Αὐτὸ τὸ μοντέλο ἔχει σκοπίμως καὶ δολίως «ἀφήσει ἀπ᾿ ἔξῳ» τὴν τρίτη μεγάλη ἰδεολογία ποὺ ἔχει ξεπροβάλει ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία καὶ ἡ ὁποία δέν ἀνήκει πουθενὰ ἐπάνῳ στὴν προαναφερθεῖσα εὐθεία (στὴν ὁποίαν ἀνήκει καὶ τό -ἐπίσης οἰκονομοκεντρικὸ φυσικά- «κέντρο»), ἀλλὰ εὑρίσκεται ἔξω, ὑπεράνω καὶ ἐπέκεινα αὐτῆς: Τὴν Ἐθνικοσοσιαλιστικὴ Ἰδεολογία, τὸν ἐθνοκεντρισμό. Αὐτὴ ἡ ἰδεολογία, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὶς ἄλλες δύο, διάγει ἐν ἁρμονίᾳ καὶ συμπνοίᾳ μὲ τοὺς νόμους τῆς φύσεως: Δομικὴ βιολογικὴ μονάς/κύτταρο σὲ ὅλα τὰ εἴδη χλωρίδος καὶ πανίδος εἶναι ἡ Φυλή. Οἱ Φυλὲς ὑπάρχουν καὶ δημιουργοῦν Ἔθνη. Δέν νοεῖται Ἔθνος χωρὶς βιολογικό/φυλετικὸ προσδιορισμό. Αὐτὸς εἶναι καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ ἡ παγκοσμιοποίησι σήμερα προωθεῖ λυσσαλέα τὴν φυλετικὴ πολτοποίησι. Τὸ κάνει αὐτὸ ὥστε νὰ μήν ἔχῃ νόημα ἡ διατήρησι τῶν Ἐθνῶν ὡς ἔννοια. Πράγματι, σὲ μία ἄφυλη/ἔκφυλη μιγαδικὴ κοινωνία, ὅπου ὅλα τά (πρῴην) ἔθνη ἁπαρτίζονται ἀπὸ τὸν ἴδιο ἄμορφο φυλετικὸ πολτό, δέν ἔχει νόημα οὔτε ἡ χάραξι συνόρων οὔτε ὁ ἐθνικὸς διαχωρισμός. Κἄτι τέτοιο ὅμως εἶναι ὑβριστικῶς ἀντιτιθέμενο στὴν Φύσι. Ὅλα τὰ ζῷα καὶ τὰ φυτὰ διατηροῦν τὴν φυλήν τους, τὴν ὑπερασπίζονται, καὶ δέν διασταυρώνονται οὔτε «ἀνταλλάσσουν ἤθη κι ἔθιμα» μὲ τὶς ἄλλες φυλές. Αυτὸ κἄποτε τὸ τηροῦσε καὶ ὁ Ἄνθρωπος. Ὁ ὑγιής, ἔμφυτος καὶ δημιουργικὸς φυλετισμὸς ὑπῆρχε σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς λαοὺς, προτοῦ ἡ λευκή, μάλιστα, ἀνθρωπότης εὐνουχισθῇ, ὅπως νοσηρῶς καὶ οἰκτρότατα ηὐνουχίσθη ἕως σήμερον.
Δομικὴ μονάς, λοιπόν, τῆς ζωῆς εἶναι ἡ εὐρύτερη οἰκογένεια τοῦ Ἀνθρώπου, ἡ Φυλή, ἥτις δημιουργεῖ καὶ τὸ Ἔθνος. Δομικὴ μονὰς δέν εἶναι οὔτε οἱ «οἰκονομικὲς τάξεις» (!!!) οὔτε τὰ κόμματα-κομμάτια τῶν ἀπεθνιζομένων λαῶν οὔτε οἱ παντὸς εἴδους ἐλίτ, λέσχες, σέκτες, κλίκες, κάστες κ.λπ. Ὅλ᾿ αὐτὰ εἶναι τὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ νεοταξίτικη κοινωνικὴ μηχανικὴ ὥστε νὰ διαλύῃ τὴν πραγματικὴ δομικὴ πνευματοβιολογικὴ μονάδα, τὸ Φυλετικὸ Ἔθνος. Ἡ συνήθης κατηγοριοποίησι τοῦ Ἀνθρώπου σέ «κοινωνικές τάξεις» βασίζεται σὲ οἰκονομικοὺς ὅρους, τοὐτέστιν ὅρους ἐπικτήτους, παροδικοὺς καὶ τεχνητούς, ἐν ᾧ ἡ κατηγοριοποίησι τοῦ ἀνθρώπου σὲ φυλές (καὶ κατ᾿ ἐπέκτασιν εἰς ἔθνη, ὡς ἱστορικῶς/γεωγραφικῶς συγκροτημένες ὁμάδες φυλῶν) βασίζεται σὲ ἐγγενεῖς φυσικοὺς καὶ διαχρονικοὺς ὅρους. Συνεπῶς ἡ πρώτη κατηγοριοποίησι εἶναι παρὰ φύσιν, ἐν ὧ ἡ δεύτερη εἶναι κατὰ φύσιν καὶ δεδομένη ἀντικειμενικῶς, ἤτοι ὑφίσταται εἴτε ἐμεῖς τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, εἴτε θέλουμε νὰ τὴν γνωρίζουμε εἴτε προτιμοῦμε ἐθελοτύφλως νὰ τὴν παραβλέπουμε.
Ἡ Ἐθνικὴ αὐτὴ Ἰδεολογία, ὅπως προαναφέραμε, ἀνυψοῦται ἐπέκεινα τοῦ μονοδιαστάτου (1-D) ἄξονος τῆς (ἐννοιακῶς ἀπεθνισμένης) οἰκονομίας καὶ θεωρεῖ ὅτι μὲ τὴν δύναμι τῆς θελήσεως μπορεῖς νὰ καταφέρῃς τὰ πάντα. Τὸ Ἐθνικὸν Κράτος καθορίζει τούς “νόμους τῆς ἀγορᾶς” καὶ ὄχι οἱ “νόμοι τῆς ἀγορᾶς” τὸ (ἐκφυλισμένον) Κράτος (ὅπως γίνεται σὲ ὅλα τὰ κράτη σήμερα). Τὸ Κράτος πρέπει νὰ ἀποτελῇ ἁπλῶς τὸ ἐργαλεῖο λειτουργίας τοῦ Ἔθνους. Σὲ καμμία περίπτωσι δέν πρέπει νὰ στρέφηται καὶ νὰ δρᾷ ἐναντίον τοῦ Ἔθνους, ὅπως γίνεται σήμερον. Τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ στὸ Ἐθνικὸ Κράτος δὲν ἀποτιμῶνται εἰς χρήματα ἀλλ᾿ ἡ ἀξία τοῦ καθενὸς εἶναι σχετική, ἀναλόγως τοῦ σκοποῦ, τῶν συνθηκῶν, τοῦ κόπου, τῆς συναισθηματικῆς συνδέσεως κ.λπ. μὲ τὰ ὁποῖα κατεσκευάσθη. Ὁ Καπιταλισμὸς βλέπει σὲ κάθε παραγόμενο ἀγαθὸ τὸ κέρδος ποὺ αὐτὸ συνεπάγεται, ἐνῷ ὁ Ἐθνισμὸς βλέπει πρώτιστα τὴν ἀξίαν τοῦ μόχθου καὶ τὴν ἱκανοποίησι τῆς δημιουργίας καὶ δὲν τοῦ θέτει ἀριθμητικὴ τιμή. Στὸν ἐθνοκεντρικὸ κόσμο, δὲν ἀξίζει νὰ πλουτίζῃς ἂν δὲν κοπιάζῃς σωματικὰ καὶ πνευματικά, ἐνῷ στὸν Καπιταλισμὸ ὁ ΣΚΟΠΟΣ εἶναι νὰ πλουτίζῃς χωρὶς νὰ κοπιάζῃς, ἐκμεταλλευόμενος τὸν πολλαπλάσιο κόπο κἄποιων ἄλλων.
Ἡ ἀφηνιασμένη, ἀπὸ τῶν ἠνίων ἤτοι τοῦ Ἔθνους ἀπολελυμένη Οἰκονομία εἶναι Νόσος τοῦ Πολιτισμοῦ – καὶ μάλιστα ὄχι νόσος ὑλική, ὅπως θεωροῦν οἱ περισσότεροι, ἀλλὰ νόσος διανοητική, καθὼς κυριολεκτικῶς ἀπενεργοποιεῖ, ἐξ-ουδετερώνει, ἀκρωτηριάζει καὶ εὐνουχίζει τὶς ἐγγενεῖς λανθάνουσες δυνάμεις τοῦ Ἀνθρωπίνου Ὄντος ὥστε νὰ ἐξελιχθῇ/ἀνελιχθῇ ὡς ζῷσα ὀντότητα, ἐκγυμνάζοντας τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα του καὶ ἀνακαλύπτοντας τὶς πραγματικές του δυνατότητες. «ΦΥΣΙΣ ΝΟΥΣΩΝ ΙΗΤΡΟΣ», ὅμως εἶπε ὁ Ἱπποκράτης. Ἡ ψευδοπραγματικότης τοῦ χρηματιστηριακοῦ/κερδοκρατικοῦ Οἰκονομικοῦ Πολιτισμοῦ θὰ διαλυθῇ μόνον μέσῳ τῆς ἐπιστροφῆς εἰς τὸ ΚΑΤΑ ΦΥΣΙΝ ΖΗΝ καὶ μαζί της θὰ πολτοποιηθοῦν καὶ ὅλα τὰ βδελυρὰ παράσιτα ποὺ εὐδοκιμοῦν, ἀκμάζουν καὶ ὑπερτρέφονται μέσα στὸν ἑλώδη βάλτο τοῦ οἰκονομικοῦ κόσμου. Αὐτὸς ὁ βοῦρκος ποὺ κυριαρχεῖ στὸν κόσμο, σήμερα ἐκφραζόμενος κυρίως μέσῳ τοῦ «Ἀΰλου Καπιταλισμοῦ» (Ὑπερεθνικὸ καὶ Ἀντεθνικὸ Τραπεζικὸ Σύστημα, τὸ ὁποῖον διαχειρίζεται ἀνύπαρκτα κεφάλαια-φοῦσκες, χρεώνει/ὑποθηκεύει τὰ ἄβουλα κράτη ὥστε νὰ διαλύῃ τὰ ἀντίστοιχα ἔθνη καὶ δέν προσφέρει τίποτα στὴν κοινωνία καὶ τὸν πολιτισμὸ παρὰ ἀπομύζησιν τοῦ αἵματός των, παντοιοτρόπως νοουμένου), ἔχει θολώσει τὸ μυαλὸ καὶ τὴν λειτουργία ἀντιλήψεως τῆς πραγματικότητος στὶς πλειοψηφικὲς μάζες καὶ τὶς ἔχει κυριολεκτικῶς «κουρδίσει» ἐν εἴδει ἀψύχων ἀνδρεικέλων, ὥστε νὰ σκέπτωνται καὶ αὐτὲς γιὰ πάντα, καὶ ἀκόμα καὶ στὴν προσωπική τους ζωή, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἤτοι μὲ οἰκονομικοὺς ὅρους καὶ καταμέτρησι ποσοτήτων (ποτὲ ὅμως μὲ ἀξιολόγησι ποιοτήτων/ἰδεῶν/ἀξιῶν), εἴτε ἔχοντας γιὰ τὸν κόσμο καπιταλιστικὴ εἴτε μαρξιστικὴ θεώρησι.
Ὁ Καπιταλισμὸς καὶ ὁ Μαρξισμὸς ἀποτελοῦν μαζικὲς παραισθήσεις τῆς ἐποχῆς μας καὶ ἀδιάγνωστες μέχρι τώρα ψυχονοητικὲς ἀσθένειες.
Τὸ Σύμπαν ὅμως δέν εἶναι οὔτε καπιταλιστικὸ οὔτε μαρξιστικό, οὔτε ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ ἔννοιες πουθενά, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ νοσηρὰ ἡμισφαίρια κἄποιων «πλυμένων» ἐγκεφάλων νοητικῶς διαταραγμένων ἀσθενῶν.
Τὸ Σύμπαν εἶναι βιο-λογικόν – καθὼς καί, βεβαίως, ἡ Φύσις.