Η σημερινή ημέρα είναι μια ημέρα που έχει στοιχειώσει καθοριστικά την ιστορική συνείδηση του Ελληνισμού. Πρόκειται για την επέτειο της Αλώσεως. Για την “αποφράδα ημέρα”… Η πόλις των Κωνσταντίνων, η Βασιλεύουσα πόλις, η πρωτεύουσα μίας υπερήφανης, υπερχιλιετούς αυτοκρατορίας, η οποία ξεκίνησε ως κατά βάσιν ρωμαϊκή, αναδεικνύοντας ωστόσο προοδευτικά τα ελληνικά χαρακτηριστικά της, στις 29 Μαΐου του 1453 εκπορθήθηκε και έπεσε στα χέρια του πιο βάρβαρου και αιμοδιψούς δυνάστου, των Οθωμανών Τούρκων.Οι τελευταίοι υπερασπιστές της Πόλεως, λιγοστοί γενναίοι, Έλληνες και ευρωπαίοι (Γενουάτες, Βάραγγοι, Καταλανοί, κλπ) μένουν πιστοί στο πλευρό του τελευταίου αυτοκράτορος, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και πολεμούν με σθένος, λυσσαλέα, μέχρις εσχάτων, καίτοι αντιλαμβάνονται ότι, βάσει των αριθμητικών δεδομένων, είναι καταδικασμένοι.
Και ήταν αυτός ο αυτοκράτωρ που ως άλλος Λεωνίδας, όταν ο Μωάμεθ Β΄ που πολιορκούσε την Κων/πολη το 1453, του ζήτησε να παραδώσει την πόλη και να αποχωρήσει σώος, το ηρνήθη λέγοντας:
“Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστίν ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”.
(“Το να σου παραδώσουμε την πόλη, δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε άλλου από τους κατοικούντες σε αυτή. Γιατί απόφαση όλων μας είναι να πέσουμε, αμυνόμενοι, με τη θέλησή μας και δεν θα λυπηθούμε τη ζωή μας”).
«Η Πόλις Εάλω» λοιπόν, πλην όμως η Μεγάλη Ιδέα, η Ιδέα ανασυστάσεως της Αυτοκρατορίας, μίας Ελληνικής Αυτοκρατορίας, διά του θρύλου του μαρμαρωμένου βασιλιά, δεν έπαψε ποτέ να τροφοδοτεί την σκέψη και την πίστη των υπόδουλων στους Τούρκους Ελλήνων, την πίστη στην ιδέα της εθνικής επαναστάσεως για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού, έτσι ώστε να φθάσει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης να πει με σημασία: «Το Γένος ποτέ δεν υποτάχθηκε στο Σουλτάνο! Είχε πάντα το Βασιλιά του, το στρατό του, τα κάστρα του. Βασιλιάς του, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, στρατός του, οι Αρματωλοί και οι κλέφτες, κάστρα του, η Μάνη και το Σούλι» και να φθάσει να έχει ο απλός λαός ως μόνιμη ευχή στα χείλη του, την φράση: «Άντε και του χρόνου στην Πόλη»!
Δυστυχώς όμως, πολλά χρόνια πέρασαν και αιώνες. Η πίστη εξασθένισε, το πατριωτικό συναίσθημα αμβλύνθηκε, περίπου ετέθη εκτός νόμου! Παράλληλα δεχόμαστε ως χώρα μια αδιάκοπη και μαζική εξ ανατολών εποικιστική εγκατάσταση μουσουλμάνων, δυνάμει της οποίας δεν αποκλείεται στο μέλλον η Ελλάς να απορφανιστεί από τους γηγενείς κατοίκους της! Η “Πόλις Εάλω” το 1453, τώρα όμως κινδυνεύουμε να πούμε: «Η Αθήνα Εάλω», «η Θεσσαλονίκη Εάλω», η «Ελλάς Εάλω» !!!
Αν κάτι έχει ακόμα να πει στις ναρκωμένες συνειδήσεις η σημερινή ημέρα, ημέρα περισυλλογής και θλίψεως για όλους τους συνειδητοποιημένους Έλληνες, είναι δίχως άλλο ότι πρέπει είναι πρέπει να σημάνει το σύνθημα της εθνικής αντιστάσεως στην ξενοκρατία, την ισοπέδωση, τον αφελληνισμό, τον μπολσεβικισμό!
Κια είναι πάντοτε τόσο επίκαιρα τα λόγια του προφήτη του νέου Ελληνισμού, του εθνικού μας βάρδου, Κωστή Παλαμά, όπως αποδίδουν μεταφραστικά το ποίημα του Γάλλου φιλέλληνος ποιητού Fréderic Mistral “Ο ελληνικός ύμνος” (που έλαβε μάλιστα Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας 1904)
Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια
λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.
Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι
στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!
Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου
στ’ αμπέλια μας απάνω τα σαρακωμένα.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,
να η άνοιξη γυρίζει, μεσ’ στα κορφοβούνια
του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα όρνιο
μεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε
για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,
αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν’η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Τ’ ανάκρασμα τ΄ακούτε της αρχαίας Πυθείας;
“Νίκη στων ημιθέων τ’ αγγόνια!” Από τη ‘ Ιδη
ως της Νικαίας τ’ ακρογιάλια ξανανθίζουν
αιώνιες οι ελιές. Με τ’ άρματα στα χέρια
εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ’ ανεβούμε,
τους Σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!
Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν΄η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Κ’ έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,
αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθήτε
στο γυρισμό τους ακριβούς σας μεσ’ στο λόγγο
γι’ αυτούς που σας γλυτώσανε κόφτε τη δάφνη.
Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,
ας πιούμε ξεχειλη τη δόξα παλληκάρια.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Ό,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!
Στων πυρωμένων τούτων βράχων την λαμπάδα
με σάρκα θεία μπόρεσ’ ο άνθρωπος να νοιώση
το φωτερώτερο κι απ’ όλα τα όνειρά του.
Κι η χριστιανή ψυχή βωβή εκεί πέρα θα είναι;
Κ’ εμείς ενός κορμιού ξερόκλαδα εκεί πέρα;
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν’ η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Το Μαραθώνιο πεζοδρόμο ακολουθώντας
κι αν πέσουμε, το χρέος μας έχουμε κάμει!
Και με το αίμα του προγόνου μας Λεωνίδα
το αίμα μας , θριαμβων αίμα, ταιριασμένο,
θα πορφυρώσει τον καρπό τον κοραλλένιο
και το σταφύλι το κρεμάμενο στο κλήμα.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είναι η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Της ιστορίας μάς φέγγουν τρεις χιλιάδες χρόνια,
Ορθοί! Και πρόβαλε από τώρα το παλάτι
στον τόπο εκεί που λύθηκαν τα κακά μάγια,
κι ο φοίνικας ξαναγεννιέται από τη στάχτη.
Στις αμμουδιές της Μέκκας διώξε το ήλιε,
το μισοφέγγαρο μακριά απ΄τον ουρανό μας…
Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν΄η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.