Ουκρανία:μεταξύ σφύρας και άκμονος. (Brief comment on the current situation in Ukraine)

Η πρακτική των βελούδινων «επαναστάσεων» που χρησιμοποίησε επιτυχώς ο αμερικανικός και ευρωπαϊκός σιωνιστοκαπιταλισμός που διαχειρίζεται και επιβάλλει την Νέα Διεθνή Τάξη της αναρχοφιλελεύθερης πολυπολιτισμικής και πολυφυλετικής παγκοσμιοποιήσεως για την αλλαγή καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, τελειοποιήθηκε στις Αραβικές «επαναστάσεις». Έτσι, οι συνήθως αναίμακτες αλλά ενορχηστρωμένες από τον αμερικανοσιωνιστοκαπιταλισμό «επαναστάσεις», μετά την Λιβύη και την Συρία, μετετράπησαν σε πολυαίμακτα πραξικοπήματα «από τα κάτω» που επιτυγχάνουν αλλαγές καθεστώτων, χωρίς την ανάμιξη του στρατού που εξευτέλιζε το δυτικό ιδεολόγημα της αστικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας».
Σήμερα, για πρώτη φορά, η τακτική αυτή μεταφέρεται και στον Ευρωπαϊκό χώρο, στην Ουκρανία. Στο πλαίσιο αυτό, η Ουάσιγκτον επιχειρεί για πρώτη φορά να δείξει ότι μπορεί να ανατρέψει τις κυβερνήσεις τριών χωρών ταυτοχρόνως, της Συρίας, της Ουκρανίας και της Βενεζουέλας. Αν το επιτύχει, κανείς δεν θα είναι πια σε θέση να της αντισταθεί…
Την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας και τον ρόλο-κλειδί που διαδραματίζουν στις πολιτικές εξελίξεις της Ουκρανίας αποκαλύπτει η ναυαρχίδα των Δημοκρατικών, οι Νew York Times(http://www.nytimes.com/2014/02/04/world/europe/us-and-europe-work-on-financial-solution-to-ukraine-crisis.html?ref=ukraine&_r=0) οι οποίοι σε άρθρο τους(http://www.nytimes.com/2014/02/05/opinion/saving-ukraine.html ) παραδέχονται ότι η Ουάσινγκτον προσπαθεί να ρίξει το Κίεβο στην… παγίδα των δανειοδοτήσεων χρησιμοποιώντας – τι άλλο! – το ΔΝΤ. Σύμφωνα με τους New York Times, «Σε βάθος χρόνου, στόχος της κυβέρνησεως Ομπάμα είναι να προωθήσει στην Ουκρανία συνταγματικές και εκλογικές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν τη συμμετοχή της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και θα ανοίξουν το δρόμο για οικονομική ενίσχυση από το ΔΝT”.
Σήμερα γίνεται ολοφανερό ότι δεν απαιτούνται πια τα παλιά στρατιωτικά πραξικοπήματα που απεκάλυπταν την πραγματική φύση των δυτικών καθεστώτων και δικαίωναν τις παλιές ριζοσπαστικές θεωρίες ότι η αστική «δημοκρατία» δεν είναι παρά ένα επικάλυμμα που, όταν το αστικό καθεστώς κινδυνεύει, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το παραμερίσει για ένα χρονικό διάστημα, μέχρι να συντρίψει το λαϊκό κίνημα για πολλές δεκαετίες. Με δεδομένο τον καθολικό πια έλεγχο της “πληροφόρησης” από τον αμερικανοσιωνισμό και τις εγχώριες ξεπουλημένες “ελίτ” που παίζουν ρόλο τοποτηρητού του, αλλά και τον ρόλο της σημερινής “Αριστεράς”, η οποία, ενώ στο παρελθόν έπαιζε ένα απομυθοποιητικό ρόλο των συστημικών ΜΜΕ, σήμερα κατά κανόνα είναι και αυτή ενσωματωμένη στην παγκοσμιοποίηση και απλώς παρουσιάζει ταυτόσημες αναλύσεις με αυτές των αμερικανοσιωνιστών, (χρωματισμένες με ροζ, κόκκινο, μαύρο κ.λπ., ανάλογα με την ιδεολογική κατεύθυνσή της), το αποτέλεσμα είναι μια γενικευμένη σύγχυση, όπως ακριβώς επιδιώκει και ο σιωνιστοκαπιταλισμός για να κάνει άνετα την «δουλειά» του.
Η Ουκρανία βαδίζει λοιπόν προς τον διαμελισμό της, προς την διάσπασή της σε δύο κράτη. Οι αιτίες της απειλούμενης διάλυσης της Ουκρανίας είναι εσωτερικές. Από εκεί και πέρα είναι φυσικά αυτονόητο ότι παρεµβαίνουν και οξύνουν αυτές τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις οι ΗΠΑ, η Γερµανία, η Ρωσία, επιδιώκοντας η κάθε µία από τις χώρες αυτές να προσποριστεί γεωπολιτικά οφέλη προς όφελός της µέσα από τις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Τον περασμένο Νοέμβριο, όπως μάθαμε από τα ΜΜΕ της παγκοσμιοποιήσεως, ξεκίνησε μια, (υποτίθεται) αυθόρμητη ειρηνική «επανάσταση», όταν ο καθ’ όλα «νόμιμα» εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Γιανουκόβιτς, ένας διεφθαρμένος επαγγελματίας πολιτικός της μετά-σοβιετικής γενιάς που εξέφραζε όμως περισσότερο το Ρωσόφιλο ανατολικό τμήμα της χώρας, σε αντίθεση με τους Τιμοσένκο και Γιουσένκο που εξέφραζαν το παραδοσιακά δυτικόφιλο τμήμα της Ουκρανίας, αρνήθηκε να υπογράψει την συμφωνία συνδέσεως της χώρας με την ΕΕ. Και αυτό, όχι τόσο γιατί αγωνιούσε ότι στις παραμονές της χρεοκοπίας της Ουκρανίας αυτό θα οδηγούσε τα λαϊκά στρώματα σε ανάλογη οικονομική καταστροφή με την Ελληνική, αλλά κυρίως γιατί ήξερε ότι αυτό θα ήταν ο πολιτικός του τάφος. Μέχρι την συνάντηση των ηγετών ΕΕ και Γιανουκόβιτς στο Βίλνιους στο τέλος Νοεμβρίου, οπότε ο Ευρω-σιωνιστικός καπιταλισμός αποφάσισε γενική επίθεση, βλέποντας ότι το καθεστώς Γιανουκόβιτς δεν συμμορφωνόταν, οι διαδηλώσεις ήταν ακόμη βασικά ειρηνικές.
Είναι λάθος που η δυτικοευρωπαϊκή κοινή γνώμη προσεγγίζει την ουκρανική κρίση ως μια έκφραση αντιπαλότητας μεταξύ των Δυτικών και των Ρώσων. Στην πραγματικότητα, η Ουάσιγκτον δεν επιδιώκει να βυθίσει τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά να στερήσει τη Ρωσία από έναν από τους ιστορικούς εταίρους της. Και αυτό ακριβώς είναι το γεγονός το οποίο η Ρωσία δεν πρόκειται να αφήσει να συμβεί. Σύμφωνα με δηλώσεις υψηλά ιστάμενων Ρώσων αξιωματούχων “η ενδεχόμενη διάσπαση της Ουκρανίας, θα προκαλέσει πολεμική σύρραξη…Η Ουκρανία θα χάσει πρώτα απ’όλα την Κριμαία και θα το κάνουμε αυτό όπως το κάναμε και στην Γεωργία…Δεν θα επιτρέψουμε στην ΕΕ και στις ΗΠΑ να πάρουν την Ουκρανία από εμάς…„ (http://rt.com/politics/russia-ukraine-warning-eu-708/ ). Για να γίνει αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι έτοιμες να ξεκινήσουν έναν νέο εμφύλιο πόλεμο στην Ευρωπαϊκή ήπειρο ωστέ να παραμείνουν η μοναδική κυρίαρχη υπερδύναμη του πλανήτη γη.
Όλα ξεκίνησαν με την απόφαση της ουκρανικής κυβέρνησεως να ακυρώσει την συμφωνία συνδέσεώς της Ουκρανίας με την Ε.Ε. Μια συμφωνία που, αν τελικά υπογραφόταν, θα απέκοπτε την Ουκρανία από τον κύριο εμπορικό της εταίρο (την Ρωσία), με την οποία η βιομηχανία και οι οδοί μεταφοράς της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Ταυτόχρονα δε, η κατάργηση των τελωνειακών δασμών για τα ευρωπαϊκά προϊόντα θα σήμαινε επίσης την πτώχευση για πολλές ουκρανικές βιομηχανίες. Δηλαδή επέρχεται λαίλαπα ανεργίας. Οι όροι της συμφωνίας, η οποία περιλαμβάνει την εισαγωγή των κανόνων της ΕΕ, θα απορρύθμιζε δραματικά την αγορά εργασίας, αφού επιτάσσει την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων με πρόσχημα την μείωση του δημoσίου χρέους, με σοβαρές κοινωνικές επιπτώσεις, παρόμοιες με τα προγράμματα λιτότητας της Ε.Ε. που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, την Ρουμανία και γενικότερα στον ευρωπαϊκό νότο. Όταν ο αποπεμφθείς πρόεδρος Γιανούκοβιτς αποφάσισε να μην υπογράψει σύμφωνο συνεταιρισμού με την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά να κάνει στροφή προς τη Ρωσία, η Μόσχα συμφώνησε να αγοράσει ουκρανικά ομόλογα αξίας 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων προκειμένου να στηρίξει το Κίεβο.
Πάνω σ’ αυτό το υπόβαθρο οφείλουμε να διερευνήσουμε τους βασικούς λόγους για τους οποίους η ΕΕ και η γερμανική κυβέρνηση επιχειρούν να πατρονάρουν και να χρησιμοποιήσουν τις διαδηλώσεις στο Κίεβο, προκειμένου να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση της Ουκρανίας. Στην ίδια γεωστρατηγική σκακιέρα παίζει και η αμερικανική κυβέρνηση, η οποία συστηματικά επεκτείνει την στρατιωτική της παρουσία στην Ασία, για να περικυκλώσει την Ρωσία και να υπονομεύσει την επιρροή της στην περιοχή. Ας μην ξεχνάμε επίσης το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ επιθυμεί διακαώς την εγκατάσταση αντιπυραυλικών συστημάτων στην περιοχή της Κριμαίας τα οποία θα είναι στραμμένα προς την Ρωσία. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο είναι το εξής: σε «ανεξάρτητη» δημοσκόπηση, που διεξήχθη στις 7 – 17 Δεκ 2013, προέκυψε ότι: στις επικείμενες προεδρικές εκλογές και σε πιθανή αναμέτρηση μεταξύ του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και του Tyahnybok, ο Tyahnybok προηγείται με 28,8% , έναντι 27,1% του Γιανουκόβιτς. Η δημοσκόπηση αυτή θεωρείται από πολλούς προοίμιο για την επιλογή υποψηφίου της αντιπολίτευσης και για την πιθανότητα εκλογής «ναζί» προέδρου στην Ουκρανία! Ηγέτης του εθνικιστικού κόμματος από το 2002, είναι ο Oleh Tiahnybok (Ολέγ Τιαχνίμποκ ) και η βασική του ρητορική είναι εναντίον της πολιτικής διαφθοράς. Το 2006, στις τοπικές εκλογές στη Γαλικία της δυτικής Ουκρανίας, το κόμμα πήρε 4-7%, αλλά το 2010, στις τοπικές εκλογές το κόμμα σε όλη την ανατολική Γαλικία 20-30%. Στις βουλευτικές του 2007 έλαβε στην επικράτεια μόνον 0,76% , αλλά στις πανουκρανικές εκλογές του 2012 κέρδισε ποσοστό 10,44% και, την τέταρτη θέση στην ουκρανική Ράντα, με 37 έδρες σε σύνολο 450. Στη δυτική Ουκρανία, τα ποσοστά του είναι πολύ υψηλά: στην περιφέρεια του Λβιφ 38%, στο Ιβανοφρανκίφ 34% και στο Τερνόπιλ 31%. Στην πόλη του Κιέβου απέσπασε πάνω από 17%.
Σήμερα, οπότε η εμφάνιση εθνικιστών γίνεται για πρώτη φορά αποδεκτή στον Ευρωπαϊκό χώρο, στην Ουκρανία, όπου οργανωμένες εθνικιστικές ομάδες που χαιρετούν με υψωμένη την δεξιαν και κρατούν πορτρέτα συμπολεμιστών των Γερμανών στον πόλεμο, φωνάζουν εθνικιστικά συνθήματα, οι ηγέτες τους έχουν δηλώσει επανειλημμένα τoν αντισημιτισμό τους και είναι οπλισμένοι με μολότοφ, ρόπαλα, κράνη, ακόμη και με όπλα, αφήνονται ελεύθεροι να καταλαμβάνουν κρατικά κτίρια και να στήνουν μόνιμα οδοφράγματα για να ανατρέψουν ένα καθεστώς που έχει εκλεγεί με όλους τους κανόνες της αστικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας». Οι αντίστοιχοι κατηγορούμενοι ως νεοναζιστές στην Ελλάδα, που όχι μόνο ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ αυτήν την ταυτότητα αλλά και δεν έχουμε δει να διαπράττουν παρόμοια εγκλήματα για την ανατροπή του καθεστώτος, έχουν ήδη τους μισούς βουλευτές τους στην φυλακή, χωρίς καν δίκη! Την εξήγηση γι’ αυτήν την «αντίφαση» έδωσε φιλελεύθερος (αλλά έντιμος!) Βρετανός δημοσιογράφος: «ναι, είναι φασίστες, ομοφοβικοί και ρατσιστές αλλά είναι οι “δικοί” μας φασίστες κ.λπ., δηλαδή αντι-Ρώσοι.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Ουκρανία είναι ιστορικά διαιρεμένη, έχοντας στα δυτικά έναν πληθυσμό στραμμένο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και στα ανατολικά, έναν πληθυσμό στραμμένο προς Ρωσία, στους οποίους προστίθεται μια μικρή μουσουλμανική μειονότητα στην Κριμαία. Μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, το κράτος κατέρρευσε σταδιακά. Εκμεταλλευόμενες την σύγχυση, οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν την «Πορτοκαλί Επανάσταση» (2004), η οποία έφερε στην εξουσία μια πάντα φιλο-ατλαντική φατρία. Η Μόσχα απήντησε με την κατάργηση των επιδοτήσεων στην τιμή του φυσικού αερίου, αλλά η πορτοκαλί κυβέρνηση δεν μπορούσε να υπολογίζει στους δυτικούς συμμάχους της για να την βοηθήσουν να πληρώσει την τιμή της αγοράς. Τελικά, έχασε το 2010 τις προεδρικές εκλογές, προς όφελος του Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ενός διεφθαρμένου πολιτικού, ενίοτε φιλορώσου. Στις 21 Νοεμβρίου 2013(http://www.theguardian.com/world/2013/nov/21/ukraine-suspends-preparations-eu-trade-pact ), η κυβέρνηση παραιτήθηκε από τις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αντιπολίτευση αντέδρασε με διαδηλώσεις στο Κίεβο και στο δυτικό τμήμα της χώρας, οι οποίες σύντομα έλαβαν την μορφή μιας εξέγερσης. Η αντιπολίτευση πρότεινε πρόωρες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές και αρνήθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση όταν ο Πρόεδρος Γιανούκοβιτς της το πρότεινε και ενώ παραιτήθηκε ο Πρωθυπουργός.
Η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση αποτελείται από τρία πολιτικά κόμματα:
Η Πανουκρανική Ένωση «Πατρίδα» (Batkivshchyna), της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο (επί του παρόντος στη φυλακή μετά από καταδίκες της για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος), που διευθύνεται σήμερα από τον δικηγόρο και πρώην πρόεδρο του κοινοβουλίου Arseniy Yatsenyuk. Υπερασπίζει το δυτικό φιλελεύθερο μοντέλο. Έλαβε 25,57% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές του 2012 (http://www.electionguide.org/elections/id/1641/ )Η Ουκρανική Δημοκρατική Συμμαχία για τη Μεταρρύθμιση (Udar), του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή πυγμαχίας Vitali Klitschko. Διεκδικεί ότι ανήκει στη Χριστιανική Δημοκρατία και πήρε 13,98% στις εκλογές του 2012.
Η Πανουκρανική Ένωση Ελευθερία (Svoboda), του χειρουργού Oleh Tyahnybok. Το κόμμα αυτό προέρχεται από το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας. Κέρδισε 10,45% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές του 2012.

Βεβαίως, αυτό που τεχνηέντως αποκρύπτουν τα Μέσα Μαζικής Εξαπατήσεως είναι το γεγονός ότι ο μοναδικός ουκρανικός πολιτικός φορέας που αντιδρά τόσο στην ρωσική όσο και στην ευρωπαϊκή/αμερικανική επιβολή είναι ο πολιτικός οργανισμός με την ονομασία Αληθής Τομέας(Пра́вий се́ктор, Pravyi Sektor). Ο Αληθής Τομέας αποτελείται τόσο από ουκρανόφωνους όσο και ρωσόφωνους νέους από ολόκληρη την Ουκρανία, οι οποίοι επιζητούν την απεμπλοκή της χώρας από την ξένη επιρροή και κυρίως την «απο-ρωσοποίησή» της με απώτερο σκοπό την επιστροφή των Ουκρανών στην γλώσσα,την ιστορία και τις παραδόσεις τους.Οι ρίζες αυτής της οργανώσεως φτάνουν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι σ’ αυτούς οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών εναντίον των Σοβιετικών, προσπαθώντας από εκείνη ακόμα την εποχή να αποτινάξουν τον σοβιετικό ζυγό που το μόνο που κατάφερε να δημιουργήσει στην χώρα ήταν εκατομμύρια νεκρών και άλλα τόσα εκατομμύρια εξαθλιωμένων ανθρώπων. Οι πολεμικές διαθέσεις όλων αυτών που είναι οργανωμένοι στον περί ου ο λόγος φορέας έγιναν σαφείς ευθύς εξαρχής, αφού κατάφεραν να πάρουν υπό τον έλεγχο τους την κατάσταση και να μετατρέψουν τις ειρηνικές φιλοευρωπαϊκές διαδηλώσεις σε πολεμικές συρράξεις με την αστυνομία με σκοπό την ανατροπή του διεφθαρμένου δημοκρατικού πολιτικού κατεστημένου και την δημιουργία ενός νέου κράτους, στο οποίο θα επικρατούσε η τάξη και η πειθαρχία. Χαρακτηριστικές των διαθέσεων τους είναι και οι δηλώσεις ενός εκ των ηγετών τους, του Aleksandr Muzychko, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε ότι “Θα πολεμάω τους Εβραίους και τους Ρώσους μέχρι να πεθάνω.„( http://rt.com/news/ukraine-right-sector-militants-210/ ). Όπως επίσης και οι δηλώσεις ενός άλλου ηγετικού στελέχους, του Dmitry Yarosh, ο οποίος τόνισε πως ο Αληθής Τομέας δεν θα παραδόσει τα όπλα (http://rt.com/news/radical-opposition-intimidating-techniques-882/) και πολύ περισσότερο δεν θα παραδόσει την χώρα στην «πουλημένη» και ελεγχόμενη (από την ΕΕ και τις ΗΠΑ), μεχρι πρότινος, αντιπολίτευση, η οποία έχει την ανοικτή συμπαράσταση των ΗΠΑ, όπως προκύπτει από τις επαφές του ηγέτου του κόμματος Svoboda (Oleh Tyahnybok) με αμερικανούς αξιωματούχους, τόσο ρεπουμπλικανούς (John McCain) όσο και δημοκρατικούς (Chris Murphy)( http://www.businessinsider.com/john-mccain-meets-oleh-tyahnybok-in-ukraine-2013-12).

Οι «ειρηνικές» αυτές διαδηλώσεις υποστηρίχθηκαν όχι μόνο οικονομικά και πολιτικά αλλά και μέσω της πανίσχυρης προπαγάνδας του σιωνιστοκαπιταλισμού που ελέγχει τα διεθνή ΜΜΕ και τα τοπικά ανά χώρα παρακλάδια τους. Αναπόφευκτα, οι διαδηλωτές αυτοί γίνονταν «ατρόμητοι», βλέποντας τους επικεφαλής του πανίσχυρου αμερικανοκαπιταλιστικού εβραϊσμού να απειλούν τους ηγέτες της Ουκρανίας με οικονομικές ή και προσωπικές κυρώσεις, αν τυχόν τολμούσαν να τους πειράξουν. Το αποτέλεσμα ήταν να παραμένει ουσιαστικά απαθής (πράγμα κρίσιμο στην εξέλιξη των γεγονότων, η Ουκρανική αστυνομία. Η στρατηγική της Ουάσιγκτον φαίνεται να αναμιγνύεται στην Ουκρανία με συνταγές που δοκιμάστηκαν κατά τη διάρκεια των «χρωματιστών επαναστάσεων» και με άλλες που τελειοποιήθηκαν πρόσφατα κατά την διάρκεια των «Αραβικών Ανοίξεων». Κάθε φορά το κίνημα αρχίζει με μια διαδήλωση κατά την οποία σκοτώνονται ειρηνικοί αντίπαλοι και οι δύο πλευρές αλληλοκατηγορούνται για τα βίαια επεισόδια. Το να ονομάζεις “δημοκρατικούς” τους αντιπάλους είναι ένα απλό παιχνίδι ρητορικής. Στην πραγματικότητα, ειδικές αμερικανικές η νατοϊκές δυνάμεις τοποθετούνται στις στέγες των πολυκατοικιών, και πυροβολούν ταυτόχρονα το πλήθος και την αστυνομία (θυμίζοντας τις θεωρίες για την δράση ξένων πρακτόρων κατά τη διάρκεια των γεγονότων της καθ’ ημάς “εξέγερσης” του Πολυτεχνείου…). Οι Ηνωμένες Πολιτείες άλλωστε δεν κρύβονται: έστειλαν δύο υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους, την Victoria Nuland, η οποία έγινε “διάσημη” όταν σε μία στιγμή απολύτου ειλικρινείας σε μια υποκλαπείσα συνομιλία,συνόψισε σε μία φράση την γνώμη της Ουάσινγκτον για την ΕΕ, όπως ξεκάθαρα ακούγεται στον ακόλουθο σύνδεσμο (http://www.youtube.com/watch?v=L2XNN0Yt6D8) (αναπληρώτρια του Τζον Κέρι και όλως «τυχαίως» εβραϊκής καταγωγής) και τον Τζον Μακέιν (ο οποίος δεν είναι μόνο ρεπουμπλικάνος γερουσιαστής και πρώην υποψήφιος Πρόεδρος, αλλά και πρόεδρος στο ρεπουμπλικάνο παρακλάδι της NED-The National Endowment for Democracy- http://www.ned.org/), για να υποστηρίξουν τους διαδηλωτές. Σε αντίθεση με την Λιβύη και την Συρία, η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να υπολογίσει σε τζιχαντιστές για να σπείρουν το χάος (εκτός από τους εξτρεμιστές Τάταρους, οι οποίο όμως βρίσκονται μόνο στην Κριμαία…).
Τα τελευταία γεγονότα δείχνουν ότι ενισχύονται µε καλπάζοντες ρυθµούς οι τάσεις διαµελισµού της Ουκρανίας σε δύο κράτη, ένα ρωσόφιλο ανατολικό κι ένα γερµανόφιλο δυτικό. Σε µια τέτοια περίπτωση, το δυτικό κράτος της Ουκρανίας θα παραµείνει ένας “ανεξάρτητος”, εθελοντικά γερµανόδουλος δορυφόρος του Βερολίνου, όπως π.χ. είναι η Σλοβενία, η Κροατία, η Σλοβακία, η Αυστρία και οι Βαλτικές Χώρες. Αντιθέτως, το ανατολικό ουκρανικό κράτος θα αποφασίσει µε δηµοκρατικές διαδικασίες και µε συντριπτική πλειοψηφία – και δεν υπάρχει πραγματικά καμιά απολύτως ειρωνική χροιά σε αυτόν τον ισχυρισμό – την ένωσή του µε τη Ρωσία. Η ανοµολόγητη αλήθεια είναι πως ούτε βεβαίως η Γερµανία αλλά ούτε και η Ρωσία αντιτίθενται κατά βάθος στο διαμελισμό της Ουκρανίας.
Η Γερµανία θα αποκτήσει στην ευρωπαϊκή ήπειρο µια ακόµη γερµανόδουλη χώρα. Η Ρωσία θα αισθανθεί βαθιά ανακούφιση βλέποντας να ξαναγίνονται ρωσικές οι, επί περισσότερο από μια εικοσαετία, ουκρανικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας – και πρώτα απ’ όλα η στρατηγικής σηµασίας χερσόνησος της Κριµαίας, χωρίς την οποία το ρωσικό ναυτικό του Εύξεινου Πόντου είναι μετέωρο.
Την στιγμή αυτή οπότε στο Κίεβο κυριαρχεί η φιλοδυτική αντιπολίτευση, οι δυτικοί έχουν ουσιαστικά αποδεχθεί την επικείμενη απόσχιση του νοτιοανατολικού, ρωσόφωνου τμήματος της χώρας και την επακόλουθη διχοτόμηση της Ουκρανίας και επομένως απλά και κυνικά προωθούν τα σχέδια τους για την “αλυσόδεση” του φιλοδυτικού τμήματος στα μνημόνια του ΔΝΤ… Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) έχει ήδη αρνηθεί στην Ουκρανία μια πιστωτική συνδρομή, επειδή η κυβέρνηση αρνείται να αυξήσει την τιμή του φυσικού αερίου κατά 40%, μια κίνηση που αναπόφευκτα θα οδηγούσε στον θάνατο πολλών ανέργων και συνταξιούχων που θα αδυνατούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς για την θέρμανση! Παραλλήλως θα μετατρέψουν τη χώρα σε ένα τεράστιο «στρατόπεδο συγκεντρώσεως» για τις γερμανικές και ευρωπαϊκές εταιρείες, οι οποίες θα μπορούν να παράγουν σε χαμηλότερες τιμές από εκείνες των μισθών στην Κίνα. Την ίδια στιγμή, οι φυσικοί πόροι της χώρας, η μεγάλη και εύφορη ενδοχώρα της και η εγχώρια αγορά των 46 εκατομμυρίων κατοίκων, αποτελούν “κρέας για τα οικονομικά κανόνια” των γερμανικών και ευρωπαϊκών επιχειρήσεων.
Ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η επικείμενη διχοτόμηση της Ουκρανίας – στην οποία εξώθησαν με την στάση τους οι δυτικές μεγάλες δυνάμεις – και οι “νεκροθάφτες” των Εθνών είναι εδώ κι έχουν ήδη αρχίσει να “παίρνουν τα μέτρα” της ταλαίπωρης χώρας την οποία βιάζονται να ρίξουν στο “φέρετρο” του ΔΝΤ…
Παραμένει να πετύχουν τα πραξικοπήματα. Τίποτε ασφαλώς δεν είναι κερδισμένο εκ των προτέρων. Η Ουάσιγκτον προσπαθεί με τον τρόπο αυτό να δείξει στον κόσμο ότι εξακολουθεί να είναι το μεγάλο αφεντικό. Ήταν βέβαιο ότι η Ρωσία δεν θα κινούταν από φόβο μήπως δεί την “γιορτή” της ταραγμένη από ισλαμιστικές επιθέσεις.
Αλλά το Σότσι τελείωσε αυτό το Σαββατοκύριακο.
Από δω και στο εξής, είναι η σειρά της Μόσχας να παίξει…