Πολλά είναι τα ερωτήματα που μας απασχολούν σχετικά με τον τρόπο που κινείται και εκτυλίσσεται ο κόσμος μας. Ας θυμηθούμε και μόνο το Αριστοτελικό τελεολογικό κριτήριο. Σύμφωνα με αυτό τίποτε στο σύμπαν, στον κόσμο, στην φύση δεν είναι τυχαίο. Η φύση δημιουργεί επάνω σε προκαθορισμένη κλίμακα προκειμένου να εκτυλίξει μία πολύ συγκεκριμένη σειρά ενεργειών, οι οποίες πάντα κάπου αποσκοπούν. Όλα γύρω μας εκπηγάζουν από συγκεκριμένες ιδέες και εκπροσώπους αυτών, οι οποίες σε κάθε περίπτωση πάντα και παντού κάπου στοχεύουν. Σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να δεχθούμε την τυχαιότητα ως κυρίαρχη δύναμη του πλανήτη μας. Ο Σταγειρίτης είναι σαφής σε αυτό. Η φύση κρύβει μέσα της τον σκοπό, την οδό προς το κάτι.
Ο Όμηρος είναι ο κυριότερος εκφραστής, ποιητής ών, του τελεολογικού κριτηρίου. Ο Δίας έχει κατανείμει ωραία τις δυνάμεις προκειμένου ο άνθρωπος να επιβιώσει άριστα στη γή, ο Οδυσσέας στοχεύει πάντα προς την Ιθάκη. Ποτέ δεν αποκλίνει του σκοπού του.
Ο κόσμος μας επίσης σε καμμία των περιπτώσεων δεν είναι δυνατόν να μη υπακούει στο τελεολογικό κριτήριο. Για να καταλάβουμε όμως το τελεολογικό κριτήριο ή κριτήριο του σκοπού θα πρέπει να γνωρίζουμε όλες τις μεταβλητές που κινούν τον κόσμο μας, αν και ρίχνοντας μία πρόχειρη και γρήγορη ματιά συλλήβδην στην ιστορία, κατανοούμε το τελεολογικό κριτήριο, μέσα τουλάχιστον από την κίνηση των πολιτισμών, η διαδοχή των οποίων μόνο τυχαία δεν είναι. Στηρίζεται σε ένα κεντρικό νού, ο οποίος προκειμένου να εξαντλήσει και να εκμεταλλευθεί όλες τις δυνάμεις της διάστασής μας δημιουργεί επάλληλους και με συγκεκριμένη σειρά πολιτισμούς, οι οποίοι όταν δημιουργήσουν αυτό το οποίο έχουν ως σκοπό, δίνουν τη θέση τους στον επόμενο. Ίσως η καλλίτερη απόδειξη του τελεολογικού επιχειρήματος είναι η τριττή φύση της διάστασής μας. Ο Θεός ταξιθετεί την φύση και μέσα από την αρμονία της φύσης γεννάται ο άνθρωπος. Είναι αδύνατο να δεχθούμε ότι ο θεός ως κεντρικός νούς δεν σκοποθετεί τον κόσμο δίνοντάς του συγκεκριμένο σκοπό και εξέλιξη.
Τίποτε γύρω μας δεν συμβαίνει τυχαία, όλα έχουν σκοπό και συγκεκριμένη πορεία. Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στο μνημειώδες έργο του «η παρακμή της δύσης» (μπορεί να είναι ένα εξόχως απαισιόδοξο έργο, όμως ερμηνεύει σωστά την κίνηση της ιστορίας και των πολιτισμών) παραδίδει την πίστη του ότι όλοι οι πολιτισμοί διανύουν, όπως οι βιολογικοί οργανισμοί, τα στάδια της γέννησης, της ωρίμανσης, της επικράτησης και τελικά του θανάτου.Διετύπωσε βέβαια και την άποψη ότι ο 19ος αι.ήταν ο χειμώνας της Δύσης, η νίκη του υλισμού και του σκεπτικισμού, του σοσιαλισμού, του κοινοβουλευτισμού και του χρήματος. Άρα ο Σπένγκλερ, εάν σωστά (πιστεύουμε) ταξιθετήσουμε τις σκέψεις του, θεωρεί ότι ο πολιτισμός της ύλης και του χρήματος και του μαζανθρώπου γεννήθηκε, ανδρώθηκε και τώρα κυβερνά και επικρατεί. Συμβαίνει αυτό διότι έχει γεννήτορες που τον ωριμάζουν και τον εξελίσσουν. Οι γεννήτορές του, η σύγχρονος εξουσία του κόσμου θα λέγαμε, τον επιβάλλουν καθολικά και συστηματικά με σκοπό την παγκόσμιο ελεγξιμότητα όλων των ανθρώπων. Άρα ο κόσμος μας έχει και καθολικά χαρακτηριστικά αλλά και τελεολογική σύσταση. Δεν θα υπήρχε λοιπόν καμμία γραφικότητα εκ μέρους μας να υποθέσουμε ότι κάποιοι κυβερνούν τον πλανήτη και κάπου θέλουν καθαρά σκοποθετικά να κατευθύνουν την γη και τους κατοίκους της.
Ένα από τα σημαντικότερα ανθρώπινα λάθη είναι η θεώρηση η συναισθηματική και μόνο του θεού.Ο άνθρωπος έκλεισε τον θεό στις εκκλησίες και θεώρησε ότι εκεί εξαντλείται η έννοια και η σημασία ενός όντος το οποίο, θεωρητικά και δογματικά τουλάχιστον, έχει την παντοδύναμη ικανότητα του καθολικού ελέγχου του ανθρώπου και της κοινωνίας. Σε μία σύγχρονη εκτίμηση του όλου θέματος, ο θεός σήμερα είναι η ικανότητα της εξουσίας να κυβερνά και να κατευθύνει τελεολογικά και παντοδύναμα τον κόσμο και τους ανθρώπους. Το καθαρά θρησκευτικό πείραμα του θεού και της εκκλησίας μάλλον επέτυχε απόλυτα,θα λέγαμε. Οι άνθρωποι ενώνονται μπροστά σε μία τέτοια σωτήρια ή σωτηριώδη έννοια και τελεολογικά πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν την αιωνιότητα. Εάν αναλογικά αλλάξουμε επίπεδο θα ιδούμε ότι η επίγειος εξουσία έχει πλήρως υπεκδυθεί την θεϊκή εξουσία. Μία κεντρική εξουσία μπορεί πλήρως να κυβερνά τους ανθρώπους –ειδικά με σύμμαχο την τεχνολογία η οποία έχει απίστευτες δυνατότητες ανθρωπίνου ελέγχου – και να θέτει τους δικούς της σκοπούς. Μάλιστα, όπως εις το βυζάντιο υπήρχε η «ελέω θεού μοναρχία», πανομοιότυπα θα λέγαμε σήμερα ότι η πραγματική κυβέρνηση είναι αόρατος και ελέω αυτής κυβερνούν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις. Γενικά το μοντέλο του θεού και των επιγείων αρχόντων έχει το δικό του τρόπο επιβολής και στην εποχή μας. Τελεολογικά η κρυφή διακυβέρνηση όπως ο θεός έχει σκοπό, εσχατολογική θέαση των πραγμάτων θα λέγαμε, διότι έχει αντιγράψει αναλογικά το θρησκευτικό πολιτειακό σύστημα, εκεί όπου ο εσχατολογικός χαρακτήρας είναι ό,τι πιο πολύτιμο.
Καταλήγουμε λοιπόν στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η κάθετη τριάδα Θεός-φύση-άνθρωπος έχει καταστεί οριζόντια τριάδα που κυβερνά τον κόσμο. Η πραγματική θεία εξουσία του πλανήτη, κάποια προνομιούχα άτομα που έχουν σχέση με συγκεκριμένους κόμβους πλούτου, ελέγχουν τους φαινομενικά κι επίσημα εξουσιαστές του πλανήτη και, όπως ο θεός στον παράδεισο, έχουν σχέδιο και σκοπό. Ο Άνταμ Σμίθ δεν θα μπορούσε καλλίτερα να περιγράψει αυτό το υπάρχον σύστημα όταν διατύπωσε την πίστη του στην λεγομένη «αόρατο χείρα». Συγκεκριμένα ο Άγγλος οικονομολόγος πίστευε και διεκήρυττε ότι οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης σε μία ελεύθερη αγορά θα λειτουργούν σαν ένα αόρατο χέρι, εξισορροπώντας τιμές και ποσότητες με βάση τις προτιμήσεις της κοινωνίας. Το αόρατο χέρι δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να υποστηρίζει μίαν αφελή πίστη ότι σε κάθε περίπτωση όλα πάνε μία χαρά διότι ο ήλιος προστατεύει τη γή. Σε καμμία των περιπτώσεων. Ο Άγγλος οικονομολόγος ήξερε ότι πάντα στον πλανήτη υπάρχουν εξουσιαστές (φανεροί και αφανείς), που καθορίζουν την κίνηση των ιδεών και του πλούτου, έχοντας συγκεκριμένο σκοπό και πορεία. Επαναλαμβάνουμε την βασική μας θέση, η οποία είναι η εξής: Μετά την βιομηχανική επανάσταση και τον αιώνα των φώτων ο θεός πέθανε και αναστήθηκε βαθιά μέσα στον σημερινό άνθρωπο με πολλούς τρόπους. Όπως ο θεός στον παράδεισο ήλεγχε τα πάντα, είδε αμέσως τις αμαρτίες των πρωτοπλάστων περί του μήλου, παρόμοια και σήμερα, στην εποχή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης η σύγχρονος εξουσία μπορεί και ελέγχει τα πάντα. Συζητάμε για την πιο ιστορική μετάλλαξη της θεολογικής έννοιας του θείου, το οποίο πλέον δεν πέθανε απλά όπως διεκήρυξε ο Σάρτρ και ο Νίτσε, αλλά εξωτερικοποιήθηκε στην καρδιά, στο πνεύμα και στον τρόπο εξουσίας του συγχρόνου κόσμου.
Θα πρέπει οπωσδήποτε να κατανοήσουμε τον εκχυδαϊσμό της Ηρακλείτειας τριάδας της πρώτης ιδέας (1) – του κόσμου,ως πραγμάτωσης αυτής της ιδέας (2) – και του ανθρώπου ως γνωσιολογικής και αξιολογικής μονάδος (3), η οποία παρήγαγε μίαν ανθρώπινη εξουσία στον σημερινό μας πολιτισμό, η οποία αφανώς διά της τεχνολογίας ελέγχει τα πάντα, έναν ηλεκτρονικό κόσμο χυδαίο υποκατάστατο της φύσης, ο οποίος ελέγχεται πλήρως από την εξουσία, κυρίως δε έναν υπάνθρωπο ο οποίος από το πρωΐ έως το βράδυ ασχολείται με την ύλη και πώς θα την αποκτήσει. Το Χαϊντεγγεριανό αλλά και Κιρκεγγωριανό ερριμμένο Είναι εν τω κόσμω είναι συμβολισμός του πιο βαθέος οντολογικού σκοταδιού εις το οποίον εισέρχεται η χώρα του Πλάτωνος, του Πλήθωνος και του Κολοκοτρώνη. Σήμερα η παμπόνηρη περιούσια εξουσία έχει υποκαταστήσει κι ενσωματώσει τον θεό της παλαιάς διαθήκης και τον καθολικώς εποπτεύοντα έλεγχό του.
Παγκόσμια λοιπόν και σε κάθε γωνία του πλανήτη οι άνθρωποι πληροφορούνται τα πάντα μέσα από τους συγρόνους τρόπους ηλεκτρονικής διασύνδεσης (τηλεόραση, υπολογιστές κ.λ.π). Εδώ υφέρπει το πρώτο μεγάλο κόλπο της συγχρόνου εξουσίας, της συγχρόνου αοράτου χειρός, το οποίο αναφέρεται ακριβώς στον πλήρη έλεγχο των Μ.Μ.Ε., εντύπων και ηλεκτρονικών, αυτών που είναι οι μοναδικοί κρουνοί ενημέρωσης των ανθρώπων. Οι οποίοι αποκομμένοι από την αφηρημένη σκέψη – η υλική εποχή την κατεδίκασε – απεγνωσμένα εισέρχονται στο διαδίκτυο μήπως και μάθουν ό,τι περισσότερο μπορούν για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Ο τρόπος έχει υποδειχθεί από την παλαιά διαθήκη, εκεί όπου διαβάζουμε(έξοδος:7,1-7,2) «Ο Κύριος είπεν εις τον Μωϋσή, ιδού σε καθιστώ είδος θεού, κριτή και κύριο του Φαραώ, ο δε αδελφός σου ο Ααρών θα είναι αυτός που θα ομιλεί αντί σου … συ θα ανακοινώσης στον Ααρών όσα εγώ θα σου είπω, ο δε Ααρών θα διατάξει όλα αυτά προς τον Φαραώ προκειμένου οι ισραηλίτες να απελευθερωθούν…».
Αυτός ο τρόπος του Μωϋσή και του Ααρών είναι ο τρόπος, σύμφωνα με τον οποίον η σύγχρονος εξουσία ελέγχει τον κόσμο. Εάν στην εποχή του όρους Σινά το μέσον ήταν η πνευματική υπακοή σήμερα είναι η τεχνολογία. Εάν τότε ήταν η κυριολεκτική σκλαβιά της Αιγύπτου (;) για τους ισραηλίτες σήμερα είναι η οικονομική, υπερκαταναλωτική και υπερχρεωστική αστική σκλαβιά, στην οποίαν έχουν υποπέσει οι πολιτισμένες μάζες του κόσμου μας. Απομονωμένος ο άνθρωπος της μεγαλούπολης, αποκομμένος από τις οντολογικές του ρίζες και την φυσική οδό προς το ον, μανιωδώς ερευνά και ψάχνει σωτήρες και μεσσίες της ύλης και του νομίσματος. Δεν επιζητεί πνευματικούς ανθρώπους, αυτοί δεν τον ενδιαφέρουν. Επιζητεί πλουσίους υλιστές να τον καταστήσουν συμμέτοχο στον πλούτο. Η τεχνολογία ως άλλος Ααρών μεταφέρει τα μηνύματα των συγχρόνων Ιαχβέ και μωϋσή. Το διαδίκτυο ΔΕΝ παρέχει γνώση αλλά μόνο πληροφορίες. Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι συλλήβδην το διαδίκτυο προωθεί την πληροφορία ως ακατέργαστο γεγονός που απονεκρώνει την σκέψη, συλλήβδην επίσης όλες οι πληροφορίες του διαδικτύου έχουν κοινό νοητικό αφηρημένο παρονομαστή. ήτοι: Πολυπολιτισμικότητα, ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία, λατρεία για τους μουσουλμάνους, μίσος για τους ναζί, λατρεία για το life style κ.ο.κ. Οι σύγχρονοι Ααρών, οι δημοσιογράφοι, επιτελούν λαμπρά το καθήκον που κατευθύνεται από συγχρόνους απογόνους του Μωϋσή και του Ιαχβέ.
Ο θεός επίσης της παλαιάς διαθήκης προχωρεί και σε μία άλλη νοητική ενέργεια την οποία βλέπουμε και σήμερα να υπερισχύει – αντεστραμμένη βέβαια επί το τελείως υλικότερον. Αναφερόμαστε στην ενέργεια της συσσώρευσης – η απόλυτη θρησκευτική αλλά και καπιταλιστικά οικονομική αρετή, η οποία αποδίδει όλες τις ιδέες σε ένα όν, όλα τα πλούτη σε ελαχίστους ανθρώπους – κατά προτύπωση της πνευματικής συσσώρευσης – , προκειμένου οι μάζες να ελέγχονται. Διαβάζουμε στην παλαιά διαθήκη και πάλι: (Γεν,2,9): «Πρίν όμως δημιουργήσει ο θεός την βοηθό του Αδάμ, την Εύα, ωδήγησεν ενώπιον του Αδάμ όλα τα θηρία του αγρού και όλα τα πτηνά του ουρανού, τα οποία εδημιούργησε ο θεός, διά να τα ίδη ο Αδάμ και να τους δώση το κατάλληλο όνομα». Ο πλούσιος δημιουργός Ιαχβέ, παινεύεται αλλά κυρίως καθιερώνεται μέσα από την συσσώρευση του δημιουργημένου πλούτου. Παρομοίως και σήμερα ο πλούσιος κεφαλαιούχος παινεύεται για τα πλούτη του και κυριαρχεί στον πλανήτη γή. Ουσιαστικά συζητάμε για την ολοκλήρωση της ιαχβικής κίνησης. Η ιουδαϊκή θρησκεία αποκόπτει τον άνθρωπο από την οντολογική του συνέχεια και τον εγκλωβίζει στον πλανήτη γή και στον ενδοθεϊκό μανιχαϊσμό. Ο μεταβιομηχανικός καπιταλισμός, υιός πρωτότοκος της παραπάνω θρησκείας, απομονώνει υλικά τον άνθρωπο, ο οποίος θεωρεί, αποκομμένος από τη φύση, ότι μόνο τα παραγόμενα υλικά βιομηχανικά υλικά υπάρχουν. Ο κεφαλαιούχος απ᾿ ευθείας καθίσταται ο υλικός θεός του υλικού κόσμου και του μαζανθρώπου.
Ο κόσμος πλέον ισοπεδώνεται μπροστά στο ψεύτικο δίλημμα πλουσίων και φτωχών, καθώς εκτρέπει από την ουσία και βασίζεται στην Λήθη, την στιγμή που όλοι έχουμε ξεχάσει ότι μπροστά στον προσωκρατικό λόγο του Παρμενιδείου Είναι όλοι είμαστε οντολογικά ενεργοί κατά πνευματικό και ανώτερο τρόπο. Ο κεφαλαιούχος, όμως, μέσω της Λήθης αυτής καθίσταται η αόρατος χείρ που ελέγχει ανθρώπους, ελέγχει πολιτικές και κυβερνήσεις, διότι μέσα από τον πλούτο που διακινεί ο κόσμος ζεί και επιβιώνει. Η Αντιστροφή ολοκληρώνεται, ό,τι είναι το ιδιαίτερο εκείνο παλαιοδιαθηκικό πνεύμα για τον ιαχβικό παράδεισο (εξάρτηση και δέος για τους πρωτοπλάστους) είναι η ύλη για τον επίγειο μεταβιομηχανικό παράδεισο (εξάρτηση και μαζοποίηση όλων των ανθρώπων). Η δήθεν οικονομική κρίση που στις ημέρες μας ζούμε δεν είναι σε καμμία περίπτωση αυτό που φαίνεται. Είναι τα τελευταία βήματα ολοκλήρωσης της παραπάνω πορείας εκ μέρους της αφανούς εξουσίας του κόσμου μας. Το χρήμα ενώνει πλουσίους και φτωχούς (καθώς έχει χαθεί κάθε άλλος οντολογικός προσδιορισμός), εύκολα οι πλούσιοι συσσωρεύουν τον παγκόοσμιο πλούτο, όπως ο ιαχβέ στον παράδεισο ελέγχει τις ιδέες και τις αξίες των ανθρώπων (πρβλ. «ως εμεγαλύνθη τα έργα σου κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας, επληρώθη η γή της κτίσεώς σου», τουτ᾿έστιν όλα υπόκεινται σε ένα νού, όλα αναφέρονται στο μυαλό και στην δημιουργικότητα κάποιου μοναδικού θεού, ο οποίος όταν μεταφερθεί στην γή καθίσταται πολιτειακός ή άλλος παράγοντας που ελέγχει κάθε τι στην γή, διότι όλα πληρώνονται (ολοκληρώνονται) υπό των γηίνων πλουσίων και δι΄αυτών. Από εκεί και πέρα όπως, στην βασιλεία των ουρανών, όλα είναι αποκατεστημένα, καθώς παρομοίως όταν ο πλούτος και οι συνειδήσεις συσσωρευθούν, τότε η παντοδυναμία της ηλεκτρονικής εποχής ολοκληρώνει την πλήρη ελεγξιμότητα του ηλεκτρονικού ανθρώπου.
Αναφέρεται στην Γένεση (κεφ.3,1-3,2) : «Ο όφις ήτο το ευφυέστερον και επινοητικώτερον από όλα τα ζώα, από αυτά τα οποία είχε δημιουργήσει ο θεός επί της γής. Ο όφις (ο διάβολος υπό μορφήν όφεως) ηρώτησεν την Εύα και της είπε: «διατί ο θεός απηγόρευσε να φάτε από τους καρπούς όλων των δένδρων που υπάρχουν στον Παράδεισο; Η Εύα απήντησεν εις τον όφιν: από όλους; Τους καρπούς των δένδρων του Παραδείσου μπορούμε να φάμε: από τον καρπό όμως του δένδρου που ευρίσκεται εν τω μέσω του παραδείσου έδωσε ο θεός εντολή λέγων, δεν θα φάγετε από τον καρπό αυτού και ούτε θα εγγίσετε αυτό δια να μη αποθάνητε» (φαντάζομαι ότι θάνατος για τον ιαχβέ θεωρείται η οντολογική απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του και η αυθεντική του εσωτερική οντολογική συνέχεια). Παρατηρούμε ότι ο θεός της παλαιάς διαθήκης, ο θεός που είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο ευρίσκεται πίσω και από τις τρείς μονοθεϊστικές θρησκείες (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός και μωαμεθανισμός), καθορίζει επακριβώς ποιο είναι το καλό και το κακό για τους ανθρώπους. Για την γνώση και για την ηθική πράξη. Διαχρονικά και έως τις ημέρες μας η επικράτηση του μοντέλου της παλαιάς διαθήκης επί της γής έφερε και αυτόν τον «ηθικό» τρόπο διακυβέρνησης στην ανθρώπινη σημερινή πολιτεία. Η κοινή παγκόσμια και αόρατος χείρ η οποία σήμερα κυβερνά την ανθρωπότητα, έχει επιβάλει αυτό που αυτή θεωρεί είτε καλό είτε κακό και δεν σηκώνει κουβέντα για αυτό. Καλό είναι ό,τι αποκλείει τον άνθρωπο από την διαφυγή του από το πλατωνικό σπήλαιο εντός του οποίου τεχνηέντως έχει εγκλωβισθεί, κακό είναι ό,τι υπενθυμίζει εις τον άνθρωπο την οντολογική του εσωτερική σειρά. Καλός είναι ο πολυπολιτισμός, οι αποχαυνωτικές εκπομπές των Μ.Μ.Ε,, η άθλια και σεξιστική υποβάθμιση του σώματος, οι τρισάθλιες εκπομπές χορού και τραγουδιού όπου νεαρά άτομα μαθαίνουν ότι η ζωή είναι σαχλοχορός και σαχλοτράγουδα, έτσι απλά. Η πλήρως εξαλλοιωτική και τόσο προσβλητική για τα χρηστά ήθη των Ελλήνων προβολή της ομοφυλοφιλίας (που είναι και το καλλίτερο αντισυλληπτικό για την επιδιωκουμένη μείωση του πληθυσμού), η μονογονεϊκή οικογένεια (η οποία αντίκειται σε όλα τα επιστημονικά συμπεράσματα της ψυχολογίας), η υλική αποχαύνωση – είναι μόνο κάποιες από τις «σημαίες του καλού» για το σύγχρονο παγκόσμιο καθεστώς, το οποίο από κοινού και με σύστημα έχει πλήρως αποκτηνώσει τον ανώτερο Σωκρατικά άνθρωπο. Όλα φαίνονται και είναι μέρος ενός καλοζυγισμένου σχεδίου, όλα τα σχολικά βιβλία άλλαξαν και προβάλλουν όλα τα παραπάνω ψευτοϊδανικά ενός ψεύτικου κόσμου. Έχοντας η παγκόσμιος εξουσία συγκεντρώσει τον παγκόσμιο πλούτο στα χέρια της μέσα από τις φτιαχτές ψευδοκρίσεις (ο πλούτος δεν χάνεται, κάπου πηγαίνει), ελέγχει πλήρως το μυαλό και την εκπαίδευση των ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ανατολή έχουν ανοίξει πεδία μαχών προκειμένου να ελεγχθούν συγκεκριμένοι άνθρωποι και πολιτισμοί, προκειμένου συγκεκριμένος λαός να ωφεληθεί.
Το πεδίο μάχης μεταφέρεται στην Ευρώπη, εκεί όπου η συνάντηση του χριστιανισμού και του μωαμεθανισμού ενοποιεί τον πλανήτη κάτω από το πρόσταγμα της εξουσίας που δημιούργησε από κοινού και τις δύο αυτές θρησκείες. Ο προτεσταντικός ιδρυματοποιημένος χριστιανισμός (όπως θα έλεγε και ο Κίρκεγγωρ) συναντά τον άλογο μωαμεθανισμό. Η σύνθεση είναι αξιοπρόσεκτη, όσο και αν φανεί σε λίγα χρόνια. Κατανοώντας ο άνθρωπος (και ο χριστιανός και ο μουσουλμάνος) ότι όλα πλέον ελέγχονται και καθοδηγούνται (μέσα από την υλική συσσώρευση και την ηλεκτρονική εποχή), σιγά-σιγά και σε παγκόσμιο βάση θα αφεθεί σε μία οικουμενικότητα όπου ως ηλεκτρονικά κατευθυνόμενη μάζα θα ζεί και θα χαίρεται όσα η εξουσία θα του επιτρέπει. Για πολλά χρόνια οι θρησκείες χώριζαν τους ανθρώπους, τώρα θα τους ενώσουν όταν αυτοαναιρεθούν, διότι πλέον όλοι οι παράδεισοι όλων αυτών των θρησκειών κατέβηκαν στην γή. Δεν είναι μακριά η εποχή όπου η παγκόσμιος ηλεκτρονική ειρήνη θα επιβληθεί στη γή. Σε μία γη η οποία θα έχει ως θεό την μηχανή, θα αυτοτρέφεται μέσα από την διαρκώς ανακυκλουμένη παραγωγή, τεράστιες εργατουπόλεις θα φιλοξενούν τους ηλεκτρονικά ελεγχομένους ανθρώπους, κάποιοι μόνον θα περιμένουν το κάλεσμα και την εφαρμογή του νέου κόσμου.
Οι πολιτικές θεωρίες του μεταδιαφωτιστικού αιώνος είναι πνευματική αντανάκλαση της θεολογίας της βίβλου. Μεταφορά των ουρανίων δεδομένων επί της γής. Ο μαρξισμός αλλά και η θεωρία του “Κεφαλαίου” είναι η αντεστραμμένη πνευματική θρησκεία της βίβλου, ο μαρξισμός είναι η ίδια η επί το υλιστικότερον αντεστραμμένη θρησκεία. Χάρις είναι η ύλη, αμαρτία το πνεύμα, η βασιλεία της γής είναι η δικτατορία του προλεταριάτου κ.ο.κ. Δυστυχώς η Ελλάς, η χώρα του Πλάτωνος και του Πλήθωνος, τεχνηέντως εγελάσθη θεωρούσα και πειθομένη ότι ο μαρξισμός μπορεί να επιφέρει όσα ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης διεκήρυξαν ως δίκαια και σωστά. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά αυτήν την αδικαιολόγητη και άλογη μαρξιστολαγνεία των νεοελλήνων. Φαντασιώνονται ότι οι κομμουνισταί είναι μία μετεμψύχωση των δικαίων απαιτήσεων των Ελλήνων ηθικών φιλοσόφων. Σε αυτό φταίει βέβαια και η άθλια κατασυκοφάντηση των γνησίων Ελλήνων εθνικιστών, το υφέρπον αντεθνικό μίσος και η καταστρεπτική ιδεολογία του διεθνισμού και πολυπολιτισμού (η οποία ανεκαλύφθη μόνο και μόνο για να πουλά ο καπιταλισμός και να ελέγχονται υλικώς οι άνθρωποι). Η νίκη συγκεκριμένου κόμματος στις τελευταίες εθνικές εκλογές καταδεικνύει ότι η Ελλάς πλέον ανήκει στα χέρια των διεθνών εξουσιαστών, οι οποίοι διέδωσαν το μαρξισμό ακριβώς για να ελέγχουν τους ανθρώπους μέσα από μία υλική θρησκεία, αποκόπτοντάς τους από το ένδοξο εθνικό παρελθόν, από το ανάλογο ιστορικά μέλλον. Εάν η κατεστημένη πνευματική θρησκεία αποχαυνώνει πνευματικά τον άνθρωπο αποκόπτοντάς τον από την οντική συνέχεια, η υλιστική μαρξιστική θρησκεία διαπράττει κάτι το χειρότερο. Αποκόπτει τον άνθρωπο από τις εθνικές του ρίζες, τον ρίπτει απλά χαμένο στον κόσμο χωρίς σύνορα και κουλτούρα, τον εξαθλιώνει διότι του δίδει απλά το δικαίωμα της επιβίωσης χωρίς κανένα περαιτέρω δικαίωμα και υποχρέωση. Η μεσσιανική αντιμετώπιση των νικητών της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης υποδηλώνει ότι η μαρξιστική θρησκεία έχει επιβληθεί στην πεπτωκυία πατρίδα μας. Το αποτέλεσμα είναι τελεολογικά συγγνωστό. Η Ελλάς αποκομμένη από το παρελθόν, παραδομένη στον κόσμο της ύλης και της αποχαύνωσης, θα κατοικείται διεθνιστικά και πολυπολιτισμικά, χωρίς σύνορα, χωρίς αύριο. Ο μαζοποιημένος Έλληνας όταν καταλάβει το λάθος του θα είναι αργά. Ο Δούρειος Ίππος των διαπραγματεύσεων (μας θυμίζει τον Θεμιστοκλή που παρόμοια ξεγέλασε διαπραγματευόμενος τους Σπαρτιάτες χτίζοντας τελικά τα μακρά τείχη) ετοιμάζει το νέο αφεντικό των Ελλήνων, το οποίο θα είναι πραγματικός ολετήρας.
Πλέον ας θυμηθούμε τον Πλατωνικό Τίμαιο, «τὸ γὰρ ζητεῖν καὶ μανθάνειν ἀνάμνησις τοῦ Ὅλου ἐστίν».
Το δε Ὅλον, κατά Παρμενίδην,
ὡς ἀγένητον ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν ἐστιν,
ἔστι γὰρ οὐλομελές τε καὶ ἀτρεμὲς ἠδ΄ ἀτέλεστον•
[5] οὐδέ ποτ΄ ἦν οὐδ΄ ἔσται, ἐπεὶ νῦν ἔστιν ὁμοῦ πᾶν,
ἕν, συνεχές.
Οὔτις.
ΒΔΜ
