DELENDA CARTHAGO!

DELENDA CARTHAGO!
Νοσοκομεία! Η άλλη Ρωμαίϊκή αρρώστια. Φιλοδοξία κ’ εθνική περηφάνεια λογιέται να γιατροπορέβουμε τρελούς καί νά γεροκομούμε παλιόκορμα καί νά συμπονούμε κάθε καρυδιάς ανήμπορους. Όλη μας η δύναμη συμαζώχτηκε νά χτυπήσει τις λοιμικές καί νά γειάνει τίς φάγουσες καί τήν τρέλα να σωφρονήσει. Καί δίνουνε γιά τη φιλανθρωπία ζωντανοί καί πεθαμένοι. Και κοντέβει ολάκερη η Ρωμιοσύνη νά στριμωχτεί στά σπιτάλια καί νά ξεστραγγιστεί στά φτωχοκομεία καί στ’ άσυλα ν’ αποριχτεί. Το σπιτάλι διαδέχτηκε τό βυζαντινό μοναστήρι. Κ’ έτσι ό, τι διανοητικά μαραίνει ο δάσκαλος κι ό, τι λωβιάζει η κακοπάθεια κ’ η ψεφτιά, σέρνεται στά συμπονετικά καταστήματα γιά νά μπαλωθεί καί νά κοιταχτεί καί νά καλοζωήσει.
Τή νερόκαρδη φιλανθρωπία μάς τήν κληροδότησε ο χριστιανισμός, κ’ είναι φυσικό πώς θρησκεία δουλική καί συμπονιάρικη τέτοιες θολές καί μολεμένες θά δίδασκε αρχές. Μά ίσως ο χριστιανισμός νά μήν είχε αλήθεια τόσο άδικο όσο έχουμε σήμερα εμείς. Στους μεσοχρονιάτικους καιρούς είτανε τέτοια η κακομοιριά τών ανθρώπων καί τόσο βάρβαρα τα ήθη ώστε δέν είτανε υπερβολική η βοήθεια πού ασφάλιζε το άσυλο στούς σακατεμένους. Μά στά χρόνια τά δικά μας γιατί μόνο τους άρρωστους καί τους βλαμένους νά συλογιζούμαστε; Γιατί δέν αφίνουμε τά σάπια ν’ αποσαπίσουν; Ούτε πανούκλες τά ξεπαστρέβουν, ούτε ο αγαρηνός τά πετσοκόβει, ούτε οι κοινωνικοί τά κλαδέβουνε νόμοι.
Τό βροντοφώναξε ο προφήτης πώς ανάγκη νά ξετινάξουμε από πάνω μας τή χτικιάρα ψυχοπόνια καί νά γίνουμε σκληροί, σίδερο, ατσάλι αλύγιστο πού μπαίνει μέσα στούς ανθρώπους καί τούς ξεκουντά καί τούς προγκάει. Τό ξήγησαν οι δαρβινιστάδες πώς η φιλανθρωπία εμποδίζει τό φυσικό ξεδιάλεγμα τής αδυναμίας από τή ρώμη καί τήν υγεία. Τό δίδαξαν οι κοινωνιολόγοι πώς τό σώσιμο τών τσακισμένων καί τών σακάτηδων τό θεράπειο ξοδέβουν ανώφελα πολύτιμες ενέργειες, καί πώς έτσι στραβώνει καί ξεπλανιέται η λογική ξετυλιξιά καί προκοπή τής κοινωνίας. Τό είπε κ’ ένας ψιλοτεχνίτης ποιητής πώς τής ελεημοσύνης η μανία σκοτίζοντας τό νού μέ διαστραμένες ιδέες θολώνει τής ανώτερης κριτικής τήν κυβέρνια. Κι όμως μέσ ’ απ’ όλο τόν πολιτισμό τής Δύσης καί τίς βυζαντινές παράδοσες, στή φιλανθρωπία μονάχα κοληθήκαμε μέ λυσσιάρα ζεβζεκοσύνη καί σέ αφτήνα τήν αρετή παραδοθήκαμε σύψυχα.
Χρειάζεται η πολιτική τού Καιάδα καί σπαρτιατισμός επιστημονικός καί τής καλοθανατιάς αξιοπρέπεια γιά νά ξαγνίσουμε τή φυλή μας. Η φυλή μας δέν είναι καθαρή. Πρέπει από τή μία μεριά νά ξεπλύνει τά πρόστυχα κι από τήν άλλη νά δυναμώσει τήν αξία τήν εβγένεια. Γιατί φιλανθρωπία υπάρχει – φιλανθρωπία τής γνώσης καί τής ακριβής υγείας – κι αφτή φροντίζει νά πολλαπλασιάζει τά καλογεννημένα κορμιά, ν’ ατσαλοδένει τίς γερές ψυχές, νά διαλέγει αλύπητα καί νά ρίχνει στή φωτιά τήν εξώτερη καί νά κόφτει καί νά πετά ό,τι βρίσκει χτικιάρικο, νικημένο, κλαψερό, κούφιο καί φλομιασμένο.
Ά θέμε ζωή δέν πρέπει νά θέμε ούτε ψέφτικη ψυχοπόνια ούτε δασκαλοσύνη κοντόβλεπη καί στεγνή. Πρέπει νά νοιώσουμε τό σκελετό μέσα μας. Πρέπει να δημιουργήσουμε άντρες μυαλωμένους, δωρικές γυναίκες, καρδιές ασάλεφτες. Σοφίες καί σοφιστείες και συμπονιές καί χατίρια καί θολά χαμόγελα να λείψουν. Αγέρας κι άνοιγμα τής ψυχής, καί τής σάρκας ωρίμασμα, καί τής μιλιάς ξεσκλάβωμα – αφτά νόμοι νά γίνουνε καί νά μάς σφίξουνε μέ τήν αβγερινή τους κρυάδα.
Delenda Carthago! φώναζε ακούραστος ο Κάτωνας. Καί μείς έχουμε τή δική μας, τήν εσωτερική, τή δυσκολόπαρτη Καρχηδόνα – -πατρογονική ατολμία, νάρκωμα, ψοφιοσύνη, κουτοπονηριά, ψεφτιά γλωσσική, πολιτική κακοριζικιά, κοινωνική αμορφωσιά, εκκλησιαστικά χοκαμπαζλίκια. Νά χαθούν, νά σαρωθούν, νά φύγουν. Delenda Carthago!

Το άνωθι κείμενο αποτελεί απόσπασμα του έργου του Πέτρου Βλαστού «Κριτικά ταξίδια», το οποίο πρωτοτυπώθηκε στον αριθμό 179 του περιοδικού Νουμάς,1-1-1906.