Ὑπάρχει μεγάλη σύγχυση ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ἦταν διαδεδομένη καὶ σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀντιδροῦνε, θεωρώντας αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμὸ προπαγάνδα τῶν ἰσοπεδωτικῶν ἀριστερῶν ἢ τῶν φανατικῶν χριστιανῶν ποὺ θέλουν νὰ πλήξουν τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πνεύματος.Ὅπως πολὺ συχνά, ἡ ἀλήθεια βρίσκεται κάπου στὴν μέση. Σαφῶς καὶ ὑπῆρχαν ἀνώμαλοι στὸν ἀρχαῖο κόσμο, ὅπως ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν ἀνώμαλοι σὲ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες. Ἡ βασικὴ διαφορὰ ἔγκειται στὸ κατὰ πόσον ἡ ἀνωμαλία εἶναι ἀποδεκτὴ ὡς κανονικὴ κατάσταση σὲ μιὰ κοινωνία. Στὶς σημερινὲς δημοκρατικὲς κοινωνίες γιὰ παράδειγμα, ὁ ὁμοφυλόφιλος εἶναι ἀπόλυτα ἀποδεκτὸς ὡς φυσιολογικός. Στὶς περισσότερες δημοκρατικὲς χῶρες μπορεῖ πλέον ἀκόμη καὶ νὰ παντρεύεται μὲ ἄτομο τοῦ ἰδίου φύλου, νὰ υἱοθετεῖ παιδιά, νὰ παρελαύνει ἄκρως ἀντιαισθητικὰ καὶ προκλητικά ἐν σχέσει πρὸς κάθε στοιχειώδη φυσικὴ αἰσθητικὴ καὶ νὰ ἔχει χιλιάδες ὑποστηρικτὲς πρόθυμους ν᾿ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὰ «δικαιώματά» του νὰ τὴν προσβάλλει συστηματικὰ καὶ ἀνενόχλητα.
Αὐτὸ βέβαια δὲν συνέβαινε ἀνέκαθεν. Ἄρχισε νὰ διαδίδεται μὲ τὴν ἑδραίωση τῆς δημοκρατίας. Ἡ δημοκρατία, τὸ πολίτευμα ποὺ ὑπερασπίζεται τὴν βαθμιαία ἰσοπεδωτικὴ ἐξίσωση τῶν φύσει ἀνίσων, εἶναι αὐτὴ ποὺ γενικεύει τὴν ἀφύσικη δογματικὴ θεωρία της σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς. Ἔτσι, ἐνῶ στὶς παραδοσιακὲς κοινωνίες ὁ «πούστης», ἡ «ἀδερφή», ὁ «κουνιστὸς» ἦταν ὁ περίγελος τῆς τοπικῆς κοινωνίας, στὴν δημοκρατία προβάλλεται τελικῶς ὡς ὁ ἐπαναστάτης ποὺ πάει κόντρα στὰ στερεότυπα, χαίρων τοῦ σεβασμοῦ τῶν ὑπολοίπων δημοκρατῶν. Καὶ αὐτὸ ἄρχισε νὰ θεμελιώνεται καὶ νὰ προχωρεῖ ἐκεῖ ἀκριβῶς, ὅπου ὑπῆρχε δημοκρατία. Στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, τὸ ἀρχικὸ πρότυπο τῆς δημοκρατίας (παρ᾿ ὅτι ἀκόμα μὲ πολλὰ στοιχεῖα διακρίσεως καὶ ἀριστοκρατίας, ποὺ στὴν ἐξέλιξη τῆς δημοκρατικῆς νόσου βαθμηδὸν ἐξαλείφονται καὶ ἐκριζώνονται…), προσωπικότητες ὅπως ὁ ὁμοφυλόφιλος Ἀγάθων ἢ ὁ παιδεραστὴς Ἀλκιβιάδης ἦσαν σεβαστὲς καὶ ἀποδεκτὲς ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους δημοκράτες καὶ κατελάμβαναν ὑψηλὰ ἀξιώματα. Ὀμοφυλόφιλα ζευγάρια ὅπως ὁ Ἀρμόδιος καὶ ὁ Ἀριστογείτων ἔχαιραν τοῦ σεβασμοῦ τῶν δημοκρατῶν ἀθηναίων, φιλοτεχνήθηκαν ἀγάλματα μὲ τὶς φιγοῦρες των, κόπηκαν νομίσματα μὲ τὶς μορφές των καὶ ἀναγνωρίστηκαν ὡς οἱ προστάτες τῆς ἀθηναϊκῆς δημοκρατίας ἔπειτα ἀπὸ τὴν δολοφονία τοῦ Πεισιστρατίδη τυράννου Ἱππάρχου. Τότε, ὅπως καὶ σήμερα, ἡ ἀφρόκρεμα τῆς δημοκρατίας ἀποτελοῦνταν ἀπὸ ἀνήθικα ἄτομα ποὺ ἐπιδίδονταν σὲ κάθε μορφῆς διαστροφή, πολλὲς φορὲς μάλιστα ἐν γνώσει τῶν πολιτῶν.
Ἀντίθετα, στὰ μὴ δημοκρατικὰ πολιτεύματα ἡ όμοφυλοφιλία ἦταν ἀνέκαθεν κατακριτέα. Ἀπὸ τὴν ἀρχαία Σπάρτη, στὴν ὁποία ὁ νόμος τοῦ Λυκούργου κατεδίκαζε σὲ θάνατο τοὺς κιναίδους, μέχρις ἀκόμη καὶ στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση, ὅπου ἀπουσιάζει ἡ δημοκρατία ἡ ἀνωμαλία ἐξαλείφεται ἢ ποινικοποιεῖται. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι οἱ ἰσλαμικὲς χῶρες, στὶς ὁποῖες ὅπου ἐπικρατεῖ δημοκρατικὸ καθεστὼς (Μαλαισία, Ἰνδονησία, Σιγκαπούρη) οἱ ὁμοφυλόφιλοι καὶ οἱ τραβεστὶ τυγχάνουν εὐρείας κοινωνικῆς ἀποδοχῆς, ἐνῶ στὶς πιὸ παραδοσιακὲς ἰσλαμικὲς χῶρες ὅπου ἡ δημοκρατία ἀπουσιάζει (Συρία, Αἴγυπτος, Ἰορδανία, Ἰράν) ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν ἔχει καμία θέση. Βλέπουμε, λοιπὸν, ὅτι δὲν εἶναι θέμα θρησκείας ἀλλὰ πολιτεύματος.
Σημείωση: Στὰ παραδείγματα τῶν προαναφερθεισῶν χωρῶν δὲν ἀναφέρομαι σὲ χῶρες ὅπου τὸ πνευματικὸ καὶ βιοτικὸ ἐπίπεδο εἶναι πολὺ κάτω τοῦ μετρίου· σκοπίμως λοιπὸν δὲν ἀναφέρονται χῶρες ὅπως ἡ Νιγηρία ἢ ἡ Ὑεμένη, ὅπου οἱ ὅποιες διώξεις ὁμοφυλοφίλων δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ δημοκρατικὰ ἢ παραδοσιακὰ κριτήρια, ἀλλὰ μὲ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἐπίπεδο τῶν συγκεκριμένων πληθυσμῶν, ὅπως αὐτὸ φανερώνεται σ᾿ ὅλες τους τὶς (ἀνθρωποφαγικοῦ τύπου!) ἐκδηλώσεις καί, ἰδίως, ἀντιπαραθέσεις, εἶναι μὴ συγκρίσιμα ὑποκάτω κάθε γνωστῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας.
Σήμερα, ὁπότε καὶ ἡ δημοκρατία ἔχει φθάσει στὴν ὁλοκλήρωσή της, συναντᾶμε τοὺς κιναίδους σὲ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς καθημερινότητός μας. Κίναιδοι δήμαρχοι, πρωθυπουργοί, τηλεοπτικὲς περσόνες, τραγουδιστές, ἠθοποιοί, δικηγόροι… ὅλες τὶς θέσεις τῆς δημοκρατίας ὅπου ὑπάρχει προβολὴ καὶ ἀναγνωρισιμότητα, οἱ κίναιδοι τὶς ἔχουν κατακλύσει. Οἱ παρελάσεις τῶν ἀνωμάλων, οἱ ἐκδηλώσεις των μὲ κρατικὴ χρηματοδότηση καὶ ἡ περιφρούρηση αὐτῶν ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς ἄγνωστους παρακρατικούς, ἀποτελοῦν πλέον συνηθισμένη εἰκόνα σὲ ὅλον τὸν δημοκρατικὸ κόσμο. Ἡ ὅποια ὑγιὴς ἀντίδραση ἀπέναντι σὲ αὐτὴν τὴν ἀρρωστημένη κατάσταση διώκεται ποινικὰ καὶ καθιστᾷ ὑπόλογο ἀπέναντι στὴν δικαιοσύνη καὶ στὴν κοινωνία ὅποιον τολμήσει νὰ προβῆ σὲ ἀδίκημα γνώμης.
Ὅταν λοιπὸν κάποιος «προοδευτικὸς» ἀναμασάει τὴν καραμέλα τῆς ὁμοφυλοφιλίας στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, δὲν μπορεῖ νὰ ἀναφέρεται στὴν Σπάρτη, στὴν Μακεδονία καὶ στὶς πόλεις-κράτη ποὺ ἐνσάρκωναν τὸ ἀρχαϊλὸ ἑλληνικὸ ἰδεῶδες, ἀλλὰ στὴν δημοκρατικὴ Ἀθήνα. Τὰ ἄπειρα παραδείγματα δημοκρατικῆς ἀνωμαλίας ποὺ μᾶς διασώζονται σήμερα χάρις στὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστοφάνη, τὸν Ξενοφῶντα καὶ ὅσους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μᾶς πληροφοροῦν κατάλληλα γι᾿ αὐτὸ τὸ θέμα, εἶναι ξεκάθαρα καὶ δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ παρόμοια ἀνοχὴ στὴν ἀνωμαλία ἐκτὸς τῆς χρονικῆς περιόδου καὶ γεωγραφικῆς ἐπικρατείας τῆς ἀρχαίας δημοκρατικῆς Ἀθήνας.
Ἐν προκειμένῳ ὀφείλεται, ἐν τούτοις, μία βασικὴ διευκρίνηση:
Ἡ ἀρχαϊκὴ «παιδεραστία», ποὺ ἀναφέρεται ἰδιαίτερα στὶς δωρικὲς κοινωνίες ἀλλὰ καὶ ἀνὰ τὸν ἀρχαϊκὸ ἰνδοευρωπαϊκὸ κόσμο γενικώτερα, ἦταν δὲ μάλιστα θεσμοθετημένη (π.χ. στὴν Σπάρτη), δὲν ἔχει οὐδεμία σχέση μὲ τὴν σύγχρονη σημασία τοῦ ὅρου! Αὐτὴ ἀναφέρονταν σὲ μιὰ ἰσχυρὴ συμπάθεια, μέσα σὲ μιὰ σχέση πνευματικῆς ἀναδοχῆς καὶ καθοδηγήσεως τοῦ νεαροῦ ἀγοριοῦ ἀπὸ τὸν ἀνάδοχό του, ποὺ ποτὲ δὲν ἐπιτρέπονταν νὰ ἐκφυλισθῇ σὲ κάτι ποὺ θὰ θύμιζε σοδομικὲς πρακτικές – οἱ ὁποῖες καὶ ἀντιμετωπίζονταν πάντοτε μὲ περιφρόνηση καὶ ἀπέχθεια, ὅπως καὶ κάθε μορφῆς θηλυπρέπεια μεταξὺ ἀρρένων. Τέτοιες πρακτικὲς καταδικάζονταν καὶ διώκονταν μὲ ἄκρα αὐστηρότητα, ἀκόμη καὶ στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὴν νομοθεσία τοῦ Σόλωνος. Ἡ βάση τῆς συνήθους παρανοήσεως εἶναι διττή:
Πρῶτον, ἡ ἀφελὴς προσέγγιση τοῦ ἀδαοῦς, ποὺ μεταφέρει καταστάσεις καὶ δεδομένα τῆς ἀρχαιότητος ἀπαράλλακτα μέσα σὲ ἔννοιες καὶ καταστάσεις τῆς σημερινῆς κοινωνίας. Δεύτερον δέ, ἡ ἴδια ἡ διαφοροποίηση τοῦ περιεχομένου καὶ φορτίου ἀρχαίων λέξεων στὴν νεοελληνική, ἐν προκειμένῳ τῶν λέξεων ἔρως, ἐραστής, ἐρώμενος – οἱ ὁποῖες ὁλοένα καὶ περισσότερο τείνουν στὴν τρέχουσα χρήση νὰ ἀναφέρονται στὴν σεξουαλικὴ πράξη, κατ᾿ ἀντίθεση πρὸς τὴν πολὺ εὐρύτερη καὶ βαθύτερη σημασία τῶν ὅρων αὐτῶν στὴν ἀρχαιότητα.
Ὁ Πλάτων, ὁ Ἡρόδοτος, οἱ νομοθεσίες ὅλων τῶν πόλεων καταδικάζουν ῥιζικὰ τὸν σοδομισμό, μάλιστα ὁ Πλάτων ἀναφέρει ὅτι τέτοια πρακτικὴ σηματοδοτεῖ τὴν ἀνεπανόρθωτη καταστροφὴ τῆς αἰδοῦς καὶ κάθε πραγματικοῦ σεβασμοῦ ποὺ διέπει τὸν ἀγαθὸ ἄνδρα, πρᾶγμα ποὺ ἐπαληθεύεται τόσο πανηγυρικὰ ἀπὸ τὴν κοινὴ ἐμπειρία…
Ἐν τούτοις παραμένει ἐνδιαφέρουσα ἡ βαθμιαία κατολίσθηση τῆς δημοκρατικῆς Ἀθήνας πρὸς μίαν ὁλοένα πιὸ ἐκφυλισμένη κατεύθυνση, παράλληλα μὲ τὴν δημοκρατικὴ ἐξίσωση-διάλυση, ποὺ ἀνάγλυφα περιγράφει ὁ Πλάτων…
Στὴν ἐποχή μας, ὅπου ἡ ἐκφυλιστικὴ νόσος «δημοκρατία» ἔχει προχωρήσει ὣς τὸ μεδοῦλι, ὁ κιναιδισμὸς τείνει νὰ καταστῇ πρότυπο, τὸ δὲ «μπλὸκ» τῶν κιναίδων κυριαρχεῖ καὶ … διαπαιδαγωγεῖ τὴν νεολαία στὰ αἰσχρά τους κι ἐκφυλισμένα πρότυπα καὶ γνωρίσματα, ἐξουδετερώνοντας καὶ κάθε ὑγιῆ ἔμφυτη πρωταρχική της ἀποστροφή ἀπὸ αὐτά. Αὐτὴ εἶναι, προφανῶς, ἡ πολιτικὴ τῶν διεστραμμένων ΜΜΕ τῆς δημοκρατίας καὶ τῶν παρασκηνιακῶν τους πατρώνων, σύμφωνα μὲ τὴν κατεύθυνση ὅπου ἐπιθυμοῦν νὰ ἐξωθοῦν τὶς ἀτυχεῖς κοινωνίες τῶν χωρῶν ποὺ πλήττονται ἀπὸ τὴν δημοκρατικὴ νόσο.
Ἐπισημαίνουμε ἀκόμη ὅτι, κι ἂν ἡ μάστιγα τοῦ κιναιδισμοῦ κυρίως ἀναδύεται στὴν Πατρίδα μας τὶς τελευταῖες δύο δεκαετίες (μάλιστα δὲ μὲ τὴν εἰσαγωγὴ ἰδιωτικῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν), ὅμως ἡ (ἀπὸ τὰ πλήθη ἀνεπίγνωστη) βαθμιαία ριζικὴ διάβρωση τῶν ἀνδρικῶν προτύπων, ὅπως ἡ ἐξάπλωση, ἐπὶ παραδείγματι, τῆς «pop» κουλτούρας, ἐντελῶς ἀσύμβατης μὲ τὰ ἑλληνικὰ καὶ λευκὰ ἀνδρικὰ πρότυπα κι ἀρχέτυπα, ὅπως ἐπίσης καὶ τῆς γυφτολεβαντίνικης ἀηδίας πολλῶν ἀπὸ τὰ (ψευδῶς!) καλούμενα «λαϊκά», μὲ ἀντίστοιχης ποιότητος «ἀηδούς», ὁ φεμινισμός, ἡ δημοκρατικὴ καθύβριση, ὑπόσκαψη καὶ ἀποκαθήλωση τῶν ἡρωικῶν προτύπων, ἤδη ἀπὸ πολὺ παλαιότερα, ἰδιαιτέρως δὲ μετὰ τὸν Β΄ Π.Π., ἔχουν προετοιμάσει τὸ ἔδαφος τοῦ δημοκρατικοῦ ἐκφυλισμοῦ καὶ διαλύσεως γενικῶς, ἰδίᾳ δὲ τοῦ ἀνδρικοῦ χαρακτῆρος, ποὺ εἶναι ὁ στυλοβάτης κάθε κοινωνίας. Τόσον δὲ τῆς φθορᾶς αὐτῆς ὅσον καὶ τῆς ἐκτάσεως καὶ τοῦ βάθους τῆς δημοκρατικῆς ἐσωτερικῆς διαλύσεως ταὐτοχρόνως ἀσφαλὴς δείκτης καὶ μέτρον ἀποδεικνύεται ἡ ἐπιρροὴ τοῦ κιναιδισμοῦ στὴν κοινωνία!Δημήτριος Τ.