Μία μέρα ουσιαστικά μας χωρίζει από τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές οι οποίες έχουν θεωρηθεί ως οι σημαντικότερες της περιόδου της μεταπολιτεύσεως – και ίσως όχι αδίκως, τουλάχιστον μέχρι τις …επόμενες!Στην σύντομη προεκλογική περίοδο που μεσολάβησε, για άλλη μια φορά εμφανίστηκαν όλα τα στερεότυπα του συνήθους κομματικού καιροσκοπισμού που σταθερά αντιστρατεύεται και υπονομεύει την Ιδέα του Έθνους και τον ίδιο τον λαό. Όλα τα χαρακτηριστικά της παλαιοκομματικής απάτης είναι και αυτή τη φορά παρόντα, με τυπικότερο όλων τον δικομματισμό, που αίφνης «αναγεννήθηκε», με το στένεμα του ιδεολογικού φάσματος και όλα τα βαρύγδουπα και ωραιοποιημένα (όσο και ανεφάρμοστα) περιλαμβάνονται στα προεκλογικά προγράμματα που εξαντλούνται σε προτάσεις οικονομικής διαχειρίσεως μίας πολιτικής και κοινωνικής καταστάσεως που άπαντες αποδέχονται αν και αναγνωρίζουν ότι είναι εντελώς σάπια, με την υποκατάσταση των υψηλών ιδανικών (των αληθώς πολιτικών) με «πλατφόρμες» και άλλες συμβατικότητες, με τον κομματικό καριερισμό και την, στα όρια του γελοίου, μεταπήδηση υποψηφίων βο(υ)λευτών από την μία παράταξη στην άλλη, κ.α. Με λίγα λόγια, πέρα από τίτλους και συνθήματα που χρησιμοποιούνται για να συντηρούν, με την βοήθεια πολυδάπανων προεκλογικών εκστρατειών πολιτικής διαφημίσεως, την ψευδαίσθηση κάποιας διαφοροποιήσεως στα μάτια των αποβλακωμένων ψηφοφόρων, η ουσία της εκλογικής εξαπατήσεως είναι η ίδια όπως ήταν πάντοτε: ασήμαντοι πολιτικάντηδες, αήθεις τσαρλατάνοι και ανερμάτιστοι μικράνθρωποι, εναλλάσσονται στη σκηνή ενός τσίρκου που περιοδικώς ανακυκλώνεται για να συντηρεί την απάτη που προσδιορίζεται με κίβδηλο όρο-πασπαρτού: «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ».
Στις εκλογές αυτές τόσο η Ν.Δ. όσο και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α τόλμησαν με θράσος να επικαλεστούν τον …πατριωτισμό! Έναν «πατριωτισμό» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της προεκλογικής τους εκστρατείας, που αποτελεί, ως συνήθως, όργιο πολιτικού καιροσκοπισμού και υστεροβουλίας. Η φιλελεύθερη δεξιά απ’ τη μία, έχοντας απολέσει κάθε ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας, προτάσσει έναν «οικονομικό πατριωτισμό», συνδεόμενο με την παραμονή της χώρας στην «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια», στον σκληρό οικονομικό πυρήνα του ευρώ, εφόσον επανεκλεγεί στην κυβέρνηση. Τα στελέχη της, άπαντες σαχλοαστοί και ανεπάγγελτοι βουτυρομπεμπέδες, κανακάρηδες κάποιων μπαμπάδων του ιδίου φυράματος, δεν πείθουν πια κανέναν… Η προσχώρηση, εδώ και λίγα χρόνια, κάποιων προβεβλημένων τάχα «σκληρών δεξιών» – ιδίας μπούλικης κατ’ ουσίαν υφής – στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, δεν φέρνε, καθώς φαίνεται, τα επιθυμητά αποτελέσματα στο «δεξιό μαντρί», τουναντίον…
Η «ριζοσπαστική αριστερά» από την άλλη, εσχάτως ανακάλυψε και αυτή τον «πατριωτισμό». Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο έντονα παρατηρείται μια μετάσταση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στις ιδέες της μετριοπαθούς δεξιάς. Βεβαίως, ούτως ή άλλως, τόσο ο μαρξισμός που αποτελεί το ιδεολογικό υπόβαθρο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και ο λιμπεραλισμός που αποτελεί το ιδεολογικό υπόβαθρο της Ν.Δ., προέρχονται αμφότερα από την αυτή ιουδαϊκή μήτρα. Κατά βάθος λοιπόν τα δύο αυτά τάχα «αντίπαλα» πολιτικά «ρεύματα» διαπνέονται από τα ίδια σάπια αστικά δόγματα: «ανθρωπισμός», «ατομικά δικαιώματα», αναγνώριση και σεβασμός των κάθε λογής «παρεκκλίσεων» και διαστροφών και, ασφαλώς, αποδοχή και ενθάρρυνση της εισροής αλλοφύλων εποίκων σε όλη την Ευρώπη, αποτελούν κρίσιμα ζητήματα στα οποία, ακόμα και αν εκ πρώτης όψεως τα δύο «αντίπαλα» κόμματα δείχνουν να ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία (κυρίως οικονομικά ελατήρια στην περίπτωση της φιλελεύθερης δεξιάς – ψευτοανθρωπιστικά ελατήρια στην περίπτωση της μαρξιστικής «ριζοσπαστικής» αριστεράς), η κατάληξη είναι κοινή, όπως άλλωστε δείχνουν τα αποτελέσματα του αντίστοιχου δημοκρατικού θεάτρου και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είτε ρεφορμιστές σοσιαλδημοκράτες, είτε χριστιανοδημοκράτες συντηρητικοί, είτε πράσινοι, είτε φιλελεύθεροι είναι αυτοί που κυβερνούν (μόνοι τους ή σε ποικίλα μεταξύ τους συγκυβερνητικά σχήματα) στην ίδια ζοφερή πραγματικότητα καταλήγουν: στον περαιτέρω εκφυλισμό των ευρωπαϊκών λαών, στην παγίωση του ολέθριου πολυπολιτισμού – πολυφυλετισμού ως κοινωνικής πραγματικότητας. Είναι οι πολιτικές τους που δίνουν την χαριστική βολή στην, ούτως ή άλλως, φθίνουσα και γηρασμένη Ευρώπη. Η λυσσώδης πολεμική που έχει εξαπολύσει η Μέρκελ από κοινού με κάθε είδους αριστεριστές, στο PEGIDA, αποδεικνύει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την αγαστή σύμπλευση αριστεράς – δεξιάς σε ζητήματα που αφορούν την ίδια την ύπαρξη της Ευρώπης, όπως είναι ο εν εξελιξει ισλαμικός επεκτατισμός στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Το τραγελαφικό προεκλογικό σκηνικό για άλλη μια φορά αναδεικνύει την εν τω βάθει συγγένεια των δήθεν «αντιπάλων», φιλελευθέρων και σοσιαλιστών. Η «δεξιά» «εμβολίασε» την «αριστερά» με την εμμονή της στην οικονομική διαχείριση, τον καπιταλισμό και τις αγορές. Σε αντάλλαγμα, η «αριστερά» «εμβολίασε» την «δεξιά» με τον ισοπεδωτικό διεθνισμό, τον εξισωτισμό, τον υστερικό αντιφυλετισμό και την λαγνεία για τις ποικίλες κοινωνικές διαστροφές.
Η χθεσινή εικόνα κατά την ομιλία του Τσίπρα στην Ομόνοια όπου δίπλα-δίπλα παρατάσσονταν η σημαία της Ελλάδος με την πολύχρωμη σημαία–σύμβολο των απανταχού κιναίδων, σημειολογικά προοιωνίζει ένα φρικτό μέλλον…