Ἡ ἀναβίωση τῆς Ἀριστοκρατίας μὲ τὴν Κλεφτουριά.

Σπανίως δίδεται στις βαθύτερες πτυχές της Εθνεγερσίας και των ανθρώπων που την καρτερούσαν σημασία μεγαλύτερη από αυτήν που θα έδινε μια στείρα προγονοπληξία. Το μεγαλείο ενός ιστορικού φαινομένου βρίσκεται μπροστά σε όλους, αλλά για άλλη μια φορά αποδεικνύεται το πόση δειλία μπορεί να κρύψει ο νους του ανθρώπου και να κρατήσει μόνο τις βολικές και ακίνδυνες πτυχές, ή και να τις διαστρεβλώσει όπως γίνεται κατά κόρον σήμερα.Αυτές που δεν θα οδηγήσουν σε πολιτικά μη ορθές σκέψεις – αλλά σε τεχνητούς και βεβιασμένους συνταιριασμούς του Εθνικού αγώνος με τα στεγανά της συγχρόνου υλιστικής δημοκρατικής παράνοιας.
Μια συνηθισμένη αντίληψη είναι ο “κοινωνικός χαρακτήρας” του 1821, δηλαδή ο υποβιβασμός ενός αγώνος αίματος σε μια κομμουνιστικού τύπου υλιστική ανταρσία, όπου το μόνο που είχε σημασία ήταν το στομάχι και ο υλικός πλούτος. Συμπλέει φυσικά δίπλα σε αυτά η εντύπωση ότι οι Έλληνες εξεγέρθηκαν επειδή ο τύραννος Οθωμανός συμπεριφερόταν με “ρατσιστικό” και “δικτατορικό” τρόπο. Με τέτοιες εσκεμμένες (;) μωρίες βλέπουμε σήμερα ήρωες της περιόδου να “δανείζουν” χωρίς την θέλησή τους ρήσεις στους ακάπνιστους και ανάλκιδες απογόνους των, που τις χρησιμοποιούν ξεδιάντροπα για να εκφράσουν τα οικονομικά τους αιτήματα απέναντι στους υπηρέτες των τραπεζών, που οι ίδιοι διάλεξαν και αποθέωσαν για μια ζωή. Ένας αποτελεσματικός τρόπος για να διακοσμήσουν με ηρωϊκές γιρλάντες τον φιλοτομαρισμό τους και να αποτινάξουν παράλληλα τον εθνικισμό που, δυστυχώς γι᾿ αυτούς, φέρουν αυτά τα πρότυπα.
Άλλη αντίληψη που διακατέχει την κοινή γνώμη (και αυτό ισχύει και για τις υπόλοιπες εθνικές εορτές) είναι ότι το Έθνος πήρε τα όπλα αφού πρώτα υπέστη τα πάνδεινα και ο δυνάστης ήταν αδιάλλακτος. Δηλαδή, για να ασκήσεις βία και να κηρύξεις πόλεμο πρέπει να σε έχουν ποδοπατήσει για αιώνες – και μόνο τότε δικαιολογείται η χρήση τέτοιων μέσων. Αυτή η θεώρηση που, όσο και αν φαίνεται περίεργο, έχει παγιωθεί ιδιαίτερα στον “εθνικά σκεπτόμενο” χώρο (λόγω χριστοπληξίας αλλά και για ν᾿ αποτινάξει την ρετσινιά του πολεμολάγνου), το μόνο που κάνει είναι να υμνεί τον ραγιαδισμό αντί για τους επαναστάτες που τον αποτίναξαν από πάνω τους.
Εδώ όμως θα κολυμπήσουμε σε βαθιά νερά και θα απομακρυνθούμε από τον βάλτο των συγχρόνων διανοουμένων. Μακριά από στείρες ιστορικές αναλύσεις ανθρώπων που προσπαθούν να ερμηνεύσουν χρώματα για τα οποία δεν έχουν αναπτύξει τα αισθητήρια κύτταρα ώστε να τα αντιληφθούν, βρίσκεται το Φως της Παραδόσεως, η ενατένιση του Φυσικού Νόμου και η λατρεία του, διάχυτη μέσα στους θρύλους της Κλεφτουριάς.
Ακατανόητη η θεώρηση της αρχαίας Ιεραρχίας για τον σύγχρονο, διότι έχει συνηθίσει να τον εξουσιάζει αυτός ο οποίος φέρει σε έξαρση την αχρειότητα και την ερπετική συμπεριφορά, τα ίδια χαρακτηριστικά του αστού ψηφοφόρου σε μεγαλύτερη κλίμακα. Έτσι φαντάζεται όλους τους φέροντες την εξουσίαν ως αναλόγους των σημερινών, με μεγαλύτερη ασυδοσία μάλιστα, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Η αυθεντική έννοια της ιεραρχίας των Ομηρικών Χρόνων και κάθε φωτεινής πτυχής του Ελληνισμού ορίζει ως ανώτερο αυτόν που ενσαρκώνει την Ανδρεία, την σωφροσύνη και το Κάλλος. Ο Αχιλλεύς ήταν πρώτος επί των αγωνισμάτων, πρώτος επί της μάχης, σοφός αγορευτής στις συνελεύσεις και με θεϊκή ομορφιά, και ως ομορφιά εννοείται πως νοούμε την συνολική ομορφιά του όντος, σάρκα εναρμονισμένη με το πνεύμα. Διαστάσεις θρυλικές απέκτησαν όλοι οι Ήρωες της Ιστορίας, ιδιότητες Θεών, και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή, γιατί όντως μετείχαν του θείου. Όπως οι φύλακες της Πλατωνικής Πολιτείας, που είναι οι πιο αυστηροί με τους εαυτούς τους, ο ηγέτης αποτελεί την κορυφή της πυραμίδας, κρίνεται από το έργο του και είναι πρότυπο, όχι αντικείμενο χλευασμού και σάτιρας.
Με την πάροδο του χρόνου εισχωρούν σε αυτό το σύστημα παράγοντες παρακμής που πάντα θα υπάρχουν και αλλοιώνουν την αυθεντικότητά του. Η υπερτίμηση της οικονομίας, η απομάκρυνση των ευγενών από την παλαίστρα της ζωής, η μείξη με κατώτερο αίμα και άλλοι λόγοι έφεραν στο ιστορικό προσκήνιο ουκ ολίγες φορές αναιμικούς και έκφυλους αριστοκράτες, μαλθακούς εν σώματι και πνεύματι. Και πολλές φορές επίσης η θεραπεία ερχόταν από τους “βαρβάρους” με τους σκληροτρά- χηλους μαχητές τους και τους ατσάλινους αρχηγούς τους, τους διψασμένους για ανατροπή και κατάκτηση, γκρεμίζοντας το παλιό και άρρωστο ή δίνοντας μια αναζωογονητική παράταση ζωής. Όταν το μόνο που απομένει από έναν κάποτε αυθεντικό θεσμό είναι η τυπολατρεία, ο θεσμός αναβιώνει αλλού σε μέρη που δεν θα το περίμενε κανείς, αναζωογονημένος και αναγεννημένος.
Μέσα στους σκοτεινούς καιρούς ξεχωρίζουν αυτοί που προσπαθούν να βρουν τα φωτεινά σημεία καθώς και να δημιουργήσουν φως. Όπως ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων, έτσι και η σκλαβιά χωρίζει την ήρα από το στάχυ – και οι άνθρωποι που θέλουν να αναπνέουν ελεύθερα αφήνουν αηδιασμένοι πίσω τους προσκυνημένους.