Καθ’ όλη τη διάρκεια της ευρωπαϊκής ιστορίας, μακρά υπήρξε η σειρά των ηγεμόνων που επεδόθησαν σε αλλεπάλληλους αιματηρότατους αγώνες για την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών πατρίδων από εισβολές αλλοφύλων. Δυστυχώς τα σύγχρονα εβραιόδουλα και εθνοπροδοτικά πολιτικά καθεστώτα ατιμάζουν με την πολιτική τους το αίμα τόσων και τόσων μαχητών των ευρωπαϊκών εθνών που θυσιαστήκαν στο βωμό της φυλής.
Μια μέρα σαν τη σημερινή πριν 1377 χρόνια (16 Ιουλίου του 636), έλαβε χώρα η μάχη του Ιερομίακος ποταμού (ποταμός Yarmouk, στα σημερινά σύνορα Ιορδανίας-Συρίας), κατά την οποία οι εξασθενημένοι βυζαντινοί υπεχώρησαν κάτω από την πίεση των αραβικών στιφών. Η μάχη αυτή εγκαινίασε μια μακραίωνη σειρά εξ ανατολών επιθέσεων η οποία ουσιαστικά, με διάφορες μορφές, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οι διαμάχες των Αρμενίων στρατηγών Θεοδώρου Τριθουρίου και Βαάνη, που αντικαθιστούσαν τον σπουδαίο Έλληνα αυτοκράτορα Ηράκλειο, έφεραν τις βαρβαρικές ορδές ένα βήμα πιο κοντά στην Ευρώπη.
Από την ημέρα εκείνη σε αυτό το μέτωπο δεν έπαψαν οι πολεμικές συγκρούσεις. Οι συγκρούσεις και οι καταλήψεις και ανακαταλήψεις εδαφών ήταν συνεχείς. Άλλοτε το προβάδισμα έπαιρναν οι πρόγονοί μας, άλλοτε οι εχθροί. Ευτυχώς ίσως για το ελληνικό έθνος, κατά την τελευταία ανάλογη αναμέτρηση της πιο πρόσφατης ιστορίας, τον πρώτο βαλκανικό πόλεμο, η νίκη στεφάνωσε τα ελληνικά όπλα! Αν όμως ο πόλεμος κερδίθηκε τότε στα πεδία των μαχών, στις μέρες μας χάνεται εν καιρώ ειρήνης. Κάποιοι σύγχρονοι Εφιάλτες φροντίζουν να ανοίγουν τις κερκόπορτες στους απογόνους των ηττημένων εισβολέων του παρελθόντος. Με όπλα την «πολυπολιτισμικότητα» και την συναφή τάχα «αντιρατσιστική» προπαγάνδα, ακυρώνουν τον αγώνα αντιστάσεως τόσων αιώνων που ξεκίνησε τότε σε ένα ποταμό της Ιορδανίας.
Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί όσο τρομεροί και αν είναι οι εχθροί. Οι πρόγονοί μας μπορεί να ηττήθησαν στην μάχη του Ιερομίακος ποταμού, δεν παραδοθήκαν όμως αμαχητί. Αν λοιπόν θέλουμε να θεωρούμαστε απόγονοί τους, οφείλουμε να δώσουμε και εμείς τον αγώνα αντιστάσεως που υπαγορεύει η παρούσα συγκυρία. Να πολεμήσουμε για την υπεράσπιση της πατρίδας μας από τις ορδές των ισλαμιστών οι οποίοι ως λαθροεισβολείς συνεχίζουν να αποικίζουν την γη μας!
Μια μέρα σαν τη σημερινή πριν 1377 χρόνια (16 Ιουλίου του 636), έλαβε χώρα η μάχη του Ιερομίακος ποταμού (ποταμός Yarmouk, στα σημερινά σύνορα Ιορδανίας-Συρίας), κατά την οποία οι εξασθενημένοι βυζαντινοί υπεχώρησαν κάτω από την πίεση των αραβικών στιφών. Η μάχη αυτή εγκαινίασε μια μακραίωνη σειρά εξ ανατολών επιθέσεων η οποία ουσιαστικά, με διάφορες μορφές, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οι διαμάχες των Αρμενίων στρατηγών Θεοδώρου Τριθουρίου και Βαάνη, που αντικαθιστούσαν τον σπουδαίο Έλληνα αυτοκράτορα Ηράκλειο, έφεραν τις βαρβαρικές ορδές ένα βήμα πιο κοντά στην Ευρώπη.
Από την ημέρα εκείνη σε αυτό το μέτωπο δεν έπαψαν οι πολεμικές συγκρούσεις. Οι συγκρούσεις και οι καταλήψεις και ανακαταλήψεις εδαφών ήταν συνεχείς. Άλλοτε το προβάδισμα έπαιρναν οι πρόγονοί μας, άλλοτε οι εχθροί. Ευτυχώς ίσως για το ελληνικό έθνος, κατά την τελευταία ανάλογη αναμέτρηση της πιο πρόσφατης ιστορίας, τον πρώτο βαλκανικό πόλεμο, η νίκη στεφάνωσε τα ελληνικά όπλα! Αν όμως ο πόλεμος κερδίθηκε τότε στα πεδία των μαχών, στις μέρες μας χάνεται εν καιρώ ειρήνης. Κάποιοι σύγχρονοι Εφιάλτες φροντίζουν να ανοίγουν τις κερκόπορτες στους απογόνους των ηττημένων εισβολέων του παρελθόντος. Με όπλα την «πολυπολιτισμικότητα» και την συναφή τάχα «αντιρατσιστική» προπαγάνδα, ακυρώνουν τον αγώνα αντιστάσεως τόσων αιώνων που ξεκίνησε τότε σε ένα ποταμό της Ιορδανίας.
Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί όσο τρομεροί και αν είναι οι εχθροί. Οι πρόγονοί μας μπορεί να ηττήθησαν στην μάχη του Ιερομίακος ποταμού, δεν παραδοθήκαν όμως αμαχητί. Αν λοιπόν θέλουμε να θεωρούμαστε απόγονοί τους, οφείλουμε να δώσουμε και εμείς τον αγώνα αντιστάσεως που υπαγορεύει η παρούσα συγκυρία. Να πολεμήσουμε για την υπεράσπιση της πατρίδας μας από τις ορδές των ισλαμιστών οι οποίοι ως λαθροεισβολείς συνεχίζουν να αποικίζουν την γη μας!