ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ;

 Η όλως παρακμιακή για την Ελλάδα περίοδος της μεταπολιτεύσεως εγκαινιάστηκε, ως γνωστόν, με την διενέργεια του ενός και μοναδικού δημοψηφίσματος που πραγματοποιήθηκε τα τελευταία 41 χρόνια. Το διακύβευμα του τότε δημοψηφίσματος αφορούσε το λεγόμενο «πολιτειακό ζήτημα», το ερώτημα δηλαδή ήταν εάν το πολίτευμα της Ελλάδος θα παρέμενε «Βασιλευόμενη Δημοκρατία» (όπως ήταν πριν την επιβολή του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967) ή αν θα άλλαζε σε «Προεδρευόμενη Δημοκρατία», όπως βάσει του Συντάγματος ισχύει μέχρι σήμερα, σύμφωνα δηλαδή με την έκβαση του δημοψηφίσματος του 1974.
 Στο μεσοδιάστημα των 41 αυτών (μεταπολιτευτικών) ετών, πάρα πολλά σημαντικά ζητήματα προέκυψαν, ιδίως δε στο πεδίο των λεγομένων εθνικών θεμάτων, που θεωρούνται, βάσει Συντάγματος, τα κατ’ εξοχήν θέματα που θα έπρεπε να τίθενται σε δημοψηφίσματα. Κανένα όμως από αυτά δεν θεώρησαν άξιο λόγου οι μεγάλοι «δημοκράτες» «ταγοί», ώστε να τεθεί σε δημοψήφισμα (π.χ. Μακεδονικό, Κυπριακό, γκρίζες ζώνες – Ίμια, κλπ). Τώρα όμως, η («πρώτη φορά αριστερά»…) κυβέρνηση έσπευσε να προκηρύξει βεβιασμένα δημοψήφισμα, με το οποίο τίθεται σε ψηφοφορία ένα μάλλον τεχνοκρατικό εκ πρώτης όψεως, ζήτημα, ήτοι, ένα μνημόνιο δανειοδοτήσεως που προτάθηκε από τους πιστωτές, το οποίο απερρίφθη ήδη από την κυβέρνηση και ως εκ τούτου απεσύρθη από τους δανειστές, άρα δεν υφίσταται, του οποίου μάλιστα τις λεπτομέρειες είναι προφανώς αδύνατον να τις αξιολογήσει ο μέσος ψηφοφόρος, ο οποίος στερείται ειδικών οικονομολογικών και οικονομοτεχνικών γνώσεων.Δηλαδή καλείται το εκλογικό σώμα να δώσει ή μη την συγκατάθεσή του σε μία πρόταση για λήψη σκληρών μέτρων λιτότητος (φαιδρό ερώτημα: ποιος άραγε δέχεται ευχαρίστως να υπερφορολογηθεί;) που όμως κατ’ ουσίαν, δεν υπάρχει!!! Σύμφωνα με τα όσα έχουν ειπωθεί εν τω μεταξύ στον δημόσιο λόγο, οι μεν κυβέρνηση και γενικώς οι υποστηρικτές του «όχι» θα ερμηνεύσουν την υπερψήφιση του «όχι» ως ψήφο εμπιστοσύνης στους (αλλοπρόσαλλους) χειρισμούς της, οι δε υποστηρικτές του «ναι» (στους οποίους συγκαταλέγονται κυρίως τα κόμματα της «αστικής» αντιπολιτεύσεως) θα ερμηνεύσουν το «ναι» ως αποδοκιμασία της κυβερνήσεως και ως έκφραση της διαθέσεως των Ελλήνων να παραμείνουν στην ευρωζώνη ακόμα και με βαρύ τίμημα, παρά να διολισθήσουν σε κατάσταση τριτοκοσμικής χώρας, όπως διαφαίνεται ότι θα συμβεί από την αλληλουχία του εξελισσομένου, εν είδει χιονοστιβάδος, οικονομικού ορυμαγδού. Δεν λείπουν βέβαια οι συνήθεις μεγαλοστομίες περί της «αξίας» του δημοψηφίσματος ως «υψίστης εκφράσεως της αμέσου δημοκρατίας»… Μόνον κρετίνοι θα επείθοντο ότι οι νέο-μπολσεβίκοι (οι οποίοι, χάρη στην πλήρη αποτυχία και φαυλότητα των κυβερνήσεων που προηγήθησαν, κατάφεραν για πρώτη φορά να αναρριχηθούν στην εξουσία) κόπτονται ειλικρινώς για τον λαό και τα συμφέροντά του… Ήταν ωστόσο γι’ αυτούς μια ευκαιρία για ύστατη την μπλόφα την οποία σκαρφίστηκαν (μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχημένες μπλόφες, παλινωδίες, ανακυβιστήσεις και κωλυσιεργίες κατά τις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές) για να σώσουν την παρτίδα (και όχι την πατρίδα) των διαπραγματεύσεων, (διότι πράγματι η διαπραγματευτική τακτική του Σύριζα μόνο με – αποτυχημένη – παρτίδα πόκερ θα μπορούσε να παρομοιαστεί!) με σκοπό να αποσπάσουν εκβιαστικά από τα υπερεθνικά τοκογλυφικά διευθυντήρια των πιστωτών μια χαριστική πίστωση χρόνου και χρήματος, προκειμένου να εκπληρώσουν μέρος των ανεύθυνων και ανεδαφικών προεκλογικών τους υποσχέσεων και παράλληλα να δραπετεύσουν ως δειλοί από την υποχρέωση να λάβουν μία υπεύθυνη απόφαση της οποίας να αναλάβουν και τις όποιες (αρνητικές) συνέπειες. Η μπλόφα ωστόσο βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες ότι εξελίσσεται σε τραγελαφικό φιάσκο δεδομένου ότι κανείς πλέον, διεθνώς, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει στα σοβαρά το κυβερνητικό τσίρκο, έναν συρφετό μανιακών, συμπλεγματικά ιδεοληπτικών και ανικάνων, που έχει επικεφαλής μία τρόικα της συμφοράς, αποτελούμενη από έναν κομπορρήμονα παθολογικό σπουδαιοφανή νάρκισσο, μία μεγαλομανή συμπλεγματική υστερική δικτατορίσκη και έναν κακομαθημένο ωραιοπαθή τενεκέ, τον οποίο η ειρωνεία της μοίρας τον έφερε από πρόεδρο δεκαπενταμελούς λυκείου (χωρίς, προϊόντος του χρόνου, να μεταβληθεί ελάχιστα η χαρακτηριστική κενότητα, ασημαντότητα και θρασυδειλία που εμφάνιζε ως τσόγλανος μαθητοπατέρας) στη θέση ενός ανθρώπου που υποδύεται τον πρωθυπουργό, πιστεύοντας μάλιστα στο τέλος και ο ίδιος …ότι πράγματι είναι πρωθυπουργός! Τραγωδία! Αποτέλεσμα; Εν όψει του επερχομένου δημοψηφίσματος, που φέρει ένα συγκεχυμένο ερώτημα σχετικά με την αποδοχή ή μη ενός μνημονίου που κατ’ ουσίαν έχει …πάψει να υπάρχει, η «Ελληνική Δημοκρατία» έχει πλέον και επισήμως κηρυχθεί χρεωκοπημένη χώρα!
 Πέραν όλων των άλλων, μέσω του δημοψηφίσματος, η τραγελαφική κυβέρνηση και ο φαιδρός πρωθυπουργός επιχειρούν να δραπετεύσουν από την θέση αναλήψεως της ΕΥΘΥΝΗΣ, η οποία επιμεριζόμενη (με το δημοψήφισμα) σε μια τεράστια, απροσδιόριστη, μη προσωποποιημένη και άρα εξ ορισμού ανεύθυνη, ψηφομάζα, κατ’ ουσίαν εξαφανίζεται!
 Το αδιέξοδο είναι μάλιστα χαρακτηριστικό δεδομένου ότι, σύμφωνα με την εικόνα που εμφανίζουν οι δημοσκοπήσεις, το εκλογικό σώμα παρουσιάζεται απολύτως διχασμένο. Το αποτέλεσμα προβλέπεται ότι θα είναι κοντά στο 50%-50%, ενώ οι εξελίξεις έχουν προ πολλού προσπεράσει το κενό ερώτημα που τίθεται προς ψήφιση!!! ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΩΔΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
 Αρκεί κανείς να συγκρίνει την ανευθυνότητα και την δειλία των τσαρλατάνων που εξουσιάζουν σήμερα, με το θάρρος, την αποφασιστικότητα και το αίσθημα ευθύνης πραγματικών ηγετών άλλων εποχών – που ακριβώς επειδή ήταν Ηγέτες, δεν ήσαν δημοκράτες! Και όχι μόνο δεν ήσαν δημοκράτες αλλά ήσαν – και το διεκήρυσσαν περήφανα – ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ! Τυπικότερο παράδειγμα από την νεότερη ελληνική ιστορία αποτελεί η περίπτωση του δικτάτορα Ιωάννου Μεταξά, ο οποίος έλαβε ΜΟΝΟΣ του μια απόφαση πολεμικής αναμετρήσεως, αναλαμβάνοντας όμως και την αντίστοιχη ευθύνη ενώπιον του έθνους και της ιστορίας, έχοντας αυτά τα δύο και μόνο ως κριτές του!
 Μπορεί οι φαιδροί «δημοκράτες» να παπαγαλίζουν το γνωστό παραμύθι ότι στις 28 Οκτωβρίου του 1940 το «ΟΧΙ» στους εισβολείς το είπε ο «λαός», η πραγματικότητα όμως είναι ότι το «ΟΧΙ» το είπε ο Μεταξάς μόνος του, χωρίς να ρωτήσει κανέναν και χωρίς ασφαλώς να κάνει …δημοψήφισμα. Έχουν μάλιστα φθάσει σε τέτοιο βαθμό απύθμενο θράσους οι ανθέλληνες νέο-μπολσεβίκοι εξουσιαστές ώστε ενώ είναι εκείνοι που ανέκαθεν υβρίζουν και κατηγορούν ως δικτάτορα, φασίστα, κλπ τον Μεταξά, τώρα, ενόψει δημοψηφίσματος, έφθασαν σε σημείο να τον …επικαλούνται (!!!) στην προσπάθεια να ενισχύσουν συναισθηματικά την καμπάνια του υπέρ του «όχι»!
 Άνδρες όπως ο Μεταξάς ήταν πρόσωπα που είχαν απόλυτη επίγνωση της ιστορικής τους ευθύνης ∙ αυτοί εδώ, οι σύγχρονοι εξουσιαστές (το τσίρκο ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ), δεν είναι τίποτε περισσότερο από θρασύδειλοι και ανεύθυνοι δημοκρατικοί αρουραίοι…
 Οι δε ανερμάτιστοι ψηφοφόροι, είναι οι ίδιοι που ψήφισαν όλο ενθουσιασμό πριν από 5 μήνες την («πρώτη φορά αριστερά») κυβέρνηση, επενδύοντας (φρούδες) ελπίδες στις απατηλές ανεδαφικές υποσχέσεις της, ενώ τώρα πια, τις τελευταίες μέρες, συνωστίζονται σε τεράστιες ουρές μπροστά στα ΑΤΜ για να πάρουν τα τελευταία τους 60 €, την ίδια ώρα που τα πρατήρια βενζίνης στεγνώνουν, τα ράφια των καταστημάτων τροφίμων αρχίζουν να αδειάζουν και ο τουρισμός, η μόνη πηγή πλούτου από το εξωτερικό που είχε απομείνει σε μία πλήρως αποβιομηχανισμένη και αγροτικά συρρικνωμένη χώρα, να καταρρέει κατά την έναρξη της κρίσιμης περιόδου Ιουλίου – Αυγούστου.
 Είναι τελικά εξόχως συμβολικό ότι η παρακμιακή περίοδος της μεταπολιτεύσεως που εγκαινιάστηκε με ένα δημοψήφισμα που διενήργησε μια «δεξιά» κυβέρνηση το 1974, φαίνεται ότι κλείνει τώρα με την διενέργεια ενός τραγελαφικού δημοψηφίσματος από μία «αριστερή» κυβέρνηση. Στα 41 αυτά χρόνια της «μεταπολιτεύσεως», ένα άθλιο πολιτικό κατεστημένο που χαρακτηρίστηκε από την εναλλαγή κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) στην εξουσία, με την παράλληλη απόλυτη κυριαρχία της μαρξιστική αριστεράς σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής (συνδικάτα, μ.μ.ε., πανεπιστήμια και ψευτοδιανόηση), αφού παρέλαβε από την στρατιωτική κυβέρνηση μία ισχυρή οικονομία χωρίς χρέη, την έχει οδηγήσει στην κατάσταση μιας διαλυμένης, χρεωκοπημένης και ανυπόληπτης χώρας, με έναν εκφυλισμένος, αλλοτριωμένος (έως διεστραμμένο!) λαό, μία κοινωνία που νοσεί και φθίνει! Είναι, αν μη τι άλλο, συμβολικό ότι η βόμβα έσκασε τελικά στα χέρια της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης, μίας κυβέρνησης που κατάφερε σε μόλις 5 μήνες ασκήσεως της εξουσίας να διαλύσει τα πάντα! Όσο άχρηστες, καταστροφικές και προδοτικές και αν ήταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η τελευταία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέχει ένα μοναδικό επίτευγμα. Πότε άλλοτε μία κυβέρνηση σε τόσο μικρό διάστημα δεν κατάφερε να πει τόσα πολλά ψεύδη και να πάρει τόσες πολλές ολέθριες αποφάσεις. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την περίπου ανοιχτή πρόσκληση προς τους απανταχού της γης τριτοκοσμικούς για εποικισμό της Ελλάδος; την θεσμοθέτηση της με συνοπτικές διαδικασίες χορήγηση ιθαγενείας σε μετανάστες; τον αφοπλισμό της αστυνομίας και την κατάργηση κάθε εννοίας αστυνομεύσεως και ευταξίας; την απελευθέρωση τρομοκρατών; την διάλυση των πανεπιστημίων με την επαναφορά του αλήστου μνήμης «ασύλου» και της εκλογής των πρυτάνεων από τα κομματόσκυλα; την διάλυση των σχολείων με την εισαγωγή ψηφοφορίας από τους καθηγητές για την εκλογή των διευθυντών τους (!) και την κατάργηση της με εξετάσεις εισαγωγής στα πειραματικά σχολεία προκειμένου να παταχθεί με κάθε τρόπο η «αριστείας; την διάλυση των νοσοκομείων; την καθιέρωση του κιναιδισμού (“gay-pride”) με θεσμική μάλιστα ομπρέλα; την «θριαμβευτική» επαναλειτουργία της μαρξιστοκρατούμενης ΕΡΤ; και τελειωμό δεν έχει!
 Ένα είναι βέβαιον. Στην αφήγηση της ιστοριογραφίας του μέλλοντος, οι τελευταίες ημέρες που ζούμε θα έχουν μια ιδιαίτερη θέση ως σημείο τομής, όπως αυτά που θέτουν οι ιστορικοί για να ξεχωρίσουν μία φάση, μία περίοδο της ιστορίας από μίαν άλλη. Τα χαρακτηριστικά της προηγουμένης περιόδου είναι γνωστά, όπως και ο προσδιοριστικός της όρος: «Μεταπολίτευση». Για την επερχόμενη περίοδο, ούτε τα χαρακτηριστικά είναι γνωστά, ούτε ο προσδιοριστικός όρος…