίου τέκνου και αυτού των ιδεών του ευρωπαϊκού διαφωτισμού) λαμβάνοντας υπ’ όψιν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, έχει αναμφιβόλως καταργηθεί κάθε έννοια κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στους Έλληνες και στο κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενο «ελληνικό κράτος». Άρα λοιπόν δεν έχει νόημα να συζητούμε για τον «αντιρατσιστικό» νόμο. Οι Έλληνες δεν οφείλουν να συναινέσουν σε ένα νόμο ο οποίος προκύπτει ως αποτέλεσμα της ανικανότητος του ελληνικού κράτους να ελέγξει τα σύνορά του και να εξασφαλίσει, ως οφείλει, την ασφάλεια στους Έλληνες πολίτες. Ενώ οι κρατούντες δημιούργησαν το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης τώρα προσπαθούν να κρυφθούν πίσω από εκτρωματικούς-ανθελληνικούς νόμους. Οι Έλληνες δεν πρέπει να χάσουν την συνέχεια στο μυαλό τους. Δεν είναι το ζητούμενο ο «αντιρατσιστικός νόμος». Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες αντιμετωπίζονται ως πολίτες β΄ κατηγορίας στην ίδια τους την χώρα και γι’ αυτό επιβάλλεται να διεκδικήσουν την πατρίδα τους πίσω!
Η κάθε εποχή έχει τους εξουσιαστές της και τους δικούς της σκοπούς. Πόσο τυχαίο είναι ότι τα στίφη των λαθρομεταναστών οδεύουν προς την Ευρώπη; Ποιόν άραγε εξυπηρετεί μία Ευρώπη χωνευτήρι των λαών; Γιατί όλοι αυτοί δεν πηγαίνουν σε ομοθρήσκους και ομοφύλους χώρες; Θα απαντήσει κανείς ότι εκεί υπάρχει πόλεμος; Ποιος άραγε δημιουργεί τότε εκεί πολέμους προκειμένου η βαρβαρική Ανατολή να ενωθεί βίαια και αντι-πολιτισμικά με τη Δύση; Ποιος εξυπηρετείται από την άλογη και καταστροφική συνένωση, η διαστροφική ανάμειξη λαών και ανθρώπων, όταν από αρχαία χρόνια ήταν η ελληνική φιλοσοφία – ειδικά μέσα από τους Στωϊκούς που αντιμετώπισαν την γήινη πολιτεία ως μέρος της συμπαντικής πολιτείας – που κατέδειξε την υγιή έννοια της ετερογένειας και ετερότητος των πολιτισμών; Οι άνθρωποι μέσα στην ελευθερία που οριοθετείται από τους περιορισμούς της φυσικής τους υποστάσεως, αναδεικνύουν τον πολιτισμό τους και συνειδητά, με πνευματικά και αξιολογικά κριτήρια, ενώνονται μπροστά σε ένα κοινό έλλογο Αγαθό. Γιατί όταν π.χ. σφάζονται και εξαφανίζονται χριστιανοί σε εμπόλεμες ζώνες της Μ. Ανατολής κανείς δεν δακρύζει – ούτε καν η Ελλαδική Εκκλησία (σφαγή Al Dusair Συρία όπου ισλαμιστές σαλαφιστές εξαφάνισαν ένα ολόκληρο χωριό) – ενώ ταυτόχρονα οι ισλαμιστές καταβάλλοντας μυστηριωδώς μεγάλα χρηματικά ποσά προς τους δουλεμπόρους, ταξιδεύουν μαζικώς προς τη Δύση; Τι άραγε κρύπτεται πίσω από την ένωση της προτεσταντικής Ευρώπης (η οποία δημιούργησε τον άνθρωπο δούλο σε ένα άγνωστο θεό) και της ισλαμικής Ανατολής (η οποία επίσης δημιούργησε τον άνθρωπο δούλο στον Αλλάχ); Ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από το ανώτερο Ελληνικό πνεύμα, τον κοινό Λόγο του Είναι και Γίγνεσθαι μέσα στο Σύμπαν, γενόμενος δοχείο υποδοχής μαζανθρώπων, ελεγχομένων υλικά, χωρίς καμμία πνευματική ή πολιτιστική εξέλιξη και ωρίμανση.
Αλλά εξετάσουμε τον περίφημο «αντιρατσιστικό» νόμο. Η έννοια «αντιρατσισμός» φιλοσοφικά δεν ευσταθεί. Ο Κρατύλος, ο μέγας Ηρακλείτειος φιλόσοφος διεκήρυξε την τέλεια αγνωστικιστική στάση ζωής. Πίστευε ότι στο ίδιο ποτάμι δεν μπαίνει κανείς ούτε μία φορά. Με αυτό εννοούσε ότι όποιο πράγμα ή πίστη και αν υποστηριχθεί από τους ανθρώπους μπορεί την επομένη κιόλας στιγμή να αναιρεθεί. Αυτός που υβρίζει τον άλλον ως «ρατσιστή» γίνεται ο ίδιος την ίδια στιγμή «ρατσιστής». Διότι (σύμφωνα με το στερεότυπο) θεωρεί τον άλλο κατώτερό του και ακατάλληλο για συναναστροφή μαζί του. Όλοι οι άνθρωποι, όλες οι φιλοσοφίες, όλες οι κοσμοθεωρίες, βασιζόμενες στον αναπόφευκτο ανθρώπινο δυαλισμό του θετικού και αρνητικού πόλου (δεν γίνεται αλλιώς) μπορούν άνετα (με την άτοπη «λογική» των «αντιρατσιστών») να χαρακτηρισθούν ως «ρατσιστικές». Οι μουσουλμάνοι κατά χριστιανών και το αντίστροφο. Τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας είναι γεμάτα από αντιεβραϊκές φράσεις και διαπιστώσεις. Η ορθόδοξη εκκλησία έχει ένα σωρό αναθέματα κατά Ελλήνων την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ο Ε/Σ φέρεται να απορρίπτει, η υποτιμά τους αλλοφύλους αλλά μήπως και οι (κατά τα άλλα «αντιρατσιστές» μαρξισταί) δεν είναι που απορρίπτουν όλους τους μη προλεταρίους; Σε κάθε περίπτωση ο «αντιρατσιστικός νόμος» είναι ένα έκτρωμα διότι οι υποτιθέμενες επιθέσεις σε μελαμψούς ωχριούν μπροστά στα καθημερινά φρικτά εγκληματικά με θύματα λευκούς. Η συμφιλίωση και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπινων κοινωνιών επέρχεται μέσα από εσωτερικές διεργασίες, μέσα από αυτογνωσία και κοινωνική-πολιτιστική ωρίμανση και σε καμμία περίπτωση διά του νόμου. Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά αποκτάται εσωτερικά και κριτικά. Παρεμπιπτόντως, μπορεί να θυμηθεί κανείς ότι στην Ελλάδα, κατά την δεκαετία του 1980, αν κάποιος δεν ανήκε σε κλαδική του ΠΑΣΟΚ ήταν περίπου κατώτερος άνθρωπος, ως προς τις δυνατότητες που είχε στη χώρα. Αυτό άραγε δεν ήταν μια μορφή «ρατσισμού»;
Η συζήτηση για το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» συντηρείται όσο εξακολουθεί να υφίσταται η παρανομία των λαθρομεταναστών, του ιδίου του Ελληνικού κράτους, εναντίον των Ελλήνων! Ένα ελληνικό κράτος που στοιχειωδώς θα τιμούσε την μοναδική ιστορική του κληρονομιά δεν θα επέτρεπε να κατακλύζεται από απειράριθμα στίφη αλλοφύλων λαθροεισβολέων, πολιτιστικά και πνευματικά εντελώς ασύμβατων με το έθνος που γέννησε το Σωκράτη. Ένα υγιές ελληνικό κράτος δεν θα είχε κανένα λόγο να ασχολείται με παρόμοιους εκτρωματικούς νόμους. Ένα υγιές ελληνικό κράτος θα φρόντιζε να αναπτύξει πολιτιστική επικοινωνία με ομόφυλους λαούς, με χώρες όπως αυτές που γέννησαν έναν Γκαίτε έναν Χάιντερλιν, έναν Βύρωνα, έναν Βάγκνερ και δεν θα απασχολούνταν με νομοφαγούρες όπως η πρόσφατη οικτρή που μονοπωλεί την επικαιρότητα. Αντιστρόφως βλέπουμε ότι η συζήτηση για «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» συντηρείται από έναν εσμό διεφθαρμένων πολιτικάντηδων μεταξύ των οποίων κυριαρχούν διάφοροι πρώην υμνητές του Στάλιν του Χότζα και του Τσαουσέσκου και όλα αυτά την ίδια εποχή που η χώρα μας – και συλλήβδην οι ευρωπαϊκές χώρες, χώρες που γέννησαν τον Μπετόβεν, τον Καντ, τον Χάιντεγκερ, τον Έγελο – έχουν πλημμυρισθεί από ισλαμιστές! Αλήθεια, ποιος «αντιρατσιστικός» νόμος θα προστατεύσει τους γηγενείς Ευρωπαίους από τους αποκεφαλισμούς του ισλάμ, με ποιο τρόπο τέλος πάντων θα πραγματώσει η Ευρώπη του Ιδεαλιστικού και Ορθολογιστικού πνεύματος το Εγελιανό ταξείδι προς το Απόλυτο Πνεύμα; Με τους ισλαμιστές που έκαψαν τη Σουηδία, τη Γαλλία και σύντομα και τη δική μας Πατρίδα;
Αναρωτήθηκα από την πρώτη στιγμή που διάβασα τις δηλώσεις της Κικής Δημουλά εάν αυτές συνιστούσαν αδίκημα γνώμης. Είναι άραγε «ρατσιστικό» – με την έννοια που οι σύγχρονοι κρατούντες και τα φερέφωνα τους δίδουν στον όρο – να βλέπεις την Πατρίδα σου, το Έθνος σου, τη γειτονιά σου να καταστρέφεται ως καθημερινότητα και ως χώρος εξέλιξης και να διαμαρτύρεσαι; Τελικά ο περίφημος «αντιρατσιστικός» νόμος είναι ένας ακόμα κρίκος της σύγχρονης εξουσίας στην αλυσίδα ελέγχου όλων εκείνων που έχουν τη δύναμη να αντισταθούν στην άλογη μίξη ανθρώπων και πολιτισμών – μία μίξη που μόνο τους αφανείς εξουσιαστές του αιώνα μας βοηθά – λέγοντας ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ιστορία και μέσα στην εθνική τους ανεξαρτησία θα πρέπει να συνενωθούν καταθέτοντας τα ανώτερα σημεία των πολιτισμών τους προκειμένου όλη η γη να ενωθεί με ένα τρόπο που ο μεγάλος Στωϊκός Κλεάνθης τον υπεννόησε στον περίφημο ύμνο του;
Από εκεί και πέρα αυτοί που πρεσβεύουν την αλήθεια δεν φοβούνται κανένα νόμο. Ας φοβούνται αυτοί που παραποιούν την ιστορία, αυτοί που από το συνωστισμό της αγνοίας δεν βλέπουν τίποτε το πραγματικό και κυρίως δεν βλέπουν ότι αυτοπαγιδεύονται στα ίδια τους τα δήθεν όπλα. Ενάντια σε κάθε νόμο υπάρχει η ελευθερία του πνεύματος, η ανακάλυψη, τα νέα δεδομένα, η συνέχεια της επιστήμης και των φανερώσεων.
Το παρόν κείμενο αφιερώνεται στη Μυρτώ, στην οποία εύχομεθα γρήγορη ανάρρωση, ψυχική και σωματική, μετά από την επίθεση του ανθρωπόμορφου τέρατος.
Β.Δ.Μ.
Σύμφωνα λοιπόν με την θεωρία περί κοινωνικού συμβολαίου, στην οποία τόση σημασία δίδεται στο πλαίσιο του αξιακού συστήματος του κοινοβουλευτισμού (γνησίου τέκνου και αυτού των ιδεών του ευρωπαϊκού διαφωτισμού) λαμβάνοντας υπ’ όψιν την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, έχει αναμφιβόλως καταργηθεί κάθε έννοια κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στους Έλληνες και στο κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενο «ελληνικό κράτος». Άρα λοιπόν δεν έχει νόημα να συζητούμε για τον «αντιρατσιστικό» νόμο. Οι Έλληνες δεν οφείλουν να συναινέσουν σε ένα νόμο ο οποίος προκύπτει ως αποτέλεσμα της ανικανότητος του ελληνικού κράτους να ελέγξει τα σύνορά του και να εξασφαλίσει, ως οφείλει, την ασφάλεια στους Έλληνες πολίτες. Ενώ οι κρατούντες δημιούργησαν το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης τώρα προσπαθούν να κρυφθούν πίσω από εκτρωματικούς-ανθελληνικούς νόμους. Οι Έλληνες δεν πρέπει να χάσουν την συνέχεια στο μυαλό τους. Δεν είναι το ζητούμενο ο «αντιρατσιστικός νόμος». Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες αντιμετωπίζονται ως πολίτες β΄ κατηγορίας στην ίδια τους την χώρα και γι’ αυτό επιβάλλεται να διεκδικήσουν την πατρίδα τους πίσω!
Η κάθε εποχή έχει τους εξουσιαστές της και τους δικούς της σκοπούς. Πόσο τυχαίο είναι ότι τα στίφη των λαθρομεταναστών οδεύουν προς την Ευρώπη; Ποιόν άραγε εξυπηρετεί μία Ευρώπη χωνευτήρι των λαών; Γιατί όλοι αυτοί δεν πηγαίνουν σε ομοθρήσκους και ομοφύλους χώρες; Θα απαντήσει κανείς ότι εκεί υπάρχει πόλεμος; Ποιος άραγε δημιουργεί τότε εκεί πολέμους προκειμένου η βαρβαρική Ανατολή να ενωθεί βίαια και αντι-πολιτισμικά με τη Δύση; Ποιος εξυπηρετείται από την άλογη και καταστροφική συνένωση, η διαστροφική ανάμειξη λαών και ανθρώπων, όταν από αρχαία χρόνια ήταν η ελληνική φιλοσοφία – ειδικά μέσα από τους Στωϊκούς που αντιμετώπισαν την γήινη πολιτεία ως μέρος της συμπαντικής πολιτείας – που κατέδειξε την υγιή έννοια της ετερογένειας και ετερότητος των πολιτισμών; Οι άνθρωποι μέσα στην ελευθερία που οριοθετείται από τους περιορισμούς της φυσικής τους υποστάσεως, αναδεικνύουν τον πολιτισμό τους και συνειδητά, με πνευματικά και αξιολογικά κριτήρια, ενώνονται μπροστά σε ένα κοινό έλλογο Αγαθό. Γιατί όταν π.χ. σφάζονται και εξαφανίζονται χριστιανοί σε εμπόλεμες ζώνες της Μ. Ανατολής κανείς δεν δακρύζει – ούτε καν η Ελλαδική Εκκλησία (σφαγή Al Dusair Συρία όπου ισλαμιστές σαλαφιστές εξαφάνισαν ένα ολόκληρο χωριό) – ενώ ταυτόχρονα οι ισλαμιστές καταβάλλοντας μυστηριωδώς μεγάλα χρηματικά ποσά προς τους δουλεμπόρους, ταξιδεύουν μαζικώς προς τη Δύση; Τι άραγε κρύπτεται πίσω από την ένωση της προτεσταντικής Ευρώπης (η οποία δημιούργησε τον άνθρωπο δούλο σε ένα άγνωστο θεό) και της ισλαμικής Ανατολής (η οποία επίσης δημιούργησε τον άνθρωπο δούλο στον Αλλάχ); Ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από το ανώτερο Ελληνικό πνεύμα, τον κοινό Λόγο του Είναι και Γίγνεσθαι μέσα στο Σύμπαν, γενόμενος δοχείο υποδοχής μαζανθρώπων, ελεγχομένων υλικά, χωρίς καμμία πνευματική ή πολιτιστική εξέλιξη και ωρίμανση.
Αλλά εξετάσουμε τον περίφημο «αντιρατσιστικό» νόμο. Η έννοια «αντιρατσισμός» φιλοσοφικά δεν ευσταθεί. Ο Κρατύλος, ο μέγας Ηρακλείτειος φιλόσοφος διεκήρυξε την τέλεια αγνωστικιστική στάση ζωής. Πίστευε ότι στο ίδιο ποτάμι δεν μπαίνει κανείς ούτε μία φορά. Με αυτό εννοούσε ότι όποιο πράγμα ή πίστη και αν υποστηριχθεί από τους ανθρώπους μπορεί την επομένη κιόλας στιγμή να αναιρεθεί. Αυτός που υβρίζει τον άλλον ως «ρατσιστή» γίνεται ο ίδιος την ίδια στιγμή «ρατσιστής». Διότι (σύμφωνα με το στερεότυπο) θεωρεί τον άλλο κατώτερό του και ακατάλληλο για συναναστροφή μαζί του. Όλοι οι άνθρωποι, όλες οι φιλοσοφίες, όλες οι κοσμοθεωρίες, βασιζόμενες στον αναπόφευκτο ανθρώπινο δυαλισμό του θετικού και αρνητικού πόλου (δεν γίνεται αλλιώς) μπορούν άνετα (με την άτοπη «λογική» των «αντιρατσιστών») να χαρακτηρισθούν ως «ρατσιστικές». Οι μουσουλμάνοι κατά χριστιανών και το αντίστροφο. Τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας είναι γεμάτα από αντιεβραϊκές φράσεις και διαπιστώσεις. Η ορθόδοξη εκκλησία έχει ένα σωρό αναθέματα κατά Ελλήνων την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ο Ε/Σ φέρεται να απορρίπτει, η υποτιμά τους αλλοφύλους αλλά μήπως και οι (κατά τα άλλα «αντιρατσιστές» μαρξισταί) δεν είναι που απορρίπτουν όλους τους μη προλεταρίους; Σε κάθε περίπτωση ο «αντιρατσιστικός νόμος» είναι ένα έκτρωμα διότι οι υποτιθέμενες επιθέσεις σε μελαμψούς ωχριούν μπροστά στα καθημερινά φρικτά εγκληματικά με θύματα λευκούς. Η συμφιλίωση και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπινων κοινωνιών επέρχεται μέσα από εσωτερικές διεργασίες, μέσα από αυτογνωσία και κοινωνική-πολιτιστική ωρίμανση και σε καμμία περίπτωση διά του νόμου. Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά αποκτάται εσωτερικά και κριτικά. Παρεμπιπτόντως, μπορεί να θυμηθεί κανείς ότι στην Ελλάδα, κατά την δεκαετία του 1980, αν κάποιος δεν ανήκε σε κλαδική του ΠΑΣΟΚ ήταν περίπου κατώτερος άνθρωπος, ως προς τις δυνατότητες που είχε στη χώρα. Αυτό άραγε δεν ήταν μια μορφή «ρατσισμού»;
Η συζήτηση για το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» συντηρείται όσο εξακολουθεί να υφίσταται η παρανομία των λαθρομεταναστών, του ιδίου του Ελληνικού κράτους, εναντίον των Ελλήνων! Ένα ελληνικό κράτος που στοιχειωδώς θα τιμούσε την μοναδική ιστορική του κληρονομιά δεν θα επέτρεπε να κατακλύζεται από απειράριθμα στίφη αλλοφύλων λαθροεισβολέων, πολιτιστικά και πνευματικά εντελώς ασύμβατων με το έθνος που γέννησε το Σωκράτη. Ένα υγιές ελληνικό κράτος δεν θα είχε κανένα λόγο να ασχολείται με παρόμοιους εκτρωματικούς νόμους. Ένα υγιές ελληνικό κράτος θα φρόντιζε να αναπτύξει πολιτιστική επικοινωνία με ομόφυλους λαούς, με χώρες όπως αυτές που γέννησαν έναν Γκαίτε έναν Χάιντερλιν, έναν Βύρωνα, έναν Βάγκνερ και δεν θα απασχολούνταν με νομοφαγούρες όπως η πρόσφατη οικτρή που μονοπωλεί την επικαιρότητα. Αντιστρόφως βλέπουμε ότι η συζήτηση για «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» συντηρείται από έναν εσμό διεφθαρμένων πολιτικάντηδων μεταξύ των οποίων κυριαρχούν διάφοροι πρώην υμνητές του Στάλιν του Χότζα και του Τσαουσέσκου και όλα αυτά την ίδια εποχή που η χώρα μας – και συλλήβδην οι ευρωπαϊκές χώρες, χώρες που γέννησαν τον Μπετόβεν, τον Καντ, τον Χάιντεγκερ, τον Έγελο – έχουν πλημμυρισθεί από ισλαμιστές! Αλήθεια, ποιος «αντιρατσιστικός» νόμος θα προστατεύσει τους γηγενείς Ευρωπαίους από τους αποκεφαλισμούς του ισλάμ, με ποιο τρόπο τέλος πάντων θα πραγματώσει η Ευρώπη του Ιδεαλιστικού και Ορθολογιστικού πνεύματος το Εγελιανό ταξείδι προς το Απόλυτο Πνεύμα; Με τους ισλαμιστές που έκαψαν τη Σουηδία, τη Γαλλία και σύντομα και τη δική μας Πατρίδα;
Αναρωτήθηκα από την πρώτη στιγμή που διάβασα τις δηλώσεις της Κικής Δημουλά εάν αυτές συνιστούσαν αδίκημα γνώμης. Είναι άραγε «ρατσιστικό» – με την έννοια που οι σύγχρονοι κρατούντες και τα φερέφωνα τους δίδουν στον όρο – να βλέπεις την Πατρίδα σου, το Έθνος σου, τη γειτονιά σου να καταστρέφεται ως καθημερινότητα και ως χώρος εξέλιξης και να διαμαρτύρεσαι; Τελικά ο περίφημος «αντιρατσιστικός» νόμος είναι ένας ακόμα κρίκος της σύγχρονης εξουσίας στην αλυσίδα ελέγχου όλων εκείνων που έχουν τη δύναμη να αντισταθούν στην άλογη μίξη ανθρώπων και πολιτισμών – μία μίξη που μόνο τους αφανείς εξουσιαστές του αιώνα μας βοηθά – λέγοντας ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ιστορία και μέσα στην εθνική τους ανεξαρτησία θα πρέπει να συνενωθούν καταθέτοντας τα ανώτερα σημεία των πολιτισμών τους προκειμένου όλη η γη να ενωθεί με ένα τρόπο που ο μεγάλος Στωϊκός Κλεάνθης τον υπεννόησε στον περίφημο ύμνο του;
Από εκεί και πέρα αυτοί που πρεσβεύουν την αλήθεια δεν φοβούνται κανένα νόμο. Ας φοβούνται αυτοί που παραποιούν την ιστορία, αυτοί που από το συνωστισμό της αγνοίας δεν βλέπουν τίποτε το πραγματικό και κυρίως δεν βλέπουν ότι αυτοπαγιδεύονται στα ίδια τους τα δήθεν όπλα. Ενάντια σε κάθε νόμο υπάρχει η ελευθερία του πνεύματος, η ανακάλυψη, τα νέα δεδομένα, η συνέχεια της επιστήμης και των φανερώσεων.
Το παρόν κείμενο αφιερώνεται στη Μυρτώ, στην οποία εύχομεθα γρήγορη ανάρρωση, ψυχική και σωματική, μετά από την επίθεση του ανθρωπόμορφου τέρατος.
Β.Δ.Μ.