Σε πείσμα των εξωτερικών και κυρίως, πλέον, εσωτερικών εχθρών της Ελλάδος, την Κυριακή 1η Φεβρουαρίου τιμήσαμε τον Στρατηγό Ντερτιλή καταθέτοντας 38 ολόλευκα λουλούδια, όσα δηλαδή και τα χρόνια εγκλεισμού του στα κελιά της δημοκρατίας. Ολόλευκα σαν το φωτεινό παράδειγμα το οποίο ο Στρατηγός μας άφησε ως πολύτιμη και τόσο βαρεία παρακαταθήκη. Με την υπόσχεση να εκτελούμε το καθήκον μας στην Φυλή και την Πατρίδα ώστε να αποτελέσουμε και εμείς εκείνα τα άνθη τα οποία η Ράτσα μας θα εναποθέσει περήφανα στο χώμα της Πατρίδος, επιτελέσαμε το ελάχιστο καθήκον μας να καλέσουμε Παρόντα τον μεγάλο αυτό Ήρωα στις καθημερινές μας μάχες.
Μνήμη Στρατηγοῦ Ντερτιλῆ
Ἡ συνάντησίς μου καὶ γνωριμία μὲ τὸν Στρατηγὸ Νικόλαο Ντερτιλῆ ὑπῆρξε ἀπὸ τὶς σημαντικώτερες τῆς ζωῆς μου – κι ἔχω, πράγματι, συναντήσει πολλὰ σημαντικὰ πρόσωπα.
Ὁ Ντερτιλῆς ἦτο μία ἰδεατὴ ἀλλ᾿ ἁπτὴ περίπτωσις τελείου άγωνιστοῦ, μία ἁπτὴ ἐπικράτησις τῆς Ἰδέας ἐπὶ τῆς ὕλης· ἡ ζωή του ὑπῆρξε μία συμπαγὴς καὶ ἑνιαία έκτύλιξις τοῦ ἐσωτάτου νοήματός του ὡς ἐθνικοῦ ἀγωνιστοῦ, μὲ ἰδεώδη, ἀξίες καί, πρὸ παντός, Τιμήν, ποὺ δὲν ἦσαν δεκτικὰ κανενὸς συμβιβασμοῦ, καμμιᾶς βολικῆς ἢ πρακτικῶς ἐπιβεβλημένης ὑποχωρήσεως. Ὕπῆρξεν ὁ ἀπόλυτος Στρατιώτης μέχρι τῆς τελευταίας στιγμῆς.
Αἰσθάνομαι ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη ποὺ ἡ θεία πρόνοια μοῦ ἐπεφύλαξε αὐτὴν τὴν γνωριμία, ποὺ πάντοτε θὰ ζῇ μέσα μου ὡς ἀνεξίτηλο πρότυπο καὶ φωτεινὸς ὁδηγός. Δυστυχῶς τὰ μαντρόσκυλα τοῦ Συστήματος ποὺ τὸν κρατοῦσαν δέσμιο φρόντισαν νὰ τὸν περιορίσουν ἀκόμη περισσότερο κατὰ τὰ τελευταῖά του ἔτη, ὁπότε καὶ δὲν μπόρεσα νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ κατ᾿ αὐτά. Ἄφησαν ἔξω τὸν ψυχοπαθῆ πολλαπλὸ δολοφόνο Παπαχρόνη, ποὺ ἐνεκλείσθη ἀργότερα, ἄφησαν τόσους καὶ τόσους ἰσοβίτες ἐγκληματίες – ἀλλὰ κρατοῦσαν ἐκδικητικῶς μέσα οἱ αἰσχροὶ δημοκρατικοὶ νάνοι αὐτὸν τὸν ἀπαράμιλλο ἥρωα τόσων πολέμων, διότι ἔτρεμαν τὸ ἄκαμπτο ἠθικό του, τὴν ἀπαστράπτουσα Τιμήν του ἀλλὰ καὶ τὸ ὀξυδερκέστατο κοφτερό του μυαλό, ποὺ μὲ θάρρος καὶ λεβεντιά μετήλλασσε σὲ γλῶσσα ποὺ κόβει καὶ διαλύει τὶς μὲ ψεύδη καὶ φαυλότητες ὑφασμένες πλεκτάνες τῶν προσκυνημένων μικρανθρωπάκων.
Ἔτρεμαν τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἔδειχνε ἀπολύτως κανένα σημεῖο συμβιβασμοῦ καὶ συνδιαλλαγῆς μὲ αὐτοὺς τοὺς ἐλεεινοὺς τσαρλατάνους, ἔτρεμαν τὸ ἐνδεχόμενο ἀντιπαραθέσεώς τους μαζί του, ἔτρεμαν καὶ ἐκ τοῦ ὅτι, ἐνῷ ἤξερε καλὰ ὅτι μὲ μιά του ἁπλῆ αἴτησι θὰ μποροῦσε νὰ εὑρεθῇ ἐκτός, ἀπέκλειε αὐστηρότατα κι ἀποφασιστικώτατα κάθε τέτοια σκέψι!
Ἔτρεμαν στὴν πραγματικότητα ὅτι τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ φυλακίσουν ἢ πτοήσουν καὶ “σωφρονίσουν” τὴν ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ προτύπου αὐτοῦ Στρατιώτου – ἔτρεμαν μὲ δέος ἀπέναντί του τὰ ποικίλλα δημοκρατικὰ τρωκτικά, διότι ἡ ψυχοσύνθεσις καὶ τὸ φύραμά του τοὺς ἦσαν παντελῶς ξένα κι ἀκατανόητα.
Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸν τῆς περιπτώσεώς του ὅτι δὲν ἦτο ἁπλῶς ὁ τέλειος Στρατιώτης ἀλλὰ καὶ ἀληθινὸς ἀριστεὺς τοῦ πνεύματος καὶ τῆς σκέψεως. Ἄριστος χρήστης τῶν ἀρίστων ἑλληνικῶν, ὁ λόγος του μετέφερε βαθύτητα ἐνοράσεως καὶ βεβαιότητα ἐσωτερικῆς διακρίσεως. Ἀντελήφθη πλήρως τὴν ἀπάτην καὶ τὴν ἄκραν ἀντιφυσικότητα τῆς δημοκρατίας, ἔστω κι ἂν δὲν εἶχε τὴν ἀφετηριακὴν ἰδεολογικὴν στήριξιν ποὺ ἄλλοι ἀνάξιοι ἐπεκαλέσθησαν ἐπὶ δεκαετίας, γιὰ νὰ τὴν μολύνουν κι ἀπορρίψουν στὴν πρώτην εὐκαιρία, ἐξαγοράζοντας ἕνα χύδην λαϊκισμόν καὶ τὴν βλακωδῶς ἐλπιζομένην ἀποδοχήν των εἰς τὴν ἀγαστὴν ὁμήγυριν τῶν προδοτῶν· ὁ Ντερτιλῆς δὲν μασοῦσε οὔτε κι ἐπ᾿ αὐτοῦ τοὺς λόγους του οὔτε καὶ ἐπὶ οἱουδήποτε ἄλλου θέματος εἶχεν ἀποκρυσταλλωμένην ἄποψιν.
Καὶ δὲν τοῦ συνεχώρησαν, ἐπίσης, ποτὲ οἱ δημοκρατικοὶ νάνοι ὅτι ἦτο αὐτὸς ἡ βασικὴ δύναμις καὶ ὁ ἐγκέφαλος ποὺ τὴν νύκτα πρὸς τὴν 21ην Ἀπριλίου 1967 άνέτρεψεν τὸ φαῦλον ἀντεθνικὸν καθεστώς τους. Εἶναι δυστύχημα γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Πατρίδος μας ὅτι προτίμησε νὰ συνεχίσῃ ὡς ἁπλοῦς στρατιώτης κατόπιν, μὴ ἀναμειγνυόμενος στὴν πολιτικήν, παρ᾿ ὅτι ἦτο ἀσυγκρίτως ἀνώτερος ὅλων τῶν κινηματιῶν ποὺ μετεῖχον.
Μοῦ ἐξεμυστηρεύθη δὲ ἀκριβῶς τὰ καθέκαστα ἐκείνης τῆς ἐπιχειρήσεως, ὅπως καὶ γιὰ ὅλα τὰ προηγούμενα πεδία μαχῶν ὅπου διέλαμψε. Ἀκόμη, ἐπίσης, μοῦ ἐνεπιστεύθη τὸ πῶς ἀποπῆρε τὸν Γεώργιο Παπαδόπουλο καὶ τοὺς λοιποὺς, ὅταν τὴν ἑπομένην ἐνεφανίσθησαν μὲ φρᾶκο. Δὲν μοῦ ἔκρυψε μάλιστα καθόλου τὴν ἀπογοήτευσίν του ἐκ τῶν συναγωνιστῶν του ἐκείνων, λέγων χαρακτηριστικῶς: “Παιδί μου, καμμία ἀπογοήτευσις δὲν συγκρίνεται μὲ τὴν ἀπογοήτευσιν ποὺ λαμβάνεις ἀπὸ τοὺς ἰδικούς σου ἀνθρώπους”.
Τέτοιοι ἀγωνισταὶ δημιουργοῦν πρότυπα ἰσχυρότατα, πολλῷ μᾶλλον καθὼς μᾶς εἶναι νωπά, τόσον δὲ ἀπαραίτητα στὶς ἡμέρες μας, ὡς ἐπιτακτικῶς ζητούμενον καὶ ἀναγκαῖον ἀντίβαρον κηβδίλων καὶ καπήλων ψευδο-”ἀγωνιστῶν”, ποὺ ἐπιζητοῦν νὰ ἐξαργυρώσουν τὴν ἀνύπαρκτή τους – καὶ τόσον εὐμετάβλητη καὶ πλαστική – “ἐπαναστατικότητα” εἰς ἀνταλλάγματα τελείως ξένα πρὸς τὰ ἰδεώδη ποὺ φαύλως προφασίζονται.
Ὁ Ντερτιλῆς, ἀπεναντίας, ἐδίδαξε σαφέστατα τὶ σημαίνει ἀγωνιστὴς κι ἐπαναστάτης. Τὸ παράδειγμά του διδάσκει ἀπεριστρόφως, φωτίζει καὶ καθοδηγεῖ διαχρονικῶς.
Στρατηγὲ Νικόλαε Ντερτιλῆ, ἡ μνήμη σου μᾶς εἶναι ἱερὰ παρακαταθήκη καὶ ἀθάνατη, ὅπως καὶ τὸ πνεῦμά σου, ποὺ εἶναι πιὰ ἑνωμένο μὲ τὸν πυρῆνα τῆς Ἰδέας μας· Ἰδέας ποὺ μὲ τοὺς ἐλαχίστους ἀριστεῖς τοῦ ἰδικοῦ σου ὕψους καὶ διαμετρήματος ἔχει πατήσει γερὰ στὴν ἱερή μας γῆ, προλειαίνοντας τὴν ἐπικράτησίν μας καὶ τὴν τελικήν Νίκην.
Ἀθάνατος!
Το 2005 μιλώντας στον δημοσιογράφο Τάσσο Τέλογλου [4] είπε, «…η κυβέρνηση έπρεπε προηγουμένως να ακυρώσει τις δικαστικές της αποφάσεις. Εγώ θα βγω από τη φυλακή με τους δικούς μου όρους, θα με δικαιώσουν, θα με αποκαταστήσουν και θα βγω με χορδές και τύμπανα.». Ο Τέλολγου τον επισκέφθηκε για πρώτη φορά στη φυλακή το 1999 και όπως περιγράφει, «…Πίσω από το κεφάλι του Νίκου Ντερτιλή στο κελί του, υπήρχε ένας χάρτης της Βοσνίας με σημαιάκια που έδειχναν τις στρατιωτικές επιτυχίες του στρατού των Ράντκο Μλάντιτς και Ράντοβαν Κάρατζιτς.», ενώ «…θεωρούσε πράξη προδοσίας την …{…}… αίτηση για «ανήκεστη βλάβη» των πρωταιτίων και του Παττακού…». Σύμφωνα με το δημοσιογράφο Πάρι Καρβουνόπουλο στην ερώτηση αν σκόπευε κάποια στιγμή να υποβάλλει αίτηση αποφυλακίσεως, απάντησε «…Το δικό μου αποφυλακιστήριο θα μου το καρφώσουν στο φέρετρο», καθώς δεν επιθυμούσε να «..νομιμοποιήσει το καθεστώς».
Μιλώντας στο δημοσιογράφο Στέφανο Χίο είπε, «…..Τους φτύνω…{…}… και τους περιφρονώ. Τους έχω γραμμένους κάτω από τις μπότες μου τις παλαιές. Από το 1974, μέχρι σήμερα, το δήλωσα εγγράφως ότι όλες οι κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν είναι παράνομες και δεν δέχομαι τις αποφάσεις τους. Χίλιες φορές περισσότερο θα έκανα ότι έκανα. Εγώ δεν είμαι οπαδός της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Καθόλου. Τα πολιτικά κόμματα τα θεωρώ καταστροφή της πατρίδας. Οι Έλληνες δεν διοικούνται με αυτές τις φαυλότητες. Τα κόμματα δεν έχουν άλλο σκοπό παρά πώς θα πάρει την καρέκλα ο ένας από τον άλλο. Τα άλλα δεν τους ενδιαφέρουνε. Κατάλαβες; Το Δημόσιο χρήμα. Εγώ να υποβάλλω χάρη; Καλύτερα να πεθάνω 151 φορές. Εγώ μένω στη φυλακή για μια τιμή. Εγώ τα σέβομαι τα γαλόνια μου…..».
Το 2009, το κόμμα «Ελληνική Ενότητα» του γιατρού Βασίλη Πρωτόπαπα, τον τοποθέτησε παρά την κατηγορηματική του αντίθεση, επί κεφαλής της λίστας των υποψηφίων του Ευρωψηφοδελτίου του. Η υπογραφή του θεωρήθηκε απαραίτητη προϋπόθεση για την υποψηφιότητά του από το αρμόδιο τμήμα του Αρείου Πάγου και η έλλειψή της οδήγησε στην απόφαση της ακυρώσεως της και παρά τις πιέσεις που δέχθηκε παρέμεινε αμετακίνητος στην άποψή του, με αποτέλεσμα οι αρμόδιοι του κόμματος να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, από το οποίο ζήτησαν να αποφασίσει αν είναι σύννομη η απόφαση του Αρείου Πάγου να απορρίψει την υποψηφιότητά του και αν η υπογραφή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανακήρυξή του. Τον ίδιο χρόνο τον επισκέφθηκε στο κελί του διακομματική επιτροπή της βουλής, που εξέταζε τις συνθήκες διαβιώσεως των κρατουμένων. Απαντώντας σε ερώτηση γυναίκας-βουλευτή, η οποία τον ρώτησε γιατί δεν καταθέτει αίτηση χάριτος, απάντησε, «…Είναι πιθανότερο να πέσει μαύρο χιόνι ή ο ήλιος να βγει από τη δύση, παρά να υπογράψω ένα τέτοιο χαρτί..» [5].
Τον Απρίλιο του 2012, σε ιδιόχειρη επιστολή του στην Αθηναϊκή εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», ανέφερε ότι θα αποδέχονταν την αποφυλάκισή του, εφόσον «.. αιτήση συγνώμη από εμέ επισήμως η ελληνική πολιτεία δια το διαπραχθέν έγκλημα κατ’ εμού, όπερ απετέλεσε την μεγαλυτέραν ηθικήν, νομικήν και πολιτικήν ατιμίαν όλων των εποχών», και κατέληγε «..Εν περιπτώσει μη παροχής ταύτης. Θα αποθάνω εντός των φυλακών εκπληρών αποστολήν ου μόνον ως Στρατιώτης, αλλά και ως Επαναστάτης εν τη πράξει..». Σε όλο το διάστημα της κρατήσεως του αρνούνταν να καταθέσει αίτηση αποφυλακίσεως, παρά τις σχεδόν παρακλήσεις των εκάστοτε υπουργών της δικαιοσύνης και δεν πήρε ποτέ άδεια εξόδου από τις φυλακές Κορυδαλλού. Λίγες μέρες πριν τη μεταφορά του στο νοσοκομείο, αρνήθηκε να παραστεί στη κηδεία του γιου του, που έγινε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών το Σάββατο 1η Δεκεμβρίου 2012, στις 12:00 το μεσημέρι, καθώς έμεινε πιστός στην απόφασή του για μηδενική «συνεργασία» με την Δημοκρατία και δεν δέχθηκε να υπογράψει αίτημα αδείας, όπως του ζητούσαν το Υπουργείο Δικαιοσύνης, μετά από απόφαση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Αντώνη Ρουπακιώτη να «διευκολυνθεί», και η Διεύθυνση των φυλακών Κορυδαλλού. Έτσι, η δήλωση που δεν υπέγραψε ο Ντερτιλής και η μικροψυχία των ανθρώπων του καθεστώτος [6], απέτρεψαν το στρατηγό από το να παραβρεθεί στον αποχαιρετισμό του μοναχογιού του.
Οἱ Στρατιῶτες τοῦ (τότε) ταγματάρχου Νικ. Ντερτιλῆ μετὰ τὴν ἐπικὴ ἐξουδετέρωσι τοῦ τουρκικοῦ προγεφυρώματος τῆς Μασούρας (Κύπρου) τὸν Αὔγουστο τοῦ 1964.
https://www.youtube.com/watch?v=lEE1g67iUss