Το σύμπαν – ειδικά από τον Ηράκλειτο και μετά – είναι ενιαίο, όχι ως τέτοιο αλλά στο μυαλό των ελλόγων ανθρώπων. Όλα πλέον μπορούν να ιδωθούν σαν μία συνέχεια ∙ σε όλα τα επίπεδα μπορούμε να ανακαλύψουμε αιτίες, τρόπους και σκοπούς, σύμφωνα με τους οποίους εκτυλίσσονται γεγονότα και συμβάντα. Ο Ηρακλείτειος Λόγος και μετέπειτα ο μετασωκρατικός λόγος έθεσε σειρά και τάξη στον κόσμο, εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε παραμέτρους και παράγοντες που κινούν τον κόσμο μας.Είθισται να θεωρούμε ότι στην εξουσία έρχεται ένα πολιτικό κόμμα (συνήθως αυτό το κόμμα πρέπει και επιβάλλεται να το ακολουθεί μία ιδεολογία, αλλοιώς λαϊκίζει) όταν κερδίζει τις εκλογές και σχηματίζει κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση η σχηματισθείσα κυβέρνηση κυβερνά, αν ικανοποιήσει τον κόσμο επανεκλέγεται, αλλοιώς αλλάζει από κάποια άλλη πολιτική παράταξη. Το ερώτημα εδώ αμείλικτο γεννάται. Δηλαδή κάθε τέσσαρα χρόνια ή και παραπάνω αλλάζουν όλα σε μία χώρα, εάν το κάθε κόμμα έχει άλλη ιδεολογία τότε μία χώρα αλλάζει ιδεολογία και κουλτούρα ανάλογα με το ποιος επικρατήσει στις εκλογές και σχηματίσει κυβέρνηση; Κάποιος αφελής παρατηρητής των πραγμάτων θα απαντήσει ναι. Νικάει η «δεξιά», η Ελλάδα αποκτά «δεξιά» κουλτούρα, νικάει η «αριστερά», η Ελλάδα αποκτά «αριστερά» κουλτούρα. Θα πρέπει όμως να θέσουμε σε αυτό το σημείο το εξής ερώτημα-απορία: γιατί τότε η Ελλάδα σταθερά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο έχει μία σταθερή αφελληνοποίηση; ειδικά μετά το 1974 υπάρχει μία σταθερά ευθεία γραμμή αφελληνοποίησης, εξαλλοίωσης ηθών και συνειδήσεων, εκχώρησης του Έθνους σε αλλότρια συμφέροντα, ευτέλεια ηθών και ιδεών, χάσμα στην πνευματική και πολιτισμική Ελληνική ιστορική συνέχεια με κυρία συνέπεια τη μαζοποίηση και τον εξευτελισμό του νεοέλληνα. Μήπως πίσω τελικά από τη «δεξιά» και «αριστερά» υπάρχει μία Τρίτη δύναμη που εξουσιάζει με έναν πιο κρυφό αλλά πιο αποτελεσματικό και διαρκή τρόπο;
Θα προσανατολίσουμε αυτή τη δύναμη προς την αριστερά και ειδικότερα προς το Κ.Κ.Ε. Ο εξουσιαστικός τρόπος του Κ.Κ.Ε είναι κρυφός, ύπουλος και παραδόπιστος. Η σχέση του με την πολιτική ζωή του τόπου είναι αναλογικά εάν θέλουμε να ομιλήσουμε, η σχέση που έχει μία δεξαμενή άρδευσης με όλα τα ποτιστικά κανάλια που προμηθεύει νερό. Το Κ.Κ.Ε εξουσιάζει την Ελλάδα, ειδικά από το 1974 και πέρα, με έναν τρόπο εξουσιαστικό ο οποίος σε κάθε περίπτωση έχει σχεδιασθεί από τους πραγματικούς αρχηγούς του κόσμου μας εδώ και πολλούς αιώνες μέσα από συγκεκριμένες θρησκευτικές και πολιτικές θεωρίες.
Θα πρέπει λοιπόν να επανασηματοδοτήσουμε την έννοια της λέξης «εξουσία». Ο Φουκώ την διεύρυνε αρκετά, ο Χόμπς επίσης είχε σημειώσει ωραία και ενδιαφέροντα πράγματα γι’ αυτή την εξόχως θηλυκή λέξη. Δεν κυβερνά την Ελλάδα – και γενικά τον υπόλοιπο κόσμο – η εκάστοτε «δημοκρατικά» εκλεγμένη κυβέρνηση. Δομικά και ιστορικά εάν ασχοληθούμε με τη λέξη εξουσία θα συμφωνήσουμε ότι την Αθήνα του Περικλέους δεν την κυβερνούσε ο Περικλής διότι ο Περικλής ως δημοκρατικά εκλεγμένος άρχων υπήκουε στην πολιτισμική κουλτούρα της εποχής. Την Αθήνα την κυβερνούσε η ήδη υπάρχουσα πνευματική κουλτούρα που τόσο ωραία περιγράφεται στην Επιτάφια φράση «φιλοκαλούμεν μετ΄ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας». Όποιος και αν ήταν ο δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης θα σεβόταν τα ιερά και τα όσια της Αθηναϊκής φυλής και κράτους. Σαν να λέμε το Σωκρατικό «δαιμόνιο», το οποίο ως αόρατο κυριαρχούσε επάνω στη συνείδηση και στις πράξεις του μεγάλου σοφού. Άρα εξουσία (εκ του ρήματος έχω) είναι οι δυνάμεις προσώπων και καταστάσεων οι οποίες φανερά ή λανθανόντως καθορίζουν την πορεία λαών και κρατών.
Η αριστερά έχει στα χέρια της από το 1974 και μετά την εξουσία της ελληνικής κοινωνίας. Μα θα πεί κανείς, είναι δυνατόν το Κ.Κ.Ε. το κόμμα του προσφάτως 5,5% να ελέγχει μία χώρα σαν την Ελλάδα όπου θεωρείται ότι κυβέρνηση σχηματίζει το πολιτικό κόμμα του 36% και άνω; Η απάντηση αβίαστα είναι θετική, μάλιστα το όλο θέμα ισχύει διότι γίνεται με βάση προμελετημένο και καλά προγραμματισμένο σχέδιο. Τα πιο σημαντικά πολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα είναι πρωτίστως θέματα ποιότητας και σχεδιασμού και μετέπειτα ποσότητας και αριθμητικών παραγόντων. Η εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση ασχολείται με την οικονομία και δύο τρία ακόμη θέματα, την κουλτούρα και την ποιότητα μόρφωσης του Έλληνα, μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα, την έχει αναλάβει το Κ.Κ.Ε.!
Επιπροσθέτως θα μπορούσαμε να δώσουμε κάποια ιστορικά και αναλογικά παραδείγματα προς επίρρωση των παραπάνω θέσεών μας. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ενώ φαινομενικά είχε ως θρησκεία την πατρώα λατρεία στους θεούς, σταδιακά και με κρύφιο τρόπο οδηγήθηκε στο χριστιανισμό, ο οποίος τελικά και με τον Μ. Κωνσταντίνο επεβλήθη ως η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αυτής που μετέπειτα ονομάσθηκε Βυζαντινή αυτοκρατορία. Επί σειρά ετών εάν κανείς ρωτούσε ποια ήταν η θρησκεία της Ρώμης θα έπαιρνε ως απάντηση: η λατρεία των πατρώων θεών. Όμως οι πιστοί του Ιησού άλλα ετοίμαζαν για την τύχη του κόσμου μας.
Το όλο θέμα στηρίζεται σε δύο φυσιολογικές δυνάμεις, στη θεωρία και στην πράξη. Το Κ.Κ.Ε με την μέθοδο της αράχνης, στο βωμό μιάς απατηλής και παντελώς ψεύτικα αφελούς κοινωνικής δικαιοσύνης, οικειοποιείται την ευπιστία των ανθρώπων – του λαού ο οποίος ως αριστερός όρος είναι παντελώς χωρίς καμμία νοηματική σήμανση και προσδιορισμό, αόριστος και αόρατος – μέσα από ένα απίστευτο εκστρατευτικό σώμα εφημερίδων και περιοδικών, φεστιβάλ και εκδηλώσεων, οργανώσεων και ομίλων, συμπαρασύρει πάμπολλους συμπολίτες μας οι οποίοι πιστεύουν ότι με αυτή τους την επιλογή θα επιτύχουν ένα καλλίτερο μέλλον για την Ελλάδα. Αυτή είναι η κρυφή και διηνεκής κυβέρνηση του Κ.Κ.Ε. Με αυτό τον τρόπο κυβερνά το Κ.Κ.Ε, πλάθοντας τις συνειδήσεις των νέων σύμφωνα με τα προσηλυτιστικά του κηρύγματα. Το Κ.Κ.Ε θέλει το 5,5% για να συντηρείται στην επιφάνεια της πολιτικής ζωής. Υπόγεια δρά και κυβερνά. Δελεάζει πάμπολλους νέους και λοιπούς πολίτες, τους οποίους μόλις τους κατοχυρώσει, μόλις τους απομακρύνει από τα ιδανικά του Έθνους και της Ελληνικής ιστορικής συνέχειας, τους παραδίδει στους λοιπούς «προοδευτικούς» χώρους. Με αυτόν τον τρόπο η αριστερά στην Ελλάδα συντηρείται, λαμβάνει συνολικά μεγάλο διψήφιο ποσοστό, έχει ανθρώπους στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο, ανθρώπους για όλες τις δουλειές και τα πόστα. Όσο κι αν μοιάζει εκ πρώτης όψεως εντυπωσιακό, νυν πρωτοκλασάτα στελέχη του σύριζα, του πασόκ, του ποταμιού κ.λ.π ήταν παλαιότερα μέλη της ΚΝΕ.
Το δόλιο αριστερό σχέδιο έχει προσεκτικά μελετηθεί και αναλυθεί, θεωρητικώς, από τον πρωτεργάτη του «επιστημονικού υλισμού», Κάρολο Μάρξ. Tα βήματα προς τον τρόπο κυριαρχίας του Κ.Κ.Ε στην ελληνική κοινωνία χαράχτηκαν μέσα από την προσπάθεια των Μάρξ και Ένγκελς να αποκόψουν τη νέα Ευρώπη που γεννιόταν από κάθε μορφή θρησκευτικής και πολιτιστικής παράδοσης. Στις «θέσεις για τον Φόϋερμπαχ» ο Μάρξ έγραφε: «Η ανθρώπινη ουσία δεν είναι μία αφαίρεση που ενυπάρχει στο απομονωμένο άτομο. Στην πραγματικότητά της είναι το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων». Οι κομμουνιστές εν Ελλάδι (προσέξτε, όχι οι Έλληνες κομμουνιστές, αυτό ποτέ δεν το δέχτηκαν, όπως ποτέ δεν δέχτηκαν το όνομα ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, διότι δεν πιστεύουν σε κανένα έθνος και φυλετικό κράτος βασιζόμενο στα ήθη και χαρακτηριστικά του Έθνους) από το 1974 και μετά πραγματικά δημιούργησαν τον τύπο του Έλληνα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά κοινωνικές σχέσεις και κοινωνικές επιδιώξεις, τον τύπο του Έλληνα τον πλήρως μαζοποιημένο και αποκομμένο από κάθε μορφή παράδοσης. Εάν σκεφθούμε ότι η κοινωνία έγκειται στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας, στα καφενεία, στις εργασιακές σχέσεις και στην ανθρώπινη καθημερινότητα παρατηρούμε ότι οι κομμουνιστές εν Ελλάδι από το 1974 και έπειτα προσπάθησαν και μάλλον αρκετά κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην Ελληνική κοινωνία, προκειμένου να καταστήσουν τον Έλληνα μία ασπόνδυλη κοινωνική μονάδα, μηχανοποιημένη και αντιδρώσα μόνο στις αισθητικές και παρόμοιες ανάγκες. Εν έτει 2015 το Κ.Κ.Ε διαθέτει δικό του σπίτι – ίδρυμα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, στρατό νέων και κομματικών αφιερωμένων, πρόσβαση στους φορείς παιδείας, διοργανώνει εορτές νέων, αφουγκράζεται δήθεν ανάγκες των νέων και της κοινωνίας μόνο και μόνο για να παρασύρει και να ξεγελάσει τους νεοέλληνες, να τους δηλητηριάσει με το μικρόβιο του διεθνισμού και απατρισμού, να τους παραδώσει τελικά σε λοιπούς αριστερούς χώρους καθιστώντας τους για πάντα άβουλα και μαζοποιημένα όντα. Με αυτόν τον τρόπο το Κ.Κ.Ε ικανοποιεί τα διεθνή αφεντικά του τα οποία θέλουν την παγκοσμιοποίηση άβουλων όντων ενάντια στην πολιτιστική παγκοσμιοποίηση του Σωκρατικού ανθρωποκεντρισμού. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι ο ριζοσπάστης της 14ης Μαρτίου, 2013 αναφέρει ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτοι, εννοώντας βέβαια κάτι που πολλαπλώς το είπε η Παπαρήγα (πρώην γενική γραμματέας του κόμματος) ότι δηλαδή όλοι οι εργάτες πρέπει να οργανωθούν στο ΠΑΜΕ και σε λοιπούς κομματικούς μηχανισμούς του Κ.Κ.Ε., αλλοιώς δεν υφίστανται οργανωμένο εργατικό κίνημα. Το Κ.Κ.Ε σε αυτό το σημείο μας θυμίζει τη χριστιανική δογματική η οποία μέσα από τον Άγιο Κυπριανό διεκήρυξε την πίστη της στο γεγονός ότι έξω από την εκκλησία του Ιησού δεν υπάρχει σωτηρία.
Κανείς σε αυτό το σημείο δεν θα πρέπει να αμφιβάλλει για το θρησκευτικό και σωτηριολογικό χαρακτήρα του Κ.Κ.Ε., ο οποίος καθιστά τους ανθρώπους πειθήνια όργανα και μετά την μετατροπή τους σε υλιστές και απλές μάζες, τους μοιράζει σε παρεμφερείς χώρους καθιστώντας την Ελλάδα χώρο ανθρώπων που αποκόπτονται συστηματικά από ό,τι το Εθνικό και Παραδοσιακό. Το Κ.Κ.Ε απολαμβάνει αυτή την μορφή εξουσίας η οποία σε κάθε περίπτωση και πάλι προλογίσθηκε από το Μάρξ. Αναφέρεται σχετικά από τους Μάρξ και Ένγκελς: «Η κοινωνία είναι αποτέλεσμα επομένως μιάς ιστορικής διαδικασίας, μιάς διαδικασίας με κινητήρια δύναμη (πάλη των τάξεων) αλλά χωρίς υποκείμενο – δημιουργό (τον «Άνθρωπο» που είτε ως μεμονωμένο υποκείμενο είτε ως συλλογική οντότητα – η ανθρωπότητα – δημιουργεί την κοινωνία.) Αποτελεί ένα δομημένο όλον, ένα σύστημα (οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής) ταξικής εξουσίας, που διέπεται από ένα σύνολο αντιφάσεων… η εξουσία γίνεται αντιληπτή ως η νίκη της τάξης των εργατών».
Το Κ.Κ.Ε. πιστό στις μαρξικές διακηρύξεις δεν αντιλαμβάνεται την έννοια της εξουσίας με τον ίδιο τρόπο που τον αντιλαμβάνεται ένα λαϊκό, παραδείγματος χάριν, κόμμα το οποίο πιστεύει ότι εάν νικήσει στις εκλογές θα κυβερνήσει και τη χώρα. Το Κ.Κ.Ε επειδή ακριβώς δεν πιστεύει σε εκλογές και δημοκρατικό πολίτευμα – τουλάχιστον ο «επιστημονικός» θεμελιωτής του δεν πίστευε – επειδή αντιπροσωπεύει την προλεταριακή τάξη των εργατών συντάσσεται μόνο με αυτή την τάξη, πιστεύει μάλιστα στη βίαιη και επαναστατική μεταβολή των πολιτικών πραγμάτων. Άρα ο μεγάλος του αγώνας είναι να προετοιμάσει το «λαό» για την δήθεν προλεταριακή επανάσταση. Το Κ.Κ.Ε ως ολοκληρωτικό κόμμα συνδυάζει – και στη βάση της μαρξικής διδακτορικής διατριβής – τη δημοκρίτεια αναγκαιότητα και την επικούρεια τυχαιότητα. Δεν πιστεύει σε κανένα διάλογο, σε καμμία εναλλαγή των πολιτειακών πραγμάτων με βάση εκλογές. Αγωνίζεται να αλλοιώσει τις ψυχές και τις συνειδήσεις των ευρυτέρων λαϊκών μαζών προκειμένου να τις προετοιμάσει για τη δήθεν επαναστατική στιγμή όπου όλος ο πλούτος υποτίθεται ότι θα περάσει στα χέρια των εργατών. Ο αγώνας των κομμουνιστών έγκειται στο να μετατρέψουν σε υλικές παραμέτρους και μόνο τους απογόνους του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους. Μέσα από την απίστευτη προπαγάνδα της ψευτοκοινωνικής δικαιοσύνης – η οποία δεν αποτελεί ισορροπία του κόσμου μας με το πλατωνικό αγαθό αλλά στείρα υλική απόλαυση και συμμετοχή που αποβλακώνει και μαζοποιεί το άτομο (οι κομμουνιστές δεν πιστεύουν στο σωκρατικό άνθρωπο συνδημιουργό του λόγου αλλά στην χαοτική υλική δημιουργία η οποία παρασύρει και ξυπνά τα κατώτερα ανθρώπινα πάθη απόλαυσης και υλικής κατοχύρωσης – μέσα από την απίστευτη οργάνωση που τους εξαπλώνει σε όλα τα λαϊκά στρώματα οι κομμουνιστές από το 1974 και μετά κυβέρνησαν και ήλεγξαν το σύνολο των ελληνικών λαϊκών συνειδήσεων). Το Κ.Κ.Ε συντασσόμενο με την τάξη του «λαού» αδιαφορεί για την πολιτειακή εξουσία μετά τις εκλογές, απλά θέλει να υπάρχει στη βουλή προκειμένου να διατηρείται στην πολιτική διαφήμιση. Κυριαρχώντας μέσα από τη θρησκευτική του εξάπλωση στις ευρύτερες λαϊκές μάζες στις οποίες τάζει την επίγεια υλική βασιλεία, δημιουργεί συνεχώς στρατιές προλεταρίων οι οποίοι σταδιακά απορροφώνται από όλα τα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι αυτή τη στιγμή στα χέρια της ευρύτερης αριστεράς και των ιδεολογικών της ρευμάτων. Δεν είναι υπερβολή το να υποστηρίξουμε ότι το Κ.Κ.Ε είναι αυτή τη στιγμή ο πραγματικός εξουσιαστής του Ελληνικού κράτους.
Ας προσέξουμε και μόνο πόσοι από τους πολιτικούς που κυριαρχούν στην πολιτική ζωή της χώρας έχουν περάσει από την Κ.Ν.Ε, από το κοπτήριο αυτό συνειδήσεων. Ας προσέξουμε όμως ποια είναι αυτή τη στιγμή η κυρίαρχη μαζοποιητική ιδεολογία που κατατρώγει κυριολεκτικά τον Έλληνα και τον αποκόπτει από την ιστορική και πολιτιστική του συνέχεια. Ο Έλληνας κινείται επάνω στα χνάρια των βασικών αρχών του μαρξικού σοσιαλισμού, χωρίς να το καταλάβει έχει απολέσει όλη την ομορφιά του εξελικτικού και οντολογικού αρχαιοελληνικού λόγου. Πιστεύει ότι όλοι είναι το ίδιο, μισεί το άριστο και το αξιακό ξεχωριστό. Θεωρεί ότι όποιος ξεχωρίσει με την αξία του θα πρέπει να εξισωθεί με τους υπολοίπους, όλα επιτρέπονται σε όλους. Η ζωή του νεοέλληνα κάτω από τον προσηλυτισμό της εξουσιαστικής αριστεράς κατέστη μία στείρα επανάληψη υλικών και μόνο διεκδικήσεων. Η διάκριση του γνωσιλογικού και αξιολογικού ωραίου και ανωτέρου έχει εξαφανισθεί – όλοι δικαιούνται όλα ανεξάρτητα από την προσωπική προσπάθεια και την προσωπική εξέλιξη. Οι φόροι πρέπει να είναι ίδιοι, οι μισθοί, οι απολαβές, οι εργασίες, οι απολαύσεις, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις. Το Κ.Κ.Ε ως ο ανεπίσημος πρωθυπουργός έχει εξισώσει όλους τους Έλληνες, τους έχει κάνει ικανούς μόνο να διεκδικούν χωρίς να παράγουν και υποκειμενικά να δημιουργούν και να ξεχωρίζουν. Αφού όπως είδαμε δεν πιστεύει στον ξεχωριστό Άνθρωπο που μπορεί να διακριθεί και να αριστεύσει. Με αυτή την νοοτροπία ο Έλληνας εξισώθηκε μπροστά στο κράτος, όλοι οι Έλληνες εξισώθηκαν ως δημόσιοι υπάλληλοι, η ύπαιθρος άδειασε, ο ουρανός και η γή και η θάλασσα ερημώθηκαν παραγωγικά, η Ελλάδα μαράζωσε. Όλοι όμως οι Έλληνες είναι υπερήφανοι γιατί όλοι είναι ίσοι μεταξύ τους με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Σύμφωνα λοιπόν με το Μάρξ και τον Ένγκελς: «θεμέλιος λίθος της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού είναι η απόρριψη ολόκληρης της παράδοσης του θεωρητικού-φιλοσοφικού ανθρωπισμού δηλαδή των διαφόρων μορφών της ανθρωπολογικής-ουσιοκρατικής φιλοσοφίας και ιδεολογίας, σύμφωνα με τις οποίες το άτομο ή η φύση του ανθρώπου καθορίζει τη μορφή και αποτελεί μοχλό εξέλιξης της κοινωνίας… Η ανθρώπινη φύση δεν είναι μία αφαίρεση θεωρητική αλλά το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων» (θέσεις για τον Φόυερμπαχ). Ολόκληρη λοιπόν η παραδεδομένη Ελληνική φιλοσοφία και το σύνολο της ιστορικής Ελληνικής παραδόσεως, σύμφωνα με τους κομμουνιστάς, είναι κάτι στείρο και απλά θεωρητικό, ανάξιο για την κοινωνία των προλεταρίων, οι οποίοι πολύ απλά θα πρέπει να διδάσκονται από την «επιουσία» πραγματικότητα ως τέτοια. Το σύνολο της μετασωκρατικής φιλοσοφίας, η οποία μέσα από τους οριστικούς και επαγωγικούς λόγους παρήγε το πρότυπο του φωτισμένου και εσωτερικού Έλληνος ανθρώπου, ο οποίος ενωμένος με το Λόγο προσπαθεί να ενώσει το γήϊνο κόσμο με τον ουράνιο μεταφυσικό κόσμο του ωραίου και του καλού, ώστε εσωτερικά να προχωρήσει προς το συμπαντικά καλλίτερο, αποτελεί για τους μαρξιστάς κενότητα και ματαιότητα. Το μόνο που αξίζει για τα ορφανά του Μάρξ που ελέγχουν την μεταπολιτευτική κουλτούρα των δυστύχων νεοελλήνων είναι ο διεθνιστής εργάτης που αγνοεί πατρίδες και φιλοσοφίες, το μόνο που διεκδικεί είναι λεφτά, επιδόματα και σύνταξη, αγνοών οτιδήποτε ανωτέρας και πνευματικής τάξεως. Όντως στην Ελλάδα του 2015, μέσα από την εξουσία της αριστεράς, η Πατρίδα μας έχει αποκοπεί από τη ζώσα Ελληνική παράδοση. Ο Παλαμάς είναι άγνωστος στους Ελληνόπαιδες, οι μαθητές διδάσκονται όχι τον Κόντογλου αλλά τα «σώβρακα» του Άη Βασίλη, επίσης διδάσκονται για το Μουσταφά και τις δυσκολίες που έχει στην Ελλάδα. Ο Παπαδιαμάντης εξοβελίζεται και νεαρές λογοτέχνες εισβάλλουν στα σχολεία με κείμενα που εξυμνούν την υλιστική καλοπέραση. Το Κ.Κ.Ε, η αριστερά κουλτούρα κυριαρχεί, ελέγχει νωρίς-νωρίς συνειδήσεις, όταν τις κατοχυρώσει τις διαμοιράζει σε όμορους χώρους. Με αυτό τον τρόπο ο σύνολος πολιτικός κόσμος αριστεροκρατείται, το σύνολο του κοινωνικού και πολιτικού Ελληνικού status-quo.
Φαίνεται λοιπόν ότι το όλο εξουσιαστικό σχέδιο σε διαρκή αναφορά προς την Ελλάδα ευρίσκεται εν πλήρει εξελίξει. Από το 1950 έως το 1974 ελέγχθηκε διά της αστικής δεξιάς η πολιτική εξουσία άνωθεν. Ελέγχθηκε ότι η πολιτική εξουσία δεν θα στενοχωρήσει τους δυτικούς συμμάχους και τα σχέδιά τους για την Ελλάδα και την όλη γεωπολιτική σκηνή. Μετά το 1974 και έως σήμερα η αντεστραμμένη πυραμίδα έφερε ως αναγκαιότητα την αριστερά σε ένα τρόπο εξουσίας αφανή αλλά πλέον ουσιαστικό. Οι αριστεροί διαβρώνοντας τους πάντες και τα πάντα, ελέγχοντας συνειδήσεις και τον πόθο του νεοέλληνα να ζήσει έπειτα από τόσες και τόσες ιστορικές δυστυχίες, παραχάραξαν και καπηλεύθηκαν ό,τι το Ελληνικό προκειμένου την Εθνική ικανότητα να την μεταλλάξουν σε στείρα υλική απόλαυση και διεκδίκηση. Στη θέση του Λόγου εισήλθε η υλική εκτίμηση, στη θέση της εσωτερικότητας η μισθωτή εξωτερικότητα. Αντί για αγώνα λόγων ο νεοέλληνας μάχεται να αρπάξει όσα θεωρεί ότι θα τον κάνουν υλικά πλούσιο, αντί για το Σωκρατικό μεγάκοσμο οι απόγονοι του Πλάτωνος ζούν σε ένα μαζοποιημένο μικρόκοσμο, όπου διεκδικούν και δεν έχουν καμμία εθνική και άλλη υποχρέωση μόνο δικαιώματα και επιδόματα. Το φροντιστήριο του Κ.Κ.Ε καλά κρατεί.
Η Συνειδητοποίηση περί του τι συμβαίνει επιφέρει την αναγκαιότητα της Εθνικής αφυπνίσεως. Οι νεοέλληνες δεν χρειάζεται να ζούν άλλο στα υλικά σκοτάδια της ελεγχομένης ψευτοκουλτούρας. Μέσα από την τράπεζα της Ελληνικής μακραίωνης σκέψης και φιλοσοφίας επιβάλλεται πλέον να προβούν σε βαθιές και διασκεπτικές «αναλήψεις» οι οποίες θα τους καταστήσουν πλουσίους και ικανούς να επανοικοδομήσουν μία νέα και ικανή Ελλάδα.Ηνίοχος.