Αστρονομικά, ισημερία καλείται η αστρική ημέρα κατά την οποία το κέντρο του ηλιακού δίσκου βρίσκεται ίσο χρόνο πάνω και κάτω από τον ορίζοντα και κατά την διάρκεια της οποίας οι ακτίνες του ηλίου πέφτουν κάθετα (με γωνία 90ο) στον ισημερινό – αποτέλεσμα αυτού, η διάρκεια της μέρας και της νύχτας να είναι ίσες.Η ισημερία του Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί την έλευση του φθινοπώρου, την συγκομιδή των καρπών προς κατανάλωση και αποθήκευση για τους επόμενους μήνες και την αρχή της περιόδου αναπαύσεως της φύσεως – απαραίτητη προϋπόθεση για την αναγέννησή της την άνοιξη. Στον χώρο του μύθου, η εναλλαγή αυτή των εποχών και των καιρικών συνθηκών, σηματοδοτείται από την όμορφη Περσεφόνη: το φθινόπωρο ξεκινά με την κάθοδο της κόρης στο βασίλειο του Πλούτωνος, στερώντας την μητέρα της από την συντροφιά της και βυθίζοντας την φύση στην θλίψη· η άνοιξη φτάνει με την επάνοδό της στην Γη, το αντάμωμά της με την Δήμητρα και τον εορτασμό όλης της φύσεως για την επιστροφή της.
Η φθινοπωρινή ισημερία, όμως, δεν συνιστά απλώς ένα σύνηθες φυσικό φαινόμενο με πρακτικές μόνο προεκτάσεις, αλλά και ένα μεταφυσικό φαινόμενο με πνευματικές ρίζες.
Η ισορροπία του φωτός και του σκότους, της ημέρας και της νυχτός, δεν μπορεί παρά να αντανακλά την Αέναη Ισορροπία των Αντίρροπων δυνάμεων που ζωοδοτούν το Σύμπαν. Συνυπάρχοντας ειρηνικά τούτην την μέρα οι αιώνιοι αντίπαλοι, μας θυμίζουν και μας επαναφέρουν στον διαρκή αγώνα για την εδραίωση της ισορροπίας εντός μας. Καθώς ο ήλιος θα εμφανίζεται όλο και λιγότερο στον ουρανό από εδώ και πέρα, η εσωτερική ηρεμία και συνειδητή μαχητικότητα θα είναι η φλόγα του κεριού που θα δείχνει το δρόμο μετά την δύση του.
Άλλωστε, η Φύση, σοφή και προνοητική ως προς τον ενιαύσιο κύκλο θανάτου και αναγεννήσεώς της, δρα στο παρόν κοιτώντας το μέλλον και αφουγκραζόμενη το παρελθόν – μαζεύει δυνάμεις για τον χειμώνα που έρχεται, καθώς έχει βιώσει την σκληρή πλευρά του χειμώνα που πέρασε. Επιστρατεύει τους πολεμιστές του Φωτός εμψυχώνοντάς τους για τελευταία φορά καθώς εμπρός φλέγεται η μεγάλη μάχη, η Αιώνια Πάλη της Ημέρας με την Νύχτα, κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Παραδειγματιζόμενοι από την σοφία των φυσικών νόμων, είναι καιρός και εμείς να αρχίσουμε την προετοιμασία, προσωπική και συλλογική, για τον δικό μας χειμώνα – να δρέψουμε τους καρπούς των δυνατοτήτων και ικανοτήτων μας, να συνηθίσουν τα μάτια μας να βλέπουν στο σκοτάδι ώστε να απομυθοποιήσουμε την ισχύ και την γοητεία του – να διακρίνουμε τους προ των πυλών εχθρούς μας και να ριχτούμε στην μάχη πιο έτοιμοι από ποτέ, μιας και γνωρίζουμε πως όσο επώδυνες κι αν είναι οι μέρες που έρχονται, στο τέλος, το Φως θα θριαμβεύσει.