ΟΙΑΚΙΣΜΟΙ ([12], 20ὴ Ἀπριλίου 2014).

Ἰδεολογήματα, ἰδεοληψίες – καὶ ἡ Ἰδέα τοῦ Ἅρματος.

Ἠθικισμὸς ἔναντι Ἀρετῆς. Ἡ κατακόρυφος διάστασις.

Ἡ Ἰδέα μας εὑρίσκεται μὲν εἰς τὸν πυρῆνα τῆς ὑποστάσεώς μας, ὅπως καὶ τοῦ Κόσμου, ὅμως ἡ συνειδητοποίησις καὶ ἀναγωγή της εἰς κρυσταλλίνην συνειδητότητα καὶ οἴακα, πηδάλιον προσανατολισμοῦ καὶ πορείας προϋποθέτει ἐντρύφησιν εἰς τὴν φύσιν, τὸν κόσμον καὶ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό, καὶ ἡ ὁποία πράγματι δὲν τελειώνει ποτέ. Τὸ θεμέλιον καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἐνοράσεως ποὺ ἄγει πρὸς τὴν Ἰδέαν μας εἶναι ἡ συνεχὴς καὶ σταθερὰ παρατήρησις τῶν δυνάμεων καὶ διεργασιῶν τῆς διαλύσεως, ἀναρχίας, σκότους καὶ ἐντροπίας ἔναντι τῶν φωτεινῶν δυνάμεων τῆς ζωῆς καὶ τῆς συνειδητότητος, τῶν ὁποίων τὰ κριτήρια καὶ ἡ θεώρησις ὑπερβαίνουν δίχως ἄλλο τοὺς περιορισμοὺς τοῦ «ἐδῶ καὶ τώρα» καὶ τὰς μικρότητας τοῦ μικροσκοπικοῦ ποταποῦ «ἐγὼ» καὶ τοῦ ἰδιοτελοῦς συμφέροντος.

Ὑπ᾿ αὐτὸ τὸ πρῖσμα ἀναδύεται τελικῶς μία νέα ταξινόμησις, κατὰ μίαν μάλιστα μόλις τότε ἀναδυομένην κατακόρυφον διάστασιν: διάστασιν ἀθέατον εἰς τὰ ληθαργοῦντα πλήθη πού, πράγματι, ἀντιστοιχεῖ εἰς τὴν ἀληθῆ εἰκόνα τῶν πραγμάτων, μὲ τὰ ἀληθῆ καὶ δέοντα σημεῖα ἀναφορᾶς, μακρὰν τοπικῶν ἀσημάντων σχετικοτήτων καὶ ἐγκλωβισμῶν τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς ποὺ μποροῦν ἐντελῶς ν᾿ ἀποπροσανατολίσουν κι ἐκτρέψουν.

Ἡ θεμελιώδης διαφορὰ τῆς Ἰδέας τοῦ Ἅρματος, ταὐτοποιουμένης ὡς Ἐθνοκοινοτισμοῦ, ἔναντι τοῦ συνόλου τῶν τρεχουσῶν πολιτικῶν «ἰδεολογιῶν» εἶναι ὅτι ὅλες αὐτές, κατὰ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, ὁλικῶς ἢ μερικῶς, ἐγγενῶς ἢ δευτερογενῶς ἀλλά, πάντως, καθοριστικῶς ἀπορρέουν ἐκ τῆς ἰδίας αὐτῆς συνολικῆς Παρακμῆς καὶ Ἐντροπίας τῆς ἐποχῆς μας, μιᾶς ἐποχῆς πλήρους καταρρεύσεως ἐκ τῶν ἔνδον καὶ ἀπορρίψεως καὶ τῶν τελευταίων προσωπείων καὶ ψευδεπιγράφων τίτλων· καταρρεύσεως ἐν τούτοις ἐπιβραδυνομένης δυνάμει τῆς ἐγγενοῦς νοητικῆς νωχελείας τῶν μαζῶν, ὄπισθεν τῶν ὁποίων ὀχυρώνονται κι ἀναδιοργανώνονται οἱ Δυνάμεις τοῦ Σκότους καὶ τοῦ Θανάτου, τῇ ἐπικλήσει τῶν ἀπατηλῶν ἀφαιρετικῶν ἰδεολογημάτων τῆς ἐξιδανικευμένης Ἀντιστροφῆς καὶ Συγχύσεως, ὅπως «λαϊκῆς κυριαρχίας», «ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν», «δικαιωμάτων» κ.ο.κ., ἐναντίον κάθε στοιχειώδους σεβασμοῦ τῆς Φύσεως καὶ τοῦ Κόσμου καὶ κάθε ἀναγνωρίσεως προφανῶν φυσικῶν ἀληθειῶν, ὑγιῶν ἐνστίκτων, προτύπων καὶ ἀρχετύπων, οὕτως ὥστε νὰ δύνανται ἀκόμη οἱ ἀπωστρακισμένοι γυμνοσάλιαγκες τῶν συμφερόντων καὶ τῆς δουλόφρονος «συμμορφώσεως» νὰ ἀνθίστανται καθήμενοι εἰς τοὺς βδελυρούς των θώκους τῶν τοποτηρητῶν καὶ τοπαρχῶν τοῦ ὑπερμεγέθους παγκοσμίου Καρκινώματος ποὺ κάποτε ὠνομάσθη ΝΠΤΠ.

Οἱ ἀληθεῖς, ὅμως, ἰδέες διαφέρουν οὕτω ῥιζικῶς ἀπὸ τὰ οἷα προσχηματικὰ ἰδεολογήματα, ὅπως ἀκριβῶς μία ἀληθὴς τίγρις τῆς φύσεως ἀπὸ ἕνα σκαρίφημά της φτιαγμένο ἀπὸ τὸν πολυεγκωμιασμένο Ἰουδαῖο ἐκμαυλιστὴ τῆς Τέχνης Πικάσο. Δυστυχῶς, στὴν ἐποχὴ τῆς πλαστικοποιήσεως καὶ τοῦ «fast-food» ὅλων τῶν ἐπιπέδων, τῶν ἐκτραχυσμένων κατευθυνομένων μαζῶν καὶ τῆς συστηματικῆς διαλύσεως κάθε ὑγιοῦς διαλογισμοῦ, ἐγρηγόρσεως καὶ ἐναισθήσεως τοῦ «Ξυνοῦ», τοῦ κοινοῦ δηλαδὴ ἐθνοφυλετικοῦ παρονομαστοῦ ὡς νοητικοῦ καὶ ὀντικοῦ προσδιορισμοῦ, εἶναι ὄχι ἁπλῶς δυσχερὴς ἡ διάκρισις μεταξὺ ἀληθοῦς καὶ ψευδοῦς ἀλλά, συχνότατα ἀκόμη, τὸ ψευδὲς ὑπερέχει στὰ πλαστικὰ βλέμματα τοῦ ἀδρανοῦς ὄχλου ὡς «οἰκεῖον δερκόμενον» καὶ ὡς μὴ ἐπαπειλοῦν ἢ προϋποθέτον τὴν ἀπεκβολὴν τῆς ἰδίας νωχελικῆς ψευδότητος παρά, ἀπεναντίας, κολακεῦον καὶ θωπεῦον τὴν φαυλότητα, μαλθακότητα καὶ δειλίαν τῶν μαζῶν.

Μία θεμελιώδης εἰδοποιὸς διαφορὰ μεταξὺ Ἰδεῶν καὶ ἰδεολογημάτων εἶναι ὅτι, τῶν Ἰδεῶν καὶ μόνον ἡ ἐκπροσώπησις ἀπαιτεῖ τὴν καθολικὴν μέθεξιν τοῦ ὄντος, κατὰ πλήρη ἐναρμόνισίν του, ἐφ᾿ ὅσον πρόκειται περὶ οἰκείας καὶ αὐθεντικῶς ἀναγνωριζομένης Ἰδέας, ποὺ τότε λειτουργεῖ ὡς ὁδὸς πρὸς τὴν ὁλικὴν αὐτοπραγμάτωσιν καὶ Ἐλευθερίαν. Τότε ὁ βίος καὶ ἡ παρουσία τοῦ ἐκπροσώπου μιᾶς Ἰδέας τείνει ἀληθῶς καὶ αὐθεντικῶς πρὸς μίαν ἰδεατότητα, ὡσὰν μία φλόγα ποὺ ζῳογονεῖται ὑπὸ μιᾶς ἀθανάτου ζώσης κοσμικῆς Ἰδέας.

Ὅπως δὲ φωτίζεται κι ἀναβιβάζεται τὸ ὑπὸ ἀληθῶν ζωσῶν Ἰδεῶν ἐμφορούμενον ἄτομον εἰς τὴν ἰδίαν του ἐντελέχειαν καὶ αὐτοπραγμάτωσιν, καθὼς ἡ ἀληθὴς μάθησις τοῦ Πινδαρείου ἐπιτάγματος εἶναι ἡ εἰς τὴν ἰδίαν καὶ φύσει οἰκείαν Ἰδέαν ἀφύπνισις, μάχη καὶ ἐμπειρία (:«Γένοιο οἷός ἐσσι μαθών»), οὕτω ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὰ Ἔθνη ποὺ αὐτοπραγματώνονται καὶ μεγαλουργοῦν ἀληθῶς, ὅταν ἀσφαλῶς καθοδηγοῦνται ὑπὸ τοιούτων ἐξαιρετικῶν ἀτόμων. Καὶ τίποτε λιγώτερο δὲν θὰ ἠδύνατο ποτὲ νὰ ὑποκαταστήσῃ μιὰ τέτοια πορεία τοῦ Ἔθνους, μάλιστα δὲ εὑρισκομένου ἐν βαθυτάτῃ κρίσει καὶ ὑφέσει.

Ἀπεναντίας, τὸ ἰδεολόγημα ἀποτελεῖ ἐπίπλαστον ἐπιφανειακὸν ἀναμάσημα κακοχωνευμένης πλαστικῆς τροφῆς · πλαστικῆς ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τεχνητῆς διανοητικῆς συνθέσεως κατὰ τὴν μίαν ἢ τὴν ἄλλην ἀφελῆ ἁπλοϊκὴν ἀντίληψιν τοῦ κόσμου καὶ τῆς πολιτικῆς, κατὰ τὴν μίαν ἢ τὴν ἄλλην τετράγωνον «μονοθεϊστικὴν» ἁπλοϊκότητα, ὑλιστικὴν ἢ ψευδοπνευματικήν, ἀλλὰ πάντως μονόχνωτον καὶ ἀνοργανικήν, ὅπως ἀνευρίσκεται στὴν ῥίζα τοῦ λιμπεραλισμοῦ, τοῦ οἰκονομισμοῦ, τοῦ μαρξισμοῦ, τοῦ ἐγκυκλοπαιδικοῦ διαφωτισμοῦ κ.ο.κ. Κοινόν τους στοιχεῖον ὅτι δὲν ἐκκινοῦν ἐκ τοῦ πραγματικοῦ Κόσμου ἀλλ᾿ ἐκ τῶν ἰδίων δογματοληψιῶν των, συνήθως ἀνηγμένων εἰς ὑψηλὰ βάθρα «ἠθικῆς», καὶ πρὸς τὰς ὁποίας, κατὰ τὴν συνεπαγομένην των λογικὴν ἀκολουθίαν, ὀφείλει ὁ Κόσμος νὰ προσαρμοσθῇ!

Ἐπὶ παραδείγματι τοῦτο ἰσχύει ὅταν, ἀντὶ τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς πραγματικότητος τοῦ Πολέμου ὡς «πατρὸς πάντων» καὶ τῆς ἀδυσωπήτου δεδομένης ἀντιμαχίας τῶν Εἰδῶν πρὸς ἐπιβίωσιν, συγκεντρώνουν ἐκβιαστικῶς τὴν προσοχὴν καὶ τὰ αἰσθήματα οἴκτου τῶν μαζῶν εἰς ἐπιλεκτικοὺς κόκκους πραγματικότητος, ὥστε διὰ τῆς συναισθηματικῆς κατακλύσεως, καὶ συνεπικουρούσης τῆς σχετικῆς πλύσεως ἐγκεφάλου καὶ νοητικοῦ βομβαρδισμοῦ ὑπὸ σχολείων καὶ Μ.Μ.Ε., νὰ ἀποκλεισθῇ κάθε ἐπαφὴ μὲ τὴν ἀληθῆ φύσιν τῶν πραγμάτων καὶ κάθε ἀφύπνισις/ἐπιστράτευσις τῆς ἀνωτέρας νοητικῆς λειτουργίας. Πρώτιστον θῦμα τοιούτων ἰδεοληψιῶν ἀποτελεῖ ὁ ἀπονευρωμένος καὶ λοβοτομημένος τρόφιμος συγχρόνου ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος, κάτοικος μεγαλουπόλεως καὶ καταναλωτὴς Μ.Μ.Ε. καὶ ἀστικῆς «διασκεδάσεως/πολιτισμοῦ». «Βλέπει» μὲ τὰ μισότυφλα νυσταλέα του μάτια μόνον αὐτὸ ποὺ τοῦ δείχνουν, ὅπως π.χ. ἕνα πεινασμένο παιδὶ ἢ νεογνὸ τῆς Ἀφρικῆς ποὺ «πρέπει» νὰ σωθῇ ἢ νὰ ἔλθῃ πρὸς τοῦτο ἐπειγόντως στὴν Εὐρώπη, διότι αὐτὸ ἐπιβάλλει ἡ «ἠθικὴ» καὶ ὁ «ἀνθρωπισμός», ἀδυνατεῖ ὅμως ἐντελῶς νὰ ᾿δῇ τὴν «μεγάλην» εἰκόνα, ἀντὶ μιᾶς τοπικῆς κοκκίδος: κατὰ τὴν ὁποίαν μεγάλην εἰκόνα ἡ Εὐρώπη σβήνει, ὁ λευκὸς ἄνθρωπος ἐξαφανίζεται ταχύτατα – ἐνῷ κατὰ τὰς ἑπομένας τρεῖς δεκαετίας ὁ πληθυσμὸς τῆς Ἀφρικῆς θὰ αὐξηθῇ ἀπὸ τὸ παρὸν 1 εἰς 2,5 δισεκατομμύρια!!! Συμφώνως δὲ πρὸς τοὺς «οὑμανιστὰς»-ἠθικιστὰς δημοκράτας, θὰ «πρέπει» ἐν τῷ μεταξὺ ἡ Εὐρώπη νὰ ἀπορροφᾷ ὄχι ἁπλῶς τὸ τεράστιον ἐπαύξημα, ἀλλὰ καὶ ὅσους τυχὸν ἑκάστοτε «αἰσθάνονται» ἀπειλούμενοι ὡς ἐκ τῆς ἀκορέστου καὶ ἀκαταπαύστου ἀμοιβαίας των θηριωδίας καὶ ἀλληλοφαγίας καὶ συνωστίζονται πρὸς διεκπεραίωσιν εἰς τὴν ἀντίπεραν ἀκτὴν τῆς μεσογείου, ὅπου τοὺς ἀναμένουν οἱ μεγαλόκαρδοι «ἀνθρωπισταὶ» προστάται των, διὰ νὰ τοὺς στοιβάσουν συνήθως μὲ τὰς δεινοπαθούσας λαϊκὰς μάζας, ποὺ ἐν πρώτῃ εὐκαιρίᾳ θὰ ἐπιπλήξουν ὡς ρατσιστικὰς καὶ «ἀνηθίκους» μόλις ὀλίγον ἀντιδράσουν καὶ ἀμυνθοῦν – μακρὰν δὲ πάντως τῶν ἰδίων των πολυτελῶν ἐνδιαιτημάτων εἰς τὰς ἀκριβὰς συνοικίας τῶν εὐρωπαϊκῶν μεγαλουπόλεων…

Ὅμως «Πολιτικὴ» σημαίνει ἀκριβῶς τὴν ἱκανότητα θεωρήσεως καὶ ἀπεικασμοῦ τῆς ΜΕΓΑΛΗΣ, ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ καὶ ὄχι ἑνὸς ἀποκεκομμένου κόκκου της, συνοδευομένου ὑπὸ ἑνὸς καταλόγου ξένων καὶ ἀλλοτρίων «ἠθικῶν ἐντολῶν»!!! Ἀπεναντίας, τὸ Σύστημα φροντίζει διαρκῶς καὶ μεριμνᾷ ὥστε οὐδεὶς «καθὼς πρέπει» πολίτης/ὑπήκοος ν᾿ ἀποτολμᾷ κἂν νὰ ἴδῃ καὶ ὁμολογήσῃ τὴν ὁλικὴν πραγματικότητα. Ἐξ ἄλλου ἡ ὁλικὴ πραγματικότης σχετίζεται μὲ ὅ,τι κατὰ τὴν μεγάλην θεώρησιν ἀποτελεῖ δεδομένον παράγοντα τοῦ συνολικοῦ ζητήματος, τοιοῦτοι δὲ πάντως δὲν εἶναι ψαμμόκοκκοί της ὅπως τὸ οἷον ἐκ τῶν ἀναριθμήτων παιδιῶν τῆς Ἀφρικῆς – ἀλλὰ τὰ Ἔθνη, αἱ φυλαί, ἐπίσης αἱ ὁμάδες πέριξ μιᾶς μεγάλης ἀληθοῦς Ἰδέας – καθὼς καὶ αἱ νοσηραί των συλλογικαὶ παρεκβάσεις, συνεπείᾳ καὶ τῶν ὁποίων τελικῶς ἀποθνήσκουν, ἂν δὲν συνέλθουν ἐγκαίρως. Ἡ Εὐρώπη ἐπὶ μακρὸν ἤδη ταλανίζεται ὑπὸ νοσηρῶν ἀλλογενῶν δογμάτων/ἰδεοληψιῶν τοιούτου τύπου, αἱ ὁποῖαι τὴν ἔχουν ἤδη φέρει εἰς τὰ πρόθυρα τοῦ ὁριστικοῦ θανάτου. Τὸ λάβαρον τῆς Ἐπανορθώσεως καὶ ἐπανόδου εἰς τὴν ἐγγενῆ μας κοσμικὴν ταὐτότητα καὶ ἁρμονίαν καὶ τὴν πρὸς αὐτὰ συνεπῆ ἀληθῆ Πολιτικὴν ἀνωρθώθη καθαρῶς καὶ εὐγλώττως ὑπὸ τοῦ κατ᾿ ἐξοχὴν «ἐπαράτου» Ἀνδρὸς τῆς σκοτεινῆς ἐποχῆς μας, τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ. Ὁ ὁποῖος ἀκριβῶς, μεταξὺ ἄλλων, διεκήρυξεν ὅτι ἡ Φύσις ἀγνοεῖ ἐπιδεικτικῶς τὰ ἄτομα, μεριμνῶσα ἀποκλειστικῶς διὰ τὰ εἴδη!

Καί, συναφῶς, αὐτονόητον καθῆκον κάθε μέλους ἑνὸς εἴδους-φυλῆς, ἐπιτελούμενον αὐτονοήτως καὶ ἐνστικτωδῶς εἰς τὴν φυσικὴν κατάστασιν, εἶναι ἡ συμβολὴ εἰς τὴν διατἠρησιν καὶ προαγωγὴν τῆς κοινότητος καὶ τοῦ εἴδους του, συμβολὴ ἡ ὁποία συνιστᾷ ἀκριβῶς καὶ καθορίζει τὸ μέτρον τῆς μετοχῆς εἰς τὴν ἱστορικὴν καὶ κοσμικὴν δυναμικὴν πραγματικότητα · τὰ δὲ λοιπὰ εἶναι διαδικαστικά, ἀνούσια καὶ ἀσήμαντα κοσμικῶς. Ἡ εἰκὼν ἑνὸς ἀφρικανόπαιδος θὰ ἐτίθετο εἰς τὸ δέον πλαίσιον καὶ μέτρον ἂν ἐπλαισιοῦτο μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν λευκῶν παιδιῶν ποὺ ΔΕΝ γενιοῦνται συνεπείᾳ τῆς παρακμῆς καὶ τεχνητῆς διαστροφῆς/ἀλλοιώσεως /πλύσεως ἐγκεφάλου/γυναικείας «ἀπελευθερώσεως»/ἀνδρικοῦ ἐκφυλισμοῦ καὶ τῆς κοινωνικῆς-οἰκονομικῆς δυσπραγίας καὶ διαλύσεως τῆς Λευκῆς Φυλῆς – ἀλλὰ κι ἐκεῖνα τὰ λευκὰ παιδιά της ποὺ πανταχόθεν σφυροκοποῦνται μέχρις ἀπεκβολῆς τῶν πλέον θεμελιωδῶν τους φυσικῶν γνωρισμάτων, δυνάμει μιᾶς διαβολικῶς δολίας περιστοιχιζούσης μονοχνώτου συστημικῆς ἰσχῦος. Μία τέτοια μόνον θεώρησις θὰ ἦτο ἀληθῶς ἀντίστοιχος πρὸς τὰ πράγματα, ἐνῷ τὸ ἄλλον δὲν εἶναι παρὰ ἀρρωστημένη ἐκτροπὴ καὶ παραίσθησις. Ἡ ὁποία προτάσσεται ὡς πρόσχημα τῆς αὐτοχειριαστικῆς «πολιτικῆς» ποὺ διεδέχθη τὴν αἱματηρὰν κατάπνιξιν τῆς εὐρωπαϊκῆς ἀνατάσεως τὸ 1945.

Ἡ Ἀντιστροφὴ τῶν μεγάλων καὶ θεμελιωδῶν ἀληθειῶν ἀποτελεῖ τὴν βάσιν ὁλικῆς Ἀντιστροφῆς τῆς Πολιτικῆς, ὡς πηδαλίου (οἴακος) ἀσφαλοῦς ἱστορικῆς πορείας, εἰς ἕνα αὐτοκτονικόν της ὑποκατάστατον διὰ τὰ λευκὰ Ἔθνη, ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Ο.Η.Ε., τῆς Ε.Ε., τοῦ Δ.Ν.Τ., τῆς Παγκοσμίου Τραπέζης, τῆς Ε.Κ.Τ., τῶν Rotschild, τῆς Goldman Sachs, τῆς Ν.Δ./ΠΑΣΟΚ, τῶν «Γιατρῶν τοῦ Κόσμου» καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν παρατρεχαμένων τῆς «καλῆς ὁμηγύρεως»…

Καί, ἀντιστοίχως, ἐπιτάσσεται «ἄνωθεν» καὶ διαβολικῶς ὑποβάλλεται πανταχόθεν μία νοσηρὰ «ἠθικὴ» κι ἕνας συναφὴς ἠθικισμὸς ποὺ καθόλου δὲν συνάπτονται πρὸς αὐθεντικὴν Ἀρετὴν ἀλλ᾿, ἀπεναντίας, σημαίνουν τὴν ἀπουσίαν καί, κατ᾿ οὐσίαν, τὴν ὑπόσκαψιν ταύτης ὡς καὶ τῆς συναισθήσεως μέτρου καὶ προοπτικῆς, συνάπτονται δηλαδὴ πρὸς τὴν ὡς ἄνω ἀποκοπὴν ἐκ τῆς ἰδίας ἀληθοῦς νοήσεως καὶ συναισθήσεως, παντὸς ἐπιπέδου, ἀλλὰ κι ἐκ τῶν θεμελιωδῶν ὑγιῶν ἐνστίκτων καὶ αἰσθητικῆς, καθὼς ὅλ᾿ αὐτὰ ἔχουν βιασθῆ καὶ καταχωθῆ ὑπὸ ἑνὸς μονοχνώτου καὶ ἀδιαμφισβητήτου δόγματος, ὡς ἔκ τινος θαυματουργοῦ καὶ ἀδιερευνήτου ἀποκαλύψεως ἀπευθυνομένης ὄχι εἰς τὴν διαισθητικὴν ἐνόρασιν, ἀλλ᾿ εἰς τὴν πρόθυμον ὑποταγὴν καὶ αὐθυποβλητικὴν εὐπιστίαν: μία τέτοια, λοιπόν, ἀνάρετος ἠθικὴ ἰσοδυναμεῖ ἐν τέλει πρὸς αὐτοχειριασμὸν τοῦ ἀτυχοῦς Ἔθνους ποὺ θὰ πέσῃ θῦμά της. Τὸ μισαλλόδοξον σημιτομεσανατολικὸν θρησκευτικὸν μονοθεϊστικὸν δόγμα, ποὺ κατέκλυσε καὶ κατέπνιξε τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν αὐθεντικὴν ἰδίαν ἀρετὴν καὶ κοσμικὴν ἐναίσθησιν/εὐσέβειαν, κατέλιπεν τὴν βιαστικήν του ἀνελευθέραν ψευδο-ἠθικήν εἰς τοὺς ἱστορικοὺς ἐπιγόνους του, ἔστω καὶ ἂν οὗτοι μετὰ βδελυγμίας καὶ διθυραμβικῶς ἀπέρριπταν τὸ χριστιανικὸν δόγμα καθ᾿ ἑαυτό: καὶ εἶναι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ διεστραμμένη «ἠθικὴ» τῶν ἐπιγόνων τοῦ χριστιανισμοῦ ποὺ ὁδηγεῖ μετὰ μαθηματικῆς βεβαιότητος ὁλόκληρον τὴν λευκὴν φυλὴν εἰς εὐνουχισμόν, ὑποδούλωσιν καὶ ἐντελῆ ἀφανισμόν. Μία νοσηρὰ «ἠθικὴ» ποὺ εὐνοεῖ ὅ,τι προάγει τὴν ἐθελουσίαν ἀπόρριψιν τῆς ἰδίας ταὐτότητος καὶ κοινότητος, τὸν ἐκ βάθρων ἐκφυλισμόν της, τὴν βιολογικήν της ἐξαφάνισιν, τὴν ὑποταγήν της εἰς τὸν κάθε ἀλλόκοτον «δυστυχῆ» καὶ «δυσπραγοῦντα» εἰσβολέα, ἰσοδυναμοῦσα τελικῶς πρὸς κατάλυσιν τοῦ συνολικοῦ μας κοινοτικοῦ/φυλετικοῦ αὐτοαμυντικοῦ συστήματος, δίκην συλλογικοῦ ψυχονοητικοῦ AIDS τοῦ ἐθνοφυλετικοῦ μας ὀργανισμοῦ.

Ἐπιθυμοῦμεν, ἀπεναντίας, καὶ θεμελιώνομεν μίαν ἠθικὴν ποὺ θὰ εἶναι ἀπόρροια τῆς αὐθεντικῆς ἀρετῆς, τῆς ἰδίας μας φύσεως καὶ τῶν ἰδίων μας ἀρχετύπων: μίαν ἠθικὴν τοῦ Καθήκοντος καὶ τῆς Ὑγείας, τοῦ ἀνιδιοτελοῦς ἀγῶνος καὶ αὐτοθυσίας κι ὄχι τῆς εὐδαιμονιστικῆς δολοπλοκίας τῶν ἄλλως ἀδρανῶν καὶ νωχελικῶν τρωκτικῶν, τῆς ῥώμης καὶ τῆς ἀκμῆς,τῆς λεβεντιᾶς κι ὄχι τῆς μιζέριας καὶ τῆς πονηριᾶς, τῆς ηὐξημένης καὶ ἐγρηγορώσης κι ὄχι τῆς μηδενιζομένης φυλετικῆς ἐπιγνώσεως κι ἐνστίκτων: ποὺ θὰ κατατείνῃ εἰς καὶ θὰ εὐνοῇ ὄχι τὸν μαρασμὸν καὶ ἀφανισμὸν ὅπως ἀκριβῶς τώρα ἀλλ᾿, ἀπεναντίας, τὴν περαιτέρω προαγωγήν, ἐξευγενισμὸν καὶ τελειοποίησιν τῆς φυλῆς καὶ τοῦ Ἔθνους, ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὴν ἐν Κόσμῳ φυσικὴν ἑκάστου θέσιν καὶ ἐντελέχειαν.

 

 

Ἡ Ἰδέα ἐνσαρκουμένη ὡς βίωμα ὑπὸ τῶν ἀρίστων μονόδρομος διὰ τὴν ἐπικράτησίν της – καὶ οἱ ἄνοστοι πληβειακοί της εὐτελισμοί…

Εἶναι ὅμως δυστυχῶς δυνατὸν καὶ μία κατ᾿ ἀρχὴν ἀληθής, αὐθεντικὴ ζῶσα Ἰδέα νὰ γίνῃ ἀντικείμενον ἰδεοληπτικῆς ἀναφορᾶς καὶ καταχρήσεως, καταβιβαζομένη εἰς κακοχωνευμένον πενιχρὸν ἰδεολογικὸν ἀποτύπωμα, δίκην κοινῆς ἰδεοληψίας – ὁπότε ἡ Σύγχυσις ἐπιτείνεται ἔτι περαιτέρω!

Τὰ ἀποτελέσματα εἶναι, τότε, ἐντελῶς θλιβερὰ καὶ ἱλαροτραγικά· καθὼς δὲ ἡ μεταπολεμική, μάλιστα δὲ ἡ μεταπολιτευτικὴ νεογραικυλία ἀποτελεῖ ἀκαταγώνιστον ἱστορικὸν παράδειγμα ἱλαροτραγικότητος, δὲν θὰ ἠδύνατο παρὰ νὰ πρωταγωνιστῇ καὶ κατὰ τοῦτο, καθὼς ὅλοι καθημερινῶς παρακολουθοῦμεν ἀλλὰ καὶ κάποιοι ἀκριβέστερον γνωρίζομεν! Εἶναι δὲ δύσκολον νὰ ἀποφανθῇ τις ἐν προκειμένῳ ἂν ὑπερέχουν τὰ «μέτρα» καὶ τὰ μεγέθη τῶν «ἡρώων» τῆς δημοσίως πολυταλανισμένης ἀλλὰ πολυαταλάντου «Χρυσῆς Αὐγῆς» εἰς γελοιότητα καὶ οἰκτρὰν φαρσοκωμικότητα ἢ τὰ «ἀντίμετρα» τῆς ἐγκληματικῆς κομματικῆς συμμορίας προδοτῶν πού, ἀσύστολοι κι ἀκάθεκτοι πρὸ πάσης ἐξευτελιστικῆς των ἀποκαλύψεως, συνεχίζουν νὰ συμπεριφέρονται ὡς ἰδιοκτῆται τοῦ γελοίου μας κρατιδίου – ἤ, ἀκριβέστερον, ὡς οἱ ἀπόλυτοι ἐπιτετραμμένοι (/νταβατζῆδες, συγκεκριμένως!) τῶν πραγματικῶν του κτητόρων καὶ «ἀφεντικῶν», ποὺ τόσον ῥαγιαδικῶς δουλεύουν.

Ἡ Ἰδέα μάλιστα τοῦ Ἐθνοκοινοτισμοῦ ἀλλὰ καὶ κάθε συναφής της ἀληθὴς ἐκδήλωσις διακρίνεται ἐγγενῶς ὑπὸ μιᾶς αὐθεντικῆς Ἀριστοκρατικότητος, ἀντανακλώσης κι ἐκδηλούσης τὴν κοσμικήν της κατακόρυφον διάκρισιν καὶ διάστασιν ὡς ἐγγενὲς χαρακτηριστικόν.

Ἡ προαναφερθεῖσα ἐναρμόνισις καὶ μέθεξις τῶν φορέων μιᾶς ἀληθοῦς Ἰδέας, πολλῷ δὲ μᾶλλον μιᾶς ἐθνοκοινοτικῆς Ἰδέας, σημαίνει ἐνσωμάτωσιν καὶ ἀντικατοπτρισμὸν τῆς ἀληθείας, τῆς γνησιότητος, τῆς εὐγενείας, τῆς αὐθεντικότητος καὶ τῆς τῶν ἀρίστων ἀρχῆς καθ᾿ ὅλα τὰ ἐπίπεδα κι ἐκφάνσεις. Ὅταν, ἀπεναντίας, τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον πράγματι συμβαίνῃ, τότε μόνον περὶ ἰδιοτελοῦς κι εὐτελοῦς παραχαράξεως δύναται νὰ γίνεται λόγος.

Ὅσοι δὲ τυχὸν τρέφουν τὴν βολικὴν αὐταπάτην ὅτι, ἔστω καὶ ἔκ τινος εὐτελοῦς πλαστικῆς παραχαραγμένης ἐκδοχῆς θὰ ἠδύνατο κάτι καλὸ νὰ προκύψῃ, αὐτοὶ εἶναι ὁπωσδήποτε παντελῶς ξένοι πρὸς τὸν πυρῆνα τῶν Ἰδεῶν μας, τὴν κοσμοθεώρησιν καὶ τὴν ἐπίγνωσιν ποὺ μοιραίως συνεπιφέρει, ὅταν πράγματι ἡ σχέσις κάποιου πρὸς ταύτας δὲν εἶναι ἁπλῶς ἐπιδερμική. Αἱ ῥηχαὶ ἐπιδερμικότητες δὲν ἐπιλύουν κανένα ῥιζικὸν πρόβλημα – καὶ τὸ πρόβλημά μας εἶναι ἀπολύτως ῥιζικόν, συνολικὸν καὶ οὐσιῶδες.

… καὶ κάποια συναφῆ σκληρὰ κι ἀδήριτα κοινωνιολογικὰ δεδομένα!

Ἀρκετά, λοιπόν, διασκεδάσαμε μὲ τοὺς ποικιλοχρόους καὶ ποικιλωνύμους μικροκομπάρσους τῆς κυνοβουλευτικῆς σκηνῆς! Ἂς τοὺς ἐξοβελίσουμε συλλήβδην καὶ διὰ παντός, ὁλόκληρο αὐτὸ τὸ θλιβερὸ προλεταριᾶτο πνεύματος καὶ χαρακτῆρος, ποὺ πάντως ἀποτελεῖ καὶ τὸν κοινὸν ὅλων παρονομαστήν, τὸ σύμπαν μίζερο κι ἐλεεινὸ σκυλολόι. ΑΥΤΟΙ ἀποτελοῦν τὸ μέγιστον δυστύχημα τῆς Πατρίδος, ποὺ καθιστᾷ κι ὅλα τἆλλα ὄχι ἁπλῶς δυνατὰ ἀλλὰ ἀναπόφευκτα!

Αὐτὸς ἀκριβῶς ὁ ἀνεστραμμένος ἐπιλεκτισμὸς ὡς κοινὸν γνώρισμα ΟΛΩΝ τῶν πολιτικῶν παραγόντων καὶ κομμάτων τῆς ἀπιθάνως «θαυματουργοῦ» γραικυλίας εἶναι καὶ ἡ βαρειὰ ταφόπετρα τῆς Πατρίδος μας ποὺ πρέπει νὰ ἐκκυλισθῇ! Σχετικῶς ἔγραψε στὸ μοναδικόν ἐγκόλπιον κοσμικῶς ἐρριζωμένης πολιτικῆς σοφίας ὁ συμπληρῶν 125 ἔτη ἀπὸ τῆς γεννήσεώς του μέγας πολιτικὸς ἀναμορφωτὴς Ἀδόλφος Χίτλερ («Ὁ Ἀγών μου» β΄ τόμος, 8ον κεφάλαιον):

«Τὸ δεδομένον σῶμα κάθε λαοῦ κατανέμεται φυσικῶς εἰς τρία βασικὰ στρώματα: ἀφ᾿ ἑνὸς μέν, εἰς τὸ ἕνα ἄκρον, τὸ βέλτιστον ἀνθρώπινον ὑλικόν, βέλτιστον ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅλων τῶν ἀρετῶν, μάλιστα ἐξέχον καὶ διακρινόμενον ὡς ἐκ τοῦ θάρρους καὶ τῆς αὐτοθυσίας του, εἰς δὲ τὸ ἕτερον ἄκρον ἀφ᾿ ἑτέρου τὰ χείριστα ἀνθρώπινα ἀπορρίμματα, χείριστα ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς παρουσίας ὅλων τῶν κατωτέρων ἐγωιστικῶν κινήτρων καὶ ἐλαττωμάτων.

Ἀνὰ μέσον τῶν δύο τούτων ἄκρων ἐκτείνεται ὡς τρίτη διάστρωσις ὁ μέγας, εὐρὺς ἐνδιάμεσος ὄγκος, ὅπου δὲν ἀνευρίσκεται ἐνσωματωμένος οὔτε λαμπερὸς ἡρωισμὸς οὔτε τὸ ἄκρον τῆς ποταπῆς κι ἀνενδοιάστου κακοηθείας εἰς ἐγκληματικὸν βαθμόν. Ἐποχαὶ ἀνατάσεως καὶ ἀκμῆς ἑνὸς Ἔθνους σημαίνουν καὶ σαφῶς προϋποθέτουν τὴν ἀπόλυτον κυριαρχίαν τοῦ ἄκρου τῶν ἀρίστων. Περίοδοι «κανονικῆς», ὁμαλῆς ἐξελίξεως ἢ σταθερότητος διακρίνονται καὶ προκύπτουν ἐκ τῆς ἐμφανοῦς κυριαρχίας τῶν στοιχείων τῆς μεσαίας κατηγορίας, ἐν ᾧ τὰ δύο ἄκρα ἀλληλοελέγχονται καί, ἐν πολλοῖς, ἀλληλοαναιροῦνται. Αἱ ὀλέθριοι περίοδοι ἑνὸς Ἔθνους χαρακτηρίζονται ἐκ τῆς ἐπικυριάρχου καθοριστικῆς δράσεως τῶν χειρίστων στοιχείων τοῦ λαϊκοῦ σώματος.

Ἀξιοσημείωτον κατὰ τὰ ὡς ἄνω προσέτι εἶναι ὅτι ἡ ἐκτεταμένη μᾶζα τῆς ἐνδιαμέσου διαστρώσεως ἐνεργεῖ αἰσθητῶς καὶ ἀναδεικνύεται μόνον ἐν περιπτὠσει ἀμοιβαίας ἐξουδετερώσεως τῶν δύο ἀντιπάλων ἄκρων· ἂν ὅμως κυριαρχήσῃ τὸ ἕνα τῶν ἄκρων ὁλικῶς ἐπὶ τοῦ ἄλλου, τότε ἡ πλατειὰ καὶ ἀκαθόριστος μᾶζα σπεύδει προθύμως νὰ ὑποταχθῇ εἰς τὸν νικητήν: ἂν μὲν κυριαρχήσουν οἱ ἄριστοι, τότε ἡ πλατειὰ μᾶζα θὰ τοὺς ἀκολουθήσῃ, ἂν δὲ ἀναδειχθοῦν οἱ χείριστοι, τότε τοὐλάχιστον δὲν πρόκειται νὰ τοὺς ἀντισταθῇ καθόλου· διότι ἡ πλατειὰ ἀδρανὴς μᾶζα τῶν μετρίων δὲν πρόκειται ποτὲ ἀληθῶς καὶ ἀνιδιοτελῶς νὰ ἀναλάβῃ τέτοιον ἀγῶνα αὐτοβούλως.» [Πρωτότυπον: Jeder Volkskörper kann in drei große Klassen gegliedert werden: in ein Extrem des besten Menschentums auf der einen Seite, gut im Sinne aller Tugenden, besonders ausgezeichnet durch Mut und Opferfreudigkeit, andererseits ein Extrem des schlechtesten Menschenauswurfs, schlecht im Sinne des Vorhandenseins aller egoistischen Triebe und Laster. Zwischen beiden Extremen liegt als dritte Klasse die große, breite mittlere Schicht, in der sich weder strahlendes Heldentum noch gemeinste Verbrechergesinnung verkörpert. Zeiten des Emporstiegs eines Volkskörpers zeichnen sich aus, ja existieren nur durch die absolute Führung des extrembesten Teiles. Zeiten einer normalen, gleichmäßigen Entwicklung oder eines stabilen Zustandes zeichnen sich aus und bestehen durch das ersichtliche Dominieren der Elemente der Mitte, wobei die beiden Extreme sich gegenseitig die Waage halten, beziehungsweise sich aufheben. Zeiten des Zusammenbruchs eines Volkskörpers werden bestimmt durch das vorherrschende Wirken der schlechtesten Elemente.
Bemerkenswert ist aber dabei, daß die breite Masse, als die Klasse der Mitte, wie ich sie bezeichnen will, nur dann fühlbar in Erscheinung tritt, wenn die beiden Extreme selbst sich in gegenseitigem Ringen binden, daß sie aber im Falle des Sieges eines der Extreme sich stets dem Sieger willfährig unterordnet. Im Falle des Dominierens der Besten wird die breite Masse diesen folgen, im Falle des Emporkommens der Schlechtesten wird sie ihnen mindestens keinen Widerstand entgegensetzen; denn kämpfen wird die Masse der Mitte selber niemals.]

Σοφὰ λόγια, ποὺ θὰ μποροῦσαν καὶ νὰ εἶχαν γραφῇ ἀπὸ ἕνα Πλάτωνα καὶ ποὺ ἀνακαλοῦν στὴν μνήμη μας τὸ γνωστὸν ἐγκώμιον τῆς Μαξιμιανῆς Πόρτα (τῆς γνωστῆς Savitri Devi), ὅτι ἡ μοναδικῶς ἀνεπανάληπτος κατὰ τὴν νεωτέραν ἐποχὴν προσφορὰ τοῦ Ἀδόλφου Χίτλερ ὑπῆρξεν ὅτι ἀνέδειξεν καὶ ἀνήγαγε τὴν πολιτικὴν εἰς τὸ ὑψηλὸν βάθρον τῆς κοσμικῆς σοφίας, εἰς τὸ πλῆρες, δηλαδὴ, βάθρον τῆς Ἰδέας μας.

Κάποιοι ποὺ κάποτε εὐκαιριακῶς καὶ δολίως τὴν ἐπεκαλέσθησαν, χωρὶς ποτὲ πράγματι νὰ τὴν ἔχουν ἐννοήσει κι ἐγκολπωθῆ καθὼς τοὺς εἶναι ῥιζικῶς ξένη εἰς τὸν πυρῆνά της, ἂν ποτὲ εἶχαν πράγματι κάποιες ἐκλάμψεις ἔστω ἐθνικοσοσιαλιστικῆς θεωρήσεως καὶ ἐπιγνώσεως, θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν παραδοθῆ οἰκειοθελῶς εἰς τὸν Καιάδα τῆς περισυλλογῆς καὶ ἀναιρέσεως θλιβερῶν ἀπορριμμάτων χαρακτῆρος καὶ ψυχισμοῦ, ὅπου ἐμφανῶς, ἀποδεδειγμένως καὶ ἀνεπανορθώτως ἀνήκουν.

Καὶ αὐτὸ θὰ ἦτο ἀληθῶς ἡ πρώτη των πραγματικὴ καὶ εἰλικρινὴς προσφορὰ εἰς τὴν Ἰδέαν, ἂν δὲν τοὺς ἦτο ἐξ ἀρχῆς φύσει ξένη καὶ ἀθέατος. Ἡ φύσις καί, ἐν προκειμένῳ, ἡ ποταπότης κατατάσσει τινά εἰς τὴν οἰκείαν κατηγορίαν, ὁμοίως καὶ ἀνεξαρτήτως σειομένων πολιτικῶν λαβάρων καὶ ἐπικλήσεων – καὶ ἀποτελεῖ μέγιστον ἀτύχημα ὅτι ἡ Ἰδέα μας, ἡ ἀκριβῶς τὴν τῶν ἀρίστων ἀρχὴν προάγουσα, συγχέεται εἰς τὸ φαιδρὸν αὐτὸ Καραμπουζουκιστὰν μὲ τοὺς πλέον τυπικοὺς κακοσχήμους ἐκπροσώπους τῆς ἀκραίας χαμερποῦς ἰδιοτελείας καὶ ἀναξιότητος. Τοὺς γνωρίζομεν πλέον – ὑπερβολικῶς μάλιστα!

Φαιδρὰ καθιζήματα ποὺ μόνον ἕνα τόσον στρεβλωτικὸν καθεστὼς ἀντιστροφῆς ὅπως ἡ δημοκρατία τοῦ Καραμπουζουκιστὰν θὰ ἐπέτρεπε ποτὲ ν᾿ ἀναδειχθοῦν ἐκεῖ ποὺ ἀνεδείχθησαν. Ἀσχέτως δὲ τῶν περιστασιακῶν ἀντιπαραθέσεων ἐντὸς τοῦ θλιβεροῦ προλεταριάτου τῆς ὅλης κρατούσης δημοσίας ἐν Ἑλλάδι πολιτικῆς σκηνῆς, κατηγοριοποιοῦνται ὅλοι τους ὁμοίως εἰς τὸν ἀπόπατον τοῦ λαϊκοῦ σώματος, ἀσχέτως συγκρουομένων τακτικῶν καὶ συμφερόντων τους.

Εἶναι δυστύχημα μέγιστον ὅτι ἐπίσης, μοιραίως, παρασύρονται εὐγενεῖς καὶ μαχητικοὶ νέοι ὑπὸ τὰ ψευδεπίγραφα λάβαρα τῶν ἀναξἰων… Ψευδεπίγραφα ἐλέῳ ΜΜΕ τοῦ Συστήματος, ποὺ τόσον εὐχαρίστως τοὺς βαφτίζουν «ἐθνικιστές», «ναζιστές», … «ρατσιστές» (!!! – μὰ δὲν βλέπουν τὶς φάτσες τους;;; ποιᾶς ράτσας νἆταν «ρατσιστές»; ἔχουν κάποια;) – καθὼς στὶς γκροτέσκες περσόνες τους βρῆκαν ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἔψαχναν: τὴν ζωντανὴ «ἐπαλήθευσι» τῆς δυσφημίσεως τῶν Ἰδεῶν μας, ποὺ ἔχουν ἐργολαβικῶς ἀναλάβει. Καὶ τώρα ποὺ τοὺς βρῆκαν, δὲν τοὺς ἀφήνουν μὲ τίποτε!

Καὶ ποιὰ θὰ ἦταν καλλίτερη συγκυρία καταδιώξεως καὶ ποινικοποιήσεως ὑπὸ τῶν γενιτσάρων ἐπιτετραμμένων τοῦ Συστήματος ὅσων Ἑλλήνων δὲν ἔχουν ὑποκύψει στὴν ὑποβαλλομένην πολιτικὴν ὀρθότητα – καὶ τὸ σφυροκοπούμενον ἰδεολόγημα τῆς μηδενικῆς ἀντιστάσεως ἔναντι τῶν εἰσβαλλουσῶν βαρβάρων ὀρδῶν;;;

Τὸ ἐρώτημα «πῶς μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε τὸν ἐξοβελισμὸν ὅλου αὐτοῦ τοῦ μιαροῦ συρφετοῦ» εἶναι κατ᾿ ἀρχὴν ἄσχετον πρὸς τὴν ἀπόφασιν ἐξοβελισμοῦ καθ᾿ ἑαυτήν · πράγματι, ἡ σύγχυσις μεταξὺ τοῦ ἰδεατοῦ πρακτέου καὶ τοῦ ἀμέσως ἐφικτοῦ ἀποτελεῖ μίαν τῶν ἰσχυροτάτων ἀσφαλιστικῶν δικλείδων τῆς δημοκρατικῆς φαυλότητος, ἀποτρέπουσα τοὺς ὀλίγους στοιχειωδῶς νουνεχεῖς νὰ ἐπιλέξουν τὸ ὀρθόν, καθὼς ἡ ἀδρανὴς σκιὰ τῆς ἠλιθίου μάζης ἀποτελεῖ φόβητρον, ἐγγυωμένη ὅτι ἡ «σοφὴ πλειοψηφία» τῆς ἠλιθιότητος θὰ ἀκυρώσῃ τὰς ἐπιλογάς των.

Ὁ Κόσμος, ὅμως, καὶ ἡ Ἱστορία λειτουργοῦν κατὰ τρόπον ποὺ ἡ μικρὰ ἀναλυτικὴ ἀνθρωπίνη σκέψις δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ περικλείσῃ καὶ προδιαγράψῃ! Μία λαϊκή μας παροιμία λέει, «ὅσα φέρνει ἡ ὥρα, δὲν τὰ φέρνει ὁ χρόνος»! Πρέπει νὰ προετοιμαζόμεθα διὰ τὴν στιγμὴν τῆς κρίσεως ὡς ἐὰν ἦτο ἡ ἀμέσως ἑπομένη στιγμή, εἰ δ᾿ ἄλλως εἴμεθα ἀνάξιοί της· ἡ Ἱστορία, ὁ Κόσμος εἶναι ζῶντα, ὁλοζώντανα – ἐμεῖς, ἀπεναντίας, κινδυνεύουμε ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν νὰ περιπέσωμεν εἰς ληθαργικὴν ἀδράνειαν καὶ μοιρολατρείαν! Δὲν θέλουμε ἕνα «ἐπαναστατικὸ» ἀραβικὸ ἐμιρᾶτο διεφθαρμένων ἡμιβλάκων μὲ τὸ ὄνομα «ἐθνικιστικὴ ἑλλάδα» – κι αὐτοὶ ποὺ συμβιβάζονται μὲ κάτι παρόμοιο, μᾶλλον θὰ πρέπει νὰ ἀναθεωρήσουν ὄχι μόνον ἰδεολογικὲς ἐπικλήσεις (καθὼς ἤδη κάποιοι ἔχουν, δικαίως, κάνει) ἀλλὰ καὶ ἐθνικὴν ταὐτοποίησιν. Πιστεύουμε εἰς καὶ ἐκπροσωποῦμε τὴν Ἀρίαν Ἑλλάδα – καὶ εἶναι ἡ μόνη Ἑλλάδα ποὺ ξέρουμε! …Τὴν Ὀλυμπίαν Ἑλλάδα τῆς ἀπολύτου καὶ ἀσυμβιβάστου κυριαρχίας τῶν ἀρίστων – κι ὄχι τῶν οἵων τυχαρπάστων πληβειακῶν ἐκπτυσμάτων. Τὰ δὲ λοιπὰ περὶ «Ἑλλάδας» φληναφήματα δὲν ἀποτελοῦν παρὰ παρῳδίες – καὶ γυφτῳδίες.

ΔΕΝ θὰ ἐπιτρέψουμε ἡ ὅποια ἱστορικὴ εὐκαιρία νὰ ἐκφυλισθῇ σὲ κακόγουστη κι ἄνοστη φάρσα, καθὼς προεικάζεται! Ἂς τελειώνουν πιὰ οἱ αὐταπάτες καὶ ἡ σύγχυσις εὐχῶν καὶ ἀντιλήψεων. Ὁ φυλετικὸς ρεαλισμὸς εἶναι ἀδήριτος – κοντεύουν πιὰ νὰ τὸν ἐννοήσουν καὶ πολλοὶ ἀριστεροί, ἐν ὅσῳ τὸν προδίδουν κάποιοι τῶν παλαιῶν «ἰδεολόγων» – ἀναλαμβἀνοντες τεραστίας ἱστορικὰς εὐθύνας! Καὶ οἱ ὁποῖοι πρέπει σοβαρῶς νὰ ἀποφασίσουν, ἀφοῦ ξεκαθαρίσουν μέσα τους, πρὸς ποιὰ πλευρὰ κεῖνται· καθαρῶς, κρυσταλλίνως καὶ χωρὶς «ναὶ μέν, ἀλλά…» – ἤ, ἄλλως, νὰ ἐνταχθοῦν εἰς τὸ δημοκρατικὸν πολιτικὸν Σύστημα! Ὁ Λαὸς λέει «τὰ σῦκα σῦκα καὶ τὴν σκάφην σκάφην»! Τὰ δὲ λοιπὰ καὶ περισσὰ εἶναι γυναικουλίστικα δημοκρατικὰ τερτίπια καὶ φληναφήματα.

Τίποτε δὲν ἀποτελεῖ πλέον δεδομένον, τὰ πάντα ἀνακαθορίζονται! – Οὔτε ἡ πίστις οὔτε ἡ ταὐτότης οὔτε τὸ φρόνημα κανενός – οὔτε, βεβαίως, καὶ ἡ στοιχειώδης πραγματικὴ διάκρισις καὶ νοημοσύνη. Καί, εἰς ὅ,τι τοὐλάχιστον ἀφορᾷ εἰς τὸν καθορισμὸν στόχων, δὲν συμβιβαζόμεθα μηδὲ κατ᾿ ἐλάχιστον καὶ δὲν ἐκβιαζόμεθα ὑπὸ οὐδεμιᾶς καταστάσεως.

Πιστεύω δὲ ὅτι ὁπωσδήποτε μὲν ὁ Ἀγών, ἀλλὰ τελικῶς καὶ ἡ Νίκη μᾶς προσμένει: δὲν χρειάζεται ν᾿ ἀναλύουμε ὑπερβολικῶς γιὰ τὸ «πότε θἄρθῃ τὸ πολυπόθητο αὐτὸ μέλλον» ἀλλὰ μᾶλλον ν᾿ άναρωτιόμαστε συχνά-πυκνὰ κατὰ πόσον, πράγματι, εἴμαστε ἕτοιμοι γι᾿ αὐτό: «τορὸν γὰρ ἥξει, σύνορθρον αὐγαῖς»! (:ξεκάθαρο θέ᾿ νἄρθῃ, ξυπνώντας κάποιο ξημέρωμα!)

Συναγωνισταί, μὴ ἐπαναπαύεσθε καθόλου καὶ μὴ συμβιβάζεσθε – ἀλλὰ γρηγορεῖτε καὶ συγκροτεῖσθε, ἐσωτερικῶς καὶ ἐξωτερικῶς, ὡς μάχιμοι Στρατιῶται τῆς Ἰδέας!

 

Ζήτω ἡ Νίκη!