Επίκαιρη όσο ποτέ η παρατήρηση του εθνικού ποιητού Διονυσίου Σολωμού. Ήτοι, τα ψεύδη, η διαστρέβλωση και η παραχάραξη της ιστορικής αληθείας συνιστούν αντεθνικές ενέργειες, στρεφόμενες εν τέλει πάντα εναντίον του Έθνους και των συμφερόντων του. Αν κάτι τέτοιο πράγματι ίσχυε στην εποχή του Σολωμού, πολλώ μάλλον ισχύει επί των ημερών μας!
Τυπικό φαινόμενο που χαρακτηριστικώς εκδηλώνεται στην πολυκύμαντη ιστορία των εθνών, οσάκις τα τελευταία διέρχονται περιόδους εκφυλισμού και παρακμής – όπως ακριβώς συμβαίνει κατά την παρούσα παρατεταμένη περίοδο γενικής σήψεως και καταβαραθρώσεως που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία – αποτελεί η ευδοκίμηση κάθε λογής αγυρτών και τσαρλατάνων, οίτινες, διαστρέφοντας συστηματικώς και κακοποιώντας βαναύσως την ιστορική αλήθεια, επιμένουν με περισσό θράσος να αυτοπροβάλλονται ως το δήθεν «απαύγασμα» της ελληνικότητος (στην περίπτωση της Ελλάδος) ενώ κατ’ ουσίαν αποτελούν κραυγαλέα εκδήλωση επονειδίστου ευτελισμού της!
Την πλέον αντιπροσωπευτική περίπτωση της ανωτέρω σκιαγραφουμένης διαστροφής αποτελούν οι ποικίλοι αναφυόμενοι και συνεχώς πολλαπλασιαζόμενοι εν Ελλάδι κύκλοι «ελληνοκεντρικών», «αρχαιοφίλων», «αρχαιολατρών», αρχαιοθρήσκων», «ελληνολατρών», «δωδεκαθεϊστών», «νεοπαγανιστών», «πιστών της πατρώας θρησκείας» κ.ο.κ., για να αναφέρουμε ενδεικτικώς ολίγους μόνον από τους ευφαντάστους τίτλους τους οποίους συνηθίζουν πομπωδώς να επικαλούνται προκειμένου να αυτοπαρουσιασθούν.
Επιχειρώντας να εξερευνήσουμε τον μυστηριώδη αυτόν πλανήτη της αναισχύντου αγυρτείας και του απιθάνου τσαρλατανισμού, τυπολογώντας την ιδιαιτέρα ανθρωπογεωγραφία του εν λόγω «χώρου», βρισκόμαστε μπροστά στην ανάγκη να επισημάνουμε μια πρώτη θεμελιώδη διάκριση. Υπάρχει αφ᾿ ενός η μεγάλη μάζα των ημιμαθών ή και εντελώς αγραμμάτων και παραλλήλως φαντασιοπλήκτων θιασωτών του «χώρου» αυτού, οι οποίοι αποτελούν κατά βάσιν τα αφελή παρασυρμένα θύματα· αφ᾿ ετέρου δε, η σχετικώς ολιγαριθμότερη συνομοταξία των δοκησισόφων (συχνά και συνειδητών) αγυρτών, καιροσκόπων και κερδοσκόπων, που εμπορεύονται εργολαβικώς το επικερδέστατο προϊόν της ιστορικοφανούς μπαρUFOλογίας, παριστάνοντας τους «σοφούς διδασκάλους», καίτοι πρόκειται για τενεκέδες ξεγάνωτους – λίαν επιεικώς.
Η τελευταία υποκατηγορία επικινδύνων τσαρλατάνων (επικινδύνων αποκλειστικώς και μόνον ένεκα της απροσμέτρητης ηλιθιότητος τόσον του γενικού όσον και – πολύ περισσότερο – του ειδικού, δήθεν «αρχαιογνωστικού», κοινού, λόγω της τραγικής ελλείψεως παιδείας που μαστίζει την δύσμοιρη πατρίδα μας στους χαλεπούς χρόνους εκβαρβαρισμού που ζούμε) είναι αξιοπρόσεκτα παραγωγική σε … εκδοτική δραστηριότητα. Εκατοντάδες οι τίτλοι των ογκωδών, πολυσέλιδων, φανταχτερών τόμων με τους αναγνωρισίμους στομφώδεις τίτλους για την «άγνωστη προϊστορία των Ελλήνων», για τα «μυστικά υπερόπλα των αρχαίων Ελλήνων», για την «άγνωστη τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων», για τα «άγνωστα ταξίδια» και τους «άγνωστους εποικισμούς», για την «άγνωστη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων», για την «άγνωστη (…εξωγήινη) καταγωγή των Ελλήνων» και άλλα τοιαύτα φαιδρά… Έχοντας οι πλείστοι των τσαρλατάνων αυτών δεξιοτεχνικώς διεισδύσει σε περιθωριακές εκπομπές επαρχιακών τηλεοπτικών σταθμών, αποτελούν τις γραφικές, έμφορτες κακογουστιάς, φιγούρες υστερικώς λαρυγγιζόντων βιβλιο-τηλεπωλητών, οι οποίοι, κεφαλαιοποιώντας επιτηδείως την τηλεοπτική τους αναγνωρισιμότητα και έχοντας ως μοναδικό τους ασύγκριτο εφόδιο το απύθμενο θράσος (που αποτελεί άλλωστε αναμφισβητήτως, μαζί με την επιθετική κακογουστιά, το ειδοποιό κοινό χαρακτηριστικό τους) έφθασαν στο σημείο να καταλαμβάνουν θέσεις βουλευτών, ακόμη δε και υπουργών!!!
Με εξόχως αντιαισθητικό στυλ τελάληδων που θα ζήλευαν έμποροι κρεάτων ή οπωροκηπευτικών στην λαχαναγορά, οι περί ων ο λόγος σπουδαιοφανείς λαλίστατοι τηλεπωληταί αναισχύντως προωθούν την τρισάθλια βιβλιοπραμάτεια τους (η οποία βάσει εγκυρότητος περιεχομένου θα είχε αξία μόνον ως προσάναμμα για τζάκια), συνδυάζοντάς την με την όλο οίηση παράδοση «μαθημάτων»/«διαλέξεων» αρχαιογνωσίας, αρχαίων ελληνικών (διαφημιζομένων από άτομα που ούτε στοιχειωδώς τα νέα ελληνικά κατέχουν!) και (ευφάνταστης) ελληνικής ιστορίας. Θησαυρίζουν έτσι (εις υγείαν των κορόιδων που τους παρακολουθούν εκστατικώς), θεωρούμενοι από τους ηλιθίους τηλεθεατάς των ως οι απόλυτοι «ειδήμονες» σε θέματα …«ελληνουσίας». Το κακό ίσως θα ήταν μικρό, αν το κοινό τους δεν ήταν ανησυχητικώς μεγάλο και ταυτοχρόνως τόσο αδαές και αμόρφωτο – ανίκανο να διακρίνει την εξωφρενική νοθεία, την βοώσα και κραυγάζουσα πλαστότητα των προς πώληση, συνήθως σε «τιμές ευκαιρίας προσφερομένων», κιτρίνων μπουρδοσυγγραμμάτων. Διότι πίσω από τους βαρύγδουπους τίτλους των βιβλίων αυτών κρύβονται οι πιο αυθαίρετες αντιεπιστημονικές απόψεις – ήτοι, χοντροκομμένες μυθιστορίες και μυθοπλασίες που πλασάρονται ως δήθεν επιστημονικές (ιστορικές, αρχαιογνωστικές κ.λπ.) «αλήθειες», χωρίς την παραμικρή σχέση με την τήρηση στοιχειώδους επιστημονικής δεοντολογίας, χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση!!! Πρόκειται για μια ιδιάζουσα μορφή σκοταδισμού. Το ανέλπιστο σε άλλες εποχές στοιχειώδους σοβαρότητος ειδικό πλεονέκτημα των συγγραφέων και των εκδοτών τους αποτελεί η απόλυτη βεβαιότητά τους ότι είναι ελεύθεροι (στην χώρα της πλήρους ασυδοσίας) να γράφουν ό,τι θέλουν, χωρίς κανέναν έλεγχο ποιότητος, δίχως κανένα περιορισμό, έχοντας διασφαλισμένο εκ των προτέρων ότι οι επίδοξοι τηλεθεατές των και αγοραστές των «σπουδαίων έργων» τους είναι αρκούντως πανύβλακες, ώστε να μην φθάσουν ποτέ στο σημείο όχι να θέσουν υπό αμφισβήτηση, αλλά ούτε να αναρωτηθούν έστω, αν θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να θέσουν υπό κριτικό και λογικό έλεγχο έστω κάτι από αυτά που διαβάζουν, να προσπαθήσουν, εν πάση περιπτώσει, με κάποιο τρόπο να διασταυρώσουν πληροφορίες. Φυσικά, εκ των υστέρων και κατόπιν της πλημμυρίδος ακάθεκτης «συνελληνικής» βλακείας, διασταυρώνονται κι αλληλοστηρἰζονται τα αεροβατούντα παρδαλά «συγγράμματα»… Αποτέλεσμα; Απροσδιόριστος, αλλά σίγουρα πολύ μεγάλος, αριθμός συγχρόνων Ελλήνων να διαμορφώνει (και δια της επαναλήψεως να παγιώνει) εντελώς στρεβλή εικόνα για την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό, με βάση επαναλαμβανόμενες, αναπόδεικτες μπαρούφες, φαντασιοπληξίες και τα χονδροειδή παραμύθια-επινοήσεις των δολίων απατεώνων που παριστάνουν τους ειδικούς επί παντός επιστητού, ιδίως δε επί θεμάτων που οι ίδιοι αποκαλούν «θέματα ελληνουσίας». Τσαλαπατώντας με «τουπέ» δέκα παπών πορίσματα μελετών και ερευνών ολοκλήρων επιστημονικών κλάδων (ιστορία, αρχαιολογία, συγκριτική γλωσσολογία, φυσική ανθρωπολογία, πληθυσμιακή γενετική, συγκριτική μυθολογία, ηθολογία, θρησκειολογία κ.λπ.), όπου έχουν αναλώσει τις ζωές τους άπειροι ακάματοι ερευνητές, δοκιμάζοντας τα αποτελέσματα των εργασιών τους σε επιστημονικά συνέδρια, με δημοσιεύσεις άρθρων και διατριβών τα οποία ελέγχει εξονυχιστικώς η επιστημονική κοινότης προτού δημοσιευθούν και εκτεθούν στην κριτική των συναδέλφων τους, εμφανίζονται αίφνης οι διάφοροι «ελληνοκεντρικοί» μπαρουφολόγοι ως «παντογνώστες», «πανεπιστήμονες» και «υπερεπιστήμονες» που μπορούν να τα αμφισβητούν όλα, δίχως καλά-καλά να τα γνωρίζουν καν, υποστηρίζοντας με πάθος τις «απόψεις» τους – καίτοι οι πλείστοι εξ αυτών είναι παντελώς άσχετοι, αν όχι και αγράμματοι συχνότατα, με την κοινή τρέχουσα σημασία του όρου!
Έχοντας ήδη σκιαγραφήσει τα χαρακτηριστικά των δύο μεγάλων κατηγοριών, ήτοι, πρώτον, των αρχιερέων της αγυρτείας και, δεύτερον, των αδαών και αφελών θυμάτων τους που απαρτίζουν το τηλεοπτικό και αγοραστικό κοινό της όλως προσοδοφόρου φάμπρικας ανοητολογίας, σε επόμενη αναφορά μας στο θέμα, θα γίνουμε λίγο πιο αναλυτικοί σημειώνοντας τα ειδοποιά τυπολογικά χαρακτηριστικά του εν λόγω «χώρου».