Μια πανάρχαια αντίληψη, που όσο και αν μοιάζει αυτονόητη, είναι σκοπίμως λησμονημένη, καθώς βρίσκεται στον αντίποδα των συγχρόνων εκμαυλιστικών πολιτικών και κοινωνικών θεωριών, είναι ότι, η πολιτική είναι ίσως η ανώτερη τέχνη της ζωής! Κύριο αντικείμενο της πολιτικής θα πρέπει να είναι η ζώσα πολιτεία.Περί της τέχνης αυτής και του αντικειμένου της, δηλαδή της πολιτείας, πρώτοι οι Έλληνες ήταν που στοχάστηκαν και μάλιστα συστηματικώς. Οι Έλληνες ήταν εκείνοι οι οποίοι ίδρυσαν τις πρώτες αυθεντικά πολιτικές κοινότητες, εντός των οποίων οι πολίτες είχαν ρόλους και μεταξύ τους συσχετίσεις που καθιστούσαν τις κοινότητες αυτές οργανικά διαρθρωμένες.
Προτού οι Έλληνες σχηματίσουν πολιτικές οντότητες, υπήρξαν βέβαια πολλά κράτη που ήταν και μεγάλα και πολύ ισχυρά. Όμως τα κράτη αυτά δεν ήσαν Πολιτείες, αφού αποτελούνταν από υπηκόους-υποτακτικούς, όχι από πολίτες. Μια πολιτεία διαφέρει λοιπόν από το κράτος κατά τούτο κυρίως: ότι στηρίζεται κατά βάσιν στην αυτοσυνειδησία των πολιτών της και την οργανική σχέση τους προς την κοινότητα, κοινότητα αίματος και πνεύματος.
Οι πρόγονοί μας, οι Έλληνες, όχι μόνον εισήγαγαν την έννοια της πολιτείας αλλά και φιλοσόφησαν περί αυτής και περί της πολιτικής τέχνης. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ήταν οι μεγάλοι φιλόσοφοι που έθεσαν την πολιτεία και της πολιτική τέχνη στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων τους. Η Πολιτεία, ο Πολιτικός και οι Νόμοι του Πλάτωνος καθώς και τα Πολιτικά του Αριστοτέλους, αποτελούν τα μεγάλα μνημεία της πολιτικής φιλοσοφίας των Ελλήνων. Η αρχαία πολιτεία των Ελλήνων, η Αρίστη κατά Πλάτωνα Πολιτεία, μπορεί να μην πραγματώθηκε βεβαίως σε φυσικό επίπεδο, υφίσταται όμως και θα συνεχίζει να υπάρχει πάντοτε, σε επίπεδο ιδεατό, εφόσον βεβαίως συνεχίζουμε να υπάρχουμε και Εμείς, για να την μελετούμε και να αντλούμε στοιχεία από το αξεπέραστο αυτό πολιτειακό σχεδίασμα, το απαύγασμα της πατρογονικής μας κληρονομιάς!
Συμβαίνει βέβαια πολλοί σύγχρονοι «ιστορικοί» και διάφοροι άλλοι μπουρδολόγοι, κατ’ επάγγελμα διαστρεβλωτές της αρχαιοελληνικής σκέψεως,να προσπαθούν μανιωδώς να πείσουν το αδαές κοινό τους ότι οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί ουδέποτε ανεφέροντο σε έννοιες όπως το έθνος, το γένος ή η φυλή.
Διαψεύδονται όμως από τα ίδια τα έργα των σπουδαιότερων εκφραστών του αρχαίου ελληνικού πνεύματος!
Ο Όμηρος επί παραδείγματι, σε μια εποχή κατά την οποία ο όρος «Έλληνες» ως εθνωνύμιο, δεν είχε ακόμα αποκρυσταλλωθεί, περιγράφει ξεκάθαρα, πέραν πάσης αμφιβολίας, την έντονη εθνική συνείδηση της κοινωνίας των ηρώων του, τους οποίους αναφέρει ως «Αργείους» «Δαναούς», κλπ. Ο Πλάτων δε (καθώς και ο Αριστοτέλης) μιλούν σαφώς για ελληνικό γένος το οποίο σαφέστατα διακρίνουν από τα βαρβαρικά. Μάλιστα ο Πλάτων συμβουλεύει τους Έλληνες να φείδονται του ελληνικού γένους, στους μεταξύ τους πολέμους.
Το έθνος αποτελούσε, εκείνη την εποχή, μια αυτονόητη ζωντανή και αυταπόδεικτη πραγματικότητα. Οι πολίτες είχαν επίγνωση ότι αποτελούσαν τμήματα μιας συλλογικής οντότητος στηριγμένης στο όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον, κατά τον γνωστό παλαιότατο, περί του έθνους, ορισμό του πατρός της Ιστορίας Ηροδότου.
Το έθνος άλλωστε, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αποτελεί κοινότητα ψυχής και πνεύματος, κοινότητα συναισθημάτων, ηθικών και πνευματικών αξιών, αλλά και μεταφυσικών και κοσμοθεωρητικών βιωμάτων.
Γι’ αυτό, όταν συμβεί, για λόγους ιστορικούς, θρησκευτικούς ή ιδεολογικούς, να αποκοπεί, υπό οιαδήποτε μορφή, από το σύνολο του έθνους ένα τμήμα και επιβληθεί σ’ αυτό διαφορετικός τρόπος ζωής και σκέψεως, το τμήμα αυτό κινδυνεύει να απορροφηθεί, όπως πολλές φορές συνέβη στο παρελθόν, από κάποιο άλλο έθνος, θρησκευτική πίστη ή από κάποια αλλότρια ιδεολογία που δύναται να οδηγήσει μια εθνική κοινότητα σε πορεία απεθνιστικού εκφυλισμού διασπώντας ό,τι θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση της εθνικής συνοχής.
Η αποφυγή της προαναφερθείσας εκτροπής αποτελεί, θα έλεγε κανείς, τον αρχαιότατο μυστικό κανόνα που κρατούσε ζωντανή κάθε εθνική κοινότητα. Πρόκειται για μια, σε καθημερινή βάση, διαδικασία εσωτερικής αυτοπαρατηρήσεως εκ μέρους κάθε μέρους-μέλους της κοινότητος. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία της υποστάσεως του έθνους – και ως εκ τούτου αποτελεί πρωταρχικό σκοπό του Άρματος, ως μιας υπό διαμόρφωσιν κοινότητος-προπλάσματος που δύναται να εξελιχθεί προοδευτικώς σε μια νέα αναγεννημένη εθνική κοινότητα δομημένη με τις αρχές της οργανικής πολιτείας, όπως εναργώς την σχεδίασε ο Πλάτων.
Καθήκον της οργανικής πολιτείας είναι η συνεχής προσπάθεια για την εναρμόνιση των συμφερόντων των ομάδων της κοινωνίας, η άμβλυνση και εξισορρόπηση των αντιθέσεων των λεγομένων «τάξεων» με σκοπό τον συντονισμό και τη συσστράτευσή τους στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος.
Στις σημερινές δημοκρατικές «πολιτείες» η κατάσταση είναι δραματική έως χαοτική, για τον εξής απλούστατο λόγο: η Δημοκρατία δεν έχει την δυνατότητα να μεριμνά, κατά τρόπο ώστε τα μέρη να μη διασπούν το όλον!
Το κύριο έργο λοιπόν της πολιτείας θα πρέπει να είναι πάντοτε η δημιουργία των προϋποθέσεων που θα συμβάλλουν στην εξέλιξη της κοινωνίας σε κοινότητα και το των ατόμων σε δημιουργικές προσωπικότητες. Αυτή είναι η κεντρική κατευθύνουσα Ιδέα.
Όπως το άτομο πρέπει να έχει ως κύριο μέλημα να εξελιχθεί από απλό φυσικό πρόσωπο σε ολοκληρωμένη προσωπικότητα με επίγνωση των ριζών-καταβολών και του ιστορικού προορισμού του, έτσι και η κοινωνία πρέπει να έχει ως προορισμό της να εξελιχθεί από ένα σύνολο τυχάρπαστων και ανερμάτιστων ή αδιάφορων ιδιωτών-καταναλωτών και ομάδων με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, σε οργανική, ιεραρχικώς δομημένη κοινότητα, εντός της οποίας τα επιμέρους συμφέροντα οφείλουν να εναρμονίζονται και να συντονίζονται προς το εθνικό συμφέρον.
Την εποχή πού ο Πλάτων έγραφε την Πολιτεία του, η δημοκρατική Αθήνα είχε ήδη απολέσει το αρχέγονο κοινοτικό της πνεύμα και είχε μετατραπεί σε μια κοινωνία συμφερόντων, που έφθανε στο σημείο να εξορίζει ή και θανατώνει τους πιο σοφούς της άντρες! Αυτήν λοιπόν την, εντελώς λησμονημένη από τους σημερινούς Έλληνες, συνειδητοποίηση της ιδέας-επιγνώσεως του κοινοτικού πνεύματος, είναι πού θέλουμε να επαναφέρουμε στην ζωή του έθνους, διότι εάν το πνεύμα αυτό δεν αναστηθεί, δεν πρόκειται ποτέ να παύσουν τα δεινά του Έθνους και της Φυλής μας που οδηγούν ταχέως στον επονείδιστο ιστορικό όλεθρο!
Δεν υπάρχει καμιά άλλη δύναμη πού να μπορεί να εκπαιδεύσει τα μέλη της κοινωνίας κατά τρόπο ώστε να δύνανται να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, εκτός από τις δομές της Άριστης Πολιτεία, διότι αυτή είναι ο ρυθμιστής, ο μέγας παιδαγωγός των πολιτών.
Ποια είναι όμως η σημασία της προσωπικότητος για την Άριστη Πολιτεία; Σημαίνει ότι ο πολίτης καθίσταται υποκείμενο και παράλληλα αντικείμενο ηθικής συμπεριφοράς. Ο άνθρωπος καθίσταται πρόσωπο σεβαστό, με διακριτή προσωπικότητα η οποία είναι ωστόσο ενταγμένη οργανικά στις δομές της κοινότητος και ταγμένη στην υπηρεσία της. Ένα πρόσωπο πού αντιλαμβάνεται πλήρως την έννοια την ηθικής υποχρεώσεώς του, ως ιερού καθήκοντος προς την κοινότητα, δίχως να χρειάζεται να απαιτεί «δικαιωματικώς» και «βάσει νόμου», θέσεις, κίβδηλα αξιώματα και ατομικά εγωιστικά οφέλη, διότι η έννοια του «δικαίου» εντός της πολιτείας μετατρέπεται τοιουτοτρόπως σε μιαν έννοια καθαρά νομική, σε αντίθεση με την έννοια του χρέους προς την κοινότητα, που έχει χαρακτήρα ηθικό.
Η έννοια του δικαίου συνυφαίνεται με την αντίληψη περί του χρέους προς την κοινότητα που ανάγεται σε ιδέα αρχετυπική. Οι νόμοι, ως εκ τούτου, της πολιτείας, εφ’ όσον πρόκειται για νόμους αληθούς δικαίου, αποσκοπούν στην αντικειμενική έκφραση της ελευθερίας του ανθρώπου δια της υπερβάσεως της πλαστότητος της νόθου αστοδημοκρατικής κοινωνίας, προκειμένου να συγκροτηθεί μια αληθινή κοινότητα με κύριο σκοπό της την δημιουργία Πολιτισμού.
Πεμπτουσία της ιδέας της κοινότητος αποτελεί η δυναμική υπερβάσεως των επιμέρους ατομικοτήτων και η συνεπαγόμενη ανάδειξη του καθήκοντος αυτοθυσίας των μελών της προς υπεράσπιση και συντήρηση της Φυλής και του Έθνους που αποτελούν βιολογικές και πολιτισμικές οντότητες με συλλογική και διαχρονική υπόσταση.