Το πολυσυζητημένο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος, καθώς και των υπολοίπων εθνών της Ευρώπης, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται, πρωτίστως οφείλεται στην κρίσιμη επίδραση εξωτερικών, παγκοσμίου ισχύος παραγόντων που, λειτουργώντας υπογείως και υπό την επιστέγουσα αιγίδα της πολύπτυχης “πολιτικής ορθότητος”, στρατολογούν σε θέσεις καθοριστικής ισχύος άτομα ειδικών αποστολών, τα οποία επιλέγονται προκειμένου, λειτουργώντας υποτακτικώς για λογαριασμό των αφεντικών τους, να προλειαίνουν το έδαφος για την επιβολή της πλήρους καταβαραθρώσεως και παρακμής (οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, ηθικής κ.α.) των εθνικών κοινωνιών, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.Με κατάλληλες προπαρασκευαστικές ενέργειες δημιουργούνται οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις ώστε μέσῳ του ιδίου του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος (στο πλαίσιο του οποίου ο πολύς κόσμος, αφελώς παρασυρόμενος από το προπαγανδιστικό σφυροκόπημα και αυταπατώμενος, φαντάζεται ότι μπορεί ο ίδιος να συμβάλει ουσιαστικά στην λήψη αποφάσεων που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο) να καλλιεργείται σκόπιμη και εκτεταμένη σύγχυση – προϊόν προπαγάνδας και ψεύδους, με θύμα τις άβουλες ψηφομάζες. Οι υποψήφιοι βουλευτές και εν συνεχεία εκλεγμένοι «εκπρόσωποι» του «λαού» αποτελούν αναμφισβήτητα την «ταφόπλακα» ολοκλήρου του Έθνους, αφού δεν αποτελούν παρά τα «πιόνια» που το οδηγούν, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο (αναλόγως της θέσεως που κατέχουν), στην καταστροφή. Ως άλλοθι για τις ανεύθυνες αποφάσεις τους χρησιμοποιούν το γνωστό απατηλό σύνθημα, σύμφωνα με το οποίο ό,τι κάνουν το κάνουν για να ικανοποιήσουν την «λαϊκή βούληση». Λέγοντας «λαϊκή βούληση», υπονοούμε ενός είδους γενικευμένη και ανεπεξέργαστη, συνηθέστατα χειραγωγούμενη, θαμπή και ασαφή συνήθως, ακόμη και αντιφατική, όμως υποκριτικότατα θεοποιημένη επιθυμία, την οποίαν εκδηλώνει ένα ακαθόριστο και, άρα, ανεύθυνο πλήθος, δίδοντας διά της ψήφου του την έγκριση ώστε ο εκάστοτε «ηγέτης» να διοικήσει όπως εκείνος θεωρεί σωστό, επί μία τετραετία.
Το πλήθος είναι τόσο βέβαιο (ή νομίζει πως είναι) για την εκάστοτε απόφασή του, ώστε δεν διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι κατά την χρονική διάρκεια ασκήσεως της κυβερνητικής εξουσίας, ουδέποτε καλείται να συμμετάσχει αμεσότερα στην λήψη των αποφάσεων, με δεδομένο μάλιστα ότι δεν διενεργούνται δημοψηφίσματα ούτε καν για θέματα υψίστης εθνικής σημασίας. Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι η αντίληψη του πλήθους σχετικά με την ιδέα ασκήσεως της «δημοκρατικής» εξουσίας είναι εντελώς ασαφής και συγκεχυμένη – τίποτε περισσότερο από παραισθησιογόνο ή ίσως φετίχ προς στιγμιαία κατανάλωση υπό των ηλιθίων. Σήμερα το οικονομικό πρόβλημα, το προερχόμενο από τον αλόγιστο υπερδανεισμό και την εξ αυτού συσσώρευση χρεών ασυλλήπτου μεγέθους, είναι ενιαίο για ολόκληρη την Ευρώπη. Παρά ταύτα ουδέποτε θεσπίζεται νομοθεσία ή χαράσσεται πολιτική υπό το πρίσμα των εθνικών συμφερόντων της Ευρώπης και οι οποίες να προσβλέπουν στο κατά κάποιον τρόπο γενικό συμφέρον και το μέλλον των Ευρωπαίων πολιτών. Δυστυχώς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι θεσμοί και οι κανονισμοί έχουν θεσπισθεί από στρατευμένα όργανα που δέχονται εντολές όχι από κάποια απροσδιόριστη «λαϊκή βούληση», όπως πιστεύουν οι αφελείς, αλλά από μια αφανή αλλά με σιδηρά πυγμή επιβαλλομένην, μέσῳ συνήθως των πολιτικαντικών της ανδραπόδων όμως, υπερεθνική «κλίκα», η οποία έχει σωρεύσει όλο το χρήμα, επιδιώκοντας παράλληλα να καταστρέψει ο,τιδήποτε παραμένει υγιές ή παραδοσιακό στην ζωή των Εθνών, αποτελώντας ως εξ αυτού εμπόδιο στην πραγματοποίηση των μεγαλεπηβόλων όσο και υποχθονίων σχεδίων της. Αυτή η συντονισμένη προσπάθεια καταστροφής των Εθνών και των ανθρώπων προσδιορίζεται συχνά με τον όρο «Νέα Τάξη Πραγμάτων». Το μέσον που χρησιμοποιείται για τον εξανδραποδισμό των εθνών είναι ως επί το πλείστον ο δανεισμός, που οδηγεί στην υποχρέωση καταβολής πολύ μεγαλύτερων ποσών λόγω των υπέρογκων, σκανδαλωδών τόκων που προστίθενται στο αρχικό ποσό δανεισμού – αλλά και της όλης δομής του αδιαμφισβητήτου χρηματιστηριακού συστήματος, του οποίου η λειτουργία και η καρδιά ευρίσκεται στην εικονικότητα και την καρκινώδη αναπαραγωγή αξιών/χρεωγράφων χωρίς αντίστοιχο αντίκρυσμα.
Οι δυνάστες απαιτούν εν συνεχείᾳ από την εκάστοτε κυβέρνηση την επιβολή δυσβάστακτων φόρων (π.χ. στην περίπτωση της Ελλάδος) προς εξασφάλιση των ατερμόνων δόσεων ενός εκρηκτικώς αυξανομένου χρέους, χωρίς καν να τους απασχολεί η συνεπαγομένη στραγγαλιστική κατάληξη της ήδη ελεεινής παραγωγής και οικονομίας, πράγμα που μοιραία αποδέχεται μη έχοντας άλλη άμεση επιλογή, δεδομένου ότι η ίδια δεν φρόντισε να δημιουργήσει ισχυρή εθνική οικονομία αλλά επέλεγε να καλύπτει τις υπέρογκες τεχνητές οικονομικές της ανάγκες μέσω υπερδανεισμού. Η πειθήνια υποταγή στα κελεύσματα του παγκοσμίου τοκογλυφικού συστήματος είναι μονόδρομος για δημοκρατικές κυβερνήσεις που προσβλέπουν πρώτιστα στο “εδώ και τώρα”, όταν τυχόν απείθεια θα σημάνει έλλειψη ρευστότητος την επομένη και αντιμετώπιση της φοβερᾶς πραγματικότητος με τακτική διαφορετική από εκείνην της στρουθοκαμήλου, που είναι ο κλασσικός δημοκρατικός τρόπος…
Άμεσο αποτέλεσμα είναι η εξαθλίωση των ανθρώπων που εμπιστεύτηκαν τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους ως «ηγέτες-μεσσίες» του τόπου, που έσπευδαν κάθε φορά με ευκολία να ρίχνουν την ευθύνη στην προηγούμενη κυβέρνηση, δίχως όμως επί της ουσίας να διαφοροποιούνται κατά τι στην άσκηση πολιτικής. Ο λόγος ασφαλώς είναι ότι παραμένουν κοινά τα συμφέροντα, κοινό το γενικό και αδφιαμφισβήτητο ιδεοληπτικό πλαίσιο, κοινοί και οι χρηματοδότες που κινούν αμφοτέρους.
Σύγχρονο σχετικό παράδειγμα αποτελεί το ίδρυμα Σόρος (του ομωνύμου ιδιοκτήτου, που προέρχεται από τους κὀλπους του γνωστού «περιουσίου λαού») με την ονομασία Open Society Foundation. Το ίδρυμα αυτό χρηματοδοτεί μεταξύ άλλων και διάφορα ελληνικά σχολεία με πετρέλαιο αξίας εκατομμυρίων ευρώ, ασφαλώς έναντι αντιτίμου (τόκου). Πρόσφατα το συγκεκριμένο «φιλανθρωπικό» ίδρυμα ασχολήθηκε και με την ιατρική περίθαλψη, την εύρεση εργασίας ή και την νομική υποστήριξη σε λαθρομετανάστες που αφέθηκαν από τα κέντρα κρατήσεως, με σκοπό βέβαια την «ένταξή» τους εντός ευρωπαϊκού χώρου!
Η αυτή «φροντίδα» παρέχεται πλέον και σε νέους εγχωρίους επιχειρηματίες, προς έναρξη επιχειρήσεων μηδενικού κεφαλαίου, με σκοπό την εξάρτηση αυτών των νέων ανθρώπων από την μέγγενη του εντόκου δανεισμού και εν γένει του διαβολικού φαύλου κύκλου του τραπεζικού συστήματος. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους, καθώς από τον Ιανουάριο του 2015, οπότε άνοιξε το Κέντρο Αλληλεγγύης στην Αθήνα, το έχουν επισκεφθεί 11.000 άνθρωποι, εκ των οποίων το 75% είναι λαθρομετανάστες, οι οποίοι αυξάνονται διαρκώς λόγω των απελευθερώσεων από τα κέντρα κρατήσεως!
Όπως χαρακτηριστικά είχε ομολογήσει ο γεννήτορας της δυναστείας Rothschild, Mayer Amschel Rothschild: «Δώσε μου τον έλεγχο ροής των χρημάτων ενός Έθνους και δεν με νοιάζει ποιός δημιουργεί τους νόμους του» – και όπως είπε ένας απόγονός του, “εάν ο κόσμος εγνώριζε αυτά που κάνουμε και τον τρόπο διευθύνσεως των κοινωνιών τους πίσω από τα απατηλά προσκήνια, θα μας ελύντσαρε εντός λεπτών”. Εντός ολίγων λέξεων περιγράφεται ξεκάθαρα και πέραν πάσης αμφιβολίας η οικονομική-πιστωτική διαδικασία υποδουλώσεως αλλά και η επιτηδευμένη αδυναμία κινήσεων για την προάσπιση μίας ισχυρής εθνικής οικονομίας. Κάτι που φαντάζει αδύνατο εντός του σημερινού καπιταλ-ληστρικού–τραπεζικού συστήματος, που «απλώνεται» αναγκαστικά σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό κορμό μέσῳ της πλήρως υποτακτικής του Ε.Ε. και των επιτοπίων του δημοκρατικών ανδρεικέλων, υποσκάπτοντας αενάως και καταστροφικώς τα Έθνη και τους Ευρωπαϊκούς Λαούς σε όλα τα επίπεδα.