28η Οκτωβρίου χθες και παρακολουθήσαμε μια ακόμη επανάληψη των, συνήθων τα τελευταία χρόνια, άψυχων και ως επί τo πλείστον αποπροσανατολιστικών επετειακών εκδηλώσεων τις οποίες οργανώνει από αδράνεια το διεφθαρμένο καθεστώς (αφού ακόμα δεν τολμά να τις καταργήσει εντελώς…) φροντίζοντας ωστόσο να διαστρεβλώνει και εξευτελίζει με τον χειρότερο τρόπο το νόημα και τον συμβολισμό της εκάστοτε εθνικής επετείου.
Βαριεστημένοι και άρρυθμοι μαθητές να σέρνουν τα πόδια και σκουντουφλούνε σκυφτοί σε παρελάσεις-παρωδία, έσχατο σημάδι εξευτελισμού των οποίων στάθηκε η αντικατάσταση εθνικών εμβατηρίων με σοβιετικά εμβατήρια που χρησιμοποιούσαν οι κατσαπλιάδες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (συνέβη και αυτό!).
Είδαμε επίσης, στις μεγάλες πόλεις, διεφθαρμένους και μισητούς πολιτικάντηδες να παρακολουθούν τις παρελάσεις από σιδηρόφρακτους θώκους «επισήμων», από τον φόβο λαϊκών διαμαρτυριών και αποδοκιμασιών!
Και από τηλεοράσεως, δόλιοι προπαγανδιστές οργουελικά ευθυγραμμισμένοι σε τυποποιημένη ψευδολογία, να ξερνούν το γνωστό «αντιφασιστικό» τους δηλητήριο.
Βεβαίως το πιο χονδροκομμένο επαναλαμβανόμενο ψεύδος αναφορικά με την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου έχει να κάνει με το περίφημο «ΟΧΙ». Ποιος το είπε τελικά; Σύμφωνα με τους «δημοκράτες», «κομμουνιστές» κλπ, το «ΌΧΙ» το είπε …ο λαός! Δεν ήταν όμως κάποια ανεύθυνη ψηφομάζα, αλλά ΕΝΑΣ άνθρωπος, ένας Άνδρας, ένα έντιμος πατριώτης, οποίος υποδέχτηκε στις 3.00 τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου τον Ιταλό πρέσβη που κόμιζε ιταμό τελεσίγραφο υποταγής της χώρας. Ήταν ένας Άνδρας, ένας Ηγέτης που ανέλαβε με απόλυτη προσωπική ευθύνη, ευθύνη απέναντι στην Ιστορία, ο οποίος απήντησε το γενναίο «επομένως έχουμε πόλεμο» (“Alors c’ est la guerre”) σώζοντας την τιμή της Ελλάδος και αυτός ο ένας, καλώς ή κακώς, ήταν ένας δικτάτωρ, ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος, δυστυχώς για τους «δημοκράτες» και τους κομμουνιστές, ήταν και φασίστας… Έτσι πίπτει αυτομάτως και το δεύτερο διαδεδομένο και ανακυκλούμενο αν και τερατώδες, γελοιωδέστατο ψεύδος, σύμφωνα με το οποίο η αντίσταση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και του ελληνικού λαού ήταν μια μάχη κατά του …φασισμού. Διαφεύγει στους τσαρλατάνους διαστρεβλωτές η σημαντική «λεπτομέρεια» ότι και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννου Μεταξά που αποφάσισε την αντίσταση στους κατακτητές ήταν ένα τυπικά φασιστικό καθεστώς (και οι ίδιοι οι δημοκράτες και κομμουνιστές ινστρούχτορες το περιγράφουν ως τέτοιο αδιαφορώντας για την καταφανή αντίφαση του συλλογισμού των: πώς ένα φασιστικό καθεστώς πολεμούσε …τον φασισμό). Σε όσους έχουν μελετήσει την περίοδο, ιδίως από το μοντέλο του ιταλικού φασισμού ο Μεταξάς ενσωμάτωσε πολλά στοιχεία για την διαμόρφωση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε να αντισταθεί στην ιταλική επιθετικότητα, εφόσον η τιμή και τα ζωτικά συμφέροντα της πατρίδος το επέβαλαν.
Ανακυκλώνεται ωστόσο και ένα άλλο παραμύθι: το στερεότυπο περί της «μικρής, αδύναμης Ελλάδος». Μπορεί η Ιταλία να είχε μεγαλύτερο σε αριθμούς και καλύτερα εξοπλισμένο στρατό, η Ελλάς ωστόσο καθόλου ανέτοιμη και απροετοίμαστη δεν ήταν τότε! Ο Ι. Μεταξάς παρά την προσήλωσή του, σε επίπεδο διεθνών σχέσεων, στην αυστηρή τήρηση ουδετερότητας της Ελλάδος στον παγκόσμιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει, είχε φροντίσει για τον εξοπλισμό και τον εκσυγχρονισμό του στρατού, την εξασφάλιση πολεμοφοδίων, την κατασκευή κολοσσιαίων οχυρωματικών έργων (γραμμή Μεταξά στην Ελληνοβουλγαρική μεθόριο), την εκπόνηση σχεδίων ταχείας επιστρατεύσεως, κλπ, διότι γνώριζε ότι αργά ή γρήγορα η Ελλάδα θα οδηγούνταν σε εμπλοκή. Χωρίς να υποτιμά κανείς το μέγεθος του ηρωισμού και τα κατορθώματα των μαχητών του ελληνικού στρατού, στο έπος της Πίνδου και της Αλβανίας, η οργάνωση του στρατού και η εμπέδωση της ενότητος, της ομοψυχίας και του εθνικού φρονήματος του ελληνικού λαού από το εθνικό καθεστώς Μεταξά κατά την τετραετία που προηγήθη του πολέμου, ήταν αποφασιστικής σημασίας για τον θρίαμβο των ελληνικών όπλων.
Και ένα ακόμη παραμύθι: «Ο Χίτλερ έσπευσε στα Βαλκάνια για να σώσει τον σύμμαχό του Μουσολίνι από την ήττα που υπέστη στην Ελλάδα». Η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο ο Χίτλερ ηρνείτο κάθε βοήθεια στο Μουσολίνι, ακόμα και μετά την υποχώρηση, αλλά είναι γνωστό από έγκυρες πηγές ότι όχι μόνο αγνοούσε τα σχέδια του Μουσολίνι για επίθεση εναντίον της Ελλάδος (που ευθέως εξυπηρετούσαν τους σχεδιασμούς της βρετανικής πολιτικής) αλλά δεν μπορούσε να κρύψει την οργή του όταν πληροφορήθηκε εκ των υστέρων έκπληκτος την απόφαση του συμμάχου του Μουσολίνι για επίθεση εναντίον της Ελλάδος, πράγμα για τον οποίο τον κάκισε με δριμύτητα. Και στην συνέχεια, όσο ζούσε ο Μεταξάς, ως εγγυητής της πολιτικής της ουδετερότητας και ο ίδιος, δεν δέχτηκε βρετανικά στρατεύματα στην Ελλάδα (παρά τις πιέσεις του αγγλοδούλου βασιλέως Γεωργίου και τις αφόρητες πιέσεις της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής) προκειμένου να αποφύγει πάση θυσία να προκαλέσει γερμανική επίθεση. Όταν όμως απεβίωσε, υπό αδιευκρίνιστες και αρκετά ύποπτες συνθήκες ο Μεταξάς (και πολύ «βολικά» για τους Βρετανικούς σχεδιασμούς), ο διάδοχός του, Κορυζής, στερούμενος της πείρας και οξυδερκείας του Μεταξά, ενέδωσε στις βρετανικές πιέσεις και απεδέχθη την έλευση αποσπάσματος βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, γεγονός που οδήγησε αναπόφευκτα στην γερμανική επίθεση, δεδομένου ότι οι πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας βρέθηκαν μοιραία στο φάσμα των βρετανικών βομβαρδιστικών που μπορούσαν να εφορμούν από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης.
Ασφαλώς παρόμοιες ουσιώδεις λεπτομέρειες δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσει κανείς από τα εξωνημένα Μ.Μ.Ε. Παρατηρείται μάλιστα το εξής παράδοξο: αντί τα διάφορα τηλεοπτικά «αφιερώματα» να εστιάζουν στην ίδια την απόκρουση της ιταλικής επιθέσεως και τις θριαμβευτικές νίκες του ελληνικού στρατού που κατάφερε για μία ακόμη φορά τότε να απελευθερώσει την πανάρχαια ελληνική γη της Βορείου Ηπείρου, αναλώνονται (προφανώς σκοπίμως) σε «ντοκιμαντέρ» που αναφέρονται σε πολύ μεταγενέστερα – πραγματικά ή ανύπαρκτα – εγκλήματα της Βέρμαχτ…
Εκείνη ωστόσο η παρατήρηση και σκέψη που δύσκολα θα αποφύγει να κάνει ο ελάχιστα νοήμων σύγχρονος Έλληνας πολίτης, οδηγούμενος σε εύλογες συγκρίσεις και αποκαρδιωτικά συμπεράσματα είναι η πλήρης, κραυγάζουσα αντίθεση και αναντιστοιχία ανάμεσα στην τότε γενναιότητα και αποφασιστικότητα της τότε ηγεσίας αφενός (του Μεταξά και του αντικοινοβουλευτικού, εθνικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου) και της συγχρόνου απολύτως προδοτικής πολιτικής, της ψοφοδεούς ατολμίας και ενδοτικότητος εκ μέρους των επαισχύντων μειοδοτών που παριστάνουν τους κυβερνήτες… Κάθε μέρα πληροφορούμαστε και για μια νέα ιταμή πρόκληση των γειτόνων απέναντι στην οποία οι «δημοκράτες» πολιτικάντηδες υποχωρούν ατιμωτικώς, υπονομεύοντας και υποθηκεύοντας τα εθνικά συμφέροντα σε όλα τα μέτωπα: Κύπρο – Αιγαίο – Θράκη – Μακεδονία – Ήπειρο.
Η στάση της προδοτικής κυβερνήσεως της Ελλάδος αυτών των ημερών είναι συγκρίσιμη μόνο με την προδοσία επιτελών-πολιτικών το 1974 στην Κύπρο και την πρόσφατη προδοσία της «γκριζοποίησης» του Αιγαίου κατά τα γεγονότα των Ιμίων.
Παρακολουθούμε στενά την συντελουμένη αυτές τις ημέρες συγκλονιστική προδοσία στην Κύπρο, όπου τουρκικά πολεμικά πλοία και υποβρύχια αλωνίζουν σε χωρικά ύδατα της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς καμία ενόχληση από την Ελλάδα (το περίφημο “ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδος-Κύπρου, έχει προφανώς καταρρεύσει…), της οποίας η κυβέρνηση κρίνει για μία ακόμη φορά ότι «η Κύπρος κείται μακράν…». Τα δεδομένα που δημιουργεί η τουρκική πολιτική είναι σοβαρότατα. Ο εθνικός εξευτελισμός είναι πρωτοφανής και η συνωμοσία σιωπής, διά της εντέχνου, επιμελούς υποβαθμίσεως από τα Μ.Μ.Ε. των όσων συμβαίνουν είναι αισχρή.
Θα επανέλθουμε με περισσότερες λεπτομέρειες.
