Παρατηρώντας τα ελληνόφωνα φαρσοκωμικά ανδρείκελα της σημερινής πολιτικής σκηνής του τόπου, και καθώς αρκετοί εξ αυτών, «εθνικίζοντες», επικαλούνται με στόμφο και τους αρχαίους προγόνους (…εδώ γελάνε!) εν είδει πατριωτικού καθήκοντος, ας δούμε λίγο πως διέγραψε τον τύπο του ιδεώδους πολιτικού ανδρός ο Πλάτων – και ας τον συγκρίνουμε με τους συγχρόνους Χατζηαβάτηδες του θεάτρου σκιών «Ελληνική δημοκρατία».Η αφετηρία και η πρωταρχική προϋπόθεση του νέου τύπου πολιτικού ανδρός του «φιλοσόφου-πολιτικού» είναι τόσον η καθολική και φιλοσοφική γνώση όσο και η ηθική του διάστασις, η αρετή. Ο Πλάτων μορφώνει ήθος προτού μορφώση πολιτικήν, σε αντίθεση προς τους δοξομανείς νέους της αριστεράς των Αθηνών, οι οποίοι εκπροσωπούνται διά του Καλλικλέους εις τον «Γοργία» και οι οποίοι προσέρχονται εις την πολιτική απαράσκευοι και απροετοίμαστοι.
Εκείνοι οι αληθείς φιλόσοφοι-πολιτικοί, απεναντίας, έχοντες ως χαρακτηριστικές ιδιότητες πλην της καθολικής γνώσεως, ήτοι της γνώσεως της αληθούς, αμεταβλήτου και βαθυτάτης ουσίας των όντων, την ευμάθεια, την μνήμη, την μεγαλοψυχία, την ανδρεία, το θάρρος, την σωφροσύνη, την δικαιοσύνη, την ευφράδεια και την πειστικότητα, έχουν κατ’ ανάγκη και άλλα σπουδαιότατα χαρίσματα, όπως την εγκράτεια, την αφιλοχρηματία, σπουδαιότατον δε πάντων το ήθος. Η αληθής και ολικώς διαποτίζουσα/διαφωτίζουσα γνώσις είναι εκείνη η θεμελιώδης κατάκτησις, η οποία κατ’ ανάγκην έχει ως επακόλουθο την χρηστότητα των ηθών, την σωφροσύνη και όλες εν γένει τις αρετές. Είναι, λοιπόν, οι αληθείς πολιτικοί οι απόλυτοι αριστείς, η ευγένεια της ευγενείας ανθοβολούσα, κατόπιν μόχθου και αγώνος αρετής, όπως έλεγαν οι αρχαίοι ποιηταί. Στην «Πολιτεία» ταυτοποιούνται και ως οι φύσει «βασιλικοί» τύποι, αυτοί που, γεφυρώνοντας την Κοινότητα (Πολιτεία) με τον Κόσμο των Θεών, είναι οι φύσει εις το κυβερνᾶν προωρισμένοι – τίποτε λιγώτερο!
Οι προαναφερθείσες συγκεκριμένες ιδιότητες είναι βεβαίως αναγκαιότατες για τον τύπο του «φιλόσοφου-πολιτικού», δεν είναι όμως και οι μόνες απαραίτητες. Ο αληθής πολιτικός, λέει ο Πλάτων εις τον «Πολιτικόν», πρέπει να έχη πρωτοβουλία δράσεως, πρέπει να είναι συγχρόνως τολμηρός, σφοδρός, δραστήριος και καλός εκτιμητής των περιστάσεων. Απαιτείται απαραιτήτως η τόλμη και η δύναμη της επιβολής. Χωρίς την βασικότατη αυτήν ιδιότητα δεν είναι δυνατόν ο πολιτικός να διοικήση, να εξυγιάνη και να εξυψώση την πολιτεία.
Θεμελιωδώς όμως, πρέπει ήδη εξ αρχής να παρατηρηθή ότι η κατά τους αρχαίους, και δη κατά Πλάτωνα, έννοια της Πολιτικής είναι μιας τελείως διαφορετικής και ασύγκριτης τάξεως εν σχέσει προς την κοντόθωρη διαχειριστικότητα που, επίσης πάλιν ψευδώς και απατηλώς, ΟΛΟΙ οι παρόντες παρατρεχάμενοι «πολιτευόμενοι» επικαλούνται. Και η οποία (αληθής) Πολιτική σχετίζεται πρώτιστα και θεμελιωδώς με το ΕΙΝΑΙ και όχι με το έχειν!
Εκ τούτου καθίσταται, άρα, κεντρικής και καθοριστικής σημασίας το ΕΙΝΑΙ των ποικιλοχρόων σκηνοβατών και του παρόντος «πολιτικού θεάτρου», αν θα έπρεπε με τα αληθή μάτια των αρχαίων και του Πλάτωνος να ληφθούν σοβαρώς: εν σχέσει προς το οποίον μπορούμε να τους δούμε προ των νοητικών μας οφθαλμών να παρελαύνουν – και να μας προσφέρουν την μόνην θετική υπηρεσία για την οποίαν το … «είναι» τους (… ας πούμε!) τους καθιστά ικανούς: ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΟΝ ΓΕΛΩΤΑ…